Kentucky Races

Esmeralda Latorche

Hij gaf aan dat hij het wel begreep en dat hij pas net sliep. Ze knikte een beetje, dankbaar dat hij alles meteen goed praatte, dat betekende veel voor haar. Hij deed het elke keer en het werd voor haar steeds onwerkelijker dat hij eigenlijk bij Rico en de jongens hoorde. Ze kon het haast niet bevatten dat zo’n lieve jongen tot de bende hoorde.
Ze mocht wel in zijn bed slapen, het was een tweepersoonsbed en dat lag lekkerder dacht hij. “Dankjewel.” Fluisterde ze heel erg zacht. Toch huiverde ze even, ze had nog nooit bij een jongen in bed geslapen, van Ferro moest ze altijd in een eigen bed slapen, hij hield er nooit van als ze naast hem lag. Even keek Scott uit het raam en ze stond op haar tenen om ook iets te zien, maar om niet teveel op te vallen, ze zag niets, Scott waarschijnlijk ook niet want hij ging al heel erg gauw in het bed liggen. Aarzelend en wat stuntelig kwam ze dichterbij en ging ze aan de andere kant van het bed liggen. Ze trok de dekens een beetje over haar lichaam heen, niet teveel, want anders zou ze de dekens van Scott afpakken. Er was nog genoeg ruimte tussen hen in, ze keek even naar hem, hij staarde naar het plafond.
“Welterusten.” Zei ze heel erg zacht. Daarna sloot ze haar eigen ogen en probeerde ze de slaap te pakken te krijgen.

Scott Sanchez

Hij zag in zijn ooghoek Esmeralda ook naar het bed toe lopen. Ze ging ook in het bed liggen, onder de dekens, en zei nog welterusten tegen hem.
"Welterusten," antwoordde Scott zacht terug. Hij draaide zijn hoofd ietsjes en keek nu richting Esmeralda. Hij glimlachte nog even naar haar en zag toen hoe ze haar ogen sloot. Scott zuchtte zachtjes en ging wat beter liggen, waarna hij ook zijn ogen sloot. Echter was hij veel te oplettend om ook maar te kunnen slapen. Elk geluid dat hij hoorde liet hem weer opschrikken. Hij voelde zich onwijs verantwoordelijk tegenover Esmeralda omdat hij haar nu misschien wel in moeilijkheden had gebracht. Als hij hier niet was gekomen, hadden Rico en zijn vrienden naar een andere plek gekomen om Scott op te zoeken. Dat had beter geweest.
Pas tegen de ochtend, toen het buiten al licht begon te worden, viel Scott langzaam maar zeker in slaap. Hij werd opgeslokt door talloze nachtmerries en herleefde allemaal vreselijke dingen die hij meegemaakt had weer opnieuw.

Esmeralda Latorche

Ze had het de hele nacht best wel koud gehad, maar ze had het niet gedurfd om de dekens van Scott af te pakken, zo was ze niet, ze was veel te onzeker om het ook alleen maar aan hem te vragen. Daardoor werd ze in de ochtend wakker in het midden van het bed, daar was het warmer en waren ook meer dekens, wel lag ze zo heel erg dichtbij Scott. Ze kwam een beetje overeind en keek naar hem, het schemerende licht scheen op zijn gezicht. Hij leek een nachtmerrie te hebben, ze zag het aan de uitdrukking op zijn gezicht. Zachtjes legde ze haar hand op zijn gezicht.
“Het is een nare droom, Scott, slaap maar lekker verder… er gebeurt niets.” Fluisterde ze heel zacht tegen hem, misschien hielp het en kon hij slapen. Ze hoopte het beste voor hem, hij deed namelijk ook erg veel voor haar.

Scott Sanchez

Op een gegeven moment schrok hij wakker uit zijn droom. Hij wist niet eens waar het over was gegaan, het enige wat hij wist was dat het geen prettige droom was geweest. Hij trok zich omhoog in het bed, sloeg de dekens van zich af en stond op. Hij keek om zich heen, raapte zijn kleding die hij altijd gewoon maar op de grond gooide op en begon zich om te kleden. Daarna liep hij zijn kamer uit en daalde hij de trap af naar beneden. Hij gaapte, liep naar de keuken en pakte wat te drinken uit de koelkast. Toen hij het drinken op had pakte hij zijn mobiel uit zijn zak en begon hij door zijn contacten te zoeken. Hij wist wel iemand die kon helpen voor een tijdje, tot er een oplossing zou zijn. Hij scrolde naar de 'L' in het alfabet en tikte de naam 'Luther' aan, waarna hij belde. Hij bracht zijn mobiel naar zijn oor en wachtte tot er opgenomen zou worden. Of niet natuurlijk.

Esmeralda Latorche

Hoewel ze net nog over Scott gebogen zat, was hij nu haast vanuit het niets opgestaan, had zijn kleding aangetrokken en was naar beneden vertrokken. Met de dekens nog half over haar lichaam heen keek ze hem na. Ze knipperde even met haar ogen. “Ook goedemorgen…” Zei ze zacht tegen de dichte deur. Hij had niet eens naar haar gekeken, had hij dan niet doorgehad dat ze nog naast hem lag? Na een tijdje ging ze naar haar eigen kamer. Ze trok een geruite blouse aan en een strakke spijkerbroek. De riem van de broek trok ze stevig aan. Heel even kamde ze nog haar rode haren om die vervolgens in een staart bovenop haar hoofd te binden.
Langzaam daalde ze de trap af naar beneden. Ze keek naar Scott, hij was aan de telefoon, daardoor zweeg ze en trok ze de koelkast maar gewoon open, ze zocht naar iets te drinken en pakte het pak jus d’orange er maar uit. Uit het kastje boven het aanrecht trok ze een beker en ze schonk deze vol. Ze leunde tegen het aanrecht aan en keek naar Scott, nadat ze het pak sap weer in de koelkast had gezet.

