Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

Ze trok zelfs meteen haar hand los wanneer Serena die vast wilde pakken, Thobias had haar helemaal verpest. Ze was doodsbang en wilde helemaal niets meer. Ze wilde het liefste ook niemand meer zien. Misschien was het beter om naar haar huisje te gaan .. Ze wilde Thobias nooit meer zien.


Koning Reagan Tridon

Wanneer Remi naar hem toe was gekomen en uit had gelegd wat hij had aangetroffen, besloot Reagan meteen om Thobias te gaan zoeken. Met een fakkel liep hij in de nacht rond en wanneer het bijna licht was, vond hij Thobias in de boomhut. Hij ging bij zijn vriend zitten en besloot hem nog eventjes te laten slapen, hij zag er vermoeid uit.

Serena Lomaz

'Destiney, ik doe je niets, ik wil je alleen maar helpen. Wat is er gebeurd?' Vroeg ze nu zachtjes aan de vrouw, wat bezorgd. Wat had Thobias gedaan met haar dat ze zo bang was? Ze begreep echt niet wat er aan de hand was. Was Thobias zo boos op haar geweest door die draak? ze hield Thomas nog steeds vast en ze keek voorzichtig op naar Destiney. 'Wil je Thomas vasthouden?' Vroeg ze zacht, omdat ze misschien haar zoontje wel bij zich wilde hebben.

Koning Thobias Hiddon

Hij droomde super heftig, af en toe draaide hij serieus alle kanten op, maar hij werd niet wakker. Pas in de ochtend werd hij wakker en hij was eerst flink in paniek door de heftige droom. Hij probeerde meteen overeind te komen, maar dat ging niet echt zoals hij zou willen, hij trilde over zijn hele lichaam. Hij had niets gegeten, hij voelde zich ook wat raar en zwakjes.

Koningin Destiney Hiddon

Serena wilde helpen en vroeg wat er gebeurd was. Ze schudde langzaam haar hoofd, ze wilde er nog even helemaal niets over kwijt. Ze was helemaal in de war en wilde alleen zijn. Serena vroeg of ze Thomas bij zich wilde hebben en daardoor knikte ze. Dat vond ze wel fijn, ze putte troost uit het jongetje.


Koning Reagan Tridon

Hij hield echt de wacht bij zijn vriend en wanneer hij ineens overeind wilde komen, legde hij zijn hand op zijn arm. "Thobias... wat is er gebeurd?" Vroeg hij zachtjes aan zijn vriend met een bezorgde blik in zijn ogen.

Serena Lomaz

Ze wilde er nog niet over praten en dat kon ze ook wel begrijpen, het was natuurlijk net gebeurd en dat maakte het lastig. Ze wilde Thomas wel bij zich hebben en ze gaf de jongen voorzichtig aan, hij was echt wel heel mooi, waarschijnlijk werd hij heel knap later, maar dat kon ook niet anders met zijn ouders. Thobias en Destiney waren allebei best wel aantrekkelijk om te zien.

Koning Thobias Hiddon

Opeens was Reagan daar, hij staarde zijn vriend aan en hij ademde diep in. 'Ik had ruzie met Destiney, alweer.' fluisterde hij. Het ging er dan ook zo heftig aan toe. 'Ik denk dat het klaar is tussen ons... ik heb haar bang gemaakt...' fluisterde hij daarna en hij kroop helemaal weg in de hoek. Hij wilde ook niet meer naar huis, hij wilde haar niet meer zien.

Koningin Destiney Hiddon

Ze hield Thomas dicht in haar armen wanneer hij werd aangegeven en het kindje sliep heel erg snel weer verder, met hem in zijn armen viel Destiney uiteindelijk ook doodvermoeid in slaap en ze werd pas weer wakker wanneer het ochtend was. ze knipperde met haar ogen en keek naar haar kleine zoontje in haar armen.


Koning Reagan Tridon

Thobias had ruzie met Destiney gehad en dacht nu dat het klaar was tussen hun want hij had haar bang gemaakt. "Oh.. .Thobias..." Mompelde Reagan zachtjes. Hij pakte de hand van zijn vriend vast.
"Kom mee terug naar het kasteel, dan kun je het weer goed maken met haar..." Fluisterde hij hem toe.

