Die andere Police Life

Om wat overzicht in de 2 lopende verhalen te houden
Laatste posts:

Franco Crescenzo

Toen hij aankwam bij het koffietentje zag hij Jessica al zitten omdat ze haar hand op stak naar hem. Hij liep haar richting op en trok de stoel naar achter, waarna hij ook plaatsnam aan het tafeltje. Met zijn beide handen ontklemde hij de warme koffiebeker. Jessica keek op haar mobiel en Franco kon zien hoe laat het was. Over een kwartier hadden ze afgesproken op het bureau voor het gesprek. Vanaf hier waren ze binnen een paar minuten op het bureau. Franco wilde ook weer niet al te vroeg daar zijn, omdat collega's hem dan vragen gingen stellen omdat hij zou moeten staan wachten daar, en daar had hij echt absoluut geen zin in.
"We lopen zo wel die kant op," sprak Franco tegen Jessica. "Als we onze koffie op hebben." Franco nam een paar slokken van de aangenaam warme koffie en keek wat om zich heen. Als automatisch bestudeerde hij de daken even, op zoek naar plekken die hijzelf zou kiezen als hij ging sluipschutten hier. Echter keek hij daarna weer naar zijn koffiemok en nam nog wat slokken. Echt spraakzaam was hij niet nu. Normaal ook al niet heel erg, maar nu nog minder dan normaal. Vanwege de treurige gebeurtenis vanmorgen, de begrafenis van Ciro, maar ook vanwege de spanning. Wat moest hij doen als hij ontslagen werd? Wat ging hij dan doen? Waar moest hij dan heen? Hij haalde even diep adem en besloot gewoon niet over die dingen na te gaan denken voor het zover was dat het echt zo zou zijn.
Toen hij zijn koffie op had keek hij weer even op zijn horloge. Over zeven minuten had hij daar afgesproken. Waarschijnlijk waren de hoofdinspecteur en de collega's van het OM wel ruim op tijd, zoals altijd.
"Laten we maar gaan," stelde Franco nu voor. Hij stond op en schoof de stoel aan, waarna hij op Jessica wachtte- zijn blik wat gespannen.

Jessica Thornton

Franco gaf aan dat ze zo wel die kant op liepen, als ze de koffie op hadden. Ze knikte even. Voor de rest was het stil aan tafel. Ze wist zelf ook niet echt een gespreksonderwerp om de spanning af te laten nemen.
Franco had zijn koffie sneller op dan Jessica, maar het scheelde niet veel. Franco stelde voor dat ze gingen, ze knikte, stond zelf ook op en goot de laatste 3 slokken koffie in een weg naar achteren. In haar mond uiteraard, niet over haar schouder. Daarna schoof ze haar koffiebeker in die van Franco en nam beide bekers mee naar een prullenbak om ze daar in te laten vallen. Toen ze terug naar Franco liep, omdat de prullenbak die zij gekozen had niet naast de ingang stond en Franco nu wel dichter bij de ingang was, zag ze zijn gespannen blik. Ze legde even kort haar hand op zijn schouder, bedoeld als steun. 'Het gaat goed komen, ik zorg dat ik mee dat kamertje in kom.' probeerde ze Franco nog gerust te stellen, waarbij ze ook een kleine, bemoedigende glimlach liet zien. Ze liep daarna naar deur toe en hield die open voor Franco, waarna ze met hem mee naar het bureau zou lopen.

Franco Crescenzo

Hij ademde even diep in en wachtte tot Jessica de spullen in de prullenbak had gegooid en terugkwam naar hem. Ze legde even kort haar hand bemoedigend op zijn schouder en zei hem dat het goed ging komen. Daardoor glimlachte hij even waterig naar haar, waarna ze vervolgens beide het pand verlieten en richting het bureau begonnen te lopen. Franco stak zijn handen in zijn zakken en keek wat naar de grond voor hem. Binnen een paar minuten waren ze op het bureau. Met enige tegenzin opende Franco de deur en liep naar binnen. Hij zag de hoofdinspecteur al staan voor zijn kantoortje, pratend met een man en een vrouw. De vrouw herkende Franco wel, dat was die baas van de hoofdinspecteur. Die man was vast een collega van haar.
Franco haalde haalde even diep adem en liep toen op het drietal af. Daar groette hij hen vriendelijk en gaf de man en de vrouw een hand waarbij hij zich voorstelde. De hoofdinspecteur sloeg hij over, die kende hem al natuurlijk. De man bleek van de AIVD te komen, ofwel de geheime dienst. Wat die hier precies te zoeken had kon Franco nog niet direct plaatsen.
"Is het een probleem als Jessica bij ons komt zitten?" vroeg Franco nu. "Zij was immers ook direct betrokken bij de laatste incidenten." De hoofdinspecteur staarde even van Franco naar Jessica en hield zijn mond, al zag Franco aan zijn gezicht dat hij het liever niet had, wat de irritatie bij Franco alweer op liet lopen. De vrouw leek ook even naar Jessica te kijken.
"Het lijkt mij het meest efficiënt om eerst alleen met u te spreken. Daarna willen wij best ook even luisteren naar de woorden van mevrouw Thornton," sprak de vrouw uiteindelijk. Blijkbaar was Jessica wel ter sprake gekomen een keer want ze wist haar achternaam. Of ze had gewoon goede research gedaan naar de collega's hier.
Franco klemde zijn kaken even op elkaar; dit was niet het antwoord waar hij op gehoopt had. Maar het was in ieder geval iets dat ze best nog met haar wilden spreken..
"Goed.. Komt u mee?" De hoofdinspecteur wenkte het koppel en liep zijn kantoortje binnen. De man en de vrouw volgden hem direct. Franco keek nog even opzij naar Jessica en volgde toen ook. Achter hem werd de deur gesloten.
Na een korte stilte en geblader door dossiers begon de vrouw te praten. Dat ze linken hadden gelegd tussen Franco en het kartel. Er werd hem gevraagd of hij dat toe wilde geven. Franco zuchtte even en zei dat hij al van plan was om vandaag alles toe te geven. Daarna vertelde hij met enige moeite over zijn jeugd en over de jaren in Italië. Sommige details liet hij weg, maar hij probeerde globaal gezien wel bijna alles te vertellen. Zijn gezicht stond strak, hij had zijn emoties ver weg geduwd. Dat was iets wat hij door de jaren heen zichzelf goed geleerd had.
De vrouw vroeg hem soms wat, waarop hij antwoord gaf. De hoofdinspecteur hield zich opvallend stil en de man van de AIVD noteerde alleen constant dingen in een blocknote.
Uiteindelijk viel er weer een stilte. Tot de man die stilte verbrak.
"We hebben een voorstel voor je. Ik denk dat je wel snapt hoe graag Italië een ex- lid van het kartel wilt hebben om er informatie uit te slaan," sprak hij met een rustige, nuchtere stem. Franco spande zich direct aan, dit beviel hem totaal niet.
"En de celstraffen zijn daar ook niet al te grappig, maar ik denk dat je dat allemaal wel al weet. Goed, ons voorstel is als volgt.. Dat je voor ons undercover gaat. Daar heb je immers ook al wat ervaring mee, niet?" vroeg de man hem nu.
Franco zijn hart begon sneller te slaan. Hij slikte even. "Ehm, ja.. Maar undercover bij wat?" vroeg hij voorzichtig, al verwachtte hij een bepaald antwoord al wel.
"De afgelopen tien jaar is het kartel vanuit Italië steeds actiever geworden hier in Nederland. Er wordt ontzettend veel drugs vanuit Italië hierheen verscheept en verkocht. Ook zijn er flink wat geweldsmisdrijven gepleegd en liquidaties. Het neemt alleen maar toe. En jij bent natuurlijk een mooie ingang wat dat betreft, jij zou ons perfect kunnen helpen de ins- and outs te leren kennen en hen dus een stap voor te kunnen zijn straks."
Franco schoot overeind en staarde het drietal strak aan. Zijn ogen spuwden vuur. "Oh ja, ik ben een mooie 'ingang'?! Nee, echt niet, hier doe ik niet aan mee, bekijk het maar!" riep hij verontwaardigd uit. Met grote passen liep hij naar de deur en verliet het kantoortje. Echter werd hij verderop weer tegengehouden door het drietal. De hoofdinspecteur greep zijn arm ruw beet. Franco trok zich los en had de neiging uit te halen, maar wist zich in te houden.
"Franco, luister even," begon de man hem weer toe te spreken, maar Franco wilde het niet horen.
"Hebben jullie wel enig idee wat jullie van mij vragen?!" siste Franco uit zijn doen. Hij trilde van woede en onmacht. "Ik ben voor hun een overloper, een rivaal! Ze wilden mij liquideren, snappen jullie dat niet?! Ik kan net zo goed zelfmoord plegen, dat komt op hetzelfde neer!" Hij balde zijn vuisten, zo hard dat zijn knokkels wit wegtrokken.
"Het is slechts een aanbod," sprak de vrouw nu pienter en vrij droogjes. "En wij zullen altijd paraat staan om in te grijpen wanneer dat nodig is, maar dat lijkt mij vanzelfsprekend."
Franco stapte op haar af en kwam met zijn hoofd gevaarlijk dichtbij dat van haar, wat flink dreigend over moest komen aangezien hij niet de kleinste was en ook een behoorlijke spierbundel.
"Wanneer jullie ingrijpen heb ik al een kogel door mijn kop," gromde Franco in haar oor.
"Franco, rustig aan," mompelde de hoofdinspecteur nors. Hij trok Franco weg bij de vrouw. Dat was het moment dat er bij Franco iets knapte in zijn hoofd. Hij duwde de hoofdinspecteur met veel kracht tegen de muur en haalde uit voor iemand in kon grijpen. Echter had hij zichzelf nog nét genoeg in de hand gehad om niet de hoofdinspecteur te raken, maar de muur naast zijn hoofd. Met een verwilderde blik staarde Franco zijn baas aan en nam toen ietwat vertwijfelend afstand. Verward keek hij om zich heen, hij leek net een in de hoek gedreven dier.
Uiteindelijk draaide hij zich met een ruk om en beende het bureau uit. Achter zich hoorde hij nog dat hij tot morgen vier uur de tijd had om over het aanbod na te denken. De hoofdinspecteur durfde zelfs nog de opmerking te maken dat het anders een enkeltje Italië werd.
Zonder op of om te kijken schoot Franco te voet richting de begraafplaats, waar zijn auto nog stond. Hij stapte in en reed gevaarlijk hard weg. Eenmaal thuis begon hij koffers in te pakken en wapens en munitie dat hij nog had liggen op zolder klaar te leggen. Hij had zich nog nooit zo erg in de steek gelaten gevoeld. Die mensen zagen hem alleen maar als handigheidje. Ze zouden geen dag om hem treuren als hij dood ging. En dat terwijl hij jarenlang bekend had gestaan als de beste marinier en scherpschutter. Hij had jaren voor dit land gestreden, gevochten, en zijn leven op het spel gezet. En nu kreeg hij dit ervoor terug.
Pas toen hij alles ingepakt had, begon het allemaal een beetje meer tot hem door te dringen en besefte hij ook dat vluchten geen zin zou hebben. Hij zou misschien weken, heel misschien maanden en als hij geluk had een aantal jaar kunnen 'verdwijnen', met zijn marinierskills. Maar waar zou het dan eindigen? Vroeg of laat zou hij tegen de lamp lopen en dan zou het alleen maar nog slechter af lopen. Na jaren stress, angst en overleven. Dan kon hij nog beter nu de strijdbijl erbij neer gooien.
Gefrustreerd schopte hij tegen de gevulde koffer aan, waardoor de helft er weer uit viel en zich door de kamer verspreidde. Vervolgens begon hij zijn wanhoop en woede te uiten op de muur. Pas toen de stekende pijn begon door te dringen stopte hij daarmee en liet zich verloren en verslagen neerzakken op de grond, tussen al zijn wapens. Zijn knokkels lagen open en bloedde flink, maar hij leek het niet meer te voelen.

