Police Life

Rowan Rivers

Katelynn knikte, hij was er blij mee. Ze leek iets rustiger te worden en hij bleef haar heel dicht tegen zijn lichaam aan houden. Het was fijn om bij haar te zijn, het zorgde ervoor dat hij zich iets beter voelde. Dat hij zelf ook wat meer vertrouwen kreeg in alles, het moest wel goed komen. Hij wilde dit niet verpesten, hij wilde zijn relatie met Katelynn niet nog meer op het spel zetten dan hij al gedaan had. Ze staarde naar hem door zijn vraag en uiteindelijk zei ze dat ze wilde dat hij wist dat ze van hem hield. Dat liet hem glimlachen. Ze pakte hem weer vast en hij bleef haar even zo vasthouden. 'Dat weet ik en dat zal ik niet vergeten.' fluisterde hij. Hij zat zo nog een paar minuten met haar in zijn armen, daarna liet hij haar langzaam los. 'Zorg er maar voor dat je snel herstelt. Probeer rustig aan te doen en veel aan mij te denken, dan komt dat vast goed.' zei hij, met een zwakke grijns op zijn gezicht. Hij drukte kort zijn lippen op die van haar en daarna sprong hij van het bed af. 'Ik zie je snel weer.' zei hij zacht, daarna draaide hij zich om en liep hij naar de deur. Hij keek nog even naar haar, maar daarna stapte hij de kamer uit en op de gang wreef hij even langs zijn hoofd. Hij was blij dat ze er zo mee omging, al wist hij wel dat ze het waarschijnlijk niet echt leuk vond allemaal. Hij moest echt leren dat hij haar kon vertrouwen met alles. Dat bewees ze nu wel. Hij hoopte nog wel met Leroy te kunnen praten, daarom liep hij nu naar de kamer toe waar zijn zoon zou moeten zijn, maar toen hij daar kwam, zag hij dat hij er niet was. De verpleging kwam hem al snel vertellen dat Leroy vertrokken was, dat hij nogal stennis had geschopt en dat ze hem niet tegen hadden kunnen houden. Daardoor zuchtte Rowan even. Als Leroy niet terug kwam naar Steven, dan had hij geen enkele plek om naar toe te gaan. Hij schudde zijn hoofd en daarna liep hij naar zijn auto en reed hij terug naar het huis van Steven. Hij wist dat hij niet te veel moest gaan rondrijden, hij wilde niet in de verleiding komen om verkeerde keuzes te maken. Hij stapte uit en bij de deur realiseerde hij zich dat hij geen sleutel had, waardoor hij even zuchtte en aanbelde.

Steven Smith

Rowan was naar Katelynn vertrokken en Steven had geprobeerd het kapotgeslagen beeld zo goed als mogelijk op te ruimen. Daarna was hij naar binnen gegaan om de wond in zijn hand af te spoelen. Toen hij net op de bank neer was geploft had Mellany voor de deur gestaan. Hij had haar binnen gelaten en was met haar gaan praten. Over van alles en nog wat. Niet echt veel over zijn gevoelens en emoties, soms een klein beetje, maar hij liet het niet echt toe en veranderde al gauw het onderwerp wanneer het hem een beetje te lastig werd.
Hij had net wat drinken voor hun beide ingeschonken toen de bel ging. Rustig liep hij terug naar de woonkamer, zette de twee glazen vruchtensap neer en liep daarna door naar de voordeur, die hij opende.
"Hey," groette hij Rowan gedempt, waarna hij opzij stapte zodat Rowan binnen kon komen.

Rowan Rivers

Steven opende de deur, begroette hem en liet hem binnen komen. Hij stapte langs Steven naar binnen en hij haalde een hand door zijn haar heen. 'Leroy is weg. En niet hier, zo te zien.' zei hij mompelend tegen zijn vriend. 'Maar eerst heeft hij nog Katelynn verteld wat hij gehoord heeft.' voegde hij er aan toe. Hij bleef even staan en hij keek zijn vriend aan. 'Ik had haar eerder moeten vertrouwen.' zei hij zacht. Dat moest hij voortaan echt doen. Toen Katelynn hem direct gevraagd had of hij haar niet vertrouwde, had hij ingezien dat hij haar wel kon vertrouwen, hij was gewoon te bang. Misschien had het hem wel geholpen als hij direct verteld had wat hij allemaal voelde, voordat hij er ook echt naar gehandeld had. Hij liep verder en hij zag nu Mellany in de kamer zitten. Ze was hier nog. Hij staarde haar even aan, mompelde een korte begroeting en daarna liep hij de keuken in. Hij had niet zo veel zin om ook maar iets met haar te bespreken nu. Hij schonk een glas water voor zichzelf in en hij leunde tegen het aanrecht aan. Waar zou hij Leroy kunnen vinden? De jongen wist dat hij dit waarschijnlijk niet zomaar los zou laten, hij wilde hem vinden. Daarom zou hij zijn best doen om niet gevonden te worden, maar waar moest hij heen? Zo ver hij wist, kon Leroy helemaal nergens heen.

Steven Smith

Hij sloot de deur weer achter Rowan en luisterde naar zijn woorden. Leroy was weg uit het ziekenhuis. En hij had Katelynn alles verteld. Steven haalde even diep adem en keek Rowan aan.
"Hij duikt vanzelf wel weer ergens op," zei hij nu. "Dat weet ik zeker." Hij knikte langzaam en bevestigend. De band tussen hem en Leroy was erg goed geworden de laatste tijd. Hij hoopte dat deze situatie dat niet veranderd had, dat zou hij echt heel erg jammer vinden.
"Hoe reageerde ze?" vroeg hij nu, doelend op Katelynn. Hij liep met Rowan mee richting de keuken en ging bij hem staan. Mellany kwam even om het hoekje kijken en gaf aan dat ze weer wegging. Steven zei haar even kort gedag en keek haar na, waarna hij weer naar Rowan keek.

