Police Life

Steven Smith

Rowan zei dat het beter ging met hem nu hij Steven zag. Steven keek langzaam weer op, maar reageerde er niet echt op. Zijn hoofd bonkte flink en wanneer hij weer even ergens anders naar keek bleef zijn beeld een aantal seconden ontzettend wazig.
Ietwat vertwijfelend kwam hij dichterbij en veegde het zweet van zijn voorhoofd af. Hij pakte de stoel vast die er stond, maar ging niet zitten. Hij leunde alleen op de rugleuning.
Rowan concludeerde nu dat Steven nog wat voelde voor Carmen. En dat dit was waar hij altijd bang voor was geweest. En dat hij daarom Mellany ook zo hard op afstand hield. Omdat zij net zo goed de volgende kon zijn. Een misselijk gevoel kwam opzetten bij die gedachten en hij slikte even moeizaam. Rowan had gelijk. Dit was precies waarom hij in al die jaren nooit meer een relatie was begonnen. Soms had het weinig gescheeld, maar uiteindelijk verstootte hij iedereen weer. Terwijl dat hemzelf ook heel veel pijn en verdriet deed.
“Ja, ik voel nog wat voor haar ja,” gaf hij nu toe. Hij haalde even diep adem. “En ja.. Daarom probeer ik juist afstand te houden. Ook van Mellany. Ze zijn beter af zonder mij. Er zijn zat betere mannen voor hun. Ik breng ongeluk en heb dat altijd al gedaan. Vroeger zelfs al. Iedereen in mijn omgeving gaat uiteindelijk dood of wordt gek. Ik kan er niets aan doen. Maar het gebeurd.” Zijn stem trilde nu wat heftiger en hij voelde zich wat duizelig worden. Zijn hart bonsde in zijn keel. Opnieuw kneep hij zijn ogen even dicht. Beelden van vroeger flitsten door zijn hoofd. Van zijn moeder, van zijn vader, van zijn vrouw, van Michelle. Het was gewoon te pijnlijk. Hij had al die herinneringen uit zijn hoofd verbannen, maar het leek nu allemaal flink hard terug te komen. Behalve dat Rowan wel wist dat Steven geen fijne jeugd had gehad en dat zijn vader niet bepaald de liefste was geweest en ontzettend verslaafd was geweest aan drank en drugs, had Steven daar verder nog nooit wat over losgelaten. Het was werkelijk een zwarte pagina uit zijn leven en als hij er al aan terug dacht werd hij nerveus en vol emotie.
Rowan zei dat hij ook bang was dat Katelynn iets zou overkomen of dat ze zo zou eindigen als Andrea, maar het was hem allemaal meer waard dan die angst. Steven haalde wat gehaast adem en pulkte aan zijn nagels; een overduidelijk zenuwtrekje. Hij snakte al jaren naar een stabiele relatie en alleen de gedachten a dat Carmen of Mellany er met een andere man vandoor zouden gaan maakte hem intens verdrietig. Maar hij kon het niet, echt niet, hij liet het niet toe. Hij verdiende het niet en hij zou hun leven alleen maar ruïneren. Vroeg of laat zou het mis gaan en hij trok dat gewoonweg niet nog een keer, echt niet. Ze liepen zo min mogelijk risico als ze zo ver mogelijk bij hem vandaan bleven. Hij had echt serieus het idee dat hij ongeluk bracht. Al vanaf zijn geboorte.
Rowan zei na een korte stilte dat Carmen sterk was en er weer bovenop zou komen. “Ik hoop het,” zei Steven zacht. Hij probeerde iets meer te ontspannen aangezien zijn spieren protesteerden, maar het lukte niet.
“Dat is fijn,” klonk zijn stem wat oppervlakkig toen Rowan zei dat hij weer met hem mee mocht. Hij probeerde gewoon te zijn zoals normaal: kalm en stabiel. Maar in zijn hoofd was dat totaal anders.

Rowan Rivers

Steven bevestigde met weinig woorden wat Rowan eigenlijk al wist. 'Valt het je op dat ze in de problemen raakt, ook zonder jou?' Vroeg hij nu aan Steven . 'Ik begrijp je echt wel en ik respecteer je keuze, ik snap het echt. Maar ik denk dat een relatie je goed zal doen en dat het positiever is dan je zelf denkt. Echt...' zei hij zacht. 'En ik zal je nooit kunnen dwingen, maar ik denk dat het verstandig is.' Voegde hij er aan toe, met een zwakke grijns op zijn gezicht, omdat het precies was wat Steven altijd tegen hem zei. Hij zette een voorzichtige stap naar Steven toe en hij sloeg zijn armen om zijn vriend heen. Hij stond nogal wankel en hij moest zich meer aan Steven vasthouden dan hij leuk vond, maar hij wilde zijn vriend steunen en laten weten dat hij er was, zonder het uit te hoeven spreken. 'Laat je even nakijken, anders gaan we hier niet weg.' Zei hij nu en hij liet Steven weer langzaam los. Hij pakte meteen het bed weer vast en hij verbeet de pijn een beetje. Het ging wel, hij moest hier gewoon even doorheen. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij keek op toen de deur open ging. Het was een arts die vertelde dat Carmen uit de operatiekamer was en dat ze bij haar konden. De operatie was redelijk goed verlopen, maar ze had nogal wat bloed verloren en was nog niet wakker. Rowan bedankte de man even en keek naar Steven. 'Nou, laten we daar maar even gaan kijken dan.' Zei hij.

