Kentucky Races

Scott Sanchez

Hij lag in een aparte kamer, waar maar één bed stond. Er stond allemaal apparatuur om het bed heen. Lichtjes brandde, knipperde, het apparatuur piepte ritmisch.
Een dikke laag verband zat om Scott's buik en ook zaten er diverse hechtingen in zijn gezicht, in zijn lip, in zijn wenkbrauwen en op de grens tussen zijn voorhoofd en zijn haren. Verder zat zijn gezicht onder de blauwe plekken en lag hij aan de beademing.
Hij was nog steeds ver buiten bewustzijn. Hij had onwijs veel bloed verloren en zijn lichaam had genoeg om te herstellen. Hij was te zwak om bij bewustzijn te komen. En misschien was dat ook maar goed, omdat als hij bij zou komen, hij veel pijn zou hebben ondanks de pijnstilling die hij kreeg.
Om de zoveel tijd verschenen er artsen. Zij checkten of alles nog goed ging, of het apparatuur nog deed waar het voor gemaakt was. En uiteraard ook of er al wat vooruitgang in zat. Ze hielden zijn hersenactiviteit in de gaten, maar dat bleef nog erg weinig.

Esmeralda Latorche

Ze had zich de hele dag zorgen zitten maken, echt de hele dag zat ze met haar gedachten bij Scott, tussendoor gleden ze wel naar Ferro. Maar de angst over het leven van Scott. Niemand wilde er ook maar iets over zeggen en daardoor werd ze rusteloos. De zuster zei dat ze in de nacht nog een keertje langs zou komen. Esmeralda zag hier een kans, al wist ze niet waar Scott lag, ze ging ervan uit dat ze het wel kon vinden.
Wanneer het donker was buiten, kwam ze in actie. Gelukkig lagen er krukken naast haar bed. Ze trok het infuus uit haar arm, het deed zeer, maar alles deed toch al pijn. Ook zette ze het zuurstof masker af. Daardoor had ze moeite met haar ademhaling, maar ze ging ervan uit dat het wel ging. Ze pakte de krukken stevig beet en verplaatste zich zo door de gangen heen. Dokters kwamen langs haar, maar niemand lette echt op haar. Haar ademhaling klonk piepend en raspend en ze ging met een hard kloppend hart op zoek naar Scott.
Na een lange tijd dwalen, had ze zijn kamer gevonden. Ze opende de deur langzaam en door het zachte licht, zag ze hoe hij eruit zag. Ze schrok en met grote ogen en haar hand voor haar mond stond ze even bewegingsloos in de deuropening. Tranen schoten in haar ogen. "Oh, Scott..." Zei ze zachtjes. Ze had er spijt van dat ze hem alleen had gelaten, maar anders zaten nog steeds vast. Langzaam kwam ze dichterbij en moeizaam nam ze plaats op de stoel naast het bed. Ze pakte zijn hand vast en keek naar zijn gehavende gezicht. "Het spijt me zo... Het spijt me vreselijk..." Snikte ze nu. De ontlading kwam nu pas. Ze legde haar hoofd op het bed en huilde zachtjes. Nu pas voelde ze zich veilig, al was Scott niet eens bij bewustzijn.

Scott Sanchez

Op het moment dat de eerste zonnestralen tussen de gordijnen heen wisten te komen, begon Scott een beetje te ontwaken. Zijn oogleden begonnen te trillen en zijn lippen bewogen lichtjes. Zijn ademhaling ging iets sneller en zijn hart begon weer op het normale tempo te pompen.
Uit het niets schoot hij overeind in het bed. In zijn ogen stond volle paniek. Een scheut pijn schoot door zijn kogelwonden, het voelde alsof het open scheurde en hij wilde naar adem happen. Echter werkte dat niet helemaal zoals verwacht, gezien hij nog aan de beademing lag, wat hij flink tegenwerkte als hij zelf probeerde te ademen.
Hij liet zich terug zakken in het kussen. Niet omdat hij weer rustig was, maar omdat hij het niet vol hield om te blijven zitten, het deed teveel pijn. Het ademen ging nogsteeds niet zo goed. Hij hapte naar adem, maar had het gevoel dat hij geen zuurstof binnen kreeg. Daarbij deed zijn keel onwijs veel pijn, wat ook niet echt meehielp.

