Police Life

Police Life


Uitleg:
Je speelt iemand bij de politie, crimineel, of gewoon iemand die in het verhaal past! Eigenlijk kan je van alles doen, hou het alleen een beetje realistisch en origineel. Elfjes en draken zijn in deze rpg dus niet zo welkom. Je kan het privé leven ook gewoon spelen, maar ook hiervoor geldt, hou het realistisch en origineel.


De banen:
Dit zijn de banen die je kan kiezen onder het 'agent zijn'. Je kan niet bij de bereden politie én bij de politie met honden zijn. Kies er één! Als je een andere functie zou willen, kan je dat gewoon even overleggen natuurlijk
- Rechercheur
- Wijkagent
- Technische recherche
- Bereden politie
- Politie met honden  
- Crimineel



Regels:
- Maximaal 4 personage's, dat is zat;)
- Houd het realistisch!
- Je personage woont in zijn eigen huis of in een pension, of waar dan ook, maar niet op het bureau.  
- Je personage mag nóóit alleen naar een incident of missie. Altijd met z'n tweeën! Tenzij ze op straat zomaar iets tegen het lijf lopen.

Lijstje:
Naam:
Personage Naam [voor- en achternaam!]:
Leeftijd (ongeveer):
Wat voor baan/crimineel:
Geslacht:
Karakter (hoeft niet uitgebreid):
Foto (hoeft niet perse) :


Vul dit ook in als je als baan 'politie te paard' heb of 'politie met honden'.
*Naam paard:
*Naam hond:
*Ras paard:
*Ras Hond:

Naam: Anouk
Personage Naam [voor- en achternaam!]: Zenovia Gaia (Bekend als De Raaf)
Leeftijd (ongeveer): 24
Wat voor baan/crimineel: Crimineel.
Geslacht: Vrouw
Karakter (hoeft niet uitgebreid): Ze is ziekelijk verslaafd aan het stelen van diamanten, ook denkt ze dat ze tegen raven kan praten en dat ze haar begrijpen. Verder houd ze zich afzijdig van iedereen die ook maar te dichtbij komt. Uitdagingen kan ze absoluut niet weerstaan. Ze is zo gezegd gek in haar hoofd, maar daar is ze zelf niet echt bewust van.
Foto (hoeft niet perse) :

Ik vul hem ook maar weer even opnieuw in, al bestaat Steven al muahahahaha. xd

HT-Naam: Is niet nodig denk ik? hahah
Personage Naam [voor- en achternaam!]: Steven Smith
Leeftijd: 43
Wat voor baan/crimineel: Hoofdinspecteur
Geslacht: Man
Karakter: Vriendelijk wanneer je bekend bent bij hem, eenkennig, word soms gezien als emotieloos maar is dat absoluut niet.
Dier: Steven heeft een hond, Mack, een Duitse Herder.

Personage Naam: Andrea Penoyer
Leeftijd: 33
Wat voor baan/crimineel: Agent
Geslacht: vrouw
Karakter: Zachtaardig, soms wat onzeker, vriendelijk, sociaal.

Personage Naam: Lincoln Smith
Leeftijd: 19
Wat voor baan/criminaal xxxx
Geslacht: man
Karakter: Koppig, puberaal,  soms wat onzeker, teruggetrokken

Lijstje:
Naam: Nikky
Personage Naam [voor- en achternaam!]: Rowan Rivers
Leeftijd (ongeveer): 39
Wat voor baan/crimineel: Eventjes niks xd was hoofdagent
Geslacht: Man
Karakter (hoeft niet uitgebreid): Dat wordt wel duidelijk
Foto (hoeft niet perse) :

Lijstje:
Naam: Nikky
Personage Naam [voor- en achternaam!]: Leroy Rivers
Leeftijd (ongeveer): 20
Wat voor baan/crimineel: Niets
Geslacht: man
Karakter (hoeft niet uitgebreid): Wordt duidelijk
Foto (hoeft niet perse) :

Zenovia Gaia ( De Raaf )

Ze was helemaal alleen in haar huis. Het zag er allemaal erg normaal uit, afgezien dan van de opgezette kraai die in de hoek stond. Zenovia draaide een rondje in haar huis. Het was er rommelig, maar op haar manier toch geordend. Ze had een cape gekocht en ze oefende die nu een beetje uit, hij moest haar niet belemmeren wanneer ze met haar bezigheden bezig was. Met een grijns haalde ze de gitzwarte cape van haar schouders af. Hij zat bij haar keel vast met een simpel drukknoopje, dus als hij uiteindelijk teveel haar werk bemoeilijkte, dan kon ze hem afgooien, alhoewel… Ze dacht er even over na en schudde daarna haar hoofd. Nee, de cape was alles behalve handig, hij was veel te lang. Met een bedenkelijke blik in haar ogen liet ze de stof door haar vingers glijden, daarna ging ze met een zucht aan haar grote eettafel zitten en begon ze met knippen in de stof en later naaide ze hem weer netjes vast. Prachtig. Ze keek tevreden naar het resultaat en met een zucht ging ze daarna weer achter haar computer zitten. Ze had via een vriend kaarten bemachtigd van een museum. Het museum bevatte de diamant waar ze op dit moment helemaal gek op was. Een roze en gigantische diamant die prachtig in haar slaapkamer zou passen. Zenovia begon met het passen en meten en prentte de gangen en alarmen in haar hoofd van de kaart.