Rowan Rivers

'Ja, maar waar? Dood in een of ander kraakpand?' vroeg hij mompelend aan Steven. 'Zolang ik hier ben komt hij niet terug naar jou.' voegde hij er aan toe. En als hij hier te lang zou blijven, zou Leroy waarschijnlijk helemaal niet meer terug komen. Hij baalde er echt van, hij wilde niet dat Leroy een hekel aan hem had, maar hij wilde helemaal niet dat zijn zoon iets overkwam. Dat zou hij echt vreselijk vinden. Steven vroeg hoe Katelynn reageerde en daarna kwam Mellany tevoorschijn en vertrok ze, waardoor hij iets meer ontspande. 'Ik denk dat ze nogal verbaasd was. Ik heb haar eerste reactie niet meegekregen, hoe ze direct op het nieuws reageerde weet ik niet.' zei hij zacht. 'Ze wilde weten waarom, maar ik weet zelf niet eens echt waarom en ik kan het al helemaal niet uitleggen.' zei hij zacht. 'En ze dacht dat ik haar niet vertrouwde, wat zo'n beetje waar is, omdat ik het gevoel heb een bekentenis af te leggen zodra ik ergens over praat.' zei hij eerlijk. Hij dronk wat van zijn water en hij keek weer op naar Steven. 'Ik weet niet echt wat ze er van vindt. Ze wil nog steeds hier samen uit komen en ze houdt nog net zo veel van mij, maar ik weet dat het wel iets met haar moet doen. Waarschijnlijk zorgt het er voor dat ze mij minder vertrouwt, wat niet zo heel erg gek is.' voegde hij er aan toe. Hij wist het allemaal niet zo goed. Katelynn had ook exact dezelfde woorden gezegd die ze de vorige keer gezegd had tegen hem, waardoor hij bijna op het punt had gestaan om daar aan toe te geven. Maar misschien was het beter als Steven dat niet wist. Het was goed gegaan deze keer, dat was het belangrijkste. Maar het was niet makkelijk en misschien ging het de volgende keer niet meer zo goed.

Steven Smith

Hij klemde even zijn kaken op elkaar door de opmerking van Rowan. Daarna schudde hij langzaam zijn hoofd. "Nee, niet zo," mompelde hij gedempt terug. "Hij kan altijd nog naar Katelynn toe. En ik heb laatst een klein appartementje voor Leroy en Linc geregeld waar Linc heel veel zit, daar kan hij ook nog heen. Je moet niet meteen van het slechtste uitgaan.. Hij is de laatste tijd echt veranderd.." zei hij. Het was wel zo. Al was Steven ook ontzettend bang dat de jongen weer zou gaan gebruiken of gekke dingen ging doen. Dat zou Steven zichzelf echt nooit meer vergeven. Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem. Hij moest er echt niet aan denken en werd al misselijk bij het idee. Het feit dat hij op Leroy geschoten had viel hem al zwaarder dan hij wilde.
Rowan zei dat hij dacht dat Katelynn vooral verbaasd was geweest. Ze wilde weten waarom, maar dat had hij niet echt uit kunnen leggen. Steven knikte langzaam. Rowan vertelde dat ze dacht dat hij haar niet meer vertrouwde en daardoor keek hij weer even kort op. Vertrouwen was juist ontzettend belangrijk binnen een relatie, juist op dit soort momenten, anders ging het echt niet werken. Steven hoopte maar dat dat gauw beter zou gaan en niet juist bergafwaarts.
Rowan zei dat Katelynn er wel nog steeds samen uit wilde komen, ze hield ook nog net zo veel van hem, maar vertrouwde hem wel minder waarschijnlijk. Opnieuw knikte Steven lichtjes. Het was natuurlijk niet heel gek dat haar vertrouwen in Rowan minder werd op deze manier. Maar het herinnerde Steven aan Andrea en dat maakte hem toch ietwat bang voor de toekomst. Andrea had immers ook behoorlijk wat issue's gehad met het vertrouwen van Rowan- niet onterecht. Maar uiteindelijk was het haar toch te veel geworden allemaal. Steven slikte even moeizaam en haalde zijn hand door zijn haren.
"Wanneer ga je met Mellany praten? Ik wil je niet dwingen, ik ga de afspraak niet voor je maken, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik onwijs teleurgesteld ga zijn als je het niet gaat doen. En Katelynn ook, waarschijnlijk. Want in je eentje kom je er niet, dat merk je zelf ook wel nu, denk ik.."

Rowan Rivers

'Ik wil niet van het slechtste uitgaan, maar ik ken Leroy, Steven. Het ging nu misschien de afgelopen tijd goed toen hij met jou samen woonde, maar je weet hoe het de afgelopen jaren is gegaan. Hij is niet zo stabiel, hij heeft altijd gebruikt en ik geloof niet dat het nu anders zal zijn. Hij wil echt wel terug naar jou, maar zolang ik hier ben niet. Ik geloof niet dat hij dit zo makkelijk los gaat laten. In zijn hoofd maakt hij het waarschijnlijk erger dan het is en nu kan ik hem niet eens vertellen dat ik nooit van mijn leven aan jonge jongens zou zitten.' mompelde hij tegen zijn vriend. Steven vroeg nu wanneer hij met Mellany ging praten, hij wilde hem niet dwingen, maar hij zou onwijs teleurgesteld zijn als hij het niet ging doen. In zijn eentje kwam hij er niet. Dat merkte hij nu zelf ook. 'Hoezo? Ik doe het niet meer, Steven. De laatste keer is... al weer even geleden. Bovendien heb ik de kans niet zolang ik hier ben. Ik praat met haar zodra ik het gevoel heb dat ik dat kan.' mompelde hij.