Esmeralda Latorche

Het meisje schrok ineens op toen ze ruw wakker werd gemaakt, ze besefte even niet waar ze was, moeizaam haalde ze adem en haar ogen gleden naar Scott, hij was wakker. Ze glimlachte voorzichtig naar hem.
Alles deed weer pijn, ze had zichzelf in slaap gehuild en dat was duidelijk aan haar gezicht te zien. Ook gingen er steken door haar been heen en haar longen leken haast wel van as. Toch glimlachte ze en pakte ze voorzichtig de hand van Scott vast. "Sst, je bent veilig Scott, er gebeurd niets."

Scott Sanchez

Het duurde niet lang voor er artsen binnen kwamen. Zij hadden waarschijnlijk dankzij al het apparatuur door gekregen dat Scott ontwaakt was. De artsen keken even ietwat verbaasd toen ze Esmeralda zagen zitten, maar begonnen toen toch Scott te helpen. Hij moest aan de beademing liggen, maar ze stelden de slang zo in dat hij al iets meer zelf moest doen. Ze konden de beademing natuurlijk niet zomaar er in een keer uit halen, dat zouden zijn longen niet aan kunnen.
Scott kalmeerde langzaam maar zeker weer. Waarschijnlijk ook door de pijnstillers die hij toegediend had gekregen. Hij staarde naar het plafond met een afwezige blik en zag er bleekjes uit.
De artsen vertrokken weer en sloten de deur. Scott zuchtte zachtjes. Dat was ook het enige wat hij kon, met die slang in zijn keel.
Zijn hoofd bonsde, verschillende gedachtes gingen door hem heen. Hij dacht aan Luther. Hij voelde zich onwijs schuldig en stom. Hij had Luther niet moeten bellen, hij had kunnen weten dat het fout zou gaan. Nu was Luther dood, dankzij hem. Scott slikte met veel moeite en kneep zijn ogen even dicht.

Esmeralda Latorche

Ze keek naar de artsen, maar ze hielden hun mond tegen haar dicht. Zelf zweeg ze ook, ze wilde hier blijven, bij Scott. Misschien snapten ze dat gewoon wel. Misschien hadden ze wel medelijden met hen. Dat stelde ze wel heel erg op prijs. Ze keek gespannen toe wat ze allemaal deden bij Scott, of ze niet ineens alles zouden uitschakelen bij hem. Misschien was ze wel te achterdochtig geworden in de loop der tijd. Vooral na dit.
Wanneer de artsen weg waren, keek ze weer naar Scott en hoorde ze hem zuchten. Hij leek het er maar zwaar mee te hebben. “I-ik was zo bang dat je dood zou zijn… Dat je dit niet zou overleven…” Vertelde ze zachtjes met een lichte snik in haar stem. Ze stak heel voorzichtig haar hand uit en streelde heel voorzichtig langs zijn gezicht op de plek waar hij niet gehavend was. “Toen ik je uit het vuur haalde, dacht ik echt dat je dood was…”

Scott Sanchez

Hij sliep het meest van de tijd, hij voelde zich enorm zwak en alles behalve goed. Toch zat er ietwat verbetering in.
Een aantal dagen later mocht hij eindelijk van de beademing af. Dat vond hij wel fijn, want met die slang in zijn mond kon hij werkelijk niets. Het was wel weer even wennen, het leek net alsof hij er over na moest denken om te ademen, en het ging moeizamer dan het normaal gesproken ging. Maar dat bleek normaal te zijn.
Hij kreeg nog steeds dagelijks pijnstillers en ontstekingsremmers, aangezien de kogelwonden flink veel pijn deden en vrij vuil waren geweest. En als er dan een ontsteking zou ontstaan, kon het alsnog einde verhaal betekenen.
Scott werd verplaatst van de IC naar een 'normale' kamer, gezien hij niet meer in levensgevaar verkeerde. Het enige nadeel aan een normale kamer was dat het openbaar was, iedereen kon zomaar in en uit lopen, wat op de IC niet kon. Dat zorgde er wel voor dat Scott nu erg op zijn hoede was en zich vrij bezorgd voelde. Hij was namelijk nog steeds erg zwak en hij zou echt van niemand kunnen winnen.
Hij wilde dat hij gewoon weer volledig genezen was, dat hij weer terug naar de renbaan kon, terug naar het appartement. Voor zichzelf zorgen. Een wapen hebben. Hij voelde zich nu enorm kwetsbaar.

