Vampieren nieuw

Oké there we goooo

Lilian Nova

Rustig reed ze met haar auto de al donkere straat in. Ze keek even op het verfrommelde briefje wat op haar dashboardkastje lag, nummer 9, daar moest ze zijn. Ze tuurde naar de brievenbussen en kon met moeite de nummers onderscheiden, na zo'n 100 meter zette ze haar auto stil en stond ze voor een mooi huis. Ze zette haar auto uit en stapte uit. Haar spullen liet ze even voor wat het was en ze pakte haar telefoon. Ze zette de zaklamp aan en scheen over het pad heen. Duidelijk was er lang niets aan gebeurd, het onkruid groeide tussen de grote stenen door. Ze stapte het opstapje op en deed de sleutel in het slot van de voordeur, krakend ging deze open. De vloer kraakte duidelijk ook toen ze binnen stapte. Wat had ze zich toch op haar hals gehaald? Toch was zij de enige erfgenaam en was dit huis van haar, bij gebrek aan een alternatief, was dit dan ook de enige plek waar ze kon wonen, of je moest de bank van haar beste vriendin meetellen, maar die was ze nu wel een beetje zat geworden. Ze knipte het licht aan en tot haar geluk deed deze het, een geelig licht scheen door de hal heen. De trap die voor haar opdoemde was een hele mooie, met een goudbruine leuning en een glimmende knop aan het begin. De deur waaide achter haar dicht en ze slaakte een klein gilletje van schrik. Ze keek even achterom, het was de deur maar... waarom moest ze ook zo nodig in de avond hier aankomen? Het was niet zo slim van haar. Ze had het niet zo op enge dingen, al wist ze ook heel goed waar haar hele familie zich mee bezig hield. Zelf vond ze het echt niet leuk, daarom was ze ook weggegaan, maar ze was het haar familie verplicht.

Alexios Evans

Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken terwijl hij rustig langs de straat liep, behalve de wind was er niet zo heel veel te horen. Hij hoorde ver weg het geluid van een vogel, verder was het rustig. Dat zorgde er ook voor dat hij al van vrij ver een auto kon horen aankomen. Hij zette daardoor een paar passen opzij, zodat hij niet zo dicht bij de weg liep en hij wat meer wegviel tussen de schaduwen. De auto haalde hem in, hij volgde de beweging met zijn ogen en het verbaasde hem lichtelijk dat de auto verderop tot stilstand kwam. Daardoor bleef hij op een afstandje stilstaan. Hij zag de deur open gaan, een zaklamp werd aangezet en daarna liep er iemand naar de voordeur toe. Zodra de vrouw naar binnen verdween, liep hij verder. Hij passeerde het huis precies op het moment dat hij gegil hoorde. Niet heel hard, maar voor hem vrij duidelijk aanwezig. Daardoor bleef hij meteen doodstil staan. Was er iets aan de hand? Hij draaide zich langzaam naar de deur toe, maar die was gesloten, waardoor hij niets kon zien. Hij twijfelde kort, maar daarna besloot hij toch naar de deur toe te lopen. Even overwoog hij om die maar meteen open te gooien, maar dat gevoel wist hij te onderdrukken. Hij keek nog eens om, hij kon ook gewoon weglopen en zijn pad vervolgen, dat was misschien de meest verstandige optie, maar toch had hij de drang om te controleren of alles oké was. Daardoor klopte hij nu aan, vrij krachtig. 'Alles oké?' riep hij daarna. Als hij geen reactie zou krijgen, zou hij alsnog naar binnen kunnen gaan, maar misschien was er wel niets aan de hand. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar heen en hij keek nog eens over zijn schouder, om daarna weer naar de deur te staren.

Lilian Nova

Ze haalde even diep adem en net op dat moment hoorde ze een krachtige klop op de deur. Ze draaide zich om naar de deur toe en zag een gestalte door het wazige glas van de voordeur. Er werd gevraagd aan haar of alles in orde was. Ze haalde een hand door haar geverfde zilverblonde haar heen en knikte, daarna besefte ze zich dat deze gast dat helemaal niet kon zien door de deur heen. "Ja, het gaat prima." Zei ze daarom. Ze stapte naar de deur toe en opende die, wanneer ze nonchalant tegen de deurpost wilde leunde om deze vreemdeling gedag te zeggen, werd er een mechanisme getriggerd in het huis. Vanuit het niets schoot er een houten pijl aan een draadje haar richting op. Ze had gelukkig redelijk snelle reflexen, niet zo snel als degene waar ze op jaagde, waarschijnlijk was dat daarom ook de dood geworden van haar familie. Ze stopte de pijl net voordat hij langs haar heen schampte. Ze schudde langzaam haar hoofd en keek verontschuldigend naar de vreemdeling. "Excuses, mijn familie heeft een nogal vreemde inbraakpreventie. Ik was het ook even vergeten dat alles nog aanstond." Ze begon een beetje te bazelen merkte ze. "Woon je hier in de buurt? Hoorde je me trouwens? Ik schrok van de deur die achter me dicht sloeg." Ze glimlachte even naar hem. Zo hard had ze toch niet gegild?

