Kentucky Races

Deze RPG komt van HT

Je komt op een beroemde stoeterij. Deze stoeterij, ook wel genaamd 'Vivant Wissing Stones', houd zich bezig met het fokken van goede renpaarden. Vivant Wissing Stones is één van de beroemdste stoeterijen van de wereld. Hun naam staat ook overal bekend, elke week word hun naam zowat wel genoemd in de vele kranten. De veulens die niet goed zijn, worden gelijk doorverkocht. De sterke veulens houden ze, zodat er over enkele jaren wedstrijden mee kunnen gereden worden. Natuurlijk hebben ze ook al enkele renpaarden staan die klaar zijn om te kunnen gaan racen. Op deze paarden kom je niet zomaar te rijden, laat de eigenaars maar niet zien dat je op één van hen hebt gereden. Als ze het merken maken ze je leven zuur, of zal je ontslagen worden. Op deze stoeterij is de wereld beroemde Seabiscuit of terwijl Red ook geboren. Vooral daarom zijn ze beroemd geworden. Iedereen heeft respect op deze stoeterij voor dat paard. Zijn naam doet overal eer aan. Als je het terrein betreed, zie je als eerste zijn standbeeld. Soms als je s ‘avonds op de stoeterij moet werken, dus dan draai je de nachtdienst, kunnen er wel eens overnachtte dingen gebeuren. Mensen hebben wel eens gezegd dat ze Seabiscuit hebben zien lopen. Terwijl dat niet kan, want hij was 5 jaar terug overleden van ouderdom.

Uitleg:
Je bent een jongen(en)/meisje tussen de 16 en 22 jaar oud, die naar deze stoeterij is gekomen. Door zijn/haar vele talenten met paarden. Onder andere: Het fokken van de paarden, jockey, verzorging, stalhulp etc. Jullie moeten alles proberen om de stoeterij draaiende te houden. Zorg er voor dat er niets fouts gaat, anders krijgen jullie waarschijnlijk met de eigenaren te maken, en die zijn meestal niet al te aardig. Allemaal krijgen jullie een paard toegewezen.

De personages slapen met twee personen in een huis. Dat wordt dus ingedeeld wanneer je je aanmeld. Het klopt dat wij al iets verder zijn, maar wij gaan door bij waar we bij HT gebleven zijn. If you don't mind! Als je erbij wil komen, zet dan een foto neer van je personage + paard en de namen eronder

Bungalows:
Scott Sanchez en Esmeralda Latorche
Kate en ....




Esmeralda Latorche

Ze wist dat er een race gaande was, maar ze was niet gaan kijken. Haar zorg lag bij het paard wat zich zo vreselijk verwond had. Bezorgd bleef ze  bij zijn stal en negeerde ze het gejoel en gejuich wat in de verte te horen was. Ze hoopte alleen wel dat het paard van Scott zou winnen. De prachtige Cremello moest winnen, anders zou het waarschijnlijk slecht aflopen met het dier. Alleen de allerbeste dieren mochten blijven, de rest zou wegmoeten. Ze streek zacht over de hals van de voskleurige hengst. Arm paard… Hoe had ze het ook zo ver laten komen? Esmeralda was de stalhulp en ze was zo klungelig geweest om de vos los te laten. Daardoor was het dier de weg opgerend en had ernstige schade. Zijn buik lag open en de wond was zo ernstig dat ze het bot van het dier had kunnen zien. Nu was dat gelukkig afgeplakt, want gehecht worden, kon het namelijk niet.
Af en toe liep er een traan over de wang van het meisje, gelukkig was het paard nu rustig, maar stel voor hoe hij over een paar dagen was? Het dier had veel bloed in zich en hoorde te rennen, dat was zijn passie en roeping. Ze slikte, ze moest en zou het dier beter maken en hoopte dat ze daarbij de hulp van Scott zou krijgen. Ze hoopte echt dat hij ervoor open stond om haar te helpen, want die hoge bazen vond ze allemaal even eng en angstaanjagend. Die wilde ze niet om hulp vragen. Wat dat betrof was ze echt nog maar een meisje…
Vanuit het niets werd het druk in de stal, de race was waarschijnlijk afgelopen en ze vroeg zich af wie er had gewonnen, toch vroeg ze aan niemand wat, ze wilde het van Scott horen, waarschijnlijk zou hij haar nooit vergeven voor wat ze had gedaan…


Esmeralda Latorche



Shining Sinead

Kate:



Jinn:


Kate

Ze was een dag er voor gearriveerd en ze wist dat er vandaag, een dag na haar aankomst een grote wedstrijd zou worden verreden. Gauw had ze Jinn, haar eigen renpaard in het weiland gezet en was gaan kijken bij de wedstrijden. Grote groepen mensen riepen en schreeuwden naar het paard waar ze voor waren. Kate keek omzich heen en zocht een plaatsje en ging zitten. Ze ging ook gauw weer staan want de paarden kwamen de laatste bocht door en Kate keek haar ogen uit. Ze zou het zò gaaf vinden als ze zelf als jockey mocht racen. De race was afgelopen en ze liep weer naar Jinn, die rustig stond te grazen en ze ging tegen het hek aan hangen.

