Kentucky Races

Scott Sanchez

Hij voelde dat Esmeralda lichtjes trilde en hij zag dat er een paar tranen over haar wangen naar beneden liepen. Het duurde even voor Esmeralda begon te praten. Ze keek hem niet aan en zei eerst dat het haar speet. Scott kreeg een brok in zijn keel door de gebroken stem waarmee Esmeralda praatte. Het deed hem pijn om haar zo te zien en te horen, hij wist haast direct al dat het met Ferro te maken had, en niet veel later bevestigde Esmeralda zijn gedachten. Ze vertelde dat Ferro er was geweest en dat hij had gezegd dat Scott inderdaad sowieso dood zou gaan. Maar wat ze daarna vertelde deed Scott meer, op een of andere manier. Misschien omdat hij nu ondertussen zo vaak had gehoord dat hij dood zou gaan. Esmeralda vertelde dat hij haar gezoend had en dat voelde als een klap in zijn gezicht. Een enorme vlaag van ontembare woede kwam in hem op. Hij klemde zijn kaken stijf op elkaar. Als hij niet gewond was geweest was hij nu opgesprongen en was hij achter Ferro aan gegaan.
"De klootzak.." gromde Scott nu. Zijn stem klonk enorm kwaad en zijn Italiaanse aard kwam nu toch echt flink naar boven. Hij ademde sneller, wat ervoor zorgde dat er steken door zijn borstkas trokken. Hij kreunde even pijnlijk.
"Als ik uit het ziekenhuis ben.. En ik zie hem weer een keer.. Ik zweer het, ik maak hem af. Het maakt mij niet uit wat daarna gebeurd. Ik maak hem af. Hij gaat te ver," siste Scott nu. Hij had nog nooit iemand echt vermoord, niet expres. Maar nu voelde hij echt zo onwijs veel pure haat tegenover Ferro. Hij wist bijna zeker dat hij het zou kunnen. Misschien zou het hem achteraf voor altijd blijven achtervolgen, maar daar zou hij dan maar mee moeten leren leven. Ferro ging echt veel te ver nu. Ze moesten Esmeralda er buiten houden. Als Scott naar een andere renbaan was gegaan en hij Esmeralda nooit ontmoet had, hadden Rico en Ferro Esmeralda ook nooit meer gevonden en opgezocht. Scott sloot zijn ogen even. Die gedachten deden hem meer pijn dan hij ooit toe zou geven. Dit was allemaal zijn schuld. Hij had Esmeralda in gevaar gebracht. Nu moest hij ervoor zorgen dat zij veilig gesteld werd. En dat kon alleen maar als Ferro dood zou zijn. Wat de sancties daarna ook zouden zijn.

Esmeralda Latorche

Scott werd kwaad en daardoor schoot ze achteruit in de stoel, hoe erg ze hem ook vertrouwde, op dit moment maakte het haar bang. Hij zou Ferro afmaken als hij hem weer zag en Esmeralda trilde als een rietje in de stoel. "Het spijt me echt, Scott... wees niet boos, alsjeblieft... niet boos zijn... ik kon er niets aan doen... ik probeerde hem weg te duwen, maar het lukte niet... wees alsjeblieft niet boos op me." Klonk haar stem in paniek en ze dook echt een beetje weg. Hij had nog nooit zo boos geklonken en ze was echt heel erg bang op dit moment. Als ze zoiets bij Ferro deed, werd ze compleet in elkaar geslagen en vervolgens ook nog eens half verkracht. Nu ze eraan terug dacht, maakte het haar helemaal gek van angst. Ze beschermde haar lichaam door zich helemaal op te kroppen als een balletje.

Scott Sanchez

Hij keek Esmeralda ietwat vragend aan toen ze nogmaals zei dat het haar speet en daarna smeekte om niet boos te zijn en zei dat ze er niets aan kon doen. Scott probeerde zichzelf wat te kalmeren, het was niet zijn bedoeling geweest om Esmeralda te laten schrikken door zijn gedrag. Een beetje schamend voor zijn eigen gedrag beet hij op zijn lip. "Hé," suste hij zachtjes. Hij stak zijn hand uit en streelde zachtjes over Esmeralda's wang. "Ik ben niet boos op jou.. Jij kon er niets aan doen.." sprak hij zachtjes. Hij was boos op Ferro. Woedend. Als hij aan hem dacht leek hij te koken. Daarom probeerde hij even niet aan hem te denken.
"Rustig.. Ik ben echt niet boos op jou. Jij heb niets fout gedaan.." Scott keek Esmeralda haast smekend aan, bang dat hij haar vertrouwen nu geschonden had.

