Police Life

Steven Smith

Rowan zei dat hij het wel wist en drukte niet veel later zijn mobiel in zijn handen. Steven keek er even naar en stak het in zijn zak. Rowan verdween even later naar binnen en Steven bleef nog even buiten staan. De frisse lucht deed hem wel goed en hij staarde naar het bos. In een andere situatie had hij ontzettend van deze omgeving kunnen genieten.
Uiteindelijk keerde hij ook weer naar binnen terug en liet zich weer neerzakken op de stoel. Hij pakte zijn eigen mobiel erbij en had contact met Mellany, die boven met Katelynn zat. Ze liet weten dat het vrij heftig was en dat Katelynn niet echt geholpen wilde worden. Ze was vooral ontzettend bang en constant in paniek. Mellany had haar in de slaapkamer opgesloten omdat ze in de badkamer op zoek was gegaan naar allerlei medicijnen en ze niet bepaald helder was.

Rowan Rivers

Hij probeerde zichzelf er constant van te overtuigen dat hier niets was. Hij was hier, Steven was hier en alle dingen die hij zag waren er niet echt. Morgen zou dat allemaal over zijn, hij moest alleen maar volhouden. Hij wist zichzelf eigenlijk nog relatief rustig te houden. Normaal gesproken zou hij tegen deze tijd allang heel veel ruzie met Steven hebben en bijna constant met hem vechten. Nu was dat niet zo, nu zat hij doodstil op de bank, al moest hij zichzelf echt enorm overtuigen dat hij rustig moest blijven terwijl hij van alles om zich heen zag. De beelden waren zo intens realistisch en nu pas begreep hij waarom Katelynn hem toen met dat wapen bedreigd had. Als hij te lang naar Steven keek, veranderde hij opeens in Bart. Nu maakte hij de fout om inderdaad te lang naar het gezicht van zijn vriend te staren, die naar zijn mobiel keek. Als hij naar Rowan had gekeken had hij waarschijnlijk gezien dat er iets aan de hand was. Hij sprong op en hij greep Steven direct nogal heftig vast, daarna sleurde hij hem van de stoel af en drukte hij Steven hard op de grond. Hij wilde uithalen, maar hij deed het niet. Hij hijgde flink en hij merkte dat hij nog steeds Bart zag. 'Je had haar nooit mee moeten nemen... je had haar nooit hier moeten brengen.' sprak hij nu, zijn stem trilde eigenlijk net zo erg als de rest van zijn lichaam. 'Dan was er niets aan de hand geweest.' voegde hij er kwaad aan toe. Dat waren de laatste woorden die hij tegen Bart gezegd had. 'Dus jij vind dat onze vriendschap niets waard is? Al die tijd heb ik alles gedaan wat je van mij vroeg, alles... en dat was niets waard? Ik heb mijn leven opgeofferd voor wat wij nu doen en dat is niets waard?' vroeg hij kwaad.

Steven Smith

Hij wilde net zijn mobiel weer wegstoppen toen hij in zijn ooghoek Rowan op hem af zag komen stuiven. Voor hij kon reageren werd hij van de stoel gesleurd en op de grond neergegooid. Hij hapte even naar adem en staarde naar Rowan, die blijkbaar niet helemaal goed meer door had wie hij was. Steven probeerde voorzichtig, zonder meer uit te lokken, onder hem vandaan te komen.
"Wow, rustig aan, Rowan, ik ben het.." mompelde hij gedempt. Zijn blik was strak op Rowan gevestigd zodat hij kon zien hoe hij zou gaan reageren en misschien een beetje kon inschatten wat hij zou gaan doen. Steven wilde hem geen pijn doen, maar wist dat hij het niet toe kon laten om zichzelf helemaal knock-out te laten slaan.

