Police Life

Steven Smith ~ Katelynn Camryn Leighton.

Rowan reageerde weinig op hem, hij knikte alleen een beetje. Steven haalde even diep adem en trok zijn jas van de kapstok, waarna hij de voordeur opende en naar buiten liep. Hij stapte in zijn auto en wachtte tot Rowan ook ingestapt was, waarna hij wegreed richting het ziekenhuis. Daar meldde hij hun bij de receptie en werden ze naar een bepaalde kamer gewezen. Steven bedankte de vrouw bij de receptie kort en liep toen samen met Rowan richting de kamer waar Katelynn zou moeten liggen. Voor de deur bleef Steven staan en keek Rowan aan.
"Het lijkt mij het best als ik niet mee ga," zei hij nu. Hij wilde Katelynn niet nog erger van slag maken. "Ik blijf hier staan, oké? Ik wacht op je," zei hij.
Katelynn lag achter de deur alleen in de kamer. De artsen hadden de gordijnen dicht getrokken in de hoop dat ze een beetje zou kalmeren als het iets donkerder was, maar tot nu toe leek dat niet het geval. Vanaf het moment dat ze wakker was geworden zag ze allemaal dingen die ze niet wilde zien. Olaf, Wessel, Bart. Om en om en soms zelfs samen. Allemaal in deze ruimte. Het voelde enorm benauwend en bedreigend en ze lag letterlijk te shaken in het bed. Zweet droop van haar lichaam en haar ogen schoten angstig in het rond. Al haar spieren waren aangespannen en ze was volledig in paniek, wat de beelden alleen maar aansterkte. Als ze om haar heen keek zag ze de kamer vol liggen met bloed. Ze zag Olaf, Wessel en Bart steeds op haar af komen en soms tussendoor zag ze ineens Martin. Ze had zichzelf iets overeind gehesen en zat rechtop in het bed, volledig naar achteren gedrukt. De ene keer zag ze Olaf als enorme bedreiging, de andere keer zag ze hem in de hoek van de kamer zitten met een kogelgat in zijn voorhoofd en zijn blik starend in het niets. Hetzelfde was eigenlijk met Wendy. De beelden wisselden elkaar steeds af en dreven haar letterlijk tot waanzin. Ze was zo vreselijk gespannen dat haar lichaam dat niet heel lang meer vol zou houden.

Rowan Rivers

Eenmaal in het ziekenhuis zei Steven dat hij dacht dat het beter was als hij niet mee ging en hij knikte nog eens. Waarschijnlijk was het inderdaad beter, hij wist niet of hij in staat was om Katelynn te kalmeren, maar bij ieder ander zou ze waarschijnlijk alleen nog maar meer flippen. Hij hoopte echt dat hij tot haar door kon dringen en dat dit er niet voor zou zorgen dat hij zelf meer in paniek raakte. Dat zou hij heel vervelend vinden. Hij liep de kamer in en hij zat al meteen hoe gespannen ze was. Hij sloot de deur achter zich en hij bleef even staan. 'Katelynn... ik ben het.' zei hij zacht. Hij kwam nu wat dichterbij en hij pakte haar hand vast. 'Ik ben hier en je hoeft niet bang te zijn, nergens voor.' zei hij, iets zekerder van zichzelf, al koste het hem moeite. Hij vond het heel moeilijk om haar zo te zien en hij voelde zich er zo schuldig over. Hij had haar echt eerder moeten helpen, dan was dit allemaal niet zo uit de hand gelopen. Hij had nooit vreemd moeten gaan, maar hij wist heel goed waarom het wel gebeurd was en hij had nog genoeg om aan te werken de komende tijd. 'Ik was zo bang dat je het niet zou redden.' mompelde hij nu zacht. Hij staarde naar de grond en hij bleef een beetje ongemakkelijk staan.

Katelynn Camryn Leighton

Toen de deur langzaam open ging en er een straal licht naar binnen viel schoot ze paniekerig nog een stuk naar achteren. Het voelde precies zo alsof ze weer bij Bart was, in die donkere, muffe kelder. Elke keer weer wanneer die deur open was gegaan had ze de doodsangst gevoeld. Hij had haar zo vreselijk veel pijn gedaan.
Op dit moment had ze nog totaal niet door dat diegene die de kamer binnen was gelopen, Rowan was. Haar hersenen hielden haar totaal voor de gek en alles voelde aan als een bedreiging. Ze ademde zwaar en haar keel was kurkdroog. Toen Rowan haar naam zei en zei dat hij het was, keek ze zijn kant op, alleen leek ze dwars door hem heen te kijken. Zijn stem vervormde tot die van Martin en ze geloofde er zo in dat ze hem ook zag staan. Haar hartslag schoot omhoog en ze kromp wat in elkaar terwijl ze haar handen ietwat uitstak om zich te verweren tegen wat er komen ging. Pas toen Rowan haar hand vastpakte leek haar brein te beseffen dat dit een échte aanraking was en leek ze even volledig verward, maar in ieder geval iets minder in paniek. Ze trok haar hand tenminste niet terug. Ze staarde nu naar Rowan en knipperde met haar ogen. Langzaam begon ze hem te herkennen en pakte ze hem ook vast met haar andere hand.
"Rowan.." mompelde ze zachtjes. Haar ademhaling werd iets rustiger en het trillen nam ook iets af. Tot ze de fout maakte om weer even langs hem te kijken, de kamer in. Direct zag ze weer allemaal dingen die er niet waren en hapte ze even naar adem. Nu was ze echter wel iets meer helder, waardoor ze haarzelf ervan probeerde te overtuigen dat dit allemaal nep was. Ze wilde weer naar Rowan kijken, omdat ze wist dat het dan beter ging, maar ze kon haar blik niet van de waanbeelden af krijgen. Juist omdat ze zich erdoor bedreigd voelde. En ze bang was dat ze aangevallen zou worden als ze niet keek.
"Het.. Het is niet echt.." probeerde ze haarzelf nu zachtjes te overtuigen. Ze probeerde op haar ademhaling te letten en wist uiteindelijk haar blik weer naar Rowan te verschuiven, wat haar direct een stuk meer rust gaf en waardoor ze zich direct veel veiliger voelde. Ze had zich in haar eentje gewoon zo enorm opgefokt. Zachtjes kneep ze in zijn hand en ze staarde in zijn ogen. De angst in haar ogen zakte langzaam een beetje weg, maar ze was bang dat als ze weer opzij zou kijken, ze al die beelden weer zou zien.