Esmeralda Latorche

In overleg had ze het voor elkaar gekregen dat ze bij Scott op de kamer mocht liggen. Af en toe ging het vreselijk slecht met haar en kon ze niet anders dan hoesten de hele dag door, maar op andere dagen kon ze zelfs proberen te lopen en haar been belasten. Ze zat nu op haar bed en haar ogen gleden naar Scott. Ze moest toegeven dat ze hem ongelooflijk leuk vond, ze vond hem geweldig. Maar ze was bang. Doodsbang. Het spookte elke keer weer door haar hoofd dat Ferro nog vrij was. Dat hij elk moment haar zou komen halen. Een huivering ging door haar lichaam heen en ze kwam langzaam van het bed af. Hinkend liep ze naar het bed van Scott wat zich maar twee meter van de hare bevond.
“Het is onnodig dat we ons allebei druk maken, Scott. Zorg er maar voor dat je beter word. Jij hebt je slaap echt veel harder nodig.” Mompelde ze zachtjes tegen hem. Ze pakte met een kleine glimlach zijn hand even vast. Hij had nog niets gezegd over de tijd in de loods, hij wist waarschijnlijk niet eens hoe het verder was gegaan.

Scott Sanchez

Hij was diep in gedachten en had niet door dat Esmeralda naar hem toe kwam lopen. Pas toen ze naast zijn bed kwam staan, drong het tot hem door en keek hij langzaam op. Esmeralda zei hem dat het onnodig was dat ze allebei zich zorgen maakten, en dat hij zijn slaap hard nodig had. Scott zuchtte zachtjes. Hij voelde hoe Esmeralda zijn hand vastpakte.
"Hoe kan ik mij niet druk maken? Ik weet hoe ze zijn.. Als ze ergens aan beginnen, maken ze het af.." antwoordde hij zacht. Zijn stem klonk hees en het was te horen dat hij nog aardig wat moeite had met praten. Opnieuw zuchtte hij even. Hij voelde zich moe. Hij wilde echt heel graag slapen. Echter wilde hij dit ook weer niet. Want elke keer als hij zijn ogen sloot, zag hij Luther voor zich. Hij voelde zich onwijs schuldig en wist dat hij het zichzelf nooit zou vergeven. Luther was een enorm goede vriend geweest.. Nu had hij geen eens vrienden meer. Alles ging kapot. Zijn hele leven was een grote puinzooi. Soms had hij het gevoel dat hij niet eens meer verder kon, geestelijk. Hij wist niet hoe hij het volhield.
"Ik heb er een puinzooi van gemaakt.." mompelde hij schor. Hij hoestte even.

Esmeralda Latorche

Hij keek naar haar op en haar hart ging sneller kloppen, elke keer als ze oogcontact met hem had, zorgde hij ervoor dat haar hart op hol sloeg, ongeacht hoe hij keek.
“Dat weet ik… Ferro komt me halen wanneer ik weer beter ben…” Mompelde ze nu heel erg zacht tegen hem en ze keek heel even naar hun handen. Ze slikte even om de angst en de paniek te bedwingen. Met haar vrije hand wreef ze even over haar gezicht heen en ze zuchtte diep.
“Voorlopig doen ze je niets, ze wachten tot je weer beter bent, zo werken ze altijd, dat weet je.” Probeerde ze hem wat gerust te stellen, want dat had hij wel nodig.
Ineens zei hij dat hij er een puinhoop van had gemaakt en daardoor kneep ze zachtjes in zijn hand.
“Je doet je best, dat ziet iedereen. Het is niet jouw schuld. Het is gewoon een vervelende situatie, maar je komt hier wel uit. We gaan ervoor zorgen dat je geen last meer van ze hebt.” Mompelde ze nu tegen hem, ze deed haar best om overtuigend over te komen.

