Police Life

Rowan Rivers

Steven zei dat ze het wel zouden zien, hij dacht dat het wel mee zou vallen. 'Ik hoop dat het meevalt.' zei hij daarop. Hij liep achter Steven aan naar binnen en hij gooide zijn tas op de bank. Hij zag dat Steven naar de keuken liep en de cola wegzette, daarna pakte hij zijn mobiel. Hij leek na te denken en daarna een berichtje te verzenden. 'Steven, dit soort dingen kan je beter recht in iemands gezicht zeggen. Bespreek het gewoon eerlijk met haar. Je hoeft niet meteen te trouwen, maar spreek je gevoelens uit.' zei hij tegen zijn vriend. Daarna trok hij de koelkast open en zag hij dat er inderdaad niets anders stond dan bier en cola. Hij was niet echt een bier drinker, maar de kans dat Steven veel sterke drank in huis had was klein, dus pakte hij toch maar een biertje. Hij keek weer naar zijn vriend en hij nam een slokje. 'Dus, net zoals vroeger nu hé? Hoe lang denk je dat het gaat duren voor je mij helemaal zat bent?' vroeg hij grijnzend. Hij voelde zich nog steeds best wel goed, hij hoopte dat hij dit gevoel een beetje vast kon houden. Hij wist dat het vooral zwaar ging worden als hij alleen was, maar waarschijnlijk vielen de momenten dat hij de komende tijd alleen was mee. Hij wist dat Steven hem strak in de gaten zou houden, maar hij wist ook dat Steven waarschijnlijk ging testen hoe het met hem ging door hem juist alleen te laten. Hij kende hem nu al zo lang.

Steven Smith

Blijkbaar had Rowan hem op zijn mobiel gezien en had hij ook door met met wie hij contact had. Al was dat niet moeilijk te raden, want Steven had vooral contact met Rowan of met de jongens en die waren allemaal hier nu. Dan bleef alleen Mellany nog over. Of een random collega. Maar dat kwam ook niet heel vaak voor, want die negeerde hij meestal.
“Dat werkt niet bij haar, ze is een psychiater..” mompelde Steven nu. “Dan gaat ze allemaal vragen stellen en waarom en hoe en wat.. En ik heb geen zin om daar antwoord op te geven,” gaf hij toe.
Rowan pakte een flesje bier uit de koelkast en zei dat het nu weer net als vroeger was, en vroeg hoe lang Steven dacht dat dat het duurde voor hij Rowan zat was. Daardoor grijnsde Steven weer even kort. “Ik ben je nu al zat,” grinnikte hij plagend. Hij hier zijn glas op en ketste die tegen Rowan zijn flesje aan.
“Nou, proost op onze miserabele leventjes dan maar,” grijnsde hij nu. Hij nam een paar slokken van de cola en voelde zijn mobiel in zijn zak trillen; waarschijnlijk meerdere berichtjes, maar hij liet het maar even zo.

Rowan Rivers

Hij schudde zijn hoofd door het antwoord van Steven. 'Ze is misschien een psychiater, maar ze is een mens, Steven. Ze geeft om je en ze heeft recht op meer antwoorden dan wat je haar nu geeft. Kom, wees een beetje een man en spreek met haar af om dit uit te praten. Prima als je er een punt achter wilt zetten, maar heb dan het lef om het recht in haar gezicht te doen. Dat ben je haar verschuldigd.' Zei hij tegen hem. Hij dacht er ook echt zo over, al was hij op dit moment niet echt het goede voorbeeld van iemand die vrouwen met veel respect behandelde. Zeker de afgelopen periode niet. 'Wat een geweldige reden voor een proost.' Zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht. 'Je bent hartstikke blij dat ik hier ben, als ik alleen naar huis was gegaan had je je de hele tijd zorgen gemaakt, geef het maar toe.' Zei hij plagend, al was het waarschijnlijk wel waar. Als hij nu niet met Steven mee was gegaan, was hij waarschijnlijk hele andere dingen aan het doen. Hij nam een paar slokken van het bier en hij dacht weer even na over alles. Hij hoopte echt dat dit zou werken en dat Katelynn en hij snel weer normaal samen konden zijn. Hij moest daarvoor alleen wel een hele hoop dingen aan zijn gedrag veranderen. Te beginnen met haar trouw blijven, waarschijnlijk.