Rowan Rivers

Het leek haar duidelijk moeite te kosten om op hem te focussen en dat deed hem zo veel pijn. Hij wist dat ze allemaal dingen moest zien die hier niet waren, maar ondertussen begreep hij hoe dat voor haar moest zijn en daardoor bleef hij er zelf iets rustiger onder. Gelukkig maar, want als hij nu paniekerig met haar mee ging doen, zou het allemaal niet veel beter worden. Dat was zeker. 'Ik ben het, Katelynn. Ik ben hier en ik zal je beschermen tegen alles, altijd.' zei hij zacht tegen haar, vol liefde. Hij wilde haar zo graag wat rust geven, maar hij was hier meestal niet zo heel erg goed in. Voor Katelynn deed hij wel zijn uiterste best. Ze kneep in zijn hand en ze bleef nu naar hem kijken, waardoor hij bij haar op de rand van het bed kwam zitten en hij zachtjes langs haar gezicht streelde. 'Het is goed, kom een beetje tot rust... het is allemaal oké, er is niets om bang voor te zijn.' fluisterde hij, nog steeds vol liefde, maar duidelijk wel iets van slag. Het deed hem hoe dan ook altijd pijn om Katelynn zo te zien. Hij vond het vreselijk. 'Het spijt mij dat dit gebeurd is.' fluisterde hij nu oprecht. Het speet hem ook echt heel erg en hij hoopte dat zo'n situatie als dit nooit meer zou gaan gebeuren. Hij hoopte het echt heel erg, want hij wist niet hoe veel ze nog konden hebben. Niet zo heel erg veel, waarschijnlijk. Katelynn zat er duidelijk doorheen en hij wist dat dit voor hem ook niet makkelijk ging worden. Helemaal niet. Hij wilde zo graag bewijzen dat hij dit allemaal wel kon en hij wilde weer zichzelf worden, zonder drugs, zonder alle problemen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan herhaalde nog eens dat hij het was en zei dat hij haar altijd zou beschermen. Katelynn staarde hem nog steeds aan en hij kwam op de rand van het bed zitten en streelde even langs haar gezicht. Hoewel de aanrakingen van de artsen haar juist compleet door had doen draaien, leek de aanraking van Rowan haar juist goed te doen. Ze zuchtte even en er leek een hele hoop spanning van haar af te glijden. Ze haalde even diep adem en probeerde haar ademhaling daarna onder controle te houden. Het was gewoon erg moeilijk om haarzelf niet gigantisch op te fokken.
Rowan zei dat het oké was en dat er niets was om bang voor te zijn. Ze knikte nu langzaam en leek nu wel echt contact met hem te hebben. Trillend sloeg ze haar armen om hem heen en trom zich tegen hem aan. Een steek trok door haar been maar de pijn leek haar nu niet zo veel te doen.
Rowan zei dat hij spijt had dat dit gebeurd was en Katelynn drukte haar gezicht tegen hem aan. “Ik hou van je..” waren de eerste woorden die ze zacht tegen hem sprak. Ze haalde nog eens diep adem en sloot haar ogen even, wat wonder boven wonder goed ging zonder waanbeelden te krijgen. “Ik.. Ik.. Sorry dat ik mij zo aanstel..” sprak ze nu gedempt. Zo zag ze het zelf wel echt, ze wilde zich niet aanstellen, ze wilde sterk zijn en gewoon doorgaan met haar leven, maar alle trauma’s leken haar daarin te blokkeren en hoe harder ze haar best deed om dat alles te negeren, hoe vaker ze haar zelf tegen kwam.

Rowan Rivers

Katelynn leek nu echt naar hem te kijken in plaats van dat ze een beetje door hem heen staarde. Ze sloeg haar armen zelfs om hem heen en hij hield haar in zijn armen. Hij streek langzaam over haar rug heen. Hij hield zo ontzettend veel van haar. Elke keer leek het sterker te worden en dat vond hij bijzonder, het gaf hem meer vertrouwen in alles. Ze zei dat ze van hem hield en ze drukte haar gezicht tegen hem aan. 'Ik ook van jou. Zo vreselijk veel.' fluisterde hij, vol liefde. Hij merkte dat hij nu weer tranen in zijn ogen kreeg, maar hij vocht er tegen. Hij was elke keer al zo emotioneel, hij werd er doodmoe van. Hij wilde graag sterk blijven, maar daar had hij niet meer zo veel kracht voor. Ze bood nu haar excuses aan, ze vond dat ze zich aanstelde. 'Dat doe je niet. Helemaal niet. Kijk wat jou allemaal overkomen is, wat er allemaal met je gebeurd is. Je stelt je niet aan, je bent juist heel erg sterk.' fluisterde hij. Nu liepen de tranen weer over zijn gezicht heen en hij veegde ze weg. 'Ik zou willen dat ik zo sterk was als jij was, maar ik haal ons allebei naar beneden.' zei hij zacht. Hij bleef haar vasthouden en hij bleef zachtjes over haar rug heen strelen. 'Het komt goed, het moet wel goed komen...' fluisterde hij. Hij nam nu iets afstand, maar hij pakte haar handen wel weer vast. 'Ik blijf een tijdje bij Steven logeren...' zei hij nu. Hij had geen idee wat ze daar van ging vinden, hij wilde niet dat ze boos op hem werd of dat ze het gevoel had dat hij haar in de steek liet. Hij was zo bang dat ze dacht dat hij haar nu liet stikken, dat hij vreemd zou gaan, hij begreep het als ze het zou denken, maar dat was niet het geval. Hij wilde dit juist doen om dat alles te voorkomen. Om er voor te zorgen dat hij clean kon worden en kon blijven, deze keer.