Steven Smith

Hij haalde zijn hand even langs de stoppels onder zijn kin en besefte zich dat het best al weer een tijdje geleden was dat hij zich had geschoren. Met zijn blik ging hij even door de keuken, waarna hij uit het raam staarde en ergens hoopte dat Leroy gewoon aan zou komen wandelen.
"Hij heeft beloofd om niet meer te gebruiken," mompelde Steven nu gedempt. Al wist hij dat die belofte net zo 'sterk' was als de beloftes die Rowan hem elke keer opnieuw had gedaan. Toch probeerde hij zich er aan vast te houden. Hij zou het vreselijk vinden als Leroy weer ging gebruiken. Hij vond het sowieso al vreselijk als iemand gebruikte.
"Het hoeft ook niet meteen morgen of zo," zei hij toen Rowan over het gesprek met Mellany begon. "Als het maar gebeurd. Want hoewel je het nu niet meer doet, zullen die gevoelens er wellicht nog wel zijn. En zij kan je daar vast mee helpen. Anders gaat het vroeg of laat weer mis. En ik weet niet hoeveel kansen je nog heb, bij Katelynn," zei hij nu. Katelynn was tot nu toe behoorlijk meewerkend en vol begrip. Maar ook zij moest een grens hebben. Steven wilde eigenlijk niet eens meemaken hoe het zou zijn als Rowan die grens zou overschrijden.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar Steven, die zei dat Leroy had beloofd had om niet meer te gebruiken. 'Ja, net zoals ik natuurlijk.' mompelde hij. 'Ik begrijp dat je daar op hoopt, Steven. Ik begrijp het heel erg goed. Maar Leroy is Leroy. En hij is niet makkelijk.' zei hij zacht tegen zijn vriend. Steven zei nu dat het niet meteen morgen hoefde, maar het moest wel gebeuren. Hoewel hij het nu niet meer deed zouden die gevoelens er wellicht nog wel zijn. Dat was zo, dat wist hij zelf heel erg goed. Die gevoelens waren er echt nog wel en die zouden ook niet zomaar weg zijn, waarschijnlijk. Zo makkelijk ging dat niet. Mellany kon hem vast helpen, anders ging het vroeg of laat weer mis. Hij wist niet hoe veel kansen hij nog had bij Katelynn. 'Waarschijnlijk niet zo heel erg veel meer. Ik geloof dat ik al mijn kansen wel verspeeld heb nu.' zei hij zacht. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij zuchtte zacht. 'Ik praat wel met haar, binnenkort een keer.' mompelde hij. 'Katelynn zei exact dezelfde woorden tegen mij als de vorige keer.... als de vorige keer dat we samen gebruikt hebben.' mompelde hij nu eerlijk. 'Deze keer kon ik de verleiding weerstaan, maar ik weet niet hoe vaak ik dat volhou.'

Steven Smith

Toen Rowan zei dat Leroy net als hij was, knikte hij kort. Dat was zeker zo, en hij wist diep van binnen ook wel dat hij niet al te veel waarde aan die belofte mocht hechten, maar hij deed het wel. Misschien ook om zichzelf te beschermen. Om gewoon te hopen dat hij het niet deed. Anders zou zich niet alleen vreselijk rot voelen om het feit dat de jongen weer drugs gebruikte, maar zich ook nog eens afschuwelijk schuldig voelen. Hij had namelijk echt het idee dat hij het op een andere manier had moeten kunnen oplossen. Hij had niet het idee gehad dat hij goed gereageerd had. En dat nam hij zichzelf kwalijk.
Rowan zei dat hij al zijn kansen wel verspeeld had bij Katelynn en daardoor keek Steven hem weer even aan. "Ik ben bang van wel. Menig andere vrouw had er al lang een punt achter gezet ondertussen," gaf hij toe. Hij kon niet liegen, dat was altijd al zo geweest. Hij zei wat hij dacht en wat er toe deed. Zo was hij eenmaal.
"Daar ben ik blij om," knikte hij kort toen Rowan zei dat hij met Mellany zou gaan praten binnenkort. Daarna begon hij weer over Katelynn, dat zij dezelfde woorden tegen hem had gezegd als de vorige keer. De vorige keer dat ze gebruikt hadden samen. Steven snoof even kort en klemde zijn kaken ietwat op elkaar. Hij voelde de bui al hangen. Rowan zei dat hij het deze keer had kunnen weerstaan, maar niet wist hoe vaak hij dat nog zou volhouden.
"Ik mag toch hopen dat je dat vol weet te houden," mompelde Steven nu gedempt. Wat hij eerder gezegd had over als Rowan nog eens zou gebruiken, was geen loos dreigement geweest. Hij had het gemeend en meende het nog steeds. En als hij zoiets zei, hield hij zich er ook aan. Hoeveel pijn hij zichzelf er ook mee zou doen.
"Katelynn zal uiteindelijk ook beter zonder kunnen. Dan zal het wel weer makkelijker zijn," zei hij nu. Hij kon het zichzelf nog steeds lastig voorstellen dat Katelynn uit haarzelf naar drugs zou grijpen. Het paste totaal niet bij haar. Maar waarschijnlijk wilde ze het zelf ook niet. Alleen haar lichaam wilde het wel. Zij was immers niet verslaafd geraakt omdat ze zelf drugs had gewild. Steven schudde even langzaam zijn hoofd en vulde een glas water voor zichzelf.
"En als je denkt dat je het niet aankunt, is het misschien beter als jullie elkaar de komende tijd gewoon helemaal niet meer zien," opperde hij nu. Al wist hij dat Katelynn dat niet echt als een fijne oplossing zou zien. Hij wist hoe zwaar ze het had en hij wist hoe erg ze juist aan Rowan hing. Misschien zag zij het wel helemaal niet zitten om de komende tijd zonder Rowan door te moeten brengen. En natuurlijk hingen daar ook genoeg risico's aan vast. Maar Steven kon niet ontkennen dat hij meer om Rowan gaf dan om Katelynn.

Rowan Rivers

'Ik doe mijn uiterste best om het vol te houden, Steven. Anders zou ik hier niet zijn.' zei hij doordringend tegen zijn vriend. 'Ik weet wat jouw voorwaarden waren en ik wil echt niets doen om dit te verpesten, daarom heb ik haar ook gezegd dat het niet verstandig was.' voegde hij er aan toe. Als hij dat niet gedaan had, was het allemaal heel anders gelopen. Maar het was goed gegaan deze keer. 'Het is niet zo makkelijk als het misschien lijkt, gewoon maar nooit meer gebruiken. Ik weet dat het simpel klinkt, maar het valt tegen.' mompelde hij daarna. Het viel heel erg tegen. Soms kon de drang zo enorm intens zijn dat het was alsof je nergens anders meer aan kon denken. Het was moeilijk genoeg voor hem alleen, maar met Katelynn samen, was het bijna onmogelijk. Steven zei dat het verstandiger was als hij Katelynn de komende tijd helemaal niet meer zou zien, als hij dacht dat hij het niet aankon. 'Dat kan Katelynn niet aan.' zei hij zacht. 'Ik zal alleen naar haar toe gaan op de momenten dat ik mij sterk voel hierin, niet de momenten waarop ik twijfel. Dan moet het wel goed komen.' zei hij zachtjes. 'En ik zal voorlopig hier blijven. Ik denk dat het niet verstandig is om meteen weer bij elkaar te zijn zodra ze het ziekenhuis uit komt.' zei hij daarna. Hij zag echt wel in dat het dan direct weer fout zou gaan. Dat mocht niet gebeuren. Hij wreef even langs zijn voorhoofd en daarna pakte hij zijn mobiel. Hij zag dat hij een paar gemiste oproepen had. Van Carmen. Hij had haar al maanden niet meer gesproken. Sinds hij naar Bart toe was gegaan al niet meer, hij had geen zin om met haar te praten over zichzelf en dat had ze sowieso gewild. Waarom belde ze hem? Hij probeerde haar terug te bellen, maar hij kreeg direct voicemail, waardoor hij even naar zijn scherm staarde. 'Ik rij even langs Carmen...' zei hij nu. Als ze hem graag wilde spreken, kon hij ook gewoon langs gaan.