Rowan Rivers

Hij ademde trillend in, zijn lichaam had het nogal zwaar op het moment. Dat hij dit soort dingen deed hielp daar niet aan mee, maar hij was zo vreselijk onrustig dat hij nogal de weg kwijt raakte. Alles wat er de afgelopen maanden gebeurd was was extreem, heel extreem. Dat zorgde er nu alleen maar meer voor dat hij enorm in de war raakte. Steven probeerde weg te komen, waardoor Rowan hem opnieuw heel hard vastgreep en krachtig op de grond drukte. Wat hij zei drong maar langzaam tot Rowan door en hij sloot zijn ogen even, hij deed duidelijk zijn best om er wel tegen te vechten, maar dat viel niet meer mee. Dat had hij het afgelopen uur ook gedaan, maar het werd alleen maar erger. 'Geef antwoord, klootzak....' gromde hij nu. Hij hield hem ontzettend krachtig op de grond gedrukt, maar hij haalde nog niet uit. Hij deed verder niets, hij wilde antwoorden. Hij was wanhopig opzoek naar antwoorden die alles logisch zouden maken. 'Was het je niets waard? Heb je mij volledig gebruikt voor wat je zelf wilde? Waarom heb je haar weken lang verkracht terwijl ik van niets wist?' vroeg hij nu. De wanhoop stond in zijn ogen, hij moest antwoorden hebben. Hij wilde dat het gevoel stopte, dat hij alles vergat wat er gebeurd was. Wat hij gedaan had. Hij probeerde nog steeds te vechten tegen de beelden, hij deed zo zijn best om in te zien dat het niet echt was, maar hij had dit nog nooit eerder meegemaakt en hij had geen idee wat hij moest doen. Hij raakte er alleen maar van in de war.

Steven Smith

Toen hij wat weerstand begon te geven greep Rowan hem opnieuw ruw vast en drukte hem opnieuw hard tegen de grond. Steven's gezicht betrok even door een pijnscheut die door zijn rug trok en staarde Rowan aan.
"Rowan, luister, ik ben Bart niet.." mompelde hij nu gedempt. Hij bleef hem een tijd strak aankijken. "Ik ben het, Steven.." zei hij nu. Daarna duwde hij Rowan plotseling aan de kant en krabbelde hij vliegensvlug overeind. Het voordeel was dat hij helder was en Rowan niet, daardoor was hij wat dat betreft sneller. Al reageerde Rowan impulsief en kon hij hem daardoor lastig inschatten, wat weer een nadeel was.

Rowan Rivers

Hij wilde uithalen toen er werd gezegd dat hij Bart niet was, omdat het hem kwaad maakte. Maar daarna drong wat Steven zei iets meer door. Voor hij het wist werd hij aan de kant geduwd en was hij degene die op de grond lag. Hij bleef nu wel liggen, hij was volledig in de war. Hij knipperde wazig met zijn ogen en hij ging iets meer rechtop zitten, hij keek voorzichtig naar Steven en hij zag dat het nu wel gewoon Steven was. Hij was het en niemand anders. Hij ademde diep in om weer een beetje bij te komen, maar het viel niet mee. 'Ik... ik dacht echt...' begon hij nu. Hij dacht echt dat hij Bart was geweest. 'Ik kan dit niet.' zei hij daarna. Hij kwam langzaam overeind, het gevoel was vreselijk. 'Die drugs zijn niet het enige probleem wat ik heb, Steven. Ik heb de afgelopen maanden samengewoond met een psychopaat en ik heb alles gedaan wat hij ook deed. Ik... ik ben mezelf niet meer.' zei hij. Hij liet zich op de bank zakken en hij staarde voor zich uit, terwijl hij flitsen zag van de dingen die hij wilde doen. Hij wilde weg hier, hij wilde zo snel mogelijk drugs vinden en daarna iemand scoren voor de rest van de nacht. Maar hij wilde hier ook doorheen komen en een toekomst opbouwen met Katelynn. 'Ik ga meer hulp nodig hebben dan alleen met het afkicken.' mompelde hij nu. Het was al heel wat dat hij dat zelf erkende, al had hij het gevoel dat het ook met hulp niet zo'n succes zou worden. 'Waarom heb je mij niet gewoon opgepakt?' vroeg hij nu heel direct aan Steven.

Steven Smith

Rowan leek hem nu wel weer te herkennen en begon een beetje onsamenhangende zinnen uit te spreken. "Het is oké, het geeft niet," reageerde Steven direct. Hij bleef nog even staan, maar toen Rowan uiteindelijk weer op de bank ging zitten, ging Steven zelf ook weer op de stoel zitten.
"Geef het de tijd, Rowan, zoiets heeft tijd nodig.." sprak hij gedempt toen Rowan zijn problemen voorlegde. "Je bent er net weg.." plakte hij erachteraan. "En je heb wel meer overwonnen dan dit.." Hij glimlachte zwakjes en trok zijn kleding recht.
"Ik ben er altijd voor als je hulp nodig heb. Katelynn straks ook weer. En er valt altijd nog meer hulp te regelen," vertelde hij. Dat zou geen enkel probleem zijn. Steven haalde zijn hand even door zijn haren en wreef even over zijn pijnlijke schouder. Toen Rowan heem vroeg waarom hij hem niet gewoon had opgepakt, keek Steven hem weer aan. "Als het andersom was geweest, had jij dat dan wel gedaan?" reageerde hij daarop.