Katelynn Camryn Leighton

Toen hij zei dat hij ook van haar hield voelde ze zich even ontzettend blij. Die woorden konden haar altijd echt heel erg goed doen op dit soort momenten. Haar emoties liepen dan allemaal door elkaar heen en op dit soort momenten twijfelde ze weleens aan haarzelf, en hij nam die twijfeling dan een beetje weg.
Ook zei hij dat ze zich niet aanstelde, er was haar heel veel overkomen en er was heel veel gebeurd. Hij vond haar juist sterk. Daardoor glimlachte ze even waterig. Ze was het er niet helemaal mee eens en zag haarzelf graag iets sterker dan dit, in ieder geval iets meer emotioneel stabiel, maar ergens wist ze ook wel dat hij gelijk had en dat niemand zomaar normaal door kon leven na zoveel heftige gebeurtenissen.
“Dat is niet waar.. Dat moet je niet zeggen..” fluisterde ze zachtjes toen Rowan zei dat hij hun alleen maar naar beneden haalde. Hij zei nu dat het goed zou komen, dat het goed moest komen. Daardoor knikte ze langzaam. Daar moesten ze in gaan vertrouwen en voor gaan vechten. Hij nam nu wat afstand maar hield haar handen wel vast. Katelynn staarde hem in zijn ogen en vertikte het om ergens anders naar te kijken, bang dat ze weer in paniek zou raken.
Toen Rowan opeens uit het niets zei dat hij een tijdje bij Steven ging logeren, keek Katelynn even iets verbaasd en redelijk geschokt op.
“Zo lang als ik in het ziekenhuis lig?” vroeg ze hem nu, aangezien haar dat nog wel redelijk logisch leek. Anders zat hij alleen thuis en dat zou vast ook niet zo een succes worden. Katelynn huiverde al als ze erover nadacht dat ze hier straks weer alleen achter gelaten zou worden.

