Kentucky Races

Esmeralda Latorche

Doordat Scott zweeg, zweeg ze zelf ook, ze moet eerlijk zeggen dat ze zo helemaal geen zin meer had, nergens meer in eigenlijk... Scott was stil en anders dan normaal, daar reageerde ze heel erg slecht op, ze voelde zich ellendig. Ze liep achter Vince aan met Sinead in haar handen. Ze was er niet helemaal bij, denkend over hoe het op kon houden. Haar gedachten gingen zelfs zo ver dat ze dacht om gewoon zelf dood te zijn, dan had ze nergens last meer van... Ze slikte en bleef maar lopen tot ze bij de weilanden aankwamen. Ze opende een ander hek voor Sinead zodat de twee hengsten niet bij elkaar konden komen, tussen de weilanden in was ook nog zo’n twee meter ruimte, dus raakten ze elkaar niet en zouden ze elkaar niet al te veel opjutten.
Ze knikte naar Scott die wachtte tot ze klaar was en klikte het touw los. Sinead bleef eerst een paar seconden staan, maar zijn staart ging langzaam wat meer de lucht in en ineens spoot hij weg, kluiten aarde vlogen om haar oren.

Scott Sanchez

Hij zag Esmeralda arriveren en keek toe hij zij Sinead in het weiland zette en toen zijn kant op keek. Ze knikte kort naar hem en op dat moment liet ze Sinead los. Scott liet Vince ook los. Sinead bleef even staan, Vince was direct weg. Graspollen schoten omhoog en Vince rende bokkend naar achter de weide in. Scott keek de hengst na, een hele kleine glimlach vormde op zijn gezicht bij het zien van de gekke bewegingen van de hengst.
Scott ging de weide uit en sloot het houten hek weer zorgvuldig achter hem. Op dat moment ging zijn mobieltje af. Scott verstijfde, zijn gezicht kleurde voor een moment bleker. Hij pakte zijn mobieltje uit zijn broekzak en keek op het schermpje. Zachtjes en opgelucht zuchtte hij, waarna hij opnam. Het was gelukkig geen onbekend nummer. Het was 'maar' de stalbaas.

Scott Sanchez

Ze hadden al een hele tijd niets van het kartel gehoord. Dat had zowel Esmeralda als Scott erg goed gedaan. Zo hadden ze even samen kunnen ontspannen en kunnen genieten.
Een tijdje terug had Scott voor het eerst weer op Vince gezeten. Hij was in de longeerbak begonnen met rondjes stappen en draven, wat eigenlijk wel heel goed ging. Vince deed enorm braaf, alsof hij wist dat Scott nog wat kwetsbaar was en weer even moest wennen.
Echter toen ze voor het eerst de baan op gingen was het een hel. Ze waren niet via de startboxen gegaan, omdat Scott dat nog niet nodig vond. Ze hadden eerst een paar rondjes over de baan gedraafd, wat goed was gegaan, er was maar een klein beetje spanning geweest aan Vince's kant. Echter toen hij de hengst in galop had laten aanspringen was het dier volledig doorgedraaid. Hij was er in volle rengalop vandoor geschoten. Bijna waren ze op een ander paard geknald en Scott was even bang geweest dat Vince over de reling van de renbaan wilde springen, wat het dier uiteindelijk gelukkig niet gedaan had. Uiteindelijk was Vince hijgend terug naar stap gegaan en was Scott er direct af gegaan. De dagen erna had hij flinke spierpijn gehad, maar verder gelukkig niks.
Waar de reactie van Vince op de baan vandaan was gekomen wist Scott niet precies, hij vermoedde dat het door het ongeluk kwam. Vince was een gevoelig paard en blijkbaar had het hem meer gedaan dan Scott had gedacht. Echter zat er wel druk achter, want de stalbaas wilde resultaten zien en wilde dat Vince weer mee zou racen. En in deze staat was dat praktisch onmogelijk.
Scott reed nu bijna elke dag een rondje buiten met Vince. Dit gebied viel nog onder het erf van de renbaan. Het was een mooi verhard zandpad waar je goed hard kon gaan maar ook heerlijk kon genieten.
Ook nu reed Scott buiten op Vince. Ze hadden al een heel rondje achter de rug en kwamen nu uit bij een grote appelboom. Vanaf deze plek was de renbaan in de verte te zien. Scott sprong soepel van Vince af en bond hem even snel om een zijtak van de boom.
"Jij lust wel een appeltje, hé, vriend?" praatte Scott tegen de hengst. Scott stopte de laatste tijd elke keer bij de appelboom om Vince een appel te geven.
Vince schraapte met zijn hoef ongeduldig over de grond. Scott trok een appel van de boom en gaf die aan het paard. Alsof het dier nooit te eten kreeg viel hij de appel aan en at het op. Scott glimlachte lichtjes en klopte op de cremello kleurige hals van het paard.
Plotseling werd Scott naar achteren getrokken. Hij struikelde en viel op de grond. Iemand gaf hem een schop in zijn ribben, waardoor hij even niet kon ademen. Toen hij daarna op keek zag hij iemand over hem heen gebogen staan. Ferro. Adrenaline schoot door Scott's lichaam en zijn hart begon als een razende te kloppen. Ferro bukte en zette een mes tegen Scott's borst aan. Scott ademde snel.
"Laat dit nou de laatste waarschuwing zijn, Scottie," siste Ferro. Hij zette lichtjes druk waardoor het lemmet van het mes door de stof van Scott's shirt sneed en een ondiepe snee maakte in zijn borst.
"Laat ons gewoon met rust," gromde Scott, al klonk zijn stem lichtelijk hees. Dit maakte Ferro aan het lachen. Hij trok het mes ietsjes terug, wat Scott zag als kans. Hij schopte keihard tegen de hand van Ferro aan, waardoor hij het mes op de grond liet vallen. Daarna sprong Scott meteen op en haalde met zijn gebalde vuist uit, recht in Ferro's gezicht. Ferro moest een paar stappen achteruit doen en sloeg weer terug. Ze sloegen elkaar tot bloedens aan toe, maar op een gegeven moment wist Scott Ferro zo hard te raken dat Ferro achterover op de grond viel en heel even het bewustzijn leek te verliezen. Scott zag dit als ontsnappingskans en draaide zich om. Hij rende naar Vince die onrustig op zijn plek stond te dribbelen. Gehaast maakte Scott Vince los van de boom en sprong soepel op de hengst. Hij hoefde er weinig voor te doen om in volle rengalop richting de stallen te racen. Ze lieten een grote stofwolk achter.
Scott haalde zijn hand langs zijn bloedende neus en probeerde het weg te vegen, wat niet echt lukte omdat het bleef bloeden. Zijn hart klopte nog altijd onwijs snel. Waar hij bang voor was geweest was gebeurd: Ze begonnen hem weer lastig te vallen.