Rowan Rivers

Steven zei meteen dat het niet gaf, het was oké. Hij moest het de tijd geven het had tijd nodig en hij was er net weg. Dat was waar. Misschien zou dit gevoel met een paar dagen wel wat meer wegtrekken en zou het allemaal makkelijker gaan. Hij hoopte het echt enorm. Steven zei dat hij wel meer had overwonnen dan dit. 'Nou, heb heb nog nooit zoiets als dit meegemaakt hoor. Het was een nogal raar half jaar.' zei hij zacht tegen zijn vriend. Steven wreef over zijn arm en daardoor keek Rowan er even naar. 'Gaat het?' vroeg hij. Hij was eigenlijk nog redelijk helder, als hij maar Steven als Steven bleef zien. Hij zei dat hij er altijd voor hem nodig was als hij hulp nodig had en Katelynn straks ook. 'Je weet heel goed dat dat afwachten is en Katelynn gaat het echt niet leuk vinden als ik haar vertel wat er allemaal in mijn hoofd om gaat. Jij ook niet, trouwen.' zei hij. Steven vroeg nu of hij hem opgepakt zou hebben, als dit andersom geweest was. Daardoor staarde hij zijn vriend kort aan, maar keek weer weg. 'Nee, ik zou eerst zelf proberen of ik je kon helpen.' mompelde hij, omdat dat precies was wat hij zou doen en wat hij altijd gedaan had.

Steven Smith

"Niet alleen voor jou, denk ik," zei hij toen Rowan aangaf dat het een raar half jaar was geweest. Voor iedereen was er ontzettend veel veranderd en het was raar dat het nu ineens weer redelijk als vanouds begon te worden. Steven had juist de hoop al een beetje opgegeven de laatste tijd.
Rowan vroeg of het wel ging en daardoor keek Steven even kort naar de hand op zijn eigen schouder en knikte. "Ja, het is niets," zei hij. De pijn zou wel weer wegtrekken gokte hij.
"We hoeven niet alles leuk te vinden. Jij vind ook niet alles leuk wat wij jou vertellen. Je moet gewoon geen dingen voor ons gaan invullen en ook niet al te ver vooruit gaan kijken. We zien wel hoe het allemaal gaat lopen," sprak hij.
Toen Rowan zei dat hij in een omgedraaide situatie hem ook niet opgepakt had, maar hem zou proberen te helpen, glimlachte Steven even. "Daarom."

Rowan Rivers

'Nee, voor ons allemaal.' zei hij zacht. Het was echt raar geweest, voor iedereen. Het was allemaal gewoon veel te erg uit de hand gelopen. Steven zei dat het wel ging, het was niets. Gelukkig maar, hij zou het zichzelf niet vergeven als hij Steven per ongeluk echt iets aan zou doen. Dat zou hij vreselijk vinden. Daarna zei zijn vriend dat ze niet alles leuk hoefden te vinden hij moest het niet zelf invullen en niet te ver vooruit gaan kijken. 'Na alles wat er gebeurd is wil ik jullie niet te veel belasten met mijn problemen en juist doordat ik dan niets vertel, komen we allemaal in de problemen.' zei hij nu. Dat was ook precies wat er nu gebeurd was. Als hij Steven eerlijk verteld had over Bart, dan had hij kunnen helpen. Maar hij had Steven willen beschermen en hij was zo enorm de fout in gegaan daarmee. Hij wreef langs zijn voorhoofd, het zweet was nog steeds echt niet normaal en hij voelde dat hij misselijk begon te worden. Hij had een hekel aan dit gevoel. 'Ik ben niet eens echt bang dat ik Katelynn iets aan doe. Ik denk niet dat dat ooit nog gaat gebeuren... tenminste, ik zou haar niet vermoorden.' zei hij nu zacht. Hij was bang dat hij vreemd zou gaan, constant. Dat hij nooit meer werk zou kunnen krijgen, dat hij Katelynn mentaal enorm zou beschadigen en dat hij Steven keer op keer zou gaan teleurstellen. Daar was hij het meest bang voor. Hij sloot zijn ogen nu weer en hij zag steeds weer dingen die hij gedaan had voor zich. Het was heel akelig. 'Als hij Katelynn daar niet gebracht had, had ik hem nooit iets aangedaan. Ik had duizend keer de kans gehad om hem te vermoorden of te verlinken, ik denk niet dat ik het gedaan had. Ik was daar gebleven tot één van ons gepakt werd, waarschijnlijk.' zei hij zacht.

