Vampieren nieuw

Juliet Alarie

Evan wist zeker dat het goed kwam daarna, hij zal hen vergeven, dat wist hij zeker. Ze knikte langzaam. "Ik hoop het zo..." Mompelde ze zachtjes tegen hem. Het had voor hem ook allemaal geen haast gelukkig, voor nu was dit prima en hij was hartstikke gelukkig zo. "Ik ook met jou, lieverd." Zei ze en ze gaf hem een kusje. Wanneer ze het hadden over Lilian, hoorde ze haar al. "Ze is al naar buiten, ik hoor haar huilen." Vertelde ze zachtjes tegen hem. Hij dacht wel dat Lilian zich aan de regels kon houden, ze was sterk en een jager, ze wist hoe ze sterk moest zijn, hoeveel pijn het ook deed. Hij tilde haar op en nam haar mee. Ze knielde bij Lilian neer en de vrouw bleef huilen en keek niet op. Juliet keek even naar Evan. "Het is oké, Lilian... echt... je bent hartstikke sterk." Zei de vrouw haar zachtjes.

Alexios Evans

Hij had geen idee hoe lang er al voorbij was, voor hem ging de tijd gigantisch langzaam, maar ondertussen zat hij ook al wel eventjes in de kelder. Hij lag in een hoekje van de cel op de grond. Helemaal in elkaar gedoken en met zijn armen om zijn lichaam heen geslagen. Hij lag doodstil, als je niet beter wist leek het ook alsof er gewoon een lichaam lag. Hij was lijkbleek, zijn ogen waren donker, maar stonden dof. De vechtlust die hij eerst had gehad, was verdwenen. Hij voelde zich zwak. Bijna te zwak om overeind te komen, al wist hij niet of dat hetzelfde zou zijn als hij vers bloed zou ruiken. Alleen al die gedachte zorgde ervoor dat hij een rilling door zijn lichaam voelde gaan, omdat hij het zo graag wilde. Hij staarde voor zich uit, naar de muur. Zijn gedachten gingen alle kanten op en maakten hem heel erg verdrietig. Er was niets om hem afleiding te geven, niets om hem gelukkig te maken. Hij voelde zich leeg, maar diep ongelukkig. Al werd dat ook steeds minder, omdat hij amper het gevoel had nog iets te kunnen voelen. Hij probeerde af en toe aan Lilian te denken, hij probeerde haar voor zich te zien, om hem gelukkiger te maken, om te bedenken waarom hij hier was, waarom hij dit deed, maar het viel niet mee om zijn gedachten vast te houden, waarschijnlijk omdat zijn lichaam zo zwak was nu.

Lilian Nova

Ze was elke dag sterk geweest, elke dag was ze bij hem geweest, een uurtje en moest ze hem weer verlaten, het sloopte haar, meer dan ze had verwacht. Tusssendoor haad ze zich vooral met haar vader bezig gehouden met het leren van spreuken en haar magie beter leren kennen. Dat ging best wel goed. Ze was er best goed in, maar ze was veel te afgeleid, ze dacht veel te veel aan Alex. De momenten samen gaven haar ook gewoon net niet genoeg voldoening. Toch zette ze door. Ze was elke keer weer bij hem en moest hem elke keer weer verlaten. Gisteren was ze bij hem geweest en had ze gezien dat hij zwak genoeg was, zwak genoeg voor Juliet om met hem verder aan de slag te gaan. Ze had alles besproken met Juliet en ze wilde heel erg graag zelf de persoon zijn waarvan hij als eerste bloed zou ruiken. Ze wilde het andere mensen niet aan doen, ook al had Juliet haar beloofd dat ze het geheugen van die mensen zou wissen. Ze was daar heel stellig in geweest. Juliet en Evan hadden inmiddels het prachtige huis in het bos gekocht, het was de perfecte plek voor ze, waar ze maar al te graag wilden wonen. Juliet en Lilian stonden nu samen voor de deur van de kelder. Juliet had al een klein bekertje bloed van Lilian, Lilian hield het in haar handen. Dat zou voor Alex zijn als hij zich goed genoeg zou gedragen. Anders zou hij alsnog niets krijgen. Samen liepen ze naar beneden. Lilian slikte moeizaam toen ze hem zo zag liggen.