Scott Sanchez

Vincitore Nato



Scott Sanchez

Hij daalde de tribune af, de verrekijker in zijn hand houdend. Er klonk nog veel gejoel, mensen sprongen werkelijk van hun stoelen af van enthousiasme. Scott kon het niet laten om heel even op te kijken. Vince denderde het laatste rechte stuk op. Hij had de vaart er nu aardig in. De koploper leek wat vaart te minderen.
Scott balde zijn vuisten. Hij stond in volledige spanning. Misschien kon Vince toch nog winnen..
De jockey leek ook in te zien dat als het zo door ging, ze eerste konden worden. Hij dreef Vince steeds meer naar voren en begon weer met de zweep te slaan. Scott keek toe. De zweep zwiepte heen en weer. Voor de ogen van de cremello hengst langs, en dan tegen zijn kont. Elke pas weer. Waar was hij mee bezig?!
Scott bracht zijn verrekijker weer voor zijn gezicht. Hij tuurde naar de hengst. Zijn oren lagen duidelijk in zijn nek. Scott schudde zijn hoofd.
"Stop.." fluisterde hij binnensmonds. En net op dat moment zag hij hoe Vince zijn hoofd omhoog gooide, het bit vastpakte, daarna zijn hoofd naar beneden trok en een enorm hoge bok gaf. De jockey verloor een beugel, hing nog half aan het zadel. Vince galoppeerde door, maar doordat de jockey nu enorm in zijn mond liep te trekken minderde hij snel vaart en werden ze al snel ingehaald door de andere paarden.
Scott liet zijn verrekijker weer zakken. Hij begon nu naar beneden te rennen. Voor het uit de hand zou lopen. Zijn enkel protesteerde, maar hij negeerde het. Vince ging voor.
Eenmaal beneden aangekomen rende hij naar de baan. Hij bleef staan achter de reling, maar toen de jockey eenmaal van Vince af was gegleden en nu als een gek aan de teugels aan het trekken was om zijn woede af te reageren, rende Scott onder de reling door de baan op.
De jockey was echt witheet. Waarschijnlijk had hij een sterhengst verwacht die alleen maar kon winnen. Die jockeys waren ook niks gewend. Een beetje pit en ze konden het al niet meer aan.
"Doe normaal man!" gromde Scott toen de jockey uit pure razernij tegen het hoofd van Vince sloeg. Vince deinsde achteruit, zwetend. In zijn ogen was een witte rand te zien van angst. Hij hijgde, zijn neusgaten stonden wijd open gesperd.
De jockey keek op. Arrogant. Zoals Scott wel verwacht had. Scott kwam naast hem staan en trok de teugels van Vince uit zijn handen. Hij stapte voorzichtig en rustig op de hengst af en legde zijn hand langzaam op zijn dampende hals.
"Rustig.. Je bent braaf.." suste Scott zachtjes. Hij streelde de hengst nu over zijn hoofd. Vince kauwde gestrest op zijn bit. Zijn oren draaiden heen en weer. Langzaam begonnen ze richting de uitgang van de baan te lopen. De jockey liep met grote passen voor hen uit. Scott kon hem echt niet uitstaan. Hij had zelf willen rijden, verdomme.

Esmeralda Latorche

Het meisje werd op een gegeven moment van alle kanten geroepen, tja, ze was niet voor niets de stalhulp. Ze moest paarden afzadelen en zweetdekens halen. Esmeralda was zo’n iemand die nergens nee tegen zij en ze begon ook gehaast te rennen en te vliegen om iedereen zo goed mogelijk te helpen. Dat ene paard moest die deken op, bij de andere weer de ander. Haar haren die ze in een staart had gebonden, hingen nu in sliertjes langs haar gezicht. Ze zag er wat verwilderd uit. Maar de bazen waren streng en ze moest zich aan de regels houden. Ze wilde graag een wit voetje halen, iets dat ze ook heel erg hard nodig had, wilde ze blijven. Na een tijdje werd het langzaam rustiger.
Haar blik gleed over haar Arabische volbloedje heen, hij stond er zielig bij. Het arme ding… Hij was vreselijk toegetakeld geweest door haar eigen stomme schuld. Ze liet een zucht horen en ging weer even naar de hengst toe. Ze praatte weer zacht tegen het dier, niet veel later werd er opnieuw op haar schouder getikt. Een grote man stond voor haar. Ze was vergeten de beschermers af te doen bij een van de paarden. Een klein foutje, maar het was haast ongeoorloofd. Hij tierde tegen haar dat ze beter op had moeten letten en het meisje knikte een beetje en slikte tegen de opkomende tranen. Esmeralda was totaal niet zelfverzekerd. Ze liep daarom ook met een hangend hoofd naar de stal van het paard toe en begon de beschermers af te halen die het paard om zijn benen had. Ze moest nog voorzichtig doen ook want het dier reageerde nogal heftig. Na een paar sussende woorden en hopeloze pogingen, had ze dan toch eindelijk de peeskappen afgehaald. Ze wreef het haar uit haar gezicht en legde de beschermers in de zadelkamer neer.
Daarna keek ze op. Daar kwam Vince samen met Scott. Ze vroeg zich af wat er gebeurd was en aarzelend kwam ze dichterbij.
“Hij heeft niet gewonnen he?” Vroeg ze zachtjes aan Scott.