Steven Smith

“Zegt meneer de ervaringsdeskundige hoor,” grijnsde hij lichtjes na Rowan zijn woorden. Hij probeerde het ook een beetje weg te wimpelen, aangezien hij gewoon niet helemaal wist wat hij moest en het er ook niet heel graag over had. Mellany had hem juist goed door de afgelopen periode heen gesleurd en hij was super blij met haar. Als hij gewoon een normaal leven had gehad en zich niet zo enorm veel zorgen maakte om de mensen om hem heen, had hij sowieso voor meer gegaan. Maar nu kon hij het gewoon niet. Hij liet het niet toe. Elke keer als er weer een vrouw was in zijn leven stootte hij die op den duur af. Al had hij daar dit keer zichtbaar meer moeite mee.
Hij nam nog een paar slokken cola en keek weer naar Rowan. “Dat kan ik niet ontkennen,” knikte hij toen Rowan zei dat hij blij moest zijn dat Rowan hier nu was omdat hij zich anders veel zorgen zou maken. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en toen zijn mobiel aan één stuk door bleef trillen griste hij hem uit zijn broekzak en keek hij op het scherm. Mellany. Hij sloot zijn ogen even kort en haalde diep adem. Daarna keek hij even kort richting Rowan, om vervolgens toch maar op te nemen.
“Hey, Mell,” groette hij haar. Een zwakke glimlach ontstond op zijn gezicht. Hij luisterde naar de woorden van Mellany en begon wat heen en weer te lopen.
“Ja.. Nee, dat weet ik,” zei hij in zijn telefoon. “Nee, dat is het niet. Eh.. Ja, dat is goed. Oké. Ja, dan zie ik je morgen, fijne avond,” sloot hij het gesprek af. Hij zuchtte even gedempt en stopte zijn mobiel weg. Mellany wilde morgen graag even met hem praten en Steven had dat niet af kunnen wijzen, als hij eenmaal in het echt met haar sprak wilde hij niets liever dan bij haar zijn. Hij kon dan ook echt geen nee tegen haar zeggen. Al baalde hij er wel lichtelijk van want nu maakte hij het er niet echt makkelijker op voor zichzelf, aangezien hij van zichzelf nog altijd geen relatie met haar mocht krijgen.

Rowan Rivers

Hij schudde zijn hoofd even door de opmerking van Steven. 'Ik weet heel erg zeker dat ik meer ervaring heb met vrouwen dan dat jij hebt ja.' Zei hij plagend tegen zijn vriend. Hij bleef naar Steven  kijken en toen zijn telefoon ging wist Rowan eigenlijk al wel dat het Mellany zou zijn. Door wat Steven tegen haar zei grijnsde hij een beetje. 'Ik zei het toch . ' plaagde hij hem na het gesprek even. Hij kon het niet laten. Hij dronk het flesje bier leeg en daarna pakte hij een nieuwe, hij liep naar de bank van Steven toe en hij ging er languit op liggen. Hij wist dat er nog iets was wat hij eigenlijk met zijn vriend wilde bespreken, maar hij twijfelde er nog over. Hij twijfelde of het verstandig was om te doen of juist niet. Hij wilde niet in de problemen komen en hij wilde al helemaal niet dat Steven  door hem in de problemen zou komen. Hij nam een paar slokken van zijn bier en daarna ging hij weer iets rechterop zitten. Mack sprong bijna bij hem op schoot en hij gaf de hond wat aandacht.

Steven Smith

“Maar of dat de ervaringen zijn waarvan ik zou moeten leren vraag ik mij ook wel af,” grijnsde Steven nu lichtjes. “En ik ben anders al wel een keer getrouwd geweest vroeger, dus wat dat betreft sta ik voor,” grinnikte hij. Zijn gedachten gingen weer even terug naar vroeger. Naar Karin. Haar dood zou hij gewoon echt nooit kunnen verwerken. Net als de dood van Michelle. Het waren echt zwarte bladzijdes in zijn leven. Zoiets wilde hij nooit meer meemaken, dat was waarom hij het verder niet meer toeliet dat hij weer een relatie kreeg. En hij vond ook niet dat hij het verdiende. Mellany kon zoveel betere mannen krijgen. Hij wilde haar dat niet onthouden, ook niet als hij het zelf vreselijk zou vinden. Want hij voelde echt wat voor haar en het liefst zou hij haar nooit meer laten gaan.
Na het telefoontje met Mellany zei Rowan dat hij het toch gezegd had en Steven keek hem even kort en hoofdschuddend aan. “Zo duurt het alleen maar onnodig langer en geef ik haar valse hoop,” mompelde hij gedempt. “Het zou beter zijn als ze gewoon doorgaat met haar leven en gelukkig wordt met een vent die haar wel verdiend,” zei hij. Het zou hem echt verscheuren van binnen als ze een relatie zou krijgen met een ander, maar hij wist dat het vroeg of laat zou gebeuren en baalde daarvan.
“Goed..” begon hij nu, om het onderwerp maar te veranderen. “Laten we het over jou hebben nu..”

Rowan Rivers

‘Hoezo? Het waren anders hele nuttige ervaringen hoor, dat kan ik je wel zeggen.’ zei hij plagend tegen zijn vriend. ‘En anders was het in ieder geval best lekker.’ voegde hij er aan toe, met een uitdagende grijns op zijn gezicht. Zo dacht hij er ook echt over, ook over de dingen die hij niet had mogen doen. Rowan was altijd al wel heel erg zo geweest, hij kreeg genoeg aandacht van vrouwen en hij vond het ook leuk om daar in mee te gaan. Het gaf hem zelfvertrouwen en dat deed hem goed, hij had het nodig om zich goed te voelen. ‘Je geeft haar geen valse hoop, je geeft haar de mogelijkheid om antwoorden te krijgen die ze nodig heeft. Je moet dit doen, Steven. Echt.’ zei hij zacht tegen zijn vriend. Daarna vond Steven dat het te lang genoeg over hem gegaan was, waardoor Rowan kort opkeek. Hij wist nog steeds niet of hij dit wel met Steven moest bespreken. Of hij het wel wilde en of hij het wel durfde. Dit was ook waarom hij niet meer met Mellany was gaan praten. ‘Wat valt er over mij te bespreken? Ik heb geen problemen.’ deed hij het nu af met een grijnsje op zijn gezicht, in de hoop dat Steven het gewoon zou laten rusten nu.

