Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Reagan vertrok weer en daardoor was hij alleen met Destiney, ze zei dat ze het wel heel erg moeilijk vond. 'Dat vind ik ook, ik snap wel dat dit lastig is,' fluisterde hij. Hij begreep dat het moeilijk was, het voelde voor hem ook ongelofelijk ongemakkelijk allemaal. 'Als je liever alleen gaat, moet je dat zeggen... dan ga ik zelf ook naar het kasteel.' fluisterde hij daarna, omdat hij niet nog meer tegen haar wil in wilde doen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij vond het zelf ook moeilijk en begreep het ook. Als ze liever alleen wilde gaan, moest ze het zeggen. "Nee..." Mompelde ze heel stil tegen hem. Ze staarde weer een tijdje voor zich uit terwijl ze met hem naar haar huis liep.
"Geloof je me wel?" Vroeg ze zachtjes aan hem. Ze wilde weten of hij haar genoeg vertrouwde, dat hij wist dat ze geen ander had.

Koning Thobias Hiddon

Ze wilde niet alleen gaan, daarom liep hij toch met haar mee, maar hij had zich nog niet eerder zo ongemakkelijk gevoeld bij haar. Ze vroeg of hij haar wel geloofde en daardoor keek hij haar kort aan, om het volgende moment weer weg te kijken. 'Ik geloof het nu,' fluisterde hij. Hij had het eerder niet geloofd en hij vond het nog steeds heel erg lastig, maar hij wist dat hij niet zo veel keuze had nu, hij moest haar wel geloven en Reagan had het hem ook duidelijk gemaakt, hij wist ook wel dat Destiney niet het type was om zoiets te doen, hij wist niet wat er voor had gezorgd dat hij haar opeens zo erg wantrouwde.

Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat hij haar geloofde en daardoor haalde ze diep en opgelucht adem. Ze voelde de tranen over haar wangen glijden. "Dankjewel..." Fluisterde ze hem zachtjes en dankbaar toe.
"Waarom ging je door gisterenavond?" Vroeg ze, ze wilde dit soort dingen graag weten, dan kon ze beter ermee om gaan. Eenmaal in het huisje legde ze Thomas zachtjes in een bedje neer en keek ze Thobias weer aan.

Koning Thobias Hiddon

Ze was duidelijk opgelucht doordat hij haar nu wel geloofde en dat begreep hij ook wel. Ze vroeg waarom hij gisteren door ging en hij slikte even, hij vond het moeilijk om dit soort dingen te bespreken, hij sprak er eigenlijk liever helemaal niet meer over, maar dat zou het waarschijnlijk niet al te veel beter maken, dat wist hij ook wel. 'Ik weet het niet precies. Het was zo lang geleden, ik had er heel erg veel zin in en ik vond dat je het met mij moest doen, omdat ik dacht dat je het met iemand anders deed... ik weet het niet precies, ik was gewoon heel kwaad en onredelijk,' fluisterde hij. Hij merkte ook gewoon dat de uitdaging wegzakte, daardoor werd hij ook een stuk wilder en ruwer, maar dit was veel te ver gegaan. Misschien werd het allemaal te saai voor hem.