Alexios Evans

Toen hij wat geluiden hoorde, reageerde hij daar amper meer op. Hij ging er vanuit dat het Lilian was, daar keek hij enorm naar uit. Hij was amper te zwak om echt met haar te kunnen praten nu, maar hij vond het wel heel erg fijn als ze bij hem was. Het gaf hem hoop. Het gaf hem kort een wat gelukkiger gevoel. Dat had hij heel erg hard nodig, juist nu. De geluiden werden wat harder en opeens drong er een hele sterke geur tot hem door. De geur van bloed. Zijn lichaam reageerde direct, maar hij had alsnog amper de kracht om overeind te komen. Het rook als Lilian. Ergens in hem kwam er bezorgdheid naar boven, wat hij altijd had als hij haar bloed rook. Was ze gewond? Toen hij nog meer geluiden hoorde realiseerde hij zich dat ze niet alleen was. Juliet was bij haar. Hij kwam langzaam en met veel moeite een beetje overeind. Hij leek zelfs amper scherp te zien. Zijn lichaam was echt volledig de weg kwijt. De geur van bloed werd sterker. Hij wilde het zo graag. Hij had het zo hard nodig. Hij had niet eens door dat hij half kreunend aan het grommen was, puur omdat zijn lichaam wanhopig was. Zelfs het gegrom klonk zwak. Toch zorgde de geur van het bloed er voor dat hij extra kracht kreeg, omdat zijn lichaam het zo enorm hard nodig had. Hij voelde het, hij voelde dat zijn spieren wat meer wakker leken te worden en hij kwam nu helemaal overeind, om daarna langzaam naar de tralies te lopen. Die greep hij vast om extra steun te hebben. Hij wilde vragen of ze gewond was, maar toen viel zijn blik op het bekertje. Was dat voor hem? Hij had het zo gigantisch hard nodig. 'Alsjeblieft...' smeekte hij nu, met trillende stem.

Lilian Nova

Ze keek toe hoe hij overeind kwam, heel langzaam en met moeite. Ze luisterde naar hem, dit was meer dan hij gisteren had vertoont. Hij greep de tralies vast en keek naar het bekertje en vroeg of hij het mocht hebben. Juliet schudde haar hoofd. "Je moet wachten, wachten tot de geur niet meer zo sterk voor je is." Klonk de vrouw best wel streng. Lilian keek even naar haar, ze vond dit zo verschrikkelijk moeilijk. "Maak maar open, Lilian." Zei Juliet nu. Heel voorzichtig haalde Lilian het dekseltje er vanaf, het was echt maar een heel klein beetje, zoveel als een espresso kopje. Juliet wist dat Alex het volledig moest ruiken en ze zouden hier net zo lang blijven staan tot hij er minder interesse in zou hebben. Lilian keek naar Alex met een bezorgde en een verdrietige blik in haar ogen. Ze wilde dit wel heel graag doen, maar het was zo moeilijk voor haar.

Alexios Evans

Juliet zei dat hij moest wachten, tot de deur niet meer zo sterk voor hem was. De geur niet zo sterk? Natuurlijk was het sterk, hij ging kapot van de dorst. Hij moest het hebben. Hij zei helemaal niets, hij staarde alleen maar hoopvol naar het bekertje. Lilian mocht het open maken, waardoor de geur nog zo veel intenser werd en hij aan de tralies trok. 'Alsjeblieft....' smeekte hij nu nog eens. Het was zo'n enorm klein beetje, maar hij wilde het zo graag hebben. Hij voelde zijn lichaam nu weer wat samentrekken van de pijn. Hij wilde het zo graag, hij had het zo hard nodig. 'Geef het mij alsjeblieft.... ik doe alles wat je wilt.... ik doe alles... echt... mag ik het alsjeblieft hebben?' vroeg hij wanhopig. Hij kneep de tralies helemaal fijn, maar die waren te sterk om er uit te komen, dat had hij ondertussen vaak genoeg geprobeerd. Hoe lang moest hij hier op wachten? Tot de geur minder sterk was? Het leek nu alleen maar sterker te worden, maar zijn lichaam voelde zo zwak aan. Hij was bijna te zwak om op zijn benen te kunnen staan.