Scott Sanchez

Hij hoorde op een gegeven moment Esmeralda van de trap af komen en zag haar naar de keuken lopen. Scott glimlachte even naar haar, maar focuste zich toen weer op zijn telefoon. Toen hij echter de voicemail kreeg, zuchtte hij en hing hij op. Hij wachtte even, maar besloot toen toch direct nog een keer te bellen. Opnieuw wachtte hij. Dit keer werd er wel opgenomen.
"Luther," begon Scott. "Met Scott." Hij liep heen en weer en keek af en toe uit het raam. "Goed," antwoordde hij toen Luther vroeg hoe het met hem ging. Pas na het antwoord besefte hij wat hij gezegd had. Het was gewoon automatisme. "Of naja, niet echt eigenlijk. Daarom bel ik je. Ik heb je hulp nodig. Als je wilt natuurlijk.." Scott zweeg weer even. Luther vroeg wat er aan de hand was.
"Je weet dat ik een hele tijd terug het kartel verlaten heb, toch? Ik heb nu dus weer problemen met Rico en zo. Laten we zeggen dat ze niet zo blij zijn dat ik niet meer in het kartel zit, gezien ik onwijs veel weet.. Heb jij nog een paar mannen die het hier misschien een beetje in de gaten willen houden? Ik kan niet alles aan zien komen namelijk.."
Scott haalde zijn hand door zijn haren en luisterde naar wat Luther te zeggen had. "Oké, goed. Dan zie ik jullie vanmiddag."

Esmeralda Latorche

Het lukte Scott waarschijnlijk niet om de gewenste persoon aan de telefoon te krijgen. Ze keek naar hem en nam kleine slokjes van haar drinken, af en toe keek ze uit het raam, ze was ontzettend gespannen en oplettend de laatste tijd, dat had ook zo zijn redenen natuurlijk. Ze was vreselijk bang dat er iets zou gebeuren. Ineens hoorde ze de stem van Scott weer die haar uit haar gedachtes haalde. Ze keek naar hem en luisterde naar het gesprek, misschien wilde Scott wel helemaal niet dat ze meeluisterde, maar dan was hij zelf wel weggelopen, toch?
Ze zuchtte zacht en luisterde naar alles, er werd opgehangen en ze keek Scott nieuwsgierig aan. “Komen ze je helpen?” Vroeg ze nu zachtjes. Op de een of andere manier ging ze ervan uit dat ze zelf niet geholpen werd, maar dat dit alleen om Scott ging, eigenlijk een rare gedachte, maar goed, zo was ze nu eenmaal.
“Ik ga de paarden eten geven en buiten zetten.” Zei ze nu zachtjes tegen hem. Ze zette haar glas op het aanrecht neer en liep naar de deur. Ze was bang, haar hand trilde toen ze die op de deurklink legde, maar ze moest naar buiten, ze kon niet hele dagen in het appartement blijven, dat was geen doen.

Scott Sanchez

Hij drukte het gesprek weg en stak zijn mobieltje weer in zijn zak. Hij staarde even voor zich uit en zuchtte kort, waarna hij de vraag van Esmeralda hoorde. Hij draaide zich om en keek haar aan.
"Een oude, goede vriend van mij, Luther, komt eind van de middag hier naar toe. Hij komt ons helpen waar nodig. Een beetje opletten. Met een paar vrienden van hem," antwoordde Scott. Luther was al een hele lange tijd een vriend van Scott geweest. Hij was de enige geweest die ook zijn eigen pad had gekozen en weg was gegaan bij het kartel, net als Scott. Echter had Luther nog een hele 'eigen' bende waar hij door beschermd werd, waardoor het kartel hem moeilijk terug kon pakken.
Scott knikte kort toen Esmeralda zei dat ze de paarden buiten ging zetten. "Is goed. Ik kom ook zo. Ik ga Vince even longeren denk ik," zei hij nog tegen Esmeralda. Daarna zag hij haar weglopen en begon hij zichzelf ook klaar te maken om naar de stallen te vertrekken. Hij voelde zich gespannen en niet echt op zijn gemak. Maar hij wist ook niet of hij ooit het gevoel van honderd procent ontspannen zijn nog mee zou maken. Er waren zoveel gevaren. De enige momenten dat hij echt goed kon ontspannen waren op een paardenrug, in keiharde rengalop. Wapperende manen in zijn gezicht, het briesende geluid van de paarden, de paardenhoeven die kletteren op de baan.. Dat bleef een heerlijk gevoel.

