Kentucky Races

Esmeralda Latorche

Ze moest van Scott terug gaan naar het appartement en gaan slapen. Het kwam volgens hem vanzelf allemaal weer terug, het was een te lang verhaal.
“Zullen ze me met rust laten?” Vroeg ze nu fluisterend aan hem, haar stem klonk angstig en doodsbang. Ze rilde en tranen gleden over haar bleke huid.
“Scott... doe je voorzichtig? Ik... ik denk dat ik niet wil dat jou wat overkomt... ik vind het moeilijk... ik weet dat ik je pijn doe hiermee... geef niet op, oké?” Klonk haar stem onzeker tegen hem, ze keek naar zijn rug en wendde na een tijdje haar blik weer af. Ze keek naar Sinead en snikte zachtjes, het paard gaf haar steun door tegen haar aan te leunen.

Scott Sanchez

Hij draaide zich nog even een keer om toen Esmeralda vroeg of ze haar met rust zouden laten. "Ja," antwoordde hij vol overtuiging. "Ja, ze laten je met rust." Dat hadden ze beloofd namelijk, dat was waarom Scott weer terug bij het kartel was gegaan, anders had hij het nooit gedaan.
Hij hoorde de laatste woorden van Esmeralda, maar hij wilde geen valse beloftes doen, dus antwoordde hij daar niet op. Hij keek haar nog even kort aan, maar draaide toen om en liep weg. De stallen uit, richting het parkeerterrein. Daar ontgrendelde hij zijn auto en stapte hij in. Hij bleef een paar minuten zitten piekeren, maar startte daarna de auto en reed van het terrein af.

Esmeralda Latorche

Ze beet op haar lip en knikte toen Scott aangaf dat ze haar met rust zouden laten, hij zei het met zo’n overtuiging dat ze hem geloofde. Hij liep nu weg en ze keek hem na, daarna liep ze langzaam en strompelend weer terug naar het appartementje en ging ze op bed liggen zoals hij tegen haar had gezegd. Ze viel meteen in slaap, ze was kapot en had echt slaap nodig, ze voelde zich belabberd en dat Scott weg ging vond ze misschien nog wel het ergste, al besefte ze dat nog niet helemaal. In haar slaap probeerde ze alles op een rijtje te krijgen, alles wat er was gebeurd, probeerde ze een plek te geven, maar ze kon het niet, ze werd er vreselijk onrustig en bang van. Af en toe schrok ze ineens op en keek ze angstig om haar heen, maar er was niemand in de kamer, dan kon ze weer rustig in slaap vallen.

Scott Sanchez

Hevig zwetend werd hij de volgende ochtend wakker. Hij keek om zich heen en voor een moment wist hij even niet meer waar hij was en wat er was gebeurd, maar het duurde niet lang voor alles hem weer helder was. Hij was weggegaan van de stoeterij en was naar de stad gegaan, waar hij de avond in een kroeg doorgebracht had. Meer kon hij zich niet herinneren, alleen dat hij nu wakker werd in een smal steegje.
Zijn spieren voelden koud en stijf aan en hij rilde. Langzaam kwam hij overeind en trok hij zijn kleding recht. Een alcoholgeur hing om hem heen. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en begon langzaam te lopen. Hij leek net een zwerver, zijn kleding zat onder de kleine scheurtjes en vieze vlekken, er zat zelfs bloed in. Zijn gezicht zag wit en daarbij vol met blauwe plekken.
Hij voelde in zijn broekzakken en vond gelukkig zijn autosleutel. Nu moest hij alleen zijn auto nog zoeken. Of eigenlijk, die kroeg zoeken waar hij heen was gegaan, want daar had hij zijn auto geparkeerd.
Zijn hoofd bonkte en hij voelde zich rot. Als hij zijn auto had gevonden zou hij wel gaan bedenken wat hij verder ging doen. Terug naar de stoeterij, of niet? En zo niet, voor een tijdje niet? Of voor altijd? Hij zuchtte zachtjes en liep het steegje uit.