Steven Smith

Rowan zei dat het hele nuttige ervaringen waren geweest en dat het ook lekker was geweest. Daardoor schudde Steven even langzaam zijn hoofd. “Ik geloof dat Katelynn daar anders over denkt,” mompelde hij nu gedempt. Zij was daar immers ook geweest, bij Bart, maar had het vanaf de andere kant meegemaakt.
Daarna zei Rowan dat Steven Mellany op deze manier geen valse hoop gaf, maar haar de mogelijkheid gaf om antwoorden te krijgen die ze nodig had. Hij zei hem dat hij dit echt moest doen. Steven haalde zijn schouders even op en reageerde er niet echt meer op verder. Hij vond het gewoon een erg lastige kwestie. Want eigenlijk wilde hij Mellany echt niet kwijt, en eigenlijk was hij het altijd maar alleen zijn ook spuugzat. Maar op het moment was hij alweer bezig om haar af te stoten aangezien hij het idee had dat ze te dicht bij hem kwam. Hij begon echt heel erg om haar te geven en dat vond hij gevaarlijk.
Toen Rowan vroeg wat er over hem te bespreken was en zei dat hij geen problemen had, keek Steven weer even op. “Nee, jouw leven is totaal probleemloos. Maar ik heb gehoord dat Mellany nog steeds wacht op een mogelijkheid om antwoorden te krijgen van je, die ze nodig heeft,” gebruikte hij nu Rowan zijn eigen woorden. Een kleine grijns ontstond nu weer op zijn gezicht.

Rowan Rivers

Steven zei nu dat Katelynn daar anders over dacht, waardoor hij langzaam inademde. 'Ik zou nooit iemand weken opsluiten, echt niet.' mompelde hij nu. Een paar dagen, hoogstens. Het was voor Bart en hem niet gebruikelijk om iemand echt weken te houden, helemaal niet. Steven reageerde verder niet zo op hem, maar daarna zei hij dat zijn leven totaal probleemloos was, maar dat Mellany nog steeds wacht op een mogelijkheid om antwoorden van hem te krijgen. Daardoor grijnsde hij zwakjes. 'Scherp, Smith. Heel scherp.' plaagde hij hem nu. Hij haalde een hand door zijn haar heen en hij overwoog zijn opties even. Hij streek met zijn vingers langs de stoppels op zijn kaaklijn, hij moest zich scheren, maar daar had hij totaal geen zin in. 'Het is... het gebeurt niet meer, echt niet. Ik wil het niet meer.... maar ik ben in de afgelopen weken niet zomaar vreemdgegaan.' zei hij zacht. 'Katelynn weet het niet en ik wil het graag zo houden.' voegde hij er nog wat zachter aan toe. 'Het was niet echt... met toestemming van de anders, zegmaar.' mompelde hij. Hij had zo veel dingen willen doen die mensen vaak niet leuk vonden, dat hij vrouwen gedwongen had. Op een niet al te aardige manier ook, precies zoals hij gedaan had bij Bart. Hij had het Katelynn niet verteld, want dat hij gewoon normaal was vreemdgegaan was waarschijnlijk al erg genoeg voor haar. Hij zwakte het nu voor Steven een beetje af, zo klonk het ook wat minder heftig.

Steven Smith

“Mensen opsluiten in het algemeen is al erg genoeg, al is het maar een uurtje,” reageerde hij. Rowan grijnsde even toen Steven begon over de gesprekken met Mellany maar werd daarna weer iets serieuzer. Steven staarde hem aan en toen Rowan eenmaal begon te praten en zei dat hij niet zomaar vreemd was gegaan met anderen, maar het zonder toestemming van de ander was geweest, haalde hij even diep adem. Toch vond hij het lastig om rustig en aardig te blijven. Vooral omdat hij al gespannen was.
“Jezus Rowan, meen je dat? Je heb ze verkracht?” vroeg hij nu. Hij schudde zijn hoofd en haalde zijn hand door zijn haren.
“Ik snap gewoon echt niet hoe je dat kunt doen..” mompelde hij nu onbegrijpend. “Jij weet als geen ander wat het met die vrouwen doet..” opnieuw schudde hij zijn hoofd en staarde even uit het raam. Hij kon er gewoon echt niet bij met zijn hoofd. Rowan had zelf ondervonden hoe kapot Andrea er aan was gegaan. En nu Katelynn.
Na een korte stilte keek hij Rowan nu aan. “Waar zijn die vrouwen nu?” vroeg hij. Hij wilde weten of dat nog problemen op kon gaan leveren, want daar had hij echt geen zin in.