Esmeralda Latorche

Het meisje voelde zich redelijk veilig nu het huis bewaakt werd, er liep constant iemand met haar mee, niet heel opvallend, maar af en toe zag ze iemand die haar volgde en die naar haar glimlachte. Ze hield Scott heel erg in de gaten, ze wilde niet dat hem iets overkwam want hoe gek het ook klonk, de man betekende erg veel voor haar, al zou ze dat hem nooit durven vertellen. De laatste tijd sliep ze wel weer in haar eigen bed, het was veilig in hun huis en daardoor kon ze weer slapen.
Nadenkend was ze Shining Sinead aan het longeren. Het dier liep niet meer kreupel en hij was vrolijker dan daarvoor. Hij liep goed en ze was er super blij mee. Er had alleen nog niemand opgezeten en dat was de volgende stap, maar ze wilde de boel absoluut niet overhaasten, ze wilde niet dat het fout ging want dat was zonde van de schitterende vos. Ze was echt van het dier gaan houden en langzaam kregen ze samen ook een band.
Nadat ze klaar was met longeren, stapte ze het paard nog uit aan de hand langs het pad en daarna zette ze hem weer op stal. Ze verwendde hem met een paar wortels, met een glimlach praatte ze nog even tegen hem. Daarna was het tijd om naar huis te gaan, ze had aan Scott beloofd dat zij vanavond het eten zou klaarmaken en het was nu bijna half zes, dus ze mocht wel eens gaan beginnen. Ze liep in een relaxt tempo naar het huis toe, haar handen had ze in de zakken van haar jas gestoken, het waaide flink buiten en de wind speelde met haar haren. Ze vond het fijn weer, dan kon je tenminste heerlijk je hoofd leegmaken. Ze opende de deur en stapte naar binnen toe, maar in de deuropening bleef ze stokstijf staan. Haar mond viel open en ze begon te trillen. Bewegingsloos bleef ze staan en keek ze naar Luther die op de grond lag. Om hem heen lag een plas bloed en zijn ogen stonden smekend. Ze slikte even en daarna begon ze vlug in haar zakken te zoeken. Ze was doodsbang. Ze haalde haar mobiele telefoon tevoorschijn en met moeite kreeg ze hem van de vergrendeling af. Daarna zocht ze het nummer van Scott en belde ze hem op. Haar ogen schoten heen en weer door het huis, wat nu als ze er nog waren? Wat nu als ze haar zouden pakken? Daarna kneep ze haar ogen stijf dicht.

Scott Sanchez

Hij was met Vince de baan op geweest en had hem getraind met een trainer die het bekeek vanaf de zijkant. Na de training was Vince vrij bezweet en nam Scott hem aan de hand mee richting de stallen, om daar het zadel er af te halen en het hoofdstel om te wisselen voor een halster. Hij gooide een zweetdeken op bij de prachtige hengst en gaf hem wat voer. De training was perfect verlopen, Scott voelde zich er echt goed over, hij was enorm trots op de hengst. Ze hadden hun record qua snelheid bereikt, en de trainer was ook heel positief over hun geweest. Ze waren weer klaar voor een race.
Scott keek hoe Vince genoot van zijn voer. Hij had het verdiend. Daarna ruimde Scott het tuig op en kwam hij later weer terug om de zweetdeken van Vince af te halen en hem nog eens te poetsen, zodat het opgedroogde zweet eraf ging. Hij gooide een staldeken op, en sloot net de staldeur achter hem toen zijn mobiel plotseling ging.
Meteen was er van zijn ontspanning niets meer over. Zijn spieren spanden aan en hij hield zijn adem even in. Toen hij echter op het display zag staan dat het Esmeralda was, ontspande hij en glimlachte hij even. Hij nam op terwijl hij het stallenblok uit liep.
"Hoi, wat is er?" vroeg hij aan Esmeralda via de telefoon. Misschien had ze een vraagje over het eten.

Esmeralda Latorche

Ze zakte langzaam via de muur naar beneden zodat ze op de grond zat. Haar tanden klapperde wat van de spanning en de angst. Scott nam op, zijn stem klonk onbezorgd. Ze wist even niet wat ze moest zeggen, daarom bleef ze eerst een tijdje stil. “Scott…” Klonk haar stem zachtjes en paniekerig. “Scott… ik ben bang.” Zei ze daarna nog een keer. Ze sloot haar ogen weer en slikte hoorbaar. “Luther… Hij…” Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om wat tegen hem te zeggen, Luther was een vriend van hem, een goede vriend nog wel, naast Luther had hij waarschijnlijk niemand meer. Alleen zij was er nog, maar wat had hij nu aan haar? “Hij…” Ze schraapte haar keel even. “Hij is dood…” Klonk haar stem als een fluistering. Ze klemde haar mobieltje vast in haar zweethanden. Haar ogen keken weer naar het lichaam van Luther, een beeld dat ze waarschijnlijk niet gauw meer van haar netvlies kreeg.

Scott Sanchez

Hij liep het stallenblok uit en hield zijn mobieltje tegen zijn oor. Toen Esmeralda begon te praten stopte hij met lopen. Haar stem klonk gespannen, angstig. Dit was de reden dat Scott ook meteen weer gespannen was. Hij luisterde naar haar woorden. Eerst zei ze dat ze bang was, daarna begon ze over Luther. Een brok ontstond in Scott's keel. Zijn hart leek op hol te slaan en zijn keel was plotseling kurkdroog.
Toen Esmeralda zachtjes fluisterde dat Luther dood was, leek de grond onder Scott's voeten weg te zakken. Zijn knieën knikte en hij greep de muur van het stallenblok vast om niet om te vallen. Hij stond even verstijfd voor zich uit te staren, verschillende gedachtes kwamen in zich op. Maar daarna besefte hij dat hij beter zo snel mogelijk naar Esmeralda toe kon gaan, voordat zij ook dood was. Want stel dat Rico en zo er nog waren... Een rilling trok over Scott's rug. Hij ademde versneld.
"Ik... Ik kom er aan.." sprak hij hees in de telefoon, waarna hij zijn mobiel in zijn zak stak en begon te rennen.