Esmeralda Samira

Angstig ging haar blik naar de hand die hij Nasr haar uitstak, ze rilde toen ze hem over haar wang voelde gaan. Zijn vingers waren zacht, hij streek over haar huid die nat was van de tranen. Ze keek voorzichtig naar hem op en probeerde wat te ontspannen. Hij was niet boos op haar, ze kon er niets aan doen, daarna was zijn blik haast smekend. Alsof hij bang was dat ze hem nu niet meer vertrouwde, ze moest toegeven dat ze wel echt bang was.
"Echt?" Vroeg ze zacht aan hem met een trillende stem. Ze keek hem voorzichtig in zijn ogen aan en ontspande een klein beetje.
"Sorry... het is nog steeds wennen dat ik niet geslagen word als ik iets fout doe." Fluisterde ze. Ze slikte even en glimlachte wat flauwtjes weer naar Scott.
"Ik wil gewoon niets fout doen bij jou, ik ben zo blij dat ik jou heb... en ik ben zo bang dat ik iets verkeerd doe dat je niet meer bij me wilt zijn of een ander meisje hebt gevonden." Fluisterde ze nu eerlijk.

Scott Sanchez

Esmeralda leek echt bang te zijn. Bang voor hem. Een drukkend gevoel kwam op zijn maag te liggen. Het deed hem pijn dat Esmeralda bang voor hem was.
Ze ontspande langzaam maar zeker een beetje en zei dat het nog steeds wennen was dat ze niet geslagen meer wordt als ze iets fout doet. "Ik zal je nooit slaan.." klonk zijn stem zachtjes. Aan de ene kant begreep hij haar angst wel. Ferro was ziek in zijn hoofd, hij had alle meisjes geslagen die hij had gehad. Scott had het vaak genoeg gezien. Maar aan de andere kant deed het hem ook weer pijn dat ze van hem verwachtte dat hij zou slaan. "En je heb ook niets fout gedaan.." zei hij er nog achteraan. Zijn stem klonk zacht en teder.
"Ik ben ook onwijs blij met jou. Je doet nooit wat fout. Ik zou niet weten wat je fout kán doen. En Esmeralda.. Ik wil alleen jou, ik hoef geen ander meisje, nu niet, nooit niet.."

Esmeralda Latorche

Ze glimlachte verlegen toen hij haar zei dat hij geen ander wilde en dat ze niets verkeerds kon doen. Hij leek het echt verschrikkelijk te vinden dat ze bang was dat hij haar sloeg.
"Ik hou van je, Scott, maar ik moet er echt nog aan wennen en als je dan zo boos wordt, dan word ik bang. Het was zon vaste routine dar ik dan geslagen werd..." fluisterde ze zacht. Ze pakte zijn hand nu wat steviger vast en kwam weer dichterbij hem zitten. Ze drukte een kus op zijn wang en glimlachte.
"Geloofden de agenten je?" Wilde ze weten.

Scott Sanchez

Esmeralda leek alweer wat rustiger te worden en dat zorgde ervoor dat Scott ook weer wat rustiger werd. Natuurlijk voelde hij zich vanbinnen enorm kwaad. Hij haatte Ferro. Hij had hem nooit gemogen, maar dit ging te ver. Toch probeerde hij het voor nu even te vergeten, hij kon immers toch niets nu. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en luisterde naar de woorden van Esmeralda. Ze zei dat ze van hem hield, maar er nog aan moest wennen dat als hij boos werd ze niet geslagen werd. Scott keek haar weer even aan met een glimlach op zijn gezicht. Esmeralda pakte zijn hand steviger vast en kwam weer dichterbij hem zitten. Er werd een kus op zijn wang gedrukt. Niet lang daarna vroeg ze of de agenten hem geloofden.
"Voor zover ik heb gemerkt, wel, ja. Ik zei gewoon dat ik ook van niets wist. Dat ik niet wist waarom het gebeurd was. Ze namen er in ieder geval genoegen mee, want ze vroegen niet door," vertelde Scott.
"Ze blijven vannacht nog voor de deur posten maar morgen stoppen ze daar mee," zei Scott nu. "Want er was 'geen dreiging', zeiden ze." Scott schudde zijn hoofd even en kon er niets aan doen dat hij even grinnikte, hoewel de situatie alles behalve grappig was. "Ze moesten eens weten.." Na die woorden zuchtte hij zachtjes. Hij werd er moe van om constant alert te zijn en overal op te moeten letten. Wanneer zou het over zijn? En op wat voor manier 'over'? Hij sloot zijn ogen even en slikte.