Esmeralda Latorche

De volgende ochtend voelde ze zich al wel iets beter. Ze ademde diep in en uit en stapte langzaam uit bed. Ze trok een simpele joggingsbroek aan, andere kleding deden haar pijn... Daarboven droeg ze een grote sweater, hij kon niet anders dan van Scott zijn, maar hij hing in haar kast, waarom wist ze niet, maar de sweater was heerlijk warm. Ze was met een kopje thee op de bank gaan zitten met een dekentje over haar heen. In haar handen had ze een dagboek, die hield ze al jaren bij, dat wist ze. Ze begon nu van voor af aan met lezen en langzaam kwam alles weer terug, langzaam begon ze alles weer te begrijpen. Wanneer ze bij het stuk aankwam dat ze Scott ontmoet had, ging ze glimlachen. Overal waren hartjes getekend en het was wel duidelijk hoe leuk ze hem vond.
Ze slaakte nu een diepe zucht, Scott was nu weg. Hoe ging ze hem dan ooit weer vinden? Ze begon zich steeds ergere zorgen over hem te maken. Ze staarde uit het raam met het kopje thee in haar handen, haar gedachten gingen als een razende tekeer, maar ze wist echt niet wat ze moest doen, ze had geen flauw idee. Hoe vond ze Scott ooit weer?
Natuurlijk... Ze pakte haar mobieltje en scrolde door de contactenlijst. Ze belde het nummer van Scott en beet zacht op haar nagels in afwachting.

Scott Sanchez

Het duurde een tijdje voor hij de goede kant uit was gelopen en de kroeg had gevonden waar hij de vorige avond heen was geweest. Vlakbij die kroeg zag hij zijn auto al geparkeerd staan. Hij liep erheen en ontgrendelde de zwarte auto. Hij stapte in en leunde tegen de hoofdsteun. Zijn maag rammelde en zijn mond was droog. Hij had dorst. Plotseling ging zijn telefoon. Hij schrok op en was even bang dat het Rico zou zijn, gezien die kans vrij groot was. Echter zag hij al gauw genoeg dat het Rico niet was, maar Esmeralda. Een steek van pijn ging door hem heen. Hij beet op zijn lip. Moest hij opnemen? Of moest hij ophangen? Hij wilde eigenlijk ophangen, hij wilde niet dat hij haar weer mee zou slepen in zijn gevoel en zijn problemen. Toch nam hij op.
"Met Scott.." Hij schrok zelf van zijn stem. Het klonk rauw, schor, zwak. Hij schraapte zijn keel even.

Esmeralda Latorche

“Alsjeblieft... neem nou op... alsjeblieft...” Mompelde ze zacht in zichzelf aangezien het heel erg lang duurde voor dat Scott eindelijk de telefoon opnam. Ze friemelde met haar vingers aan haar haren en zat stijf van de spanning of hij wel of niet zou opnemen en bovendien hoe het met hem ging... zou hij gewond zijn, pijn hebben? Ineens hoorde ze zijn stem, ze hield haar adem even in en ademde daarna trillend uit.
“Scott...” Zei ze fluisterend, zodat hij niet dacht dat hij niemand aan de telefoon had.
“Ik hou van je... ik wil niet dat je weg gaat... ik wil dat je veilig bent, kom je weer terug? Alsjeblieft? Het maakt me allemaal niet uit, ik heb Ferro ook vermoord dus dat kan ik met Rico.” Ze begon te snikken. “Kom weer terug, Scott... ik mis je... Scott... ik wil niet zonder je, heb jij dat dan niet?” Huilde ze zachtjes.

Scott Sanchez

Hij hoorde de stem van Esmeralda, ze fluisterde zijn naam. Daarna was het weer even stil. Een paar seconden later zei Esmeralda dat ze van hem hield en dat ze niet wilde dat hij weg ging. Ze wilde dat hij veilig was. Daarna zei ze dat ze Ferro ook had vermoord, dus dat ook kon met Rico.
Scott klemde zijn kaken even op elkaar en staarde voor zich uit.
"Esmeralda.." begon hij toen zachtjes. Zijn stem klonk gebroken. "Natuurlijk wil ik niet zonder je.. Ik zou nooit gelukkig kunnen worden zonder jou.." fluisterde hij zacht. Tranen sprongen direct weer in zijn ogen. Dit keer deed hij geen moeite om ze te verbergen, er was toch niemand die hem zag nu. Hij slikte even.
"Ik heb jou in de problemen gebracht, Esmeralda. Dat wil ik niet weer," sprak hij nu. Zijn stem trilde lichtjes. "En met het vermoorden van Rico komen we nergens. Het kartel bestaat uit veel meer mensen dan alleen Rico.." mompelde Scott nu. Inclusief mijzelf.. Dacht hij er achteraan, maar dat sprak hij maar niet uit. Hij kneep zijn ogen even dicht. Het leek alsof hij zijn hart gewoon vóelde breken.
"Ik wil dat jij veilig bent, Esmeralda. En dat ben je nu.."
Scott zuchtte even zachtjes. Hij rook de geur van alcohol, die afkomstig was van hemzelf. Was hij überhaupt al nuchter genoeg om straks terug te rijden naar de stoeterij, zonder ongelukken? Hij beet even op zijn lip. Dat zou hij vanzelf wel merken.