Rowan Rivers

Ze zei dat het niet waar was en dat hij het niet moest zeggen. 'Ik wil je niet herinneren aan de gebeurtenissen van de afgelopen twee dagen, maar ik geloof toch dat ik niet zo'n hele goede invloed heb gehad op wat er gebeurd is.' mompelde hij nu. Hij wist dat alles anders was geweest als hij normaal had gedaan, dan had ze hier nu niet gelegen. 'Ik denk dat het wel weer goed kan komen als wij allebei weer wat meer onszelf zijn, zodat we elkaar weer in evenwicht houden. Maar op dit moment geloof ik niet dat dat zo is.' zei hij zacht. Hij streek over haar vingers heen en door wat hij zei over dat hij bij Steven ging logeren, was ze duidelijk geschrokken en wat verbaasd. Daarna vroeg ze of het was voor zolang ze in het ziekenhuis zou liggen. Hij slikte even, hij vond dit echt moeilijk. 'Voor zo lang als nodig is.' zei hij zacht tegen haar. 'We kunnen op deze manier niet samen door, Katelynn. Ik ga niet bij je weg, ik laat je niet vallen, nooit. Maar we kunnen niet samenleven op dit moment of de komende dagen... weken, misschien wel. Kijk naar wat we gedaan hebben...' zei hij zacht. 'Dat gaat vaker gebeuren. We hebben hulp nodig. Meer hulp dan wij elkaar kunnen bieden. We hebben alles op het spel gezet, onze baan, onze relatie, ons leven.... en ik weet vrij zeker dat het nog eens gaat gebeuren als wij weer samen zijn zodra je uit het ziekenhuis komt.' fluisterde hij. 'Dat betekent niet dat je alleen hoeft te zijn, Steven zei dat Mellany misschien wel bij je kan blijven, zolang ik er niet ben.' zei hij nu, om haar wel iets van houvast te geven. Hij realiseerde zich dat hij de afgelopen drie afspraken met Mellany afgezegd had. De eerste twee keer had hij gewoon gezegd dat hij te druk was, dat hij geen tijd had. De laatste afspraak was hij vergeten omdat hij onder invloed was geweest, maar hij wist dat hij niet meer met haar durfde te praten. Het ging over onderwerpen die hij niet wilde bespreken, die te erg waren om te bespreken. Hij wist dat hij daar aan moest werken, zeker als hij wilde dat het goed ging tussen Katelynn en hem. Katelynn was zo belangrijk voor hem. Hij wilde haar echt niet het gevoel geven dat hij haar liet vallen. Dat zou hij nooit doen. Maar als ze hierna op dezelfde manier doorgingen, zou het op deze manier fout gaan, tot ze wel een keer echt de lul waren. Vroeg of laat waren er meer mensen die wisten wat ze deden, behalve Steven. Die zou hun beschermen zolang hij kon, maar hij kon niet alles. Hij kon hun niet altijd de hand boven het hoofd blijven houden.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij haar niet wilde helpen herinneren aan wat er de afgelopen dagen gebeurd was, dat hij daar niet zo een goede invloed op had gehad. “Nee, help mij maar niet herinneren, straks flip ik weer,” zei ze zacht, maar met een plagende ondertoon. Hij zei dat hij dacht dat het wel weer goed kon komen, als ze weer meer hunzelf zouden zijn en elkaar dan weer in evenwicht hielden. Nu was dat namelijk juist niet zo. Katelynn knikte langzaam. Daar had hij zeker gelijk in. Nu leken ze elkaar juist net steeds het laatste zetje de afgrond in te geven. Terwijl ze normaal altijd juist een hele goede invloed op elkaar hadden gehad.
Ze ging even anders liggen en voelde nu pas de pijn weer. Zo lang ze haar been stil hield was het goed te doen, maar bewegen was nog niet zo een succes. Met haar hand ging ze even langs het verband dat om de schotwond heen was gebonden en ze keek er even naar. Maar toen Rowan zei dat hij ‘zo lang als nodig’ bij Steven zou blijven keek ze weer op. Hij vertelde meteen verder, dat ze op deze manier niet door konden. Haar blik verstarde iets en ze sloeg haar blik nu neer. Hij zei dat hij niet bij haar weg zou gaan en haar nooit zou laten vallen, maar dat samen leven de komende dagen of weken gewoon niet kon. Hij herinnerde haar aan wat ze gedaan hadden en daardoor sloot ze haar ogen. Dat verhaal was nog steeds zo onrealistisch voor haar. Het was echt niks voor haar geweest en ze kon gewoon niet geloven dat ze dat had gedaan. Direct voelde ze zich weer een beetje benauwd door de spanning. En besefte ze zich weer dat ze die belangrijke meeting gemist had, waar ze bij het OM totaal niet blij mee waren geweest. Ze haalde even diep adem en keek op het kastje of haar mobiel daar toevallig lag, maar ze zag niets liggen. Misschien lag die nog wel thuis, dat kon heel goed. Katelynn was bang dat ze enorm veel gemiste oproepen zou hebben en haarzelf enorm in de nesten had gewerkt.
Langzaam keek ze weer op naar Rowan. Hij zei dat ze hulp nodig hadden, en dit keer niet van elkaar. Ze hadden hun baan, hun relatie en hun leven op het spel gezet. Rowan wist zeker dat het nog eens ging gebeuren wanneer zij uit het ziekenhuis zou komen en ze weer samen zouden zijn. En hoewel Katelynn het graag wilde ontkennen, wist ze maar al te goed dat hij gelijk had. Het zou van voor af aan opnieuw beginnen en ze zouden waarschijnlijk echt weer grove fouten gaan maken. En zij kon zich eigenlijk echt geen enkele fout meer permitteren, vooral niet zo een grote. Zachtjes zuchtte ze even en ze knikte.
“Ik wil het niet..” mompelde ze eerlijk. “Maar.. Ik denk dat je gelijk heb en dat het wel beter is..” gaf ze zachtjes toe, met enige tegenzin. Ze wilde niet thuis zitten zonder hem. Of Mellany er nou bij was of niet. Ze zou het echt niet fijn gaan vinden, maar ze zouden het toch echt even moeten en ze zou gewoon uit moeten gaan kijken naar het moment dat hij weer thuis zou komen.
Ze sloeg haar armen weer voorzichtig om Rowan heen en sloot haar ogen weer even. “We moeten er gewoon even doorheen.. Dan komt alles weer goed..” zei ze zacht. Ze probeerde haarzelf daar echt van te overtuigen.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat hij haar er inderdaad niet aan moest helpen herinneren, want straks zou ze weer flippen. De manier waarop ze het zei liet hem lichtjes grijnzen, ondanks dat hij duidelijk gespannen was. Hij streek weer langs haar wang, daarna drukte hij zachtjes zijn lippen op haar voorhoofd. 'Ik hou van je, ook als je flipt.' zei hij zacht tegen haar. Ze leek na te denken over wat er allemaal gebeurd was, over wat ze gedaan hadden en over wat hij haar vertelde. Hij wist dat ze dit niet leuk vond, dat vond hij ook niet. Hij was het liefste constant bij haar in de buurt, altijd. Dat gaf hem een goed gevoel, maar hij wist ook dat het echt niet meer kon. Hij zag dat nu wel in. Alles liep veel te veel uit de hand en ze konden dit niet samen. Voorlopig niet in ieder geval. Ze zuchtte en knikte daarna wel, ze zei dat ze het niet wilde, maar dat hij wel gelijk had en dat het beter was. Ze sloeg haar armen nu om hem heen en hij hield haar stevig vast. 'Ik hou zo veel van je, Katelynn... zo ontzettend veel.' fluisterde hij. Ze moesten hier doorheen en dan kwam alles weer goed. 'We moeten naar de toekomst kijken.' mompelde hij nu. Dat was wat Steven er ook flink ingehamerd had, maar wat wel de waarheid was. 'We komen er wel, uiteindelijk.' fluisterde hij. Hij bleef haar even zo vasthouden en daarna nam hij weer iets afstand. Hij was helemaal kapot, hij was doodmoe en hij voelde zich nogal misselijk, maar hij wist dat het er bij hoorde. Hij zou zich de komende tijd nog wel vaker niet zo goed voelen. Hij zag er tegenop om weer met Steven mee te gaan, maar hij wist dat hij wel moest. Als hij alleen thuis zou gaan zitten, wist hij honderd procent zeker dat dit weer fout ging. 'Rust wat uit, Katelynn. Ik zal zo vaak als ik kan bij je langskomen en als er iets is... ik wil alles voor je doen.' zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Hij streek langs haar wang en drukte een kus op haar voorhoofd. In een split second herinnerde ze zich weer even hoe geweldig dat had gevoeld toen ze drugs op hadden. Al probeerde ze dat gauw weer uit haar hoofd te zetten, want ze wilde niet in de verleiding gebracht worden om dat ooit weer te doen. Het was fout en zou alles kapot maken. Al kon ze niet ontkennen dat ze dat moment graag nog eens zou beleven.
Rowan zei dat hij van haar hield, ook wanneer ze flipte. Daardoor glimlachte ze even waterig. Ze vond het zelf vreselijk als ze zo onrustig was en op leek te gaan in haar eigen wereldje. Maar hopelijk zou dat met de tijd minder worden en beter worden.
Toen Katelynn had gezegd dat ze het begreep sloeg Rowan zijn armen weer om haar heen en zei hij opnieuw dat hij van haar hield. Daarna zei hij dat ze naar de toekomst moesten kijken. Ze zouden er wel weer komen, uiteindelijk. Katelynn knikte langzaam.
“We gaan ons best doen,” zei ze zachtjes. “Ik hou ook van jou.. Echt heel erg veel..” Ze keek Rowan aan toen hij weer wat afstand nam en liet haar hand even door haar warrige haren gaan.
Rowan zei nu dat ze moest uitrusten en dat hij zo vaak als hij maar jij langs zou komen. Als er iets zou zijn, zou hij alles voor haar willen doen.
Ze glimlachte weer even en pakte Rowan zijn hand weer vast. “Ik zal het proberen,” zei ze, doelend op het uitrusten. “En je bent lief..” Ze kneep zachtjes in zijn hand en de glimlach bleef op haar gezicht staan. Eigenlijk wilde ze niet dat hij weer weg zou gaan, ze was enorm bang dat ze weer in paniek zou raken uiteindelijk. Maar ze kon hem moeilijk verplicht hier laten zitten constant, dat zou hun beide ook geen goed doen.