Scott Sanchez

Vince was zeiknat, normaal was hij nooit zo enorm bezweet na een race, maar het dier kon enorm snel in de stress schieten, waardoor hij zich super druk maakte. Dit had die jockey dus ook weer voor elkaar gekregen.
Scott was echt witheet op die jockey. Wat een vreselijke mafkees. Je ging toch niet zomaar een paard slaan? Wat dacht hij wel niet!
Scott leidde de cremello hengst de stallen in. Dribbelend en met zijn hoofd hoog opgeheven liep Vince naast hem. De angst was nogsteeds in zijn ogen af te lezen. Verderop zag Scott Esmeralda staan. Hij wist echt niet hoe hij op haar moest reageren. Aan de ene kant was het haar schuld dat hij deze race niet op Vince had kunnen rijden. Als zij dat paard onder bedwang had gehouden en niet had los gelaten, was Vince niet wild geworden en zou hij niet over Scott heen gerend zijn. Maar aan de andere kant had Esmeralda er weinig aan kunnen doen. En ze was hier nieuw.. Dan was het een beetje lullig als hij haar nu al zou negeren of iets dergelijke. En daarbij was hij niet zo iemand. Hij haatte ruzie en spanningen. Hij wilde liever altijd alles uitpraten en goedmaken.
"Nee, hij is als laatste geëindigd. Of eigenlijk gediskwalificeerd. Hij heeft vlak voor de finish de jockey er bijna af gebokt. En daarna is die jockey gelijk afgestapt," vertelde Scott. Hij wilde niet boos klinken, maar klonk toch een beetje zo, aangezien hij echt enorm kwaad was op die jockey.
Scott nam Vince mee zijn stal in en trok de singel los, en haalde in een snelle beweging het zadel af. Daarna gooide hij een rode zweetdeken over de dampende rug van Vince en begon zijn hoofdstel los te maken en uit te doen. Hij borg alle spullen netjes op, gaf Vince wat muesli en zakte toen neer op een opstijgkrukje naast de stal van Vince. Hij ging met zijn handen door zijn haren en zuchtte. Hij baalde. Hij baalde onwijs. En hij hoopte met heel zijn hart dat de grote bazen er nog niet voor zouden kiezen om Vince te verkopen.

Esmeralda Latorche

Zijn stem klonk boos toen hij aangaf dat Vince als laatste was geëindigd. Ze vond het spijtig. Het was jammer dat het dier gediskwalificeerd was. Hij had zelfs gebokt. Ze had wel in de gaten dat Vince een eigenwijs paard was, eentje die niet zomaar iemand op zijn rug liet of iets accepteerde als het oneerlijk ging. Ze liep achter Scott aan en hielp hem een beetje met Vince, al stond ze meer aarzelend naar hem te kijken, want ze wist niet goed wat ze nu moest doen om hem te helpen. Ze haalde maar een doek over het hoofd en de hals van Vince heen om het witte schuim weg te halen. Ze fluisterde zachtjes tegen het dier en liep de stal uit toen het dier muesli kreeg. Ze keek op naar Scott.
“Het spijt me echt heel erg.” Fluisterde ze tegen hem. Het was echt aan haar te merken dat ze het zo bezwaarlijk vond wat er was gebeurd. Ze kon er ’s nachts haast niet van slapen en ze vond het moeilijk om me Scott om te gaan. Het schuldgevoel was vreselijk. Haar blik gleed naar het paard tegenover Vince, haar trainingspaard. Het arme dier zag er verschrikkelijk triest uit en leek veel pijn te hebben. Toch had Esmeralda alle hoop dat het weer goed kwam. “Scott, zou je me willen helpen als Sinead weer op de been is? Van het rijden heb ik weinig verstand.” Gaf ze zachtjes aan.

Scott Sanchez

Hij accepteerde het dat Esmeralda hem hielp. Een beetje help kon hij wel gebruiken en het was natuurlijk haar werk. Normaal gaven de jockeys of trainers de paarden gewoon over aan een stalhulp, maar Scott was niet zo, hij wilde zelf ook een beetje voor Vince zorgen.
"Het maakt niet uit. Jij kon er ook niet veel aan doen," antwoordde Scott toen Esmeralda zei dat het haar heel erg speet. "We gaan de volgende wedstrijd wel winnen, hè, Vince?" Scott keek de stal in naar Vince, die de laatste happen van de muesli op at.
"Natuurlijk wil ik helpen. Daarvoor ben ik hier, helpen," glimlachte Scott na Esmeralda's vraag. Hij keek haar even aan en bleef glimlachen. Hij kon nooit lang boos blijven op mensen, en hij was ook nooit echt boos geweest op Esmeralda. Hij vond dat zij er niet echt heel veel aan had kunnen doen.
"Ah, daar is dat waardeloze beest," hoorde Scott ineens iemand zeggen. Scott keek op en zag Luke McFarney staan, de jockey die Vince deze wedstrijd had gereden. Scott's vriendelijke glimlach verdween meteen en hij keek Luke fel aan.
"Houd je kop en loop door alsjeblieft. Jij heb de wedstrijd verpest, Vince niet," siste Scott kwaad. Hij had die vent nooit gemogen, bah.