Esmeralda Latorche

Ze hoorde zijn zachte gebroken stem, het gaf haar kippenvel en ze hield nu de telefoon met twee handen stevig beet. Hij wilde niet zonder haar, iets wat al een hele opluchting was voor haar, ze haalde diep adem. Hij gaf haar weer het gevoel dat ze van waarde was. Ze snikte zacht aan de telefoon daardoor.
Hij had haar in de problemen gebracht, zei hij. “Hou daar nou toch eens mee op, Scott.” Klonk haar stem overstuur. “Het kan me niet schelen, helemaal niet. Ik wil gewoon dat je bij me bent, dat we gelukkig zijn.” Klonk haar stem nu krachtiger dan ooit tevoren.
“Dan moorden we toch iedereen uit, het kan me echt niet schelen, echt niet, Scott. Ik ben er klaar mee. Ik wil gelukkig zijn, met jou.” Haar stem sloeg weer over.
“Ik heb je gewoon nodig...ik heb je echt nodig...” Snikte ze weer. Ze kromp wat ineen van alle pijn en het verdriet.
“Ik wil bij jou zijn, alleen bij jou voel ik me echt veilig...” Ging ze overstuur door. “Ik wil gewoon dat je bij me bent...”

Scott Sanchez

Esmeralda zei dat hij ermee op moest houden om zichzelf de schuld te geven van dit alles. Maar dat kon hij niet, het was zijn schuld, hij wilde het zo graag allemaal terugdraaien, zodat hij nu gewoon rustig en gelukkig kon zijn met Esmeralda.
Een traan sijpelde over zijn wang. "Je weet dat dat niet realistisch is," mompelde hij zachtjes toen Esmeralda zei dat ze dan iedereen wel uit zouden moorden. Toch ging hij er verder niet meer over door.
"Ik kom er zo aan, oké? We praten later nog wel verder.." zei hij nu. Hij haalde even diep adem en startte de auto toen. Zijn hoofd bonkte nog steeds erg en hij voelde zich wat duizelig, maar hij dacht wel dat hij zou kunnen autorijden.
"Tot zo.."

Esmeralda Latorche

Hij mompelde zacht dat ze wist dat het niet realistisch was. “Nee, weet ik.” Sprak ze overstuur. Natuurlijk wist ze wel dat het niet realistisch was, maar ze moest toch iets? Hoe kwamen ze er anders vanaf? Ze was nu in ieder geval van Ferro af, een belangrijke schakel in het kartel en degene die haar altijd het meeste van streek had gemaakt.
Nu zei Scott dat hij er zo aankwam, ze haalde weer diep adem en glimlachte zwakjes. “Dankjewel, lieve Scott.... ik hou van je, ik hou heel veel van je. Tot zo... doe voorzichtig.” Vertelde ze zachtjes tegen hem. Ze wachtte tot hij ophing en hing daarna zelf ook op. Ze pakte nu een pen en begon te schrijven in haar dagboek. Het dekentje lag nog steeds over haar heen en ze zat wat weggezakt. Af en toe dacht ze een verdacht geluid te horen en dan keek ze geschrokken op, toch verliet ze haar plekje niet.

Scott Sanchez

Hij hing op en stopte zijn mobieltje weg in zijn broekzak. Hij staarde nog even doelloos voor zich uit, diep in gedachten, maar reed op een gegeven moment toch weg van de parkeerplaats.
Gelukkig was het rustig op de weg en hoefde hij dus vrij weinig op het verkeer te letten.
Na ongeveer twintig minuten rijden reed hij het terrein op van de stoeterij. Hij reed richting het appartement en parkeerde daar op het daarvoor bestemde plekje. Daarna zette hij de motor af en bleef hij nog even in de auto zitten. Hij keek naar zijn shirt, die onder het bloed zat van de mannen die hij de vorige avond had neergestoken en ook van zichzelf. Het eerste wat hij straks ging doen was douchen. Hij voelde zich onwijs vies en daarbij waren zijn spieren nog steeds onwijs koud en stijf door de nacht op de koude stoeptegels in het steegje.
Scott haalde zijn hand door zijn haar en zuchtte even zachtjes. Dat zorgde voor een steek in zijn borstkas. Hij klemde zijn kaken even op elkaar om die pijn te verdrijven en stapte toen uit de auto. Hij liet het portier van de auto dichtvallen en vergrendelde de auto. Daarna liep hij naar de voordeur van het appartement en opende de deur. Hij stapte het appartement binnen en sloot de deur weer achter zich.
"Ik ben er."