Esmeralda Latorche

Hij vertelde over de agenten, voor zover Scott gemerkt had, geloofden ze hem. Ze wist dat Scott daar meestal wel een goed gevoel over had, hij kon vaak mensen goed inschatten. Zij was vaak te verlegen om écht iemand goed in te kunnen schatten. Hij vertelde een beetje wat hij gezegd had tegen de agenten en ze knikte begrijpelijk even.
“Ik denk dat het een heel verstandig antwoord was.” Glimlachte ze hem toe.
Hij gaf aan dat er geen dreiging was en dat de agenten alleen vannacht nog bleven staan en morgen ermee stopten. Ze slaakte een zucht.
“Dat snap ik wel, op zich... zij weten natuurlijk ook van niets... maar wat als Ferro hier weer komt? Ik ben gewoon echt bang voor hem.” Mompelde ze, ze keek naar de grond.
“Wanneer mag je hier weer weg?” Wilde ze nu weten om toch weer over te gaan op een ander onderwerp.

Scott Sanchez

Esmeralda zei dat ze dacht dat het een heel verstandig antwoord was wat hij gezegd had. Scott glimlachte even, een klein beetje verkrampt omdat de pijn wat terug leek te komen.
Esmeralda zei nu dat ze het op zich wel snapte dat die agenten zeiden dat er geen dreiging was, want natuurlijk wisten ze ook van niks. Daarna zei ze dat ze bang was dat Ferro terug kwam, ze was echt heel erg bang voor hem. Scott keek even kort weg toen ze over hem begon, maar keek haar daarna weer aan.
"Ik zorg ervoor dat jou niks overkomt, lieve Esmeralda," sprak hij zachtjes. Al kon hij dat op dit moment even niet waarmaken, wist hij dat als hij weer wat beter was hij het wél waar ging maken. "En als hij het lef vind om weer een keer langs te komen straks, dan.." Scott slikte het laatste stuk van zijn zin in en keek weer even weg. Hij zuchtte zacht. Hij wist dat Esmeralda het nooit echt leuk vond als hij dat zei.

Esmeralda Latorche

Scott zou ervoor zorgen dat haar niets overkwam, ze merkte dat dit antwoord haar zoveel goeds deed, ze vond het zo lief van hem dat hij zoiets tegen haar zei, dat hij haar in bescherming nam.
“Je bent lief...” Fluisterde ze tegen hem met een blos op haar wangen. Hij zei ook nog dat als Ferro het lef had om langs te komen... hij maakte zijn zin niet af en ze schudde langzaam haar hoofd.
“Jij weet net zo goed als ik dat hij niet komt als ik bij jou ben. Hij is niet achterlijk, jammer genoeg.” Mompelde ze met een diepe zucht tegen hem. Ze streek zacht door zijn haren heen, heel teder en vol liefde. Ze was echt gek op hem.