Jessica Thornton

Ze kwamen aan op het bureau en bij het kantoor. Franco stelde voor dat ze mee naar binnen mocht, gezien ze bij de laatste incidenten betrokken was. Ze zag de irritatie bij de hoofdinspecteur al van zijn gezicht spatten. Echter gaf de vrouw antwoord. Ze wilden Franco alleen spreken, en daarna naar haar woorden luisteren. Alsof ze een klein kind was dat wilde klikken en waar ze bij voorbaat al niet veel van zouden geloven. Wat was dit dan? Voor ze er iets tegenin kon brengen was Franco al het kantoor in en de deur al dicht. Met een diepe zucht liet ze zich in de stoel zakken die tegen de muur naast de deur stond. De op normale toon uitgesproken woorden waren niet meer dan onverstaanbaar gemompel van waar zij zat. Ze baalde. Dit was niet hoe het had moeten gaan. Verveeld en chagrijnig keek ze de ruimte rond.
Toen het geluid harder werd, werd ze weer wat alerter. Een ingang? Het was Franco die dat riep. Wat hadden ze van hem gevraagd? Dit ging niet de goede kant op. Ze spitste haar oren en hield de leuningen van de stoel al vast om snel op te kunnen staan. Ze hoorde Franco duidelijk beledigd praten, maar helaas verstond ze niet wat de anderen zeiden. Maar door Franco's woorden die ze wel verstond had ze wel een vermoeden nu wat ze gevraagd hadden. Niet veel later klonkt er een doffe klap, gevolgd door een minder doffe klap. Wat werd er gegooid? Of wie? Jessica stond op uit de stoel, de deur vloog open en Franco stormde langs haar door het bureau uit. Ook zij hoorde de woorden dat Franco tot 4 uur de tijd had om over het aanbod na te denken, anders werd hij in Italië gedumpt.
Achter Franco aan gaan had geen zin voor haar. Hij was te snel weg, geen idee waar heen precies. Al had ze wel een vermoeden. Hij moest zich ergens uit leven, en liever niet openbaar op straat. Ze rolde haar ogen en keek het kantoortje binnen vanaf waar zij stond. 'Heel subtiel, prachtig. En dat op de dag dat zijn beste en enigste jarenlange vriend begraven is geworden, omdat de beste man afgemaakt is geworden door datzelfde kartel dat Franco dood wilt hebben. Bravo. En ook nog dreigementen op hem afvuren, omdat hij kwaad weg stormt.' zei ze iets te rustig, terwijl ze sarcastisch langzaam klapte. Ze was kwaad, maar bij haar zette ze zich dat momenteel om in heel irritant gedrag. 'Willen jullie mij nog spreken? Of moeten jullie snel naar huis om deze schokkende, maar totaal begrijpende reactie van Franco te verwerken?' vroeg ze daarna. Ze snapte echt niet hoe ze dit van hem konden vragen. Vandaag, juist vandaag! En daarnaast ook de manier waarop. Franco werd door hun achterna gezeten, en dan echt niet met de vraag of hij alsjeblieft weer terug wilt komen. Verre van...

Na nog wat woorden die heen en weer vlogen, werd Jessica weg gestuurd. Ze had haar zegje gedaan, en het had haar een weekje schorsing opgeleverd, om af te koelen en haar verstand terug te krijgen. Oftewel, ze was er geen moer mee opgeschoten. Tenminste, bij de hoofdinspecteur. De andere twee wist ze niet of ze die aan het twijfelen gebracht had. Al vroeg de vrouw van het OM wel nog haar persoonlijke nummer om haar te kunnen bellen.
Ze liep door de garage van het bureau heen, op zoek naar haar autootje. Eenmaal gevonden ging ze er in zitten en startte ze het kleine ding, waarna ze naar Franco toe reed. Tussendoor stopte ze bij de supermarkt en haalde wat te eten. Ze had een vermoeden dat Franco niet zo'n behoefte zou hebben vandaag om nog veel te doen. Eenmaal bij Franco stopte ze bijna direct voor de deur en zag Franco's auto ook al staan. Ze stapte uit, sloot haar auto af, pakte de boodschappentas en liep naar de voordeur toe, waar ze aanbelde.