Esmeralda Latorche

Ze wist dat Scott erg vaak met Vince op het buitenterrein reed, toch zat het haar niet helemaal lekker, ze vond het doodeng en gevaarlijk, daar kon je nu eenmaal niet meteen zien dat er wat gebeurde. Vooral vandaag zat het haar totaal niet lekker. Ze kon niet rijden met Sinead omdat ze daar te onrustig voor was, het longeren was uitgelopen op een ramp...
Het dier bleef maar steigeren en wegspringen, ze was er zelf ook helemaal klaar mee en zodra hij een goed rondje had gelopen, had ze hem weer op de wei gezet. Scott was al een tijdje weg en ze maakte zich echt zorgen. Op een gegeven moment zag ze hem, ze stond met haar rug tegen de stalmuur aangeleund en zag de stofwolk dichterbij komen, meteen was ze alert en kwam ze dichterbij. Zodra ze zag hoe hij eruit zag, sloeg ze een hand voor haar mond.
Ze pakte de teugels van Vince toen ze voor de stallen stonden, anders zou het dier Scott onthoofden als hij de stal in was gerend.
“Scott! Gaat het met je?” Vroeg ze, de tranen van spanning en verdriet om hem zo te zien, stonden in haar ogen. Met veel kracht en moeite hield ze Vince tegen.

Scott Sanchez

Vince ging super hard, voor Scott het wist waren ze bij de stallen. Hier remde Vince erg af en maakte op het laatste moment een noodrem omdat Esmeralda zijn teugels vastpakte. Hijgend zat Scott op de hengst, zijn hart klopte nog steeds enorm snel.
Esmeralda vroeg of het wel met hem ging, waarschijnlijk zag zijn gezicht er nogal bloederig en gehavend uit. Meestal leek het erger dan het daadwerkelijk was.
"Het gaat," sprak Scott gedempt. Hij sloeg zijn been over het zadel en liet zich van Vince af glijden. "Zou jij misschien Vince af willen zadelen? Dan ga ik even naar de toilet.." vroeg Scott nu. Hij wilde liever niet dat andere mensen hem hier zo zouden zien. Natuurlijk zouden er nog wel schrammen te zien zijn als hij het schoon gemaakt had, maar in ieder geval geen bloed meer. Hij had geen zin in moeilijke vragen omdat hij niet wist wat hij moest antwoorden.
Scott staarde even naar zijn eigen handen, waar ook bloed op zat. Bloed van Ferro. De klootzak. Een gevoel van woede ging door hem heen en hij klemde zijn kaken op elkaar.

Esmeralda Latorche

Scott zei zacht dat het wel ging, hij stapte van Vince af en vroeg of zij Vince af wilde zadelen, dan ging hij naar de toilet.
Ze knikte en streek even bezorgd over zijn arm, het liefste was ze nu vlakbij hem, maar ze konden Vince hier niet laten staan.
“Sst... rustig maar...” Fluisterde ze zacht tegen het dier dat nog opgefokt was van de rit. Ze nam hem mee naar binnen en praatte zacht en kalmerend tegen hem. Het bloed zat ook in zijn vacht... zodra ze hem afgezadeld had, besloot ze ook nog even om hem te wassen. Ze deed alles heel rustig, hoewel haar handen compleet trilden. Ze bleef zacht tegen het dier praten om hem gerust te stellen.
Wanneer hij weer schoon was, pakte ze een zweetmes en maakte ze hem droog, daarna legde ze een zweetdeken op zijn rug, ze gaf hem in de stal wat voer en liet hem daar even staan. Ze schoof de staldeur weg en ging gehaast naar Scott.