Scott Sanchez

Het ging steeds beter met hem, lichamelijk dan. Hij gebruikte nog steeds pijnstillers maar hij was wel alweer een tijdje 'thuis' en mocht ook alweer wat inspanning verrichten. Rijden op Vince mocht nog niet, dus hield Scott het nu nog op longeren. De hengst was ook enorm geschrokken toen hij gevallen was en Scott dacht dat het zeker geen kwaad zou doen om hem ook even een soort 'pauze' te geven qua rijden. Al wist hij wel dat als hij van de artsen groen licht zou krijgen om weer te mogen rijden, hij direct weer zou beginnen met trainen. Hoewel Vince als eerste over de finishlijn was gekomen, was het niet geldig als een eerste plaats voor Scott en Vince. Helaas. Maar ook wel logisch. Scott baalde als een stekker, omdat hij zeker wist dat ze gewonnen hadden als die stomme klootzakken niet hadden geschoten. In zijn gedachten zag hij weer hoe hij beschoten werd en hoe hij van Vince af viel en zijn been brak. Zijn been was gelukkig goed aan het genezen, maar was nog niet goed en hij liep nog vrij mank. Toch was hij er vrij goed vanaf gekomen. Het had veel erger gekund.
Scott zuchtte even, hij staarde voor zich uit, diep in gedachten, terwijl Vince om hem heen draafde aan de longeerlijn. De hengst leek nu vrij ontspannen, hij raakte met zijn neus bijna de grond en brieste zachtjes. Toch leek hij te merken dat Scott wat afwezig was, want uit het niets sprong de spierwitte hengst de lucht in en bokte, waarna hij er vandoor schoot. Scott schrok op uit zijn gedachten en werd een paar passen meegesleurd, maar wist de hengst op de volte te houden in de rijbak en weer terug te krijgen naar een handgalopje en later naar draf.
"Jij blijft ook een draak, niet?" Scott glimlachte zwakjes, maar het was wel duidelijk dat hij veranderde. Hij probeerde nog zo positief mogelijk te blijven, maar het lukte gewoon niet meer. Hij leefde constant in spanning en angst en hoopte gewoon dat het snel over was, hoewel de kans klein was als hij zich niet zelf zou melden bij het kartel en weer mee zou gaan werken.
"Hooo maar jongen, kom maar.." sprak Scott nu tegen Vince. Vince reageerde op zijn woorden en viel terug in stap, waarna hij naar Scott toe liep en naast hem kwam staan. Scott gaf even een belonend klopje op de hals van het dier en legde toen zijn hand op zijn borstkas, die vervelend begon te steken. Waarschijnlijk speelde dat nu op door de plotselinge bewegingen van Vince. Scott's gezicht betrok lichtelijk door de stekende pijn en hij sloot zijn ogen even.

Esmeralda Latorche

Omdat Scott niet meer kon trainen, was ze zelf wezen trainen, niet echt zoals Scott het deed, maar ze gaf Sinead wel beweging, aangezien ze het longeren nu wel zat was, ze vond het heerlijk om op zijn rug te zitten, het was een fantastisch goed paard, hij had zoveel kracht... Wauw, ze had nooit verwacht vroeger dat ze dit mocht meemaken. Ze had nu al wel een paar keer op zijn rug gezeten, maar elke keer weer voelde geweldig.
Ze klopte zachtjes op de natte hals van Sinead, hij zweette behoorlijk en onder zijn hoofdstel zag ze witte vlokken vandaan komen.
Hij brieste tevreden en strekte zijn hals even, ze stapte hem uit op de verharde weg, aangezien dat goed voor zijn spieren en pezen was, ze besloot langs de longeercirkel te rijden waar Scott met Vince aan het trainen was.
“Hé, alles goed?” Vroeg ze bezorgd aan hem aangezien het erna uitzag dat hij pijn had.
“Je moet ook voorzichtig met je lichaam doen.” Mompelde ze, ze sprong van Sinead af en liep met het dier naar het hek toe om tot hulp te kunnen komen.

Scott Sanchez

Hij opende zijn ogen weer toen hij een stem hoorde. De stem van Esmeralda. Ze vroeg aan hem of alles goed was. Waarschijnlijk had ze aan zijn gezicht gezien dat hij pijn had. Ze zei erachteraan dat hij ook wel voorzichtig met zijn lichaam moest doen. Scott glimlachte lichtjes.
"Het gaat wel," zei hij tegen Esmeralda. "Het speelt soms alleen weer op." Hij liet zijn hand over de warme hals van Vince glijden. Hij hoopte er heel erg op dat de wond op zijn borst snel genezen was en zijn been aan zou sterken. Hij wilde zo graag weer in het zadel zitten en racen.
"Ging het rijden goed?" vroeg Scott nu aan Esmeralda. Hij liep rustig en licht hinkend naar het hek toe. Vince volgde hem braaf. Het dier leek te merken dat hij nu niet zo druk kon doen aan de hand als normaal. Maar af en toe vergat hij het weleens en trok hij Scott bijna omver.