Esmeralda Latorche


Het maakte hem niet uit want zij kon er ook niet veel aan doen. “Ik kom gewoon veel te onzeker over, dat voelen de paarden.” Ze slikte even, ze vond het heel erg moeilijk om hierover te praten, dat kon ze haast niet. De tranen stonden nu al haast in haar ogen. Ze had er heel erg veel moeite mee, ze waardeerde zichzelf niet en had weinig zelfvertrouwen.
Scott praatte tegen zijn paard, het liet wel zien dat hij en het dier een goede band hadden, hoe ze met elkaar omgingen… ze hadden echt een band samen. Ze wenste dat ze die ook kreeg met haar eigen nieuwe paardje, maar tot nu toe geloofde ze daar nog niet echt in. Sinead was gewoon nog heel erg zielig en dat moest eerst beter worden. Dan pas konden ze op elkaar gaan vertrouwen, toch spookte er stiekem in haar achterhoofd rond dat het nooit ging lukken, hoe kon het ook? Zij moest zelf eerst in zichzelf gaan geloven en op zichzelf vertrouwen.
Scott wilde haar wel helpen en daardoor klaarde haar gezicht wat op. “Fijn, dank je.” Zei ze zacht tegen hem terug. Ze vertrouwde hem nog niet genoeg om haar al haar angsten te vertellen, maar ze sliepen samen in een huis, hij kwam er vanzelf wel achter.
Ze hoorde een onaangename stem en daardoor keek ze op. Er kwam een jockey aan. Ze keek naar de man en luisterde stilletjes naar wat de twee mannen te zeggen hadden. Ze keek naar Vince, het was helemaal geen waardeloos beest. Hij was heel mooi en kon geweldig lopen. Dat had ze de dag toen ze aankwam zelf gezien.

Scott Sanchez

"Ík heb het verpest? Ik geloof dat híj een bok gaf hoor, anders hadden we kunnen winnen!" ging Luke tegen Scott in.
"Goh, waarom zou hij toch gebokt hebben? Ga weg, Luke. Ik hoef je niet te zien. Ik zie je wel bij de volgende wedstrijd, waarbij ik van jou en jouw flut hengstje ga winnen."
Luke gaf Scott nog een hatelijke blik, waarna hij binnensmonds nog wat gromde richting Scott en toen weg liep. Scott keek hem na en schudde zijn hoofd. Wat een vreselijke vent.
Vince was ondertussen klaar met eten en begon aan het hooi, dat in de hoek van zijn stal op de grond lag. Scott opende de staldeur en haalde de zweetdeken af, die hij omwisselde voor een staldeken. Daarna ruimde hij de zweetdeken op en gaf Vince nog wat hooi bij voor de nacht.

Esmeralda Latorche

De twee mannen gingen verder met ruzie maken en daardoor schuifelde ze heel langzaam weg. Ze vond het niets hoe de twee mannen tegenover elkaar stonden als kemphanen. Ze haalde diep adem en aaide Sinead nog even over zijn hoofd heen. Nog even keek ze om naar Scott en Luke en daarna liep ze de stal uit. Ze pakte een kruiwagen en reed die weer de stal binnen, ze begon maar aan de andere kant, zodat ze niet hoefde te luisteren naar de twee mannen, soms konden de gemoederen nogal hoog oplopen namelijk en daar hoefde ze niet bij te zijn. Ze mestte elke stal secuur uit, de meeste paarden waren redelijk braaf, maar ze zette elk dier voor de zekerheid maar op de poetsplaats meer, dan had ze tenminste de zekerheid dat het niet fout ging. De radio zette ze zachtjes aan en met frisse moed begon ze.

Scott Sanchez

Soms wist hij niet waarom hij werkte. De meeste jockeys waren zo onwijs arrogant en asociaal. Echter wist hij weer waarom hij hier werkte als hij naar de paarden keek en hun hoorde eten van het hooi. De paarden konden hem altijd opvrolijken. Hij was hier omdat hij Vince aan de top wilde laten komen. En daar zou hij alles voor geven en alles voor doen. En daar hoefde hij niet arrogant voor te zijn. Daar won je niks mee.
Scott sloot de stal van Vince zorgvuldig en keek nog even naar de cremello hengst. Hij leek weer volledig kalm geworden en stond nogsteeds tevreden te knabbelen op het hooi. Scott glimlachte nog even kort en verdween daarna nog half mankend de stallen uit. Met zijn voet ging het alweer beter. Het zou niet lang duren voor hij weer gewoon normaal kon lopen en rijden. Het was gelukkig niets ernstigs.
Eenmaal in de bungalow pakte hij wat te drinken uit de koelkast en plofte hij op de bank neer. Hij nam een slok van het koude drankje en zuchtte even kort.