Scott Sanchez

Hij haastte zich naar de toiletten en keek in de spiegel. Hij zag er werkelijk niet uit. Onder de wonden en schrammen, en onder het bloed. Hij slikte even kort en pakte toen toiletpapier, wat hij een beetje nat maakte. Hij probeerde het bloed wat weg te deppen, wat nog redelijk goed ging. Zijn lip bleef nog wat bloeden, maar nu de rest 'schoon' was, zag hij er al een stuk beter uit. Wel waren de wonden nog goed te zien en zouden er ook wel een aantal blauwe plekken opkomen in verloop van tijd, maar zonder bloed zag hij er al toonbaarder uit. Hij vroeg zich alleen af hoe hij zich moest verantwoorden tegenover zijn mede jockeys of zijn baas als die vragen zouden gaan stellen. Even haalde hij diep adem en hij duwde die gedachten weg, hij zou op dat moment zelf wel zien wat hij zei.

Esmeralda Latorche

Het meisje kwam bij de toiletten aan en stapte naar binnen. Haar blik kruistte die van Scott in de spiegel en ze haalde even trillend adem, wat afschuwelijk dat dit hem werd aangedaan... Ze legde voorzichtig haar hand op zijn schouder en streek er zacht overheen.
“Gaat het een beetje?” Vroeg ze met een licht trillende stem, in zichzelf had ze al een afspraak gemaakt, dit ging nooit meer gebeuren, hoe bang ze ook was, dit deden ze haar vriendje niet meer aan en als Scott daar niet zelf voor wilde zorgen, zou zij het doen. Zij kon het ook, ze was sterker dan ze zelf dacht. Bovendien zou ze er misschien wel van genieten als ze de kans kreeg om Ferro te vermoorden.

Scott Sanchez

Toen hij voetstappen hoorde wist hij direct dat Esmeralda het was, maar toch spande hij zich onbewust aan. Toen hij haar zag verschijnen en hun blikken elkaar kruistte in de spiegel, ontspande hij weer. Hij voelde dat Esmeralda haar hand op zijn schouder legde. Niet lang daarna vroeg ze of het met hem ging.
Hoewel Scott vrij 'sterk' was, ook geestelijk, deed dit alles hem toch wel erg veel. Hij liet het niet snel merken, maar het was wel degelijk zo.
"Het gaat wel.." mompelde hij gedempt als reactie op Esmeralda's vraag. Hij keek weer even in de spiegel en veegde het laatste restje bloed onder zijn neus weg. Daarna draaide hij zich om tot Esmeralda en keek hij haar aan.
"Ik hoopte dat het over was.." klonk zijn stem nu zacht. Ze hadden al zo'n tijd niets meer van het kartel vernomen. Het was echt rustig geweest en Scott had zo erg gehoopt dat ze hun gewoon met rust zouden laten voortaan. Maar helaas, dat was niet zo.

Esmeralda Latorche

Ze zag Scott aanspannen en weer onstpannen. Ze zag aan hem dat het hem pijn deed, dat hij zich er niet goed door voelde. Hij mompelde dan ook dat het wel ging. Ze wreef over zijn rug heen.
“Ik hoopte ook dat het over was...” Fluisterde ze tegen hem terug, heel voorzichtig drukte ze haar lippen op zijn wang, daar had hij geen plekken zitten.
“Ik hou van je, Scott... “ Fluisterde ze nu ineens heel oprecht en uit de grond van haar hart. Het deed haar pijn om hem zo te zien.
“Zal ik zeggen dat je ziek ben? Dan nemen we met z’n tweeën de middag even vrij.” Stelde ze voor.

Scott Sanchez

Esmeralda fluisterde terug dat ze ook had gehoopt dat het over was, daarna drukte ze haar lippen voorzichtig op zijn wang. Scott glimlachte lichtjes.
"Ik hou ook van jou.." zei hij terug toen Esmeralda zei dat ze van hem hield. Daarna kwam Esmeralda met het voorstel om hem ziek te melden, zodat ze dan met z'n tweeën even een middagje vrij zouden hebben.
"Lijkt mij geen slecht idee, ik heb toch al gereden," antwoordde Scott op haar voorstel. Hij wreef even over de knokkels van zijn rechterhand die vrij pijnlijk waren en ook duidelijk kapot waren door de klappen die hij had uitgedeeld.