Steven Smith

Hij knikte even toen Rowan zei dat het voor hun allemaal een raar half jaar was geweest. Dat was zeker waar. Er was ontzettend veel veranderd en ontzettend veel gebeurd. In Steven zijn eigen leven was er ook behoorlijk wat veranderd. Een nieuwe werkplek, een nieuw huis.. Dat wist Rowan nog geen eens. Maar dat was ook niet echt super belangrijk nieuws.
"Daarom moet je praten. Praten over hoe je je voelt. Praten op het moment dat je het moeilijk krijgt. Met Katelynn sowieso, al heb ik het idee dat jullie wel vrij eerlijk tegen elkaar zijn," zei hij.
Rowan zei dat hij niet bang was om Katelynn iets aan te doen, dat zou hij niet doen. Steven zuchtte gedempt. "Je bent altijd nog zelf de baas over jezelf, je kan zelf alle beslissingen maken die je wilt.. Dus als je iets echt niet wilt, zal het niet gebeuren.." probeerde hij hem een beetje gerust te stellen.

Rowan Rivers

'Je bent ergens anders gaan werken, of niet? Katelynn is verhuisd... ik kan mij voorstellen dat jij ook het gevoel had ergens opnieuw te moeten beginnen en....' begon hij, maar hij schudde zijn hoofd even. 'Als jij zou verdwijnen en ik zou een halfjaar niets van je horen, zou ik weggaan....' zei hij. Hij wist niet of dat voor Steven zo was, maar de kans zat er dik in. 'Hoe is het met Leroy? Hij woont bij jou, of niet?' vroeg hij nu zacht. Hij wist dat Leroy eerst met Katelynn mee was gegaan, maar de enige persoon waar zijn zoon echt close mee was, was Lincoln. En Lincoln was bij Steven. Misschien was het voor Leroy ook wel beter. Steven was duidelijk, had regels, dat had Leroy nodig. Steven zei dat hij moest praten over hoe hij zich voelde, praten op het moment dat hij het moeilijk kreeg. 'Dit zijn niet echt dingen die je met je partner bespreekt, Steven. Zeker niet met Katelynn.' mompelde hij nu. De dingen die er in hem omgingen, zou ze zeker niet willen weten. Steven had het idee dat Katelynn en hij vrij eerlijk tegen elkaar waren en hij knikte langzaam. 'Ik ben eerlijker tegen haar dan ik ooit tegen Andrea geweest ben.' zei hij zacht. Hij dacht liever niet aan Andrea, maar het was wel waar. Hij had haar meerdere keren bedrogen, hij had altijd alles voor haar achter gehouden. Met Katelynn was dat anders. Hij deelde heel veel met haar. 'Op dit moment voelt het even niet alsof ik de baas ben.' mompelde hij tegen Steven. Hij ademde langzaam in en daarna werd hij overspoeld door een golf van misselijkheid, waardoor hij overeind schoot en naar de wc liep. Hij moest ook direct overgeven en hij liet zich na een tijdje tegen de muur aan naast de wc zakken. Zijn hele lichaam deed vreselijk veel pijn en hij voelde zich nog net zo opgefokt.

Steven Smith

Rowan vroeg of hij nu ergens anders was gaan werken, hij kon zich voorstellen dat hij het gevoel had gehad ergens opnieuw te moeten gaan beginnen. Steven knikte langzaam. "Ik werk inderdaad ergens anders nu. Wel nog in de buurt. Ik woon daar nu ook. Dit keer toch maar wel een echt huis in plaats van een hotelkamer," liet hij weten. "Het ging niet meer op het bureau, ik heb overplaatsing aangevraagd," plakte hij er nog eerlijk achteraan. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en staarde wat voor zich uit. Rowan vroeg hoe het met Leroy was en of hij bij hem woonde.
"Ja, hij is vrij snel naar mij toe gekomen en gebleven. Leroy en Linc zijn haast altijd samen. Voor zover ik het kan beoordelen gaat het met beide erg goed. Ze hebben een goede invloed op elkaar," vertelde hij.
Rowan zei nu dat de dingen die hij voelde en wilde niet de dingen waren die je met je partner besprak, zeker niet met Katelynn. "Misschien moet je gewoon echt met iemand gaan praten voor een keer," stelde Steven nu voor. Dat kon sowieso nooit kwaad.
Toen Rowan plotseling overeind kwam en wegschoot keek Steven hem na. Hij bleef alleen achter in de woonkamer en drukte de televisie aan om niet zo duidelijk alle geluiden van Rowan te moeten horen.