Lilian Nova

Ze zou het zo graag aan hem willen geven, maar het mocht niet. Ze zag hem kijken en hoorde hem smeken. Ze kon haast niet naar hem kijken zo, dit was zo pijnlijk. Ze slikte moeizaam en hij vroeg wanhopig om het bekertje. Ze probeerde zich te concentreren op haar jagerskant, zichzelf kalm te houden, hier niet in te trappen, het negeren. Ze vond het zo moeilijk. Juliet leek sterker te zijn. "Nee, Alex, we wachten net zo lang tot het voor je minder sterk is, daar moet je aan gaan wennen. We kunnen hier een paar dagen blijven staan, mocht dat nodig zijn." Zei Juliet streng. Ze wist dat het op een gegeven moment sneller zou gaan, maar de eerste keer was het lastigste. Zodra hij beloond zou worden wanneer het voor hem minder heftig was, zou hij eraan wennen en zou hij begrijpen dat hij het alsnog zou krijgen. Het was een soort conditionering.

Alexios Evans

Juliet zei dat hij moest wachten, tot het minder sterk voor hem zou zijn. Ze konden hier een paar dagen blijven staan. 'Juliet, alsjeblieft...' probeerde hij nog eens, compleet wanhopig. 'Het is minder, oké... het is al minder sterk...' zei hij daarna. Het was totaal niet minder sterk, maar hij dacht ook niet dat het ging gebeuren. Het werd niet minder sterk, dat ging gewoon niet gebeuren. Hij keek nu weer naar Lilian. 'Ik heb het zo hard nodig... alsjeblieft... ik wacht al zo lang...' sprak hij kreunend. Hij merkte dat zijn benen hem echt bijna niet meer konden dragen en hij liet zich nu langzaam op de grond zakken, tegen de tralies aan. Misschien moest hij maar wachten dan. Misschien had ze gelijk en werd de geur echt minder intens voor hem, uiteindelijk. Hij legde zijn hoofd tegen de tralies aan en hij stak langzaam zijn hand uit. 'Wil je bij mij komen zitten? Wil je mijn hand vasthouden?' vroeg hij schor aan haar.

Lilian Nova

Ze keek Juliet even aan toen Alex zo wanhopig was. Ze vond dit zo moelijk. Ze wist dat hij loog, dat kon ze gewoon aan alles in hem voelen, misschien stemde Juliet er daarom wel mee in dat zij dit zou doen. Ze wist wanneer hij loog, vooral in dit stadium kon ze met haar jagersinstinct aanvoelen dat hij keihard loog. Hij zakte op de grond en ze keek hem vol medelijden aan. Hij stak zijn hand uit en vroeg of ze bij hem wilde komen zitten, zijn hand wilde vasthouden. "Geef maar aan mij." Zei Juliet over het bekertje. Lilian gaf het aan haar en ze zag hoe Juliet het stevig vast hield. Lilian zakte langzaam naar beneden en pakte heel voorzichtig de hand van Alex vast. Ze keek hem bezorgd aan. Juliet hield het bekertje wat omhoog en keek naar Alex, ze hield zich heel erg sterk. "Alex, we wachten nog wat langer. Het is nog niet minder sterk.We kunnen dagen wachten als het nodig is." Zei ze. Haar stem klonk zelfs wat kouder. Ze had zichzelf echt herpakt en ze wist dat Alex hier doorheen moest. Lilian vond het zelf wel heel moeilijk. Ze hield voorzichtig de hand van Alex vast en hield hem toch ook goed in de gaten, als hij wat zou doen, dan zou ze maatregelen nemen. "Alex, probeer het, je kunt het wel, ik weet het zeker. Ik weet dat je denkt dat je het nodig hebt, maar je moet hier doorheen. We blijven hier zo lang als nodig is. Wanneer het echt zichtbaar minder sterk is, dan krijg je het. Je kunt het." Zei ze zachtjes en bemoedigend tegen hem.

