Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Hij staarde naar Fay, hij vond dit echt heel erg. Dit was niets voor hem. Hij hield van haar, hij zou haar nooit pijn doen. 'Schakel je gevoel uit, doe wat je moet doen, wanneer het nodig is. Dat moet je écht leren voor je hier ook maar iets mag doen,' gromde Lucius nu, waardoor Stephen diep in ademde. 'Zal ik anders Chayenne en Faith halen? Dan mag je het bij hun proberen...' zei Lucius. Stephen schudde zijn hoofd, hij had geen keuze. Hij schakelde al zijn gevoelens uit en daarna haalde hij uit, en nog een keer.

Koningin Fay Lahero

"Niet doen, niet uitschakelen..." fluisterde ze Stephen toe, dat wilde ze echt niet.. Dan was het geen Stephen meer maar een robot. Stephen deed wat Lucius vroeg en sloeg haar nog een paar keer, het was echt hard. Ze beet op haar lip. "Niet uitschakelen, wees jezelf, dat heb ik liever..." Zei ze hees en ze keek Stephen doordringend aan.

Koning Stephen Lahero

Door wat Fay zei ademde hij diep in. 'Dan kan ik het niet... ik moet dit doen, ik ben niet zoals mezelf, dan kan ik dit niet, het moet wel.' fluisterde hij, hij kon gewoon niet anders. 'Stephen, doorgaan,' gromde Lucius. Damion begon te protesteren, Stephen zag hoe hij naar de man toe ging. Hij pakte een stok en sloeg keihard in het gezicht van Damion, die niets deed, maar blijkbaar vond Lucius het niet genoeg, hij haalde nog een paar keer uit, tot Damion helemaal doodstil was. Hij had zijn ogen gesloten en Lucius knikte naar Stephen. 'Doorgaan,' zei hij meteen. Stephen knikte en haalde weer uit naar Fay.

Koningin Fay Lahero

Ze luisterde naar hem en knikte even. "Oké..." Zei ze heel zacht. Volgens Lucius moest hij doorgaan. Damion bemoeide zich ermee, Lucius sloeg hem, hard, ze trilde hierdoor. "Hou op." Siste ze hem toe. Ze keek hem woedend aan. "Laat hem erbuiten." Gromde ze hem toe. Stephen haalde weer uit op haar. Ze voelde hoe ze steeds warmer werd en kwader..

Koning Stephen Lahero

Hij ging even zo door, daarna haalde hij diep adem. Hij wilde dit echt niet. Zelfs als hij zijn gevoelens uitgeschakeld had vond hij dit heel erg. Daarom draaide hij zich nu om. Lucius gaf Damion nog een klap. Dit was genoeg zo. Nu hij zijn gevoelens wat uitgeschakeld had, was het makkelijker voor hem om zijn eigen vader als een monster te zien. Hij greep Lucius vast en hij haalde keihard uit, Lucius blokkeerde hem half, maar Stephen raakte hem toch. Meteen kreeg hij zelf ook een klap, maar hij bleef doorgaan. Hij kon heel even zijn gang gaan, daarna grepen wachters hem vast en werd hij met een klap tegen de muur gegooid.

Koningin Fay Lahero

Ze voelde het bloed over haar huid heen lopen, ze hijgde lichtelijk, ze werd van dit alles zo vreselijk kwaad, alle verdriet werd nu omgezet in woede en het was echt verschrikkelijk. Stephen greep ineens zelf in en haalde uit naar Lucius. Hij werd door wachters gegrepen en tegen de muur gegooid, ze was inmiddels zo heet dat haar boeien gewoon smolten. Ze keek Lucius met vuurrode ogen aan en ze greep hem bij zijn keel en duwde hem tegen de muur, ze hoorde hoe haar hand siste op zijn huid, iedere bewaker die haar van hem af probeerde te halen, brandde zijn handen. Hijgend van woede keek ze Lucius aan.

Lucius Legos

Het was een kwestie van tijd tot hij kon zien wat ze kon. Hij moest toegeven dat hij dit leuk vond. Stephen werd gek, Damion probeerde los te komen, maar hij lette eigenlijk alleen maar op Fay. Dit maakte haar duizend keer interessanter. Hoewel haar greep brandde op zijn huid en het vreselijk veel pijn deed, was hij wel wat gewend. Meer dan wie dan ook. Hij werd tegen de muur gedrukt en hij keek in haar ogen. Ze waren vuurrood, het paste perfect bij haar hele houding. Stephen krabbelde overeind en kwam naar hun toe. Het was duidelijk dat hij nog steeds niet zichzelf was, want hij wist dat Stephen anders in zou grijpen. 'En, wat ga je nu doen? Wil je mij afmaken? Dat zal Stephen je kwalijk nemen. Hij wil het misschien niet toegeven, maar hij zal vreselijk verdrietig zijn als ik er niet meer ben. Rysha dood, zijn kinderen dood, iedereen is dood behalve Aurora en hij zal het hier in één keer overnemen. Dat kan hij niet. Wat wil je doen?' vroeg hij aan haar. 'Fay, niet doen!' schreeuwde Damion, maar die kon verder toch niks.