Rowan Rivers

Ze knikte door wat hij zei en ze zei dat ze hun best zouden doen en dat ze van hem hield. Echt heel erg veel. 'Dat vind ik altijd fijn om te horen.' fluisterde hij vol liefde. Hij was zo gek op haar, hij wist dat niets dat zou kunnen veranderen. Het werd hun alleen af en toe vreselijk moeilijk gemaakt. Ze pakte zijn hand weer vast en ze zei dat ze het proberen en dat hij lief was. Hij bleef even zo staan, daarna boog hij naar haar toe en zoende hij haar zachtjes. Het was doordringend, maar vol liefde. 'Tot snel.' zei hij daarna. Hij vond het niet makkelijk om afstand van haar te nemen, helemaal niet. Hij zou het liefste constant naast haar bed zitten, maar dat zou hem tot waanzin drijven, waarschijnlijk. Dat ging hij nooit volhouden. Zolang hij bij Steven was had hij hoop dat dit nog goed kwam, maar anders was het zeker dat het weer fout zou gaan. Hij draaide zich om en hij liep de kamer uit, het viel hem echt heel erg zwaar. Hij maakte de bovenste knoopjes van zijn overhemd los omdat hij het hartstikke warm had en daarna leunde hij even tegen de muur aan. Hij sloot zijn ogen en hij haalde een hand door zijn zwarte haren, waarschijnlijk was het verstandig om meteen langs huis te gaan om spullen op te halen, zodat hij niet meer terug hoefde. Maar hij was er niet heel enthousiast over.

Steven Smith

Hij zat best lang op de gang te wachten en vond het wat lastig om stil te zitten, waardoor hij uiteindelijk wat heen en weer ging lopen op de gang. Na een tijdje haalde hij een kopje koffie en plofte hij weer neer op een stoel. Allerlei gedachten gingen door zijn hoofd en hij dacht ook heel veel aan Mellany. Hij wist op het moment niet zo goed wat hij met haar aan moest. Hij had het idee dat hij haar enorm aan het lijntje hield nu en dat vond hij oneerlijk. Al zou hij het ook totaal niet leuk vinden als ze ineens met een andere man aan zou komen zetten.
Hij zuchtte even en gooide het lege bekertje weg, waarna hij uit pure verveling zijn wapen tevoorschijn haalde en die steeds uit elkaar haalde en binnen een paar seconden weer in elkaar zette en om zijn vinger heen draaide. Pas toen er een arts langs liep, die hem een beetje raar aan keek, stopte Steven ermee en keek even naar het wapen in zijn hand. Voor hem was het de normaalste zaak van de wereld, maar hij begreep dat dat voor andere mensen hier niet zo was.
De deur ging nu open en Rowan kwam naar buiten lopen. Steven keek even naar hem en stopte zijn wapen weer weg, waarna hij opstond.
"Hoe was het?" vroeg hij direct.

Rowan Rivers

Hij keek nu opzij naar Steven en hij zag dat hij zijn wapen wegstopte. 'Wat? Wil je mij neerschieten?' vroeg hij met een waterige glimlach op zijn gezicht aan Steven. Zijn vriend wilde weten hoe het was en Rowan ademde langzaam in. 'Niet echt leuk.' mompelde hij. 'Het is elke keer nogal confronterend om haar zo te zien, maar ik kon goed tot haar doordringen. Natuurlijk vind ze het niet echt heel leuk dat ik niet bij haar wil zijn de komende tijd, maar ze ziet zelf ook wel in dat het zo niet langer kan. Dat we elkaar alleen maar aanzetten tot dingen die we niet zouden moeten doen.' mompelde hij. 'Maar ik vind het niet leuk om haar achter te moeten laten.' voegde hij er aan toe. Hij wilde Steven heel graag bewijzen dat hij echt zijn best deed, dus vertelde hij zo eerlijk mogelijk over zijn gevoel. 'Zullen we dan maar wat van mijn spullen op gaan halen?' vroeg hij nu, omdat hij het niet echt nodig vond om het er heel lang over te hebben, hij wilde dan wel laten zien dat hij eerlijk was, er over praten was niet zo nodig voor hem.

