Kentucky Races

Scott Sanchez

Na een tijdje protesteren luisterde Vince en liep de hengst de klep op. Hij hinnikte luid en vanuit de weide klonk er gehinnik terug. Scott klikte Vince net vast toen Esmeralda plotseling verscheen. Hij keek op, zijn gezicht stond te strak voor zijn doen. Dat merkte hij zelf ook op, waardoor hij een gemaakte glimlach op zijn gezicht toverde.
"Fijn dat je er bent.." klonk zijn stem gedempt. "Maar lieve Esmeralda.. Als je niet mee wilt.. Het hoeft niet. Misschien is het ook beter als je hier blijft.." Scott keek Esmeralda nu met een serieuze blik aan. Moest hij het vertellen? Dat Rico had gezegd dat hij zijn aankomende race zou komen kijken? Straks deden ze hem wat aan.. Scott slikte moeizaam. Hij wilde niet dat Esmeralda zoiets zou zien, als het zou gebeuren. Hij ademde even diep in en verschoof het schot in de vrachtwagen, zodat Vince zijn eigen stukje had.
Vince begon rustig aan zijn hooi te knabbelen en leek het nu hij eenmaal in de wagen stond wel prima te vinden.
"De race komt ook op televisie, dus je kan vanaf hier gewoon zien hoe het gaat.." zei Scott er achteraan.

Esmeralda Latorche

Hij vond het fijn dat ze er was, maar als ze niet meewilde, hoefde het niet, misschien was het beter als ze hier bleef. “Ik had het je beloofd... ik kan niet zomaar die belofte breken, toch?” Zei ze zacht tegen hem terug, ze legde haar hand heel even op zijn arm en drukte een kusje op zijn wang.
“Ik weet niet, ik wil graag bij je zijn.. ik wil niet zo graag alleen zijn... dat maakt me nog banger eigenlijk...” Fluisterde ze. Het speet haar dat ze hem zo erg op zijn lip zat, maar het voelde alsof ze niet anders kon...
Hij zei dat de race ook op televisie kwam. “Wil je soms dat ik niet mee ga?” Vroeg ze nu zacht en wat aangedaan aan hem. Ze kon zich zo snel teveel voelen, zelfs bij Scott.

Scott Sanchez

"Ik- nee.. Uhh.." stamelde Scott. Normaal was hij altijd een vrij bijdehand mannetje en wist hij zich overal wel uit te praten, maar nu kwam hij niet uit zijn woorden. Hij keek even weg en beet op zijn lip.
"Natuurlijk zou ik je graag mee willen hebben.." zei hij toen eerlijk. "Het zou een fijn gevoel geven als jij op de tribune zit en mee kijkt.. Maar.." Scott schudde zijn hoofd langzaam en liep de laadklep af.
"Deze race.. Ik.." Hij keek even naar zijn eigen voeten. "Hier ben je veiliger," zei hij toen zachtjes. Hij wist dat Rico en zo Esmeralda vandaag sowieso niets aan zouden doen, ze zouden voor hem komen, maar Scott wilde haar zoveel mogelijk uit de problemen houden. Ze had de problemen dankzij hem, hij wilde haar niet opnieuw in problemen brengen. Hij wist niet wat Rico met hem van plan was, maar als Esmeralda hier zou blijven op de ranch zou het een stuk veiliger voor haar zijn. Misschien blufte Rico alleen maar, maar aan de andere kant wist Scott dat Rico haast nooit leugens vertelde. Rico maakte altijd zijn woorden waar. En hij had gezegd dat hij naar de eerstvolgende race van Scott zou komen kijken. Scott slikte weer even. Hij sloot de laadklep en checkte de vrachtwagen. Daarna keek hij weer naar Esmeralda. Ze zag er zo kwetsbaar uit. Als haar nog iets zou overkomen zou hij het zichzelf nooit meer vergeven. Scott glimlachte even waterig naar haar en sloeg toen zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan.
"Ik hou van je.." mompelde hij zachtjes. Tranen sprongen in zijn ogen. Alsof hij voor eeuwig afscheid van Esmeralda nam. Hij sloot zijn ogen en zuchtte zachtjes.

Esmeralda Latorche

Hij wilde echt wel dat ze mee ging, het zou hem een fijn gevoel geven als zij op de tribune zat en mee keek, maar er was iets. Hij hield iets voor haar achter, toen hij ook nog zei dat ze hier veiliger was, keek ze hem doordringend aan.
Hij kwam van de laadklep af en zij stapte er ook even naast. Ze stonden nu nog schuin naast de vrachtwagen die de motor al startte, ze moesten immers weg.
“Scott, vertel het me.” Zei ze nu tegen hem, aangezien hij het wel zou waarderen dat ze kwam, gaf dat haar toch een klein beetje zelfverzekerdheid.
Hij sloeg zijn armen om haar heen en mompelde dat hij van haar hield, daarna hield ze hem iets op afstand en bekeek hem uitgebreid. “Wat zijn ze van plan, Scott? Het zijn Rico en de rest, of niet? Wat hebben ze tegen je gezegd? Nu ga ik zeker mee. Ik wil niet dat je gewond raakt.” Zei ze nu bezorgd.