Esmeralda Latorche

Scott keek haar aan en glimlachte een beetje. Hij gaf aan dat het wel ging, het speelde af en toe wat op.
Ze haalde even opgelucht adem. Hij kwam rustig naar haar toe en vroeg of het rijden goed was gegaan, daardoor zag je haar gezicht weer stralen. “Sinead is echt fantastisch, wat een machtig gevoel om op zijn rug te zitten, volgens mij zal het nooit gewoon worden.” Zei ze enthousiast. Ze pakte nu de teugels van het paard en haalde die over zijn hoofd heen. Ze was wat voorzichtig, Vince en Sinead konden nog wel eens naar elkaar uithalen.
“Zullen we straks uit eten gaan, Scott? Ik wil graag wat samen met je doen.” Vroeg ze nu met een glimlach aan hem. Ze liet Sinead omdraaien en zette hem wat opzij bij het hek vandaan, zodat hij niet te dicht bij Vince kwam.

Scott Sanchez

Hij glimlachte zwakjes toen Esmeralda vertelde hoe fantastisch ze Sinead vond en hoe machtig het voelde om op hem te rijden. Scott had dat ook nog steeds. Hij was het gewend geraakt om Vince te rijden, maar als hij in volle rengalop over de baan racete, kon hij niets anders dan genieten. Hij kon niet zonder de paarden meer. Hij hoopte dan ook vurig dat hij snel weer in het zadel kon zitten.
Scott was er blij mee dat Esmeralda zo vrolijk was, vooral nu ze over Sinead praatte. Hij was altijd zo enorm bezorgd over haar. Dat ze zich niet goed zou voelen, of bang zou zijn. Echter was hijzelf nu degene die niet heel erg vrolijk was, de afgelopen tijd. Hij probeerde af en toe vrolijk te doen, maar hij faalde elke keer weer keihard.
Hij was weer volledig in gedachten geraakt toen Esmeralda hem ineens vroeg of hij mee uit eten wilde gaan met haar, omdat ze weer een keer wat samen met hem wilde doen.
"Natuurlijk wil ik dat," antwoordde Scott. Hij glimlachte lichtjes. "Waar wil je heen?"
Vince strekte zijn hals en probeerde te snuffelen met Sinead, maar Scott trok hem gelijk terug. Sinead en Vince konden soms best fel op elkaar reageren. En Scott had niet zoveel zin om daar tussen te staan.

Esmeralda Latorche

Ze zag Scott glimlachen en daardoor wist ze haast meteen wel dat hij het gevoel kende, daardoor werd haar glimlach nog breder. Hij leek even in gedachten te zijn verzonken, ze bleef daarom even wachten en keek Scott afwachtend aan.
Hij wilde wel met haar uit eten, gelukkig maar. Hij vroeg haar waar ze heen wilde. Ze haalde haar schouders op.
“Maakt me niet eens zo heel erg veel uit, ik wil jou gewoon weer even gelukkig zien... het valt je echt zwaar dat je niet kan rijden, of is dat het niet?” Vroeg ze zacht en zorgzaam aan hem.
“Ik hoorde wel dat er een nieuwe pizzaria in de stad is geopend, misschien is dat wel leuk.” Vervolgde ze met een glimlach. Eenmaal in de stal zette ze Sinead op de poetsplaats neer tussen twee kettingen. Ze maakte de riempjes van zijn hoofdstel los en deed hem eerst een halster om, om vervolgens de kettingen vast te maken, zo hoefde ze zich geen zorgen te maken dat hij iets uit zou halen.

Scott Sanchez

Esmeralda zei dat het haar niet eens zoveel uitmaakte waar ze heen zouden gaan om te eten, ze wilde hem gewoon weer even gelukkig zien. Scott glimlachte waterig. Hij vond het lief van Esmeralda, maar wist niet of hij er daadwerkelijk vrolijk van zou worden.
"Onder andere," reageerde Scott toen Esmeralda vroeg of het hem echt zwaar viel dat hij niet kon rijden. Hij kon best zonder het rijden- ja, natuurlijk mistte hij het wel- maar de constante dreiging deed hem meer. Hij wilde het niet meer, hij wilde niet constant over zijn schouder moeten kijken. Hij sloot zijn ogen even en zuchtte zachtjes. Ondertussen begon Esmeralda over een nieuwe pizzeria in de stad. Scott opende zijn ogen weer en keek haar aan.
"Pizzeria's zijn altijd goed," glimlachte hij. Hij opende het houten hek van de longeerkraal en haalde Vince eruit. De hengst draaide zich netjes om en Scott sloot het hek ook weer. Daarna liep hij achter Esmeralda aan richting de stallen. Echter liet Scott Vince meteen zijn stal in lopen en gaf hem wat voer, wat hij meteen hongerig op begon te eten.