Koningin Fay Lahero

Ze voelde zich machtiger dan ooit, misschien kwam het omdat ze zich weer herinnerde hoe het vroeger ging, hoe zij altijd werd gemarteld. Ze tilde Lucius wat omhoog en bekeek hem met een wat rare blik, dit was hoe ze vroeger was... Bestemd om te martelen. Ze gooide Lucius in een hoek met onwijs veel kracht en ze bond hem vast zoals zij vastgebonden had gezeten. Damion bemoeide zich ermee, ze keek naar hem om, het vuur brandde in haar ogen. "Bek. Dicht." Siste ze hem toe. Ze pakte een zweep en klapte daar eerst een keer mee in de lucht, daarna begon ze op Lucius in te slaan, hard en fel, alle frustratie sloeg ze eruit.

Damion Nario

Hij wist dat dit helemaal fout zou gaan. Dat kon gewoon niet anders. Lucius zou dit misschien nu pikken, maar niet op de langere termijn. 'Stephen, maak mij los! Komop, doe iets! Je kunt dit niet laten gebeuren, hij zal de kinderen straffen... hij zal Chayenne en Faith pakken...' schreeuwde hij nu. Stephen staarde hem aan, maar keek daarna weer naar Lucius en Fay. Hij greep niet in, hij deed niets. Ze begon Lucius te slaan en die deed helemaal niets. Er was niets aan zijn gezicht te zien, hij liet niets horen, helemaal niets. Hij keek haar constant strak aan en Damion ademde diep in. Daarna maakte Stephen hem opeens wel los. Tegelijkertijd met Stephen schoot hij naar Fay toe en hij greep haar vast. 'Niet doen... hou op...' zei hij, Damion klonk nog vrij kalm, maar hij meende het wel. Ze moest ophouden.

Koningin Fay Lahero

Ze had het gevoel dat niets haar kon stoppen, al werd ze wel even gestoord, Damion pakte har vast, ze moest het niet doen, ze moest ophouden. Ze duwde hem hard van haar af met een grom en hief haar hand daarna weer om te slaan. Ze was niet echt bij zinnen op dit moment, ze was helemaal op een andere wereld.

Koning Stephen Lahero

Hij deed eigenlijk niets, misschien omdat hij nog steeds niet zichzelf was. Damion werd weggeduwd en nu greep hij wel de hand van Fay was. Hij draaide die in een krachtige beweging op haar rug en hij duwde haar vrij hard tegen de muur. 'Het is genoeg,' zei hij. Damion krabbelde overeind en ging achter hem staan, maar hij deed niets. 'Het is genoeg, Fay. Damion heeft gelijk, hij zal ons terug pakken op een zwakke plek. Wil je dat hij Faith tot het uiterste drijft, zoals hij bij ons doet? Wil je dat hij haar pijn doet en gek maakt?' vroeg hij zacht. Hij kwam langzaam weer wat bij zinnen.

Koningin Fay Lahero

Haar hand werd gegrepen en ze werd tegen de muur geduwd. Meteen wilde ze zichzelf weer losmaken, maar Stephen was sterker. Ze bleef wel tegen hem vechten, maar zodra hij het over Faith had, bleef ze stil. Ze keek Stephen doordringend aan en haar ogen kleurden langzaam weer terug naar normaal. Ze trilde helemaal en de tranen gleden over haar wangen.
"Ik heb het verpest... ik heb het helemaal verpest..." Fluisterde ze trillend.
"H-het spijt me..." Ze keek Stephen heel erg schuldig aan. Ze voelde dat haar benen het langzaam begaven en ze leunde tegen hem aan.
"Ik kan dit gewoon niet, ik kan het echt niet... het is teveel..." Ze slikte even.

Koning Stephen Lahero

'Nee, je kon er niets aan doen, hij wil dit, je hebt niets verpest,' fluisterde hij. Hij streek kort langs haar wang en daarna liet hij haar pas los. Hij sloeg wel zijn armen om haar heen, hij merkte dat ze helemaal tegen hem aan leunde. Hij keek even naar Damion en hij knikte naar Lucius. Damion ging naar hem toe en maakte hem los, Lucius zag er niet uit. Hij moest afschuwelijk veel pijn hebben, maar hij sprak geen woord, er was echt niets aan hem te zien. Hij zat wel helemaal onder het bloed. 'kom,' zei hij zacht, hij wilde Fay meenemen, weg hier.