Serena Lomaz

Thomas viel weer in slaap, het was een heel schattig gezicht en na een tijdje zag ze dat ook Destiney uiteindelijk in slaap zakte. Ze bleef wel bij de vrouw zitten, maar zelf leunde ze ook tegen de muur en viel ze uiteindelijk ook weer in slaap, omdat ze zelf ook aardig moe was. Ze merkte het ook niet dat Destiney weer wakker werd, helemaal niet.

Koning Thobias Hiddon

Reagan pakte zijn hand vast en hij sloot zijn ogen. 'Ik kan niet terug... ik wil het niet... ik kan het ook niet meer goedmaken met haar, ik weet zeker dat ze dat niet wilt.' fluisterde hij nu. Hij schaamde zich, maar hij was ook nog steeds heel erg kwaad op haar. 'Ik denk dat ze een ander heeft...' mompelde hij daarna.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek naar Serena die zo lief was geweest om bij haar te blijven. Ze zat tegen de muur aan en Destiney bleef op haar plek zitten met Thomas. Ze wist gewoon echt niet wat ze moest doen, ze zou Thobias niet meer in zijn ogen durven te kijken... Na een tijdje leek ze te weten wat ze wilde en ze kwam overeind. Zachtjes legde ze Thomas in zijn bedje neer en begon een brief te schrijven.

"Lieve Thobias,

Het spijt me, maar ik kan zo niet meer bij je zijn, ik durf je niet eens meer aan te kijken, ik ben doodsbang en misschien is het beter als we elkaar een tijdje niet meer zien.
Ik kan je met zekerheid zeggen dat ik geen ander heb, momenteel ben ik ook zo bang dat niemand mij kan aanraken. Dat kon trouwens al niet, hoe kan ik dan ooit een ander hebben? De enige man die mij mocht aanraken, was jij... maar dat heb je nu verpest...
Je wist het, je wist zo ontzettend goed hoe vreselijk bang ik was en toch ging je door. Het doet vreselijk veel pijn dat je mijn vertrouwen zo hebt geschaad...
Nog steeds houd ik wel van je, ondanks alles... Ik hoop dat je sterk genoeg bent om het goed te maken.
Ik ben weer naar mijn oude huisje, met Thomas, ik mis je nu al... maar even afstand van elkaar houden is misschien wel beter voor ons.

Ik houd van je,

Liefs, Destiney"

De brief was amper leesbaar door haar tranen, maar ze zette hem op het bureau neer met de naam van Thobias erop geschreven. Daarna pakte ze wat spulletjes in en vertrok ze samen met haar zoontje naar haar oude huis.


Koning Reagan Tridon

"Jawel... je moet terug voor het volk sowieso, Thobias... Anders ga je met me mee naar Riverwood, dat kan ook." Sprak Reagan hem toe. Thobias dacht dat Destiney een ander had en Reagan schudde langzaam zijn hoofd eventjes.
"Heeft ze ooit interesse getoond in andere mannen? Ik geloof echt niet dat Destiney tot zulke dingen in staat is, daarvoor houdt ze veel te veel van je."

Koning Thobias Hiddon

Hij moest terug, sowieso voor het volk, hij kon ook mee naar Riverwood. Hij wist helemaal niet wat hij wilde, hij wilde hier blijven, ver weg van alles, maar dat kon niet en dat zou Reagan waarschijnlijk ook echt niet accepteren. 'Ik weet het niet meer,' mompelde hij zacht, omdat hij Destiney echt wel vertrouwde, maar toen hij haar tegen was gekomen, was het opeens weg geweest, hij vertrouwde haar niet meer, hij had er een rot gevoel bij en hij sloot zijn ogen weer, het voelde vreselijk.

Koning Reagan Tridon

"Niet jezelf weer verliezen, Thobias... Kom op. Je moet actie ondernemen, want ik wil niet dat je weer wegkwijnt..." Reagan was vreselijk bezorgd over zijn vriend en doodsbang dat het fout zou gaan. Hij kwam langzaam overeind en keek Thobias doordringend aan. "Kom." Sprak hij zacht tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

Hij hoorde niet eens echt dat Reagan heel bezorgd om hem was, hij had het niet zo door omdat hij in zichzelf gekeerd was, dan merkte hij het vaak echt niet meer en dat was best wel vervelend. Hij kwam overeind en hij zei dat Thobias moest komen, hij stond daarna wel langzaam op en hij klom naar beneden, hij zou wel mee gaan, al wilde hij het eigenlijk niet. Hij luisterde meestal best wel goed naar Reagan, ondanks alles.