Esmeralda Latorche

Ze had een fijne middag met Scott gehad, ze was steeds meer vastberaden geworden. Ze zou Scott helpen, ze zou hem er vanaf helpen. Ze was onrustig in slaap gevallen en die ochtend heel erg vroeg weer opgestaan. Ze had in een laatje een wapen zien liggen, ze pakte hem voorzichtig en controleerde nog even of Scott sliep. Daarna ging ze. Ze had een kort briefje op tafel neergelegd dat hij zich geen zorgen moest maken en dat ze voor de middag weer terug was.
Ze stuurde een berichtje naar Ferro toe, dat ze hem wilde spreken, hij gaf haar een plek waar ze moest zijn en binnen de kortste keren stond ze daar, hij kwam haar tegemoet.
“Dus, nu ik je vriendje verminkt heb, wil je weer bij me terug?” Klonk zijn stem gemeen.
“Wat denk je zelf, vuile klootzak!”Haar stem trilde, maar ze klonk wel vastberaden. Ze pakte het wapen uit haar kontzak en richtte het op hem, ze schoot, eerst één, ze doorzeefde hem met kogels, een stuk of vijf in zijn borst. Hij zakte in elkaar op de grond als een pudding. Ferro was dood. Ze had het voor elkaar. Even haalde ze diep adem, daarna trilde ze zo erg dat het wapen uit haar hand op de grond viel, ze wilde wegrennen, maar ze kon het niet, haar benen wilden niet meer. Ze kon niets meer en nu hoorde ze een auto starten, natuurlijk was Ferro niet alleen, wat dacht ze wel niet? Ze werd hardhandig vastgegrepen door Rico en de auto ingeduwd. Ze trilde en bleef voor haar uitstaren, ze stond doodsangsten uit, Rico en de andere mannen zeiden helemaal niets, ze zwegen, dat was een heel erg slecht teken. Ze stopten bij een huis en ze werd eruit gesleurd. Binnen werd ze haast meteen geslagen, geschopt, er werd naar haar gespuugd en niet veel later werd ze ook nog eens verkracht. Ze lieten haar in een hoekje als oud vuil liggen. Ze hield haar ogen gesloten en dacht alleen maar aan dat ze al iets overwonnen had, Ferro was dood, dat had ze voor elkaar, dat was er eentje minder. Ze was nu wel weer heel bang geworden en ze wist nog niet hoe ze dit ging overleven. Het liefste hield ze Scott er zo veel mogelijk buiten, maar ze wist dat hij ongerust zou zijn.

Scott Sanchez

Hij had de halve nacht wakker gelegen en toen hij eindelijk in slaap was gevallen had hij heel onrustig geslapen en vervelende dromen gehad. Rond een uur of acht 's ochtends schoot hij wakker uit een nachtmerrie en ging hij rechtop op het bed zitten. Hij haalde zijn hand langs zijn voorhoofd en zuchtte zachtjes. Zijn hoofd bonkte lichtjes. Hij keek opzij, naar de plek waar Esmeralda eigenlijk hoorde te liggen. Maar ze lag er niet. Direct maakte zijn hart een sprongetje en verstijfde hij. Daarna sprong hij het bed uit, kleedde zich vlug om en rende de trap af naar beneden. Hij hoopte Esmeralda daar te vinden, maar dat was helaas niet zo. Dit zorgde ervoor dat zijn hartslag nog meer steeg. Hij vloekte hardop. Daarna viel zijn blik op een briefje die op tafel lag. Scott stapte erheen en klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij het korte berichtje las. Zijn gedachten namen een loopje met hem en even wist hij niet wat hij moest doen. Met zijn vingertoppen wreef hij over zijn slapen, zijn hoofd begon meer te bonken.
Na even tot zichzelf te zijn gekomen pakte hij het papiertje en maakte daar woest een propje van. Hij smeet het door de woonkamer heen en stapte toen met grote passen naar de trap en rende omhoog. Eenmaal weer terug in de slaapkamer trok hij de la open waar hij zijn wapen altijd 's nachts neerlegde. Het lag er alleen niet. Opnieuw voelde het alsof zijn hart elk moment kon ontploffen, zo hard ging het tekeer. Scott slikte even moeizaam en balde zijn vuisten. Trillend haalde hij adem. Hij griste de sleutelbos van zijn nachtkastje en rende daarna de slaapkamer uit, de trap af en het appartement uit. Onderweg had hij nog een mes in zijn jas gestopt.
Vlak voor het appartement stond zijn auto. Hij ontgrendelde de wagen en stapte in. Zonder zijn riem om te doen startte hij de motor en reed hij met piepende banden het terrein af.

Ze konden nergens anders zijn dan bij de villa van Rico. Daarom reed Scott daar ook direct heen. Veel te hard. Bijna veroorzaakte hij een ongeluk, maar dat liep gelukkig met een sisser af.
Een paar minuten later reed hij de laan op voor de villa van Rico en parkeerde hij zijn auto midden op de oprit. Hij stapte uit, keek even om zich heen en rende toen naar de voordeur. Voorzichtig opende hij de deur, die zonder geluid mee gaf. Direct viel zijn blik op twee mannen die verderop in de gang met elkaar stonden te praten. Scott wist ze niet qua naam, maar hij herkende ze wel. Hij kende bijna iedereen. Maar dat was ook wel gevaarlijk, want ze kende hem ook vaak. Hij haalde even diep adem en trok toen het mes. Voorzichtig stapte hij naar voren. Dit móest, anders kon hij nooit verder de villa in. Hij slikte nog eens moeizaam. Beelden schoten door zijn hoofd, tot het laatste moment, toen leek zijn persoonlijkheid en zijn gevoel te verstenen en bleef er niets meer over dan een gevoelloos en emotieloos omhulsel. Hij trok het mes naar achteren en liet het toen naar voren schieten, recht door de rug van de linker man. Zonder te wachten op wat er zou gebeuren, haalde Scott uit met het mes naar rechts, waar hij het langs de keel van de andere man liet komen. Beide mannen zakten op de grond neer. De rechter man was meteen stil en bewoog ook niet meer, de ander begon luid te kermen en te schreeuwen. Scott vloekte en stak het mes nog een stuk of vijf keer in het lichaam. Toen was het weer stil. Maar het was vrijwel onmogelijk dat niemand het gehoord had, dus moest hij extra op zijn hoede zijn. Hij stak het mes weer terug in zijn zak en pakte een van de wapens die de mannen bij zich hadden. Hij laadde het wapen en liep toen voorzichtig door.