Koningin Destiney Hiddon

Ze ging langzaam op de bank zitten en luisterde naar hem. Hij had er heel erg veel zin in gehad en hij vond dat ze het met hem moest doen want hij dacht dat ze het met iemand anders deed. "Nooit.." Mompelde ze zacht. Ze vond het wel prettig om te horen dat hij zichzelf onredelijk vond.
"Nu is het verpest..." Fluisterde ze hem zachtjes toe. Ze wreef zachtjes over haar gezicht heen. "Nu durf ik niet meer..." Snikte ze weer. "Wil je me nog wel? Ik kan niet eens in je buurt komen... ik ben zo bang... ik begrijp het wel als het niet meer de moeite waard is allemaal." Huilde ze zachtjes.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat het verpest was, nu durfde ze het niet meer. Daar was hij ook al bang voor geweest en hij wist niet goed hoe hij daar mee om moest gaan, maar hij wist ook dat het zijn eigen schuld was. Hij had dit zelf gedaan. Door wat ze daarna zei schudde hij zijn hoofd en slikte hij moeizaam. Hij vond het zelf ook echt heel moeilijk, want hij had het gewoon nodig, het was een manier van overleven voor hem, hij had die uitdaging nodig, hij had de spanning nodig, de afleiding. Dat was er allemaal niet en het zou ook wel even duren voor het weer terug was. 'Jij bent de moeite waard, Destiney. Ik wil dit niet allemaal opgeven, ik wil jou heel graag,' fluisterde hij. Hij meende het ook, maar hij mistte duidelijk wel wat, anders had hij dit nooit gedaan.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek naar hem en veegde over haar wangen heen. Hij schudde zijn hoofd, maar ze wist zelf ook wel dat het anders was, dat dit het echt verpest had tussen hun... hij fluisterde dat ze de moeite waard was, dat hij dit niet wilde opgeven... Hij wilde haar.
"Maar ik ben niets waard... ik kan je niet geven wat je nodig hebt en straks gaat het alleen maar meer fout... Thobias... ik ben echt bang, bang dat het straks erger zal worden omdat ik het niet kan, omdat jij het wel nodig hebt." Klonk haar stem verdrietig en ze kroop wat ineen op de bank.

Koning Thobias Hiddon

'Jij bent alles waard,' fluisterde hij. 'Jij bent mijn vrouw, ik hou van je, Destiney, heel erg veel.' fluisterde hij. Dat was ook waarom hij zo ongelofelijk jaloers gereageerd had, omdat hij van haar hield, hij wilde haar niet kwijtraken, hij wilde haar niet delen. Ze zei dat ze hem niet kon geven wat hij nodig had en straks ging het alleen maar meer fout, ze was heel bang dat het erger zou worden omdat ze het niet kon en hij het wel nodig had. 'Ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen, echt...' fluisterde hij nu, wat wanhopig. Hij wist ook niet hoe hij dit moest doen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij was nu zo lief voor haar. Ze staarde hem aan met een zachte en liefdevolle blik in haar ogen. "Dankjewel... je doet het goed, je bent echt lief." Klonk haar stem nu weer een stukje minder angstig. Het vertrouwen in hem leek langzaam weer terug te komen. Hij zou ook zijn best doen om het te voorkomen en daardoor knikte ze. Ze geloofde zijn wanhopige woorden eigenlijk ook wel. Was hij maar altijd zo... zo lief voor haar...