Scott Sanchez

Hij zuchtte even en keek weg van Esmeralda. De laadklep werd door een van de stalhulpen gesloten en Scott keek even vluchtig naar de vrachtwagen die klaar was om te gaan. Scott zou er met zijn eigen auto achteraan rijden.
"Esmeralda.." fluisterde hij gedempt. Hij slikte even. "Het is denk ik beter als je hier blijft.. Al verbied ik je niet om mee te gaan.." Hij keek Esmeralda nu weer aan. "Ik weet niet wat ze van plan zijn.. Ik.. Ze.." Hij haalde even diep adem. "Rico.. Hij zei dat hij mijn race zou komen bekijken, toen ik naar ze had gebeld dat ze jou met rust moesten laten.."
Scott keek op toen de vrachtwagen begon te rijden. Hij kon nu niet meer terug: Vince stond ingeladen en reed nu weg. Scott begon in zijn zakken te zoeken naar zijn eigen auto sleutels en toen hij die gevonden had klemde hij die tussen zijn hand en keek hij Esmeralda weer aan.



Esmeralda Latorche

Hij liet toch duidelijk merken dat hij liever had dat ze thuis bleef, dat was veel veiliger. Hij. sprak over Rico, hij wist niet wat ze van plan waren, maar ze zouden zijn race komen bekijken.
"Ik zou het mezelf nooit vergeven als ze je pijn doen..." fluisterde ze nu zachtjes. "Ik wil er graag bij zijn." Gaf ze toch aan. Ze glimlachte en sloeg haar armen om hem heen en knuffelde hem. "Ik ga mee." Ze opende de passagiersdeur van zijn auto en stapte in.


Scott Sanchez

"Als ze mij echt wat aan willen doen, denk ik niet dat het valt tegen te houden.." zei Scott toen Esmeralda zei dat ze het zichzelf nooit kon vergeven als ze hem pijn zouden doen.
Nu gaf Esmeralda aan dat ze toch mee ging en ze gaf hem een knuffel. Scott sloot zijn ogen even en keek haar daarna weer aan. Hij hoopte zo erg dat er niets zou gebeuren. Straks raakte Vince gewond. Dat zou hij vreselijk vinden.. Moest hij naar de politie gaan? Zeggen dat hij bedreigd was? Nee.. Het was geen geldige bedreiging waarschijnlijk. Er werd alleen gezegd dat ze zouden komen kijken. Er zouden veel meer mensen komen kijken, dus komen kijken was niet raar. En Scott was doodsbang dat ze hem zouden linken met het kartel. Dan zou hij waarschijnlijk de rest van zijn leven in de gevangenis uit zitten. Scott slikte even moeizaam en keek hoe Esmeralda in de auto stapte. Hij twijfelde nog even kort, maar hij wist dat hij niet meer terug kon. Dus stapte hij ook in en reed hij de auto achter de vrachtwagen aan het erf af.

Esmeralda Samira

“Weet ik, Scott, ik zou het denk ik niet eens durven... Maar het ergste lijkt me nog dat ik hier thuis op je sta te wachten, maar dat je niet komt en dat ik gewoon niet weet waar je bent en wat er is gebeurd...” Ze hoopte gewoon dat hij haar manier van denken begreep...
Er leek van alles door het hoofd van Scott te gaan, ze had geen idee en ze wist wel dat het met de race te maken had, wanneer hij eenmaal zat, legde ze haar hand op de zijne en keek ze hem even aan.
“Laat dit alsjeblieft niet je prestaties beïnvloeden, lieverd, je hebt hier zo ontzettend hard voor gewerkt en je kunt het samen met Vince.” Gaf ze nog even aan. Voor ze wegreden drukte ze nog een kus op zijn wang. Daarna reden ze achter de vrachtwagen aan, ze keek af en toe wat uit het raam en praatte verder nog een klein beetje tegen Scott.

Scott Sanchez

Het duurde ongeveer drie uur voor Scott zijn auto het enorm grote terrein op reed bij een van de grootste renbanen. Er stonden ontzettend veel auto's, gelukkig had Scott een 'eigen' plekje. Anders had hij lang moeten zoeken naar een plekje en nog eens lang moeten lopen naar de stallen en de renbaan.
Scott draaide zijn auto netjes de parkeerplaats op en stapte uit. Hij gooide zijn portier dicht en vergrendelde de auto toen Esmeralda ook uitgestapt was.
Scott haalde diep adem. Het was fris, maar niet koud. Voor Vince eigenlijk de perfecte temperatuur. Scott keek om zich heen naar de vele auto's die er stonden. Wat wilde hij er eigenlijk mee bereiken? Kijken of hij een auto van Rico of zo kon herkennen? Die reden elke keer in andere auto's, dus herkennen zou hij die niet. Maar goed. Scott zuchtte zachtjes en keek even naar Esmeralda. Daarna pakte hij haar hand vast en begon hij te lopen naar de stallen, waar Vince heen gebracht zou worden als hij uit de vrachtwagen kwam. Daar kon hij nog even kort wennen, tot rust komen en eten voordat ze zouden gaan opzadelen en klaarmaken voor de race. Een zenuwachtig en nerveus gevoel bekroop Scott weer. Zijn gezicht stond strak. Of hij nou zenuwachtig was door de grote en enorm belangrijke race, of door de woorden van Rico wist hij niet. Misschien wel door een combinatie van beide factoren.