Scott Sanchez

Hij zuchtte opnieuw, maar spande direct alle spieren in zijn lichaam aan toen Esmeralda vertelde dat Ferro haar kwam halen, als ze weer beter zou zijn. Zijn gezicht vertrok, en hoewel er steken door zijn buik gingen ging hij rechtop zitten.
"Als hij dat flikt," gromde hij nu, "dan maak ik hem persoonlijk af, ik zweer het." Zijn stem klonk nu kil. Hij had zoveel moorden gezien, hij kon zelf vast ook wel iemand vermoorden. Niet iemand die niets misdaan had, maar Ferro... Misschien zou hij het kunnen. Want hij was echt vreselijk.
"Ik laat het niet gebeuren, echt niet," mompelde hij er nog achteraan. Hij luisterde naar de woorden van Esmeralda, dat hij zijn best deed en dat het niet zijn schuld was, maar dat het gewoon een vervelende situatie was.
"Luther.. Ik heb hem gevraagd te komen.. Als ik hem niet gebeld had.." Hij schudde langzaam zijn hoofd. Zijn ogen brandde, en hij slikte even moeizaam.

Esmeralda Latorche

“Ach, Scott, je hebt al zoveel voor me gedaan. Ik weet gewoon dat Ferro me komt halen en al maakt dat me verschrikkelijk bang. Er is niets tegen te doen. De enige manier om hem te stoppen is moord, maar dan draai jij de gevangenis in… Dat wil ik niet.” Mompelde ze tegen Scott en ze duwde hem weer zachtjes terug in zijn bed. “Blijf maar liggen, je moet je niet zo druk maken.” Ze glimlachte nu en streek zacht langs zijn gezicht, ze kon het niet laten. Hij was leuk, ontzettend leuk. Ze zuchtte even diep, niet dat ze dat ooit echt tegen hem zou zeggen, dat zou ze niet eens echt durven.
Hij moest alleen niemand vermoorden, dat kon niet, dat was tegen de wet en volkomen onnodig. Het zou haar zelfs een schuldgevoel geven omdat Scott dat dan had gedaan om haar vrij te krijgen. Dan ging hij eigenlijk naar de gevangenis door haar. Nee, dat mocht niet gebeuren.
Scott sprak over Luther en ze knikte een beetje. “Luther wilde je zelf helpen, hij had ook nee kunnen zeggen, Scott.”

Scott Sanchez

Allerlei verschillende gedachtes gingen door zijn hoofd. Hij werd er helemaal gek van. Hij ging kapot van de schuldgevoelens en de woede die hij voelde. Toch voelde hij zich ook vrij angstig, en dat terwijl de meeste mensen hem gewoon zagen als kil iemand zonder enige emoties.
Scott slikte moeizaam en luisterde stilletjes naar de woorden van Esmeralda. Hij begon steeds meer om haar te geven, waardoor hij haar steeds meer wilde beschermen. Echter durfde hij zich niet te erg aan haar te hechten. Hij was bang dat hij daar spijt van zou krijgen, en nog meer problemen.
"Misschien moet ik terug naar Italië.. Misschien is dat beter, voor iedereen.. Misschien laten ze jou dan met rust. En de paarden.. Dan wordt ik sowieso omgelegd in Italië.." Scott stopte even met praten. Hij sloot zijn ogen en zuchtte even. "Of ik moet mij weer bij het kartel voegen.. Dan zijn ze tevreden.. Dat ze mij wat aan doen, oké, dat heb ik misschien verdiend.. Maar ik kan er niet tegen als ze jou gaan bedreigen en iets aan willen doen.." mompelde hij nu zachtjes.
Hij rolde om. Zijn gezicht vertrok. Een pijnscheut schoot door zijn buik. Hij drukte zijn gezicht in het kussen en sloot zijn ogen. Allerlei beelden speelden zich af in zijn hoofd.
"Ik wil hier niet meer blijven.." mompelde hij nu gedempt. "Ik wil naar de stoeterij terug.."