Esmeralda Latorche

Ze klapte net haar dagboek dicht toen ze de voordeur hoorde. Ze hoorde zijn stem en kreeg het er warm van. Hij was er. Scott was er. Ze haalde diep adem en keek naar hem. Opgelucht haalde ze even adem.
“Ik ben blij dat je er bent.” Fluisterde ze zacht tegen hem. Ze keek hem heel kort en wat onzeker even aan. Over de telefoon kon ze nog zo stoer klinken, maar dat was ze nu echt niet meer. Af en toe hoorde ze weer de stem van Rico in haar hoofd en ze haalde trillend adem.
“Was echt de enige reden dat je niet meer bij me wilde zijn omdat je me dan in gevaar zou brengen?” Vroeg ze mompelend en voorzichtig aan hem.

Scott Sanchez

Esmeralda zei dat ze blij was dat hij er was. Dat zorgde voor een kleine, minuscule glinstering in Scott's ogen. Hij wilde zo onwijs graag naar Esmeralda toe vliegen en haar in zijn armen nemen, maar hij bleef staan waar hij stond en bewoog amper. Hij wilde haar niet bang maken, en ze leek zo onwijs kwetsbaar. Hij wist niet helemaal hoe hij ermee om moest gaan. Hij slikte even moeizaam.
"Ja, dat was de enige reden.. Ik.." Hij kneep zijn ogen dicht omdat hij alweer tranen op voelde komen. Langzaam opende hij zijn ogen weer en keek hij Esmeralda voorzichtig aan. Zo ongemakkelijk had hij zich werkelijk nog nooit gevoeld. "Ik voel mij gewoon zo schuldig.." fluisterde hij toen hees. Het was wel duidelijk dat hij het er moeilijk mee had. Zou het dan nooit ophouden? Het was alleen maar weer erger geworden nu. Als hij niet terug bij het kartel was gegaan, had Rico Esmeralda waarschijnlijk vermoord. Hij voelde niets voor haar, hij zag haar gewoon als een meid, en die kwamen genoeg over de vloer daar. En waren voor hem 'vervangbaar'.

Esmeralda Latorche

Hij zei dat het inderdaad de enige reden was. Ze knikte daarbij even een beetje. “Oké.” Zei ze zachtjes tegen hem. Dat geloofde ze. Hij voelde zich schuldig, ze schudde daardoor haar hoofd. “Ik zat er toch al middenin.” Fluisterde ze tegen hem. “Voel je niet schuldig... ik heb je liever hier dan dat je weg bent.” Ze keek weer even naar hem op.
“Kom je naast me zitten?” Vroeg ze zachtjes en wat ongemakkelijk aan hem. Ze ging recht zitten op de bank en sloeg de deken helemaal om haar lichaam heen.
“Het spijt me... ik zou je willen omhelzen, je willen zoenen... maar alleen al de gedachte daaraan maakt me ziek...” Ze kreeg weer tranen in haar ogen, het speet haar echt heel erg dat ze het niet kon, dat het voor zoveel afkeer zorgde terwijl ze zoveel van Scott hield.

Scott Sanchez

Hij keek even weg, tot Esmeralda vroeg of hij naast haar kwam zitten. Hij knikte even kort en liep toen naar de bank, en liet zich langzaam naast Esmeralda op de bank zakken. Een korte, pijnlijke kreun verliet zijn mond toen er weer een steek door zijn borstkas ging.
"Het maakt niet uit.." suste Scott gedempt toen Esmeralda zei dat het haar speet dat ze even niet toe was aan lichamelijk contact. Hij zag dat ze het er moeilijk mee had. Hij haalde even diep adem. Zijn keel voelde kurkdroog en deed pijn. Maar daar had hij nu nog het minst last van.