Esmeralda Latorche

En zij dacht dat het terrein van Kentucky Races al groot was, dit was echt gigantisch! Ze keek haar ogen uit en staarde om haar heen, het was dat Scott haar hand pakte en haar tussen de mensen door loodste, anders kwam ze er waarschijnlijk nooit doorheen. Dan was ze te druk bezig met het opletten waar de andere mensen liepen.
Ze zag mensen voorbij flitsen, ze mompelden omdat ze zomaar er tussendoor liepen, maar Scott ging regelrecht naar de stallen toe waar Vince stond.
Ze was echt verbijsterd door de omvang van de wedstrijd, daardoor zei ze helemaal niets meer en keek ze alleen maar. Ze waren inmiddels bij Vince aangekomen in de stallen die privé waren voor de bezoekers. Ze hielp Scott waar ze maar kon, ze wist precies hoe hij werkte omdat ze hem altijd hielp en zo kon ze er ook voor zorgen dat Vince er tip top uitzag wanneer hij eenmaal opgezadeld was.

Scott Sanchez

Ze hadden nog anderhalfuur wat rond gelopen over het reusachtige terrein en Scott had de lijst bekeken van de paarden die mee reed. Hij had dus een beetje afleiding gehad, waardoor hij zich even minder druk had gemaakt.
Nu was echter het moment aangebroken: Vince was opgezadeld en al en liep rondjes op het cirkelvormige stukje grond vlak voor de baan. Scott had zich laten wegen met zijn spullen samen en had daarna zichzelf klaar gemaakt. Met een bonzend hart die hij in zijn keel voelde liet hij zich op Vince helpen door een van de stalknechten. Scott stak zijn voeten in de beugels en pakte de teugels goed vast. Hij kreeg een kort zweepje aangereikt. Scott gebruikte die zelden, maar soms kwam het van pas op het laatste rechte eind om net die laatste boost te creëren.
Vince was drukker dan normaal. Hij dribbelde met hoog opgegooide benen en liet zich haast niet inhouden. Misschien voelde hij de spanning van Scott. Scott haalde diep adem en probeerde te ontspannen. Misschien maakte hij zich voor niets druk. Misschien was Rico er geen eens. Hij moest zich gewoon concentreren op de race. Dit was hun kans om Vince populair te maken onder de mensen. Ze móesten in de top drie eindigen. Dat was het doel van Scott.
De renpaarden reden achter elkaar in een rijtje richting de startboxen. Eenmaal daar kwamen er allerlei mannen om te helpen de dieren in de startboxen te krijgen. De teugels van Vince werden vast gepakt en na een paar andere paarden was Vince aan de beurt om de startbox in te gaan. Hij weigerde het eerst, liep achteruit en kwam even flink omhoog. Echter na wat aansporing stond hij er zo in en werden de deurtjes achter hen gesloten. Scott zette zijn bril op tegen het opstuivende zand en keek voor zich uit. Hij pakte een pluk manen tussen zijn hand en hield de teugels goed vast. Heel even keek hij nog naar de tribune, naar de plek waar Esmeralda ergens zou zitten. Daarna keek hij weer tussen de oren van Vince door en geen seconde daarna klonk de bel en sprongen de startboxen open. Vince sprong krachtig naar voren en kwam ergens in het midden te lopen, aan de buitenkant. Niet perfect, maar prima voor de hengst.

Esmeralda Latorche

Omdat ze nu bij Scott hoorde, had ze ook een eigen plekje op de tribune, ze zocht het nummer nu op en nam plaats, ze zette haar tasje op haar schoot neer en pakte daar een verrekijker uit, ze stelde hem scherp op de startblokken en zag nog net dat Vince even wat moeilijk deed, ze bleef gespannen kijken en zat op het puntje van haar stoel. Haar ogen waren compleet op Scott gefocust en ze volgde al zijn zetten nauwkeurig.