Koning Reagan Tridon

Thobias was wel in zichzelf gekeerd, maar hij luisterde wel naar hem. Gelukkig maar. Hij haalde even diep adem en nam zijn vriend met zich mee het dorp in. Op de weg naar het kasteel toe, bleef hij halverwege staan.
"Daar is Destiney..." Mompelde hij. Ze had Thomas bij zich en hij zag aan haar gezicht dat ze huilde.

Koning Thobias Hiddon

Hij liep met Reagan mee, maar hij keek eigenlijk echt helemaal niet om zich heen, hij was in gedachten verzonken, tot Reagan opeens weer iets zei. Hij keek nu wel op, hij zag zijn vrouw, met Thomas. Ze ging weg. 'Ik zei het je toch, het is over,' fluisterde hij, daarna draaide hij zich om, hij wilde haar niet onder ogen komen, dan liep hij liever om naar het kasteel. Hij liep aardig door, hij voelde zich vreselijk.

Koning Reagan Tridon

"Het kan niet over zijn... jullie horen bij elkaar, Thobias..." Vertelde Reagan zacht tegen zijn vriend. "Destiney!" Riep hij nu en hij hield Thobias dichtbij zich. De vrouw keek schichtig op en zette een paar passen achteruit. Daarna zag ze Thobias en Reagan en stond ze stil. Heel langzaam een aarzelend kwam ze wat dichterbij, je zag duidelijk de angst in haar ogen.

Koning Thobias Hiddon

Reagan zei dat het niet over kon zijn, ze hoorden bij elkaar. Hij werd bij Reagan gehouden en daar was hij hem niet echt dankbaar voor, hij keek ook wat boos naar hem, maar het was al te laat, hij riep Destiney al. Ze zette eerst een paar passen achteruit en daarna kwam ze toch dichterbij, ze was duidelijk bang. 'Dit is geen goed idee,' fluisterde hij nu, hij vond het vreselijk om dit te zien en hij raakte alleen maar meer in paniek.

Koning Reagan Tridon

Thobias vond het geen goed idee wat hij deed en Reagan keek hem aan. "Thobias, je weet dondersgoed dat je het zonder haar niet red. Zet je eigen trots opzij en geef haar een reden om haar bij je te laten blijven." Gaf Reagan eerlijk aan. Destiney stond nu nog maar op twee meter van ze vandaan, ze huilde zachtjes.
"Ik heb geen ander, echt niet... dat kan ik niet eens..." Snikte ze vreselijk.

Koning Thobias Hiddon

Reagan zei dat hij heel goed wist dat hij het zonder haar niet zou redden, hij moest zijn eigen trots opzij zetten en haar een reden geven om te blijven. Dat was alleen een stuk moeilijker dan het nu klonk. Hij wilde het wel, maar als ze elke keer zo veel ruzie hadden, was het lastig. Hij wist dat hij moeilijk was, dat niemand makkelijk met hem om kon gaan en dat hij veel van iemand verwachtte, maar nu voelde het echt vreselijk en leek het makkelijker te zijn om het maar op te geven. Destiney stond dichterbij en hij zag dat ze huilde, ze zei daarna dat ze geen ander had, echt niet, ze kon het niet eens. Hij keek haar kort aan, daarna staarde hij naar de grond. 'Het spijt mij,' mompelde hij nu. Hij wist niet waarom hij het opeens dacht, maar hij was echt heel erg door het lint gegaan.

Koningin Destiney Hiddon

Ze hield Thomas dicht tegen haar lichaam aan als een soort bescherming, ze trilde als een rietje en bleef snikken. Hij zei zachtjes dat het hem speet en ze beet op haar lip, het was niet genoeg, het was niet genoeg voor haar om hem ineens weer te vertrouwen en in zijn armen te kruipen en te doen alsof alles goed was.
"H-help me alsjeblieft..." klonk haar stem lichtelijk aarzelend en vol verdriet. "I-ik hou van je... e-echt..." Ze wist gewoon niet meer wat ze moest doen.

Koning Thobias Hiddon

Hij keek weer op naar haar en hij zag hoe ze op haar lip beet, waardoor hij trillend inademde, dit voelde echt vreselijk, het liefste zou hij weg rennen en doen alsof dit allemaal niet gebeurd was, maar dat was onmogelijk en dan zou het waarschijnlijk alleen maar slechter gaan, ook met hem. Ze zei vol verdriet en bijna smekend dat hij haar moest helpen, ze hield van hem, echt. 'Ik ook van jou...' fluisterde hij. 'Ik hou zielsveel van je, maar ik weet niet wat ik moet doen...' zei hij daarna heel zacht. Hij wist niet hoe hij hier mee om moest gaan.