Esmeralda Latorche

Gelukkig zei Scott dat hij eraan kwam, ze knikte bij zijn woorden, al kon hij dat natuurlijk niet zien door de telefoon. Haar mobieltje liet ze op de grond vallen wanneer ze nog een kreet hoorde. Ze kroop naar de deur toe en keek om het hoekje. Ze sloeg van schrik haar hand voor haar mond. De man die met Luther mee was gekomen en haar af en toe in de gaten hield, was er ook niet meer. Ze zag hoe hij langzaam op zijn knieën zakte en daarna met een plof op de stenen belandde. Ze slaakte een harde gil en zocht naar Scott, gelukkig kwam hij er al aan. Ze vloog op hem af en verborg haar gezicht tegen zijn borst. Ze snikte onbehouwen, dit was iets wat ze vreselijk vond echt afschuwelijk. “Ze zijn nog ergens hier, ze zijn er nog.” Snikte ze angstig.

Scott Sanchez

Hij rende keihard en struikelde af en toe bijna over zijn eigen benen. Gelukkig lag hun bungalow dichtbij de stallen en was hij er binnen een paar minuten al. Hij negeerde eerst even alles wat hij zag en rende naar Esmeralda toe. Hij voelde zich bekeken, was bang dat hij beschoten zou worden, maar dat gebeurde gelukkig niet.
Scott stopte bij Esmeralda, hij sloeg zijn armen beschermend om haar heen en kwam weer langzaam maar zeker op adem.
"Rustig maar.. Ga naar binnen.. Daar ben je veiliger.." fluisterde Scott zachtjes. Hij liet Esmeralda daarna los, opende de deur voor haar en duwde haar naar binnen. Daarna keek hij achterom en liet hij zijn blik op Luther vallen. Het meest veilige was naar binnen gaan, dat besefte Scott maar al te goed, maar dat kon hij niet maken. Hij moest naar Luther toe..
Scott liep weg van de deur en stapte voorzichtig richting Luther toe. Zijn ogen brandden, zijn keel was zo droog dat hij niet eens meer goed kon slikken. Langzaam liet hij zich op zijn knieën zakken naast het levenloze lichaam van Luther. Hij pakte met zijn handen het gezicht van Luther vast. Een traan rolde over zijn wang. Hij beet op zijn lip en sloot zijn ogen even kort, waarna hij naar de verwondingen van Luther keek. Hij had een kogelwond in zijn schouder en één in zijn bovenbeen. Ook had hij twee kogelwonden in zijn buik. Overal was bloed. Zijn kleding was doorweekt en er lag een plas om hem heen.
Nog meer tranen liepen nu over Scott's gezicht. Zijn ademhaling ging weer enorm snel. Hij leek in een soort waas te leven, hij leek niet meer na te denken. Toen er echter een schot klonk sprong Scott snel op. Een kogel boorde zich in de grond naast hem.
"S-Sorry man.. H-Het spijt mij.." fluisterde Scott nog gedempt richting het lichaam van Luther. Daarna draaide hij zich snel om en rende ook hij naar binnen.

Esmeralda Latorche

Ze moest rustig worden van Scott, binnen was ze veiliger zei hij. Ze kwam een heel klein beetje bij door het warme lichaam van Scott. Daarna werd ze al heel erg gauw naar binnen geduwd. Ze stond voor het raam en veegde haar tranen weg, ze keek naar Scott, hij had verdriet om zijn vriend, natuurlijk had hij verdriet om zijn vriend, dat was niet meer dan logisch, Esmeralda voelde zich schuldig, alsof zij het had gedaan. Ze had er helemaal niets aan kunnen doen, maar toch voelde ze zich vreselijk schuldig.
Wanneer ze Scott op zag springen en het geluid van een kogel hoorde, tikte ze op het raam en riep ze zijn naam. Hij moest naar binnen. Anders was het levensgevaarlijk voor hem. Ineens werd ze vastgegrepen, ze voelde een hand voor haar mond en ze werd meegesleurd. Ze deed haar best om los te komen, om te ontsnappen, maar ze kon niets. Ze werd via de achterdeur naar buiten gesleept, net toen Scott binnen kwam en ze werd in de auto neergezet. Haar polsen werden geboeid en ze kreeg een zak over haar hoofd heen. Bibberend en trillend voelde ze hoe de auto in beweging kwam en met piepende banden vertrok van het erf af. Ze mocht waarschijnlijk niet zien waar ze naartoe gingen. Ferro zat waarschijnlijk naast haar, want er werd een hand op haar been neergelegd en ze werd zacht gestreeld. Ze ging verzitten, maar merkte dat ze in het midden zat doordat er aan de andere kant ook nog iemand zat. Ze werd stevig vastgehouden. In het Italiaans werd er wat geroepen, ze verstond er weinig van, maar daarna lieten ze haar wel wat meer met rust. Esmeralda beet op haar lip en het enige waar ze aan kon denken, was Scott.