Rowan Rivers

Hij wist al heel erg goed dat Steven dit niet leuk ging vinden. 'Het was niet voor niets dat ik het je niet vertelde hè.' Zei hij zacht. 'Ik weet dat het achterlijk moet klinken, dat is het ook... maar ik weet niet waar het vandaan komt. Ik snap niet hoe ik in staat ben om dit te doen, maar ik kan het amper beheersen.' Zei hij eerlijk. Hij vond het zelf ook echt niet leuk. Hij zou willen dat hij anders was. 'Ik snap heel goed dat het achterlijk is, maar na alles wat ik met Bart gedaan heb... Als ik er eenmaal mee bezig ben lijkt het bijna normaal. Het voelt niet fout en ik vind het fijn.' Zei hij. 'Dat is waarom ik niet meer kwam opdagen bij Mellany. Omdat ik dit niet goed kan bespreken. Omdat ik natuurlijk wel weet hoe fout het is.' Zei hij zacht. Steven wilde weten waar die vrouwen waren. 'Over het algemeen hebben ze geen idee wie ik ben. Ik zorg er echt wel voor dat ze mij niet zien of dat ze het niet meer weten...' Zei hij zacht . Bart vond vermoorden fijner, maar dat ging voor Rowan te ver. Dat deed hij niet. Niet als het niet nodig was dan. 'Ik heb het ook echt wel veilig gedaan, dus er zal geen DNA te vinden zijn of wat dan ook.' Zei hij. Hij zou er niet zo snel op gepakt kunnen worden.

Steven Smith

Rowan zei dat het niet voor niets was dat hij het niet verteld had. Hij wist niet waar het vandaan kwam en hij snapte niet hoe hij in staat was om het te doen, maar hij kon het amper beheersen. Steven staarde Rowan aan en wist niet heel goed wat hij moest zeggen. Hij had hier gewoon niet echt veel woorden voor. Het was strafbaar en bovenal gewoon afschuwelijk. Rowan zei dat het niet eens fout had gevoeld en daardoor schudde Steven weer even langzaam zijn hoofd en keek langs Rowan door het raam naar buiten.
"Het is juist belangrijk dit soort dingen te bespreken met haar," zei hij toen Rowan zei dat dit de reden was waarom hij niet meer kwam opdagen bij Mellany. "Voor haar zijn dit geen rare dingen, zij maakt nog wel gekkere dingen mee.. Maar dan kan ze er misschien achter komen waar het vandaan komt en wanneer. En dan kan je eraan werken.." mompelde hij gedempt.
Rowan zei dat de vrouwen geen idee hadden wie hij was. Steven staarde hem aan. "Dat hoop ik maar voor je," reageerde hij daarop. Hij wreef even langs zijn gezicht en zuchtte zacht. "En ik weet ook niet of het handig is dat je dit niet verteld aan Katelynn. Al weet ik ook niet of het handig is als je het wel verteld..." zei hij nu eerlijk.

Rowan Rivers

'Steven, het is wel raar om het te bespreken. Het is sowieso raar om het te bespreken.' mompelde hij nu. 'Ik heb het haar verteld. De laatste keer dat ik haar sprak heb ik haar zo'n beetje globaal verteld wat ik gedaan heb, maar daarna durfde ik niet meer. Opeens dacht ik dat ik haar niet meer kon vertrouwen en wilde ik er verder niet over praten.' zei hij eerlijk tegen Steven. Het was al heel wat dat hij het Mellany verteld had, want hij vond het echt heel erg lastig. Maar hij had er zelf ook echt aan willen werken, hij wilde dit niet doen, hij wilde dat hij weer normaal was. Hij voelde zich constant enorm schuldig en aan de andere kant wilde hij het weer. Steven zei dat hij voor hem maar hoopte dat die vrouwen het niet wisten. 'Ze hebben geen idee, ik weet echt wel hoe ik mijn sporen uit moet wissen hoor.' mompelde hij nu. Dat was iets wat hij wel geleerd had van Bart. Hij had daar nog wel meer dingen geleerd die hij beter niet had kunnen weten, waarschijnlijk. Steven zei dat hij niet wist of het handig was dat hij dit achterhield voor Katelynn, al wist hij ook niet of het handig was om het haar te vertellen. 'Ik wil niet tegen haar liegen... juist niet. Ik zou het liefste naar haar toe gaan en haar alles eerlijk vertellen, zodat ze weet wat er aan de hand is en waarom ik zo doe. Zodat ze weet dat ik niet zomaar vreemd ben gegaan omdat ik haar te min vind... er zit een hele andere reden en oorzaak achter.' fluisterde hij. Er zaten veel dieper liggende verlangens achter en het was echt niet omdat hij Katelynn niet meer leuk vond. Juist niet. Hij wilde zo graag zijn hart luchten bij Katelynn, maar hij was doodsbang voor haar reactie. Het kon alle kanten op gaan, hij had geen idee hoe ze zou reageren. Hij slikte even moeizaam, hij merkte dat hij opnieuw tranen in zijn ogen kreeg. Hij wist dat hij heel fout zat, maar het deed heel erg veel met hem en hij had dit nooit gewild. Juist niet.

Steven Smith

Rowan zei dat het raar was om het te bespreken. Hij had het Mellany wel verteld, globaal, maar daarna had hij het niet meer gedurfd. Hij dacht dat hij haar niet kon vertrouwen en wilde er verder niet over praten.
"Ik denk dat het beter is als je dat wel gaat doen," zei Steven nu eerlijk. "Ook voor Katelynn," plakte hij erachter aan. Juist over dit soort dingen moest Rowan praten, anders bleef het in hem sluimeren en vroeg of laat zouden daar weer problemen van komen. Tot nu toe leek het er wel op dat Katelynn hem echt niet zomaar zou verlaten, maar ook zij had een grens natuurlijk. En Steven zag het niet zo graag die kant op gaan.
Rowan zei dat hij niet wilde liegen tegen Katelynn, maar hij leek er duidelijk wel moeite mee te hebben om het haar te vertellen. Al was dat natuurlijk ook wel logisch. Het was niet niks en na wat Katelynn meegemaakt had zou ze het sowieso niet echt leuk vinden.
"Als je het niet zegt, lieg je niet.. Je houdt alleen iets achter.." mompelde Steven nu gedempt. "Maar ik weet niet wat handiger is.. Ik weet niet hoe ze erop zal reageren. En of dit het goede moment is.."