Steven Smith

Door Rowan zijn vraag grijnsde hij even kort. "Ja, dat weet je toch, dat probeer ik al jaren," grinnikte hij. Dezelfde arts liep weer langs en keek opnieuw wat verbaasd. Die leek hun humor niet echt te begrijpen. Dat maakte Steven zijn grijns alleen maar breder.
Rowan zei nu dat het niet zo leuk was geweest, het was elke keer nogal confronterend om haar zo te zien. Dat kon Steven zich wel voorstellen. Katelynn had ook nog een lange weg te gaan voor ze weer echt de oude zou zijn. Rowan zei dat hij wel tot haar door kon dringen, dus dat was in ieder geval goed nieuws, anders had Steven echt niet meer geweten wat ze hadden moeten doen. Hij herinnerde zich nog wel dat Andrea wel een periode ontzettend bang was geweest voor Rowan. Dat was een hele nare periode geweest. Maar zijn relatie met Katelynn was vanaf het begin al anders dan de relatie die hij met Andrea had gehad. Hoewel Andrea een schat van een vrouw was geweest, leek Katelynn beter bij Rowan te passen. Ze had een ontzettend goede invloed op hem. Meestal dan.
"Dat snap ik," zei Steven toen Rowan zei dat hij het niet leuk vond dat hij Katelynn achter moest laten. "Maar het is voor een goed doel. En jullie zijn alsnog redelijk dicht bij elkaar," probeerde hij het een beetje beter te maken. Rowan vroeg nu of ze maar wat spullen op gingen halen nu, waardoor hij knikte. "Laten we dat maar doen," zei hij. Daarna begon hij te lopen en verliet hij het ziekenhuis. Hij stak zijn handen in zijn zakken en eenmaal bij de auto stapte hij in. Toen Rowan ook zat reed hij richting de villa en parkeerde hij op de enorme oprit.

Rowan Rivers

'Je hebt zo ontzettend vaak de kans gehad, doe het dan een keertje.' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht tegen hem. Ze werden nogal raar aangekeken door een arts en hij staarde de man even aan, die daarna weer doorliep. 'Misschien niet hier, daar schrikken ze nogal van denk ik.' mompelde hij nu tegen Steven. Steven begreep dat hij het niet leuk vond om Katelynn achter te laten, maar het was voor een goed doel. Ze waren alsnog redelijk dicht bij elkaar. 'Ik hoop dat we ver genoeg uit elkaar zijn.' was zijn reactie. Hij zag echt wel in dat het niet goed was als hij constant bij Katelynn was, maar hopelijk zou het heel snel weer allemaal goed gaan en kon het zonder problemen. Daar moest alleen nog wel heel wat voor gedaan worden. Hij liep met Steven mee en hij ging in de auto zitten. 'Wel fijn dat ik nu constant een eigen chauffeur heb, dat is dan zo'n beetje het enige voordeel.' plaagde hij Steven nu. Hij deed zijn uiterste best om zo positief mogelijk te zijn en het leek nu redelijk te gaan, maar de slechte momenten zouden ook nog wel komen. De momenten waarop hij constant ruzie met Steven had, want dat was ook vaak genoeg gebeurd. Eenmaal bij de villa bleef hij even zitten, maar daarna kwam hij langzaam uit de auto en liep hij naar de deur toe. Hij draaide zich naar Steven toe en hij ademde diep in. Daarna haalde hij zijn autosleutels uit zijn zak en gaf hij die aan zijn vriend. 'In mijn dashboard kastje liggen wat dingen die je beter weg kunt gooien.' zei hij. Daarna draaide hij zich om en opende hij de deur. Zodra hij binnenstapte herinnerde hij zich weer heel helder wat hier gebeurd was. Hoewel alles opgeruimd en schoongemaakt was, zag hij Wendy nog net zo duidelijk tegen de muur aan liggen. Hij negeerde het gevoel en hij liep direct naar boven toe. Daar gooide hij een tas vol met kleding, om daarna weer naar beneden te lopen. Hij keek even kort naar de camera's in de woning, misschien was het verstandig om de beelden van de afgelopen dagen te verwijderen. Er stonden nogal wat dingen op die andere mensen echt niet moesten zien.

Steven Smith

"Jouw auto staat hier ook geloof ik, dus als je bijdehand gaat lopen doen rij je zo zelf maar naar mijn huis terug," plaagde hij nu naar Rowan zijn opmerking. Hij stapte uit en gooide de deur achter zich dicht. Rowan stapte ook uit en gaf hem zijn autosleutels. Hij vertelde erbij dat er in zijn dashboardkastje dingen lagen die hij beter weg kon gooien. Daarom knikte Steven alleen even kort en pakte de sleutels aan. Hij liep richting Rowan zijn auto en trok het dashboardkastje open. Alles wat hem niet zinde trok hij eruit en toen er zekerweten niets meer achter gebleven was vergrendelde hij de auto weer en gooide hij alle spullen in de container. Daarna liep hij ook de villa in en bleef hij beneden wachten. Hij keek even rond en moest toegeven dat hij er nog steeds niet helemaal aan kon wennen dat Rowan nu in zo'n immens groot huis woonde.
Toen Rowan weer beneden kwam zag Steven zijn blik naar de camera's gaan die haast in elke hoek van de woning wel hingen. "Filmen die dingen constant?" vroeg hij nu. "Waarom is dat sowieso nodig.." zei hij er gedempt achteraan. Zelf zou hij juist super nerveus worden als er constant camera's op hem gericht waren. Maar Katelynn dacht daar blijkbaar anders over.

Rowan Rivers

Steven stond inmiddels ook binnen en zag dat hij naar de camera's keek, daarna vroeg hij of ze constant filmden, gevolgd door de vraag waarom dat sowieso nodig was. Rowan schudde met een grijns zijn hoofd. 'Ze filmen constant ja, behalve als Katelynn of ik het uit zetten. Wat we vaker zouden moeten doen, waarschijnlijk.' zei hij tegen zijn vriend. 'Ik weet het niet, ik denk dat het automatisme van Katelynn is. Ze had het toen met Martin en ik weet het niet, maar je went er vanzelf aan. Ik vergeet elke keer dat alles gefilmd wordt, het valt mij niet eens meer op.' zei hij tegen zijn vriend. 'Maar nu moet ik wat dingen verwijderen, dat lijkt mij beter.' zei hij daarna. Hij trok de kast open en hij sloot zijn laptop aan op het systeem. Hij spoelde door naar de beelden waarop te zien was hij Katelynn en hij drugs gebruikten, het was beter om dat hier niet op te laten staan. Hij verwachtte niet dat er echt iemand was die alles zou gaan controleren, maar het was beter als er geen bewijs van dit soort dingen was. Veel beter. Hij keek even naar wat er gebeurde, hoe hij Katelynn uit begon te kleden en hij ademde langzaam in. Het was zo geweldig geweest, hij had nog nooit iets gevoeld wat zo goed voelde als toen. Hij klikte de beelden weg en hij verwijderde alles uit het systeem en daarna ook de back-up, maar hij liet de beelden wel op zijn laptop staan. Daar kon niemand echt makkelijk bij en hij kon het altijd nog verwijderen. Hij stopte zijn laptop nu ook in de tas en daarna pakte hij wat laatste spullen en stak hij zijn wapen bij zich. Hij liep naar de koelkast en hij haalde daar twee flessen cola uit, die hij bij Steven in zijn handen drukte. 'Voor je verslaving.' plaagde hij hem nu.