Esmeralda Latorche

Volgens Scott was een van de redenen dat hij niet vrolijk was, dat hij niet kon rijden, ze wist heus wel wat er nog meer scheelde, maar daar durfde ze eigenlijk niet zo heel erg goed over te praten. Ze wilde zich er veel liever voor afsluiten. Ze verzorgde Sinead uitgebreid. Volgens Scott was een pizzaria altijd wel goed. Ze glimlachte daardoor. Ze pakte Sinead die wat onrustig werd omdat Vince voer kreeg, hij wilde namelijk ook... Ze gaf een klein rukje aan het halstertouw, waardoor hij moeite deed om zich in te houden. Ze zette het dier in stal en gaf hem ook nog wat muesli. Behoorlijk aanvallend begon hij het op te eten.
Ze kwam nu op Scott af en sloeg haar armen om hem heen. “Ik vind het zo moeilijk om aan te zien dat je niet zo bent als gewoonlijk, zo vrolijk...” Fluisterde ze nu zachtjes tegen hem.

Scott Sanchez

Hij keek toe hoe Vince zijn voer op at en merkte aan de geluiden achter hem dat Sinead ook aardig onrustig werd. Waarschijnlijk wilde die ook voer. Scott keek even op en zag dat Esmeralda Sinead al los maakte en hem ook op stal gaf en voer gaf. Daarna kwam ze naar hem toe en sloeg ze haar armen om hem heen. Ze zei dat ze het zo moeilijk vond om hem zo te zien, omdat hij normaal altijd zo vrolijk was. Scott keek even weg en wist even niet wat hij moest zeggen.
"Sorry.. Ik eh-" hij keek Esmeralda weer even aan. "Het lukt mij gewoon niet meer om te doen alsof er niets meer aan de hand is.."
Scott zuchtte even zachtjes. Het zat hem enorm dwars dat hij dit geheim met zich mee droeg. Hij had namelijk het idee dat het vroeg of laat toch wel bekend zou worden bij iemand. Bij de politie, of bij andere mensen. Want het moest ooit gaan opvallen toch? Scott slikte even en beet op zijn lip.

Esmeralda Latorche

Hij bood zijn excuses aan en zei dat het hem niet meer lukte om gewoon te doen alsof er niets meer aan de hand was. Ze streek zacht over zijn rug en keek hem doordringend aan. In haar ogen was goed te zien hoe moeilijk ze dit vond.
“Misschien moet je dan toch eerlijk zijn tegen de politie...” Fluisterde ze heel erg zachtjes. Ze pakte zijn kin beet en liet hem haar aankijken. “Ik weet dat het heel erg moeilijk kan zijn, maar als ze achter slot en grendel zitten, dan kunnen we echt gaan leven en ik weet dat er een kans bestaat dat jij ook op wordt gesloten, maar hopelijk ben je al veel sneller vrij. Het is niet anders... “ Ze had wel tranen in haar ogen, ze moest er echt niet aan denken eigenlijk, maar het zou zoveel beter zijn...

Scott Sanchez

Hij keek om zich heen, alsof hij bang was dat iemand hun gesprek af zou luisteren. Ondertussen luisterde hij naar wat Esmeralda zei. Er zat een kern van waarheid in, maar Scott wist dat het niet alle problemen zou verhelpen. Hij slikte even en haalde zijn hand door zijn korte haar.
"Soms overweeg ik het," sprak hij licht fluisterend. "Maar het zal niets uitmaken.. Ten eerste wil ik jou niet alleen achter laten. Als ik naar de politie ga word ik meteen vastgehouden, dat staat vast. De rest loopt dan nog vrij rond. Tegen de tijd dat ze hun gevonden hebben.." Scott schudde zijn hoofd. "En ik weet hoe ze werken, zelfs als ze in de gevangenis zouden zitten zouden ze ons het leven nog zuur kunnen maken.." Hij zuchtte even. "Ze hebben genoeg 'vrienden'. Als zij zelf het klusje niet klaren, doen andere het wel. Het kartel is groot. Enorm groot. Als ik dan vrij zou komen, zou ik alsnog vermoord worden. Of zelfs in de gevangenis wel." Scott balde zijn vuisten. Hij voelde zich in een hoek gedreven, hij kon geen kant meer op. Niet vooruit en niet achteruit. Hij vervloekte zichzelf, waarom in godsnaam was hij ooit bij het kartel gegaan?! Oké, die reden wist hij wel, maar hij vond het geen excuus.