Steven Smith

“Ik weet dat het niet makkelijk is,” zei hij. Hoewel hij zelf nooit verslaafd was geweest aan zoiets, had hij er wel genoeg ervaring mee. Hij kende het gevoel niet, maar had er genoeg van gezien. Dat was ook juist de reden dat hij zo een gruwelijk hekel had aan drugs. En alcohol.
Rowan zei dat Katelynn het niet aan zou kunnen als ze elkaar echt niet meer zouden zien de komende tijd. Maar hij zou er alleen naartoe gaan als hij zich sterk voelde, dan moest het goedkomen. Steven zuchtte even zacht en knikte. “Dan lijkt mij dat de beste oplossing, ja,” zei hij. Natuurlijk wilde hij ook niet dat Katelynn het echt niet meer zou trekken. Maar hij wilde gewoon graag dat alles weer snel stabiel werd. Dit alles begon hem een beetje op zijn zenuwen te werken.
Rowan pakte zijn mobiel en Steven dronk zijn glas leeg en zette die weg. Hij keek op toen Rowan zei dat hij even langs Carmen zou rijden. Steven haalde zijn hand even door zijn haren en dacht even aan Carmen. Hij had nog vrij regelmatig contact met haar, al was het iets minder geworden nu hij niet meer in het hotel woonde.
“Vind je het oké als ik mee ga?” vroeg Steven nu. Hij zag Carmen altijd al graag en ze was een ontzettend goede vriendin. Langere tijd had hij ook meer voor haar gevoeld, maar dat gevoel had hij ook uit zijn hoofd verbannen omdat hij zich gewoonweg niet aan iemand wilde hechten.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij wist dat het niet makkelijk was. Daardoor keek Rowan hem aan. 'Misschien is het nog wel moeilijker als je aan de zijlijn toe moet kijken hoe iemand er aan onderdoor gaat.' zei hij tegen zijn vriend. Hij wist heel goed hoe het verleden van Steven er uit zag en hij wist dat het voor Steven het moeilijkste was dat hij moest toekijken hoe Rowan zijn leven kapot maakte door te gebruiken. Daarom wilde hij het ook niet meer doen, maar dat viel echt niet mee. 'Maar ik zorg ervoor dat ik er niet aan onderdoor ga.' voegde hij er dus ook aan toe. Op dit moment had hij er wel vertrouwen in dat hij het kon, al was het soms wat lastiger dan dat het nu was. Steven dacht dat het de beste oplossing was en hij knikte even. 'Ik hoop dat het dan gewoon goed blijft gaan.' zei hij. Hij wist dat er een moment kwam dat hij toch weer bij Katelynn in zou trekken en dat zou waarschijnlijk het moeilijkste worden, maar dat was een zorg voor later. Steven vroeg nu of hij het oké vond als hij mee ging naar Carmen en daardoor haalde Rowan zijn schouders op. 'Prima hoor.' zei hij tegen zijn vriend. Hij haalde zijn sleutels tevoorschijn en hij stopte zijn mobiel weg, om daarna naar de auto te lopen. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar als Carmen ergens mee zat, wilde hij er graag voor haar zijn, ook al had hij haar al een tijd niet gesproken.

Steven Smith

Hij keek even weg door Rowan zijn woorden en haalde zijn schouders op. "Of het moeilijker is kan ik niet juist beoordelen, maar fijn is anders," zei hij eerlijk. De angst om Rowan te verliezen op de manier waarop hij zijn eigen moeder was verloren was gewoon erg groot. En de angst om hem kwijt te raken op dezelfde manier als hij zijn vader kwijt was geraakt. Die vent leefde nog steeds. Maar Steven wilde niets meer met hem te maken hebben. En andersom blijkbaar ook niet, want ze hadden echt al tientallen jaren geen contact meer gehad. Steven wist niet eens of die man nog leefde, maar het boeide hem ook niet veel.
"Daar hou ik je aan," zei hij toen Rowan zei dat hij ervoor zou zorgen dat hij er niet aan onderdoor ging. Een minuscule glimlach schemerde even door op zij norse gezicht. "En ik hoop ook dat het goed blijft gaan," zei hij beamend.
Rowan vond het prima als hij mee ging naar Carmen. Steven knikte even en liep toen met hem mee naar de auto en stapte in.
"Ik spreek haar toch wel wat minder dan voorheen," zei Steven nu. "Al is dat ook wel logisch. Eerst zag ik haar haast dagelijks wel in het hotel." Dan was de kans ook veel groter op een praatje. Nu kwam dat zelden meer voor. Al belden ze wel eens of liepen ze elkaar toevallig tegen het lijf.

Rowan Rivers

'Waarschijnlijk is het allebei heel erg moeilijk en ik hoop dat ik er voor kan zorgen dat je niet meer vanaf de zijlijn hoeft toe te kijken.' zei hij zacht en serieus tegen zijn vriend. 'Ik trek je wel gewoon mee in alles, dan sta je er lekker midden in.' zei hij daarna met een grijns op zijn gezicht, duidelijk plagend. Steven hield hem er aan dat hij er voor zou zorgen dat hij er niet aan onderdoor ging. 'Ja, blijkbaar. Doe je toch iets goed.' plaagde hij nog eens en hij gaf Steven een duwtje. Hij wilde er niet constant serieus over praten, want dan werd hij helemaal gek. Dit zorgde er juist voor dat hij wat ontspande. Steven stapte in de auto en Rowan reed weg, richting het hotel. Steven zei dat hij Carmen minder sprak dan voorheen. 'Ben je met haar naar bed geweest?' vroeg hij nu, met een fonkeling in zijn blauwe ogen. 'Ze heeft die vraag nooit willen beantwoorden, terwijl ik het haar vaak genoeg gevraagd heb. Ze heeft het alleen ook nooit ontkent.' zei hij nu tegen Steven. Hij wist dat Carmen best wat interesse in hem had gehad, maar ook dat ze vooral heel erg druk was met werken, altijd en eeuwig. En aangezien Steven dat ook was, was er weinig tijd voor meer dan dat. Hij kende Carmen ook niet anders. De afgelopen jaren was het eigenlijk alleen maar erger geworden. Bij het hotel parkeerde hij de auto, hij vond het nog steeds akelig om hier te komen, door alles met Andrea. Maar voor Carmen wilde hij zich daar wel overheen zetten.