Steven Smith

Rowan zei dat de camera's inderdaad constant aan het filmen waren, behalve als Katelynn of hij ze uit zouden zetten. Wat ze vaker zouden moeten doen, volgens Rowan. Steven schudde zijn hoofd even en kon een kleine grijns niet onderdrukken.
"Waarschijnlijk wel," reageerde hij daarop. Rowan zei dat het waarschijnlijk automatisme was van Katelynn. Ze had het al toen ze nog met Martin was geweest en Rowan zei dat hij ervan zelf aan gewend was geraakt, hij vergat eigenlijk elke keer dat alles gefilmd werd. Het viel hem niet meer op.
"Ik zou er paranoia van worden," grinnikte Steven. Hij keek weer even naar de camera's. Het waren op zich geen enorm grote, opvallende dingen. Gewoon zwarte bolletjes aan het plafond. Maar alleen de gedachten al dat ze er waren maakte Steven nerveus. Tenminste, als hij hier zou wonen.
Rowan pakte zijn laptop en sloot die aan op het systeem. Steven plofte even neer op de bank en wachtte tot Rowan klaar was. Toen hij zijn laptop afgesloten had en in de tas stopte, kwam Steven ook weer overeind. Rowan liep nog even richting de keuken en keerde terug met twee flessen cola. Steven grijnsde door zijn woorden.
"Wat attent van je," grinnikte hij. Hij pakte de flessen hoofdschuddend over. "Dat is nog wel een verbeterpuntje van de jongens," zei hij nu. "Ze maken alles op maar vullen nooit de voorraad bij. Dat hebben ze niet goed van hun moeder geleerd denk ik," grapte hij, aangezien beide jongens geen eens een moeder had. Steven pakte de flessen beide in één hand en sloot er eentje een beetje tussen zijn lichaam en zijn arm, waarna hij de autosleutels van Rowan weer tevoorschijn toverde en die weer aan hem gaf.
"Je reed zelf, toch?" plaagde hij, aangezien Rowan net nog had gezegd dat hij het wel fijn vond dat hij nu een chauffeur had.

Rowan Rivers

Steven dacht ook dat ze het systeem vaker uit zouden moeten zetten, maar waarschijnlijk zouden ze dat toch weer vergeten. Die kans was nogal groot. 'Jij hebt niet veel nodig om paranoia te worden.' plaagde hij zijn vriend nu. Steven pakte de cola aan en zei dat het een verbeterpuntje was van de jongens. Ze maakten alles op, maar vulden nooit de voorraad bij. Dat hadden ze niet goed van hun moeder geleerd. 'Jij bent hun moeder nu toch?' plaagde Rowan hem daardoor even. Hij kreeg zijn autosleutels terug van Steven en door wat hij zei grijnsde hij even. 'Serieus? Met een auto voor de deur ben ik zo weer bij je weg hoor.' plaagde hij zijn vriend nu. Daarna liep hij met hem mee naar buiten en hij sloot de deur achter zich. Het was raar om hier zo weg te gaan en met Steven mee te gaan naar huis, maar nu ging het nog wel. Katelynn lag toch nog in het ziekenhuis, het zou iets anders zijn als ze naar huis ging. Hij wist dat het dan moeilijker zou worden om niet meteen terug te gaan naar haar, maar het bleef heel erg onverstandig. Hij moest gewoon onthouden dat hij dingen niet moest overhaasten omdat hij dacht dat het wel kon. Meestal kon het juist niet, als hij zich dat bedacht.

Steven Smith

"Dat is zeker waar. Misschien ben ik wel altijd paranoia, maar valt het niet meer op omdat het normaal lijkt," grinnikte hij. Hij lachte even kort om Rowan zijn opmerking. "Zie ik eruit als een vrouw?" grijnsde hij. Daarna liep hij de deur uit naar buiten en wachtte tot Rowan de villa afgesloten had.
"Alsof je te voet niet net zo makkelijk weg kan gaan," kaatste hij terug toen Rowan zei dat hij met een auto voor de deur zo weer weg zou zijn. "Ik kan je moeilijk aan een lijntje houden," grijnsde hij daarna, al meende hij het wel een beetje. Rustig liep hij naar zijn auto toe en legde de flessen cola op de achterbank, waarna hij instapte.

Rowan Rivers

'Normaal voor jou misschien. Ik weet al jaren dat jij alles behalve normaal bent.' zei hij tegen Steven. Daarna vroeg zijn vriend of hij er uit zag als een vrouw en Rowan pakte hem vast en liep een rondje om Steven heen. 'Nu je het zegt.... niet mijn type, maar wel nogal vrouwelijk ja.' zei hij heel serieus. 'Ja, te voet ook, maar dan kan je makkelijk achter mij aan komen. Je hebt hoogstwaarschijnlijk een betere conditie dan dat ik op dit moment heb, dus dat win je wel. In de auto daarentegen... ik rij beter dan jij.' zei hij nu. Steven zei daarna grijnzend dat hij hem niet altijd aan het lijntje kon houden, waardoor Rowan hem even aankeek en zijn hoofd schudde. 'Volgens mij ben jij redelijk goed in mensen aan het lijntje houden, of niet?' vroeg hij nu, met een glimlachje op zijn gezicht, al meende hij het duidelijk ergens wel serieus. Het was hoe hij Steven kende in zijn omgang met vrouwen en hij wist dat het met Mellany op dit moment niet anders was. Steven liep naar zijn auto toe en Rowan pakte ook zijn sleutels, hij had ook liever zijn eigen auto, want hij was niet van plan dezelfde uren te gaan werken als Steven deed. Al was het anders nu Katelynn niet thuis op hem zou wachten, misschien dan wel.