Alexios Evans

Het was eventjes stil, maar daarna hoorde hij dat het prima ging. Voetstappen kwamen dichterbij en de deur werd open gedaan, waardoor hij in het gezicht van de vrouw keek. Hij wilde haar net begroeten toen zijn aandacht getrokken werd door een ander geluid. De vrouw leek het ook op te merken en hield de pijl net op tijd tegen. Hij voelde de spieren in zijn lichaam strak staan, omdat hij ook op het punt had gestaan om de pijl uit de lucht te pakken, maar dat net op tijd in wist te houden. Gelukkig maar, want ze had het zelf al voor elkaar. Ze bood nu haar excuses aan, haar familie had een nogal vreemde inbraakpreventie. Dit huis was dus van haar familie. Hij wist dat het al een tijdje leeg stond. Kwam ze hier wonen? Hij merkte dat hij een hoop vragen had, maar hij bleef nog steeds zwijgend naar haar kijken. De stilte werd echter al onderbroken doordat de vrouw weer begon te praten. Ze gaf aan dat ze vergeten was dat alles nog aan stond en ze vroeg daarna direct of hij in de buurt woonde, of hij haar gehoord had. Ze vertelde dat ze schrok van de deur die achter haar dichtsloeg. Dat verklaarde het gegil dat hij gehoord had. 'Ik liep langs en dacht gegil te horen, ik wilde voor de zekerheid kijken of alles wel goed ging.' sprak hij nu voor het eerst echt tegen haar. 'Ik woon een paar straten verderop.' voegde hij er aan toe. Hij woonde inderdaad aardig in de buurt, maar waarschijnlijk verwachtte ze dat al, gezien het feit dat hij hier rondliep. 'Ik heb je hier nog niet eerder gezien.' concludeerde hij nu. 'Ben je hier pas net komen wonen?' vroeg hij daarna. Dat zou immers verklaren waarom hij haar nog niet eerder gezien had, waarom ze nog wat schrikachtig was van Dalle geluiden hier. Al was het nooit verkeerd om op je hoede te zijn.

Lilian Nova

Hij bleef haar zwijgend aankijken terwijl ze zo aan het doorwauwelen was, het liefst had ze dat hij haar gestopt had, maar dat deed nooit iemand eigenlijk, de meeste mensen vonden het wel vermakelijk als ze zo aan het praten was. Dan was in ieder geval iemand aan het woord en hoefde de ander niet te praten.
Hij gaf aan dat hij inderdaad iets had gehoord en dat hij voor de zekerheid wilde kijken of alles goed ging. Hij zei niets over de houten pijl. Het was dan ook zeker heel vreemd. Hij woonde een paar straten verderop en concludeerde haar nog nooit gezien te hebben. Hij vroeg of ze hier net was komen wonen.
"Ja, toevallig wel, ik ben net aangekomen. Misschien een beetje stom om zo in het donker de eerste keer naar je nieuwe huis te rijden. Vroeger heb ik hier wel gewoond toen ik nog kind was, maar toen ik ging studeren ben ik vertrokken en niet meer teruggekomen. Helaas is mijn familie overleden en moet er iemand dit huis een beetje op orde houden. Die persoon ben ik geworden." Verklaarde ze en ze haalde even een beetje nonchalant haar schouders op. "Mijn kofferbak zit vol met dozen." Ze wees even naar haar auto, zou de vreemdeling haar helpen uitpakken? "Oh ik ben trouwens Lilian." Voegde ze eraan toe aangezien ze zich nog niet had voorgesteld aan hem. Ze stak haar hand naar hem uit.

Alexios Evans

Ze gaf aan dat ze toevallig net was aangekomen, ze vond het misschien een beetje stom om de eerste keer in het donker naar haar nieuwe huis te rijden, maar ze had hier vroeger wel gewoond toen ze nog een kind was. Toen ze was gaan studeren was ze vertrokken en nooit meer terug gekomen, maar haar familie was overleden en iemand moest het huis een beetje op orde houden. Hij knikte langzaam. Ze wees naar haar auto en ze gaf daarna aan dat haar kofferbak nog vol lag met dozen. Waarschijnlijk was ze dus echt net pas aangekomen, toen hij haar langs had zien rijden. Hij wilde net aanbieden om haar eventjes te helpen met uitladen, omdat het al later werd en ze het misschien fijner vond als het sneller klaar was, maar voor hij dat kon doen stak ze haar hand uit en stelde zichzelf voor als Lilian. Hij keek naar haar hand en hij pakte die vast, na een hele korte aarzeling. 'Alexios.' stelde hij zichzelf nu voor. Hij liet haar hand direct weer los en hij keek om naar haar auto. Waarschijnlijk was het wel zo attent om aan te bieden om haar een handje te helpen en Alexios was iemand die ook altijd echt zijn best deed om een beetje behulpzaam en vriendelijk te zijn. Het lag misschien totaal niet in zijn aard, maar hij probeerde het wel. Toch voelde het ergens misschien verstandiger om weg te gaan nu, maar toch deed hij het niet. Hij wist niet precies waarom, maar hij gooide het er maar op dat hij haar wilde helpen. 'Ik kan je wel eventjes helpen met uitladen, dan duurt het niet zo lang.' stelde hij nu dus toch voor. 'Als jij er eventjes voor zorgt dat al die inbraakbeveiliging uitgeschakeld is dan...' voegde hij er aan toe.

Lilian Nova

Hij stelde zich voor en pakte haar hand vast, het was duidelijk met aarzeling en duurde ook maar heel erg kort. Ze keek hem wat schuin aan en glimlachte een beetje naar hem. Het was een beetje een aparte man met ook een bijzondere naam. "Bijzonder, waar komt je naam vandaan?" Klonk haar stem nieuwsgierig.
Hij was behulpzaam en bood aan om even te helpen met uitladen, daarna kwam hij toch nog met een opmerking over het inbraaksysteem van het huis. Ze grinnikte eventjes. "Als je alleen in de hal komt en de spullen in de woonkamer verder neerzet is er niets aan de hand." Zei ze tegen hem. Ze wist niet of er ook wat zou gebeuren als iemand de trap op zou lopen, dat moest ze nog even uitzoeken. Ze opende de deur van de woonkamer en probeerde de vloer even, hier was niets aan de hand zoals ze verwacht had.
"Bedankt dat je wilt helpen trouwens!" Klonk haar stem nog vrolijk tegen hem. Ze zette de deur vast met een steen uit de tuin zodat deze niet nogmaals dicht zou waaien. Ze liep naar de auto toe en opende de achterbak. Ze begon al te sjouwen met één van de dozen. Met twee personen was het wel even wat sneller klaar dan alleen.



