Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Ze waren uiteindelijk naar bed gegaan, Destiney lag helemaal aan de andere kant, hij lag zo ver mogelijk als kon weg van haar. Hij kon niet echt in slaap komen, hij lag veel te veel na te denken, hij was veel te onrustig. Hij kon dit niet en daardoor twijfelde hij meteen aan alles. Was hij wel goed genoeg voor Destiney? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk verdiende ze veel beter, want ze was perfect, iedereen zei altijd hoe geweldig ze wel niet was. Hij was dat helemaal niet. Hij kwam langzaam uit het bed, hij werd bang door alle gedachtens, bang dat hij echt zo slecht voor haar was en dat hij haar nog wat aan zou doen. Hij trok wat kleding aan en hij ging in de kleine woonkamer zitten, maar ook hier werd hij niet heel veel rustiger. Misschien was het een beter idee om wat afleiding te zoeken, even iets drinken in de herberg kon toch geen kwaad? Uiteindelijk bleef het niet bij een paar drankjes, hij dronk veel te veel, waardoor alles alleen maar erger werd. Hij gaf zichzelf de schuld, maar al heel snel ook de draak, daarna de eieren. Als hij er voor zou zorgen dat die er niet meer waren, was er al een groot probleem opgelost. Hij was er van overtuigd dat het het beste was en daarom liep hij het bos in, hij greep zijn zwaard vast, hij zou die klote dingen helemaal kapot maken.

Koningin Destiney Hiddon

Midden in de nacht schoot ze overeind, meteen kwam ze in haar trance terecht en kleedde ze zich vluchtig aan. De eieren waren in groot gevaar. Ze rende op haar blote voeten door de straten heen en later door het bos. Op de plek van de eieren keek ze op naar Thobias, maar ze zag hem niet zo, ze zag hem alleen maar als gevaar en ze trok een klein mesje uit haar zak en liep op hem af terwijl ze in een onduidelijke taal onheilspellend begon te praten.

Koning Thobias Hiddon

Hij keek op toen er een gedaante verscheen, het was Destiney. Ze kwam dichterbij en hij zag iets glimmen in het licht van de maan, hij zag een mes blinken. Daardoor werd de greep op zijn zwaard krachtiger. 'Als je een stap dichterbij doet, zorg ik ervoor dat je niets meer kunt,' gromde hij nu, net zo dreigend. Hij verstond geen woord van wat ze zei en het interesseerde hem ook helemaal niets. Hij kon niet helder nadenken en het enige dat hij wilde was zorgen dat die eieren geen probleem meer waren. 'Echt, ik doe je iets aan... blijf op afstand en laat mij dit oplossen,'

Koningin Destiney Hiddon

Ze was ver weg in haar trance en ze hoorde de woorden van Thobias niet eens. Ze hoorde niet wat hij tegen haar zei, momenteel klonk het als gebrabbel voor haar en ze liep langzaam dichterbij, het mes geheven en zacht grommend. Hij moest uit de buurt blijven van de eieren... ze ging er langzaam voor staan met een beschermende houding.

Koning Thobias Hiddon

Ze ging gewoon door en hij haalde diep adem, hij was er klaar mee. Dit moest voorbij zijn. Hij liet het zwaard uit zijn hand vallen en daarna dook hij op Destiney, hij wist dat hij een grote kans had om zo gewond te raken, maar dat moest dan maar. Hij probeerde haar arm vast te grijpen en haar op de grond te drukken, maar zijn bewegingen gingen niet zo soepel, omdat hij veel te veel gedronken had. Hij was wel heel krachtig en ruw.

Koningin Destiney Hiddon

Zodra Thobias haar aanraakte, werd ze weer wakker uit de trance. Ze kroop onder hem vandaan met een angstige blik in haar ogen en ze keek naar het mes in haar handen. Geschrokken liet ze die op de grond vallen en keek ze met grote ogen op naar Thobias.
"Oh god... heb ik jou proberen aan te vallen? Dat spijt me, Thobias... sorry... " Stotterde ze nu, ze voelde zich misselijk worden, had ze echt Thobias pijn willen doen?