Scott Sanchez

Het was een lange afstand, Scott wilde Vince niet overvragen. Hij liet het dier ergens in het midden blijven en mee 'liften' met de rest. De hengst leek bomvol energie te zitten, wat positief was. Hij moest genoeg energie overhouden voor het laatste rechte stuk. Scott was nu volledig geconcentreerd. Ze denderden door de bocht heen en zouden nu precies nog één heel rondje moeten. Scott keek hoe de andere paarden ervoor stonden. Sommige leken hun ultieme plekje te hebben veroverd, terwijl andere het nu al moeilijk leken te krijgen. Scott liet Vince een beetje vooruit komen en haalde twee paarden in. Hij bleef achter de drie koplopers en probeerde de binnenbocht wat te vermijden, bang om ingesloten te raken vlak voor de laatste bocht.
In de laatste bocht liet Scott Vince zijn galopsprongen nog wat verlengen. De hengst haalde nummer drie met gemak in en kwam zo zelf op de derde plaats. De commentator schreeuwde van enthousiasme door de speakers. Scott voelde zich geweldig. Het gedreun van de hoeven op de baan, het gesnuif van de paarden, het gejoel van de mensen toen ze het laatste rechte stuk op kwamen.. Puur genieten. Scott gaf nu volledig mee, hij stak zijn handen wat naar voren en bewoog mee met de galopsprongen van Vince. De cremellohengst sprong naar voren en kwam naast nummer twee. Na even nek aan nek te vechten, haalde Vince de zwarte hengst naast zich in en kwam hij elke pas dichterbij de koploper. Een van de grootste favorieten.
"Kom op, jongen!" schreeuwde Scott. Hij zwiepte zijn zweep langs het hoofd van Vince, wat de perfecte 'boost' kon geven als het werkte. Vince- die al op zijn topsnelheid léék te rennen- versnelde nog meer en kwam nu naast de koploper te liggen. Scott keek om naar de groep paarden achter zich die steeds meer paardlengtes verschil werden. Vince leek alleen maar te versnellen. De finish kwam in zicht. Nog maar een halve kilometer.. De afstand tussen Vince en de rest bleef groter worden. Bijna renden ze over de finish. Scott voelde de overwinning al, de blijdschap ervan. Dit werd hun dag!
Nog een paar galopsprongen, dan zouden ze over de finishlijn denderen. Het gejoel van het publiek werd steeds luider. Een glimlach ontstond op Scott's gezicht. Meerdere camera's waren op hem gericht.
Toen klonk er opeens een luide knal. Voordat Scott wist wat er aan de hand was, voelde hij een snerpende pijn door zijn borst gaan. Hij raakte uit evenwicht, zijn linkervoet vloog uit de beugel. Even wist hij nog te blijven hangen, voor hij van de rug van Vince afgleed. Hij klapte op de grond neer. Rolde nog een behoorlijk stuk verder. Vince- die volledig in paniek was geraakt- galoppeerde over de finish en bleef keihard door rennen, recht op het hekwerk af.
Scott bleef op een gegeven moment stil liggen. Hij hapte naar adem. Adrenaline gierde door zijn lichaam, zijn hart bonsde bijna uit zijn borstkas. Met aardig wat moeite probeerde hij overeind te krabbelen, maar toen hij een beetje gewicht op zijn been plaatste zakte hij na een pijnlijke kreet weer op de grond neer. Hij hoorde en voelde de grond dreunen. Paardenhoeven. Langzaam keek hij weer op. De jockeys op de naderende paarden probeerden de paarden opzij te sturen. Een aantal paarden lukte het, maar een ander aantal denderde recht op Scott af. Ze gingen veel te hard om te remmen. Scott kneep zijn ogen dicht en kromp in elkaar- meer kon hij niet doen. Een paar paarden probeerden hem nog te ontwijken door te springen, maar niet elk paard wist dit voor elkaar te krijgen. Scott werd een stuk meegesleurd tussen de paardenhoeven, hij rolde en rolde. Op een gegeven moment lag hij weer doodstil op de zandbodem. Een grote bloedvlek ontstond op zijn witte jockey- pak, ter hoogte van zijn borst.
De feestelijke stemming had plaats gemaakt voor een enorme chaos op de renbaan. Echter merkte Scott er maar weinig van.

Esmeralda Latorche

De stemming op de tribune was geweldig, wanneer het einde naderde, ging ze staan, ze begon ook te schreeuwen, opgejut door het publiek, het was fantastisch en Scott racete vreselijk goed. Haar verrekijker had ze inmiddels aan de kant gelegd en haar verlegenheid leek verdwenen te zijn terwijl ze Scott enthousiast aanmoedigde.
Tot ineens alles veranderde... Scott vloog van zijn paard, Esmeralda stond aan de grond genageld. Wat gebeurde er? Ze had niet gezien dat hij beschoten werd. Het duurde een paar seconden tot ze naar beneden stormde, ze moest van de tribune af, ze moest naar hem toe. Ze greep haar tas en haar verrekijker en struikelend over haar voeten baande ze zich een weg door de menigte heen. Bij de reling bleef ze staan, geschokt keek ze toe hoe hij onder verschillende paardenvoeten verpletterd leek te worden, Vince werd inmiddels ergens gestopt en van de baan gehaald, maar bij Scott konden ze nog niet bij...
Toen alle paarden voorbij waren, klom Esmeralda vastberaden over de reling ze sprong naar beneden en wankelde even, zo snel haar voeten haar konden dragen, rende ze naar Scott, ze riep zijn naam, haar stem klonk hysterisch en in paniek.
Plotseling werd ze vastgepakt door een ambulancebroeder. Ze moest teruggaan want zij zouden Scott naar het ziekenhuis brengen en daar konden ze haar niet bij gebruiken. Tranen rolden over haar wangen, ze wilde bij hem zijn, hem steunen.... hij werd in een ambulance getild en daarna reden ze met piepende banden en sirene weg. Esmeralda stond daar maar... als verdoofd te kijken naar de plas bloed in het zand waar Scott had gelegen, ze was nog niet in staat om in zijn auto te stappen en weg te rijden,.. gelukkig zaten zijn sleutels wel in haar tasje.

Scott Sanchez

Toen de paarden weg waren, waren er allemaal ambulancebroeders naar hem toe gerend. Half bewusteloos had Scott het allemaal over zich heen laten komen. Hij werd op een brancard gelegd en meegedragen van de baan af. Aan alle kanten verzamelde journalisten met camera's. Scott probeerde op te kijken om te zien waar Vince was, maar de ambulance broeders hielden hem tegen en hij kon al amper wat door de kraag die om zijn nek zat.
Niet veel later lag hij in de ambulance en reed die met gillende sirene's weg. De ambulancebroeders probeerde de schotwond te stabiliseren. Scott staarde naar het plafond van de ambulance, zijn beeld was wazig en zijn hoofd bonkte. De ambulancebroeders spraken af en toe tegen hem, maar hij verstond er steeds minder van. Langzaam zakte hij weg.
Eenmaal in het ziekenhuis werd hij direct geopereerd. Daarna kwam hij in een kamer te liggen waar alleen hij lag en waar hij goed in de gaten werd gehouden- zowel door de artsen als door de politie. Een groep journalisten had zich al voor het ziekenhuis verzameld. Iedereen was benieuwd naar wat er precies gebeurd was. Er gingen al verhalen rond, maar wat de waarheid was wist nog niemand echt.