Rowan Rivers

Toen hij zich weer iets minder misselijk voelde kwam hij overeind. Hij gooide wat water in zijn gezicht en toen in de spiegel keek schudde hij zijn hoofd. Hij zag er niet uit, maar hij wist dat het niet zo heel gek was. Hij liep langzaam de woonkamer in en hij ging op de bank liggen, hij staarde naar het plafond. 'Hoe bevalt het nu? Beter? Ben je er al een beetje gewend?' vroeg hij zacht aan Steven. Hij had hem zo lang niet gesproken en ergens was het fijn om gewoon naar Steven te luisteren die dingen vertelde over het normale leven, want dat was voor hem enorm lang geleden. Hij was blij dat het met Leroy goed ging, Steven dacht dat ze een goede invloed op elkaar hadden. 'Net zoals wij op elkaar?' vroeg hij met een zwakke grijns op zijn gezicht. Steven dacht dat hij misschien een keer echt met iemand moest gaan praten. Daar dacht hij even over na, wat al vrij bijzonder was, want hij had er een hekel aan. Hij wist alleen ook wel dat hij zijn leven weer op de rit moest gaan krijgen, want anders ging dit zo weer mis. Die kans was nogal groot als hij zo door bleef gaan. 'Die chick van jou... is ze een beetje goed?' vroeg hij zachtjes. Hij kwam weer iets overeind zodat hij Steven aan kon kijken. Hij merkte dat hij draaierig werd, waardoor hij toch maar weer besloot te gaan liggen. Hij was op het punt gekomen waarbij hij zich vreselijk zwak voelde, hij had ook echt pijn. Het was een heel akelig gevoel, maar hij wist dat dit nog wel even ging duren.

Steven Smith

Op een gegeven moment keerde Rowan weer terug en ging hij op de bank liggen. Hij vroeg hem hoe het nu beviel en of hij al een beetje gewend was. "Ja, ik ben wel al redelijk gewend nu," knikte hij daarop. "Het huis bevalt goed. Het werk is nog een beetje wennen maar dat komt vanzelf ook goed, het zijn fijne collega's," vertelde hij. Het was ook echt zo, de collega's waren allemaal ontzettend aardig, hoewel Steven zelf altijd best bot uit de bocht kon komen. Al wist hij ook wel dat zij ook nog aan hem moesten wennen.
Een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht door Rowan zijn opmerking. "Zeker, wij hebben altijd een ontzettend goede invloed op elkaar, zo goed dat we elkaar heerlijk overal in meetrekken en dat nog goed vinden ook van elkaar," grijnsde hij. Hij ging even anders zitten en wreef langs zijn stoppeltjes. Rowan vroeg nu naar Mellany, of zij een beetje goed was.
"In bed? Zeker," grijnsde Steven nu plagend. "Of bedoel je haar werk?" grinnikte hij nu. "Nee, oké, alle gekheid op een stokje. Ze is heel goed in haar werk," knikte hij nu iets serieuzer.

Rowan Rivers

Steven gaf aan dat hij redelijk gewend was, het huis beviel goed en het werk was nog wennen, maar dat kwam vanzelf ook goed. Het waren fijne collega's. 'Hm, net zo leuk als ik?' vroeg hij. Het klonk bijna jaloers, maar hij deed zijn best om een beetje normaal te doen. Door wat Steven daarna zei grijnsde Rowan zelfs. Het verbaasde hem hoe goed het eigenlijk ging. Misschien kwam het ook omdat hij Steven intens gemist had en omdat hij zich voor Katelynn enorm wilde inzetten. Hij wilde dit niet verpesten, hij wilde laten zien dat hij dit wel kon. Natuurlijk zou het nog zwaar genoeg worden, hij wist dat hij enorm gevoelig was voor terugvallen als het hem even niet meezat, maar daar moest hij nu nog maar niet aan denken. 'We hebben te veel meegemaakt, we zijn gewoon niet meer zo snel onder de indruk van wat er gebeurd. Er moet wel iets heel geks met jou gebeuren wil ik er niet in mee gaan, geloof ik.' zei hij grijnzend tegen zijn vriend. Daarna ging het over de vrouw en Steven zei dat ze zeker goed in bed was, daardoor schudde Rowan zijn hoofd. 'Dat wil ik ook best wel een keertje uit proberen hoor, dus pas maar op wat je zegt.' zei hij tegen hem. Al was het niet gelogen, maar hij wilde het met elke vrouw die er redelijk goed uitzag wel doen. Steven vroeg of hij het werk bedoelde en hij zei dat ze heel goed was. 'Zo goed dat ze mij normaal kan maken?' vroeg hij nu, met een zwakke grijns op zijn gezicht, al was het wel duidelijk dat hij ergens serieus was. Hij overwoog dit serieus en dat was heel wat. Maar als Steven deze vrouw vertrouwde, vond hij het een poging waard. Hij kon het altijd proberen en als het niets was, was hij zo weg. Hij ging wat ander liggen, maar de pijn werd er niet minder van en hij sloot zijn ogen in een poging het te negeren, maar dat werd steeds lastiger. Zijn spieren leken wel te branden. Het gesprek met Steven gaf genoeg afleiding, maar hij wist niet of het de hele tijd zo zou zijn.