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen en hij merkte dat hij zich hier echt heel erg rot over voelde. Het gaf hem zo enorm veel gemengde gevoelens. Hij voelde zich zo schuldig dat het hem misselijk maakte, maar aan de andere kant wilde hij het weer. Het machtige gevoel dat het hem gaf, het gevoel van zelfvertrouwen en controle was bijna verslavend. Bart had hem een hele nieuwe wereld laten zien waarin hij precies kon doen waar hij naar verlangde. En dat was nogal wat. Hij keek Steven weer aan, ergens voelde het als een opluchting dat hij het hem eerlijk verteld had, maar aan de andere kant maakte het hem bang. Hij wist dat hij bij Steven vrij eerlijk kon zijn over zijn gevoel, maar aan de andere kant was hij zo bang dat Steven enorme afkeer voor hem zou ontwikkelen en hem zou gaan haten. Daar was hij echt doodsbang voor. Hetzelfde eigenlijk met Katelynn, daarom had hij haar dit echt niet kunnen vertellen. Hij durfde het gewoon niet, hij was enorm bang voor haar reactie. Daarom had hij niets verteld over de dingen die hij voelde, de dingen die hij met vrouwen wilde doen. Ze zou het sowieso niet begrijpen en waarschijnlijk maakte het haar bang. Dat was ook heel logisch. Hij begreep het goed, maar daardoor sprak hij helemaal niets van zijn gevoelens uit. Dat maakte het niet veel beter, want hij sprak er helemaal met niemand over. Er was niemand die hem begreep. Hij keek op naar Steven, die dacht dat het beter was als hij dit wel met Mellany ging bespreken, ook voor Katelynn. Hij knikte langzaam, hij wist dat het misschien wel beter was, maar hij vond het niet echt een heel leuk onderwerp om over te praten. Steven zei dat hij niet zou liegen, als hij het achter hield. Maar hij wist niet wat handiger was, hoe ze er op zou reageren en of dit het goede moment was. Hij wreef langs zijn voorhoofd, hij wist het zelf ook niet. Hij had geen idee wat het goede moment was en of dat er wel was. 'Misschien moet ik proberen het er eens over te hebben, Katelynn wil altijd eerlijkheid, maar ik weet niet of ze dit zo graag wil weten.' zei hij zacht. Meestal werd het hem juist kwalijk genomen als hij iets achterhield. Niet eens het feit dat hij iets verkeerd deed, maar dat hij er over loog. Hij wist alleen niet of ze dit van hem kon hebben. Misschien was dit wel de druppel en zou ze hem nooit meer willen zien. Dat zou zijn hart breken, hij wist dat hij daar niet mee kon leven. 'Dit blijft tussen ons toch, mag ik hopen? Voorlopig in ieder geval...' zei hij nu zacht tegen Steven. Hij wist dat hij zichzelf hiermee enorm in de problemen kon brengen. Hij keek op toen hij opeens iets achter zich hoorde, en zodra hij zag wat het was sprong hij op. 'Wat heb je gedaan?' vroeg Leroy aan hem. Zijn zoon keek hem strak aan, tranen in zijn ogen, maar die stonden nu vol woede. Daarna ging zijn blik naar het wapen in de hand van de jongen, hij keek naar zijn tas, Leroy had hem daaruit gehaald, dat was duidelijk. 'Leroy, rustig aan... we kunnen hier gewoon over praten, oké?' zei hij nu, zijn stem trilde lichtjes. 'Praten? Waar wil je in godsnaam over praten? Over hoe je iemand verkracht? Denk je dat ik dat wil horen?' vroeg zijn zoon woedend. Hij bracht het wapen nog iets omhoog en Rowan keek kort opzij naar Steven. 'Leg het neer, Leroy.... je wilt dit niet. Echt niet.' zei hij zacht, maar doordringend.

Steven Smith

Rowan leek er over na te denken en Steven zweeg een tijdje, het moest ook even een beetje tot hem doordringen en hij wist ook niet heel goed hoe hij hier verder op moest zeggen.
Rowan zei uiteindelijk dat hij misschien toch moest proberen het erover te hebben met Katelynn, omdat ze altijd eerlijkheid wilde. Maar hij wist niet of ze dit wel wilde weten. Steven schudde langzaam zijn hoofd. "Ik denk dat ze dit liever niet weet. Maar ik weet niet of ze het fijner vind als je niet eerlijk bent.. Het is kiezen tussen twee kwaden.." mompelde hij gedempt. Hij zuchtte even en haalde zijn hand door zijn haren. Na opnieuw een korte stilte vroeg Rowan of dit tussen hun zou blijven, voorlopig in ieder geval. Steven knikte langzaam, maar kreeg verder geen tijd om te antwoorden omdat Leroy er opeens stond met een wapen. Steven kwam ook gauw overeind en keek naar de jongen en naar het wapen. Leroy leek echt heel kwaad. Steven haalde even diep adem en ging toen voor Rowan staan en keek Leroy strak aan.
"Leg dat weg, Leroy. Het is fout geweest wat je vader heeft gedaan, maar als je dit doet is dat nog erger dan wat hij heeft gedaan," sprak hij. Hij was niet zo bang dat Leroy nu op hem zou schieten, want de laatste periode had hij best een goede band met de jongen opgebouwd.