Esmeralda Latorche

Nog heel even was ze blijven staan en daarna ging ze heel langzaam naar de auto van Scott. Ze maakte hem open en stapte achter het stuur. Heel even sloot ze haar ogen, haar lichaam trilde lichtelijk. Toch was ze blij dat ze mee was gegaan... ze wilde dit niet via de televisie zien, dan was het nog erger en zou ze helemaal in paniek zijn geweest. Ze draaide de sleutel om in het slot en reed voorzichtig weg, ze probeerde zo goed mogelijk op te letten, toch lukte dat haar niet helemaal. Overal was getoeter te horen en ze pakte vaak de verkeerde versnelling, maar uiteindelijk was ze er, ze zette se auto oP het parkeerterrein en kwam amper binnen. Het was een kabaal van jewelste in het ziekenhuis, overal waren verslaggevers en zodra ze haar in het oog kregen, stormden ze op haar af, zij was tenslotte het meisje dat over de reling was gesprongen. Ze deinsde terug voor de menigte en hield haar mond. Een zuster zag haar benarde situatie en nam haar mee, ze vertelde dat Scott geopereerd was en dat ze hem mocht bezoeken. Moeizaam werd ze de kamer binnen geloodst en was ze een paar seconden later alleen met Scott. Ze zuchtte diep en ging bij hem zitten, ze begon zacht te snikken en pakte zijn hand voorzichtig vast.

Kate


Wrote


De trailer schommelde heen en weer. Haar donkere hengst Wrote stond te wiebelen van links naar rechts. Kate mompelde in zichzelf: "We zijn er bijna". De radio speelde rustig de muziek door en Kate begon mee te zingen. In de verte zag ze het bord al hangen waar ze moest zijn. Ze reed iets sneller door, want de lange reis had haar uitgeput en honger gemaakt. Waarschijnlijk had Wrote ook wel zin in wat lekkers. Aangekomen op bestemming verliet ze de frisse auto. Buiten was het erg warm en ze zuchtte even. Dat had ze niet verwacht. Haar lange broek en shirt met lange mouwen werd algauw warm. Ze haalde eerst Wrote uit de trailer en liet hem wat grazen op een gras stukje dicht bij de trailer. Zelf ging ze in de schaduw staan...

Scott Sanchez

Er stonden agenten te waken aan de deur van Scott's ziekenhuisbed. Die wisten ook nog niet precies wat er gebeurd was, behalve dan dat hij beschoten was en ze wilde geen risico nemen. Ook moesten de agenten hun best doen om de pers op afstand te houden. Dat was het nadeel aan zo'n grote wedstrijd.
Scott lag doodstil in het witte bed. Allerlei apparatuur was aan hem aangesloten. Zijn ademhaling was rustig, maar wel een beetje onregelmatig.
Op een gegeven moment leek hij zich uit het grote, zwarte gat te trekken. Hij begon de geluiden om hem heen wat meer op te merken en langzaam maar zeker werkte de narcose uit. Een licht misselijk gevoel ging door hem heen en zijn lichaam voelde stijf. Zijn linkerbeen was volledig ingepakt met gips en hing omhoog.
Voorzichtig opende hij zijn ogen. Het felle licht deed pijn en liet zijn ogen tranen. Hij voelde zich sloom en suf dood de medicatie en de pijnstillers. Na wat te knipperen met zijn ogen zag hij een stuk scherper. Hij merkte Esmeralda op, die naast hem zat en zijn hand vast hield. Scott kneep zachtjes in haar hand en wilde wat omhoog komen, maar een afgrijselijke pijn in zijn borstkas liet hem direct met een pijnlijke kreun terugzakken in de kussens. Hij klemde zijn kaken op elkaar en zuchtte zachtjes.
Hij wist dat het een kwestie van tijd was voor een arts zou komen kijken hoe het ging en dan met hem ging praten, of voor er een politieagent zou verschijnen om zijn verhaal te horen. Scott wilde nu gewoon even alleen zijn. Alleen met Esmeralda. Zij was de enige die dit begreep en aan haar had hij steun.
"V-Vince.." fluisterde hij hees. Het klonk alsof hij enorm veel moeite moest doen om het woord uit zijn mond te persen. "Hoe.. Hoe is het met hem?"

Esmeralda Latorche

Tot haar geluk kwam Scott bij. Hij kneep zacht in haar hand en daardoor had ze meteen alle aandacht voor hem. Ze schoof haar stoel wat dichterbij en streek over zijn hand heen.
“Sst, blijf maar liggen...” Fluisterde ze zachtjes tegen hem.
Hij had het over Vince, hij wilde weten hoe het met zijn paard was, daardoor glimlachte ze een beetje. “Hij is oké, ik denk dat hij inmiddels wel weer terug is op stal. Ze hebben hem opgevangen en weer mee terug genomen.” Haar stem klonk zacht en zorgzaam. Ze streek nu wat door zijn haren heen.
“Maar, hoe gaat het met jou, lieve Scott?” Wilde ze van hem weten, ze glimlachte zwakjes naar hem.
“Het is hier een behoorlijke drukte, er staan agenten voor je deur en overal in het ziekenhuis zijn journalisten, ik denk dat je of de waarheid moet vertellen, of een ander verhaal dat geloofwaardig genoeg is.” Vertelde ze hem zacht zodat hij zich daarop kon voorbereiden.