Steven Smith

"Mwa, er is nog niemand zo koppig als jij tot nu toe. Ze zijn een beetje saai, misschien. Maar goed, dat komt omdat ik jou gewend ben," grijnsde hij nu naar Rowan. Hij schudde zijn hoofd even om zijn volgende woorden en toen Rowan vroeg of Mellany zo goed was dat ze hem weer 'normaal' kon maken grinnikte Steven even. "Nou, jij bent nooit normaal geweest dus dat denk ik niet," plaagde hij. "Maar met je problemen zal ze je zekerweten wel kunnen helpen," plakte hij er achteraan.

Rowan Rivers

'Misschien is een saai leven wel beter voor jou.' zei hij nu mompelend tegen Steven. Hij wist dat zijn vriend niet wilde dat Rowan hem in bescherming nam en dat hij vooral wilde dat alles open en eerlijk was, maar toch dacht Rowan dat het voor Steven soms beter was geweest als ze elkaar niet hadden leren kennen. Voor hem zelf niet, Steven hielp hem enorm en hield hem een beetje binnen de lijntjes, maar andersom deed hij eigenlijk niets voor Steven. Dat had hij altijd zo gevonden en dat was eigenlijk amper veranderd. Steven zei dat hij nooit normaal geweest was, dus dat dacht hij niet. Maar met zijn problemen kon ze zeker weten helpen. 'Oké, omdat jij haar vertrouwd wil ik het wel een kans geven. Misschien kan het geen kwaad... Maar alleen als ze het zelf ziet zitten, ik wil niet dat ze het doet om jou te helpen en dat het juist problemen oplevert. Wil je het haar vragen?' Vroeg hij zachtjes. Het was duidelijk dat hij zich minder goed begon te voelen. 'Ik wil naar Katelynn.' zei hij nu zachtjes. Hij wilde haar zien, hij wilde bij haar zijn en hij wilde weten hoe het met haar ging. Hij wist dat het onverstandig was, maar hij wilde het toch echt. Hij kwam langzaam overeind en hij merkte dat hij enorm wazig was, hij kon Steven amper scherp zien.

Steven Smith

"Een saai leven is gevaarlijker dan het leven wat wij leiden, denk ik," reageerde Steven. "Dan raak je in zo een sleur. Vreselijk. Ik denk dat ik ondertussen te veel gewend ben geraak aan al onze problemen dat ik geen normaal leven meer kan leiden." Hij stond op om in de keuken zijn glas water weer even bij te vullen en ook een glas voor Rowan mee nam. Daarna plofte hij weer in de stoel neer.
"Natuurlijk wil ik dat vragen," knikte hij toen Rowan vroeg of hij aan Mellany wilde vragen of ze hem wilde helpen met zijn problemen. "Waarschijnlijk vind ze dat wel prima hoor," zei hij erachteraan met een kleine glimlach.
Toen Rowan zei dat hij naar Katelynn wilde en overeind kwam, kwam Steven ook overeind. Hij keek Rowan doordringend aan. "Ik vind het oké als je naar haar toe gaat. Maar alleen als je denkt dat het verstandig is.." zei hij duidelijk. "Je moet je ook beseffen dat zij waarschijnlijk ook meer last heeft van alles dan ze net had.."