Leroy Rivers

Hij keek van Steven naar zijn vader en hij haalde trillend adem. Hij kon niet geloven wat hij gehoord had. Zijn vader was precies zoals Bart. Hij was ontzettend kwaad geweest over wat er gebeurd was. Hij gaf om Katelynn en hij had het moeilijk kunnen verwerken dat hij gezien had hoe zijn vader compleet door het lint was gegaan en haar echt iets aan had willen doen. Hij had haar volledig in elkaar geslagen en hij wist wat er gebeurd was als hij er niet geweest was. Hij had Katelynn vermoord. Maar na verloop van tijd had hij dat ergens wel weg kunnen stoppen. Hij hield van zijn vader en hij wilde geloven dat hij er niets aan kon doen. Maar nu vertelde hij doodleuk dat dit niet het enige was wat hij gedaan had. Hij was precies zoals Bart. Steven kwam voor hem staan en Leroy keek hem strak aan. 'Erger dan wat hij gedaan heeft? Hij heeft genoeg gedaan wat veel erger is en jij wil hem beschermen! Je wilt doen alsof dit allemaal niet gebeurd is en hij komt er mee weg...' schreeuwde Leroy nu. 'Net zoals ik zo vaak bij jou gedaan heb, Leroy. Ik weet dat je veranderd bent, maar ik heb vroeger genoeg dingen weggemoffeld om jou te beschermen. Steven ook, trouwens...' zei zijn vader nu tegen hem, waardoor Leroy hem weer doordringend aankeek. 'Hou je kop dicht, klootzak... ik wil het niet horen!' schreeuwde Leroy nu, het wapen trilde in zijn hand. Hij richtte het wapen op de borstkas van Steven en hij bleef nu strak naar hem kijken. 'Hoe kan je dit doen? Je weet wat hij Katelynn aan heeft gedaan en hij verteld je doodleuk wat hij zelf allemaal doet, alsof het niets is... alsof het helemaal niets voorstelt. Hoe kan je doen alsof het niets voorstelt? Hij maakt het leven van die mensen kapot... heb je enig idee hoe afschuwelijk het is?' vroeg Leroy nu aan Steven, zijn stem trilde enorm en hij voelde het zweet op zijn voorhoofd staan.

Steven Smith

Hij bleef Leroy strak aankijken en zijn bewegingen nauwkeurig volgen. De jongen leek compleet van slag te zijn. Steven hoopte maar niet dat Katelynn ook op deze manier zou reageren wanneer Rowan het haar zou vertellen. Hij haalde zijn hand even langs zijn kin en bleef Leroy nog altijd aanstaren. De jongen zei dat Rowan genoeg gedaan had en dat hij hem nu wilde beschermen. Hij wilde doen alsof dit niet gebeurd was en Rowan zou ermee weg komen. Steven haalde even diep adem. De woorden van Rowan leken het er niet veel beter op te maken. De jongen richtte zijn wapen op zijn borstkas en Steven zag zijn hand trillen.
"Dat weet ik toevallig, ja," mompelde Steven gedempt toen Leroy vroeg of hij enig idee had hoe afschuwelijk het was. "Kalmeer een beetje, Leroy, hiermee ga je niets bereiken, op deze manier maken we alles elke keer alleen maar erger."

Leroy Rivers

Steven zei dat hij het toevallig wist en dat hij moest kalmeren. Hij ging hier niets mee bereiken, op deze manier maakten ze elke keer alles alleen maar erger. 'Erger? Kan het nog erger dan? Wat zou er nog erger kunnen worden dan dat het nu al is?' vroeg hij snuivend. Het maakte hem zo ontzettend kwaad dat Steven deed alsof er niets aan de hand was. Alsof het allemaal meeviel en het prima was dat dit gebeurde. Alsof hij totaal niet onder de indruk was. 'Leroy, kijk naar mij, oké? Steven heeft hier niets mee te maken. Hij heeft je geholpen, hij heeft je hier laten wonen, al die tijd... hij heeft er voor gezorgd dat je niet op straat hoefde te leven. Je moet hem dankbaar zijn.' sprak zijn vader nu, waardoor Leroy weer naar hem keek. 'Ik heb dit allemaal nooit gewild, wat jou overkomen is... dat is vreselijk. Ik zou nooit doen alsof het niets voorstelt, alsof het wel meevalt, want ik weet hoe erg het voor je is.' sprak Rowan zacht. Leroy greep het wapen iets steviger vast en keek hem nog steeds woedend aan. 'En toch besloot je naar hem toe te gaan en precies hetzelfde te gaan doen als hij... je had mij beloofd dat je zou helpen. Dat je altijd voor mij klaar zou staan, maar je verdween. Je liet ons keihard vallen en je ging naar hém toe!' schreeuwde hij nu. Hij voelde de tranen over zijn gezicht heen lopen en hij merkte hoe veel pijn dit hem deed. 'Ik heb jullie nooit pijn willen doen, nooit...' zei Rowan zacht, maar Leroy luisterde duidelijk niet. Hij gaf Steven een flinke duw naar achteren, waardoor Rowan even slikte en zelf ook een paar stappen naar achteren zette. Hij wist heel erg goed hoe Leroy kon zijn als hij echt kwaad was. Ongeveer hetzelfde als hij. Hij slikte even, ze moesten dat wapen weg zien te krijgen, dat was het belangrijkste. Hij besloot Leroy te forceren, als hij zich niet meer op Steven zou focussen, kon Steven ingrijpen. Die was fysiek ook beter in vorm, dus hij moest het er maar op gokken. 'Ja, ik ging naar Bart toe en ik heb genoten van elke minuut daar, Leroy. En weet je wat? Er waren jongens zoals jij. Elke keer opnieuw...' sprak Rowan nu. Hij zag de woede in de ogen van Leroy oplaaien en de jongen zette nu een paar passen naar hem toe en leek Steven volledig te vergeten. 'Wat heb je gedaan? Wat heb je ze aangedaan?' vroeg Leroy nu, hij legde het wapen tegen de borstkas van zijn vader aan.