Steven Smith

Rowan zei dat ze ook in de problemen raakte zonder hem. En dat was zeker zo, want hier stond hij volledig buiten. Hij had hier niets mee te maken, voor zover hij nu wist. Maar hij was gewoon zo ontzettend bang om mensen kwijt te raken waar hij om gaf. Dat Rowan een vriend van hem was geworden was eigenlijk een wonder geweest, want daarvoor had Steven ook niemand echt bij hem gelaten. Hij gedroeg zich altijd echt als een klootzak tegen iedereen en probeerde iedereen op die manier op afstand te houden.
Rowan zei dat een relatie hem wel goed zou doen. Steven verwachtte dat ergens ook wel. Nu was hij altijd alleen, wanneer Rowan gewoon weer bij Katelynn woonde. Ja, de jongens waren er, maar dat was toch anders, daar ging hij helemaal geen dingen mee bespreken. Hij hield sowieso graag al zijn gevoelens en emoties voor zichzelf, maar zoals hij de afgelopen jaren leefde kon hij zijn emoties helemaal nergens kwijt. Heel af en toe eens als hij met Rowan was, maar dat was de afgelopen jaren- buiten werk om- ook niet echt vaak geweest. Mede doordat hij geen makkelijke prater was.
Maar hij merkte maar al te goed dat zijn emmer opnieuw over leek te stromen. Net als toen die tijd terug. Hij kropte altijd al zijn emoties maar op en drukte het weg. Hij probeerde altijd anderen te helpen, maar nooit zichzelf. Hij cijferde zichzelf volledig weg. Thuis had hij nooit echt iemand. Niemand die er gewoon was als hij thuis kwam van werk en vroeg hoe zijn dag geweest was. En hij vond dat echt best oké, maar mentaal merkte hij wel echt dat hij weg begon te kwijnen en er moeite mee had. Meer dan hij zou willen. Hij had zoveel meegemaakt in zijn leven en dingen verwerken was niet zijn beste kant. Alleen al iemand die hem thuis aanhoorde en steunde zou hem al goed doen. De laatste jaren totaal in zijn eentje begon hem echt flink op te breken. En hij wilde echt gewoon sterk en stabiel zijn, zo deed hij zich ook altijd voor, maar vanbinnen was ook hij breekbaar; gewoon ontzettend fragiel. Dat maakte het juist extra gevaarlijk, want niemand zag het, tot het gewoonweg te veel werd en het fout ging, maar dan was het al te laat.
“Ik eh.. Wie weet, ooit..” mompelde hij nu ietwat ontwijkend als reactie op Rowan. Rowan kwam naar hem toe en sloeg zijn arm om hem heen. Steven voelde direct de tranen weer in zijn ogen prikken, maar knipperde het verwoed weg. Hij haatte het gevoel van die overspoelende emoties.
Rowan zei dat hij zich even na moest laten kijken, anders gingen ze hier niet weg. “Ik heb niets, ze hebben al gekeken,” zei hij daarop. Ze hadden hem heel gauw even gechecht in het hotel, tot hij het genoeg had gevonden. Maar hij had echt niet het idee dat hem iets mankeerde. Misschien een hersenschudding, maar verder niets.
Toen de deur open ging keek Steven op. Er kwam een arts binnen die vertelde dat Carmen naar een kamer gebracht was en ze naar haar toe mochten. Rowan zei dat ze maar even gingen kijken en Steven knikte kort. Samen met hem liep hij langzaam de gang door en naar de juiste kamer. Daar stapte hij met trillende benen naar binnen en bleef staan toen hij nog maar een paar meter binnen stond. Zijn blik op Carmen gericht. Het zag er heel naar uit, het deed hem verschrikkelijk veel pijn om haar zo te zien. De tranen sprongen weer in zijn ogen en hij liep ietwat wankel richting het bed en ging daar zitten. Hij pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in.

Rowan Rivers

Hij merkte heel goed aan Steven dat dit hem heel zwaar viel, maar hij wist niet zo goed hoe hij daar mee om moest gaan. Dat wist hij nooit. Hij deed echt wel zijn best. Eenmaal bij Carmen in de kamer ging Steven meteen naar haar toe en hij liep langzaam wat dichterbij. Hij staarde naar haar bleke gezicht en hij zag dat Steven haar hand vast pakte. Hij voelde duidelijk nog steeds veel voor haar. Hoewel Rowan het wel verwacht had, was het bijna raar om het ook echt te zien. Rowan ging nu zelf ook zitten, staan was bijzonder pijnlijk, maar zitten was ook niet echt lekker. Het voelde allemaal niet fijn. Het was een tijdje doodstil en daarna bewoog Carmen opeens wat. Ze knipperde met haar ogen en kneep in de hand van Steven, daarna keek ze hem wat wazig aan. 'Steven.... wat is er gebeurd?' Vroeg ze zacht en wat schor. Waar was ze? Ze keek langzaam om haar heen en zag dat ze in het ziekenhuis was. Rowan was er ook. Langzaam maar zeker begon ze iets van de herinneringen terug te krijgen, maar het was nogal wazig en ze wilde eigenlijk ook dat het wazig bleef. Ze bleef de hand van Steven stevig vasthouden, het gaf een soort van zekerheid dat ze leefde. Ze dacht namelijk echt dat ze er geweest was en dat ze nooit meer uit die situatie weg zou komen. Ze had echt gedacht dat het klaar was geweest, maar blijkbaar was dat niet zo. Ze zag Rowan nu moeizaam opstaan met de woorden dat hij wat water ging drinken, maar het was duidelijk dat hij het alleen deed om hun even alleen te laten en daardoor keek ze weer naar Steven. Ze wilde weten wat er gebeurd was en hij kon waarschijnlijk meer vertellen.