Alexios Evans

Ze leken door zijn leugens heen te prikken en dat maakte hem kwaad, maar hij had simpelweg geen kracht om iets met die woede te doen. Hij kon helemaal niets, hij was te zwak. Juliet pakte het bekertje van Lilian over, daar ging zijn kans om het toch te pakken te krijgen. Lilian kwam wel bij hem zitten en ze pakte zijn hand vast. Het voelde fijn. Haar warme deed hem goed. Hij realiseerde zich heel erg goed dat hij haar hand naar zich toe kon trekken en dat hij van haar pols kon drinken. Hij wilde het zo graag, maar hij wist het tegen te houden. Hij wilde haar geen pijn doen, hij wist dat hij niet zou kunnen stoppen en hoe erg hij ook kapot ging van de dorst, hij kon haar vertrouwen niet op die manier verbreken. Juliet zei dat ze langer zouden wachten, het was nog niet minder sterk, ze konden dagen wachten als het nodig was. 'Nee... alsjeblieft niet...' zei hij zachtjes. Hij kon geen dagen meer wachten. Hij kon echt niet meer. Hij was op. Hij voelde zich afschuwelijk. Hij wilde dit niet meer. Hij wilde Lilian. Hij wilde haar vasthouden, hij wilde haar bij zich hebben. De tranen schoten in zijn ogen en hij ademde trillend in. 'Ik wil niet meer.' zei hij, heel erg schor. Lilian zei dat hij het moest proberen, hij kon het wel, ze wist het zeker. Ze wist dat hij dacht dat hij het nodig had, maar hij moest hier doorheen. Ze bleven hier zolang als nodig was, pas als het zichtbaar minder sterk was kreeg hij het. Hij leunde met zijn hoofd tegen de tralies aan en hij staarde naar haar pols. Hij wilde haar zo ontzettend graag bijten. Hij wilde zo graag drinken.

Lilian Nova

Ze streelde zachtjes over zijn hand heen en hij wilde absoluut niet nog langer wachten. Ze bleef hem heel goed in de gaten houden en hoorde hoe hij niet meer wilde, ze zag de tranen in zijn ogen. "Lieverd... het moet, het is nodig." Fluisterde ze zacht tegen hem en ze bleef rustig strelen. Hij leunde met zijn hoofd tegen de tralies en ze zag hem naar haar pols kijken. "Zet jezelf eroverheen, je kunt dit, zeker weten. Echt waar.. je kunt dit. Je bent zo sterk, Alex, ik geloof in je. Ik geloof erin dat jij dit kan." Zei ze. Ze geloofde er echt in. Hij kon dit. Ze moest dit ook naar hem uitstralen. Dat hij wist dat ze erop vertrouwde dat hij het kon. Juliet bleef stil, maar hield Alex heel strak in de gaten, ze wist dat hij zomaar toe kon lsaan en ze durfde er niet zo op te vertrouwen als Lilian. Maar ze zouden wachten. Wachten tot hij de geur niet meer zo sterk rook en dat het echt kon. De tijd ging langzaam voorbij, waarschijnlijk was het inmiddels al donker buiten. Ze had Evan gelukkig wel vertelt dat dit een paar dagen kon duren.

Alexios Evans

Lilian zei dat het moest, het was nodig. Hij moest zich er overheen zetten, hij kon dit. Ze wist het zeker. Hij was zo sterk en ze geloofde in hem. Ze geloofde er in dat hij dit kon. Hij wilde echt niet meer. Hij wilde niet meer door op deze manier. Hij hield het niet meer vol. Toch deden haar woorden hem ergens toch wel goed, diep van binnen. Het gaf hem iets meer vertrouwen. Een heel klein beetje, maar het hielp wel. Hij keek weg van haar pols en hij staarde in haar ogen. 'Ik hou van je.' fluisterde hij schor. Dat moest hij onthouden. Hij deed dit voor haar. Hij deed dit omdat hij van haar hield. Omdat hij makkelijker samen met haar wilde zijn. Hij wilde haar nu zo graag in zijn armen sluiten, hij moest nog even volhouden. 'Ik hou zo veel van je.' fluisterde hij schor. Hij legde zijn hoofd weer tegen de tralies en hij bleef haar vasthouden, de neiging om haar te bijten trok langzaam weg. De tijd ging voorbij, hij had geen idee hoe lang hij hier zo zat, maar op een gegeven moment merkte hij dat hij zich minder bewust werd van de geur van het bloed. Het gebeurde automatisch, hij had het niet eens echt door. Hij streek zachtjes met zijn duim over haar hand heen, heel liefdevol eigenlijk. Hij was gigantisch zwak en hij had het gevoel dat hij echt niet meer overeind zou kunnen komen, maar hij was wel rustig. Hij was liefdevol. Hij was blij dat ze bij hem was, dat ze hem vasthad. 'Ik ben zo trots op je.' fluisterde hij na een tijdje, heel schor, maar wel vol liefde. Hij wilde het haar zeggen, hij vond het zo knap van haar hoe ze dit allemaal deed. Hoe ze zo sterk bleef terwijl hij hier vast zat.