Steven Smith

"Het kan altijd erger.." mompelde hij zacht. Hij had zijn hand ook op zijn wapen liggen, maar trok hem nog niet uit het holster omdat hij bang was de situatie erger te maken. Daarbij wilde hij ook echt niet schieten op Leroy. Tenzij hij echt niet meer anders kon.
"Rowan.." mompelde Steven gedempt toen hij weer begon te praten. Hij kon beter zwijgen, want bij alles wat hij leek te zeggen werd Leroy kwader en leek hij minder controle te hebben. Steven volgde de woordwisseling tussen de twee en toen hij een harde duw kreeg pakte hij de bank vast om overeind te blijven staan. Daarna trok hij zijn wapen uit het holster en keek weer op naar Leroy en Rowan. Leroy richtte het wapen nu op Rowan en liep op hem af. Steven zag de woede in de ogen van de jongen en merkte dat dit echt de verkeerde kant op ging. Toen Leroy het wapen tegen Rowan zijn borstkas plaatste slikte Steven even. Zweet ontstond op zijn voorhoofd. Hij wilde tactisch nadenken, maar op dit moment ging dat was lastig. Normaal was hij altijd diegene met de goede plannen maar zijn hoofd werkte de laatste tijd niet helemaal meer mee. Nog eens keek hij van Leroy naar Rowan en weer terug. Dit ging echt fout. Dat kon hij gewoonweg niet toelaten. Hij moest wel ingrijpen, hoewel hij dat echt het liefst niet deed. Trillend haalde hij adem en hij sloot een paar seconden zijn ogen even, waarna hij in een snelle beweging zijn wapen ophief en schoot. Er klonk een flinke knal en de kogel boorde zich in Leroy.

Rowan Rivers

Hij staarde in de ogen van zijn zoon en hij zag hoe Leroy zijn vinger rond de trekker legde. In zijn hoofd bleef hij herhalen dat dit niet gebeurde, dat Leroy het wapen weg zou leggen en dat dit allemaal voorbij was. Maar dat gebeurde niet. Hij zag Leroy de trekker langzaam en trillend indrukken en daarna klonk er een schot. Hij sloot zijn ogen en toen hij ze opende zag hij Leroy in elkaar zakken. Hij bleef een seconde zo staan en daarna boog hij over de jongen heen. Hij greep het wapen vast en gooide die aan de kant, Leroy schreeuwde het uit van de pijn. De kogel had hem in zijn schouder geraakt en het bloedde flink, het zou waarschijnlijk ook nogal pijn doen. Rowan wilde zijn handen op de wond drukken om te helpen, maar Leroy haalde direct uit naar hem, waardoor hij weer terugdeinsde en even slikte. Hij keek nu op naar Steven en daarna haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en belde hij naar de alarmcentrale, zodat er een ambulance voor Leroy kwam. Zodra hij dat gedaan had stopte hij zijn mobiel weg en keek hij naar zijn zoon, die op de grond lag te kreunen van de pijn. Hij voelde dat hij nu zelf tranen in zijn ogen kreeg en hij veegde ze direct weg.

Steven Smith

Hij staarde naar Leroy, die na de kogelinslag in elkaar zakte op de grond. Steven stond als aan de grond genageld en had zijn wapen nog steeds omhoog geheven. Zijn ademhaling was wat versneld en zijn hart klopte in zijn keel. De stortvloed aan emoties zorgden ervoor dat hij blokkeerde. Hij stond op het punt om te breken, maar gaf zich daar niet aan toe. In plaats daarvan uitte hij totaal geen emoties en leek hij volledig in zichzelf gekeerd en verhard.
Pas na een paar minuten liet hij zijn wapen trillend zakken. Zijn blik was nog steeds op Leroy gericht, die op de grond lag te kreunen van de pijn. Steven klemde zijn kaken stijf op elkaar en keek nu weg. Hij stapte een paar passen achteruit en het wapen trilde in zijn hand. Het duurde niet lang voor er meerdere sirene's klonken op de achtergrond.