Franco Crescenzo

Des te meer het tot hem door begon te dringen, des te meer hij het niet begreep. Hij kon gewoon niet geloven dat ze dit van hem vroegen.
De koffers had hij aan de kant geschopt. De wapens liet hij op de grond liggen. Hij had geen zin om die allemaal weer netjes op te ruimen. Langzaam liep hij richting de keuken en trok een lade open. Hij pakte een fles whisky tevoorschijn en nam een paar grote slokken. Zijn gezicht vertrok ervan, maar het warme gevoel door zijn keel voelde fijn. Misschien zou het ervoor zorgen dat het constante nadenken en piekeren even stopte. Aangezien bepaalde beelden uit zijn dienstverleden en uit het verleden in Italië hem constant bleven teisteren, doordat ze dat bij het gesprek allemaal weer opgehaald hadden.
Hij nam nog een paar grote slokken en sloot zijn ogen terwijl hij tegen de muur aan leunde. Hij voelde zich echt genaaid. Ze wisten immers dat hij niet voor niets gestopt was als militair. Hij had vreselijk veel last gehad van waanbeelden en een soort van paniekaanvallen door onverwerkte trauma's. Daardoor had hij niet meer fatsoenlijk kunnen werken. Met een ander woord: PTSS.
Hier was het eigenlijk vanaf het begin af aan goed gegaan omdat hij hier minder getriggerd werd en minder werkdruk en stress had. Echter leek de situatie nu daar toch echt verandering in te brengen.
Opnieuw nam hij wat grote slokken en nam de fles mee naar de bank. Daar plofte hij neer en zette de fles op de grond bij zijn voeten. Hij probeerde zichzelf kalm te houden, maar merkte dat het niet zo goed lukte. Hij voelde zich ontzettend opgejaagd vanbinnen en was bang dat hij echt zou gaan flippen.
Toen de bel ging schrok hij zich rot. Puur omdat hij nu zo enorm afwezig en gespannen was. Hij griste een simpel handwapen van de grond en laadde die door. Terwijl hij het wapen in zijn hand vastgeklemd hield liep hij naar de deur toe en draaide de sleutel om. Als het de hoofdinspecteur was zou hij echt niet voor zichzelf instaan. Er klonk een klik en de deur ontgrendelde. Franco duwde de deur langzaam een stukje open en keek de persoon een tijdje met een lege en vooral verwarde blik aan, voor hij echt leek te beseffen dat het Jessica was.
"Oh eh, hey." Hij veegde even met zijn bebloede hand langs zijn bezwete voorhoofd en stopte het wapen achterin zijn broek weg.

Jessica Thornton

Toen de deur open ging, was ze wel lichtelijk geschokt toen ze zag hoe Franco er uit zag. Verward, bloed. Rook ze alcohol? Hoe lang geleden was hij dat kantoortje uit gestormd? Klein uurtje? Ze werd begroet. 'Hey.' zei ze daar op terug met een bezorgd gezicht. 'Ik kwam kijken hoe het ging en had wat te eten meegenomen.' vertelde ze nog, terwijl ze naar binnen liep. Misschien maar goed ook dat ze even kwam kijken hoe het ging, want als dit nog een hele avond, nacht en ochtend geduurd had voor iemand kwam kijken, dan was het misschien wel helemaal mis gegaan. Ze zette de spullen in de keuken, legde in de koelkast wat gekoeld moest liggen en nam een schone, vochtige handdoek mee terug. 'Kom, dan gaan we even zitten.' stelde ze nog voor met een kleine glimlach op haar gezicht. Losjes legde ze haar hand op zijn bovenarm om hem mee naar de woonkamer te nemen, waar ze al een fles whisky zag staan. Zodra Franco zou zitten, zou ze er naast zitten en de bloederige handen beginnen schoon te maken. 'Heb je honger, of nog totaal niet?' vroeg ze. Ze vermeed expres het praten over het gedoe dat op kantoor gebeurd was. Dat leek haar niet verstandig, zoals Franco er nu bij liep.

Franco Crescenzo

Jessica staarde hem even aan, ze leek wat geschokt, wat natuurlijk niet heel gek was gezien hoe Franco er op het moment uit zag. Vervolgens groette ze hem terug en zei ze dat ze even kwam kijken hoe het ging en dat ze wat eten mee had genomen.
“Oh het gaat geweldig hier,” mompelde Franco half binnensmonds en sarcastisch. Jessica liep naar binnen en Franco bleef nog even bij de deur staan, maar sloot die toen en liep ook weer terug richting de woonkamer. Daar bleef hij wat verloren midden in de woonkamer staan. Zijn blik ging even naar de omver geschopte koffer en de vele wapens die over de grond bezaaid lagen. Daarna keek hij weer richting Jessica, die hem wenkte en voorstelde te gaan zitten. Zonder enig protest liep Franco richting de bank. Hij haalde de revolver uit zijn broek en legde die voor hem op het kleine tafeltje, waarna hij ging zitten. Jessica vroeg hem of hij honger had of nog niet. Hij haalde zijn trillende hand door zijn haren en schudde langzaam zijn hoofd.
“Nee, niet echt, sorry,” sprak hij gedempt. Zijn blik ging weer even naar de fles whisky, hij snakte ernaar maar wilde er tegelijkertijd ook vanaf blijven omdat hij wist dat alcohol zijn trauma’s alleen maar meer tot leven zou wekken.

Jessica Thornton

Ze had de sarcastische opmerking van Franco genegeerd. Ze had hem heus wel gehoord, maar ze had besloten er niet op te reageren. De wapens die verstrooid door de woonkamer lagen, liet Jessica ook voor wat het was op dit moment. Franco liep zonder protest mee naar de bank, legde de revolver op het kleine salontafeltje en ging zitten. Daar gaf hij aan nog niet echt honger te hebben. 'Is niet erg.' zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze pakte een van zijn handen en begon die schoon te maken met de vochtige doek die ze bij zich had. Ze had Franco's blik naar de whisky wel gezien. Alcohol zou totaal niet de oplossing zijn. Maar zij was zelf ook meer van de chocola en vreetbuien als haar iets dwars zat. Hetzelfde idee, maar ze kon zich voorstellen dat haar probleempjes die ze wel eens had minder heftig waren dan die van Franco. Veel minder erg. Zij had geen triest verleden als wees dat maar moest zien te overleven, of een 'club' die achter haar aanzat om haar af te maken, omdat ze haar lidmaatschap vaarwel gezegd had. Oké, diezelfde 'club' had haar wel gebruikt om meer over Franco te weten te komen, wat voor een groot deel mislukt was, maar ze had er verder nooit mee te maken gehad eigenlijk.
Toen de handen schoon waren, pakte ze de fles whisky, legde een schone punt van de handdoek op de opening en hield de fles snel en kort even op de kop. Daarna depte ze de wonden op Franco's hand er mee. 'Wat wil je zo meteen het liefst doen? Heb je een favoriete film, of muziek? Misschien wil je een bord- of kaartspel spelen. Of gewoon vertellen wat je dwars zit mag ook, dat kan opluchten dat je je zorgen bij iemand kwijt kan. Jij mag kiezen wat je het liefst wilt doen om weer tot rust te komen. Of misschien wil je juist niets over jezelf vertellen, maar juist over mij horen. Dat mag ook. Ik zal je hier mee helpen, want ik wil niet dat je jezelf weer zo'n schade toe dient, of erger. Ik heb alle tijd de komende dagen.' stelde ze daarna voor. Ze glimlachte bemoedigend. Ze had gezien wat alcohol kon doen als ze met haar vorige werkpartner weer de boel moesten sussen tussen twee partijen. Ze kon zich niet voorstellen hoeveel erger dat moet zijn als Franco door zou drinken met zijn verleden en de hoeveelheid wapens die in huis lagen.

Franco Crescenzo

Jessica gaf aan dat het niet erg was dat hij geen trek had. Vervolgens begon ze zijn handen schoon te maken. Franco liet het maar gewoon gebeuren. Hij staarde wat afwezig voor zich uit en keek pas weer op toen Jessica hem een vraag stelde. Het duurde even tot het tot hem doordrong wat de vraag precies was. Ze vroeg hem wat hij straks het liefst ging doen. Hij staarde haar aan en gaf niet direct antwoord. In zijn hoofd dacht hij aan zichzelf klem zuipen of gewoon niks doen. Maar dat zei hij maar niet hardop. En ergens irriteerde die mindset hem ook. Het voelde alsof hij faalde, alsof hij niet sterk genoeg was. Normaal kreeg niemand hem gauw van slag. Normaal sloeg hij zich overal met gemak doorheen. Maar hij voelde zich waardeloos nu.
Langzaam haalde Franco zijn schouders op en neer. Hij wist echt niet wat hij wilde doen. Hij had nergens zin in. Oude herinneringen ophalen leek hem ook niet een al te strak plan.
"Denk je dat ze mij echt naar Italië sturen, als ik weiger?" vroeg hij nu gedempt. Hij had gezien en gehoord dat ze behoorlijk serieus waren geweest, maar hij hoopte gewoon ergens dat ze blufte en dat dit alsnog allemaal niet nodig was.
"Als ik mijn kop daar laat zien ben ik er meteen geweest," mompelde hij er nog zachtjes achteraan, doelend op de maffiaclan.