Koningin Destiney Hiddon

Hij fluisterde dat hij ook zielsveel van haar hield, maar hij wist niet wat hij moest doen. "Ik weet het ook niet..." Klonk haar stem schor en pijnlijk. Ze staarde naar de grond.
Reagan keek naar de twee en haalde diep adem. "Wees er voor elkaar, wees lief en zorg ervoor dat jullie elkaar weer gaan vertrouwen, ga anders een tijdje samen met Thomas weg, misschien naar jouw huisje, Destiney, tot het weer goed gaat." Opperde de man voorzichtig.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze het ook niet wist en daarna was het even stil, tot de stem van Reagan die stilte doorbrak. Hij zei dat ze er voor elkaar moesten zijn, ze moesten lief zijn en er voor zorgen dat ze elkaar weer gingen vertrouwen. Door wat Reagan daarna zei staarde hij zijn vriend aan, dan zou Destiney echt weg zijn. Hij wist niet goed hoe hij daar mee om moest gaan, dat zou toch nooit goed kunnen gaan? Hij snapte wel dat ze nu niet bij hem wilde zijn, maar alleen zijn zou het voor hem veel lastiger maken.

Koning Reagan Tridon

Thobias begreep hem duidelijk verkeerd, hij zag de blik in zijn ogen. "Sorry, dat kwam er verkeerd uit, ik bedoelde natuurlijk dat jij met haar mee moet gaan Thobias, jullie met z'n drieën." Sprak hij nu wat beschaamd over zijn fout en hij legde zijn hand op de schouder van Thobias neer.
"Ga leuke dingen doen, een echt gezinnetje zijn en jullie zullen zien dat jullie dan veel sterker terug kunnen komen naar het kasteel." Glimlachte hij.

Koning Thobias Hiddon

Door wat Reagan zei haalde hij opgelucht adem, hij dacht echt niet dat hij zonder Destiney kon, hoe slecht het ook ging. Helemaal niet als ze daarna nog verder moesten samen, want hij zou in de tussentijd waarschijnlijk alles kapot maken. 'ik kan jou toch niet al het werk laten doen?' vroeg hij nu zacht aan zijn vriend. Hij wilde juist Reagan helpen, maar nu was het andersom. Hij vond het oneerlijk, hij wilde dat zijn vriend echt niet aandoen, misschien kon hij dat nu wel helemaal niet hebben. Dat zou nog veel erger zijn. Hij wist ook niet of Destiney het nog wel zag zitten met hem, misschien wel helemaal niet.

Koning Reagan Tridon

Thobias gaf aan dat hij hem niet al het werk kon laten doen.
"Denk maar niet aan mij, oké? Jullie familie is veel belangrijker, vooral op dit punt. Ik moet gewoon andere mensen om hulp vragen en dan kom ik er echt wel uit." Knikte hij nu.
"Mag ik in de tussentijd wel bij Gwynn zijn? Gewoon alleen om met haar te praten?" Vroeg hij voorzichtig aan de man. Dan zou hij het waarschijnlijk wel volhouden.

Koning Thobias Hiddon

Reagan zei dat hij niet aan hem moest denken, zijn familie was veel belangrijker, vooral op dit moment. Hij zou andere mensen om hulp vragen en dan kwam hij er echt wel uit. Hij knikte langzaam, als Reagan dacht dat hij het wel kon, zou het wel goed zitten. Hij vroeg of hij wel bij Gwynn mocht zijn, alleen om met haar te praten. Hij ademde langzaam in en knikte uiteindelijk, hij vond het wel oké, op dit moment maakte het hem allemaal niet echt meer uit. Als ze alleen af en toe zouden praten, kon hij dat waarschijnlijk wel hebben.

Koning Reagan Tridon

Thobias knikte een paar keer, hij leek het allemaal wel oké te vinden en daardoor haalde Reagan diep adem met een glimlach. "Oké, veel succes samen, dan zorg ik voor alles." Knikte hij. Daarna liep hij in de richting van het kasteel.
Onzeker keek Destiney op naar Thobias. "Ik vind het wel heel moeilijk..." Klonk haar stem heel erg zacht en eerlijk, ze wist echt niet goed wat ze moest doen, hoe ze zich moest gedragen...