Esmeralda Latorche

Ze observeerde Scott, ze was nu al zo lang bij hem in de buurt, dat ze aan hem kon zien dat het hem heel erg veel deed. Zijn gezicht stond eigenlijk haast strak, maar daarachter zag ze een deel van zijn emoties, ze kon het nog niet allemaal ontdekken, maar woede was duidelijk te onderscheiden. Toch was er af en toe iets anders te zien, iets wat leek op angst. Ze haalde diep adem en luisterde naar hem toen hij weer begon te praten.
“Scott, nee doe toch niet zo gek! Je verdient het niet om vermoord te worden. Daarbij wil ik je ook niet missen…” De laatste zin klonk heel zacht, als een fluistering uit haar mond. Ze keek hem nu even niet aan en speelde een beetje met zijn lakens terwijl ze ook zuchtte, net nadat Scott dat deed. Hij had nog een idee. In eerste instantie schudde ze haar hoofd en keek ze naar hem op. Hij draaide zich om en zij hielp hem een beetje ermee.
“Als je je weer bij ze voegt, dan zijn we wel allebei veiliger, maar… ik zou niet willen dat je mensen pijn gaat doen, alleen maar omdat we dan veilig zijn. Dat is alleen maar een makkelijke weg voor deze moeilijke tijd…” Sprak ze slim tegen hem, al vond ze het hatelijk om dit toe te geven, het liefste deed ze het gewoon wel zo, dan waren ze allebei veilig, al werd ze dan wel weer terug geclaimd door Ferro hoogstwaarschijnlijk.
Scott wilde terug naar de stoeterij, hij wilde niet meer blijven. “Je zou wel binnenkort naar huis mogen denk ik. Ik heb liever dat je gewoon gezond bent en jezelf kunt verdedigen als we thuis zijn. Want ze zullen weer toeslaan.” De angst weerklonk heel duidelijk door in haar stem.

Scott Sanchez

De dagen waren onwijs traag verlopen. Hij was redelijk hersteld. Er was nog pijn, maar vergeleken met hoe het eerst was geweest, was het niets.
Scott voelde zich nog erg zwak, conditieloos, maar dat was ook wel logisch. Vandaag was de dag. Vandaag werd hij ontslagen uit het ziekenhuis. Aan de ene kant was hij er erg blij mee. Hij verveelde zich dood in het ziekenhuis en hij wilde naar de paarden toe. Maar aan de andere kant was hij er ook totaal niet blij mee. Aangezien hij waarschijnlijk niet bepaald een ontspannen leven zou gaan leiden de komende periode. Hij was bang voor wat er komen ging.
Scott stond naast zijn bed. Hij pakte al zijn spullen bij elkaar die hij in het ziekenhuis had liggen en propte het allemaal in één tas. Pijnscheuten gingen af en toe door zijn buik als hij raar bukte of een bepaalde beweging maakte, maar dat hield hem niet tegen om gewoon door te gaan met waar hij mee bezig was. Hij negeerde het gewoon, de doktoren zeiden dat het bijna volledig genezen was, dus dan vond hij dat hij ook gewoon alles weer kon doen.