Koning Thobias Hiddon

Haar blik veranderde en werd zacht en liefdevol, hij was blij dat hij het goed deed en dat bevestigde ze ook nog eens, dat was echt heel erg fijn. 'Het spijt mij echt,' zei hij nog eens. Hij ging zelf ook zitten, tegenover haar, niet echt dichtbij. Hij wilde haar niet bang maken, dat had hij al genoeg gedaan, al vond hij dit wel lastig, het voelde nog steeds heel ongemakkelijk. Hij keek haar kort aan, daarna keek hij weg en haalde hij een hand door zijn haren heen, hij wist niet eens wat hij tegen haar moest zeggen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze knikte eventjes wanneer hij aangaf dat het hem speet. "Weet ik..." Fluisterde ze. Hij kon er ook eigenlijk maar vrij weinig aan doen dat hij soms zo verknipt was...
"Ik had je eigenlijk een brief geschreven... met pijn in mijn hart, want ik durfde het gewoon niet meer, die confrontatie met jou... ik wilde weg, ik wilde hier naartoe. Toen was Reagan daar en zorgde voor de confrontatie, ik denk dat we hem dankbaar moeten zijn, anders was het echt nooit meer goed gekomen... nu hebben we nog een kans..." Klonk haar stem heel zacht tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze het wist en dat vond hij wel belangrijk, ze moest niet denken dat hij dit niet erg vond, want dat vond hij wel, hij vond het heel moeilijk dat hij soms zo reageerde, dat hij zo was. Hij wist dat het bijna onmogelijk voor haar moest zijn om goed met hem om te gaan. Daarom ging het ook wel eens fout, dat was duidelijk. 'Ik snap wel dat je weg wilde... ik ben hem dankbaar, al vind ik het wel moeilijk,' zei hij zacht. Dit voelde gewoon moeilijk, hij wist niet wat hij moest doen en daar kon hij heel erg slecht tegen. Ze zei dat ze nu nog een kans hadden en hij knikte langzaam, hij wilde er ook echt voor gaan, maar hij wist niet goed hoe hij dat moest doen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij begreep wel dat ze weg wilde en was Reagan ook wel dankbaar. "Ja, maar nu zijn we samen en vinden we het samen moeilijk, dat is al minder erg, veel minder erg." Fluisterde ze tegen hem. Ze ging voorzichtig op het puntje van de bank zitten zodat ze dichterbij hem zat en keek voorzichtig in zijn ogen. Ze bestudeerde hem, alsof ze hem voor het eerst in haar leven zag, het was alsof ze helemaal overnieuw moesten beginnen.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze nu samen waren, ze vonden het samen moeilijk, dat was volgens haar al veel minder erg. Hij knikte even, dat dacht hij ook wel. Het was beter dan alleen zitten, dan was de kans dat het goed kwam een stuk minder groot. Ze kwam wat dichterbij en ze keek naar hem, hij keek strak in haar ogen terug, hij kreeg zijn blik niet eens van haar af. Het was doodstil, maar dat vond hij niet zo heel erg.

Koningin Destiney Hiddon

Het was heel erg stil in huis, je hoorde alleen af en toe Thomas eventjes. Ze bleef naar hem staren tot ze plotseling weer in haar trance terecht kwam. Ze kwam overeind en liep naar de deur. Ze zag Thobias niet eens meer. Ze liep gewoon door en ging weer in de richting van de eieren die waarschijnlijk weer in gevaar waren.

Koning Thobias Hiddon

Ze bleef naar hem kijken en opeens kwam ze overeind, hij schrok nogal en hij deinsde achteruit, was ze boos op hem? Deed hij iets verkeerd? Ze liep weg, ze ging naar buiten toe en hij staarde haar even na, wat was dit? Waarom ging ze weg? Hij snapte er helemaal niets van. Hij wilde achter haar aan gaan, hij wilde vragen wat haar bezielde, maar dan moest hij Thomas achterlaten. Kon dat zomaar? Het voelde niet goed, hij stond enorm in tweestrijd, wat ging ze doen? Hij vloekte even flink, daarna liep hij toch het huis uit en rende hij achter haar aan.

Koningin Destiney Hiddon

In het bos was er een wolf die bij de eieren stond te graven en te snuiven. Haast automatisch pakte Destiney een stok en begon zo het dier weg te slaan, de taal die uit haar mond kwam, was raar, anders... ze sprak woorden die ze normaal gesproken niet zou kennen. Wanneer het dier weg was, knielde ze bij de eieren neer en dekte ze die weer voorzichtig toe.

Koning Thobias Hiddon

Hij volgde haar het bos in, het was heel erg raar en uiteindelijk zag hij dat ze bij de eieren was. Hij bleef op afstand, maar uiteindelijk hield hij het niet meer uit en kwam hij naar haar toe. Hij klemde zijn kaken op elkaar, hij moest zijn woede echt bedwingen, maar het ging niet zo goed. Hij greep haar bij haar schouders vast en hij trok haar weg, daarna keek hij haar strak aan. 'Wat is dit?' vroeg hij aan haar. 'Ik wil niet dat je hier nog komt. Echt niet. Ik wil het niet hebben, was ik niet duidelijk genoeg?'