Alexios Evans

De vrouw glimlachte naar hem en hij staarde in haar ogen. Lilian. Ze leek hem wat meer te bestuderen nu, hij liet het gaan zonder er een opmerking over te maken. Uiteindelijk vroeg ze nieuwsgierig waar zijn naam vandaan kwam. Ze was duidelijk niet bang om haar vragen ook echt hardop te stellen. Dat intrigeerde hem, omdat hij er wel respect voor kon hebben. ‘Het is een oud Griekse naam. Je mag mij ook Alex noemen, als je dat leuker vindt.’ Zei hij tegen hem. Hij vond persoonlijk Alexios beter, maar dat was dan ook de naam die hij al eeuwen gewend was. Alex was simpelweg de moderne versie er van. Toen hij een opmerking maakte over het inbraaksysteem grinnikte ze. Ze gaf aan dat het geen probleem moest zijn zolang hij alleen in de hal en de woonkamer zou komen. Hij knikte even, hij was ook niet van plan om zomaar een rondje te gaan lopen, maar het was toch goed om te weten. Ze liep zelf de woonkamer in om het even uit te proberen, maar het leek geen probleem te zijn. Ze bedankt hem, haar stem klonk vrolijk en opgewekt. Hij glimlachte nu voor het eerst zwakjes. ‘Het is geen moeite.’ Zei hij daarna. Ze opende de deur weer en ze liep daarna naar de auto toe. Hij volgde haar bewegingen, om daarna achter haar aan te lopen en twee dozen op elkaar te stapelen. Ze had niet ontzettend veel spullen mee en het huis zag er uit alsof er ook nog wel wat werk in zat, waarschijnlijk zou het opknappen ook nog wel een tijdje gaan duren. Ze had nog best een hoop werk te doen. De plek was prachtig en het huis had zeker ook potentie, hij was benieuwd of ze dat allemaal in haar eentje ging doen, maar hij vroeg er niet naar. Hij tilde de dozen op en hij nam ze mee naar binnen toe, waar hij ze bij de ingang van de woonkamer neerzette. Hij liet zijn blik even door de woonkamer heen gaan, het had wel sfeer. De stijl sprak hem wel aan.

Lilian Nova

Hij vertelde haar waar zijn naam vandaan kwam en dat ze hem ook Alex mocht noemen. "We gaan elkaar dus vaker tegenkomen?" Vroeg ze lichtelijk plagend aan hem. Als hij had verwacht haar nooit meer te zien dan had hij die opmerking waarschijnlijk niet zo gemaakt. Hij vond het geen moeite om haar te helpen en ze zag hoe hij twee dozen op elkaar stapelde. Hij was sterk genoeg, maar misschien was het ook wel een mannendingetje om een klein beetje op te scheppen. Hij zette de dozen neer en ze zag hoe hij even rondkeek.
"Het is oud en muffig, maar best mooi toch?" Vroeg ze aan hem. Zodra ze alle dozen binnen hadden, deed ze de achterklep van haar auto dicht en liep ze weer naar binnen toe.
"Kan ik je wat te drinken aanbieden in ruil voor je hulp?" Vroeg ze aan hem. De deur tegenover de woonkamer ging naar de keuken toe. Ze bewoog haar hand eventjes voor de opening en er schoten nog meer pijlen uit de muur. Als het goed is was dat alles op de begaande grond. Ze liep de keuken in en keek even in alle keukenkastjes. Ze vond een fles wiskey en zelfs glazen. Ze waren wel wat stoffig en ze waste ze af onder de kraan. Ze was niet echt verbaasd dat ze nog drank vond in het huis, dat was hier vroeger altijd heel belangrijk geweest. Drank en sigaren, daar leefde haar vader zo'n beetje op.

Alexios Evans

Ze vroeg plagend aan hem of ze elkaar vaker gingen tegenkomen, waardoor er opnieuw kort een glimlachje op zijn gezicht te zien was. ‘Als je het vol blijft houden in deze buurt, wellicht wel ja.’ Zei hij tegen haar. Hij woonde op loop afstand, zo levendig was deze buurt verder niet echt, dus de kans was aanwezig dat ze elkaar vaker zouden tegenkomen. Het viel haar duidelijk op dat hij eventjes rondkeek, want ze gaf aan dat het oud en muffig was, maar best mooi. ‘Dat is het zeker. Het heeft sfeer en uitstraling, met wat werk kan het best wat worden.’ Stemde hij in. ‘Ga je alles in je eentje doen?’ Vroeg hij nu toch. Ze leek er zelf geen probleem mee te hebben om vragen te stellen, dus had hij het idee dat ze het ook niet erg vond als hij dat deed. Zodra ze de auto hadden uitgeladen stond hij op het punt om te zeggen dat hij naar huis zou gaan, toen ze vroeg of ze hem iets te drinken aan kon bieden in ruil voor zijn hulp. Nog voor hij daar echt over na had kunnen denken liep ze weg. Hij volgde haar bewegingen en bij de andere deur zag hij dat ze even controleerde of er iets zou gebeuren, wat ook het geval was. Nog meer houten pijlen. Ook daar wilde hij een hoop vragen over stellen, maar dat deed hij niet. Misschien omdat hij het eigenlijk ook niet echt wilde weten. Ze liep de keuken in en hij kwam zelf langzaam dichterbij, hij voelde zich niet echt compleet op zijn gemak in dit huis, maar als hij dezelfde route liep als dat Lilian gedaan had, zou hij niet zo snel beschoten worden, waarschijnlijk. Bovendien wist hij dat hij er op kon vertrouwen dat hij op tijd weg wist te duiken, maar toch. Beter wat meer voorzichtig. Hij staarde naar haar rug, misschien was het toch wel verstandig om weg te gaan nu. Om hier niet langer te blijven dan nodig was. Hij had haar nu geholpen, hij was vriendelijk geweest, het was niet nodig om hier nog langer rond te hangen nu, dat was misschien niet verstandig. Toch was ze nu al bezig met de glazen, het zou misschien juist onvriendelijk zijn als hij nu zou zeggen dat hij toch weg ging.