Esmeralda Latorche

Ineens kwam Rico weer op haar af. Hij zei iets, ze verstond het niet echt, ze wist niet wat hij haar vertelde. Het had met Scott te maken. Ineens werd ze aan haar haren omhoog getrokken door hem. Ze gilde, haar ogen rolden alle kanten uit. Hij sleepte haar mee over de vloer, de trap af.
Hij had namelijk gehoord dat Scott binnen was gekomen. Hij stond nu voor Scott, Esmeralda half overeind getrokken aan haar haren. Ze kronkelde in paniek en zag niet in dat ze het alleen maar erger maakte. Ze wist niet meer wat ze moest doen, ze zag ook niet dat Scott hier voor haar stond.
“Ze heeft Ferro vermoord.” Klonk het bars uit de woorden van Rico.

- Jij mag Rico overnemen hoor XD

Scott Sanchez

Al gauw had hij door dat het geen nut meer had om zachtjes te doen, want hij hoorde vanaf boven gegil en hoorde luide voetstappen. Niet veel later kwam het van de trap en verscheen Rico met Esmeralda. Een rilling trok over Scott's rug en zijn gevoel was in één klap terug. Zijn keel was plotseling droog en hij klemde zijn hand om het wapen dat hij vast had.
Rico gromde dat Esmeralda Ferro had vermoord. Eerst kwam het niet echt aan bij Scott, maar daarna leek hij in een achtbaan van emoties te raken. Hij wist duidelijk niet hoe hij zich moest voelen. Blij? Boos? Alles ging door elkaar. Want ooit was Ferro ook een soort familie voor hem geweest. Maar hij had hem de afgelopen tijd alleen maar dood gewenst, dus waarom kon hij er niet gewoon blij voor zijn?
Scott haalde diep adem. "Dat ruimt op," klonk Scott's stem, licht trillend van alle indrukken en emoties. Dat leek echter een gevoelige snaar te raken bij Rico, want hij liet Esmeralda uit het niets los en liet haar op de grond vallen. Gelijk daarna dook hij richting Scott. Scott haalde de trekker van zijn wapen nog over, maar de kogel vloog langs Rico de muur in. Rico duwde Scott keihard tegen de muur, waardoor Scott naar adem moest happen. Daarna tilde hij hem aan zijn keel omhoog langs de muur. Scott probeerde adem te halen, wat niet lukte, en probeerde los te komen, wat uiteindelijk lukte. Hij zakte zwaar ademend op de grond en hoe graag hij ook op wilde staan, het lukte niet, hij had zuurstof nodig. Rico boog zich over hem heen en richtte zijn wapen op hem.
"Zie je wat je allemaal heb aangericht, Scott? Verdomme!" schreeuwde hij kwaad. Zijn stem trilde van pure woede en Scott was bang dat hij impulsief de trekker over zou halen.
"Ik had je slimmer ingeschat, jongen. Respectvoller," sprak Rico in gebrekkig Nederlands. Daarna begon hij plotseling in het Italiaans. Een heel verhaal over dat ze broers waren geweest, waarom Scott ze in de steek had gelaten, waarom Scott het kartel bedroog. Voor even was er emotie bij Rico te zien, hij leek voor een moment leek hij om Scott te geven.
Scott leek weer wat op adem te zijn gekomen en hij krabbelde een beetje overeind. Niet te veel, want Rico had nog steeds een wapen op hem gericht. Hij begon terug te praten tegen Rico, ook in het Italiaans. Dat ging hem nog altijd het makkelijkst af. Hij probeerde Rico een beetje te pleasen, zodat ze er misschien beide levend vanaf zouden komen. Maar net toen Scott dacht dat het werkte, zei hij iets verkeerd. Scott was over Ferro begonnen, en blijkbaar was dat flink in het verkeerde keelgat gekomen bij Rico. Rico balde zijn vrije hand en terwijl hij zijn wapen op Scott bleef richten, gaf Scott een flink harde trap. Scott probeerde zich te verweren, wat hem nog best goed af ging. Op een gegeven moment sprong hij overeind en richtte hij zijn wapen ook weer op Rico. De secondes tikten voorbij. Het leek alsof ze wachtte wie het eerst de trekker over zou halen. Wie het meest lef had. Scott's hele leven leek door zijn hoofd te flitsen. En opeens voelde hij zich niet zo sterk meer. Het was te veel, ook hij kon breken. Scott slikte en liet toen zijn wapen zakken en het op de grond vallen. Rico keek ietwat verbaasd.
"Ik kom terug," sprak Scott nu hees. Rico keek verrast. "Maar alleen als jullie Esmeralda voortaan met rust laten en haar nu ook laten gaan. En jullie onze relatie en mijn werk op de stoeterij accepteren." Scott wist wat voor consequenties dit voor hem had. Hij zou er alles behalve gelukkig van worden. Hij zou waarschijnlijk weer zijn oude persoonlijkheid worden, degene die hij zo erg haatte. Maar hij had er alles voor over om Esmeralda hieruit te helpen en haar als het ware veilig te stellen van dit alles. En als dat zo moest, dan deed hij dat.
"Deal.." zei Rico kort. "Maar waag het niet één fout te maken. Want dan zorg ik er persoonlijk voor dat je het niet nogmaals fout kan doen, dan ga je er echt aan."
Scott knikte kort. Hij slikte weer even. Zijn keel was kurkdroog en hij voelde zich doodmoe.
Rico zei nu weer in het Italiaans dat Scott voor nu even op mocht rotten. Hij zou hem opzoeken of bellen als ze hem nodig zouden hebben. Dat zou Scott vanzelf merken. Scott knikte weer kort, bijna onzichtbaar. Daarna stapte hij naar Esmeralda toe en tilde haar voorzichtig op. Hij wisselde nog even een blik uit met Rico en verliet toen de villa. Pas toen hij Esmeralda veilig en wel achterin de auto had gelegd en zelf achter het stuur kroop, merkte hij hoe erg zijn spieren trilde en hoe gespannen hij was. Hij zweette en ademde snel.
Nog even keek hij om zich heen. Daarna startte hij de auto en maakte hij dat hij weg kwam van dit terrein. De terugweg naar de stoeterij was nog lastiger dan gedacht. Hij kon zijn hoofd maar moeilijk bij de weg houden en leek af en toe weg te zakken. Toch probeerde hij zich sterk te houden, nog voor even..
Eenmaal geparkeerd voor het appartement sloeg hij tegen het stuur van de auto aan en liet zich er toen overheen zakken. Hij sloot zijn ogen en probeerde alles een plekje te geven in zijn hoofd, maar het was te veel, veel te veel, hij kon het niet meer, hij kon niet meer sterk zijn.