Scott Sanchez

Hij had met Vince een aantal races gereden de afgelopen tijd. Het waren nog geen spectaculaire wedstrijden op een hoog niveau, maar het was al een begin en Vince deed het super goed. Ze waren al een paar keer als eerste geëindigd en maar één race als vijfde. En dat kwam omdat hij ingesloten had gezeten en voor de finish niet naar voren had kunnen rijden. Toch was Scott enorm tevreden geweest met de resultaten.
Vince had nu een aantal dagen vrij, dus Scott ook, hij hoefde namelijk komende tijd geen andere paarden te rijden, dus kon hij zich volledig focussen op de training van Vince.
Van Rico en de rest van het kartel had Scott de afgelopen maanden niet meer veel gehoord. Gelukkig. Al wist Scott zeker dat ze niet zouden verdwijnen. Hij was een groot risico voor het kartel, hou zou dood moeten, dat was een feit. Alleen wanneer.. Dat was de vraag. Bij de vorige ontmoeting met het kartel had Scott bijna het loodje gelegd. Hij had er weer een aantal lelijke littekens bij gekregen door de schotwonden. Dankzij Esmeralda had hij het overleefd. Zij was ontsnapt en had de politie gealarmeerd.
Scott was langzaam weer hersteld en reed nu net sinds twee maanden weer. Soms had hij nog wat last van de schotwonden, maar het viel hem alles mee. De politie had hem nog een aantal keer flink verhoord, want hem mentaal zwaar was gevallen. Toch was hij er nog goed vanaf gekomen. Ze hadden geen link gelegd tussen Scott en het kartel, Scott had gezegd dat hij Rico en zo niet kende en dat ze waarschijnlijk gewoon de verkeerde te pakken hadden gehad, of dat hij gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was geweest. Na wat twijfeling had de politie hem maar geloofd, want bewijzen hadden ze niet.
Elke dag nog had Scott het er moeilijk mee dat Luther dood was, door hem. Het voelde echt als zijn schuld en het had hem gesloopt van binnen. Toch probeerde hij sterk te blijven, voor zo ver het lukte.
"Brave jongen." Scott glimlachte en liet Vince naar zich toe komen. Hij had de hengst net even gelongeerd, zodat hij toch wat beweging had vandaag. Vince brieste en bleef naast Scott stilstaan. Scott klopte op zijn warme, gespierde hals en klikte de longeerlijn los van het halster. "Ga maar even rollen," sprak hij tegen het paard, alsof het dier hem zou verstaan. Vince liep weg met zijn neus aan de grond en niet veel later zakte hij neer in het zand om te gaan rollen.

Esmeralda Latorche

Ze had het dan wel niet tegen Scott gezegd, maar ze was vreselijk bang, nog steeds. Ze was echt als de dood dat Ferro weer op zou duiken en haar toe zou eigenen, hij had gezegd dat als ze beter was, hij haar weer kwam halen. Daardoor leefde ze echt in angst, al liet ze dat niet altijd zien.
Ze ging allereerst die ochtend even langs bij Sinead, de prachtige voshengst was nog steeds haar lieveling, ze hield van het dier en Scott was haar aan het helpen om hem te kunnen berijden, het was een moeilijk dier en Esmeralda had heel weinig ervaring. Daardoor ging het wel eens mis, toch hield ze van het dier, ze nam hem niets kwalijk, totaal niet. Hij was gelukkig ook weer helemaal genezen, maar het proces om weer een toppaard van hem te maken, kostte natuurlijk tijd. Die tijd werd haar gelukkig ook gegunt, Sinead was een fantastisch goed paard.
Nadat ze even met het paard had geknuffeld, besloot ze op zoek te gaan naar Scott, ze glimlachte, een paar maanden geleden had ze het dan toch durven zeggen tegen hem. Ze had hem verteld dat ze verliefd op hem was en tot haar geluk vond hij dat niet eens erg. Haar ogen twinkelden en ze leefde even op als ze aan Scott dacht, ze was echt vreselijk gek op hem.
Buiten op het terrein had ze hem al gauw gevonden, ze liep op hem af en zag dat hij Vince liet rollen. Ze glimlachte breed.
“Hey, Scott.” Zei ze zacht, ze zette nog de laatste paar passen op hem af en ging naast hem staan. Ze keek hem even aan, maar daarna ging haar blik naar Vince die haar na het rollen even kwam begroeten. “Jij ook hallo.” Grinnikte ze zacht terwijl hij een met zand besmeurde neus in haar gezicht duwde. Ze veegde het zand zo goed mogelijk weg, maar kon niet voorkomen dat het zand tussen haar tanden knarste.