Scott Sanchez

Esmeralda vertelde hem dat Vince oké was. Dat zorgde ervoor dat Scott weer iets ontspande. Hij zou zich echt enorm schuldig voelen als Vince gewond was geraakt. Het laatste wat Scott van de hengst had gezien was dat het dier in volle galop weg was gerend.
Scott zuchtte zachtjes. Daarop volgde een steek door zijn ribbenkast, alsof er een mes tussen zijn ribben door was gestoken. Hij kromp wat in elkaar en probeerde weer rustig aan te ontspannen.
"Ik voel mij net bejaard.." antwoordde Scott schor op de vraag van Esmeralda, hoe het met hem ging. Een klein, minuscuul glimlachje ontstond op zijn gezicht. Echter was het niet volledig gemeend en zag de glimlach er wat krampachtig uit.
Esmeralda vertelde hem toen dat er buiten de deur poltieagenten stonden en buiten journalisten. Hij kom de waarheid vertellen, of iets verzinnen wat geloofwaardig was. Scott beet op zijn lip en besefte maar al te goed dat de waarheid vertellen geen optie was. Hij wilde niet in de gevangenis belanden. Al was dat misschien wel veiliger voor hem.
"Ik verzin wel wat.." mompelde hij. Al was hij niet echt goed in acteren- hij had geen keus. Heel even sloot hij zijn ogen. Zijn hoofd bonkte en al zijn spieren deden pijn. Hij opende zijn ogen pas weer toen er een arts binnen kwam. Deze overhoorde hem een beetje om te kijken of hij een hersenschudding of zoiets had en begon daarna te vertellen wat hij allemaal had overgehouden aan het 'ongeluk'. Zijn been was op drie plekken gebroken, bijna al zijn ribben waren gekneusd en één rib was gebroken en tegen zijn long aan gekomen. Deze long was verwijderd tijdens de operatie. De kogel die hem getroffen had, had maar vier millimeter van zijn hart af gezeten. De arts benadrukte dat hij enorm veel geluk had dat hij nog leefde. En als laatste had hij zijn schouder uit de kom gehad, maar die hadden ze alweer terug in de kom geduwd en de arts zei dat hij daar weinig last van zou hebben. Scott knikte alleen maar wat afwezig steeds. De arts vertelde nog dat hij goed moest rusten en dat er straks agenten zouden komen om te praten. Daarna verdween hij weer uit de deur. Scott staarde naar het witte plafond.

Esmeralda Samira

Ze zag hem haast meteen ontspannen toen ze aangaf dat Vince oké was. Dat vond ze fijn. Hij kromp in elkaar door de pijn en klaagde dat hij zich bejaard voelde. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd.
“Je leeft gelukkig nog...” Fluisterde ze zacht en zorgzaam. Dat vond ze het aller belangrijkste.
“Het is logisch dat je je nu nog niet goed voelt, toch? “ Ze had nu een glimlach rond haar lippen en bleef een tijdje door zijn haren strijken. Ze hield zo onwijs veel van hem, hij was echt haar alles.
Hij gaf aan dat hij wat verzon over wat er gebeurd was, ze knikte, het was misschien niet de beste oplossing, maar wel de makkelijkste.
“Is goed.” Zei ze zachtjes tegen hem terug. De dokter kwam langs en vertelde wat hij allemaal had over zijn situatie. Ze schrok zich een ongeluk, hij had nog maar een long... verder had de kogel bijna zijn hart geraakt. Ze beet op haar lip en tranen gleden zacht over haar wangen. Zodra de arts verdween, keek ze weer naar Scott.
“Ze willen je echt dood hebben.” Fluisterde ze, vol ongeloof en vol pijn. Ze kon niet zonder Scott, dan zou haar hele wereld instorten.

Scott Sanchez

Allerlei gedachten spookten door zijn hoofd. Hij was verdomme bijna dood geweest.. Hij had niet naar die race moeten gaan.. Hij had zich ziek moeten melden. Dit was zijn eigen schuld, hij was gewaarschuwd door Rico. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Het had verdomme maar een paar millimeter gescheeld, of hij had het niet meer na kunnen vertellen.. Scott slikte moeizaam en moest oppervlakkig ademhalen om niet te veel pijn te hebben.
Toen de arts verdwenen was fluisterde Esmeralda zacht dat ze hem echt dood wilden hebben. Scott keek langzaam op en keek haar aan.
"Daar heb ik nooit aan getwijfeld.." sprak hij zachtjes. Even sloot hij zijn ogen. Hij voelde zich hopeloos. Hoe moest hij nou verder? Ze namen hem steeds vaker en erger te grazen. Hoe lang ging hij dit volhouden? Wanneer zou hij het niet meer aankunnen? De constante dreiging.. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hoe zou hij de komende races ontspannen en geconcentreerd af kunnen leggen? Als er ergens gewoon wéér een scherpschutter zou kunnen liggen die zijn hart zou willen doorboren met een kogel.
Een traan biggelde over zijn wang. Hij veegde het snel weg en keek toen weer naar Esmeralda.
"Ze hadden me gewaarschuwd.." klonk zijn stem nu, gebroken en vol emotie. Normaal liet hij die kant niet snel zien, maar nu zat hij er behoorlijk doorheen. Hij was verdomme bijna doodgeschoten door een scherpschutter! En daarna zowat vertrapt door paardenhoeven. Hoe had hij dat in godsnaam kunnen overleven?