Esmeralda Latorche

Zodra Rico haar op de grond had laten vallen, was ze buiten bewustzijn geraakt. Alles was in de war. Alles. Haar vertrouwen in mensen was weg. Haar lichaam lag overhoop.
In de auto kwam ze bij, het eerst wat ze deed, was hevig kokhalzen, bloed verliet in sliertjes haar mond. Haar lichaam trilde vreselijk. Ze keek met holle ogen naar Scott, geen woord kreeg ze over haar lippen. Ze maakte wel wat geluidjes en deed een poging tot praten, maar het ging niet. Haat lichaam maakte overuren. Ze zat in elkaar gedoken, nog steeds heel erg bang. Ze had heel veel pijn en begon nu zacht wat te kreunen en te jammeren. Haar ogen bleven wat uitdrukkingsloos op Scott gericht.

Scott Sanchez

Minutenlang was hij stil. Tot hij plotseling luid vloekte en nogmaals tegen het stuur aan sloeg met zijn vuisten. Zijn handen trilden. Zijn gezicht zag bleek. Hij voelde zich totaal niet goed, hij wist niet eens meer of het kwam omdat er lichamelijk iets fout ging, misschien wel met de oude schotwond of iets dergelijke, of dat het gewoon puur geestelijk was. Hij zuchtte even zachtjes en stapte toen uit de auto. Ook tilde hij Esmeralda voorzichtig uit de auto. Daarna liep hij naar het appartement, waar hij Esmeralda op de bank legde en haar zorgvuldig begon te verzorgen. Hij sloeg geen wondje of schrammetje over, sommige plekken verbond hij zelfs, wat hem nog vrij goed af ging met trillende handen. Het gaf hem een soort afleiding, hij hoefde nu even nergens anders aan te denken dan aan Esmeralda.
"Het spijt mij.." fluisterde hij zachtjes, en diezelfde zin bleef hij constant herhalen. Toen hij Esmeralda volledig verzorgd had tilde hij haar weer op, hoewel zijn lichaam hevig protesteerde toen hij dat deed. Hij klom de trap op met Esmeralda in zijn armen en legde haar niet veel later in bed, onder de warme dekens. Voorzichtig drukte hij een kus op haar voorhoofd. Daarna draaide hij zich om en liep hij weer weg, de trap af, naar beneden. Hij deed de voordeur uit voorzorg op slot, gewoon omdat het veiliger voelde. Daarna liep hij naar de keuken en dronk hij wat water uit de kraan, hopend dat het hem goed zou doen. Maar dat deed het helaas niet, een duizeligheid kwam opzetten en nog voor hij iets kon vastgrijpen zakte hij op de grond neer. Zijn hoofd raakte de punt van het aanrecht net op een haar na niet.