Jij mag ook die badboys wel spelen als je dat leuk vind

Scott Sanchez

Hij sloot de deur achter zich en bleef even hijgend staan. Hij was er geestelijk niet helemaal meer bij op het moment. Zijn lichaam trilde lichtelijk en verschillende emoties gingen door hem heen. Hij was woedend, echt witheet van woede. Maar ook was hij verdrietig en voelde hij zich onwijs schuldig tegenover Luther. Hij had hem opgebeld of hij hem had willen helpen.. Als hij dat niet had gedaan, had Luther nu nog geleefd..
Scott's hart ging tekeer, hij hijgde. Langzaam liep hij weg bij de deur, richting de woonkamer. Hij liep direct door naar de kast waar hij zijn wapen had liggen, maar het lag er niet meer. Direct kroop er een koude rilling over zijn rug en geen seconde later hoorde hij voetstappen. Langzaam draaide Scott zich om, in zijn blik waren alle emoties te zien, maar ook paniek. Rico verscheen voor hem en grijnsde vals. Hij hief een wapen op, en tot Scott's schrik was dat zijn wapen.
"Zocht je deze?" grinnikte Rico in het Italiaans. Naast Scott verschenen nu twee andere mannen van het kartel die hem vast grepen en hem zeiden dat hij mee moest komen. Scott was hier echter  niet mee eens en begon hevig te spartelen en van zich af te slaan om tegen te werken. Hij merkte dat de mannen er moeite voor moesten doen hem in bedwang te houden, wat ook wel logisch was, want Scott was vrij sterk. Het ging even zo door en het leek er op dat Scott het ging winnen van de twee mannen. Scott leek helemaal door het lint te gaan. Hij had zich op een gegeven moment los getrokken en viel een van de twee mannen aan en begon hevig op hem in te slaan. De andere probeerde hem tegen te houden, maar het lukte niet. Hij leek niet verslagen te kunnen worden. Echter was dit niet voor lang. Rico kwam dichterbij en richtte het wapen van Scott op hem en wachtte even. Toen de man Scott even van zich af wist te duwen, schoot Rico twee keer. Er klonk een kreet van Scott, waarna de jongen hijgend en kreunend op de grond neer zakte.

Esmeralda Latorche

Ze zat gespannen en angstig in de auto. Ze zat stijf stil tussen de twee mannen in en werd zo meegevoerd, de auto reed behoorlijk hard, ze werd elke keer heen en weer geslingerd en dan werd er gelachen. Ze vond het vreselijk. Ze kruiste haar handen en legde die op haar benen neer terwijl haar knieën tegen elkaar aanstonden en trilden. Na een tijdje werd de zak van haar hoofd getrokken, ze blies een pluk haar uit haar gezicht, Ferro zat inderdaad naast haar, hij knipoogde naar haar. Ze keek van hem weg. Hij trok haar naar zich toe en liet haar hem aankijken. De angst was zichtbaar in haar ogen. Hij drukte zijn lippen wild en dringend op de van haar en siste haar toe dat ze van hem was. Dat Scott uit haar buurt moest blijven. Ze rukte haar hoofd los en daardoor ontving ze een klap in haar gezicht. Een traan gleed langs haar wang en plotseling stond de auto stil.
Ze waren op een oude scheepsvaart. Wanneer ze de auto uit werd getrokken, rook ze de vislucht. Het stonk en ze trok haar neus even op. Ze huiverde, niet veel later arriveerde er nog een auto, ze keek op en ving een glimp op van Scott, ze hadden hem ook meegenomen, ze voelde toch wel wat opluchting, dan was ze niet alleen. Ze wilde absoluut niet alleen zijn, daar had ze een hekel aan.
Ze werd een grote loods ingevoerd, het was er koud, dat voelde ze heel erg duidelijk. Het stonk naar rotte vis en er hingen lange kettingen aan het dak. Nog voor ze het door had, werden haar handen vast gebonden in de hoogte. Haar hele lichaam werd zo uitgerekt en ze raakte nog net met haar tenen de grond aan. Ze keek angstig om haar heen.

Scott Sanchez

De autorit was geen pretje voor Scott. Hij lag in de achterbak en doordat de auto zo enorm snel reed en scherpe bochten maakte, werd hij steeds tegen de zijkanten van de auto gedrukt.
Hij hield zijn kaken stevig op elkaar geklemd en hij ademde snel en onregelmatig door de twee flinke wonden in zijn buik. Zijn shirt was nu al doorweekt door het bloed en hij verging van de pijn. Hij had al vaker kogelwonden gehad, maar het bleef onwijs pijnlijk. Daar kon je nooit aan wennen.
De auto stopte. Scott hoorde dat de motor afgezet werd en niet veel later werd de achterklep geopend en trokken twee mannen hem uit de auto. Scott kon amper op zijn eigen benen staan en werd ondersteund mee getrokken richting de loods. Eenmaal daar werd hij met een ketting aan de muur vast geketend en op de grond neer gekwakt. Scott trilde en zweette. Zijn lichaam vocht, maar hij verloor veel bloed.
"Do we let him die?" vroeg een van de mannen nu. Waarschijnlijk vroeg hij het aan Rico.
"No, that's too soon. He has to suffer before he dies. Do we have somebody in here who can help him? Maybe she can?" Rico knikte richting Esmeralda terwijl een andere man weg liep. Deze kwam niet veel later terug met een vies en oud stuk verband, waarschijnlijk het enige wat ze hier hadden.