Esmeralda Latorche

Ze beet op haar lip wanneer Scott aangaf dat hij er nooit aan had getwijfeld dat ze hem dood wilden hebben. “Dat gebeurd niet.” Fluisterde ze zachtjes. Ze kon dan zo onzeker zijn als het maar kon, toch zouden ze Scott niet van haar afnemen, daar zou ze voor vechten, echt.
“Niet over nadenken, Scott, daardoor wordt het alleen maar erger, we zien wel hoe het straks gaat. We wachten eerst tot je weer beter bent, en dan zien we wel weer...” Zei ze zachtjes tegen hem. Ze zag de traan over zijn wang biggelen en ze hief haar hand al op om die weg te vegen, maar hij had het zelf al gedaan. Hij keek haar aan en zei zacht dat ze hem gewaarschuwd hadden. De manier waarop hij klonk, zorgde ervoor dat ze bezorgd was.
‘Dat klopt, maar het ging zo fantastisch in je race, het ging echt goed. Je ging winnen.” Probeerde ze het goed te praten. Ze pakte zijn handen even vast.
Later werd er op de deur geklopt en kwam de politie niet veel later binnen, ze wilden het verhaal weten van Scott, daardoor keek ze hem eventjes aan.

Scott Sanchez

Esmeralda zei dat het niet gebeurde dat hij dood zou gaan door hun, maar zelf twijfelde hij erover. Rico was nooit van het opgeven geweest en helemaal in combinatie met Ferro was het een vreselijk duo die elkaar alleen maar aanspoorde tot meer. Rico was wat realistischer, als hij iemand dood wilde hebben was het gewoon simpel een kogel door iemand zijn kop en klaar. Opgeruimd. Ferro was anders. Ziek. Die was echt niet goed in zijn hoofd. Ferro wilde altijd eerst pijn zien. Eerst lijden. En dan langzaam sterven. Daaraan kon Scott opmaken dat die keer dat hij in die loods had gelegen voor een paar dagen en als laatst bijna verbrand was, dat dat Ferro's idee was geweest. De kogel die hem had geraakt tijdens de race was duidelijk vanaf Rico gekomen of een van zijn handlangers in opdracht van Rico.
Scott slikte even en zuchtte zachtjes, wat zorgde voor een pijnlijke steek in zijn middenrif. Hij klemde zijn kiezen op elkaar.
Esmeralda zei dat hij er niet over na moest denken. Dan werd het alleen maar erger. Ze zouden wel zien hoe het straks zou gaan. Scott beet even op zijn lip en keek Esmeralda toen aan.
"Het gaat vanzelf," sprak hij zachtjes. Hij kon er niets aan doen, de gedachten aan het kartel en aan het gevaar dat er constant dreigde, maalde door zijn hoofd. Hij kon het niet negeren, hij bleef er maar aan denken.
Esmeralda zei nu dat het zo fantastisch ging met zijn race, dat hij ging winnen. Dat zorgde ervoor dat er een vlaag van woede in Scott opkwam. Hij balde zijn vuisten. Esmeralda had gelijk: Zijn race was hartstikke goed gegaan. Hij had gewonnen als hij niet was gevallen. Ze waren favoriet geworden als ze hadden gewonnen. Hij had er zo enorm naar uit gekeken, het was echt een mijlpaal geweest. Maar het was verpest. Rico moest alles verpesten. Was het niet al genoeg dat Rico Scott's leven al volledig verwoest had?! Scott haalde trillend adem en keek op toen er geklopt werd op de deur. Goed moment.. Hij sloot zijn ogen even en probeerde te kalmeren. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij hoe Esmeralda hem aan keek. Scott glimlachte zwakjes. Daarna keek hij naar de deur, die zachtjes krakend open ging. Twee geüniformeerde agenten kwamen naar het bed lopen en deelde mee dat ze even met Scott wilde praten. Scott knikte kort. Hij kon er toch niet omheen. Ook vroegen de agenten of Esmeralda even op de gang kon wachten tot ze klaar waren met praten. Het zou niet lang duren zeiden ze, want de artsen hadden gezegd dat Scott moest rusten en nog niet te lang mocht praten.

Esmeralda Latorche

De agenten hadden haar gevraagd om op de gang te wachten, ze baalde ervan, ze wilde er echt bij zijn. Ze keek Scott even kort aan en drukte een kus op zijn lippen.
“Succes, lieverd.” Zei ze zachtjes tegen hem. Ze knikte de agenten vriendelijk toe en ging op de gang zitten. Na een tijdje stond ze op om naar de koffie automaat te gaan. Ze pakte een plastic bekertje en zette die onder de automaat, ze drukte het knopje in en net op dat moment werd ze bij haar arm gepakt. Ze draaide zich geschrokken om en keek recht in de ogen van Ferro, haar blik ging meteen naar angstig.
Wat deed hij hier? Hij pakte haar arm vast en nam haar mee zonder iets te zeggen werd ze een schoonmaak hok ingesleurd.
“Bek houden.” Was het eerste wat hij haar toesiste. Ze knikte een beetje en slikte moeizaam.
“Een beetje jammer dat we Scott niet meteen neer hebben geknald, dan was je weer van mij geweest.” Sprak hij haar toe en zijn gezicht kwam dichtbij de hare, hij pakte haar kin stevig vast.
“Maar het gaat gebeuren, Es, je wordt weer van mij. Die Scott is een sukkel, wat moet je toch met hem? Hij is echt dom. Hij gaat toch wel dood.” Gromde hij. Hij zoende haar nu heftig op haar mond. Ze verzette zich, maar hij zoende door en zijn handen gleden over haar lichaam.
“Je bent nog lang niet van me af.” Bromde hij daarna en hij greep haar even bij haar keel om haar vervolgens los te laten en te verdwijnen. Ze zakte trillend door haar knieën en ademde moeizaam en zwaar. Ze moest haar best doen om niet te gaan hyperventileren.
Het duurde een paar minuten voor ze weer wat bijkwam. Ze stapte langzaam de kast uit en liep allereerst naar de wc, ze streek haar haren trillend uit haar gezicht en dronk wat water. Ze zag er afschuwelijk uit, ze was zo bleek als het maar kon. Daarna liep ze weer terug de gang op, de agenten kwamen net de kamer weer uit en ze schoot weer naar binnen, naar Scott toe. Nu ze eenmaal bij hem was, brandden de tranen in haar ogen.