Esmeralda Latorche

Haar hartslag versnelde toch wanneer Scott naar haar toe kwam en uiteindelijk naast haar ging zitten. Hij had pijn, waarschijnlijk meer pijn dan ze nu dacht.
“Kan ik wat voor je doen? Moet je niet naar het ziekenhuis?” Vroeg ze bezorgd en lief aan hem, ze keek hem weer even aan en daarna weer weg. Haar oog viel op haar dagboek. Ze pakte het en bladerde er doorheen.
“Kijk... dit heb ik geschreven op de eerste dag dat ik je zag.” Vertelde ze met een klein glimlachje. Ze gaf voorzichtig het dagboek aan Scott. Als ze schreef kon ze alles perfect uitleggen. Er stond in dat ze een hele leuke jongen had ontmoet, een jongen die haar weer zin gaf in haar leven, die haar kracht gaf, alleen al op de manier waarop hij haar aankeek. Er stond ook in dat ze niet met hem durfde te praten, bang dat hij haar niet wilde spreken en nog banger dat hij misschien al een vriendinnetje had. Op de pagina stonden ook allemaal hartjes. Ze hoopte dat het Scott wat op zou vrolijken.

Scott Sanchez

Esmeralda vroeg of ze iets voor hem kon doen, of dat hij niet naar het ziekenhuis moest. Waarschijnlijk had ze dus toch gemerkt dat hij pijn had, hoe goed hij ook zijn best deed om het te verbergen.
"Nee," antwoordde hij gedempt. "Dat is denk ik niet nodig. Het is mijn borstkas, maar ik heb het zelf al verbonden gisteravond. Het ziet er erger uit dan het is, denk ik." Hij glimlachte even zwakjes.
Esmeralda pakte een boekje. Scott keek even nieuwsgierig op, benieuwd naar wat het was. Esmeralda zei dat ze dit had geschreven op de eerste dag dat ze hem had gezien. Daarbij overhandigde ze het boekje aan Scott. Scott pakte het aan en bekeek de pagina, die vol stond met hartjes. Een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht en hij begon te lezen.

Esmeralda Latorche

Het was volgens Scott niet nodig, het was zijn borstkas, maar hij had het zelf al verbonden. “Misschien moet je het nog een keertje verbinden, of euh... zal... ik.. euh..” Ze wilde voorstellen of zij het moest doen, want ze wilde hem helpen, maar ze besefte dat ze het niet zou durven. Ze sloot haar ogen even en slikte.
Scott las de bladzijde door en zij stond inmiddels op om nog een keer thee te zetten. Wanneer ze het klikje hoorde, vulde ze twee mokken met thee en bracht ze die weer terug naar de tafel. Eentje zette ze voor Scott neer.
Afwachtend keek ze naar hem om te zien of het hem vrolijk maakte dat ze dit over hem geschreven had.

Scott Sanchez

"Ik ga zo douchen, dan kijk ik wel even," reageerde hij nog op Esmeralda, die vroeg of hij het misschien nog een keer moest verbinden. Daarna las hij weer verder in het dagboek van Esmeralda. Hij vond het grappig om te lezen. Hij wist niet dat Esmeralda toen al zo tegen hem op had gekeken. En zo bang was geweest dat hij haar zou afwijzen of dat hij al een vriendin zou hebben. De glimlach op zijn gezicht werd iets breder.
"Jij dacht zeker dat ik zo'n jongen was die altijd maar vriendinnen had, zeker?" grinnikte Scott. Hij sloeg het boekje dicht en gaf het terug aan Esmeralda toen ze twee volle theekopjes neer had gezet op het tafeltje bij de bank.
Esmeralda was zijn tweede vriendin. Meer relaties had hij niet gehad. En Esmeralda was zijn eerste échte liefde.

Esmeralda Latorche

Hij zou zo gaan douchen en dan keek hij wel even. Gelukkig reageerde hij verder niet op haar gestamel, dat vond ze fijn.
Ze moest zelf automatisch glimlachen toen ze de glimlach op zijn gezicht zag, dat deed haar goed, ze vond het fijn als hij glimlachte en zodra ze zijn grinnikende woorden hoorde, voelde ze zich ineens veel beter. Ze wist niet dat ze het kon, dat ze in staat was om hem weer vrolijk te krijgen, blijkbaar wel.
“Ja, daar staan jockey’s sowieso wel om bekend, toch? Je bent zo leuk, Scott... ik dacht echt dat je al een vriendin had.” Gaf ze nu met een wat dromerige blik aan. Ze pakte haar dierbare dagboek weer van hem aan en legde het op het tafeltje neer, daarna pakte ze de kop thee en ging ze met opgetrokken benen op de bank zitten.
“Ik hoop niet dat je het erg vind, ik heb jou sweater gepakt, hij zit zo lekker.” Glimlachte ze.