Esmeralda Latorche

Haar ogen keken naar Scott. Tranen stonden in haar ogen en ze beet zachtjes op haar lip. Ze vond het vreselijk om hem zo te zien, het was afschuwelijk dat hij zoveel pijn had, ze hadden haar niets gedaan, maar toch trilde ze, ze voelde zich misselijk, maar dat kwam door de angst. Ze wist dat ze nu misschien nog wel vermoord zou kunnen worden ook, of dat ze alleen achter zou blijven als ze Scott hadden vermoord, dan zou ze voor haar leven lang aan Ferro vast zitten. Scott was eigenlijk haar enige hoop.
Ineens draaide ze haar hoofd toen ze gepraat hoorde. Ze spraken gelukkig Engels en het kwam er op neer dat zij Scott moest helpen omdat hij anders dood zou gaan. Er liep iemand op haar af en ze werd opeens weer los gemaakt. Met een kreun viel ze eerst op de grond en kroop ze op Scott af. Het oude vieze verband werd haar aangegeven en ze streek even langs het gezicht van Scott.
“Ik zal je helpen zoveel ik kan. Zitten er nog ergens kogels in je wonden?” Haar stem klonk heel zacht en trillend.

Scott Sanchez

Hij concentreerde zich op zijn ademhaling, want hij wist dat als hij sneller zou gaan ademen, hij ook sneller bloed zou verliezen. Echter was het niet erg gemakkelijk rustig te blijven ademen, gezien de pijn immens was en hij niet eens diep adem kon halen, omdat hij anders het gevoel had dat bij elke ademhaling zijn huid uitscheurde.
Zijn tanden klapperden op elkaar, hij had het ijskoud, hoewel hij daar toch echt het minst van merkte. Zijn ogen waren half gesloten, maar toen hij beweging zag opende hij zijn ogen weer langzaam en volledig. Zijn zicht was wazig, en na een aantal keer knipperen zag hij pas dat het Esmeralda was, die naast hem kwam zitten. Ze zei hem dat ze hem ging helpen, en vroeg of er nog kogels in de wonden zaten. Scott wilde 'ja' zeggen, maar zelfs praten leek teveel energie te kosten, waardoor hij alleen maar haast onzichtbaar knikte. Hij slikte even moeizaam en klemde zijn trillende kaken op elkaar.
"E-Esm.." fluisterde hij zacht. Hij wilde praten, wilde zeggen dat ze nu moest proberen weg te komen en hulp te halen, of in iedergeval haar zelf in veiligheid moest brengen. Maar de woorden leken vast te zitten in zijn keel, wat hem flink irriteerde. Hij spande zich volledig aan en balde zijn vuisten.
"G-Ga.. Ga.." Hij hapte even naar adem, sloot zijn ogen. "N-Nu.." klonk zijn stem nog zwakjes, haast onverstaanbaar zacht.
Esmeralda moest hier weg. Het was zijn schuld, zijn verleden kwam achter hem aan. Zij had hier niets mee te maken. Ze moest nu maken dat ze weg kwam. De loods uit rennen. Want nu letten de mannen niet zo goed op, en was ze los. En nu was er nog hoop..
Ze zou de politie moeten bellen. Al kon hij daar ook flink door in de problemen komen, het zou zijn leven kunnen redden.
"G-Ga.." fluisterde hij nog eens hees.

Esmeralda Latorche

Haar ogen waren waterig terwijl ze naar Scott keek. Wat had ze het ontzettend met hem te doen, hij verdiende dit niet, hij verdiende dit echt niet. Zijn huid voelde ijskoud wanneer ze haar hand op zin wang legde. Hij kon niet eens meer tegen haar praten toen ze hem vroeg of de kogels nog in zijn wonden zaten. Het leek op een ja, maar het zou net zo goed een nee kunnen betekenen. Ze haalde even diep adem, ze moest niet in paniek raken, iets waar ze heel erg goed in was. De laatste tijd, nu ze alles weer op een rijtje had, ging het beter met haar.
Ze focuste zich op haar ademhaling en zo ging het redelijk goed. Scott sprak de eerste drie letters van haar naam uit, meer leek hem niet te lukken.
“Voorzichtig…” Mompelde ze zachtjes tegen hem. Ineens sprak hij dat ze moest gaan, ze moest nu vluchten. Haar ogen werden groot en ze keek daarna even om haar heen, niemand lette op hen, ze waren heel even alleen. De mannen waren hun spullen aan het schoonmaken en dingen aan het gereed maken, ze kreeg er nu al de rillingen van, wat waren ze toch van plan? Haar ogen gleden weer terug naar Scott. Ze legde allebei haar handen op zijn gezicht.
“Beloof me dat je blijft leven, ja? Beloof het me… Ik ga hulp halen voor je. Ik kom terug. Ik ga je helpen.” Ze fluisterde hem de woorden toe en drukte haar lippen op zijn voorhoofd. Ze bond het verband stevig om zijn lichaam heen zodat het bloeden in ieder geval zou stelpen. Daarna keek ze nog even vluchtig op en langzaam ging ze op haar hurken zitten. Ineens trok ze een sprintje, haar voeten kwamen licht op de grond terecht en zonder achterom te kijken, schoot ze de loods uit. Hijgend en zoekend baande ze zich een weg tussen de loodsen door, ze hoorde een paar stemmen en geweerschoten, maar die hielden al heel erg gauw op toen ze dichter bij de bewoonde wereld kwam. Wanneer ze merkte dat ze echt niet meer gevolgd werd, stopte ze. Ze was de scheepshaven al uit en stond nu aan de voet van een dorp. Ze kon niet meer en hijgend leunde ze met haar handen op haar knieën, mensen staarden naar haar, maar ze lette er even niet op. De roodharige jonge vrouw zocht naar adem en wanneer ze die na een paar minuten weer gevonden had, streek ze haar haren uit haar gezicht. Ze zag er afgrijselijk uit merkte ze nu terwijl ze in een raam keek. Bloed van Scott aan haar handen en overal vegen op haar lichaam.
Met trillende benen begaf ze zich naar het centrum van het dorpje om zo uit te vinden waar het politiebureau was.
Lang hoefde ze niet te zoeken want een auto kwam langzaam naast haar te rijden. Ze keek wat glazig naast haar en ontdekte dat het een politiewagen was. Natuurlijk. Ze zag er nogal alarmerend uit in zo’n dorp als deze. Het raampje werd opengedraaid en de agent op de passagiersstoel knikte even naar haar. Daarna stond de auto stil en stapte hij uit. Ze zette een pas naar achteren, maar hij maakte duidelijk dat hij alleen met haar wilde praten en haar geen pijn zou doen.
“M-maar… S-scott! Hij is in gevaar, ik moet…” Hij suste haar zachtjes en pakte haar voorzichtig vast om haar vervolgens in de auto te laten stappen. Onderweg werd ze ondervraagd en ze vertelde vol verwarring het hele verhaal. De agenten vonden dit alarmerend genoeg om hun collega’s in te schakelen. Al zou haar verhaal misschien niet waar zijn, ze moesten sowieso patrouilleren op de scheepswerf. Het was niet zo heel erg veel moeite om dan nog wat extra man mee te nemen.
Niet veel later zat ze nog steeds in de auto, dit keer weer terug naar de scheepswerf, naar de plek waar Scott zich nog zou bevinden. Ze werd zenuwachtig, wat nu als ze de verkeerde keuze had gemaakt? Gelukkig hadden ze een ambulance stand-by staan. Scott zou meteen meekunnen, ze kneep haar ogen stijfdicht, als hij nog maar in leven was…