Steven Smith

Hij staarde even naar het gezicht van Carmen en staarde daarna naar haar hand. Stilletjes bleef hij zitten. Zijn hoofd zat vol gedachten. Daardoor had hij het ook tamelijk laat door dat Carmen wakker werd. Pas toen ze zachtjes in zijn hand kneep knipperde hij even met zijn ogen en keek hij haar aan. Ze noemde zijn naam en vroeg wat er gebeurd was. Steven dacht terug aan de situatie en haalde even diep adem. Hij veegde met een snelle beweging de tranen uit zijn ogen.
“Ik weet het niet zo goed,” gaf hij eerlijk toe. “Er waren twee mannen in je huis en ze hadden je behoorlijk toegetakeld.. Maar ze leven niet meer,” zei hij. Tenminste, daar ging hij niet vanuit. De ene had hij vol met een knuppel tegen zijn slaap geslagen met al zijn kracht en de andere was neergeschoten door Rowan en van het balkon naar beneden gekletterd.
Heel kort keek hij even om toen Rowan zei dat hij even wat water ging halen. Hij zag hem vertrekken en keek toen weer naar Carmen. Zijn hoofd bonkte flink en hij wist eigenlijk niet goed wat hij moest zeggen verder.

Carmen Roberts

Ze luisterde naar Steven en ze probeerde het wat tot haar door te laten dringen . 'Ik kan mij er niet zo heel erg veel van herinneren... Ze wilden informatie, die ik niet had.' Zei ze zacht tegen Steven. Ze keek hem weer aan en glimlachte zwakjes. 'Kijk eens niet zo serieus, ik leef nog hoor. Zo kijk je maar op mijn begrafenis.' Plaagde ze hem. Ze streek met haar vingers over zijn hand heen en ze staarde weer even voor haar uit. 'Ik heb jullie flink laten schrikken of niet?' Vroeg ze zacht. Waarschijnlijk hadden Rowan en Steven dit niet echt aan zien komen, maar dat was niet zo gek. Carmen was blij dat ze gekomen waren want anders was dit waarschijnlijk heel anders afgelopen voor haar. Ze keek nu weer naar het gezicht van Steven. 'Wat maakt jou zo zorgelijk? Dat kan nooit maar alleen om mij zijn.... wat is er allemaal aan de hand?' Vroeg ze hem nu zachtjes. Rowan was nog niet terug, maar die zat waarschijnlijk ergens te wachten. Hij had er niet echt lekker uit gezien, al had ze hem echt maar heel even kunnen bekijken.

Steven Smith

Hij keek Carmen aan en merkte dat hij alleen maar in de war raakte door zijn gevoelens voor haar. Vooral nu hij ook gevoelens had voor Mellany. En hij bij beide vrouwen die gevoelens juist diep weg probeerde te stoppen.
Ze zei dat ze zich niet veel kon herinneren, behalve dat ze informatie hadden willen hebben die zij niet had gehad. Steven knikte langzaam. Hij was blij dat het goed was afgelopen. Dit was al erg genoeg. Het liefst behoedde hij haar overal tegen.
Hij haalde zijn hand even langs de pijnlijke plekken op zijn gezicht en zuchtte gedempt. Carmen zei dat hij niet zo serieus moest kijken, ze leefde nog en het was niet haar begrafenis. Daardoor kwam er een minuscule glimlach op zijn gezicht. “Godzijdank niet, nee, dat doe je mij niet aan hoor,” zei hij nu. Daarna staarde hij weer even met een serieuze blik voor zich uit en kolkten de gedachten weer door zijn hoofd. Hij voelde Carmen haar vingers over zijn hand strelen en hij keek haar weer even aan. Ze vroeg of ze hun had laten schrikken en daardoor knikte hij. “We schrokken ons dood,” gaf hij toe. Na een korte stilte vroeg ze hem waarom hij zo zorgelijk was en wat er allemaal aan de hand was. Daardoor keek hij even weg en haalde hij diep adem, vervolgens keek hij haar weer aan.
“Niets belangrijks,” wimpelde hij het af alsof het niets was. “Maak jij je maar druk om je herstel.” Hij glimlachte zwakjes.

Carmen Roberts

Steven leek er niet echt volledig bij te zijn met zijn gedachten en dat kwam waarschijnlijk niet alleen maar door wat haar overkomen was, al zou hij dat ook echt niet leuk vinden, dat wist ze wel. Hij glimlachte nu wel, al stelde het niet zo veel voor. 'Zo zie je er al veel leuker uit.' plaagde ze hem nu. 'Ik doe het je niet aan, ik ben hier toch nog? Speciaal voor jou.' voegde ze er plagend aan toe. Hij knikte door haar vraag, hij zei dat ze zich dood waren geschrokken. 'Dat kan ik mij voorstellen. Sorry daarvoor.' zei ze tegen hem. Ze kon zich voorstellen dat het voor hun allebei nogal schrikken was geweest. Steven zei dat er niets belangrijks was en dat ze zich druk moest maken om haar herstel. 'Steven, ik lig in bed. Wat kan ik nog meer doen? Ik vind het juist fijn om met je te praten, dat helpt mijn herstel.' zei ze met een zwakke glimlach op haar gezicht tegen hem. 'Wat is er toch allemaal aan de hand? Praat met mij. Je gaat er echt niet dood aan hoor, en ik ook niet...' zei ze zacht tegen hem. Het was nog steeds wel vriendelijk, ze wilde hem niet echt in een hoekje dwingen, maar Steven kon soms wel een zetje in de goede richting gebruiken. 'Je ziet er belabberd uit en ik weet dat je je zorgen maakt om mij, maar dit ziet er uit alsof je je de afgelopen weken zorgen hebt gemaakt, dus dat kan niet om mij gaan. Is het Rowan?' vroeg ze nu zacht aan hem.