Steven Smith

"Klinkt als een goed plan," grijnsde hij nu richting Rowan, toen hij zei dat hij hem overal wel gewoon in mee zou trekken, dan zou hij er middenin staan. "Misschien moet ik dan ook maar gaan gebruiken, dan hoef ik helemaal nooit meer toe te kijken," grinnikte hij nu. Dan zou het gewoon helemaal over zijn, aangezien zijn lichaam daar niet tegen kon. Hij schudde zijn hoofd even en de grijns verdween weer langzaam van zijn gezicht.
Eenmaal in de auto staarde hij wat uit het raam, tot Rowan vrij plotseling ineens vroeg of hij met Carmen naar bed was geweest. Daardoor moest hij even kort lachen. "Je bent wel erg geïnteresseerd in mijn seksleven, zeg," grinnikte hij. Rowan zei dat Carmen die vraag nooit had beantwoord, hoewel Rowan er vaak om gevraagd had. Maar ze had het ook nooit ontken. "Goed, goed," grijnsde Steven nu. "Dan ontken ik het ook niet. Maar ik zeg ook niet dat er iets gebeurd is," plaagde hij nu. Hij stak zijn tong even uit en toen Rowan de auto geparkeerd had bij het hotel stapte hij uit en liep hij samen met hem het hotel binnen. Het was een plek van vele herinneringen. Maar het voelde ook een beetje vertrouwd en als thuis. Ze hadden hier immers lang gewoond, vooral Steven. Hij was hier nog geen eens een vol jaar weg.
Hij liep de trappen op naar boven en drukte op de bel bij Carmen haar deur, waarna hij zijn handen in zijn zakken stak en rustig afwachtte.

Rowan Rivers

'Misschien zou dat een goed idee zijn, als je er tegen kon, Steven. Ik zou het wel leuk vinden.' zei hij grijnzend tegen zijn vriend. Steven moest lachen en zei dat hij wel erg geïnteresseerd was in zijn seksleven. 'Net zoals jij bij mij, bedoel je?' vroeg hij nu grijnzend aan Steven, omdat hij juist nogal gedwongen werd om alles te vertellen. 'Ik vind dat ik er recht op heb, als jij zo veel van mij weet.' voegde hij er dus ook aan toe. Steven zei daarna dat hij het ook niet zou ontkennen en Rowan keek hem daardoor onderzoekend aan, tot Steven zei dat hij het niet zou bevestigen. 'Ah, komop zeg! Ik heb recht op de waarheid.' zei hij tegen Steven en hij gaf zijn vriend een duw zodra ze uitgestapt waren. Hij liep met Steven de trappen op en eenmaal bij de deur bleef hij wachten. De deur ging vrij snel open en Rowan stapte nietsvermoedend naar binnen, tot hij iets verderop in de kamer Carmen zag zitten. Vastgebonden aan een stoel, haar gezicht onder het bloed, haar hoofd naar voren gezakt. Nog voor hij iets kon doen kreeg hij een keiharde klap tegen zijn achterhoofd, waardoor hij direct op de grond zakte, hij voelde zijn hoofd flink bonken, maar het werd daarna ook meteen zwart voor zijn ogen.

Steven Smith

Hij lachte weer even om Rowan zijn woorden. Toen Rowan zei dat hij recht had op de waarheid keek hij hem weer even grijnzend aan. "Wie weet kom je er ooit achter," grinnikte hij. Daarna ging zijn telefoon en nam hij op. Een collega. Steven bleef even buiten staan en rondde het gesprek zo snel als hij kon af, waarna hij zijn mobiel weer wegstopte en ook naar binnen stapte. Bijna struikelde hij over Rowan, die opeens op de grond lag. Alle alarmbellen gingen af; maar te laat. Het ging veel te snel en hij had niet eens door wat er gebeurde, het werd gewoon uit het niets zwart voor zijn ogen. Doordat hij totaal niets door had gehad en totaal niets aan had zien komen had hij er ook niet op kunnen reageren.

Rowan Rivers

Hij had geen idee hoe lang hij precies out was, maar toen hij wakker werd voelde hij direct dat hij vastgebonden zat. Hij knipperde met zijn ogen en zodra hij weer een beetje scherp zag, kon hij zien dat Steven tegenover hem zat, net zo vastgebonden als hij. Hij keek langzaam rond, zijn hoofd deed pijn. Er stonden twee mannen in de kamer, allebei met een bivakmuts, waardoor hij ze niet herkende. Al zou hij ze anders waarschijnlijk ook niet herkennen. Wat was dit? Wat had dit allemaal te betekenen? Hij zag overal papieren liggen, de volledige kamer was overhoop gehaald. Blijkbaar hadden ze iets gezocht hier. Informatie, waarschijnlijk informatie die Carmen had. Maar nu hadden de twee mannen ruzie. Hij was te wazig om de woorden te kunnen verstaan, maar ze leken het echt niet met elkaar eens te zijn. Waarschijnlijk omdat Steven en hij hier binnen waren gekomen. Hij zag zijn portemonnee iets verderop op de grond liggen, dus ze hadden hun id-kaart gezien, daar waren ze waarschijnlijk niet blij mee. Hij keek even opzij, maar het wapen van Steven was weg, dus die van hem hoogstwaarschijnlijk ook. Hij keek nu weer naar Carmen, die buiten bewustzijn was, maar duidelijk flink toegetakeld. Haar kleding zat volledig onder het bloed. Hij ademde langzaam in en hij keek op toen er een man naar hem toestapte. Er werd een wapen op zijn hoofd gericht. De andere man begon te schreeuwen, dat hij niet zomaar iemand kon neerschieten, dat ze dan nog veel dieper in de problemen zouden komen. 'Luister naar je vriend, het lijkt mij geen slimme keuze. Hier komen jullie echt niet mee weg...' zei Rowan nu, zijn stem klonk schor. Direct kreeg hij een harde klap tegen zijn hoofd, met iets wat er uitzag als een oude honkbalknuppel. Hij kreunde diep en hij zag direct weer wazig, maar hij wist wel bij te blijven. 'Zorg dat jullie hier weg komen en laat ons met rust, dan komen jullie hier goed van af.' mompelde hij nu. Direct kreeg hij nog een klap, deze keer in zijn buik. Hij dook helemaal in elkaar en hij hapte naar adem, de pijn trok door zijn lichaam heen en hij klemde zijn kaken op elkaar, maar hij kon het geschreeuw niet echt inhouden. De man leek daar niet zo blij mee te zijn, waardoor hij deze keer een nog harde klap tegen zijn hoofd kreeg en hij weer wat meer out raakte. Daardoor bleef hij in ieder geval wel stil.