Lilian Nova

Hij glimlachte heel kort en klein en gaf aan dat als ze het volhield dat ze elkaar dan vaker zouden tegenkomen. "Volhouden? Hoe bedoel je? Is het hier zo saai of gebeuren er hier gekke dingen?" Vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Ze wist heel erg goed dat hier vampiers waren die vooral in het donker konden toeslaan. Misschien wist Alex wel van niets, misschien wist hij het wel, wie weet. Ze ging dat nu echt niet aan hem vragen.
Hij vond dat het huis sfeer had en uitstraling en dat het met wat werk best wel wat kon worden. Hij wilde ook weten of ze alles in haar eentje ging doen.
"Ja, of wilde je me helpen?" Grijnsde ze. Ze kon best veel en had ook een opleiding gevolgd in het opknappen van oude huizen. "Het was mijn opleiding." Gaf ze ook nog aan. Al waren de oude huizen die ze voor stages op moest knappen wel wat beter er aantoe dan deze maar dat ging ze nu echt niet toegeven. Het lukte haar vast wel, voorlopig had ze toch nog geen werk gevonden in het dorp.
Ze hield de fles wiskey in haar handen en keek hem nog steeds aan, hij had nog geen antwoord gegeven of hij wel of niet wat wilde drinken.
"Het hoeft niet hoor." Zei ze daarom maar, niet dat hij zich ervoor hoefde te schamen om het niet te willen.

Alexios Evans

Lilian vroeg nieuwsgierig aan hem hoe hij zijn opmerking bedoelde, of het hier zo saai was of dat er gekke dingen gebeurden. Daardoor bleef hij haar even aanstaren voor hij antwoord gaf. Hij moest duidelijk wennen dat ze hem zo veel directe vragen stelde, dat was hij niet helemaal gewend. ‘Ik denk een beetje een combinatie tussen die twee opties.’ Zei hij uiteindelijk. ‘Maar je gaat het vanzelf ervaren, het huis lijkt mij veilig genoeg.’ Zei hij, het laatste met een glimlachje op zijn gezicht. Toen hij vroeg of ze van plan was om alles in haar eentje te gaan doen, vroeg ze direct of hij haar wilde helpen, waardoor hij opnieuw glimlachte. ‘Dat was niet echt direct waar ik op doelde, maar als je mijn hulp kunt gebruiken, moet je het maar laten weten. Ik help graag.’ Zei hij. Daar was geen woord van gelogen, hij probeerde echt zo behulpzaam mogelijk te zijn, maar het leek hem niet slim als hij hier echt regelmatig langskwam. Het was verstandiger om toch een soort van afstand te houden van haar. Ze gaf nu aan dat ze een opleiding gevolgd had, dat verklaarde wel waarom ze dit ging doen, want anders was het waarschijnlijk niet te doen. ‘Dan moet je vast een heel eind komen, in je eentje.’ Zei hij. Ze leek ook wel het type te zijn dat graag dingen aanpakte, ze ging een uitdaging waarschijnlijk niet uit de weg. Ze staarde hem nog steeds aan en ze zei nu dat het niet hoefde, waardoor hij zich realiseerde dat het haar ook op moest vallen dat hij nog steeds geen reactie had gegeven over het drinken. Hij bleef nog even kort stil, maar daarna besloot hij dat het niet zo heel erg was om nog even iets te drinken en daarna naar huis te gaan. Dat moest nog wel te doen zijn. ‘Ik blijf graag nog wat drinken.’ Zei hij uiteindelijk dus ook, heel netjes en vriendelijk. Hij bleef nog steeds op vrij grote afstand van haar staan, maar ook vanaf hier kon hij het etiket van de fles zien, het was duidelijk een oude en dure whisky. Hij wist niet of dat haar smaak was, maar als dat wel zo was, had ze een goede smaak.

Lilian Nova

Hij gaf aan dat het een combinatie van de twee was. "Hoe kan dat nou?" Ze deed niet eens de moeite om het af te vragen in haarzelf, het floepte er gewoon zo uit. Ze kon zich niet echt voorstellen dat het een combinatie van de twee was. Ze ging het vanzelf ervaren en hij dacht wel dat haar huis veilig genoeg was. Ze grinnikte even. "Ik schakel dit mechanisme wel uit, stel voor dat ik een keer slaapwandel en dan mezelf eraan spies. Lijkt me niet handig." Zei ze hem met een lach.
Hij doelde er niet direct op dat hij haar wilde helpen maar als ze hulp nodig had dan hielp hij graag. Hij leek het echt te willen, maar toch leek hij ook niet heel erg op zijn gemak. "Weet je het zeker? Je ziet er wel een beetje ongemakkelijk uit hier." Zei ze eerlijk tegen hem. Lilian nam niet gauw een blad voor haar mond. Ze was gewoon graag eerlijk. Hij dacht ook wel dat ze alleen een heel eind zou komen en ze knikte even tevreden, dat dacht ze zelf ook wel.
Alex wilde toch wel wat drinken met haar en ze schonk een laagje wiskey in de twee glaasjes. Ze merkte dat hij wel goed op afstand bleef. Het was misschien ook een beetje raar zo, ze kenden elkaar pas net en hier zaten ze dan aan de dure wiskey van haar vader. "Ik hoop dat het je smaakt, het is best een oude en dure." Zei ze tegen hem. Ze gaf hem het glas aan met een glimlach. "Proost." Zei ze nog tegen hem.