Rowan Rivers

'Ik weet het niet. Kan je dood gaan van verveling?' vroeg hij zacht aan zijn vriend. Hij wilde wel even een saai leven. Hij wist dat het hem uiteindelijk gek zou maken, maar voor de komende maanden was het misschien wel een goed idee om even een saai leven te hebben. Hij kreeg een glas water van Steven, maar hij nam geen slok, hij was veel te bang om misselijk te worden en dat wilde hij echt niet. Steven wilde het vragen, maar waarschijnlijk vond ze het wel prima. 'Ik weet het niet, ik ben een apart geval. Misschien vind ze het toch niet zo prima.' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht. Steven kwam direct ook overeind toen hij dat deed. Hij vond het goed als hij naar Katelynn ging, maar alleen als hij dacht dat het verstandig was. 'Ik weet niet of het verstandig is, ik weet alleen dat ik bij haar wil zijn. Het maakt mij niet uit hoe veel last ze heeft van alles. Ik had beloofd bij haar te zijn en in plaats daar van zit ik hier met jou... jij bent ook leuk hoor, maar ik wil bij haar zijn. Ik vind het best als je er bij blijft, als je het gevoel hebt dat het veiliger is, ik wil haar gewoon zien.' zei hij doordringend. Hij merkte dat hij toch wel heel snel kwaad werd, want dit frustreerde hem al. Hij wilde bij Katelynn zijn en als iets hem ook maar een beetje tegenhield, werd hij kwaad. Het was dat Steven kalm was, anders ging het waarschijnlijk direct fout. Rowan deed het niet bewust, maar het gebeurde gewoon.

Steven Smith

"Mentaal wel, denk ik," zei hij toen Rowan vroeg of je dood kon gaan van verveling. "Ik denk dat een mooi balans tussen saai en niet saai het beste is. Wij zitten toch regelmatig wel te veel aan de niet saaie kant, denk ik," grijnsde hij nu. Hij nam een paar slokken van zijn water en keek Rowan weer aan toen hij zei dat Mellany het bij hem misschien niet zo prima vond omdat hij een apart geval was. "Voor zover ik weet houdt ze wel van uitdagingen, maak je geen zorgen," zei Steven daarop.
Daarna zei Rowan dat hij niet wist of het verstandig was om naar Katelynn te gaan, hij wist alleen dat hij naar haar toe wilde. Hij had beloofd bij haar te zijn en nu zat hij hier met hem. "Ik snap het.." reageerde Steven. Het was ook wel logisch. En misschien zou het Katelynn ook goed doen. Aangezien zij altijd heel veel steun uit Rowan leek te halen.
"Ik zal in de buurt blijven," knikte hij langzaam. "Maar zorg maar gewoon dat jullie je gedragen," plaagde hij daarna.

Rowan Rivers

'Ik weet niet of ik liever dood ga van verveling of doordat we diep in de problemen zitten.' zei hij nu. Misschien was het een beter plan om voorlopig maar niet dood te gaan. Steven gaf aan dat Mellany wel van uitdagingen hield. 'Oh, een uitdaging ben ik zeker.' was zijn reactie, met een zwakke grijns op zijn gezicht. Steven gaf aan dat hij het wel begreep, hij zou in de buurt blijven, maar hij moest er voor zorgen dat ze zich zouden gedragen. 'Ik gedraag mij altijd, maar Katelynn, daar kan ik niets over zeggen.' zei hij nu. Hij wist nog een glimlach op zijn gezicht te toveren, maar daarna liep hij direct langs Steven naar boven toe. Zijn spieren deden echt veel pijn, maar hij wilde bij Katelynn zijn nu en hij voelde zich alleen al onrustig als hij bedacht dat hij niet bij haar was. Hij wist dat hij alsnog op moest passen, het was inderdaad niet de meest ideale situatie omdat ze zich allebei nogal slecht voelden, maar hij wilde gewoon bij haar zijn en als het fout ging, werd er waarschijnlijk snel genoeg ingegrepen. Eenmaal boven wilde hij de deur direct opengooien, maar hij besloot dat hij beter aan kon kloppen, dus deed hij dat ook. Als Mellany vond dat het echt heel onverstandig was om hem er bij te laten, zou hij het wellicht nog eens overwegen. Of hij zou gewoon heel erg kwaad worden, dat kon ook.