Koningin Fay Lahero

Stephen vertelde dat dit was wat Lucius wilde. "Hoe kan hij dit willen?" Vroeg ze net zo fluisterend. Ze voelde zijn armen om haar heen en ze brak... ze snikte en hield hem stevig vast.
"Ik hou zoveel van je... ik doe alles om je te beschermen..." Snikte ze. Ze ging zo door het lint alleen maar omdat Lucius Stephen pijn deed. Ze voelde nu pas dat haar rug pijn deed. Stephen nam haar mee, ze merkte dat ze amper kon lopen, ze trilde zo erg en elke beweging deed pijn.

Koning Stephen Lahero

'Hij wil rare dingen,' mompelde hij zacht. 'Dat weet ik,' fluisterde hij. Ze wilde het helemaal niet verpesten, ze wilde het niet verkeerd doen, dat wist hij. Hij bracht haar naar zijn kamer, hij legde haar op bed neer en hij streek kort langs haar gezicht. Na een tijdje kwam Damion ook, hij zag er niet heel goed uit, zijn gezicht had wat blauwe plekken. 'Lucius is naar Aurora, geloof ik,' fluisterde Damion, Stephen knikte even. Hij legde zijn handen op het lichaam van Fay en hij probeerde haar wat te genezen, maar het ging niet echt zoals hij wilde.

Koningin Fay Lahero

Ze werd naar de kamer van Stephen gebracht, ze ging voorzichtig op het bed liggen en hij streek langs haar gezicht. Ze keek hem nog steeds vol spijt aan, bang dat ze het verpest had, dat hij de meiden pijn zou doen. Damion kwam binnen en zei dat Lucius bij Aurora was. Stephen wilde haar genezen, maar ze pakte hem zachtjes vast en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze vond het genezen nu niet belangrijk, ze wilde dichtbij hem zijn...
"Ik wil bij jou blijven..." Fluisterde ze mompelend.



Aurora Legos

Ze had net de meiden weer naar de kamer gebracht toen ze hoorde van Lucius, haar hart klopte in haar keel en ze ging naar hun slaapkamer toe. "Oh, Lucius..." Fluisterde ze zacht en lichtelijk paniekerig. Ze kwam dichterbij en omhelsde hem stevig, ze hield hem tegen haar aan.

Lucius Legos

Hij was op het bed gaan zitten, hij pakte een doekje en hij depte zijn gezicht wat af, maar ook zijn borstkas was nogal gehavend. Aurora verscheen en hij keek langzaam op, hij zag heel erg wazig. 'Het gaat wel,' mompelde hij. Ze omhelsde hem, dat was nogal pijnlijk, maar hij liet echt helemaal niets zien. 'Fay is bijzonder, dat kunnen we gebruiken,' mompelde hij zacht.

Aurora Legos

Lucius mompelde dat het wel ging. "Je weet dat je eerlijk tegen mij kan zijn..." Fluisterde ze. Ze pakte zachtjes de doek van hem over en verzorgde hem verder. Ze was heel voorzichtig en lette goed op wat ze deed. Hij vertelde dat Fay bijzonder was, dat ze haar konden gebruiken.
"Waarvoor wil je haar gebruiken dan?" Wilde Aurora van hem weten. "Ik heb wat research gedaan, het schijnt dat Fay vroeger een getrainde vechtmachine was, ze was echt heel erg goed." Vertelde Aurora aan hem.

Lucius Legos

Door wat ze zei bleef hij stil. Hij kon het gewoon niet. Hij was niet eens eerlijk tegen zichzelf. Ze had dingen opgezocht over Fay. 'Dat kon ik voelen ja...' Mompelde hij. Hij kon echt een hele hoop hebben, maar hij voelde het wel. Hij ging er gewoon anders mee om. 'Laat het maar, het geneest wel weer...' Zei hij daarna. Ze wilde weten wat hij met haar wilde, maar daar wilde hij het nu nog niet over hebben.

Aurora Legos

"Ik meen het, ik ken je... ik weet dat het je wel pijn doet." Fluisterde ze Lucius zachtjes toe. Hij gaf aan dat hij het kon voelen dat Fay getraind was. Ze glimlachte hierdoor eventjes.
"Ik laat het niet, ik wil niet dat het gaat ontsteken." Vertelde ze hem nu doordringend. Ze ging gewoon weer verder met het schoonmaken van zijn wonden.
"Lucius, ik wil niet schrikken van je plannen, ik wil het met je eens kunnen zijn, vertel het me alsjeblieft..." Zei ze hem zacht.