Koning Thobias Hiddon

Ze liet het mes vallen en ze keek met grote ogen op naar hem. Ze vroeg of ze hem had aangevallen, het speet haar. 'Je wilde mij afmaken, Destiney. Dit gaat veel te ver...' zei hij zacht, niet zo duidelijk door de drank. 'Misschien is het beter als het over is tussen ons, dit werkt niet. Dan kan jij ook gewoon doen wat je wilt.' mompelde hij daarna, terwijl hij overeind krabbelde. Hij kon helemaal niet zonder haar, maar op deze manier was het niet te doen, hier werden ze allebei helemaal gek van.

Koningin Destiney Hiddon

Nu pas merkte ze dat hij veel gedronken had en hij zei dat ze hem wilde afmaken. Ze keek hem geschrokken aan en hield haar handen voor haar mond. "Nee... dat kan niet... oh... Thobias, het spijt me, het spijt me zo..." Ze kreeg tranen in haar ogen en keek naar hem. Hij dacht dat het beter was als het over was tussen hun en daardoor snikte ze zachtjes.
"Maar ik hou van je... ik hou zoveel van je..." Snikte ze nu en ze zakte langzaam op de grond en keek hem aan met een hopeloze blik in haar ogen.

Koning Thobias HIddon

'Het zal je vast spijten, maar de volgende keer doe je het weer,' zei hij doordringend tegen haar. Ze snikte en zei dat ze zo veel van hem hield, daardoor ademde hij diep in. 'Ik hou ook van jou, maar jij houdt meer van die klote eieren. Je bent te bang voor mij om iets te doen en ik zal toch vreemdgaan, we zullen weer ruzie krijgen over die klote draak, het heeft toch geen nut meer...' zei hij, hij kwam moeilijk uit zijn woorden en hij sprak vrij grof.

Koningin Destiney Hiddon

"Ik kan er niets aan doen... maar zodra je me aanraakt, ben ik eruit..." Fluisterde ze hem huilend toe. ze vond dat ze nog een mogelijkheid hadden en ze wilde er zo graag met hem uitkomen...
hij sprak grof en ze keek naar de grond. "Wat gaan we nu dan doen? komt het dan ooit weer goed tussen ons?" Vroeg ze aan hem met een verdrietige blik in haar ogen. Zonder hem zou ze het eigenlijk allemaal niet meer zo goed zien zitten eigenlijk...

KOning Thobias Hiddon

'Ja, maar zodra ik je aanraak word je boos en bang. Dat wil ik toch ook niet? Dat doet mij ook pijn, Destiney. Ik vind het vreselijk om je zo bang te zien als ik iets doe..' fluisterde hij nu. Ze leek het niet eens door te hebben. Ze wilde weten wat ze gingen doen, of het ooit weer goed kwam. 'Ik wil dit ook helemaal niet, Destiney. Ik wil dat het goed gaat, maar dit werkt toch niet? Wat wil jij dan doen?' vroeg hij zacht.

Koningin Destiney Hiddon

"Het doet mij pijn dat je te ver bent gegaan zodat ik zo ben geworden." Zei ze nu tegen hem en ze veegde langs de tranen op haar gezicht. "Bovendien komt dit echt nooit goed zonder jou... ik heb jou hierbij nodig, Thobias, keihard... alsjeblieft... steun me en help me. Dit is niet binnen twee dagen goed, want zo kort zijn we pas bezig, pas twee dagen... natuurlijk is er dan nog geen verbetering." Legde ze zachtjes aan hem uit.
"Ik wil ons niet opgeven... echt niet... Ik wil doorzetten." Fluisterde ze zacht.