Steven Smith

Hij glimlachte weer even zwakjes, maar merkte dat het meer was omdat hij zichzelf ertoe dwong in plaats van dat het gewoon gebeurde. Daar baalde hij van. Hij wilde blij zijn dat ze er nog was en blij zijn dat hij nu bij haar was. Maar het enige wat hij voelde was spanning. En dat voelde vreselijk vervelend. Hij nam gewoon veel te veel op zijn schouders en voelde zich overal verantwoordelijk voor.
Carmen wilde dat hij ging praten. Ze vond hem er belabberd uitzien, alsof hij zich de laatste weken al zorgen had gemaakt. Ze vroeg of het Rowan was.
Steven haalde zijn hand even door zijn haren en knikte langzaam. “Onder andere,” zei hij. “Rowan en Katelynn, Leroy, Linc, werk, het gaat gewoon allemaal niet zoals ik het zou willen..” mompelde hij gedempt. Mellany liet hij maar weg, dat zou hij ongemakkelijk vinden om te bespreken. Sowieso hield hij zijn gevoelens er nog buiten verder. Hij snapte zijn gevoelens zelf niet eens goed, hoe moest hij er dan over praten? Het was gewoon alsof alles wat hij in zijn leven nooit had kunnen verwerken weer allemaal terug kwam. Het maakte hem gespannen, emotioneel en gefrustreerd. En hij wist niet goed waar het aan lag en wat hij er tegen kon doen.
“Het komt vast wel weer goed,” zei hij nu. Al begon hij eerlijk gezegd die hoop steeds iets meer te verliezen.

Carmen Roberts

Ze luisterde naar Steven en bestudeerde zijn gezicht . Het was fijn om naar hem te kijken, om iets vertrouwds te zien. 'Je moet niet zo veel zorgen hebben, Steven. Dan kan je niet allemaal alleen dragen. Dat hoeft ook niet. Ik weet dat je dat gevoel hebt, maar het is niet zo. Je kunt dit niet allemaal alleen, daar ga je vanzelf aan onderdoor en dan is alles alleen nog maar erger. Praat met Rowan, praat met mij, praat met je nieuwe vriendin....' zei ze nu, het laatste met een zwakke grijns op haar gezicht. 'Ik ken je langer dan vandaag, je twijfelt. Ik zie het bijna als je naar mij kijkt. Er is iemand die je wel leuk vindt, maar je wil niet dichterbij haar komen of niet soms?' Vroeg ze met een glimlach op haar gezicht aan hem. Ze nam hem niets kwalijk, ze gunde Steven al het geluk dat hij kon vinden, met wie dat ook was. Het klikte heel goed tussen hun, altijd al. Maar ze wist heel goed hoe bang hij was om het echt serieus aan te pakken en dat begreep ze. Ze legde nu zachtjes haar hand tegen zijn gezicht aan. 'Je kunt dit niet alleen, Steven. Ik weet hoe moeilijk het is en hoe graag je sterk wilt blijven, maar dat kan niet altijd. Niet zo lang.' Zei ze zacht en lief tegen hem.

Steven Smith

Carmen zei dat hij niet zoveel zorgen moest hebben. Dat kon hij niet alleen dragen en dat hoefde ook niet. Al voelde dat voor hem anders. Hij wist niet anders. Praten was nooit zijn sterkste kant geweest en hij had er eigenlijk wat dat betreft altijd al alleen voor gestaan. Omdat hij het voor zichzelf hield en omdat hij er voor andere wilde zijn. Daarbij hield hij geen rekening met zichzelf. En eigenlijk was dat altijd goed gegaan. Maar de laatste jaren kreeg hij er langzaam steeds meer moeite mee. Eigenlijk was het de verkeerde kant op gegaan op het moment dat hij de vorige keer geflipt was.
“Jullie hebben genoeg eigen problemen en dingen aan jullie hoofd,” reageerde hij zachtjes. “Ik wil jullie niet met mijn issue’s opzadelen. Maar het gaat wel. Het gaat vanzelf wel weer over,” zei hij.
Toen ze begon over zijn nieuwe vriendin keek hij even verbaasd op. Hoe wist zij van Mellany? Ze zei dat ze het aan hem zag, dat hij twijfelde. Ze gokte dat er iemand was die hij leuk vond, maar dat hij niet dichterbij haar wilde komen. Steven klemde zijn kaken op elkaar en sloeg zijn blik neer. “Ja, er is iemand inderdaad, maar ik weet nog niet zo goed wat ik voor haar voel. En wat ik wil. Ze verdiend sowieso beter dan mij. Ze zal uiteindelijk spijt krijgen. Ik heb niet de genen voor een vaste relatie, dat is gedoemd te mislukken. Ik kan het maar beter voor zijn, dat voorkomt flink wat ellende,” sprak hij. Eigenlijk was het zijn allergrootste angst en daarbij ook de grootste reden dat hij nog nooit één slokje alcohol had gehad. Hij was doodsbang om zo te worden als zijn vader was geweest. En in heel veel opzichten leek hij op die vent. Daarom was hij bang dat hij uiteindelijk hetzelfde zou eindigen. Hij slikte even moeizaam en werd wat benauwd door de herinneringen die allemaal terugkwamen. Waarom had hij daar de laatste tijd toch ineens zoveel last van gekregen weer? Hij had het volledig naar de achtergrond gedrukt en had er een tijd echt amper last meer van gehad. Maar nu leek echt alles terug te komen en hij werd er gewoon echt gek van.