Alexios Evans

Ze vroeg zich direct hardop af hoe het een combinatie tussen die twee opties kon zijn. Hij realiseerde zich dat hij misschien iets meer op moest passen met de dingen die hij uitsprak als ze zo door bleef vragen en als ze zo oplettend was, want straks kwamen er vragen waar hij geen antwoord op wilde geven. ‘Ik denk dat het hier het meeste van de tijd vrij saai is, maar er gebeuren gekke dingen. Het is een gekke plek. Misschien dat je dat nog weet van vroeger, of van je ouders…’ zei hij nu, heel eerlijk nog. Er gebeurden hier dingen, daar wist hij ook alles van, maar hij gokte dat ze daar vast ook wel eens wat over gehoord had. Dat kon bijna niet anders. Ze grinnikte toen hij zei dat het huis vast veilig genoeg was, maar ze gaf ook aan dat ze dit wel uit zou schakelen, voordat ze zichzelf er aan zou verwonden als ze een keer slaapwandelde. ‘Dat lijkt mij verstandig.’ Zei hij. Ze keek hem opnieuw onderzoekend aan, om daarna te vragen of hij zeker wist dat hij haar wel wilde helpen, omdat hij er wat ongemakkelijk uit zag hier. Daardoor keek hij haar lichtelijk verbaasd aan. Ze was ontzettend oplettend en heel scherp. Over het algemeen liep hij niet zo te koop met zijn gevoelens, meestal was hij een gesloten boek, maar ze pikte toch een hoop op van hem. ‘Ik wil je zeker helpen als het nodig is.’ Zei hij nu, met iets meer overtuiging in zijn stem om haar duidelijk te maken dat hij het echt serieus meende. Moest hij een reden gaan geven voor zijn ongemakkelijkheid? Om te bewijzen dat hij verder wel ‘normaal’ was? Hij had niet echt een idee wat ze van hem verwachtte. Hij probeerde daar snel over na te denken. Wat was een logische reden, maar klonk niet onaardig? ‘Je kent mij pas net, ik wilde niet overkomen alsof ik een of andere gek was die direct aanbiedt om te helpen, alsof je het niet zelf kunt. Ik wilde je niet afschrikken door te enthousiast te zijn, of overkomen als een enge gast die in het donker zomaar voor je deur staat.’ Gaf hij nu als reden. Feit was dat hij simpelweg niet zo veel tijd doorbracht met mensen. De meeste van zijn soort niet, maar hij eigenlijk nog relatief veel. Hij vond mensen fascinerend, maar het was iets waar hij ontzettend voorzichtig mee moest zijn. Dat kon hij haar alleen niet echt uitleggen. Beter van niet. Ze schonk de glazen vol en ze gaf hem een glas aan, om daarna te zeggen dat ze hoopte dat het hem smaakte, het was best een oude en dure whisky. Daardoor glimlachte hij even. ‘Dat idee kreeg ik al.’ Zei hij, omdat hij dat eerder aan het etiket al had kunnen zien. ‘Proost.’ Zei hij daarna, voor hij een slokje nam. Het smaakte hem heel erg goed, hij hield van whisky en dit was inderdaad een hele goede. ‘Je hebt een goede smaak.’ Zei hij daarom ook.

Lilian Nova

Hij vertelde waarom hij aangaf dat het een combinatie van de twee was, het liet haar glimlachen, ze wist het zelf natuurlijk dondersgoed, hij gaf ook aan dat ze het misschien nog wist van vroeger, van haar ouders. Hij moest eens weten wat ze allemaal van haar ouders wist over deze plek. Dan had hij waarschijnlijk niet hier bij haar gestaan. Ze twijfelde even of ze moest aangeven dat ze inderdaad wist dat het een gekke plek was van haar ouders, maar ze besloot het niet te doen. "Mijn ouders waren nogal gesloten." Zei ze uiteindelijk maar. Toch maakte het haar wel nieuwsgierig naar Alex, hij droeg een oude Griekse naam en hij wist dat hier gekke dingen gebeurde. Stel voor dat ze hier gewoon met zo'n schepsel stond te praten. Als haar ouders nog leefden had ze flink op haar donder gehad dat ze hem niet meteen had gedood met een houten staak door zijn hart. Aan de andere kant... hij was wel zo vriendelijk dat hij haar hielp met de dozen.
Hij wilde haar zeker wel helpen en dit keer was hij overtuigender. Hij gaf aan dat ze elkaar pas net kenden en hij haar niet wilde afschrikken. "Je stond wel zomaar in het donker voor mijn deur." Lachte ze hem toe. "Maar je ziet er niet uit als en of andere gek of een enge gast." Voegde ze eraan toe. Hij had al wel een idee dat de wiskey oud en duur was, hij gaf aan dat ze een goede smaak had. "Mijn vader had een goede smaak. Ik vind het prima te drinken, maar met een biertje ben ik net zo blij." Zei ze tegen hem. Ze leunde tegen het aanrecht aan en nam ook een slok. Het smaakte echt wel prima en je merkte duidelijk dat het goed spul was