Steven Smith

Steven grijnsde nog even kort naar Rowan, waarna hij achter hem aan liep naar boven. Terwijl Rowan aanklopte op de deur van de slaapkamer keek Steven even in de andere kamers op deze verdieping. Er waren nog twee andere kamers en de badkamer. Hij kon wel samen met Mellany in een andere kamer gaan zitten hiernaast als Rowan even alleen wilde zijn met Katelynn.
Het duurde niet lang voor de deur van de slaapkamer langzaam open ging. Steven ging weer bij Rowan staan en glimlachte even naar Mellany.
"Hoe gaat het?" vroeg hij zachtjes. Hij keek langs Mellany en zag Katelynn in de hoek van de slaapkamer zitten met opgetrokken benen. Ze leek hevig te trillen en staarde constant naar de grond. Steven vond het nog steeds heftig haar zo te zien. Dit was absoluut niet hoe hij haar kende en hij hoopte maar dat ze mentaal enigszins op zou gaan knappen.
"Ze was net constant volledig in paniek en doodsbang, zo erg dat ik niet meer tot haar door kon dringen. Ze had flink last van waanbeelden. Nu zit ze al een hele tijd daar, ik geloof dat ze gewoon helemaal dichtgeklapt is en een beetje in shock is," vertelde Mellany.
Katelynn keek geen moment op. Ze staarde alleen maar met een angstige en onrustige blik voor haar uit en had haar vuisten gebald. In haar handpalmen was wat bloed te zien doordat ze haar nagels er te diep in had gedrukt. Haar gezicht zag spierwit en het zweet gutste van haar lichaam. Haar ademhaling was versneld en oppervlakkig en aan de rode striemen op haar gezicht was duidelijk te zien dat ze veel gehuild had.

Rowan Rivers

Steven kwam bij hem staan en vroeg hoe het ging, hij staarde alleen maar naar Katelynn. Hij luisterde niet eens echt wat er gezegd werd, maar hij besloot dat dit wel een goed idee was en hij liep weg van Steven en de vrouw. Hij knielde direct bij Katelynn neer en hij pakte zachtjes haar trillende hand vast. 'Katelynn? Het spijt mij dat ik je alleen liet. Ik wil liever bij je zijn.' fluisterde hij nu, al wist hij niet echt of het tot haar door zou dringen. Hij vond het nog steeds pijnlijk om haar zo te zien, maar hij wist dat ze hier doorheen moesten en dan kon het daarna goed komen. Daar moest hij maar gewoon aan vast houden, dat zou ze andersom bij hem ook doen. Normaal kon hij in de meest vreselijke situaties nog steeds tot haar doordringen, dus hij hoopte dat het nu ook zo was. Hij wist dat hij echt gek zou worden als ze hem af zou wijzen, maar hij gokte er maar op dat het niet zo was. Hij sloeg nu zijn armen om haar heen en hij hield haar dicht tegen zich aan, in de hoop haar iets van steun te kunnen bieden. Hij had het zelf ook keihard nodig, hij kon alle steun gebruiken nu. Hij hoopte gewoon dat het heel snel over zou zijn en dat het goed met hun zou gaan. Of dat ze tenminste hier doorheen kwamen, daarna was er nog genoeg om aan te werken. Genoeg andere problemen.

Katelynn Camryn Leighton

Haar blik bleef op de grond gericht. In haar hoofd speelden allerlei beelden zich opnieuw af en ze rilde. Eerst had ze zich ertegen verzet, was ze volledig in paniek geraakt, doorgedraaid. Maar haar lichaam was doodmoe nu, haar spieren deden ontzettend veel pijn en zelfs haar botten leken gevoelig. Daarom was ze zo in haarzelf gekeerd, eigenlijk was ze nog steeds net zo bang en nog steeds net zo in paniek, maar het uitte zich minder. In haar hoofd was het alleen nog heftiger wanneer ze niet de kracht meer had er tegen te vechten.
Ze had niet eens door dat Rowan en Steven nu in de deuropening stonden. Ook toen Rowan naar haar toe kwam en Steven en Mellany de ruimte verlieten keek ze niet op. Het was alsof ze het allemaal niet eens zag, alsof ze in haar eigen wereldje leefde. Daardoor schrok ze ook ontzettend toen Rowan haar hand vastpakte. Een schok leek door haar lichaam te gaan en ze leek in één klap terug te zijn in de realiteit. Ze hapte even naar adem. Haar blik nu op Rowan gevestigd. Hij sloeg zijn armen nu om haar heen en Katelynn kroop volledig tegen hem aan. Ze drukte haar gezicht in zijn shirt en een paar tranen rolden over haar wangen. Een paar minuten bleef ze zo zitten, daarna hief ze haar hoofd weer een beetje op en keek ze naar Rowan. Ze slikte even moeizaam in de hoop dat de enorme misselijkheid zou zakken, maar dat leek niet het geval.
"Ik.. Ik weet niet of ik dit kan.." sprak ze nu zacht en hees. Er was duidelijk aan haar stem te horen dat ze flink van slag was. Haar keel voelde kurkdroog en haar lichaam deed pijn.