Esmeralda Latorche

Ze verstijfde compleet toen Scott haar optilde en meenam. Ze kon zich er niet eens tegen verzetten, zo erg was het. Ze wist ook niet meer goed wie Scott was. Ze keek hem met grote angstige ogen aan, haast zonder te knipperen. Binnen in haar was alles in paniek, maar van de buitenkant was ze stil, doodstil. Ze ademde heel traag en vlak.
Af en toe trok ze een arm of ander lichaamsdeel weg toen Scott haar begon te verbinden, dit had uit pijn kunnen zijn, ze murmelde af en toe en viel soms ineens weer weg. Hij sleepte haar echt overal naar toe, maar eenmaal op bed was het klaar. Hij kwam dichterbij met zijn hoofd en ze deinsde angstig weg, toch kreeg hij het voor elkaar om een kus op haar voorhoofd te zetten, daarna was hij weg, haar ogen bleven alle hoeken van de kamer in de gaten houden, ze zweette afschuwelijk en draaide continu, alhoewel dat onwijs veel pijn veroorzaakte. Het kokhalzen bleef ze af en toe herhalen, ze leek haast wel steeds zwakker te worden en ze was zo ongelooflijk bang....

Scott Sanchez

Hij wist niet hoe lang hij buiten bewustzijn was geweest, maar toen hij wakker werd viel er fel licht naar binnen via de ramen, waaraan hij herkende dat het ergens in de ochtend was. Zijn hoofd bonkte flink en hij voelde zich misselijk en duizelig. Gelijk besefte hij weer wat er allemaal gebeurd was. Het was allemaal alleen maar erger geworden. Een rilling trok over Scott's lichaam. Hij kreunde gedempt en krabbelde moeizaam en langzaam overeind. Het duizelige gevoel verdubbelde, maar hij wist zich overeind te houden.
Langzaam en voorzichtig liep hij naar de bank, waar de ehbo trommel nog stond. Hij plofte op de bank neer en klemde zijn kaken op elkaar. Waar kwam die pijn ineens weer vandaan? Hij balde zijn vuisten en sloot zijn ogen voor een moment. Daarna legde hij zijn hand op zijn borstkas, waar de pijn vandaan kwam. Een stekende, zwerende pijn. Toen hij zijn shirt omhoog trok om zijn borstkas te kunnen zien, vloekte hij. Het zag er niet uit, beurs, alle kleuren van de regenboog. En daarbij ter hoogte van de hechtingen, die er bijna uit hadden gemogen, was er bloed. Scott vloekte nogmaals binnensmonds. Hij trok zijn shirt uit met een beetje moeite omdat hij zich enorm stijf voelde, en daarna pakte hij de ehbo trommel en begon hij zichzelf te verbinden, wat lastiger was dan hij verwacht had. Het verband zat niet helemaal strak en netjes, maar het zou wellicht íets helpen.
Daarna ging Scott languit op de bank liggen en sloot zijn ogen. Hij vroeg zich af of hij nog wel verder wilde. Of hij nog wel verder kon. Waarschijnlijk zou hij volledig breken als er mentaal nog één klein ding bij zou komen.

Esmeralda Latorche

Ze sliep zo af en toe, heel onrustig en onregelmatig. Zwetend werd ze die ochtend wakker, ze schoot overeind, haar ogen waren overal en ze rilde van angst. Ze was zo vreselijk bang, zo onwijs verward... Ze leek het bed uit te willen, ze wilde weg, ze wilde ergens zijn, maar ze wist niet waar ze wilde zijn. Toch stapte ze uit bed, ze kroop haast over de grond, alles deed pijn. Ze denderde de trap af omdat ze een misstap maakte. Kreunend en kermend lag ze onder aan de trap. Ze kwam weer langzaam overeind, ze stond te tollen op haar benen.
"W-wie ben jij... wat doe jij hier..." Klonk haar stem vol angst tegen Scott. "Ferro? Nee... ik moet... ik..." Ze sloeg wartaal uit en wist eigenlijk ook niet meer waar ze was.

Scott Sanchez

Hij was even weggezakt, maar schoot weer wakker toen hij gestommel hoorde. Het duurde even voor hij weer helemaal alles herder had. Langzaam trok hij zichzelf iets meer overeind, hij kreunde gedempt. Esmeralda stond niet ver van hem vandaan. Ze leek volledig doorgedraaid. Ze vroeg hem wie hij was en wat hij hier deed. En dit was het eerste moment dat Scott merkte dat hij met een bek vol tanden stond. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij wilde haar troosten, steunen, met haar praten, een arm om haar heen slaan, maar hij wist dat het allemaal niet zou werken nu. Hij wilde het niet erger maken. Hij had het al erg genoeg gemaakt. Tranen sprongen in zijn ogen. Het deed hem pijn om Esmeralda zo te zien. Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar mee te trekken in zijn ´slechte´ leven.
"Sorry.." stamelde hij zachtjes, en lichtelijk schor. "Sorry. Ik laat je met rust.." Scott stond moeizaam op en trok zijn shirt weer aan, die nog op de bank lag. Daarna keek hij nog even naar Esmeralda, waarna hij naar de voordeur liep en het appartement verliet. Hij liep direct richting de stallen en plofte niet veel later neer in het stro in het hoekje van Vince's stal.