Lilian Nova

Zijn blik liet haar pols weer los en hij keek naar haar. Hij zei fluisterend en schor dat hij van haar hield. "Oh, ik ook van jou, lieverd, ik ook van jou..." Zei ze liefdevol tegen hem. Ze streelde heel even langs zijn wang toen hij zijn hoofd weer tegen de tralies legde en ze fluisterde zachte lieve woordjes tegen hem. Ze wilde hem hier zo graag doorheen slepen. Ze voelde ineens dat er wat in hem veranderde, ze kon het gewoon merken. Zijn strelingen werden liefdevoller. Ineens zei hij dat hij trots op haar was. Ze wist niet waarom, ze voelde zich helemaal niet trots op zichzelf, helemaal niet. "Ik ben juist trots op jou." Klonk haar stem zacht. Ze dacht dat hij er nu wel klaar voor was en ze keek even naar Juliet. "Alex, zeg me wat als eerste in je opkomt." Vroeg Juliet nu. Als het antwoord bloed zou zijn, dan was hij er nog niet klaar voor, dan kreeg hij nog niets. Het was echt een marteling, maar hij moest hier nu eenmaal doorheen.

Alexios Evans

Lilian zei zachtjes dat ze ook van hem hield en ze streelde langs zijn wang. Dat vond hij heel fijn. Het gaf hem een klein beetje warmte en wat meer rust. Hij kon dat goed gebruiken nu. Hij wilde zo graag dat ze bij hem bleef. Hij hoopte echt dat het kon, dat ze nu weer meer bij hem mocht zijn. Juliet vroeg nu wat het eerste was wat in hem opkwam. Daar dacht hij eventjes over na. 'Lilian...' zei hij nu zachtjes. 'Mag ze alsjeblieft meer bij mij blijven? Mag ze hier slapen?' vroeg hij schor. Hij wilde haar zo graag vast blijven houden. Al was dit het enige wat kon, een uurtje was niet genoeg. Hij keek niet op naar Juliet, hij bleef naar Lilian kijken. Dat was maar goed ook, want waarschijnlijk zouden zijn gedachten wel meteen naar bloed gaan als hij het bekertje zou zien. Nu gebeurde het niet, zijn gedachten waren er niet bij, hij was echt best wel rustig en hij dacht alleen maar aan haar.

Lilian Nova

Wanneer Juliet vroeg waar hij het eerste aan dacht, zei hij haar naam. Haar hart maakte een klein sprongetje daardoor en ze glimlachte liefdevol toen hij vroeg of ze bij hem mocht blijven, of ze hier mocht slapen. Hij dacht nu helemaal niet aan het bloed, zijn gedachten waren bij haar. Hij kon het wel, zie je wel. Dit was de eerste stap en Lilian was zo blij, maar ze hield zich rustig, ze hield zich zo rustig mogelijk.
"Goed." Knikte Juliet hierdoor. "Als Lilian het zelf wilt, mag ze vannacht bij je slapen. Overmorgen doen we hetzelfde, Alex." Besloot Juliet. Ze gaf het bekertje bloed aan Lilian en daarna liep ze zelf weg. Ze wilde hem hiervoor flink belonen, dat hij begreep dat wanneer hij alles accepteerde, dat het ook beloond werd. Juliet ging eenmaal uit de kelder op zoek naar Evan.
Lilian keek naar Alex en ze schoof het bekertje tussen de tralies naar hem door. "Je hebt het geweldig gedaan, dit is voor jou, lieverd." Fluisterde ze tegen hem. Ze zou die nacht bij hem blijven, dat wilde ze zelf ook. Dit was het eerste obstakel en dat had hij hartstikke goed gedaan.