Steven Smith

Het duurde echt een flinke tijd voor hij wakker werd. Ze hadden hem goed geraakt. Zijn hoofd bonkte als een gek en hij voelde het bloed over zijn achterhoofd lopen. Toch deed hij zijn best om zo gauw mogelijk weer helder te worden. Hij moest nadenken, ze moesten hier weg. Hij moest een plan verzinnen. Terwijl Rowan schreeuwde en opnieuw out raakte, klemde Steven zijn kaken op elkaar en staarde voor zich uit. Vervolgens volgde hij de bewegingen van de twee mannen. Wat ze deden, wat ze zeiden. Zelf bleef hij stil en zo onopvallend mogelijk. Zijn beeld was wat wazig, maar daar moest hij het maar mee doen.
Hij berekende zijn kansen en besliste in een paar seconden wat zijn opties waren. Daarna liet hij zijn lichaam ineens flink schudden en beven en liet hij zich met stoel en al omvallen. De touwen sneden over zijn huid en het deed pijn, maar hij vertrok geen spier en bleef in zijn rol. Hij deed alsof hij geen adem meer kon halen en alsof hij een of andere aanval had. Op de achtergrond zag hij hoe hij de aandacht van de mannen had getrokken en na een paar minuten flink te discussiëren met elkaar besloten de mannen dat ze Steven los moesten maken omdat ze het niet konden gebruiken als hij hier dood zou gaan. De touwen die hem vast hielden aan de stoel werden haastig losgeknoopt en Steven bleef nu stil liggen op de grond en staarde voor zich uit. De mannen dachten dat hij echt niet helemaal bij kennis was en leken een beetje panisch over wat ze moesten doen. Toen ze hem de rug toekeerden haalde Steven even diep adem en sprong overeind. Zijn hoofd protesteerde en er ontstonden vlekjes voor zijn ogen, maar hij negeerde onderweg naar de mannen toe had hij de knuppel van de grond geraapt. Stilletjes en onopvallend kwam hij dichterbij, waarna hij uit het niets met al zijn kracht uithaalde op de slaap van één van de gozers. Die kletterde meteen bewegingloos op de grond neer. De andere man schrok zich kapot en leek zelfs even ietwat angstig te kijken. Hij schoot weg, richting het balkon. Steven vloog er achteraan en eenmaal op het balkon greep hij de man vast en drukte zijn luchtpijp dicht terwijl hij hem tegen de reling van het balkon drukte. De man sloeg en schopte van zich af en af en toe werd Steven flink hard geraakt, maar hij leek niet meer te stoppen. Het feit dat deze mannen Carmen lastig hadden gevallen hier en haar mishandeld hadden, maakte hem razend. Zulke woede voelde hij maar zelden. En maakte hem ongeremd.
Toen de man even kort weg leek te komen uit Steven zijn greep, probeerde hij over de reling te klimmen en naar een ander balkon te gaan, maar Steven wist hem op tijd vast te grijpen door zelf ook half over de reling te gaan hangen. Hij trok de man terug en toen hij in zijn ooghoek zag dat er beneden toeschouwers stonden schreeuwde hij dat ze het alarmnummer moesten bellen.
Daardoor was hij kort even afgeleid, waar de man gebruik van maakte. Hij greep Steven nu opeens vast en trok hem mee volledig over de reling heen. De man hield zich staande aan het andere balkon. Steven greep de reling van het balkon koortsachtig vast en probeerde zich omhoog te hijsen, maar de man schopte hem tamelijk hard op zijn handen waardoor hij de grip verloor en een stukje naar beneden viel. Echter wist hij zich aan de onderkant van de reling opnieuw vast te grijpen. Zijn hart klopte als een gek en de adrenaline pompte door zijn lichaam heen. Met enige tegenzin keek hij naar beneden, naar zijn bungelende benen en de grond, zo'n twintig meter daaronder.
De man probeerde weer terug het balkon op te klimmen. Echter kon Steven het niet toelaten dat hij terug naar binnen zou gaan, naar Rowan en Carmen. Hoewel hij merkte dat hij de grip begon te verliezen op de gladde spijlen, liet hij één hand los en greep de man vast bij zijn broekspijp toen hij langs hem kwam. Die verloor zijn evenwicht direct en viel met een luide schreeuw naar beneden, maar wist onderweg Steven's been vast te grijpen. Met ontzettend veel moeite wist Steven zichzelf nog aan de onderkant van de reling vast te houden, maar het extra gewicht hielp totaal niet mee. Hij begon met zijn benen te schoppen in een poging de man van zich af te krijgen en voelde hoe zijn eigen vingers steeds wat meer weggeleden door zijn klamme handen.