Esmeralda Latorche

Ze had alle stallen uitgemest en ook weer opgestrooid, daarna had ze de paarden biks, muesli en hooi gevoerd. Alle beetjes werden specifiek afgemeten en het was een gigantisch werk. Tegen die tijd dat ze klaar was, was het al pikdonker en was er helemaal niemand meer in de stal. Ze zuchtte zacht en haalde een hand door haar haren heen. Ze had nog een elastiekje in haar haren zitten, maar de meeste haren hingen naast haar gezicht. Zij was de enige stalhulp en daardoor moest ze keihard werken. Ze was wat bleek en besloot maar naar het huis te gaan waar ze nu woonde, samen met Scott. Het was vreemd, ze was gewend om alleen te wonen, niet met iemand waarmee het ontzettend ongemakkelijk voelde. Aarzelend ging ze de bungalow binnen. Ze glimlachte een klein beetje naar Scott. Daarna pakte ze een blikje fris en ging ze in een hoek op de bank zitten. Ze keek heel even opzij naar hem en daarna naar de tv die aanstond. Ze nam een slok van haar drankje en zette die daarna op tafel neer. Ze zette haar hand onder haar hoofd en haar elleboog op de leuning van de bank en al heel erg snel viel de jonge vrouw in slaap. Ze was uitgeput door al het werk wat ze moest doen, maar je hoorde haar niet klagen.

Scott Sanchez

Hij keek televisie, een programma over wilde dieren. Scott hield van dieren, wilde dieren interesseerde hem heel erg.
Op een gegeven moment hoorde hij een sleutel in de deur en hoorde hij de deur open gaan. Hij keek even verbaasd op, maar realiseerde zich toen weer dat Esmeralda natuurlijk hier ook sinds kort woonde. Hij grinnikte even om zijn verbazing en richtte zijn blik toen weer op de televisie. Af en toe nam hij een slok van zijn drinken.
Esmeralda liep richting de keuken en pakte ook wat te drinken, waarna ze ook op de bank kwam zitten. Scott keek weer even op en glimlachte. Daarna richtte hij zich weer op de televisie.
Ongeveer een halfuur later deed hij de televisie uit en keek hij opzij. Hij zag dat Esmeralda in slaap was gevallen. Ze had vast hard gewerkt, dat moest wel. Hij wist hoe het hier was, er werd veel van je verwacht en als je niet deed wat ze van je wilde, kon je opzouten. Er stond vrij veel druk op de mensen hier. Dus hij snapte haar wel.
Langzaam stond hij op, en vooral heel zachtjes. Hij wilde Esmeralda niet wakker maken, blijkbaar had ze de slaap hard nodig. Scott liep naar de slaapkamer van Esmeralda, opende de deur, liep naar het bed en trok de deken eraf. Daarna liep hij terug naar de bank en legde voorzichtig de deken over Esmeralda heen. Hij keek nog even naar haar, maar vertrok toen richting de badkamer, pakte nog even snel een douche en dook toen ook zijn bed in. Ook hij was kapot. En hij moest weer vroeg op, want morgen wilde hij Vince zelf weer rijden, als zijn enkel het toeliet tenminste.

Esmeralda Latorche

Die ochtend schrok ze wakker van de herrie die haar wekker maakte. Ze schoot overeind en zocht gehaast naar haar mobieltje, ze zette de herrie meteen af en haalde diep adem. Nu pas kreeg ze in de gaten waar ze eigenlijk was, alhoewel het nog donker was, was het duidelijk dat ze op de bank in slaap was gevallen, er lag een deken om haar heen en onbewust glimlachte ze. Scott had het haar echt vergeven, anders had hij niet zo lief voor haar geweest om een deken te pakken. Ze kwam stijf overeind en rekte zichzelf even uit. Het was vijf uur in de morgen, maar zij moest om dit tijdstip al paarden voeren. Ze schreef een snel briefje voor Scott waarop ze hem bedankte voor zijn zorgen. Daarna haalde ze een boterham uit het kastje en smeerde daar wat pasta op. Lopend at ze het op. Ze fatsoeneerde zichzelf nog even snel en vertrok daarna de deur uit. De zon kwam net op en ze keek ernaar, het was elke ochtend weer prachtig.
De paarden hinnikten wanneer ze in de stal aankwam. Ze begroette de dieren vrolijk en begon vol goede moed met voeren.