Scott Sanchez

Hij bleef staan bij de rand van de longeerkraal en keek naar Vince, die genoot van het rollen en direct onder het zand zat. Het dier schudde zich uit en brieste luid.
Toen Esmeralda verscheen en hem begroette, glimlachte Scott. "Goedemorgen," groette hij haar terug. Vince was even stil blijven staan in het midden van de longeerkraal, maar liep nu richting Scott en Esmeralda en drukte zijn met zand besmeurde neus in het gezicht van Esmeralda. Scott lachte er even om en pakte het halster van Vince vast. Hij klikte nu het halstertouw er aan vast.
"Nog wat van plan vandaag?" vroeg Scott nu aan Esmeralda. Misschien wilde ze nog aan de slag met Sinead, de voshengst. Dan wilde Scott haar wel helpen, als hij klaar was met Vince.

Esmeralda Latorche

Ze durfde hem nooit te zoenen of aan te raken als ze buiten waren, ze was doodsbang dat Ferro ergens op de loer lag en als ze zoiets in het zicht deed, dan pakte hij haar sowieso weer terug, dat wist ze voor honderd procent zeker. Daardoor deed ze net alsof ze gewoon oppervlakkig bevriend waren .
Scott lachte toen Vince zijn besmeurde neus in haar gezicht duwde. Hij pakte zijn paard vast en zelf grinnikte ze ook heel even daardoor. Scott wilde van haar weten of ze nog wat van plan was die dag.
“Zou jij een rondje met Sinead willen doen? Ik wil kijken hoe snel hij is en volgens mij is hij er wel klaar voor.” Vroeg ze aan Scott, ze droeg een blos op haar wangen, ze voelde zich nog steeds bezwaard om zomaar iets aan iemand te vragen, zelf aan Scott.

Scott Sanchez

Vince schraapte ongeduldig met zijn hoef over de grond en Scott trok even kort aan het halster zodat hij ophield. Esmeralda vroeg of Scott een rondje met Sinead wilde doen, ze wilde kijken hoe snel hij was en ze zei er achteraan dat ze wel dacht dat hij er klaar voor was.
"Is goed, ik ben benieuwd hoe hij het doet. Wil je dat ik hem rijd vanuit de startboxen, of dat nog niet?" vroeg Scott nu. Hij wist niet of Sinead al een keer vanuit de startboxen gerend had, niet met hem erop in ieder geval. Sommige paarden pakten het heel goed op en maakten er geen probleem van, maar paarden zoals bijvoorbeeld Vince maakten er wel een groot probleem van, Vince had nu zelfs nog af en toe problemen om de startbox in te komen en rustig te blijven staan.
"Ik zet alleen Vince nog even op het weiland, dan kan ik je helpen," zei Scott nog, met een glimlach op zijn gezicht. Hij opende het hek van de longeerkraal en liet Vince eruit lopen.

Esmeralda Latorche

Scott vond het goed, ze hoefde zich dus nergens druk over te maken, hij leek het zelfs leuk te vinden. Ze glimlachte daardoor weer. Hij vroeg of ze wilde dat hij hem reed vanuit de startboxen of nog niet.
“Voor de eerste keer weer lijkt het me beter om het niet te doen. Hij is nog jong en net genezen van zijn blessure, ik wil hem geen onnodige stress bezorgen.” Zei ze nu tegen hem. Ze had wel verstand genoeg van paarden, dat zeker, alleen het rijden ging nog niet zo geweldig.
Scott zette Vince even op de wei en daarna zou hij haar helpen.
“Dankjewel, ik ga alvast naar Sinead.” Zei ze met een knikje tegen hem. Ze liep naar de stallen toe en opende haar kastje met spullen voor haar paard. Wat ze daar zag, liet haar onwijs schrikken. Er zat een briefje in haar kast, met een mes erin geboord.
Er stond op dat ze naar hun toe moest komen over een paar uur. Ze moest Scott vertellen dat ze simpelweg zou vertrekken omdat ze het niet meer leuk vond en ze er geen zin meer in had. Dan zouden ze haar opwachten in een zwarte gepantserde wagen aan het eind van de straat. Als ze dit niet zou doen, zouden ze Scott vermoorden. Haar lip trilde ontzettend door deze woorden. Ze pakte de brief, vormde er een bal van en stopte hem in haar broekzak. Daarna begon ze met trillende handen haar paard te poetsen.