Scott Sanchez

"Blijkbaar niet alle jockey's dan," grinnikte hij toen Esmeralda zei dat jockey's daar sowieso wel bekend om stonden. "En geloof mij, ik heb collega jockey's die ook nog single zijn." Hij keek Esmeralda even kort en grijnzend aan. "Maar ik moet inderdaad toe geven dat er ook kwallen tussen zitten. Van die arrogante betweters."
Hij pakte het kopje thee dat Esmeralda voor hem had neergezet en nam een slok.
"Natuurlijk vind ik dat niet erg. Ik heb wel meerder sweaters hoor," glimlachte hij toen Esmeralda zei dat ze zijn sweater had gepakt omdat die zo lekker zit.

Esmeralda Latorche

“Maar nu heb je wel een vriendin...” Gaf ze zacht aan met een glimlach, ze hield onwijs veel van Scott en ze was dolblij dat hij weer terug was. Het enige wat ze niet helemaal thuis kon brengen was de alcohollucht die nog wat om hem hing, maar het kon haar vrij weinig schelen want hij was weer terug.
“Ik weet het, nu ik meerdere mensen ken, moet ik toegeven dat het me echt meevalt. Maar arrogante kwallen zijn er overal.” Sprak ze met een vaag glimlachje.
Hij vond het niet erg dat ze zijn sweater had gepakt en daarom kroop ze er ook nog verder in weg.
“Hij ruikt zo lekker, naar jou.” Zei ze nu weer met een verlegen glimlachje. Ze keek hem weer even aan.
“Zullen we nadat je gedoucht hebt een film gaan kijken? Volgens mij hebben we nog popcorn in huis.” Ze wilde gewoon graag bij hem zijn en als ze dan ook nog wat afleiding had, vond ze het helemaal fijn.

Scott Sanchez

Hij glimlachte weer even naar Esmeralda toen ze zei dat zijn sweater zo lekker rook, omdat hij naar hem rook. "Ik geloof dat ik nu niet zo lekker ruik," grapte Scott. Esmeralda stelde nu voor om een film te gaan kijken als hij gedoucht had. Ze zei dat ze dacht dat er nog popcorn in huis was. Scott had niet echt veel trek, maar een film kijken met Esmeralda leek hem wel leuk.
"Ik vind het een goed idee," antwoordde hij dan ook op haar voorstel. Hij dronk het laatste beetje thee op en zette het kopje weer op tafel.
"Dan ga ik nu maar even douchen." Hij stond op van de bank en liep naar de trap. Toen hij net op de eerste trede van de trap stapte, ging zijn mobieltje ineens af. Direct was zijn ontspannen houding weg en maakte plaats voor spanning. Terwijl hij verder omhoog liep, nam hij op. Direct hoorde hij de stem van Rico. Vroeger had hij zich sterk gevoeld als hij bij Rico was en wilde hij altijd dolgraag bij hem horen. Nu voelde hij zich slecht als hij bij Rico was en wilde hij niets liever dan van hem af zijn.
"Nu komt het echt niet goed uit, Rico," mompelde Scott in het Italiaans. Hij had geen zin om nu- of eigenlijk vandaag- nog de deur uit te gaan. Hij was werkelijk kapot en had niet het gevoel dat dat dan een succes zou worden.
"Oké, morgen avond. Ja.. Doei," zei hij daarna, vlak voor hij weer ophing. Een rilling trok over zijn lichaam en hij legde zijn mobieltje op het bureau in de slaapkamer terwijl hij zich begon uit te kleden.

Esmeralda Latorche

“Nee, klopt, je stinkt, heel erg.” Zei ze, voorzichtig plagend tegen Scott, haar ogen twinkelden lichtelijk. Hij vond het gelukkig een goed idee om een film te kijken, dat maakte haar vrolijk. Hij ging douchen en ze hoorde dat hij gebeld werd.
Straks, als hij klaar was, zou ze wel aan hem vragen wie dat was. Ze wilde graag alles weten, aangezien je het maar nooit wist met het kartel...
Ze ging aan de slag, ze zette de mais in de magnetron zodat die zou poppen tot popcorn. Ondertussen pakte ze een fles cola en zette die met twee glazen op tafel. Ze zocht zacht neuriënd een film uit. Het leek net een blij kind op deze manier.
De magnetron piepte en ze haalde de popcorn eruit, scheurde het zakje open en schudde die uit boven een schaal, nog een beetje suiker eroverheen en ze was klaar. Ze installeerde de dvd en plofte daarna op de bank neer, wachtend op Scott.