Rowan Rivers

'Steven, doe nou niet zo ontzettend koppig.' zei ze zacht tegen hem. Soms kon hij haar echt enorm frustreren, juist op dit soort momenten. De momenten waarop hij vond dat hij sterk moest zijn en nergens over wilde praten. Ze wist dat dat niet goed ging, dit ging een keer fout. Ook Steven kon dit niet eeuwig volhouden en ze wilde hem zo graag helpen. Hij was duidelijk verbaasd door wat ze zei en dat liet haar grijnzen. 'Ik stalk je niet hoor, maak je maar geen zorgen. Het was dus blijkbaar een goede gok.' plaagde ze hem weer. 'Je weet nooit wat je wilt, dus als je daar op moet gaan wachten duur het nog eeuwen. En laat iedereen voor zichzelf denken, Steven. Volgens mij heb jij er ook een hekel aan als mensen voor jou denken. Doe dat dan ook niet voor anderen. Als ze jou leuk vindt, is dat haar keuze. Dan mag jij niet gaan bedenken dat ze beter verdient.' zei ze nu zacht tegen hem. 'Dat zit niet in je genen, je genen zijn een makkelijk excuus. Je maakt zelf nog altijd de keuzes die je maakt. Niemand anders doet dat voor je.' zei ze. Ze kwam iets overeind en sloeg nu voorzichtig haar armen om hem heen. 'Kom eens hier.' zei ze zacht. Het was allemaal wat pijnlijk, maar het ging wel. 'Je bent een hele leuke man, Steven. Maar je gaat hier vanzelf onderdoor. Dat wil je niet, dan kan je niemand meer helpen en dan kan niemand jou helpen. Zorg ervoor dat je dat deze keer voor bent. En als je goed voelt met die vrouw, geef het dan gewoon een kans. Maak geen keuzes voor haar, laat dat lekker aan haar over.' zei ze heel zacht tegen hem.

Steven Smith

Hij wist dat ze gelijk had. Ze gebruikte opmerkingen die hij ook weleens tegen Rowan had gezegd. Maar het was zo lastig om zijn gedrag aan te passen. Hij was niet anders gewend. Dit was hoe hij was. Al jaren. Maar hij trok het niet meer. Het werd te zwaar. Mentaal was hij gesloopt. En misschien had hij dat eerder in moeten zien, omdat het nu al te ver gevorderd leek te zijn. Maar hij was gewoon door gegaan, zoals altijd. Zichzelf negerend.
Hij zweeg omdat hij gewoon echt niet wist wat hij moest zeggen. Hij wist dat ze gelijk had. Maar het voelde gewoon alsof hij het niet kon. Alsof hij op was. Langzaam en ietwat trillerig haalde hij adem en toen Carmen opeens haar armen om hem heen sloeg sprongen de tranen weer in zijn ogen. Hij deed flink zijn best om de emoties te stoppen en weg te duwen, maar het lukte niet, het was te veel. In plaats daarvan brak hij juist en barstte hij in tranen uit.

Carmen Roberts

Hij reageerde niet meer op haar, maar ze wist dat het kwam omdat hij er helemaal doorheen zat. Ze wist niet precies wat er allemaal gebeurd was, maar ze kende Steven ondertussen goed genoeg om in te kunnen schatten wanneer dingen te zwaar voor hem waren. Dat was nu duidelijk het geval. Steven wilde zich altijd sterk en groot houden voor Rowan, omdat Rowan dat ook nodig had. Maar hij wist niet hoe hij dat zelf daarna weer los moest laten en hij nam niemand genoeg in vertrouwen. Ze merkte dat hij even vocht tegen zijn gevoelens, maar daarna brak hij en barstte hij in tranen uit. Ze bleef hem stevig vasthouden en ze streek langzaam over zijn rug heen. Ze hoefde verder ook niets tegen hem te zeggen, waarschijnlijk zou dit al wel opluchten. Normaal hield hij dit altijd binnen en nu kreeg hij de kans om het tenminste een beetje los te laten, het zou waarschijnlijk al wel iets schelen. Ze wilde hem graag helpen, ze gaf enorm veel om Steven, dat was echt niet opeens weggegaan. Ze vond het zelf ook wel fijn om hem even dichtbij haar te hebben, want ze was toch wel wat van slag door alles. Het was goed afgelopen, maar het was wel even schrikken geweest.