Jessica Thornton

Ze vond het best bijzonder dat Franco geen kick gaf toen ze wat alcohol op de wonden depte. Franco leek zelfs even van de wereld af te zijn, tot hij begon na te denken over haar vraag. Wat hij het liefst wilde doen de rest van de avond. Na een tijdje aangestaard te worden, haalde hij zijn schouders op. Blijkbaar maakt het hem niets uit, of hij had nergens zin in. Ze kon het ergens wel begrijpen. Zijn leven zou snel eindigen of compleet overhoop gegooid worden na die twee keuzes die hij vanmiddag gekregen had. Tenzij er iets veranderd.
Franco vroeg of ze hem echt naar Italië zouden sturen als hij weigerde. En dat hij er echt meteen geweest zou zijn als hij zijn gezicht bij de maffia liet zien. Ze wist het, zelfs voor Franco dit haar zo direct verteld zou hebben wist zij ook dat bij de maffia spioneren totaal niet zou gaan werken.
'Toen jij vertrok van het bureau vanmiddag, heb ik mijn zegje nog gedaan. De hoofdinspecteur was uiteraard niet van mening te veranderen. Die andere man kon ik niet goed lezen of hij überhaupt een mening heeft. Maar hij was mij wel behoorlijk aandachtig aan het bekijken. Dus wie weet heeft dat in mijn voordeel gewerkt.' begon ze, de laatste zin met een kleine grijns op haar gezicht. Al verdween die grijns al snel toen ze verder praatte. 'De vrouw van het OM is, toen het mijn beurt was het kantoor uit te stormen, mij achterna gekomen en heeft wat vragen nog gesteld zonder dat de rest er bij was, in de parkeergarage. Ik heb uiteindelijk mijn nummer gegeven. Ze zou morgenochtend bellen. Blijkbaar heb ik haar aan het nadenken gezet en ik hoop dat ze ook goed nadenkt wat voor gevaar het nog meer kan opleveren voor anderen die er eigenlijk weinig tot niets mee te maken hebben. Ik heb haar verteld dat áls ze jou bij de maffia in leven laten, dat dat niet ten goede zou zijn voor iedereen waar jij contact mee hebt, of gehad hebt. Dus dat het hele bureau eigenlijk in gevaar zou zijn. De hoofdinspecteur en ik misschien nog wel het meest. Of als ze jou niet sparen dan schieten ze er niks mee op. Dan hebben ze alsnog geen informatie. Ik heb haar verteld dat er niet meer scenario's mogelijk zijn dan die twee. Het zou een te groot risico moeten zijn om juist jou in te zetten als spion bij net die clan.' vertelde ze daarna. 'Dus er is net wat meer hoop dat het uiteindelijk toch goed komt dan toen je weg stormde. Maar ik begrijp wel dat je weg ging.' voegde ze er nog aan toe met een kleine bemoedigende glimlach.
Ze stond op en zocht in een kast naar wat glaasjes. Die zette ze op het tafeltje bij de bank en ging weer zitten. 'Zullen we dan samen deze fles whiskey leeg maken om te vieren dat er een beetje hoop is?' vroeg ze aan Franco. 'Maar we gaan wel rustiger drinken dan wat jij denk ik eerder gedaan hebt. Het is geen race wie het eerst dronken is, want dat verlies ik zeker.' voegde ze er nog aan toe met een grijns op haar gezicht.

Franco Crescenzo

De volgende ochtend werd hij wakker met een onwijs erge kater. Zijn hoofd bonkte nog net niet uit elkaar. Met moeite wist hij uit zijn bed te komen en zich naar de keuken te slepen, waar hij eerst een glas melk achterover goot en toen nog een glas water met een paracetamol. Daarna vertrok hij naar de badkamer en stapte hij onder de douche; misschien zou dat hem nog enigszins helder maken. Hij kleedde zich om en plofte daarna beneden op de bank neer waarna hij op zijn horloge keek. Voor vier uur zou hij moeten laten weten wat hij wilde. Of meewerken, of niet. En eigenlijk leek het beide een slechte optie. Hij haalde zijn hand ietwat nerveus door zijn haren en zuchtte zachtjes.
Freya had ook hier geslapen en er was zelfs meer gebeurd de vorige avond, maar blijkbaar sliep ze nog want hij had haar nog niet gehoord.
Ineens ging zijn mobieltje af. Hij schok er zelfs een beetje van en griste het ding uit zijn broekzak. De officier van justitie.. Was dit een goed teken of juist niet? Hij durfde bijna niet eens op te nemen..

Jessica Thornton

Met enige moeite werd ze wakker. Er was wat beweging gaande in de kamer, en de ruimtes er naast en uiteindelijk beneden. Wacht, beneden? Haar appartementje had geen benedenverdieping, alles op 1 verdieping. Verdwaasd keek ze de kamer rond. Haar hoofd zeurde, het kostte moeite om het daglicht te accepteren. Dit was niet haar slaapkamer. Dit was niet haar bed. Nou wist ze het weer, ze was bij Franco. Die had het zwaar door de begrafenis en wat op het bureau gebeurd was.
Ze rekte zich lui uit, waardoor ze merkte dat ze iets mistte. Kleding.. Ondergoed op z'n minst. Daarna kwam haar geheugen langzaam met de missende stukjes van gisteravond. Dat ging in tegen alles waarmee ze opgevoed was. 'Shit.' mompelde ze dan ook. Niks meer aan te veranderen nu natuurlijk. Ze stond op uit het bed, zocht haar kleren bij elkaar en zocht daarna de badkamer die ondertussen weer vrij was, waar ze zich even opfriste en aankleedde. Daarna liep ze naar beneden toe en hoorde ze nog net hoe Franco's telefoon overging, voor ze hem dan ook op de bank zag zitten. 'Hey.' zei ze zachtjes. Ze wist waarschijnlijk wel van wie dat telefoontje was, ze had zelf gistermiddag nog het nummer afgegeven aan die vrouw. Ze ging op de woonkamerstoel naast de bank zitten. 'Als je liever hebt dat ik ga, voor je opneemt, zeg je het maar. Het is een beetje mijn schuld dat ze jou belt.' zei ze nog.

Franco Crescenzo

Hij liet zijn mobieltje een paar keer overgaan en hoorde Jessica naar beneden komen. Toen ze beneden kwam groette ze hem zachtjes. "Hey," knikte hij terug, waarna hij weer naar zijn mobieltje keek. Zou hij haar gewoon wegdrukken? Of niet opnemen?
Jessica zei dat als hij liever had dat ze weg ging voordat hij op zou nemen, hij het moest zeggen. Het was namelijk een beetje haar schuld dat ze hem belde. Daardoor schudde Franco zijn hoofd. "Nee, dat hoeft niet. Het kan alleen maar goed nieuws zijn, toch? Ik bedoel, slechter kan niet.." Hij wreef even over zijn zeer pijnlijke slapen, haalde diep adem en nam toen op.
De officier van justitie klonk opgetogen en uitgeslapen. Heel enthousiast en vrolijk. Franco moest zijn best doen om haar verhaal te volgen. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ze nagedacht had, en dat hij niet undercover hoefde te gaan. Maar ze wilde hem er straks nog even over spreken, onder vier ogen. Franco vond het allemaal prima, het feit dat hij niet meer undercover hoefde luchtte hem al goed genoeg op. Toen hij ophing keek hij dan ook grijnzend richting Jessica.
"Ik weet niet wat je gisteren tegen haar gezegd heb, maar ik hoef niet meer undercover," glimlachte hij. "Ze wilt mij nog wel even spreken zo, maar dat zal niks ernstigs zijn geloof ik."

Jessica Thornton

Franco zei eerst dat het alleen maar goed nieuws kon zijn. Slechter kon niet. Daar had hij een punt. Of hij nou het een of het ander zou kiezen, beiden zouden Franco behoorlijk de afgrond in gooien, onbekend of hij het lang of heel kort zou uithouden voor ze hem af zouden maken. Ze kon het enthousiasme horen, maar niet wat precies gezegd werd. Het klonk door het enthousiasme in ieder geval wel als goed nieuws.
En Franco grijnsde toen hij ophing, dat was ook voor het eerst sinds ze hem gistermiddag zag. Hij hoefde niet meer undercover, maar ze wou hem wel nog zo even spreken. Er kroop een glimlach op haar gezicht. 'Dan heb ik het juiste er uit geflapt, want ik kan niet precies herhalen wat ik ook alweer gezegd had. Dat is echt goed nieuws. Wat fijn!' zei ze daar op terug. 'Hoe laat is 'zo' ongeveer? Wil je nog wat eten van wat ik gisteravond meegenomen heb, of heb je geen honger?' vroeg ze, eigenlijk wou ze dat vooral weten of ze voor Franco ook nog wat kon klaarmaken of niet. Ze had wel wat honger namelijk, en haar lichaam kon na die drank van gisteravond wel wat normale vulling gebruiken.