Lucius Legos

Door wat ze zei zuchtte hij zacht, maar hij sprak nog steeds geen woord. Ze wilde het niet laten ontsteken. Hij liet haar daarom maar, al vond hij het niet fijn. Hij had liever niet dat ze zo veel aan hem zat, zeker nu. 'Je gaat niet schrikken en ik ga het nu niet vertellen,' mompelde hij tegen haar. Hij wilde het gewoon niet, hij was er wel een beetje klaar mee voor vandaag. 'Die Damion moet afgemaakt worden, die heeft een verkeerde invloed op hun allemaal. Dit laat ik niet nog eens gebeuren...' zei hij tegen haar. Hij was duidelijk kwaad, het zou beter zijn als Aurora een beetje op zou passen.

Koning Stephen Lahero

'Dat is goed,' fluisterde hij. Hij sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen en hij keek even naar Damion, hij wist niet goed wat hij moest doen, dat was duidelijk. 'Blijf maar hier, dat lijkt mij beter, maar hou alsjeblieft de meiden een beetje in de gaten...' zei hij zacht. Damion knikte en ging bij de deur staan. Stephen legde zijn hoofd tegen haar aan en hij sloot zijn ogen. Hij voelde zich afschuwelijk.

Aurora Legos

Ze zou niet schrikken en hij ging het ook niet vertellen. "Oké.." Zei ze hem zachtjes en gehoorzaam. Ze was nu klaar met hem en legde alle spullen even weg. Hij begon over Damion.
"Damion is maar een pion, Lucius, hij is niet belangrijk." Zei ze zacht, en dat zei ze niet eens om hem te beschermen. "Je kunt hem zonder al te veel moeite weer naar je hand zetten, dat weet ik zeker." Glimlachte ze Lucius toe, ze ging voorzichtig naast hem zitten.


Koningin Fay Lahero

Stephen vond het goed als ze bij hem bleef en ze knikte een beetje. Ze voelde zijn armen voorzichtig om haar heen. Ze sloot haar ogen en bleef hem vasthouden. Stephen sprak even tegen Damion en daarna legde hij zijn hoofd tegen haar aan. Langzaam kalmeerde ze een beetje en de wonden genazen haast vanzelf weer bij haar.
Ze gleed zacht met haar vingers over zijn rug heen en door zijn haren, ze raakte hem op dit moment heel erg graag aan, ze wilde alles voelen, bij hem zijn.

Lucius Legos

Damion was maar een pion, hij was niet belangrijk. Hij kon hem zonder al te veel moeite naar zijn eigen hand zetten. 'Hoe zou ik dat volgens jou moeten doen?' vroeg hij mompelend. Ze kwam bij hem zitten en hij ademde langzaam in, hij kwam overeind en hij haalde zijn kapotte kleding van zijn lichaam af. Hij wilde liever gewoon gaan slapen, maar waarschijnlijk wilde Aurora dit nog wel bespreken.

Koning Stephen Lahero

Ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij voelde haar vingers over zijn huid glijden. Hij liet het, hij vond het wel fijn, al zorgde het voor wat gemengde gevoelens. Het was allemaal nogal lastig. 'Ik wilde je nooit pijn doen,' zei hij zacht. Het maakte hem echt niet uit dat Damion alles kon horen, hij wist toch eigenlijk alles al en Stephen vertrouwde hem heel erg. Damion was altijd eerlijk en oprecht, hij had geen reden om dat niet te doen.

Koningin Fay Lahero

Stephen gaf aan dat hij haar nooit pijn wilde doen. Ze keek hem even doordringend aan en pakte zacht zijn gezicht vast. "Weet ik... Ik vind het alleen vervelend dat ik jou niet zag... Ik zag je eigen blik niet, ik zag geen Stephen..." fluisterde ze zacht tegen hem. Hij had natuurlijk zijn gevoel uitgeschakeld en dat vond ze zo naar. Ze gaf hem een kusje op zijn wang en glimlachte hem toe. "Het gaat wel, ik ben zo bang dat Lucius mijn oude aard weer probeert boven te halen, dat wil ik niet... Dan zal ik jou pijn doen, dat wil ik echt niet..."

Koning Stephen Lahero

Hij ademde diep in en daarna zuchtte hij zacht. 'Ik weet het... Dat vindt hij het leukste. Hij wil ons áltijd tegen elkaar opzetten. Altijd. Hij wil ons nog altijd uit elkaar krijgen, maar dat gaat niet gebeuren. Ik wil het niet, echt niet. We moeten gewoon over alles praten, niet echt boos op elkaar worden...' Fluisterde hij. Hij streek langs haar wang en hij zoende haar daarna langzaam.