Steven Smith

De tranen liepen over zijn wangen, maar hij hield het nu niet meer tegen. Het was toch al te laat. Hij voelde zich vreselijk en haatte het dat hij zich nu zo kwetsbaar opstelde. Maar toch luchtte het een beetje op. Al vroeg hij zich af voor hoe lang dat zou zijn.
Carmen zei niets, ze streek alleen zachtjes over zijn rug heen, maar dat was genoeg. Hij zou nu toch nergens op antwoorden. Praten was niet altijd nodig.
Na een tijdje veegde hij ietwat gefrustreerd zijn tranen weer weg en probeerde zijn snikkende ademhaling weer wat onder controle te krijgen. Hij vond het vreselijk dat hij hier nu zat te huilen, terwijl hij hier eigenlijk was om Carmen te steunen. Zijn ogen waren rood aangelopen. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en stond uiteindelijk op. Onrustig begon hij wat heen en weer te ijsberen door de kamer en stak zijn handen in zijn zakken.
"Sorry," mompelde hij gedempt. "Ik kwam hier voor jou," zei hij erachteraan. Zijn blik ging weer naar Carmen. "Het spijt mij wat er met je gebeurd is, ik vind het vreselijk om je zo te zien. Ik schrok mij dood toen we je daar zo aantroffen. Misschien laat ik het niet vaak genoeg zien, maar ik geef om je.."

Carmen Roberts

Na een tijdje nam hij afstand van haar en stond hij op. Hij begon onrustig heen en weer te lopen, waardoor ze al vrij snel wegkeek, omdat ze er anders nerveus van zou worden. Hij bood zijn excuses aan en hij zei dat hij hier voor haar was, waardoor ze zwakjes glimlachte. Hij keek haar nu weer aan en ze keek op naar hem, het speet hem wat er met haar gebeurd was, hij vond het vreselijk om haar te zien. Hij was zich dood geschrokken en hij liet het niet vaak genoeg zien, maar hij gaf om haar. 'Bedankt, Steven.' zei ze zacht. Ze wist dat het hem niet meeviel om dit uit te spreken, daarom betekende het ook veel. 'Kom nou maar weer hier.' zei ze daarna tegen hem, met een zwakke glimlach op haar gezicht. 'Je bent er ook voor mij en ik vind het ontzettend fijn dat je er bent en dat ik er ondertussen ook wat voor jou kan zijn. Je hebt tenslotte mijn leven gered. Waarschijnlijk kom ik nooit in de situatie dat ik jouw leven kan redden op dezelfde manier, dus hou ik liever gewoon je hand vast.' zei ze nu. 'Ik geef ook om jou. Heel erg veel... ik had misschien meer tijd vrij moeten maken, meer in de buurt van Rowan moeten zijn, meer met jou af moeten spreken... maar we doen allemaal de dingen waarvan we denken dat het de beste optie is. We doen wat we kunnen. Jij doet dat, ik doe dat...' zei ze zacht tegen hem. 'Dus, ga je mij nu vertellen wat er allemaal aan de hand is?' vroeg ze daarna plagend.

Steven Smith

Hij wreef even in zijn ogen en keek daarna weer naar Carmen, die glimlachte en hem bedankte. Hij kwam langzaam weer wat dichterbij en ging op de stoel naast het bed zitten. Al zat hij niet heel rustig. De onrust in zijn lichaam zorgde ervoor dat hij niet stil kon zitten.
Carmen zei dat hij er ook voor haar was en dat ze het fijn vond dat hij er was en dat ze er ondertussen ook voor haar kon zijn. Hij had immers haar leven gered en waarschijnlijk zou zij nooit in de situatie komen dat ze zijn leven kon redden op die manier, dus hield ze gewoon liever zijn hand vast. Steven glimlachte waterig en pakte voorzichtig haar hand vast en staarde ernaar.
"Ik ben blij dat we op tijd waren," zei hij. Hij had het echt niet aan gekund als zij daar dood had gelegen. Dan was hij echt geflipt waarschijnlijk. En wanneer hij flipte werd hij echt ontzettend link.
Carmen zei dat ze ook om hem gaf, heel erg veel, en misschien had ze meer tijd vrij moeten maken of meer in de buurt van Rowan moeten zijn. Meer af moeten spreken. Maar ze deden allemaal dingen waarvan ze dachten dat het het beste was. Steven knikte kort. "Je heb gelijk. En ik neem je niets kwalijk. Ik had ook contact op kunnen nemen. Of eerder langs kunnen komen," verzuchtte hij.
Carmen vroeg hem nu of hij haar nu ging vertellen wat er allemaal aan de hand was. Daardoor keek hij haar weer even aan. "Ik weet het zelf ook niet zo goed," zei hij eerlijk. Hij slikte even moeizaam. "Ik ben gewoon niet zo mijzelf de laatste tijd," vertelde hij. "Er is zoveel gebeurd.."

Carmen Roberts

Hij kwam bij haar zitten, maar het was nog niet echt ontspannen. Maar dat verwachtte ze ook niet van hem. Hij glimlachte naar haar en pakte haar hand vast, waardoor ze even zachtjes in die van hem kneep. 'Goedzo, zo doe je het goed.' plaagde ze hem nu nog even. Ze wilde niet dat hij nog meer gespannen raakte, als het niet nodig was. Steven gaf haar gelijk, hij nam haar niets kwalijk. Gelukkig maar, maar ze had het ook niet echt verwacht. Steven nam zichzelf dingen kwalijk, haar waarschijnlijk niet zo snel. Hij wist niet zo goed wat er allemaal aan de hand was, hij was niet zichzelf. Er was te veel gebeurd. Daardoor kneep ze nog eens in zijn hand. 'Steven, je bent altijd jezelf. En je bent perfect zoals je bent. De dingen die jij doet... ik heb daar ontzettend veel ontzag voor. Ik kan het niet eens omschrijven... ik weet hoe erg je bang bent jezelf te verliezen, Steven. Maar kijk nu eens. Je zit hier. Je praat met mij... of doet tenminste een poging. Dat is een begin. Je doet het vreselijk goed en ik weet hoe erg je complimenten haat, maar ik ga het toch zeggen. Ik ben trots op je.' zei ze tegen hem.