Franco Crescenzo

Jessica leek net zo opgelucht als hij en zei dat dat echt goed nieuws was. Daarna vroeg ze hoe laat 'zo' ongeveer was en of hij nog wat wilde eten of dat hij geen honger had.
"Ik heb over een halfuurtje met haar afgesproken, maar vrij dichtbij, bij dat rustige restaurant aan het begin van de stad," gaf hij aan. "Dus we kunnen nog wel even eten. En ik lus zeker wel wat," knikte hij glimlachend. Zijn maag knorde zelfs een beetje. Hij had gister dan ook weinig gegeten. En na de vele hoeveelheid drank lustte hij zeker wat. Hij gaapte even en stopte zijn mobieltje weer weg in zijn broekzak.

Jessica Thornton

Franco vertelde dat hij over een half uurtje afgesproken had, maar dichtbij, bij het rustige restaurant. En hij lustte zeker nog wel wat. 'Mooi zo, dan heb ik niet voor niets nog boodschappen gedaan gisteren.' zei ze met een klein grijnsje op haar gezicht. Ze stond gelijk weer op en liep naar de keuken toe om daar wat spullen klaar te zetten.
Ze zocht een pan en begon spek met ei te bakken. Dat zou er vast goed in gaan. Tenminste, daar was haar maag het zeker mee eens. Ze had iets onthouden over ei en katers, vandaar haar keuze. Geen idee of het hun heel erg zou helpen er van op te knappen. Eigenlijk wist ze niet eens zeker of Franco ook last had van een kater of enkel van dezelfde kopzorgen als gisteren. Maar het zou vast gewaardeerd worden.
Ze maakte ondertussen een klein kommetje met sla klaar. Zelf wilde ze altijd wel zo veel als mogelijk beetje groenvoer er naast. Grote kans dat ze het slechts voor haarzelf klaarmaakte, maar dat maakte haar niet uit. Ze verdeelde het ei met spek over enkele sneetjes brood, die weer op hun beurt verdeeld over twee borden waren. Het kommetje sla klemde ze ietwat krampachtig tussen haar buik en arm, waarna ze met haar handen beide borden pakte en terug naar de woonkamer liep. Ze gaf een bord aan Franco, waarna ze de sla op het tafeltje zette en zelf daarna ook weer ging zitten.
'Als jij naar je afspraakje gaat...' zei ze, waarbij ze een kleine subtiele plagende stilte liet vallen. '.. Zal ik even naar mijn eigen huisje gaan om mijzelf even te douchen en schone kleren aan te trekken.' deelde ze haar planning mee voor de rest van de ochtend tot nu toe. Maar dan wist Franco ook dat ze niet in zijn huis zou blijven rondhangen wanneer hij er niet zou zijn.

Franco Crescenzo

Hij glimlachte even om Jessica haar opmerking en bleef op de bank zitten terwijl Jessica naar de keuken ging. Al gauw vulde de geur van ei en spek zijn neus en begon zijn maag nog meer te rommelen. Na een tijdje kwam Jessica terug met twee borden en gaf er een aan hem.
“Lekker, dankjewel,” zei hij, waarna hij begon te eten. Het smaakte hem zeer goed, vooral omdat de zorgen nu een beetje weg waren. De knallende koppijn bleef maar het eten deed hem wel goed.
Toen Jessica zei dat ze straks naar haar eigen huisje ging om te douchen en schone kleren aan te trekken knikte hij kort. “Prima. Zal ik je bellen als ik klaar ben daar?” vroeg hij nu. Hij was wel benieuwd wat de officier van justitie nog te vertellen had.
Binnen no-time had hij zijn ei op en zette het bord weg. Daarna keek hij op zijn horloge en rekte hij zich even uit. Hij zou maar gaan nu, wilde hij op tijd zijn.

Jessica Thornton

Ze at zelf ook van haar brood met spek en ei, en sla. Franco had haar nog bedankt en gezegd dat het lekker was. Al voor hij het echt gegeten had zelfs al. Ze kon wel een beetje koken.
Tussen het eten door zei Franco nog dat het prima was als ze even naar haar eigen huis ging om te douchen en om te kleden. Hij vroeg of hij haar zou bellen als hij klaar was met het gesprek. 'Is goed.' antwoordde ze daar op. Ze zag dat Franco het eten al vrij snel op had en toen hij zich uitrekte staarde ze even. Ze riep zichzelf al vrij snel weer tot de orde. Ze mocht van haarzelf niet te vaak of te uitgebreid aan gisteravond terug denken. Hoe vaag die herinneringen ook waren door de drank.
Ze was zelf niet zo'n snelle eter en was dan ook na Franco klaar met eten. Maar ze was in ieder geval klaar voor hij echt weg was. Dan kon ze tegelijkertijd het huis verlaten. Ze zette zelf het bord ook weg en liep naar de gang om haar jas aan te trekken.

Franco Crescenzo

Hij haalde zijn hand even door zijn haren en trok daarna zijn jas aan terwijl hij zijn wapen pakte en achterin zijn broek stopte. Na even kort twijfelen haalde hij zijn wapen er toch weer uit en legde die op tafel. Misschien zou hij een beetje het verkeerde signaal afgeven als hij gewapend naar die afspraak ging. En hij wilde niets verpesten nu. Hij zuchtte even zachtjes en keek even hoe ver Jessica was, waarna hij samen met haar naar buiten vertrok.
"Ik spreek je vanmiddag," glimlachte hij naar haar, waarna hij in zijn auto stapte en wegreed richting het restaurant. Hij snapte niet waarom ze precies bij dat lelijke restaurant hadden afgesproken, van de officier van justitie had hij minstens wel een luxe restaurant verwacht, maar waarschijnlijk gingen ze er toch niet naar binnen dus dan maakte het niet echt uit.

Jessica Thornton

Ze liep samen met Franco naar buiten. Hij glimlachte en zei dat hij haar vanmiddag wel zou spreken. Ze knikte nog en keek hoe Franco in zijn auto stapte en weg reed. Ze schudde zichzelf even wakker. Zachtjes vloekte ze. Waarom ging er vanalles door haar hoofd heen? En niks dat meteen met elkaar te maken had. Zal vast ook door de kater komen. Die had ze al heel lang niet meer gehad en ze was vergeten hoe dat voelde. Ze moest toegeven, ze had het hebben van een kater totaal niet gemist.
Ze stapte in haar eigen kleine autootje en reed naar haar appartement heen. Ze liep naar binnen, begroette haar uit de kluiten gewassen konijnen en liet ze los door de kamer lopen. Daarna zette ze haar persoonlijke favorieten muzieklijstje aan op haar computer en draaide ze de muziek wat harder. Nog net niet standje burenruzie. Ze ontdeed zich van haar kleding, stapte in de douche en nam de tijd onder de douche. Op het ritme van de muziek droogde ze zich daarna aan en trok gemakkelijke, schone kleding aan. Ze hoefde niet naar het werk, de hele week niet, dus ze kon weer eens doordeweeks gewone kleding aan.
Ze was vrolijk. De muziek, de douche en het idee dat Franco wel in Nederland zou blijven zonder extra gedoe. Nou moest alleen die maffia nog kappen en dan kon alles hopelijk weer als normaal verder gaan. Hopelijk, zo ver als dat normaal normaal kon zijn.