Koning Thobias Hiddon

Door wat ze zei klemde hij zijn kaken op elkaar, hij werd boos, maar hij wist ook wel dat ze gelijk had, daarom ging hij er niet verder op door. Ze zei dat het nooit zo snel goed kon, dit was niet zo snel voorbij en ze waren nog niet zo lang bezig, natuurlijk was er geen verbetering. Ze wilde het niet opgeven. 'Ik ook niet, maar ik weet niet hoe ik het vol moet houden,' zei hij nu heel eerlijk tegen haar.

Koningin Destiney Hiddon

Ze luisterde naar hem en knikte een klein beetje. "Oké... misschien moet je dan maar gaan en uitzoeken wat je echt wilt, of je hier echt voor wilt en kunt gaan." Haar stem klonk gebroken en verdrietig en ze staarde naar de grond, maar misschien was het beter als hij uitzocht wat hij wilde, dan kon hij er echt voor haar zijn.

Koning Thobias Hiddon

'Lieve Destiney, ik weet wel wat ik wíl, ik weet alleen niet hoe ik dat moet doen,' fluisterde hij nu zachtjes. Hij wilde heel graag bij haar blijven, hij hield van haar en hij wilde dat het goed ging, maar hij wist niet hoe. Hij werd nu al veel te onrustig. 'Ik kan amper bij je in de buurt zijn, ik kan het heel moeilijk volhouden en ik ben zo bang om het heel fout te doen, ik ben bang dat ik het niet meer in kan houden,' zei hij zachtjes.

Koningin Destiney Hiddon

Hij wist wat hij wilt, hij wist alleen niet hoe hij het moest... "Probeer dat dan maar uit te vinden..." Fluisterde ze tegen hem terug. Ze keek naar de grond en luisterde naar hem. Hij kon niet bij haar in de buurt zijn, hij kon het moeilijk volhouden en hij was bang om het fout te doen.
"Denk je dat het gaat veranderen als we elkaar een tijd niet zien?" Vroeg ze. Het zou zo blijven, dat wist ze bijna zeker, want zo was Thobias, ze kende hem niet anders.

Koning Thobias Hiddon

Hij ademde diep in en hij sloot zijn ogen even, hij vond dit echt heel erg moeilijk, hij wilde het graag, maar hij kon dit niet zo makkelijk. Dit was lastig voor hem omdat hij er zo enorm veel zin in kreeg, het was nu echt al lang geleden en hij merkte gewoon dat hij het niet vol kon houden. 'Kan jij mij niet helpen zoeken naar een goede manier om hier mee om te gaan? Ik weet echt niet wat ik moet doen, maar ik hou wel van je... ik wil dit niet opgeven,' fluisterde hij. 'Ik weet het niet, ik denk het niet,' zei hij zachtjes.

Koningin Destiney Hiddon

Hij vroeg of ze hem niet kon helpen om te zoeken naar een goede manier om ermee om te gaan. Hij wist niet wat hij moest doen, al hield hij wel van haar, hij wilde het gewoon niet opgeven. Daardoor keek ze wel weer even naar hem.
"Gelukkig... ik houd ook zo ongelooflijk veel van jou." Fluisterde ze zachtjes tegen hem.
"Het meeste helpt het wanneer je lief voor me bent en niet boos word... dat je geduld hebt en me een kans geeft om over dingen na te denken zodat ik er wat mee kan." Legde ze hem zachtjes uit.

Koning Thobias Hiddon

Ze was duidelijk blij met zijn antwoord en ze zei dat ze ook heel veel van hem hield, daarna vertelde ze wat hij het beste kon doen en hij knikte langzaam, dat zou hij allemaal proberen. 'Ik vind het lastig om te bepalen wat ik wel en niet mag... het voelde zelfs ongemakkelijk om bij je te slapen, ik durfde niet eens naar je toe te draaien uit angst dat ik je per ongeluk zou vastpakken,' zei hij nu zacht en eerlijk tegen haar, omdat ze dat best mocht weten.