Alexios Evans

Ze glimlachte toen hij vertelde waarom het een combinatie van de twee dingen was, ze leek verder geen vragen te hebben. Misschien omdat ze inderdaad dingen gehoord had. Hij was in ieder geval blij dat hij niet nog meer verantwoording moest afleggen, want het voelde akelig om recht in haar gezicht te moeten liegen, dat deed hij liever niet. Ze gaf nu wel aan dat haar ouders nogal gesloten waren. Hij knikte langzaam. ‘Het maakt ook niet uit, je gaat het hier vast naar je zin hebben. De omgeving is prachtig en het huis heeft die potentie ook.’ Zei hij tegen haar, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ze leek hem ook echt wel kundig genoeg om iets heel bijzonders te maken van deze plek. Ze zei lachend dat hij wel zomaar voor haar deur had gestaan, waardoor hij nu zelfs kort grijnsde. ‘Juist daarom moest ik bewijzen dat ik aardig ben, toch?’ Vroeg hij nu. Ze voegde er aan toe dat hij er niet uit zag als een of andere gek of een enge gast. Dat was fijn om te horen, al vroeg hij zich wel af hoe die er in haar hoofd dan uitzagen. Eigenlijk zou ze doodsbang voor hem moeten zijn. Zou ze ver uit zijn buurt moeten blijven. Toch probeerde hij ergens juist te bewijzen dat hij wel oké was. Dat hij echt wilde helpen. ‘De volgende keer zal ik in het licht voor je deur staan, oké?’ Vroeg hij nu, met een iets meer ontspannen uitdrukking op zijn gezicht. Nu hij iets langer bij haar in de buurt was begon hij een klein beetje te ontspannen, waardoor zijn gedrag ook iets menselijker over kwam. Toch wist hij dat hij nooit helemaal kon ontspannen in haar bijzijn, daarvoor moest hij veel te erg op zijn hoede zijn. Anders was ze in een fractie van een seconde dood. Hij moest op blijven letten, op zichzelf vooral. Toen hij aangaf dat ze een goede smaak had, zei ze dat het haar vader was die een goede smaak had, ze vond het prima te drinken, maar met een biertje was ze net zo blij. Hij merkte dat hij het leuk vond om haar een beetje te leren kennen. Hij ontmoette niet vaak nieuwe mensen en hij vond het interessant. De manier waarop ze zich gedroegen, hoe ze spraken, alles was interessant voor hem. ‘Ik heb liever hier een goed glas van dan bier, maar ook dat krijg ik wel weg.’ Zei hij tegen haar, om haar ook iets over zichzelf te vertellen. Hij wist dat mensen het raar vonden als hij helemaal niets over zichzelf vertelde, al voelde het voor hem wat onnatuurlijk. Hij nam nog een slokje van het drinken, om haar daarna weer aan te kijken. ‘Ik wil niets vragen waar jij je niet goed bij voelt, maar ik ben benieuwd naar de rest van het huis. Zou ik een rondleiding kunnen krijgen? Zolang het veilig is, natuurlijk….’

Lilian Nova

Hij dacht wel dat ze het naar haar zin ging hebben en zei nogmaals dat hij het huis mooi vond. Ze knikte even. "Ik hoop het ook, maar goed, al die jaren geleden ben ik wel weggegaan omdat ik hier niet meer wilde zijn." Zei ze en ze schudde haar hoofd een klein beetje. Het was wel vreemd dat ze hier weer was. Het huis voelde wel aan als haar oude thuis, maar toch, liever had ze het heel anders gezien. Nu moest ze er maar het beste van maken. Ze had geen andere keuze.
Hij was best charmant wanneer hij ontspande en ze keek hem met haar hoofd schuin even aan toen hij een grijns op zijn gezicht toverde. Hij moest juist daarom bewijzen dat hij aardig was, tja daar had hij wel gelijk in en de volgende keer zou hij in het licht voor haar deur staan, weer suggereerde hij dat er een volgende keer zou komen. Ze liet het maar, het was een interessante man verder dus erg vond ze het niet. "Goed plan." Antwoordde ze er daarom op. Ze nam nog een slok van haar drankje en luisterde hoe hij aangaf dat hij liever dit dronk dan bier, maar dat kon hij ook wel wegkrijgen. "Hmm, een oude mannen smaak dus." Plaagde ze hem nu en ze gaf hem even een knipoog. Hij was nieuwsgierig naar de rest van het huis en vroeg of hij een rondleiding kon krijgen. Ze zette haar glas achter zich op het aanrecht.
"De lichten boven werken niet, dus om je daar in het donker rond te leiden, is niet zo heel handig, verder is hier nog een studeerkamer en de andere kamer waar vroeger belangrijke gasten kwamen. Die kan ik je op zich wel laten zien." Gaf ze aan en ze liep de keuken weer uit door de gang heen langs de trap. Ze opende de deur van de studeerkamer die boekenplanken tot aan het plafond had en in het midden stond een bureau met een bureaustoel. Ze knipte het licht aan in de kamer.