Koningin Destiney Hiddon

Ze werd bij haar schouders gegrepen en gilde even daardoor, ze kwam meteen uit haar trance en keek Thobias verbijsterd aan. Ze schoot achteruit en keek om haar heen. "Waarom zijn we in het bos? Wat is er gebeurd? Het spijt me... Ik weet alleen nog dat we tegenover elkaar op de bank zaten." Ze haalde een hand door haar haren heen en keek hem vol verbijstering en met een verwarde blik aan. Ze snapte er echt helemaal niets van.

Koning Thobias Hiddon

Ze schoot achteruit en hij greep haar opnieuw vast, zodat ze niet nog eens wegliep, hij was er echt helemaal klaar mee. 'Ik weet niet wat je aan het doen bent, Destiney. Wat voor raar spel je met mij aan het spelen bent, maar jij liep hier heen. Ik ben je gevolgd.' gromde hij nu, hij was weer net zo boos. 'Wat doe je bij die eieren? Wat zei je? Wat is dit in godsnaam?' vroeg hij sissend aan haar. Ze keek hem verward aan, maar dat interesseerde hem niets, hij wilde uitleg, anders was het meteen klaar.

Koningin Destiney Hiddon

Hij greep haar weer vast en haar ademhaling schoot o.hoog en ze probeerde zich los te wurmen. "Thobias... doe me geen pijn, alsjeblieft, Thobias... Ik ben zo bang..." Huilde ze nu en haar benen leken het te begeven. "Ik begrijp niet waar je het over hebt? Echt niet... geloof me. Ik weet het niet, ik weet niet waarom we hier zijn. Ik zou niet weten wat ik hier zou moeten doen... echt niet." Haar stem schoot de lucht in en af en toe was er et paniek in haar stem.te horen

Koning Thobias Hiddon

Hij raakte zo gefrustreerd door haar en hij balde zijn hand tot een vuist, klaar om uit te halen, hij was er echt helemaal klaar mee en haar gesmeek leek het elke keer alleen maar erger te maken. Ze was weer totaal in paniek en uiteindelijk liet hij haar los. 'Je liep weg. Je liep verdomme zo van mij weg! Ik had geen idee waar je naar toe liep en je ging hier naar toe, ik moest Thomas achterlaten omdat jij opeens verdween, zonder iets tegen mij te zeggen. Geef jij echt nog wel om mij of interesseert het je allemaal helemaal niets? Je doet geen moeite meer, helemaal niets. Ben ik zo onbelangrijk? Die eieren, daar draait het allemaal om. Nog meer dan om je eigen kind. Blijf dan lekker hier, ga lekker terug naar die draak. Die maakt je vast gelukkiger dan ik kan,' beet hij haar vol woede en frustratie toe, daarna liep hij meteen weg.

Koningin Destiney Hiddon

Ze werd losgelaten door Thobias en hij begon kwaad uit te leggen wat ze allemaal had gedaan. Daardoor staarde ze hem verbijsterd aan en ze keek opzij, dit was inderdaad de plek waar ze de eieren had neergelegd. Na een tijdje ging er een lampje bij haar branden.
"Thobias, wacht!" Riep ze hem toe wanneer hij wegliep. "Ik kan hier niets aan doen, ik weet het zelfs niet eens meer. Die eieren zorgen ervoor dat wanneer er gevaar is, ik naar ze toe moet komen om ze te beschermen. Ik kan er echt niets aan doen, zij zorgen ervoor dat ik dat doe. Het spijt me Thobias... Jij betekent echt alles voor me, echt alles en Thomas al helemaal, maar die eieren... ze hebben mij soort van in hun bezit, ik kan er echt niets aan doen." Legde ze met een zachte stem aan hem uit.

Koning Thobias Hiddon

Ze kwam achter hem aan, dat had hij eigenlijk niet eens verwacht. Hij had gedacht dat ze hier zou blijven, omdat het haar toch niet meer uitmaakte. Nu vertelde ze wat meer over wat er aan de hand was en hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik zei toch dat het geen goed idee was? Wat moet ik hier nou mee? Je brengt jezelf in gevaar door die klote eieren te beschermen... ik kan dit echt niet, ik wil niet dat je er nog heen gaat...' zei hij tegen haar.