Koningin Destiney Hiddon

Hij vertelde haar eerlijk dat hij het lastig vond om te bepalen wat hij wel en niet mocht.
"Alsjeblieft, raak me voorlopig niet aan, behalve als ik in die trance terecht kom, maar verder alsjeblieft nog niet... ik doe mijn best om het zo snel mogelijk weer te kunnen." Legde ze zachtjes aan hem uit. "Ik kan wel een tijdje op de bank slapen anders... al vind ik het ook fijn om bij je in bed te liggen, maar als ik vanzelf tegen je aan ga liggen, is er eigenlijk niets aan de hand." Glimlachte ze lichtelijk.

Koning Thobias Hiddon

Hij mocht haar voorlopig niet aanraken, behalve als ze weer naar het bos wilde, hij knikte langzaam, al viel het hem flink tegen. Het begon aardig te vervelen om het zelf te doen, als het zo doorging zou hij echt constant naar haar verlangen, maar dat moest hij dus nog even volhouden. Ze kon wel op de bank slapen, maar het bed vond ze ook fijn, als ze tegen hem aan ging liggen was er niets aan de hand. 'Dan proberen we dat wel gewoon, maar nu gaan we weer terug....' zei hij zacht tegen haar. Hij wilde nu graag weer naar binnen, anders zouden ze vast weer ruzie krijgen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij knikte langzaam door haar woorden en ze glimlachte hem een beetje toe daardoor. Hij was wel echt heel erg lief voor haar en ze was blij dat hij het wilde. "Ik vind het zo ongelooflijk fijn dat je me wilt helpen, je doet het echt goed, ik ben intens blij dat je bij me wilt blijven." Fluisterde ze liefdevol tegen hem. "Ja, nu moeten we terug naar onze kleine Thomas." Sprak ze zachtjes tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

'Ik wil het ook heel g raag goed doen, maar ik vind het heel moeilijk,' zei hij zachtjes tegen haar. Ze liepen terug en eenmaal in het huisje liep hij even naar Thomas, maar die lag weer heel rustig te slapen, het zag er lief uit en hij streek zachtjes met zijn vingers langs het hoofdje van Thomas. Daarna draaide hij zich om en keek hij even naar Destiney. 'Is het goed als ik zo even in bad ga?' vroeg hij zacht, waarschijnlijk wilde ze dat niet samen doen.

Koningin Destiney Hiddon

"Ik weet hoe moeilijk je het vind... maar we moeten dit echt samen doen, ik kan het niet alleen en jij kan het ook niet alleen." Legde ze zacht aan hem uit Hij keek naar Thomas en streelde langs zijn gezichtje. Het deed Destiney goed dat hij zo lief voor hun zoontje was, dat hij echt om Thomas leek te geven en daar was ze heel blij mee. Thobias gaf aan even in bad te willen en ze knikte.
"Ja, ga maar lekker. misschien kom ik straks wel eventjes naar je toe, om gewoon bij je te zijn om te kijken hoe dat gaat." Sprak ze zacht.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze wist hoe moeilijk hij het vond, maar ze moesten dit echt samen doen, ze kon het niet alleen en hij kon het ook niet. Hij wist dat ze gelijk had, maar hij was zo bang om het fout te doen en dit gevoel was vreselijk, hij vond het niets om zo lang van haar af te moeten blijven, dat zou hij waarschijnlijk nooit leuk vinden. Het duurde al veel te lang en waarschijnlijk zou het niet morgen opgelost zijn, dat frustreerde hem enorm. Hij moest in bad gaan en misschien kwam ze zo wel even naar hem toe, om bij hem te zijn en te kijken hoe dat ging. Hij knikte langzaam, dat was misschien wel een goed idee. Zolang Destiney niet naakt voor hem stond, moest het wel te doen zijn. Hij ging de badkamer in en hij liet het bad vollopen, daarna trok hij zijn kleding uit en gooide hij die aan de kant. Hij liet zich in het warme water zakken en hij sloot zijn ogen, hij probeerde zijn hoofd leeg te maken.