Rowan Rivers

Hij had geen idee wat er allemaal gebeurde, maar hij werd weer wakker door veel geluid. Hij zag twee gedaantes wegschieten en een andere lag op de grond. Hij ademde diep in, hij hoorde hoe de geluiden verderop verder gingen, het klonk niet zo heel goed. Hij keek om zich heen en hij aarzelde heel even, maar daarna begon hij zijn polsen heen en weer te draaien. Hij was duidelijk snel vastgebonden, want het zat niet zo heel erg strak. De touwen sneden in zijn huid, maar hij wist zijn armen los te krijgen. Hij keek even naar het bloed op zijn polsen, maar daarna maakte hij gehaast zijn benen los en kwam hij overeind. Hij klapte direct weer voorover en hij merkte dat hij bijna opnieuw out ging. De klap in zijn buik was hem duidelijk niet echt goed gevallen. Hij voelde hoe zijn lichaam samentrok van de pijn en het koste hem even tijd voor hij er wat meer bovenop kwam en hij langzaam overeind kwam. Hij kon niet eens echt rechtop staan, hij verging van de pijn en hij voelde zich nogal wazig. Hij knipperde opnieuw met zijn ogen om scherp te zien en wat in elkaar gedoken wist hij zijn wapen op te rapen. Daarna liep hij richting het balkon en zodra hij naar beneden keek schrok hij zich rot. Hij greep zijn wapen vast en hij merkte dat hij amper rechtop genoeg kon staan om te richten, maar hij wist het een paar seconde vol te houden en hij schoot, direct daarna zag hij de man hard naar beneden vallen. Hij boog over de reling heen en hij greep Steven stevig vast bij zijn arm, maar hij merkte heel goed dat hij zo veel pijn had dat hij amper kracht had. Hij sleurde Steven omhoog, hij voelde zijn spieren trillen onder de inspanning. Hij was echt niet in vorm, daar moest hij wat aan gaan doen de komende tijd. Zodra hij Steven op het balkon had liep hij moeizaam terug, zijn arm om zijn middel geklemd. Hij legde zijn hand in de hals van Carmen, hij voelde haar hartslag, maar het was nogal zwak. Nu hij de kans kreeg om haar beter te bekijken zag hij dat ze niet alleen klappen in haar gezicht had gehad. Hij trok haar kleding open en hij zag een schotwond, in haar borstkas en in haar buik. Het zag er niet echt heel erg goed uit. Net toen hij iets tegen Steven wilde zeggen dook hij weer in elkaar, hij voelde een golf van misselijkheid en de pijn werd bijna ondragelijk.

Steven Smith

Zijn spieren begonnen flink te verzuren en hij begon steeds meer de grip te verliezen, maar hij deed ontzettend zijn best om niet los te laten. Toen hij een schot hoorde schrok hij zich wezenloos en voelde het gewicht van zijn benen verdwijnen. Net toen hij zelf ook losliet, voelde hij hoe iemand hem vastgreep en werd hij terug het balkon op gehesen, met enige moeite. Hijgend bleef Steven even zitten, de wereld tolde om hem heen maar langzaam werd het beter. In de verte hoorde hij al sirenes.
Bezweet en buiten adem begaf hij zich naar binnen. Hij zag Rowan bij Carmen, maar hij leek zich ook niet zo oké te voelen. Steven sloeg zijn arm even over Rowan zijn schouder en trok hem naar de bank, waar hij hem op liet zitten. Daarna liep hij naar Carmen en zocht met zijn trillende handen haar hartslag, wat eerst voor geen meter lukte. Zijn hart klopte in zijn keel en toen hij haar hartslag voelde haalde hij even opgelucht adem. Gauw bekeek hij haar verwondingen even en trok toen zijn shirt uit, die hij over de wonden heen legde en erop begon te drukken.
"Waag het niet om ons te verlaten, verdomme," klonk zijn stem emotioneel. Dit was precies waarom hij nooit een relatie aandurfde. En dan gebeurde het alsnog. Tranen sprongen in zijn ogen en toen hij ambulancebroeders op de gang hoorde begon hij te schreeuwen. De ambulancemedewerkers kwamen binnen gerend en ontfermde zich meteen over Rowan en Carmen. Steven trok zich nu wat terug en werd uiteindelijk ook even kort nagekeken, maar hij liet het niet toe omdat hij het idee had dat het niet nodig was en dat het bij Carmen en Rowan meer nodig was. Zelf zat hij ook onder het bloed van de rake trappen en klappen, maar hij had het idee dat het niets meer was dan oppervlakkige wonden.
Zowel Carmen als Rowan werden meegenomen en Steven bleef achter. Er werd hem wel geadviseerd alsnog naar het ziekenhuis te komen om hem een beetje te behandelen maar hij wimpelde het een beetje af. Hij zou later wel richting het ziekenhuis rijden. Hij wachtte hier tot er collega's verschenen en uiteindelijk ook de rijksrecherche, die niet al te blij met hem waren. Maar dit was echt iets waar zij weinig aan hadden kunnen doen.

Rowan Rivers

Toen hij opnieuw wakker werd, was het in een ziekenhuis bed. Dat moest geen gewoonte gaan woorden, hij had hier een hekel aan. Hij wilde overeind komen, maar dat viel niet echt mee. Er stond direct een arts naast zijn bed. Hij keek de man aan en hij vroeg hoe het met Carmen was, dat was het belangrijkste. Ze werd nog geopereerd. Daarna werd hem verteld dat hij zelf net uit de operatie kamer kwam, dat verklaarde wel waarom hij zich zo vreselijk wazig voelde. De man vertelde hem dat hij goed geraakt was, hij had meerdere interne bloedingen gehad, maar ze hadden alles kunnen stoppen en hij was er bijzonder goed vanaf gekomen. Dat verklaarde de pijn. Hij had een lange tijd nodig om te herstellen en hij zou heel voorzichtig moeten doen, maar dat vond hij allemaal wel best. Hij zou medicijnen krijgen tegen de pijn, want het zou de komende weken pijnlijk blijven, maar zolang hij voorzichtig deed, hoefde hij hier niet eens te blijven. Dat was goed nieuws, want dat was hij ook niet van plan. Hij beloofde de arts voorzichtig te zijn, rust te houden en braaf de medicijnen te nemen. Hij hoorde dat hij hier nog een paar uur moest blijven om te zien of het bloeden echt gestopt was en zodat de medicatie goed aansloeg, maar daarna mocht hij vandaag nog naar huis. Of naar Steven, in zijn geval. Door die gedachte kwam hij weer overeind. Hij hoopte maar dat met Steven alles goed was, hij maakte zich zorgen. Hij had geen idee hoe zijn vriend er aan toe was. Hij wilde meteen uit bed komen, maar hij dook direct in elkaar. Oké, het was echt vrij pijnlijk. Misschien moest hij toch maar echt die paar uur blijven liggen.