Alexios Evans

Ze knikte op zijn woorden en gaf aan dat ze dat ook hoopte, maar dat ze jaren geleden niet zonder reden was weggegaan. Ze was weggegaan omdat ze hier niet meer wilde zijn. Hij knikte langzaam. Hij had de neiging om verder te vragen, hij wilde er meer over horen, hij was benieuwd. Toch wist hij hoe het werkte, hoe meer hij haar zou vragen, hoe meer vragen hij terug zou krijgen. Vragen die hij waarschijnlijk heel moeilijk kon beantwoorden. Hij wilde dit niet direct verpesten, hij wilde geen reden hebben om haar af te moeten maken of om weg te moeten vluchten. Hij wilde dit luchtig houden, maar toch wilde hij haar graag beter leren kennen. Het was een beetje dubbel. ‘Ik hoop dat het deze keer wel aan je verwachtingen voldoet en dat je niet opnieuw weg hoeft te gaan.’ Zei hij uiteindelijk maar, omdat hij het haar wel gunde. Ze leek heel vriendelijk te zijn, hij hoopte dat ze hier gelukkig kon worden. Dat haar niets zou overkomen. Ze vond het een goed plan dat hij de volgende keer in het licht langs zou komen, ze gaf niet aan dat ze daar niet echt op zat te wachten, maar hij wist zelf ook nog niet zeker of er wel een volgende keer zou komen. Misschien zou hij hierna besluiten dat het beter was om weg te blijven van haar. Ze plaagde hem toen hij aangaf dat hij liever dit dronk dan bier, ze zei dat hij een oude mannen smaak had. Daardoor grijnsde hij zelf ook weer. ‘Ja, blijkbaar.’ Stemde hij in. Toen hij vroeg naar de rest van het huis zette ze haar glas op het aanrecht en zei ze dat de verlichting boven niet werkte, dus dat ze het niet handig vond om hem in het donker rond te leiden. Voor hem maakte dat totaal niets uit, maar daar zweeg hij over, want dat zou ze waarschijnlijk nogal raar vinden. Ze zei dat er nog een studeerkamer was en een gastenkamer, die kon ze hem wel laten zien. Hij zette nu zelf ook zijn glas op het aanrecht neer, ze liep de keuken uit en langs de trap, om daarna een deur te openen. De studeerkamer zag er helemaal prachtig uit, maar ook hier was het duidelijk dat er al een tijdje niemand geweest was. Hij liet zijn blik over de boekenkasten glijden, om haar daarna weer aan te kijken. ‘Dit is ook erg mooi.’ zei hij tegen haar. Hij liet zijn hand daarna langs de deurpost glijden, om haar weer met een grijns aan te kijken. ‘Geen gekke vallen of boobytraps in deze ruimte?’ Vroeg hij haar, lichtelijk plagend.

Lilian Nova

Ze zag gewoon aan hem dat hij nieuwsgierig was naar meer. Ze was bijzonder goed in het lezen van mensen, dat kwam ook door haar familie erfenis. Ze was gemaakt om mensen te lezen, om ze te onderscheiden van andere wezens, al had ze nu totaal niet door dat ze dat nu behoorlijk mis had. "Ik kreeg ruzie met mijn ouders, ze wilden dat ik niet ging studeren, maar dat ik het familie bedrijf ging overnemen. Ik wilde dit niet." Gaf ze aan. Ze had er echt heel erg veel ruzie over gehad, het was echt dramatisch geweest, maar ze had voet bij stuk gehouden. Ze wilde echt niet hetzelfde doen en nu woonde ze in dit huis en werd ze praktisch gedwongen. Misschien dat ze zelfs wel steeds sterker werd of visioenen zou krijgen tot ze begon.
Hij volgde haar naar de studeerkamer en vond het hier ook erg mooi. Ze glimlachte even, hij had wel gelijk, het was hier ontzettend mooi, maar ook eenzaam in haar eentje. Hij wilde weten of hier ook nog gekke vallen waren. "Nee, dit was het domein van mijn vader en opa, hier is niets." Om het te bewijzen liep ze de ruimte in en draaide ze even een rondje in het midden. Ze keek daarna naar één van de boeken in de boekenkast, als je die weghaalde en op het paneel erachter drukte, verscheen een hele nieuwe ruimte, een ruimte vol met wapens tegen vampiers.

Alexios Evans

Ze leek door te hebben dat hij benieuwd was naar meer, want ze begon nu toch te vertellen. Haar ouders hadden niet gewild dat ze ging studeren en daarover was ruzie ontstaan. Hij kon zich voorstellen dat het hoog op kon lopen als je daarin echt iets anders wilde dan wat je ouders verwachtte. ‘Ik kan mij voorstellen dat het heel vervelend is.’ Zei hij dus ook, om aan te geven dat hij haar gehoord had en begreep. ‘Nu je klaar bent met studeren en hier gaat wonen, ga je nu alsnog doen wat je ouders van je wilden?’ Vroeg hij nu aan haar. Anders was ze hier misschien niet komen wonen, maar aan de andere kant, het kon natuurlijk ook gewoon gaan om het huis. Dat ze alsnog niet het bedrijf over nam. Als ze dat toen niet had willen doen, wilde ze het nu waarschijnlijk nog steeds niet. Om te bewijzen dat er niets in deze ruimte was liep ze even een rondje, waarna hij ook volgde. Hij liet zijn vingers over het bureau heen glijden, ook dat was prachtig. Hij volgde de boekenkasten met zijn ogen en daarna keek hij haar weer aan. ‘Waarschijnlijk gaat het je maanden kosten om alles te restaureren, maar als je dan alsnog weg wilt zou je het wel voor een goede prijs kunnen verkopen.’ Zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar.