Esmeralda Latorche

Scott gaf aan en zei dat hij het soms wel overwoog. Ze knikte een beetje, door zijn woorden werd ze triester. Ze moest toegeven dat ze door de houding van Scott het zelf ook niet meer zag zitten. Ze keek nu naar de grond en liet Scott los. Er vormden zich tranen in haar ogen.
“Ik weet het niet meer... ik wil gelukkig met je zijn, Scott...” Snikte ze. Ze veegde haar tranen weg. “Ik wil het niet meer zo... ik wil niet bang zijn om je te verliezen, er moet echt een einde aan komen.”

Scott Sanchez

Er sprongen tranen in de ogen van Esmeralda en het deed Scott pijn om haar zo te zien. Ze zei dat ze het niet meer zo wilde, dat ze gewoon gelukkig met hem wilde zijn. Scott glimlachte waterig. Ja, hij zou er alles voor over hebben om gewoon gelukkig te kunnen zijn met Esmeralda. Hij zou er al alles voor over hebben om Esmeralda gelukkig te maken. Maar dan moest het alleen ook nog haalbaar zijn..
Esmeralda zei dat er echt een einde aan moest komen. Scott staarde voor zich uit, in gedachten. Ineens leek hij vastbesloten. Hij was er klaar mee. Hij zou er zelf wel voor gaan zorgen dat dit over was. Hij had lang genoeg gewacht, hij wilde Esmeralda's leven niet nog erger verpesten. Als het niet rechtsom kon moest het maar linksom.
"Uiteindelijk komt het wel goed.." fluisterde hij gedempt tegen Esmeralda. Hij boog wat voorover en gaf haar een kus, waarna hij zich omdraaide en de stal van Vince opende. De hengst was al klaar met eten en stond te springen om de wei op te mogen.
"Rustig aan he, jongen," sprak Scott gedempt. Normaal vond hij het niet zo heel erg als Vince zich sterk maakte, maar nu hij lichamelijk nog niet helemaal in orde was, was het toch minder prettig.

Esmeralda Latorche

Ze zag de blik in de ogen van Scott ineens veranderen. “Dat doe je niet.” Fluisterde ze, hij had zo’n blik in zijn ogen, zo’n vastberaden blik... “Je gaat ze niet eigenhandig vermoorden, Scott... Niet doen...” Smeekte ze nu haast, dat was wat ze dacht dat de blik betekende. Dan zou hij levenslang in de cel zitten, als ze hier achter kwamen.
Ze voelde de lippen van Scott op die van haar met de woorden dat het uiteindelijk wel goed kwam. Ze bleef stil, hij ging Vince buiten zetten, dan kon ze Sinead maar beter meteen meenemen, anders brak hij de boel af.
Ze deed zijn halster om en klikte die vast onder zijn kaak. Dan was zij ook klaar om te gaan.

Scott Sanchez

Hij was al weggelopen toen Esmeralda zei dat hij ze niet eigenhandig mocht vermoorden, maar hij hoorde het haar nog wel zeggen. Toch reageerde hij er niet op. Hij wist niet wat hij erop moest zeggen. De grootste mannen vermoorden van het kartel zou een oplossing kunnen zijn. Dan zou de rest hun ook misschien met rust laten. Hij kon ook zichzelf overgeven aan het kartel en weer mee gaan werken- wel eens waar tegen zijn zin in, maar dan zou het alsnog over zijn met dit rot gedoe. Scott zuchtte weer even zachtjes en probeerde weer even aan andere dingen te denken, hij wilde niet alleen maar aan dat onderwerp denken.
Scott liet Vince de stal uit lopen. Het dier gaf een ruk aan het touw, maar Scott corrigeerde hem op tijd en wist hem bij zich te houden. Vince leek steeds meer energie te krijgen, terwijl hij toch elke dag gelongeerd werd. Waarschijnlijk was dat niet genoeg voor hem.
Hij leidde Vince de stallen uit, over het erf, naar het weiland. Daar opende hij het houten hek en liep met Vince het weiland in, waar hij het paard liet omdraaien en toen wachtte op Esmeralda. Als hij Vince nu al los zou klikken zou hij waarschijnlijk in een nood vaart wegrennen en helemaal los gaan, en Scott wilde niet dat Sinead zich straks los zou trekken omdat hij mee zou willen rennen.