Scott Sanchez

Om acht uur werd hij wakker door zijn wekker. Hij schrok wakker, greep de wekker vast en deed die snel uit. Hij zuchtte even kort, sloot zijn ogen nog even, maar kwam toen toch zijn bed uit. Hij rekte zich uit, gaapte en kleedde zich uit om vervolgens onder de douche te stappen.
Na het douchen kleedde hij zich aan, deed zijn haren goed en ging naar beneden. Beneden smeerde hij gehaast een broodje, at dat op, dronk wat, en verliet toen de bungalow.
In en rond de stallen werd al volop gewerkt. Er waren altijd ongelooflijk veel mensen. Soms liepen er ook onwijs rijke mensen rond, die een paard kwamen kopen of verkopen. En heel af en toe waren de grote bazen van dit hele terrein dan ook te zien. Want vaak zag je die niet. Alleen als je wat fout deed. Want als je iets goed deed, kwamen ze niet.
Scott liep de stallen in en liep direct richting de stal van Vince. De hengst had zijn voer van 's ochtends alweer op, het was een grote eter zolang hij geen stress had. Het dier stond nu op rust en zijn hoofd hing omlaag, hij was ontspannen. Zijn oren draaiden langzaam heen en weer.
"Goedemorgen, Vincie," groette Scott het prachtige dier. Vince kwam omhoog met zijn hoofd en hinnikte kort en schel, spitste zijn oren en duwde zijn neus door de tralies door richting Scott. Scott haalde hem even aan en glimlachte. Wat was het ook een schat. Jammer dat niet iedereen dat zag.
"Ik ga even je spulletjes pakken jongen, tot zo.."

Pff, heeft scott niet eens het briefje van Esmeralda gezien?

Esmeralda Latorche

Ze had de paarden buiten gezet die naar buiten moesten en daarna was ze alvast begonnen met uitmesten. Rond een uur of acht was ze klaar met het stalwerk. Ze haalde opgelucht adem en glimlachte breed. Het was heerlijk om alles alvast gedaan te hebben. Al het zware werk dan. Ze hoorde een schel gehinnik en grinnikte toen ze zag dat het Scott en Vince waren.
“Mag je weer met hem rijden?” Vroeg Esmeralda aan hem, doelend op zijn voet en op de woorden van de grote bazen. Ze liep de stal van Shining Sinead in. Ze had een stapel borstels met haar mee, ze wilde een band opbouwen met het dier en daar begon ze nu aan. Het dier moest haar compleet vertrouwen en zij moest hem compleet vertrouwen, aders durfde ze nooit met hem te beginnen met trainen. Ze was niet zo heel erg avontuurlijk en ze raakte nu al in paniek als ze eraan moest denken om in dat kleine starthokje te staan. Ze haalde diep en trillerig adem. Het dier voelde haar heus wel aan, zijn oren lagen in zijn nek, maar Esmeralda ging zachtjes pratend verder met het mooie paard.

Scott Sanchez

Hij was weggelopen en was teruggekomen bij Vince met een kist vol met borstels. Hij was de stal van Vince in gegaan, had de hengst een wortel gegeven en hem even op zijn hals geklopt, waarna hij hem grondig begon te poetsen.
Toen hij een stem hoorde keek hij op. Daar was Esmeralda. Ze vroeg of hij weer met Vince mocht rijden. Scott glimlachte.
"Ja, gelukkig wel. Ik kan weer normaal lopen, dus vind ik dat ik ook wel weer kan rijden. Daarbij moeten we hard trainen voor de volgende Derby.. Ik geloof dat de hogere bazen niet zo tevreden over hem waren de vorige race," vertelde hij. Daarna ging hij weer verder met poetsen. De lichte vacht van Vince was altijd lastig schoon te houden. Gelukkig reden ze geen dressuur. Met een race was het niet erg als ze een beetje vies waren, zo lang het maar niet onder het zadel was. Want als de baan een beetje nat is worden de paarden ook vies tijdens een race.
Toen Scott klaar was met het poetsen van Vince, keek hij even de stal in bij Esmeralda en het paard met de naam Shining Sinead.
"Hoe is het met hem?" vroeg Scott geïnteresseerd.

Esmeralda Latorche

Scott glimlachte en daardoor wist ze dat hij weer mocht rijden. Hij zei dat hij weer normaal kon lopen dus vond hij ook wel dat hij weer kon rijden. Ze schudde haar hoofd, hij was lekker eigenwijs. “Ik hoop dat het goed gaat.” Zei ze met een kleine glimlach tegen hem. Wanneer ze helemaal bezig was met het paard, was ze helemaal in haar eigen wereldje, ze bleef tegen haar dier praten en dacht even niet aan Scott die tegenover haar stond met zijn paard. Daardoor schrok z e op door hem toen hij wat aan haar vroeg. Ze keek hem wat bleek aan en besefte pas later wat hij had gezegd.
“Ik weet het niet zo goed… hij is chagrijnig doordat hij niet naar buiten mag en niet mag racen. De wond ziet er wel goed uit, maar verder… ik ben bang dat hij het niet gaat redden.” Ze slikte even moeizaam en keek met pijn in haar ogen naar Scott. Ze wilde het paard zo ontzettend graag helpen.