Scott Sanchez

Hij hield zijn adem in toen Esmeralda het verband om zijn lichaam heen bond. Esmeralda zei nog een aantal dingen, maar het drong niet allemaal meer goed tot Scott door. Hij keek met een wazige blik toe hoe Esmeralda plotseling overeind sprong en haar kans greep om weg te komen. De wereld leek heen en weer te schommelen, maar Scott kon nog zien hoe een aantal mannen schreeuwend achter Esmeralda aan begonnen te rennen en hoe sommige van hen schoten loste. Scott hoopte vurig dat ze niet geraakt was, maar hij kon het niet zien. Het liefst zou hij opstaan en ook wegrennen, maar dat zou hij niet zelfstandig voor elkaar krijgen. Vooral ook niet omdat hij vastzat met zijn pols aan een ketting aan de muur.
Hij staarde naar het plafond van de loods, en sloot langzaam zijn ogen. Hij was moe, hij had het gevoel dat hij wilde slapen. Echter wilde hij zich daar niet aan toe geven.
Plotseling werd hij omhoog getrokken. Iemand maakte hem los van de ketting. Daarna werd hij hardhandig mee getrokken. Scott kreunde en jammerde van de pijn, hij probeerde mee te lopen, maar zijn benen konden het niet houden en leken niet eens meer gevoel te hebben.
Er werden een aantal dingen gezegd in het Italiaans. Scott kon het niet verstaan. Zijn hoofd bonkte en hij moest al genoeg moeite doen om bij bewustzijn te blijven.
Uit het niets verscheen Ferro voor hem. Scott werd nogsteeds vastgehouden door een andere man. Ferro keek Scott fel aan, woedend. Daarna begon hij wild uit te halen. Scott leek het niet eens meer te voelen. Het enige dat hij merkte was dat hij er steeds meer moeite mee kreeg om niet weg te zakken. Hij kreeg steeds minder mee van de omgeving.
"Hoe durf je met míjn vriendin te gaan, eikel," gromde Ferro tussen de klappen door. Scott verstond echter maar de helft. Hij dacht dat dit het laatste was wat hij zou mee maken, maar toen hield Ferro ineens op en liep weg.
Scott werd weer verplaatst. Hij werd meegetrokken naar een plek achterin de loods. Daar werd hij tegen de muur aan gesmeten. Er werden nog wat woorden gezegd, maar Scott kon nu echt niets meer verstaan. Het enige wat hij nog merkte was dat er een of andere vloeistof over hem heen gegoten werd. Het rook naar benzine. Daarna hoorde hij weer stemmen, ver weg, hij kon zich er niet meer op concentreren. Hij opende zijn ogen nog een klein stukje, zag dat Ferro weer terug was gekomen en grijnzend voor hem stond, met een aansteker in zijn hand. Daarna zakten Scott's ogen weer dicht, hij kon ze niet meer open houden. Hij zakte steeds iets verder weg, wachtend op de helse pijn die er nog bij zou komen.