Rowan Rivers

Hij keek nu langzaam op naar Steven en hij stapte naar zijn vriend toe. Hij pakte het wapen voorzichtig van hem over en stopte het weg, daarna pakte hij zijn vriend bij zijn schouders vast en keek hij Steven doordringend aan. 'Je hebt mijn leven gered. Bedankt.' zei hij zacht. Hij liet Steven weer los en er kwam ambulance personeel binnen. Ze waren druk bezig met Leroy en hij bleef er naar staren tot ze de jongen meenamen. Hij stond nog steeds op dezelfde plek naast Steven en hij haalde langzaam adem. Dit was een absurde situatie. 'Oké, laten we hier een deal van maken. Jij belt Mellany en gaat met haar praten. Je hebt het nodig, Steven. Al is het alleen maar om even iemand anders te zien dan mij.' zei hij zacht tegen zijn vriend. Hij wist heel goed dat Steven er nogal doorheen zat en hij wilde helpen, want het was grotendeels zijn schuld. 'En dan zal ik met haar praten over wat ik allemaal gedaan heb, ik zal er aan werken. Ik beloof het je. En ik zal er met Katelynn over praten.' zei hij zacht. Hij gaf Steven nu zijn wapen terug en daarna raapte hij zijn wapen op van de grond en stak dat bij zich. Het was beter om het niet meer rond te laten slingeren in huis. Hij wreef het zweet van zijn voorhoofd en hij sloot zijn ogen even om nog wat meer te kalmeren, zijn hart klopte nog steeds in zijn keel. Hij dacht echt dat hij er geweest was.

Steven Smith

Zijn keel was kurkdroog en hij staarde wat voor zich uit. Toen Rowan zijn wapen pakte keek hij langzaam op en daarna pakte Rowan hem vast en bedankte hem. De woorden drongen pas vrij laat tot hem door omdat het in zijn hoofd zo een grote chaos was. Hij slikte even moeizaam en keek opzij toen het ambulance personeel Leroy meenam. Daarna keek hij weer op naar Rowan, die hem zei dat hij met Mellany moest gaan praten. Dan zou hij daarna met haar gaan praten over alles wat hij gedaan had en zou hij eraan gaan werken. Ook zou hij het Katelynn vertellen. Steven haalde even diep adem en pakte zijn wapen aan, die hij in het holster terugstopte.
"Misschien kan dat beter andersom," mompelde Steven zacht en met een licht trillende maar enorm kille en emotieloze stem. Altijd als hij enorm van slag was keerde hij in zichzelf en liet hij eigenlijk niets meer zien van emoties. Zijn blik ging naar de deur, waar nu twee mannen van de rijksrecherche binnen kwamen lopen. Hij wist dat hij zich zou moeten verantwoorden en probeerde in zijn hoofd al wat verhaaltjes klaar te maken om iedereen er zo goed mogelijk vanaf te laten komen.

Rowan Rivers

Steven stopte het wapen weg en zei dat het misschien beter andersom kon. 'Dan doen we het andersom.' zei hij tegen zijn vriend. Hij zag Steven opkijken en daardoor deed hij dat zelf ook. Rijksrecherche, natuurlijk. Hij keek weer even naar Steven. 'Ik regel dit wel, oké?' zei hij zacht. Hij wist nog niet precies hoe, maar wellicht kon hij wat proberen. Ze konden dit wel verklaren, ze moesten gewoon dicht bij de waarheid proberen te blijven. 'Bel Mellany.' zei hij nu tegen Steven. Daarna stapte hij bij Steven vandaan en hij keek even kort naar het bloed op de grond, daarna liep hij naar de twee mannen toe. Hij gaf aan dat ze alles uit konden leggen, maar dat hij eerst met Paul moest spreken. Hoewel hij de man sinds alles met Bart niet meer gesproken had, had hij hem op dat moment vertrouwd en dat deed hij nog steeds. Paul had Katelynn en hem geholpen en hij had hun direct geloofd, in ieder geval zorgde het er nu voor dat ze niet met deze mensen hoefden te praten. Het stelde alles even uit. De mannen vertrokken weer en zouden nog contact opnemen, hij sloot de deur achter ze en daarna draaide hij zich om. Hij leunde tegen de muur aan en hij sloot zijn ogen. Hij streek even over zijn arm heen, de kleine wondjes van de naalden lieten hem herinneren aan het fijne gevoel. Maar dat was verleden tijd. Hij ging laten zien dat hij echt wel kon veranderen. Tenminste, dat hij wilde veranderen. Hij liep nu weg bij de muur en hij pakte een paar doeken, hij begon het bloed op de grond weg te vegen en hij gooide de doeken daarna weg. Hij kwam langzaam overeind en daarna liep hij naar Steven toe. Hij wist nog niet precies wat hij nu moest doen, hij wilde naar het ziekenhuis om Katelynn de waarheid te vertellen, hij wilde met Leroy praten en dit goed maken en hij wilde Paul uitleg geven om verder gezeik voor Steven te voorkomen, want die had op dit moment genoeg aan zijn hoofd. Hij wilde dit gewoon graag allemaal oplossen, zodat ze verder konden met hun toch al ingewikkelde leven.