Scott Sanchez

Hij knikte kort en begrijpend toen Esmeralda zei dat ze het nog zonder startbox wilde doen. Daar had Scott zelf ook voor gekozen, als het zijn paard was. Rustig aan beginnen.
"Prima," zei hij nog, waarna hij Esmeralda na keek met een kleine glimlach op zijn gezicht. Daarna liep hij met Vince weg, richting het weiland. De hengst hinnikte naar zijn vriendjes en begon te dribbelen naast Scott. Het maakte niet uit hoeveel beweging Vince kreeg, het bleef een bom vol energie. Scott kon er vaak wel om lachen.
Hij opende het houten hek van het weiland en liep voor Vince uit het weiland binnen. Daarna liet hij Vince omdraaien en klikte toen het halstertouw los van het halster. De hengst leek het klikje daarvan te herkennen en sprong meteen weg van Scott, om in volle galop weg te racen en een aantal flinke bokkensprongen gaf. Scott bleef de hengst nog even na staren, waarna hij het hek van de weide sloot en het touw er aan vast knoopte. Hierna liep hij richting de stallen, waar hij Esmeralda vond bij Sinead.
"Hij ziet er goed uit," sprak Scott toen hij de voskleurige hengst zag.

Esmeralda Latorche

Ze poetste de hengst weer helemaal glimmend, ze gaf hem ook elke dag wat lijnzaadolie waardoor hij je echt tegemoet glom. Hij zag er fantastisch uit en ze zorgde ook echt heel erg goed voor het dier. Ze legde zijn zadel nu op en ze schrok zich een ongeluk wanneer Scott begon te praten tegen haar. Ze trilde als een rietje en keek hem heel even niet aan, omdat ze wist dat ze zou kijken alsof ze een geest had gezien. Ze beet even op haar lip en herstelde zichzelf, daarna keek ze Scott aan.
“Dankjewel.” Klonk haar stem schor tegen hem met een glimlachje.
“Scott...” Hoe moest ze dit nou ooit tegen hem vertellen? Ze wreef even over haar gezicht heen. “Ik ga terug naar huis... het gaat niet zo goed met mijn moeder en euh... daarom moet ik terug.” Ze wist niet of het overtuigend genoeg was. Ze rommelde wat aan de singel om haar rode hoofd niet te laten zien.

Scott Sanchez

Hij merkte maar al te goed dat Esmeralda van hem schrok, hoewel ze zich probeerde te herstellen. Waar kwam die angst ineens weer vandaan? De laatste tijd leek het juist weer wat beter te gaan..
Esmeralda bedankte hem met een schorre stem en zei daarna dat ze terug moest naar huis, omdat het niet goed ging met haar moeder. Ze bleef een beetje achter de hengst schuilen en Scott had het idee dat er meer aan de hand was. Hij opende de staldeur en kwam bij Esmeralda en de hengst staan. Hij pakte Esmeralda's handen vast en keek haar doordringend aan.
"Wat is er nou echt aan de hand?" vroeg hij nu zachtjes. Hij was bang dat Ferro of iemand van het kartel op het erf was geweest, en dat zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug trok.

Esmeralda Latorche

Scott pakte haar handen vast en wilde van haar weten wat er nu écht aan de hand was. Hij keek haar zo doordringend aan dat ze het lef niet had om weg te kijken. Ze keek terug in zijn ontzettende mooie ogen. Haar hoofd was knalrood.
"Ik moet gewoon weg hier, Scott. Nadat we Sinead hebben gedaan, pak ik mijn spullen. Dan heb je geen last meer van me." Ze probeerde de woorden plagend te laten klinken, maar dat lukte haar niet. Het klonk eerder hopeloos. Ze trok haar handen los en pakte het hoofdstel wat ze trillend bij Sinead inbracht. Haar vingers leken niet eens voor elkaar te krijgen om de gespen vast te maken.