Steven Smith

Hij glimlachte weer even zwakjes. Zijn keel voelde kurkdroog, waardoor hij even een paar keer moeizaam slikte. Carmen kneep even zachtjes in zijn hand en zei hem dat hij altijd zichzelf was en dat hij perfect was zoals hij was. Ze had ontzettend veel ontzag voor wat hij deed, ze kon het niet eens omschrijven. Ze wist dat hij bang was zichzelf te verliezen, maar hij deed het goed, hij zat hier nu en praatte met haar. Hij deed tenminste een poging. En hoewel hij niet van complimenten hield, zei ze dat ze trots op hem was. Steven haalde even diep adem en staarde wat voor zich uit, waarna hij haar weer aankeek.
"Nu weet ik dus niet wat ik moet zeggen," zei hij. Een minuscule glimlach ontstond op zijn gezicht. Al trok die uiteindelijk ook weer weg. Hij streek met zijn vingers over de rug van haar hand en staarde ernaar.
"Mijn vader was een ontzettende klootzak," zei hij nu opeens. Zijn blik bleef op haar hand gericht. Dit onderwerp was zeer pijnlijk voor hem. "Ik heb hem altijd gehaat, met heel mijn hart," zei hij. "Maar.." Hij kneep zijn ogen even dicht en zuchtte zacht. "Ik lijk op hem. Ik lijk verdomd veel op hem. Steeds meer."

Carmen Roberts

Na een tijdje zei Steven dat hij nu dus niet wist wat hij moest zeggen, waardoor ze grijnsde. 'Je weet dat ik dat leuk vind, het geeft mij altijd al een goed gevoel als ik dat voor elkaar krijg.' zei ze plagend tegen hem. Ze voelde hoe hij met zijn vingers over haar hand streek, het was een fijn gevoel. Hij begon nu weer te praten. Hij zei dat zijn vader een ontzettende klootzak was. Hij keek haar niet meer aan, maar ze bleef zijn gezicht bestuderen. Door wat hij vertelde ademde ze langzaam in. 'Ik begrijp dat je je zorgen maakt.' zei ze zachtjes. 'Maar lieve Steven, je bent zo anders. Natuurlijk lijk je op hem. Natuurlijk wordt dat steeds erger. Maar je bent je er bewust van, dat is een heel groot verschil. Je wilt niet hetzelfde, dat zal je nooit willen. En ik ben hier... ik zal er voor zorgen dat het niet gebeurd. Ik zal er voor je zijn en je helpen, altijd. Net zoals jij voor mij zou doen.' zei ze zacht tegen hem. Ze legde nu haar hand in zijn hals en ze keek hem doordringend aan. 'Heb vertrouwen, Steven. Niet alleen in jezelf, maar ook in de mensen om je heen. Je kunt dit. Wij kunnen dit.' zei ze zachtjes. Daarna drukte ze zachtjes haar lippen op die van hem, al zorgde die beweging er voor dat ze zich meteen goed bewust werd van de schotwonden.

Steven Smith

Hij grijnsde even kort om Carmen haar woorden en schudde zijn hoofd. Toen ze even later zei dat hij zo anders was dan zijn vader, keek hij haar aan. Hij hoopte het maar, hij hoopte het echt. Daarom durfde hij nooit een drankje te nemen. Hij was bang dat hij dan echt precies zijn vader zou worden en dat leek hem echt vreselijk.
Ze zei dat hij zich er bewust van was, dat was al een groot verschil. En zij zou er ook voor zorgen dat het niet zou gebeuren. Ze zou er voor hem zijn en hem helpen, net als hij voor haar zou doen. Steven glimlachte lichtjes. "Dankje," zei hij kort. Ze zei dat hij vertrouwen moest hebben en dat ze dit konden. Daarna drukte ze haar lippen ineens op die van hem. Steven voelde zich flink tot haar aangetrokken en begon haar te zoenen, een tijdje. Maar daarna stopte hij daar plotseling mee en staarde hij haar aan. Het voelde toch wat raar en ongemakkelijk. Vooral ook omdat hij ook met Mellany ging. Hij gaf om hun beide, maar dat maakte het er niet makkelijker op.
"Ik heb Rowan gezegd dat als hij nog één keer gebruikt, ik hem nooit meer hoef te zien," vertelde hij nu opeens. Hij had nog steeds geen spijt gehad van die opmerking, maar was wel doodsbang dat Rowan toch weer een keer naar de drugs zou grijpen. En hij wilde hem echt niet kwijt. Maar dan zou hij wel moeten.