Esmeralda Latorche

Ze begreep hem niet, had hij hier ook iets mee te maken? Haar gedachten waren nog een grote bende, de jongen liep weg. Hij was de enige die ze op dit moment had gezien en die haar niet meteen pijn deed. Ergens diep in haar wist ze ook nog wel dat hij goed was. Dat hij haar geen pijn zou doen, maar echt ervan overtuigd was ze niet.
“Wacht!” Riep ze naar hem. Hij ging weg, ze kreunde zacht en strompelde achter hem aan. “Jij.. wat.. euh... ik.” Ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen. Zodra ze vlak bij hem was, trok iets anders haar aandacht, Sinead. Het paard hinnikte zacht naar haar, hij had haar gemist. Ze staarde naar het dier, hij was prachtig. Heel langzaam schuifelde ze erop af. Ze stak haar hand voorzichtig uit en legde die op zijn neus. Een voorzichtige glimlach brak door op haar gezicht. Wat een prachtig dier.
“Scott...” Klonk haar stem nu mompelend en ze keek weer om naar de plek waar Scott zat, heel even was de blik in haar ogen rustig, al duurde dat niet lang.

Scott Sanchez

Hij had Esmeralda nog horen roepen dat hij moest wachten, maar hij was doorgelopen. Op een gegeven moment hoorde hij dat ze zijn naam zei. Heel even keek hij op en keek hij haar aan, maar daarna verborg hij zijn gezicht in zijn armen. Hij sloot zijn ogen en probeerde zijn gedachten op orde te brengen. Alles op een rijtje te zetten. En dat ging nog lastiger dan hij had gedacht.
Was het wel haalbaar dat hij de relatie met Esmeralda in stand zou houden? Hij wilde het wel, natuurlijk wilde hij het. Maar was dat niet egoïstisch van hem? Zou hij haar dan niet alleen maar meer mee trekken in de moeilijkheden? Zou hij haar dan niet weer in gevaar kunnen brengen? Dat wilde hij absoluut niet. Hij wilde dat Esmeralda in rust verder kon leven. Dat ze weer opnieuw gelukkig kon worden. Zoals in het begin van hun relatie, toen het kartel nog niet zo erg in beeld was geweest. Scott slikte even moeizaam en haalde zijn hand door zijn haren. Langzaam keek hij op en staarde hij naar de benen van Vince. De prachtige cremello kleurige hengst stond te knabbelen op zijn hooi en zwiepte zo af en toe met zijn staart om de irritante vliegen te verjagen.
Scott haalde diep adem en stond toen weer op. Hij veegde de strootjes die op zijn kleding zaten eraf en opende de staldeur. Toen hij uit de stal was gestapt en de stal achter zich dicht had gedaan, keek hij Esmeralda aan. Het deed er nu even niet toe dat ze niet volledig zichzelf was, dat was hij zelf ook namelijk niet.
"Ik.. Ik beëindig onze relatie. Sorry.." opnieuw sprongen de tranen in zijn ogen. Hij keek even weg. Verdomme, sinds wanneer was hij zo emotioneel geworden? Hij zuchtte zachtjes en keek Esmeralda toen weer aan.
"Het kan niet langer zo. Ik wil jouw leven niet opnieuw verpesten. Het zijn mijn problemen en ik zal ze zelf op moeten lossen, voor zover dat nog mogelijk is." Scott stak zijn hand door de tralies van Vince zijn stal en streek over de fluwelen neus van het dier. Een traan rolde over zijn bleek gekleurde wang. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en was maar blij dat er verder niemand in de stallen was nu, want zo als hij er nu uit zag- bont en blauw- wilde hij niet gezien worden.

Esmeralda Latorche

Hij keek haar heel even aan, diep binnen in haar werd het warm en ze voelde de neiging opkomen om te glimlachen, toch deed ze het niet. Het gevoel was raar... ze begreep het niet helemaal.
Scott stond op en kwam haar kant uitgelopen. Ze drukte zich tegen de staldeur van Sinead aan, bang voor wat er ging komen. Ineens zei Scott dat hij hun relatie beëindigde.
“H-had ik een relatie?” Klonk het verward uit haar mond, ze keek hem niet begrijpend aan.
“Ik snap het niet... jij bent Scott, wat is er... ik snap het niet.” Hakkelde ze. Haar blik ging naar het paard wat hij aaide en daarna weer naar zijn gezicht.
“Maar... ze... ze zeiden dat ik lelijk was... dat niemand blij met me is... ik heb iets gedaan wat ze niet leuk vonden. Ferro... hij... was ik echt zijn vriendin? Waarom vermoordde ik hem dan?” Ze wilde antwoorden en keek nu Scott vragend aan. Het kartel had haar geestelijk en lichamelijk pijn gedaan. Ze hadden haar eerst helemaal de grond in geboord en daarna haar nog dingen wijsgemaakt. Ze begreep het alleen niet meer.

Scott Sanchez

De woorden die Esmeralda uitsprak leken hem mentaal doormidden te breken. Hij klemde zijn kaken op elkaar en staarde doelloos voor zich uit.
"Esmeralda, luister.." begon Scott nu gedempt. Hij vond het nog een wonder dat hij zo rustig kon blijven na alles. "Ga terug naar het appartement, ga naar bed, ga slapen. Het komt vanzelf allemaal weer terug. Het is een veel te lang verhaal.." Scott probeerde lichtjes te glimlachen, maar het lukte niet helemaal.
"Ik slaap vannacht wel ergens anders." Scott keek Esmeralda weer even aan, maar draaide zich toen om en liep weg. Hij voelde zich nog steeds wat duizelig, maar hij kon tenminste nog lopen. De hoofdpijn die hij had vond hij veel erger.