Steven Smith

Na een kort gesprek met de collega's en met de rijksrecherche werd hij door de rijksrecherche thuis gebracht om zich even op te frissen. Daar stapte hij onder de douche en waste al het bloed van zijn lichaam. Hij bekeek zijn gehavende gezicht in de spiegel maar concludeerde dat dit wel kon zonder hechtingen. Na het douchen kleedde hij zich ietwat stijfjes weer aan en vertrok weer naar beneden, waar hij met enige tegenzin in gesprek ging met de rijksrecherche. Het werd opgenomen en de situatie van het neerschieten van Leroy werd ook opnieuw aangehaald. Steven merkte hoe gespannen hij ervan werd en probeerde zo eerlijk en zo rustig mogelijk te antwoorden, al kon hij op vele vragen gewoon niet veel zeggen. Soms drongen ze niet eens echt tot hem door en staarde hij maar voor zich uit, denkend aan alles. Uiteindelijk liep hij midden in het gesprek gewoon weg en pakte hij zijn autosleutels. Hij wilde naar het ziekenhuis, als ze dingen van hem wilde weten kwamen ze later maar een keer terug. Zonder nog een woord te zeggen stapte hij in zijn auto en reed hij de parkeerplek af, richting het ziekenhuis. Hij merkte aan zichzelf dat hij toch wat afwezig en wazig was en moest goed zijn best doen om veilig en zonder schade aan te komen bij het ziekenhuis. Daar vroeg hij direct om Rowan en Carmen. Carmen bleek nog geopereerd te worden. Ze zeiden verder nog niets over haar situatie. Steven merkte meteen dat de tranen alweer in zijn ogen sprongen en hij veegde ze gefrustreerd weg. Rowan lag wel alweer op de kamer, werd er gezegd. Daardoor beende hij nu die kant op en wreef in zijn gehavende gezicht, waarna hij de kamer binnenstapte. Zijn blik was wat warrig en het was duidelijk dat het een chaos was in zijn hoofd. Er gebeurde zoveel. En niet alleen dat. Hij voelde ook gewoon zoveel. Het waren vooral zijn emoties die het hem de laatste tijd zo verdomd lastig maakte. Hij stopte het altijd diep weg, maar de emmer leek nu een beetje volgelopen te zijn. Een constant gevoel van frustratie zorgde ervoor dat zijn spieren strak stonden. Hij wist ook gewoon niet hoe hij dat weg kon krijgen. De laatste keer dat hij zich zo had gevoeld had hij op straat per ongeluk flink wat stennis geschopt en was daarna volledig doorgedraaid en had Rowan gezegd dat hij op hem had moeten schieten. Steven vertikte het om het weer zo ver te laten komen, maar zijn hoofd zat behoorlijk vol en het afwezige gevoel hielp daar niet aan mee.
Hij haalde even die adem en stak zijn handen in zijn zakken. Hij raapte zichzelf met moeite een beetje bij elkaar en probeerde sterk te zijn. Hij was altijd de sterke schakel, hij was de stabiele factor, hij was diegene die de verantwoordelijkheid nam. De vloedgolf aan emoties was vervelend, maar hij moest er voor Rowan zijn, hij moest er voor Carmen zijn, hij moest er voor Leroy zijn en voor Linc. Hij zette zichzelf altijd op de allerlaatste plek en nu ook. Het was zijn prioriteit niet en het kwam vanzelf wel weer goed, dat moest wel. Al was het ontzettend lastig. Het voelde momenteel alsof het gewicht van de hele wereld op zijn schouders leunde. Zoveel verantwoordelijkheden. Zoveel dingen aan zijn hoofd. Zoveel trauma's en dingen die hij niet kon verwerken. Zoveel problemen.
Hij knipperde even met zijn ogen en schraapte zijn keel lichtjes. Daarna keek hij richting Rowan.
"Hoe gaat het?" vroeg hij hem. Zijn stem heel licht trillend, maar dat probeerde hij zo goed mogelijk te verbergen. Al was het na deze situatie niet heel gek natuurlijk. "Dat was nog eens gezellig daar, zeg," grapte hij nu, al bleef zijn gezicht uiterst serieus en kon hij er zelf niet bepaald om lachen. Zijn gedachten gingen naar Carmen. Wat als ze het niet overleefde? Zijn ademhaling stokte even.Hij sloot zijn ogen kort. Een stortvloed aan beelden van zijn vorige vrouw schoten door zijn hoofd. Gauw inhaleerde hij weer een teug lucht en opende zijn ogen, om vervolgens uit het raam naar buiten te staren.

Rowan Rivers

Hij werd iets rustiger toen Steven binnenkwam en hij haalde langzaam adem. Zijn vriend vroeg hoe het ging. 'Beter nu ik jou zie.' zei hij eerlijk. Steven probeerde iets van een grap te maken, maar dat ging duidelijk niet van harte. 'Kom hier, anders kom ik uit bed om naar jou toe te komen.' mompelde hij nu. Steven nam duidelijk afstand van hem en dat wilde hij niet. Hij wilde dit bespreken. 'Je hebt nog steeds gevoelens voor haar, of niet? Dit is waar je altijd bang voor bent en dit is waarom je Mellany nu zo hard op afstand houdt. Omdat ze net zo goed de volgende kan zijn. Denk je dat ik daar niet bang voor ben, Steven? Ik ben hartstikke bang dat Katelynn iets overkomt of dat ze net zo eindigt als Andrea, want we zijn hard op weg. Maar toch... toch is het mij allemaal meer waard dan dat de angst met mij doet.' zei hij zacht. Hij kwam nu toch iets overeind en hij ging op de rand van het bed zitten. 'Carmen komt er wel bovenop, ze is sterk, ze overleeft het wel.' mompelde hij, al kwam dat ook omdat hij het graag wilde. Hij hield van Carmen en hij wilde haar niet kwijtraken. Ze was zijn beste vriendin en dat was ze al zo'n beetje zijn hele leven geweest. Zo lang als hij zich kon herinneren. En hoewel hij haar veel te weinig sprak, betekende ze veel voor hem. 'Het goede nieuws is dat ik zo gewoon met jou mee naar huis mag, dus je bent nog lang niet van mij af.' zei hij nu, al merkte hij dat het er niet zo vrolijk uit kwam als hij zou willen. Hij probeerde nu langzaam op zijn benen te staan en hoewel het vreselijk veel pijn deed en hij zich vast moest houden aan het bed, ging het wel. Hij kon wel weg hier.