Lilian Nova

Hij kon we voorstellen dat het heel vervelend was en vroeg of ze alsnog ging doen wat haar ouders van haar wilden. "Ja, dat ga ik alsnog doen. Ik heb orders van hogerop ontvangen, ik moet." Gaf ze wat verbitterd aan. Ze was er echt niet blij mee. "Niet dat ik echt mijn best ga doen." Voegde ze er met een kleine grijns aan toe.
"Wat doe jij eigenlijk voor werk?" Klonk haar stem nu nieuwsgierig naar hem, gewoon om ook wat terug te kunnen vragen aan hem. Hij vroeg aan haar ook niet wat het familiebedrijf deed, daar ging ze dan ook niet verder op in. Hij volgde haar en streek over het bureau heen. Het ging haar maanden kosten om alles te restaureren, maar dan kon ze het alsnog wel voor een goede prijs verkopen.
"Ja, dat zou kunnen, maar dan word het huis door hogerop overgenomen. Het was of dat, of ik. Naja, dan wil ik het wel proberen hier." Ze haalde een beetje onverschillig haar schouders op.

Alexios Evans

Ze gaf direct aan dat ze ging doen wat haar ouders gewild hadden, want ze had orders gekregen. Ze leek er niet echt heel erg achter te staan. Ze wilde het duidelijk niet en hij vroeg zich af waar die afkeer vandaan kwam. Wat er achter zat. Toch stelde hij die vragen allemaal niet, want hij kreeg nu zelf de vraag ook al terug gekaatst en hij vond het altijd moeilijk om over zichzelf te praten. Om antwoord te geven op dit soort vragen op een normale manier. Op een menselijke manier. Hij had in zijn leven al zo ontzettend veel verschillende soorten werk gedaan. ‘Ik heb geneeskunde gestudeerd, ik ben arts.’ Zei hij uiteindelijk, omdat dat was waar hij de laatste jaren mee bezig was geweest en waarschijnlijk was het logisch om recentere dingen te noemen, al was hij jaren terug ook al werkzaam geweest in dat vakgebied. ‘Ik werk op dit moment mee aan een groot onderzoek naar DNA mutaties, maar in de praktijk komt het er op neer dat ik vooral de hele dag aan het lezen en aan het schrijven ben.’ Legde hij uit. Heel af en toe was hij ook echt werkzaam met patiënten in het ziekenhuis, maar dan vroeg hij zo gigantisch veel van zichzelf dat hij het bijna niet volhield. In dezelfde ruimte zijn als iemand die bloedende wonden had, ging eigenlijk simpelweg niet. Hij wilde wel, juist op die manier helpen trok hem heel erg aan, maar hij kon het niet. Daarom richtte hij zich vooral op het doen van onderzoek, want daarvoor hoefde hij maar zelden iemand onder ogen te komen. Hij liet zijn hand nu langs de boeken glijden en daarna keek hij weer naar haar. Ze zei dat ze het huis kon verkopen, maar dan werd het overgenomen en ze hield het liever zelf. ‘Dat kan ik begrijpen. Ook al ben je hier jaren niet geweest, het moet toch voelen als een deel van jezelf.’ Zei hij zachtjes. Hij keek kort via het ruim naar buiten, het was echt helemaal donker nu, hij hoorde de wind waaien en verder was het doodstil.

Lilian Nova

Hij begon over zijn werk te vertellen en ze was toch best wel verbaasd. Hij was arts. Jeetje, dat had ze zo niet bij hem verwacht. "Oh wauw, ik ben wel een beetje verbaasd om eerlijk te zijn. Als ik aan dokters denk, dan zie ik vaak ernstige mannen. Vandaar ook je voorkeur voor whisky." Het laatste zei ze er wat plagend achteraan. Hij was ook bezig met DNA mutaties maar het kwam er grotendeels op neer dat hij aan het lezen en schrijven was. Ze knikte even. Dat leek haar dan wel weer saai, maar misschien deed hij wel baanbrekend onderzoek, dat zou zomaar kunnen. Zijn vingers gleden langs de boeken en ze keek naar zijn handen, ja hij had wel verfijnde handen, handen die bij een arts konden passen.
"Dit huis is inderdaad een deel van mijzelf." Knikte ze nu. Daar had hij wel gelijk in. Ze zag dat zijn blik naar buiten ging, het was echt heel donker.
"Moet je morgen weer vroeg op? Misschien is het beter als we het dan hierbij houden. Ik wil niet dat je morgen door mij in slaap valt." Zei ze met een glimlach.

Alexios Evans

Lilian leek verbaasd te zijn toen hij aangaf wat voor werk hij deed. Daardoor glimlachte hij zwakjes. Ze vertelde wat voor beeld ze had bij artsen, blijkbaar paste hij niet helemaal in het plaatje dat ze in haar hoofd had gehad. Ze zei dat het wel zijn voorkeur voor whisky verklaarde. Dat liet hem opnieuw glimlachen. ‘Ik zie er dus niet uit als een ernstige man?’ Vroeg hij nu aan haar. Ergens was het wel een goed teken, want dan kwam hij dus jonger over dan dat hij in werkelijkheid was. Het was soms best lastig om mee te gaan met de tijd en ook jong over te komen. Hij wist dat hij een jong uiterlijk had en dat mensen daarom die verwachting hadden. Daar moest hij constant rekening mee houden als hij met iemand in gesprek was en dat was soms best wel lastig. Ze vroeg nu aan hem of hij morgen ook vroeg moest opstaan en dat het haar beter leek om het dan nu hier bij te laten. Hij knikte langzaam. Niet omdat het vroeg opstaan een probleem was, maar meer omdat hij even frisse lucht nodig had. ‘Als je wilt kan ik morgen aan het einde van de middag langskomen om je te helpen met de grote klussen, zoals het fixen van de elektriciteit. Dat soort dingen zijn toch handiger met zijn tweeën.’ Stelde hij nu voor. Hij had nog steeds de enorme neiging om haar te helpen en ze was fascinerend voor hem.