Esmeralda Latorche

Ze moest achterblijven van de agenten, maar toen ze aan de andere kant de bende zag vertrekken, kwamen de politieagenten in actie, zo ook degene die zich met haar bezig had gehouden om haar bij de politiewagens te laten blijven. Nu rende ze naar binnen toe, ze moest Scott vinden. Ze gilde toen ze zag hoe Ferro het vuur aanstak. Het verspreidde zich razendsnel om Scott heen en Ferro keek haar even aan.
“Je bent van mij.” Klonk zijn onheilspellende stem, toch nam hij haar niet mee, waarschijnlijk wilde hij dat ze zag hoe Scott levend zou verbranden. “Scott!” Gilde ze nu de longen uit haar lijf, door de rook die zich ontwikkelde, moest ze even hoesten. Ze pakte de onderkant van haar shirt beet en hield die voor haar neus en mond zodat ze de rook niet binnen zou krijgen. Een kring van vuur had zich om Scott heen gespreid, maar ze was vastberaden. Ze wilde hem redden, na alles wat hij voor haar had gedaan, zou ze hem redden. Ze sloot haar ogen en nam een aanloopje, ze sprong over het vuur heen en sleurde Scott overeind. Ze liet hem haar aankijken en schudde hem even heen en weer
“Lieverd, alsjeblieft, alsjeblieft…” Smeekte ze hem. Haar ogen begonnen te tranen en ze vergat zichzelf voor even en was alleen nog maar met Scott bezig, hij moest hier heelhuids uit zien te komen. Ze hield een los stuk verband voor zijn mond en neus en trok hem omhoog. Door de adrenaline die ze had, was ze tot alles in staat. Sleepte hem langs het hete vuur heen, het sneed in haar been maar ze had Scott. Ze had hem, hij was bij het vuur vandaan. Hoestend en zwart van de rook hield ze hem stevig vast. Ze besefte niet eens meer dat ze hem lieverd had genoemd, ze besefte helemaal niets meer voor even. De geluiden van de ambulance drongen nog even door in haar oren en daarna was alles stil om haar heen. Ze was buiten bewustzijn geraakt door de rook in haar longen.

Scott Sanchez

Zijn lichaam trilde en zijn ademhaling werd steeds onregelmatiger. Hij hoorde ergens op de achtergrond geluiden, maar kon niet meer goed horen wat er nou gebeurde.
Het bloed begon door het vieze verband heen te lekken. Scott kreunde zachtjes van de pijn. Toen lichtte de ruimte plotseling op. Zelfs nu Scott zijn ogen gesloten had, merkte hij het. Hij opende zijn ogen langzaam een klein stukje en zag hoe er grote vlammen ontstonden, een paar meter van hem af. Opnieuw kreunde hij zachtjes. Hij probeerde zich omhoog te duwen, op te staan, maar het lukte niet, het was onmogelijk. Binnen no-time vulde de ruimte zich met een dikke rook. Scott's ogen begonnen onwijs te tranen en te prikken en ademen werd nog moeilijker voor hem dan het al was. De vlammen kwamen steeds dichterbij, hij voelde de hitte, wat nu al onaangenaam werd. Hij hapte naar adem, maar het enige wat hij binnenkreeg was rook. Zijn ademhaling klonk steeds slechter, onregelmatiger, haperig.
Plotseling werd hij overeind gesleurd. Het deed pijn, maar daar merkte hij ondertussen al niet veel meer van. Zijn huid was zwart geblakerd door de rook en hij ademde zo onwijs snel dat het haast hyperventileren was. Hij kreeg gewoon geen zuurstof meer binnen. Zijn ogen waren alweer dicht gezakt. Hij kon niets meer. De geluiden om hem heen verdwenen. De pijn verdween, de hitte verdween. Hij zakte langzaam maar zeker weg in een diep, zwart gat.
Niet veel later kwamen er brandweer mannen binnen gerend. Zij tilden eerst Scott en Esmeralda naar buiten en overhandigden hen aan de ambulance medewerkers, waarna ze het vuur begonnen te blussen. De politie agenten waren druk bezig met het bij elkaar houden van de bende, wat vrij lastig was, aangezien ze allemaal weg probeerden te komen.
Esmeralda en Scott werden allebei in een aparte ambulance gelegd en zo snel mogelijk afgevoerd naar het ziekenhuis. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen werd Scott direct naar de OK gebracht om geopereerd te worden aan zijn verwondingen.

Esmeralda Latorche

Ze merkte dat ze in een hele lichte kamer lag. Iemand had haar hand vast, langzaam trilden haar oogleden en ze gleden daarna open. Haar ogen waren rood en haar keel voelde als schuurpapier. Ze hoorde zelfs zichzelf ademhalen en nog leek ze zuurstof te kort te komen. Een hand gleed omhoog en ze merkte dat ze een zuurstofmasker had gekregen.
"Oh liefje! Je bent eindelijk wakker!" Werd er uitgeroepen. De stem zorgde ervoor dat haar hart in haar keel klopte. Hoe kon dit? Was hij ontsnapt? Ze keek hem met een felle blik aan en Ferro grijnsde gemeen terug. Ze trok haar hand los, maar hij pakte die weer vast. Hij stond op en boog zich over haar heen. Ze keek in zijn ogen.
"Zodra je beter bent, kom ik je halen. Zo ben je nutteloos." Gromde hij. Daardoor slikte ze moeiteloos en ontstonden er tranen in haar ogen. Hij liet haar plotseling los en verdween met grote passen. Ze balde haar handen tot vuisten en sloeg op het bed.
Niet veel later kwam een zuster haar controleren. Ze babbelde vrolijk tegen Esmeralda, maar het meisje kon alleen maar diep zuchten. Haar longen hadden vol met rook gezeten en waarschijnlijk waren ze lichtelijk beschadigd. Ook haar been was beschadigd door het vuur. Haar dekens werden iets opgetild en ze keek naar haar been. Hij was twee keer zo dik als de andere, maar helemaal in het verband gewikkeld. Langzaam pakte ze het zuurstofmasker van haar mond.
"S-scott?" Vroeg ze zacht met een rauwe stem. De zuster verbleekte en zei dat ze het niet wist.