Scott Sanchez

Hij vond het niet fijn dat Esmeralda er niet bij mocht zijn. Op een of andere manier had hij het gevoel dat hij het beter af kon als zij erbij was dan dat hij in zijn eentje was. Esmeralda drukte een kus op zijn lippen en wenste hem succes, waarna ze de deur uit verdween. Scott bleef nog even naar de deur staren, maar toen een van de agenten begon te praten keek hij weer op. Ze vroegen hem wat er gebeurd was, of hij er meer van wist of dat hij voor de race al bedreigd was. Scott dacht razendsnel na, hij moest super snel een verhaal verzinnen dat logisch klonk en hij moest het nog goed gaan brengen ook. Liegen was niet zijn sterkste kant.
Scott vertelde de agenten dat hij van niets had geweten. Hij was niet bedreigd en had het totaal niet aan zien komen. De agenten vroegen daarna of hij misschien ruzie had met bekende of dat hij nog iets herinnerde wat de afgelopen tijd misschien was gebeurd wat apart was. Scott schudde zijn hoofd. Hij zei dat hij niets geks meegemaakt had en dat hij bijna geen vrienden en bekende had, behalve Esmeralda. Hij had dus ook geen ruzie of iets gehad met iemand. Met Esmeralda woonde hij samen en voor de rest sprak hij alleen mede jockeys en trainers en soms eigenaren van paarden.
Het gesprek liep ten einde. Scott opperde dat het misschien iemand was geweest die niet had gewild dat Scott had gewonnen met Vince. Iemand die voor een ander paard was geweest. Misschien had iemand heel hoog gewed op een van de favorieten en had diegene het niet uit kunnen staan dat Scott won. De agenten zeiden dat het misschien een mogelijkheid was, maar dat het dan wel erg apart was aangezien de kogel die in zijn lichaam aangetroffen was behoorde tot een geweer dat alleen scherpschutters gebruikten. Geen normaal handwapen. Een wapen die opvalt en die je alleen van een grote afstand gebruikt. Dus de kans dat het iemand was die 'zomaar' uit het niets wilde schieten, was klein, vertelde de agenten. Scott knikte kort. "Dan weet ik het ook niet.." mompelde hij gedempt. De agenten hadden wat dingen genoteerd en sloegen nu het notitieboekje dicht. Ze bedankten hem voor zijn verhaal en wenste hem sterkte toe. Ze zouden hem voor de nacht nog bewaken maar daarna niet meer, omdat er niet echt een dreiging was volgens hen. Scott knikte weer kort en wilde bijna met zijn ogen rollen, maar wist het tegen te houden. Geen dreiging.. Ze moesten eens weten.
Net toen de agenten verdwenen waren, kwam Esmeralda weer naar binnen. Scott staarde naar het plafond, dacht na over zijn eigen verhaal, hij had geen gekke dingen verteld toch? Nee, de agenten leken hem te geloven..
Nu keek hij opzij, naar Esmeralda. Hij schrok toen hij haar zag. Haar gezicht was lijkwit gekleurd en ze zag eruit alsof ze een spook had gezien. Er stonden tranen in haar ogen.
"Esmeralda.." mompelde Scott zachtjes. Hij tilde zijn hand op en bewoog die trillend in haar richting, waarna hij haar hand voorzichtig vastpakte. "Wat is er?"

Esmeralda Latorche

Scott pakte voorzichtig haar hand beet en vroeg haar wat er aan de hand was. Ze rilde even en moest moeite doen om haar tranen te bedwingen, een enkeling biggelde over haar wang naar beneden, maar verder ging het wel. Hoe moest ze dit nu vertellen?
Het ergste vond ze niet eens dat Ferro haar bedreigd had, het ergste vond ze dat ze vreemd was gegaan en dat terwijl ze zich hevig verzet had. Ze kon er eigenlijk niet eens wat aan doen en toch voelde ze zich er schuldig over. Ze legde haar hoofd tegen hem aan zodat ze hem niet aan hoefde te kijken.
"Het spijt me..." zei ze allereerst. Ze kon een snik niet onderdrukken. "Ik... Ferro was hier... hij zei dat je inderdaad sowieso wel dood ging, maar hij.... hij zoende me. Het spijt me..." ze was misschien zelfs bang dat Scott hierdoor boos op haar zou worden. Heel voorzichtig keek ze naar hem op.
Het ergste van alles was nog dat ze vroeger een zelfverzekerde sterke vrouw was, maar dat ze gewoon helemaal kapot was gemaakt door het kartel. Ze zou nooit meer de oude kunnen worden.