Carmen Roberts

Hij begon haar te zoenen en dat duurde best een tijdje, maar daarna stopte hij en ze keek hem weer aan. Hij leek zich nogal ongemakkelijk te voelen en daardoor glimlachte ze even. 'Wat? Je bent toch niet opeens getrouwd?' plaagde ze hem nu. Hij vertelde nu wat hij tegen Rowan gezegd had en daardoor keek ze hem weer aan. 'Ik weet niet wie je daar meer mee hebt. Rowan of jezelf.' zei ze zacht tegen hem. Ze pakte nu zijn hand weer vast en ze bleef naar hem kijken. 'Ik snap dat je het tegen hem gezegd hebt en ik denk ook dat het niet verkeerd is, het zal hem hopelijk motiveren. Maar iedereen werkt op een andere manier, Steven. Dit is zijn manier om met dingen om te gaan. Het is totaal het tegenovergestelde van wat jij doet. Maar weet je nog wat er gebeurde toen jij de weg kwijt was? Toen je hem bijna dwong om jou te vermoorden?' vroeg ze zacht aan hem. 'Ik weet het namelijk wel. Hij was wanhopig, hij was vreselijk kwaad op je en hij wilde het je nooit vergeven. Maar dat deed hij wel. Dat zal hij altijd doen, wat je ook doet. Dat is andersom ook zo. Of je het nou wilt of niet, uiteindelijk zal je hem vergeven. Je zal hem waarschijnlijk niet begrijpen, maar je zal hem vergeven. En dat is goed.' zei ze zacht tegen hem. 'Zorg ervoor dat hij dat ook weet.' voegde ze er aan toe. 'Maar laten we alsjeblieft hopen dat het niet nodig is om hem nog een keer te vergeven.' zei ze daarna. Ze wilde ook niet dat Rowan gebruikte, ze had het altijd afschuwelijk gevonden, al vanaf het begin.

Steven Smith

"Nee.. Ik weet het.. Het is alleen.. Ik weet niet zo goed wat ik wil.." reageerde hij gedempt toen Carmen zei dat hij toch niet opeens getrouwd was. Hij zuchtte even en vond het vervelend dat hij niet gewoon duidelijke en simpele gevoelens had, zodat hij wist waar hij aan toe was. Maar op het moment was alles echt een flinke chaos in zijn hoofd en dat ging hand in hand met zijn gevoelens.
Toen hij verteld had over Rowan, zei ze dat ze niet wist wie hij daar meer mee had, zichzelf of Rowan. "Beide, denk ik. Maar ik doe het omdat ik het echt niet meer trek als hij weer gaat gebruiken. Het maakt alles alleen maar erger en ik kan dan niets.. En de herinneringen.." hij schudde zijn hoofd even. Natuurlijk wilde hij Rowan echt niet kwijt en hij vond het ook niet echt leuk dat hij dit had moeten doen, maar op dat moment had hij geen andere oplossing meer gezien.
Carmen begon nu over het moment dat hij de weg kwijt was geweest en Rowan bijna had gedwongen hem te vermoorden. Daardoor sloeg hij zijn blik neer en zuchtte hij even zacht. Daar dacht hij niet echt graag aan terug. Hij was zichzelf echt flink kwijt geweest toen en hoopte dat dat nooit meer zou gebeuren. Al merkte hij wel dat hij de afgelopen tijd gevaarlijk dichtbij zat.
'Ik weet het," mompelde hij nu gedempt. "En laten we dat inderdaad maar hopen.. En dat Katelynn het een beetje oké oppakt en het niet erger gaat maken.."

Carmen Roberts

'Steven, je weet nooit wat je wilt. Dat heb ik vaker gehoord.' zei ze tegen hem. Steven zei nu dat hij het wist, en dat ze moesten hopen dat het niet meer zou gebeuren. Dat Katelynn het een beetje goed oppakte en niet erger zou maken. 'Ja, dat is ook nog een dingetje ja.' zei ze zacht. Ze had via via heel wat te horen gekregen over alles, al wist ze dat de helft waarschijnlijk niet waar was. Maar de andere helft beloofde niet veel goeds. 'Dat maakt het allemaal nog iets lastiger.' zei ze. Waarschijnlijk was het voor Rowan alleen al moeilijk genoeg allemaal, dit zou het niet zo veel makkelijker maken. 'Blijft hij bij jou, voorlopig?' vroeg ze nu aan Steven. Waarschijnlijk was dat de beste optie, maar voor hoe lang? Na een tijdje zou hij toch weer naar huis gaan en dat was hoogstwaarschijnlijk het gevaarlijkste. 'De kans is groot dat het nu gewoon goed blijft gaan en dat hij over een paar dagen denkt dat hij het wel aankan, dat hij weg gaat en dat hij het duidelijk niet aankan.' zei ze tegen Steven.

Steven Smith

"Maar nu helemaal niet," zei hij, toen Carmen zei dat hij nooit wist wat hij wilde en dat ze dat vaker had gehoord. Waarschijnlijk hielp het hem niet echt dat hij zijn gevoelens altijd weg probeerde te stoppen. Dat werkte voor zichzelf ook heel erg verwarrend. Hij maakte het op die manier voor iedereen onduidelijk.
Carmen zei dat het gedoe met Katelynn inderdaad ook wel een dingetje was, dat maakte het nog wel iets lastiger. Steven knikte langzaam. Hij wreef even langs de stoppels op zijn kin en zuchtte zacht.
"Ja, hij blijft bij mij tot het weer beter gaat. En tot Katelynn ook weer een tijdje thuis is," zei hij. Carmen zei dat de kans groot was dat het nu goed bleef gaan en Rowan over een paar dagen zou denken dat hij het wel aan zou kunnen en dan weg zou gaan, terwijl hij het nog niet aan zou kunnen. Steven knikte opnieuw even. "Daar ben ik ook bang voor," gaf hij eerlijk toe. Hij likte even langs zijn droge lippen. Normaal wist hij in zo'n situatie wel tot Rowan door te dringen en hem bij zich te houden tot het écht goed ging, maar Steven was bang dat hij er nu niet de energie voor zou hebben zelf. Hij was gewoon zichzelf niet helemaal en had er meer moeite mee dan normaal.