Alexios Evans

Hij had eigenlijk niet eens meer door dat dit een test was, hij had er niet meer aan gedacht. Hij kon zich niet zo goed focussen en hij was met zijn gedachten bij Lilian. Toen Juliet aangaf dat Lilian bij hem mocht slapen als ze dat wilde, werd hij direct meer opgewekt. Hij hoopte zo dat ze dat wilde. Ze zouden morgen hetzelfde doen en het bekertje met bloed werd aan Lilian gegeven. Die schoof het naar hem toe. Ze zei dat hij het geweldig gedaan had, dat dit voor hem was. Hij staarde haar aan en daarna keek hij naar het bekertje bloed, wat hij direct oppakte en hij achterover gooide. Nu het zo dichtbij stond, kon hij niet anders. Het smaakte echt geweldig. Het was veel te weinig, maar het was beter dan niets. Hij voelde zijn lichaam meteen reageren, maar hij bleef relatief rustig nu. Hij had ook nog steeds de hand van Lilian vast. Hij schoof het bekertje langzaam terug en hij legde zijn hoofd weer tegen de tralies aan. 'Blijf je hier?' vroeg hij schor. Zijn stem klonk iets ruwer doordat hij nu iets gedronken had, maar hij klonk wel liefdevol.


Evan Mason

Hij stond boven te wachten tot Juliet klaar was, al een tijdje. Hij pakte haar meteen vast. Ze had gezegd dat het wel even kon duren, maar het was pas een paar uur later en ze was al terug. Hij wist niet zeker of dat goed was of niet, maar ze zag er relatief rustig uit en Lilian was niet mee. Hij trok haar dicht tegen zich aan en hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen. 'Hoe is het gegaan? Zoals je gehoopt had?' vroeg hij nu meteen aan haar.

Lilian Nova

Ze zag zijn gezicht meteen opklaren toen ze van Juliet hier mocht blijven slapen en ze realiseerde zich dat ze er niet eens echt antwoord op had gegeven. Alles ging toch een beetje langs haar heen. Het was allemaal nog steeds wat onwerkelijk. Ze had de hand van Alex nog steeds vast en keek toe hoe hij het bekertje leeg dronk. Hij zette het weer bij haar neer en legde zijn hoofd tegen de tralies aan. Hij vroeg schor of ze bleef en ze knikte. "Ja, natuurlijk blijf ik bij je, ik wil niets liever." Fluisterde ze en ze streek zachtjes door zijn haren heen. "Oh lieve Alex, je doet het zo goed..." fluisterde ze nog tegen hem. Hij was helemaal nog niet vijandig geweest tegen haar en dat stelde haar enigzins toch met rust.


Juliet Alarie

Wanneer ze de kelder uitkwam zag ze meteen Evan. De schat, hij had op haar gewacht. Ze was blij hem te zien. Ze voelde zijn armen om haar heen en ze kroop tegen zijn warme lichaam aan. "Het ging goed. Ik twijfelde of het slim zou zijn om dit met Lilian te doen, maar zij gaf hem juist het laatste zetje. Ik ben echt tevreden. Het ging sneller dan verwacht. Ik heb daarom aangegeven dat Lilian bij hem mocht slapen als ze dat zelf wilde." Zei ze met een glimlach tegen hem. "Je hebt toch niet de hele tijd hier op me gewacht?" Vroeg ze en ze keek naar hem op.

Alexios Evans

Lilian zei dat ze bij hem bleef, ze wilde niets liever. Daarna streek ze zachtjes door zijn haren heen. Het voelde heel fijn. Hij merkte dat zijn lichaam heftig reageerde op het bloed, hij merkte dat hij veel meer nodig had, maar hij bleef eigenlijk best wel rustig. Dat was ook iets waar hij altijd al redelijk goed in was geweest, na het drinken was hij vrij snel weer zichzelf en was hij rustig, dat was iets wat hij uit zichzelf al redelijk goed kon. Nu bleek dat ook wel. De strelingen van Lilian maakte hem nog wat rustiger en hij zuchtte zachtjes. Dit voelde beter dan de afgelopen periode, al leek het absurd lang dat hij nu weer twee dagen zonder bloed moest. Dat wel. Ze zei dat hij het zo goed deed en daardoor keek hij weer op naar haar en staarde hij in haar ogen. 'Ik wil je niet teleurstellen.' fluisterde hij schor. Hij realiseerde zich echt wel dat hij nogal anders was nu, dat dit niet was wat ze zich had voorgesteld van een relatie met hem.