Franco Crescenzo

Eenmaal bij het restaurant parkeerde hij zijn auto en stapte uit. Er leek nog niemand te zijn. Hij stak een sigaret op en keek wat om zich heen terwijl hij rustig afwachtte. Toen hij de auto van de officier aan zag komen rijden gooide hij zijn peuk op de grond en vertrapte die onder zijn schoen. De vrouw parkeerde haar auto naast die van hem en stapte uit, waarna ze naar Franco toe liep en hem een hand gaf. Ze leek een beetje gespannen, Franco merkte dat ze niet helemaal op haar gemak was. Lag dat aan hem? Hij kon het niet helemaal plaatsen.
De vrouw begon te praten tegen hem over van alles en Franco vroeg zich af of hij hiervoor nou helemaal hierheen was gekomen. Hij probeerde een beetje geïnteresseerd over te komen door af en toe te knikken en mee te praten. Zijn blik ging even opzij toen er twee grote terreinwagens de parkeerplaats op kwamen rijden. Maar daarna keek hij weer richting de vrouw, die nog altijd praatte.
Uit het niets werd het chaos. De twee auto's parkeerden vlak naast hun en er sprongen een aantal Italiaanse mannen uit. Franco merkte direct dat het foute boel was en sprong weg. Zijn auto was ingesloten dus hij moest het te voet proberen. Gauw schoot hij de parkeerplaats af, terwijl hij hoorde hoe één van de auto's achter hem naderde. Die auto remde niet meer af, hij klapte vol tegen Franco aan en remde toen pas. Franco werd direct vastgegrepen en meegetrokken naar de andere auto. Hij probeerde zich nog los te trekken, maar er waren te veel mannen.
"De grote baas wilt je spreken in Italië," werd hem toegesproken. "Maar je blijft eerst nog een week hier. Daarna ga je op transport." Franco klemde zijn kaken op elkaar en wist dat het met die baas niet echt een gesprek zou worden. Het zou zijn dood worden. En de week hier zou ook niet bepaald een feestje worden.
De officier was blijven staan, iets wat Franco verbaasde. Waarom was ze niet weggerend? Waarom deed ze niets? Waarom belde ze het alarmnummer niet?
Pas toen ze een flinke stapel geld ontving besefte Franco wat er aan de hand was. Hij voelde de woede opborrelen en probeerde zich opnieuw los te trekken, terwijl hij de vrouw kwaad aankeek. "Vuile trut," siste hij naar haar. "Ik ga je kapot maken!"
De vrouw moest alleen maar lachen en stopte het geld in haar jaszak. "Ik ben niet zo bang voor je, Franco. Over een week ben je er immers niet meer, dus wat heb ik te vrezen? Ik zal gewoon vertellen dat we tijdens ons gesprek hier overvallen waren en jij meegenomen bent. Iedereen zal mij geloven. No problem."
Franco kreeg een zak over zijn hoofd en zijn polsen werden samengebonden. Ook zijn enkels werden aan elkaar vastgebonden, waarna hij ruw in de kofferbak van de grote auto werd gestopt. Hij voelde hoe de auto vol gas weg reed en merkte dat de hoop nu toch wel in zijn schoenen zakte.

Jessica Thornton

Ze merkte niets van het hele voorval. De boel was goed voorbereid, niemand sloeg alarm. Ze wachtte op een berichtje of telefoontje van Franco. Hoe langer het duurde, hoe meer ze het idee kreeg dat er onderweg iets gebeurd was. Hoe lang zou een gesprek normaal gaan? Wat zou er nog besproken moeten worden? Allemaal vragen waar ze mee zat, terwijl ze regelmatig naar de klok keek en de tijd tergend langzaam voorbij zag kruipen.
Ze probeerde zich bezig te houden, en daarbij haar gedachtenspinsels rustig te houden, door vanalles in haar appartement te doen. Opruimen, schoonmaken, totdat haar appartement helemaal in orde was. Met een zucht liet ze zich daarna op haar bank zakken.
Haar telefoon ging niet veel later eindelijk. Ze pakte de telefoon, maar zag al snel dat het niet Franco was die belde. Een naar gevoel bekroop haar, terwijl ze de telefoon opnam. Ze sprak haar naam uit, waarna de officier van justitie begon te vertellen. Een overval had plaats gevonden, Franco was meegenomen, ze zou haar beste mensen op de zaak gezet hebben. Terwijl die vrouw het verhaal afrondde en haar excuses aanbood, leek de grond voor Jessica onder haar weg te zakken.
'Wacht.' zei ze, toen haar hoofd wat helderder werd, voordat de vrouw op zou hangen. 'Waarom waren jullie met z'n tweetjes? Dat ik er niet bij mocht zijn, prima, maar waarom was er geen beveiliging bij? Hoe kon dat gebeuren bij een rustig restaurantje zonder enige melding? Er zitten behoorlijke gaten in dit verhalen. Hele belangrijke gaten. Wat is er echt gebeurd?' begon Jessica vragen te stellen, waarbij duidelijk was dat ze kwaad begon te worden. Wat was er in godsnaam aan de hand? Het enigste wat ze gezegd kreeg was dat de beste mensen op de zaak zaten en ze het aan hun over moest laten. Ze was te betrokken bij het slachtoffer om helder na te denken. Te betrokken om helder na te denken? Ze had nog nooit zo helder nagedacht als nu!
Er werd uiteindelijk opgehangen. Jessica ijsbeerde door de woonkamer heen. Ze hoopte tot een idee te komen hoe ze er achter kon komen wat er echt gebeurd was. Ondertussen kreeg ze nog een berichtje van haar hoofdinspecteur dat haar schorsing wat verlengd werd door het voorval, om haar wat meer rust te geven. Dit gaf alles behalve rust!

Franco Crescenzo

Hij was naar een afgelegen vakantiehuisje gebracht en daar opgesloten in de kelder. Ze hadden hem vastgelegd aan kettingen en haast direct al flink toegetakeld dagenlang. Er was geen ene kans op ontsnappen en Franco vond het vreselijk moeilijk om nog positief te blijven. Hij hoopte bijna dat ze hem gewoon een kogel door zijn kop zouden jagen, zodat hij niet verder zou lijden. Het was een week afzien en daarna zou het helemaal klaar zijn.

Uiteindelijk was de dag daar. Ze zouden hem naar Italië gaan brengen. Hij werd naar de auto gesleept en kon bijna niet eens meer op zijn benen staan. Zijn bovenlichaam was ontbloot en hij zat volledig onder het bloed. De hele week had hij al geen eten en weinig drinken gehad. De vreselijke pijn die hij voelde werd wat geremd door het verdoofde gevoel van de enorme zwakte.
Ze zaten een flink tijdje in de auto, tot ze arriveerden op een klein privé vliegveldje. Daar werd een klein vliegtuigje klaargemaakt door een piloot. Franco werd er alvast in geduwd en met een handboei vastgezet aan een stoel terwijl hij op de grond lag. Hij hoorde hoe de motoren van het vliegtuigje aan gingen en hoewel zijn levenslust vrij ver weggezakt was, besefte hij zich maar al te goed dat dit zijn laatste kans was op ontsnappen. Als ze eenmaal buiten het Nederlandse luchtruim zouden vliegen zou het voor hem voorbij zijn.
Hij kreunde gedempt en probeerde helder na te denken, maar dat was verdomd lastig. Zijn hoofd bonkte enorm en zijn lichaam protesteerde. Zijn gehele gezicht was opgezwollen en bont en blauw en zijn borst zag er niet veel beter uit. Hij wist zeker dat hij een aantal ribben gebroken moest hebben. Ook had hij een lelijke wond in zijn buik die ondertussen flink ontstoken was.
De piloot- die waarschijnlijk ook omgekocht was- liep langs Franco en stapte half over hem heen. Franco besloot een enorm risico te nemen, verbeet zijn pijn en greep de man vast, die dat niet aan had zien komen en omviel. Franco klemde zijn armen om zijn nek heen en terwijl de man wild spartelde en hapte naar adem trok Franco zijn keel steeds meer dicht. Toen de man verslapte zocht Franco zijn zakken af naar een mobieltje. Hij hoorde buiten veel geluiden en merkte dat er toch behoorlijk wat haast achter zat. Hij was opgelucht toen hij een mobieltje vond en tikte Jessica haar nummer in. Zijn vertrouwen in de leidinggevende mensen was zo danig de grond in geboord dat hij geen contact met hen op nam.
Toen hij geluiden hoorde bij de trap van het vliegtuig besefte hij dat bellen misschien geen goede optie meer was vanwege de weinige tijd. Daarom stuurde hij haar gauw een sms berichtje met een locatie. Geen tekst, niks, daar was gewoonweg geen tijd voor. Hij hoopte dat ze begreep dat het van hem kwam en dat ze erop zou reageren. Zijn tijd tikte namelijk gruwelijk hard weg.
Het moment dat hij het berichtje verstuurd had kwamen er mannen boven en brak de hel los. Ze probeerden de piloot bij bewustzijn te krijgen omdat hij als enige kon vliegen en gaven Franco weer de nodige klappen, waardoor hij uiteindelijk zelf out raakte. Toen hij later weer wakker werd zag hij hoe de mannen ruzie maakten over wat ze nu moesten doen. Wie er nu moest vliegen.
Uiteindelijk werd Franco losgemaakt en meegesleurd naar de cockpit. Ze hadden blijkbaar beseft dat Franco wél kon vliegen. Hij werd in de stoel gedrukt en er werd een wapen tegen zijn hoofd gedrukt.
“Vliegen, nu!” werd hem toegeschreeuwd. Franco bekeek de cockpit en draaide willekeurig wat knopjes om, puur om tijd te rekken. Uiteindelijk reed hij het vliegtuigje naar de startbaan en keek met een wazige blik door het raam. Zijn gezicht spierwit.
De twee mannen die bij hem stonden kregen nu weer ruzie. De één vond dit een slecht idee omdat Franco er zo slecht aan toe was; ze zouden geheid neerstorten. De ander was het er niet mee eens en zei dat ze zo snel mogelijk moesten vertrekken. Na een paar minuten kibbelen schoot de een de ander ineens dood en greep Franco toen ruw vast.
“Opstijgen, nu!” siste hij. De andere mannen in de cabine begonnen nu ook rumoerig te worden. Franco deed niets. De man naast hem raakte flink geïrriteerd en drukte zijn wapen tegen Franco zijn borst en bedreigde hem opnieuw. Maar het deed Franco weinig meer, het was kiezen tussen twee kwaden en voor hem zat er geen voordeel in om te gaan vliegen.
Uit pure frustratie en onmacht haalde de man zijn trekker over. De kogel boorde zich dwars door Franco’s borst en verwoestte alles wat hij tegen kwam. Franco slaakte een kreet en viel van de stoel af. Hij legde zijn hand tegen de flinke wond aan en voelde het bloed tussen zijn vingers door stromen. De man klom nu zelf op de stoel en duwde de knuppel naar voren en drukte op wat willekeurige knopjes. Het vliegtuig begon te rollen en vaart te maken. Uiteindelijk kwam hij zelfs een klein stukje van de grond. Maar daarna kwam hij gruwelijk hard terug op de grond en brak het ondergestel af. Glijdend schoof het vliegtuig nog honderden meters verder terwijl de vonken er vanaf vlogen. En aangezien het vliegtuigje net volgestouwd was met kerosine duurde het niet lang voor het vlam vatte. Uiteindelijk kwamen ze tot stilstand tegen de kleine verkeerstoren, met een behoorlijke klap.