Esmeralda Latorche

Ze had een tijdje met Scott gepraat, daarna had ze haar paardje nog even helemaal schoongemaakt, het was echt een prachtbeest vond ze, zo ontzettend vurig en prachtig, ze kon af en toe haar geluk niet op dat zij hem mocht verzorgen, al voelde ze zich nog steeds vreselijk schuldig. Ze gaf Sinead nog een snoepje en aaide over zijn gladde nek heen. Nu ze een tijdje zacht tegen hem praatte en hem op zijn gemak stelde, was hij toch wat liever voor haar geworden, dat vond ze fijn. Ze stapte daarna de box uit en sloot de deur zorgvuldig achter haar dicht. Ze liep de zadelkamer binnen om de borstels op te bergen. Ze wilde het hoofdstel pakken en een hengstenketting, dat was toch iets veiliger om met hem te wandelen. Ze pakte het hoofdstel van het haakje waar zijn naam boven stond. Net op dat moment hoorde ze een harde klap en waaide de deur van de zadelkamer in het slot. Ze stond stokstijf stil en keek naar de deur, de deurknop was eraf gerold. Esmeralda raakte haast meteen in paniek. Ze kon er niet tegen om opgesloten te zitten in kleine ruimtes, ze was hartstikke claustrofobisch. Ze duwde tegen de deur en schopte en sloeg ertegen.
“Help! Help me!” Riep ze in paniek. Ze sloeg met haar vuisten tegen de deur. “Alsjeblieft! Help me!” Haar stem sloeg over en ze keek angstig om haar heen, de muren kwamen op haar af, ze was doodsbang. Tranen liepen over haar wangen heen terwijl ze heftig probeerde om de deur open te maken. In de zadelkamer waren geen ramen, alleen een deur, dat was de enige uitgang.

Scott Sanchez

Hij had Vince opgezadeld en wilde net de hengst van de poetsplaats losmaken om richting de baan te lopen, toen hij geschreeuw hoorde. Hij verstijfde even en sprintte daarna naar het geluid toe. Hij was zeker geen angsthaas. Hij stopte voor de zadelkamer, waarvan de deur dicht was. Hij luisterde nog even goed, maar wist toen zeker dat hier iemand in zat. En het klonk als Esmeralda.
"Rustig aan, ik ben er al," sprak hij toen hij de deur langzaam voor haar opende. Hij verwachtte dat er verder niks aan de hand was, maar je wist het nooit. Hij verwachtte alles. Want hij was veel gewend.
Toen de deur eenmaal weer helemaal open was, stapte hij de zadelkamer binnen. Hier stond Esmeralda, helemaal in paniek. Scott glimlachte even naar haar en sloeg zijn gespierde armen troostend om haar heen.
"Het is ook echt een klote deur," grinnikte hij. "Ik heb er ook al een stuk of vijf keer in vast gezeten."

Esmeralda Latorche

Er was iemand aan de andere kant van de deur die haar wilde helpen. De deur werd geopend en ze schoot trillend en angstig naar buiten. Ze werd in de armen van Scott getrokken, maar ze rukte zich meteen weer los. Ze liep heen en weer in de deuropening om zich ervan te verzekeren dat ze niet meer vast zat, ze deed het ook om haar veel te snelle ademhaling weer onder controle te krijgen. Na een tijdje keek ze hem met een bleek gezicht aan. Ze wreef langs haar wangen.
“Sorry, dankjewel.” Fluisterde ze met een trillende stem. Ze was namelijk niet echt heel aardig voor hem geweest om hem meteen weg te duwen bij haar vandaan, dat was niet echt sociaal van haar. Ze slikte even en gleed met haar hand door haar haren heen. Ze ademde diep in en ademde weer trillend uit. Ze liet zich tegen de muur aan op de grond zakken en keek op naar Scott. “Ik ben ontzettend claustrofobisch.” Legde ze hem uit, waarschijnlijk was dit al wel voldoende uitleg om hem te laten begrijpen waarom ze zo in paniek was geweest.

Scott Sanchez

Hij bleef rustig staan toen Esmeralda wat heen en weer liep, ze was erg gespannen en Scott vroeg zich af waarom ze zo reageerde. Op een gegeven moment bedankt Esmeralda hem en zei ze sorry, waarschijnlijk omdat zij hem weggeduwd had.
"Maakt niet uit," reageerde hij terug. Hij keek haar aan en zag hoe ze tegen de muur naar beneden gleed en op de grond ging zitten. Ze vertelde dat ze ongelooflijk claustrofobisch was. Nu snapte Scott haar reactie wel.
"Vervelend," zei Scott nu. "Het is natuurlijk ook niet fijn om nergens heen te kunnen.." zei hij er achteraan, waarna hij waterig glimlachte. Hij probeerde haar weer een beetje gerust te stellen.
Plotseling ging Scott's mobieltje af. Scott stak zijn hand in zijn zak en greep zijn mobieltje vast, waarna hij naar het display keek.
"Sorry, ik moet deze even nemen, ik denk dat het een van de bazen is of zo," verontschuldigde hij zich tegenover Esmeralda. Hij verwachtte namelijk geen ander belletje. Met zijn familie had hij geen contact namelijk.
"Scott Sanchez," mompelde hij nu in zijn telefoon. Het bleef even stil aan de andere kant. Maar toen hij een stem hoorde, trok zijn gezicht strak en slikte hij even.
"Non voglio più nulla a che fare con voi," gromde hij daarna in het Italiaans. "No, non sto andando a lavorare per voi."
Hij was weer even stil en luisterde naar de stem aan de andere kant. Zijn gezicht was ietwat wit weggetrokken.
"Amore su. non mi chiamano. Non voglio alcun contatto con voi. Buonasera."
Hij hing zijn mobieltje nu op en stak die weer in zijn broekzak. Hij draaide even een rondje op zijn plaats, haalde zijn handen lichtelijk nerveus door zijn haren en slikte nog eens.