Evan Mason

Ze kroop tegen hem aan en ze zei dat het goed ging, ze twijfelde of het slim was om dit met Lilian te doen, maar het had Alex juist het laatste zetje gegeven. Ze was echt tevreden, het ging sneller dan verwacht en ze had aangegeven dat Lilian bij hem mocht slapen als ze dat wilde. 'En dat wil ze waarschijnlijk wel.' zei hij daarop. Lilian wilde waarschijnlijk alleen maar graag bij Alex zijn. Juliet vroeg nu of hij hier toch niet de hele tijd op haar gewacht had, waardoor hij even grijnsde. 'Misschien wel.' gaf hij toe. 'Maar alleen maar omdat ik wilde ingrijpen als er toch iets zou gebeuren en omdat ik je duidelijk wil maken dat ik je met alles steun.' zei hij. Hij streek langs haar wang en hij staarde in haar ogen. 'Ik kan niet wachten tot dit voorbij is en we wat meer tijd voor ons samen hebben.'

Lilian Nova

Hij leek het fijn te vinden dat ze door zijn haren streelde en ze hoorde hem zacht zuchtten. Ze glimlachte lichtelijk en keek diep in zijn ogen. Hij wilde haar niet teleurstellen. "Oh, Alex... dat doe je helemaal niet. Je bent nog steeds zo lief voor mij, zo zorgzaam. Dat terwijl je opgesloten zit met een minimale hoeveelheid aan bloed. Ik vind het heel knap van je." Zei ze zachtjes. "Bovendien doen we dit zodat we straks fijner met elkaar om kunnen gaan en dat is voor mij echt alles waard." Glimlachte ze. Ze kneep even zachtjes in zijn hand en bleef dichtbij hem. Eerlijk gezegd was ze best wel moe, ze had op haar horloge ook gezien dat het al redelijk laat was, maar ze wilde eerst dat hij zich oké voelde.



Juliet Alarie

Ze glimlachte even door de woorden. "Ja, dat wilt ze vast wel, ik begrijp het ook wel, ik zou ook altijd bij jou willen zijn." Glimlachte ze. Hij gaf aan dat hij misschien wel de hele tijd gewacht had, maar alleen maar om in te grijpen als er iets zou gebeuren, omdat hij duidelijk wilde maken dat hij haar met alles steunde. "Oh, maar dat is al duidelijk genoeg, daar hoef je niets voor te doen, lieverd." Ze gaf hem een klein kusje toen hij langs haar wang streek. Hij kon niet wachten tot het voorbij was en ze meer tijd samen hadden. "Ik ook niet... we hebben in ieder geval een prachtig huis samen gekocht en tijd daarin besteden komt allemaal wel." Ze drukte haar lippen weer zacht en vol liefde op de zijne.

Alexios Evans

Ze zei dat ze hem helemaal niet teleurstelde, hij was nog steeds lief voor haar, en zorgzaam. Terwijl hij opgesloten zat met een minimale hoeveelheid bloed, ze vond het heel knap van hem en ze deden dit zodat ze straks fijner met elkaar om konden gaan. Dat was voor haar alles waard. Dat was voor hem ook zo. Hij was zo gek op haar en hij deed dit allemaal zodat het beter ging. 'Toen ik de sterker geur van het bloed rook dacht ik dat je gewond was.' zei hij zachtjes. Hij had niet eens heel erg aan zijn dorst gedacht, in eerste instantie. Hij had bedacht dat ze misschien gewond was. 'Ik hou zo veel van je.' fluisterde hij daarna. 'Je bent moe... ga lekker slapen. Kan ik je hand vast blijven houden?' vroeg hij zachtjes.


Evan Mason

'Ik weet het, maar ik laat je gewoon het liefste constant merken dat ik achter je sta en dat ik er voor je ben.' zei hij tegen haar. Ze zei dat ze ook niet kon wachten tot ze meer tijd hadden samen, maar ze hadden een prachtig huis gekocht en tijd daarna besteden kwam allemaal wel. Daarna werd hij zachtjes gezoend, waar hij vol liefde in mee ging. Hij trok haar nog wat dichter tegen zich aan en hij genoot er enorm van. 'Zullen we naar boven gaan? Het begint al vrij laat te worden en ik ben best wel moe, ik wil graag nog even met je in bed liggen voor ik meteen in slaap val.' stelde hij voor.