Steven Smith

Hij lachte weer even en moest toegeven dat dit hem wel even goed deed. Voor even leek het weer een beetje zoals vroeger. Dit soort momenten hadden hem altijd wel een beetje door de dagen gesleept. Soms was hij gewoon langere tijden te serieus en daar werd hij altijd een beetje nors van.
"In je dromen," kaatste hij grijnzend terug toen Rowan zei dat hij beter kon autorijden. Zijn grijns trok echter even van zijn gezicht toen Rowan zei dat hij erg goed was in mensen aan een lijntje houden. Steven dacht meteen aan Mellany en keek even weg, maar glimlachte daarna toch lichtjes en hoofdschuddend. Het was ook gewoon de waarheid. Maar dat was ook wel weer confronterend. Wat dat betreft zou Steven heel graag wat meer ongeremd zijn. Minder nadenken over de risico's. Maar zo zat hij niet in elkaar. Hij haalde even diep adem en dacht weer even aan Mellany. Ze was echt heel leuk en hij had elke keer echt een geweldige tijd met haar. Maar hij twijfelde of hij het contact niet gewoon zou verbreken. Hij wilde haar geen valse hoop geven. Met hem was er gewoon geen toekomst, zo zag hij het echt. Misschien was het beter als ze gewoon door ging met haar leven.
Steven bleef even bij zijn auto staan, maar stapte uiteindelijk in en startte de motor.

Rowan Rivers

Hij wist dat Steven zou nadenken over wat hij gezegd had, maar dat was goed. Er was niemand anders die het hem ging vertellen en soms was het goed om stil te staan bij de keuzes die je maakte in het leven. Of het nou positief of negatief was. Hij zag Steven liever gelukkig met iemand, in plaats van dat hij zijn hele leven alleen zou blijven. Maar hij begreep zijn keuze heel goed. Hij had er zelf vaak genoeg over nagedacht en het had voor hem ook heel anders kunnen lopen. Na Andrea had hij gedacht echt voor altijd alleen te blijven, maar toen had hij Katelynn leren kennen en dat was op meer uitgelopen, terwijl hij het niet verwacht had. Nu zou hij haar nooit meer los kunnen laten en hij wist dat hij voor altijd bij haar wilde blijven, maar hij wist ook hoe veel pijn dat hem deed. Hoe ontzettend afschuwelijk alles was als er iets met haar gebeurde. Hoe doodsbang hij elke keer was dat haar iets overkwam, door hem. Daarom begreep hij Steven wel heel goed. Hij stapte nu ook in de auto en hij zag dat Steven alle drugs of spullen die daar ook maar iets mee te maken hadden weggegooid had. Daarna starte hij de auto en reed hij achter Steven aan, naar zijn huis toe. Hij parkeerde de auto en hij greep zijn tas vast, het voelde toch wat raar om hier nu te zijn. Ook omdat hij Leroy verder totaal nog niet gesproken had en het duidelijk was dat zijn zoon boos op hem was. Dat was ook niet zo heel erg gek, na wat hij gedaan had. Hij liep nu naar Steven toe en hij keek zijn vriend even aan. 'Ik denk niet dat Leroy het zo leuk vindt dat ik bij je blijf.' zei hij nu tegen hem. Steven was waarschijnlijk beter op de hoogte van hoe het met Leroy ging, want hij had zijn zoon al een lange tijd niet meer gezien, of gesproken. Maar hij wist hoe Leroy was en hij wist ook dat dat niet zomaar zou veranderen. Hij zou dit niet leuk vinden.

Steven Smith

Hij keek even in zijn spiegel en zag dat Rowan ook in de auto stapte. Toen hij de koplampen van zijn auto zag oplichten gaf Steven een dot gas en reed met slippende banden het grindpad af, de straat in. Daarna reed hij redelijk met beleid richting zijn huis, waar hij de auto parkeerde en uitstapte. Hij gooide de deur dicht en liep naar de voordeur, die hij van het slot haalde. Rowan kwam even later ook bij hem staan en hij zei dat hij dacht dat Leroy het niet zo leuk zou vinden dat hij hier zou blijven. Steven keek Rowan nu aan en haalde zijn schouders even op.
"We zullen het zien. Ik denk dat het wel meevalt," schatte hij in. Natuurlijk zou het niet ineens allemaal koek en ei zijn tussen Rowan en Leroy, maar Leroy was de laatste tijd best stabiel en Steven verwachtte niet heel veel geks.
Steven duwde de deur open en liep naar binnen. Hij groette Mack even, die alweer volledig door de dolle was, zoals altijd. Daarna liep hij door naar de keuken en zette de flessen cola in de koelkast. Vervolgens pakte hij zijn mobiel tevoorschijn en opende het gesprek met Mellany. Hij leunde tegen het aanrecht aan en twijfelde even wat hij moest typen. Dat hij haar niet meer wilde zien? Nee, dat klonk zo rot. En het was niet waar, want hij wilde niets liever. Hij haalde even diep adem en typte uiteindelijk een paar zinnen, maar haalde dat meteen ook weer weg. Na even nadenken typte hij maar dat hij haar echt ontzettend leuk vond, maar geen toekomst met haar zag en daar eerlijk over wilde zijn. Hij wilde haar geen verkeerde indruk wilde geven. Nadat hij het berichtje had verstuurd stopte hij zijn mobiel weer in zijn zak. Hij bleef nog een tijdje staan en staarde wat voor zich uit, maar pakte daarna een glas en vulde die met cola.