Jessica thornton

Het was een week stil. Ze hoorde niets, mocht niet aan het werk, niks. Ze ergerde zich rot. Ze wilde weten waar Franco was. Wat er gebeurd was. Stiekem zocht ze thuis naar informatie, zo ver als dat ze kon komen.
Op een gegeven moment, een week na het telefoontje van die vrouw van justitie, kreeg ze eerst een telefoontje. Voor ze kon opnemen stopte het al en vlak daarna kreeg ze een sms'je met een adres. Het kwam van een onbekend nummer. Ze snapte er niks van. Eerst zocht ze het adres op. Een vliegveld. Al snel besloot ze dat ze niks te verliezen had en het beste zo snel als mogelijk gewapend naar het vliegveld kon gaan. Ze stapte in haar auto en racete naar het adres. Ze reed veel te snel en gevaarlijk, maar ze had een goed autootje dat te vaak onderschat werd. Ze trok de aandacht van een collega op de weg die haar achtervolgde. Mooi. Dan was ze niet helemaal alleen.
Ze kwam uit bij het vliegveld en zag rook en vuur. Wat was er aan de hand? Ze reed zonder verder na te denken zo het terrein op, de politieauto achter haar aan, en naar de vlammen toe. Het was een vliegtuigje. Jessica bedacht zich geen moment, sprong de auto uit en zo het vliegtuigje in. Al hoestend vond ze wat lichamen, dood. Hartstikke dood. En niet herkenbaar voor haar. Ze vond Franco in de cockpit. Gelukkig had ze hem snel gevonden in dit kleine vliegtuigje. Ze trok Franco mee naar buiten. De agenten die achter haar aan zaten begonnen nu gelukkig te helpen door hulp in te schakelen ipv alleen haar lastig te vallen. Ze hoopte maar dat ze Franco op tijd buiten kreeg voor de vlammen de brandstoftank bereikt hadden.

Franco Crescenzo

Hij had echt verwacht dat hij dood zou zijn, maar na een korte black-out opende hij zijn ogen weer langzaam en keek hij met een wazige blik om zich heen. Hij rook brand en voelde hoe de dikke rook verstikkend inwerkte op zijn longen, maar hij kon niet goed wegkomen. Blijkbaar had het feit dat hij op de grond had gelegen wel zijn leven gered, want de man die het vliegtuig had proberen te besturen zat dood in zijn stoel.
Franco kreunde even gedempt en sleepte zichzelf een paar centimeter verder, maar het lukte gewoon niet. Hij was zo enorm zwak en de flinke wonden hielpen zeker niet mee. Ademen was al verdomd lastig door de schotwond en de rook maakte dat nog erger.
Eigenlijk begon hij het al een beetje op te geven. Hij zou hier nooit zelfstandig uitkomen en hij wist dat het slechts een kwestie van minuten was voor het hele vliegtuigje zou ontploffen. Dit was het dan.. Hij sloot zijn ogen en balde zijn vuisten, de pijn was ondraaglijk.
Ineens werd hij vastgepakt en het vliegtuigje uit geholpen. Door het wazige beeld kon hij niet goed zien wie het was, maar dat deed er niet heel veel toe; als hij maar buiten kwam. Eenmaal flink wat meters van het vliegtuigje af stopten ze en zakte Franco weer neer op de grond. Zijn benen konden hem niet langer dragen en de verwondingen en het bloedverlies begon zijn tol te eisen. Het vervelende was dat dit nogal een uithoek was en dat het wel een tijd zou duren voor er een ambulance of zo kon zijn.
Nu pas herkende hij diegene die hem uit het vliegtuig had geholpen. Daardoor kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht te staan, ondanks de vele pijn. "Jessica.." fluisterde hij zacht en hees. Het moment daarna klonk er een ontzettend harde explosie en leek het net of ze in een film waren beland. In de achtergrond was een flinke steekvlam te zien en daarna een vuurzee en flink wat rook.

Jessica Thornton

Ze had Franco gelukkig nog een heel stuk kunnen wegslepen, en voor hoe de situatie was ruim voor de vernietigende knal. Ze dook daardoor even kort in elkaar voor eventueel rondvliegende rotzooi, maar niets raakte hun gelukkig. Dat moest er ook nog eens bijkomen. Zonder verder er bij na te denken trok ze haar truitje uit en deed haar jas daarna snel dicht. Het waaide te hard om nog een verkoudheid extra op te lopen. Ze zorgde er voor dat ze het op de ergste wond kon vastbinden, zodat er goed druk op kwam te staan en het bloeden hopelijk wat beperkt bleef.
Franco fluisterde zachtjes en hees haar naam, waardoor ze even kort glimlachte. 'Hey onruststokertje.' begroette ze hem plagend terug. God wat had ze zich zorgen gemaakt om hem. Hij leefde nog. Ze had die hoop eigenlijk al laten gaan, maar hij leefde nog. De agenten die haar achtervolgd waren door haar roekeloze rijgedrag informeerden nog dat hulpdiensten onderweg waren.

Franco Crescenzo

Hij klemde zijn kaken even op elkaar toen Jessica zijn flink bloedende wond verbond en hij grijnsde even zwakjes om haar woorden. De snijdende kou voelde hij niet eens echt, de pijn had de overhand en hij merkte hoe zijn lichaam het zwaar begon te krijgen. Hij had de hele week al geen eten gehad en het feit dat hij de dorst niet eens meer voelde was ook niet bepaald positief.
“Als ik het niet haal..” mompelde hij nu zacht en zwak. “Zorg dan alsjeblieft dat de officier achter de tralies komt..” Hij voelde de woede weer opborrelen. Dat mens had hem ontzettend hard genaaid.
Franco hoestte moeizaam, waarbij er wat bloed vrij kwam. Hij sloot zijn ogen langzaam en voelde zich duizelig worden. Hij balde zijn vuisten zo hard dat zijn knokkels wit werden en kreunde gedempt. Zijn lichaam begon te trillen en zijn lippen trokken wit weg. Met enige moeite wist hij zijn ogen weer te openen en keek hij Jessica aan. Langzaam hief hij zijn trillende hand op en pakte die van haar vast.