Esmeralda Latorche

Het maakte niet uit en daardoor glimlachte ze een beetje naar hem. Nu ze zo naar hem keek, vond ze het jammer dat ze hem weggeduwd had. Hij zag er sterk uit, wel jockey achtig sterk, dat was toch anders. Ze glimlachte door haar eigen gedachten. Het zou fijn zijn om in zijn armen troost te zoeken, maar nee, het was niet goed. Vanaf nu ging ze zelf haar zaakjes op te lossen.
Hij gaf aan dat het vervelend was, het was ook niet fijn om nergens heen te kunnen en daardoor knikte ze, “ik wil er vanaf, maar het lijkt alleen maar erger te worden.” Mompelde ze nu zachtjes tegen hem en ze keek weer naar hem op. Ze had haar knieën inmiddels beetgepakt en werd langzaam echt compleet rustig. Hij moest even zijn telefoon opnemen en ze knikte.
“Natuurlijk.” Zei ze zacht tegen hem terug. Ze hoorde hem praten en tot haar verbazing klonk het Italiaans. Ze luisterde ernaar, sommige woorden verstond ze nog een beetje. Het liet haar terug denken aan een vreselijke tijd. Ze rilde en keek weer naar de grond. Scott stopte inmiddels met praten en ze keek op. Vragend keek ze hem aan wanneer hij een nerveuze indruk maakte.
“Ik wist niet dat je Italiaans was, je spreekt heel goed Nederlands.” Zei ze zacht tegen hem.

Scott Sanchez

Hij keek om zich heen en wreef met zijn hand nerveus in zijn gezicht. Als dik anderhalf jaar was hij hier, en had hij nergens last van gehad. Hij was gewoon 'verdwenen' en was hier een nieuw leven begonnen. Maar blijkbaar hadden ze toch op een of andere manier zijn telefoonnummer weten te vinden.
Hij was even van de wereld. Diep in gedachten. Hij staarde strak voor zich uit en probeerde kalm te blijven.
Toen Esmeralda wat zei keek hij op. Het duurde even voor hij besefte wat Esmeralda zei. Hij had zelf eigenlijk niet gemerkt dat hij Italiaans had gesproken, het was automatisch gegaan, omdat diegene die hem gebeld had ook Italiaans had gesproken tegen hem.
"Ja, ik kom uit Italië," sprak hij nu zachtjes tegen Esmeralda. Hij probeerde te glimlachen, maar het lukte niet zo goed meer. Hij wist zich niet echt meer een houding te geven. Het aller liefst liep hij nu snel naar de bungalow en ging hij op zoek naar zijn wapen die hij daar ergens verstopt had. Hij wist niet eens meer precies waar.. Het probleem was dat hij niet zomaar hier kon rondlopen met een wapen op zak.
Hij haalde nog eens zijn handen door zijn haren en keek Esmeralda daarna weer aan.
"Ik eh-" mompelde hij nu verward, terwijl hij juist altijd zo stoer en zeker over kwam. "Ik ga Vince maar halen.." maakte hij er toen van. Hij draaide zich met een ruk om en begon met grote passen richting de poetsplaats te lopen.

Esmeralda Latorche

Hij was echt helemaal van de wereld, ze had het telefoontje niet helemaal goed kunnen verstaan, maar er was wel iets over werk. Ze keek hem met gefronste wenkbrauwen aan en bestudeerde hem. Hij gaf aan dat hij inderdaad uit Italië kwam en ze knikte even een beetje, eigenlijk was het geen wonder ook, hij zag er wel Italiaans uit. Ze bestudeerde zijn hele houding, iets wat ze ook vaak bij haar vorige vriendje had gedaan, hij werd daar alleen zo gek van dat hij haar vaak een stomp gaf. Ze zuchtte even zachtjes en stond op toen Scott gehaast naar Vince ging.
“Wacht even.” Zei ze tegen hem en ze liep achter hem aan. “Moet je ergens anders gaan werken? Ze hebben je toch niet ontslagen hier?” Vroeg ze nu onschuldig aan hem. Ze had gelukkig het hoofdstel van Sinead bij zich, dat scheelde weer een hoop heen en weer geloop. Ze moest toch dezelfde kant op als Scott. Als ze iemand moesten ontslaan, dan was zij het wel. Ze schudde langzaam haar hoofd even, ze had gehoopt hier haar hele leven te blijven, hier voelde ze zich veel veiliger dan thuis.