Jessica Thornton

Franco mompelde zachtjes de woorden 'als hij het niet haalt', waardoor ze hem even kort waarschuwend aankeek. De officier moest achter de tralies. 'Ik had al een vermoeden dat die meer zou weten dan ze mij vertelde.' Mompelde ze op haar beurt.
Ze zag hoe Franco meer moeite begon te krijgen om bij bewustzijn te blijven. Hij hief zijn hand nog op om die van haar vast te pakken, die ze op haar beurt dan ook vast pakte. 'Waag het je om er weer tussenuit te knijpen.' Probeerde ze de sfeer wat luchtig te houden. Al was ze zelf op het moment ook wel een beetje ten einde raad wat haar hulp om Franco levend te houden betreft. Ze was een agentje, geen arts. Net toen ze dat dacht, klonken de sirenes van een ambulance en zuchtte ze zachtjes opgelucht. 'Ik beloof je dat ik dicht bij je blijf en alleen afstand neem als artsen daarmee je leven kunnen redden.' Beloofde ze Franco. Ze wist namelijk dat ze binnen enkele seconden de artsen ruimte moest geven. En een operatiekamer is voor haar verboden terrein als ze aan Franco bezig zijn. Maar daarvoor, tussendoor en daarna zou ze er alles aan doen dicht bij hem te blijven. Voor zijn veiligheid.

Franco Crescenzo

Hij bleef wat zwakjes glimlachen naar Jessica en deed flink veel moeite om bij bewustzijn te blijven. Toen Jessica zei dat ze dichtbij hem zou blijven knikte hij kort. Niet veel later arriveerde de ambulance en renden de ambulancebroeders op hem af. Hij werd volledig nagekeken en direct aan allerlei bedrading gelegd. Gauw maar zorgvuldig werd hij op de brancard gelegd terwijl ze zijn wonden tijdelijk even goed verbonden. Zijn hartslag daalde gevaarlijk en ze gaven hem een shot adrenaline, wat voor een paar minuten werkte, maar daarna hij toch weer terugviel. Zijn ogen draaiden weg en terwijl de ambulance met loeiende sirenes wegreed stopte zijn hart met kloppen. Minutenlang deden de artsen koortsachtig alles wat ze konden en uiteindelijk wisten ze zijn hart toch weer aan de praat te krijgen. Hij kreeg gelijk extra suikers toegediend en eenmaal in het ziekenhuis werd hij direct naar de operatiekamer gebracht, waar ze nog eens een paar uur met hem bezig waren. Vervolgens werd hij op de IC gelegd om hem bij te laten komen. Zijn situatie was nog altijd kritiek, maar de artsen hadden er vertrouwen in.

Jessica Thornton

Franco deed niet veel meer. Hij knikte nog en daarna moest ze hem met enige moeite loslaten en kleine afstand nemen voor de ambulancebroeders. Ze hielp waar ze kon, bedankte tussendoor de twee agenten die haar gevolgd hadden en hulp ingeroepen hadden en vertrok daarna achter de ambulance aan naar het ziekenhuis. Wat ze daarbinnen nog allemaal hebben moeten doen voor Franco de operatiekamer levend kon halen wist ze niet, maar ze was hun er sowieso dankbaar voor.
Ze bracht al die tijd dat franco geopereerd werd door in de wachtkamer. Ze zag mensen komen en gaan, dronk meerdere koppen koffie en deed haar best de tijd te doden met het lezen van magazines.
Na de operatie werd ze bijgepraat door een arts. Ze waren in ieder geval positief over zijn herstel. Em hij had de operatie goed doorstaan. Ze bedankte de arts toen ze naar de ic gebracht werd om bij Franco te zijn, zoals ze hem beloofd had. Ze beloofde de arts dan ook dat ze de strikte regels zou naleven.
Ze desinfecterende haar handen en ging daarna rustig op de stoel naast het bed zitten. 'Ik ben weer bij je.' Zei ze nog tegen Franco, ook al zou hij waarschijnlijk nog niets tot zeer weinig meekrijgen op het moment. Voorzichtig pakte ze ook de hand van Franco lichtjes vast. Meer kon ze op het moment niet voor hem doen, maar de artsen waren wel positief en dat stelde Jessica gerust.

Franco Crescenzo

Hij was een hele lange periode nog buiten bewustzijn gebleven. De artsen hadden hem een periode in coma gehouden zodat zijn lichaam de energie kon gebruiken om te herstellen, en toen ze hem willen laten ontwaken duurde het alsnog vrij lang voor hij ook daadwerkelijk wakker werd.
Op dit moment was hij al weer een paar keer echt wakker geweest. Alleen hij was nog erg zwak en zakte steeds weer weg. Al bleef hij wel steeds langere periodes wakker nu.
Doordat hij steeds weer meer helder werd, kwamen er helaas ook steeds meer beelden terug. Vooral als hij op de grens zat tussen slapen en ontwaken leken de beelden allemaal ontzetten realistisch. Zo ook nu. Hij bewoog wat onrustig heen en weer in het bed en zweet ontstond op zijn voorhoofd. Toen hij uiteindelijk wakker schrok, schoot hij een stukje overeind en staarde hij met een paniekerige blik voor zich uit. Zijn vertrouwen was zo heftig geschaad dat hij zich echt nergens meer veilig leek te voelen en dat gaf een ontzettend onrustig gevoel. Alsof hij wilde vluchten, maar hij wist niet waar naartoe.

Jessica Thornton

Ze moest nog het een en ander regelen, dus ze kon niet 24/7 bij Franco blijven. Het was ook haast onmogelijk om dat wel voor elkaar te krijgen in een ziekenhuis.
Zodra ze het haar doorgegeven hadden dat ze Franco niet meer in een coma wilde houden en wilde kijken hoe hij zou opknappen, kwam Jessica zelf ook meer in het ziekenhuis. Ze had via haar ouders het een en ander kunnen regelen en haar lieve buurvrouw vond het geen probleem haar giga-konijnen van nog wat extra aandacht te voorzien.
Jessica kwam net weer binnen met een bekertje koffie voor haarzelf. Ze had geregeld gekregen dat Franco in een apart kamertje lag. In een hoek van de kamer stond apparatuur van haarzelf, via haar ouders geregeld gekregen, om camerabeelden in de buurt van Franco's kamer in de gaten te houden. Ook had ze bewaking gekregen via haar ouders in de vorm van mannen die aan de deur stonden. En er waren maar 3 vaste artsen die de kamer binnen mochten komen voor controle en behandelingen.
Ze zag dat Franco een stukje overeind was gekomen en voor zich uit staarde. Zijn blik was alles behalve rustig. Ze zette het hete bekertje koffie aan de kant, voor ze Franco's kant op liep. Brandwonden door hete koffie oplopen was wel het laatste wat ze nog konden gebruiken. 'Hey Franco.' zei ze zachtjes, terwijl ze rustig op hem af liep. 'Het is goed. Ik ben bij je. Je bent veilig in deze kamer. Ga maar weer rustig liggen, dat is beter voor je herstel.' sprak ze hem nog rustig toe, waarbij ze rustig en losjes een hand op zijn hand legde. Ze wist niet hoe paniekerig hij echt was, waardoor ze alles zo rustig en ongedwongen mogelijk probeerde te doen en zo probeerde Franco wat te kalmeren.

Franco Crescenzo

Hij zat volledig in zijn eigen wereldje en wist even totaal niet meer waar hij was. Dat Jessica hem groette en tegen hem praatte had hij niet eens door. Pas toen ze hem aanraakte trok hij met een ruk zijn hand terug en keek hij haar fel aan. Pas na een paar seconden besefte hij dat het Jessica was en ontspande hij weer iets meer, al bleef het onrustige gevoel door zijn lichaam gaan.
“Sorry..” mompelde hij zacht en schor. Hij ging langzaam weer wat liggen en staarde naar het plafond. Zijn hoofd vol met gedachten. Over wat er allemaal gebeurd was en hoe hij in godsnaam zijn leven weer op de rails moest krijgen. Ze hadden hem keihard genaaid, hoe kon hij ooit weer in zee gaan met zulke mensen?

Jessica Thornton

Franco trok zijn hand met een ruk terug en keek hem fel aan. Ze hield haar eigen had dan ook dicht tegen haarzelf aan tot Franco zich verontschuldigde. Daarna kwam een klein glimlachje op haar gezicht. 'Het geeft niet. Ik was misschien iets te vlug met aanraken.' zei ze als reactie op de sorry. Franco ging weer langzaam liggen en staarde verder.
Ze pakte haar koffie die ze verderop had laten staan en ging op een stoel naast het bed zitten. Tussendoor keek ze even op het grote beeldscherm in de hoek om te zien wat er op de gangen gebeurde. Maar dat was niet zo gek veel eigenlijk. Of beter gezegd, zo goed als niks gebeurde er. 'Is er iets van eten of drinken dat je graag wilt hebben?' vroeg ze aan Franco.