Lijstje:
Naam: Nikky
Personage Naam [voor- en achternaam!]: Carmen Denova
Leeftijd (ongeveer): 40
Wat voor baan/crimineel: Advocate
Geslacht: vrouw
Karakter (hoeft niet uitgebreid): -
Foto (hoeft niet perse) : -

Steven Smith

De afgelopen tijd was verdomd moeilijk geweest, maar hij had zich er doorheen gesleept. Hij had Darcy doodgeschoten. Er had een rechtszaak plaats gevonden , waar hij het allemaal had omschreven als noodweer en dat hij in paniek was geweest en niet goed had kunnen nadenken. Uiteindelijk werd het geaccepteerd en was hij weer van dat gezeik af. Hij had eindelijk rust gehad. En had zich vooral bezig gehouden met zijn leven weer op een rijtje te krijgen en Lincoln te steunen waar het nodig was. Daarna was hij langzamerhand weer begonnen met werken, aangezien hij weer opnieuw aangenomen was. En hij begon er weer aan te wennen. Aan het ritme, aan het vroege opstaan, aan het harde werken. Hij kon niet zonder. Het was zijn afleiding. Het was wat hij nodig had in het leven.
Hij woonde nogsteeds samen met Rowan, Andrea, Leroy en Lincoln in het hotel. Ooit een keer had Rowan het over een normaal huis gehad, maar door alle omstandigheden was dat er niet echt van gekomen.
Op dit moment bevond Steven zich op het bureau. In zijn kantoortje, achter zijn nieuwe bureau. Want ja, de vervangende hoofdinspecteur had werkelijk álles veranderd aan het kantoortje. Iets waar Steven nogsteeds niet helemaal aan gewend was. Zijn oude computer had niet altijd even goed gewerkt en hij had er vaak genoeg problemen mee gehad, maar met die splinternieuwe laptop kon hij helemaal niet overweg. Toch moest hij daar maar aan wennen, er was geen weg meer terug naar hoe het eerst was.
Steven las een aantal dossiers door, legde er een aantal in de kluis en sorteerde ze een beetje. Hij lag goed op schema qua werk, maar wilde dat ook blijven. Dus werkte hij keihard door en liet ook alle agenten die onder hem werkte weten dat ze door moesten werken. Hij was namelijk nogsteeds het zelfde. Net zo hard als altijd. Alleen als je hem echt goed kende, wist je van zijn zachte, goedaardige binnenkant.

Rowan Rivers

De tijd leek vreselijk langzaam voorbij te gaan. Hij sprak eigenlijk amper, niet met Andrea, niet met Steven en al helemaal niet met Lincoln of Leroy. Alles had meer impact op hem gehad dan goed voor hem was. Hoewel Steven alweer aan het werk was, had hij die stap nog niet genomen. Hij wist niet eens of hij het nog wel wilde, of Steven er nog op zat te wachten. Rowan kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij vreselijk onvoorspelbaar kon zijn. Hij was dan misschien wel goed in zijn werk, hij was ook aardig goed verkloot en hij kon nooit meer iets foutloos doen. Als iemand ook maar één gevoelige snaar bij hem raakte, ging hij vreselijk door het lint. Het gebeurde regelmatig, hij leek er ook gewoon geen invloed op te hebben. Toch vond hij dat hij niet maar niets kon doen. Hij moest hier iets mee, er was maar één iemand met wie hij dit soort dingen kon bespreken, dat was Steven. Andrea was zwanger, hij wilde haar niet belasten, bovendien was hij bang dat hij boos zou worden als ze iets zou zeggen wat hem niet aanstond. Dat was al helemaal niet goed. Hij wilde ook gewoon geld verdienen en iets te doen hebben, zijn spaargeld raakte ook langzaam op, zo veel had hij niet. Hij had besloten maar gewoon naar Steven toe te gaan, want hij wist dat hij niet langer zo door kon gaan, hij kon niet gewoon zijn mond dicht houden en doen alsof er niets aan de hand was. Hij parkeerde zijn auto bij het bureau, hij bleef eerst nog een paar minuten zitten voor hij uitstapte en hij naar binnen liep. Hij was hier al een tijdje niet geweest. Zijn spullen lagen er niet eens meer, die had hij al lang geleden opgehaald. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en hij liep naar het kantoor van Steven toe. Hij had zijn blik strak voor zich uit gericht, hij wilde niemand aankijken. Het voelde vreselijk, maar hij wist dat iedereen toch vol afgunst naar hem zou kijken. Daarom was hij ook bang om weer aan het werk te gaan, met wie moest hij samenwerken als niemand hem mocht? Toch klopte hij aan op de deur van Steven. ‘Ik ben het,’ mompelde hij, daarna trok hij de deur open en stapte hij naar binnen. Het voelde weer ouderwets ongemakkelijk, hoewel hij heel close met Steven was, was hij vroeger vaak genoeg hier geroepen om zich te verantwoorden. ‘Ik wilde met je praten. Heb je zin en tijd om mee te gaan lunchen?’ vroeg hij, kortaf, zoals alles wat hij de afgelopen tijd gezegd had.

Zenovia Gaia

Ze Had heel erg lang nagedacht en was erg lang bezig geweest met een route uitstippelen. Haar ogen begonnen haast pijn te doen en ze wreef er even in. Ze gaapte en rekte zich even uit. Daarna kwam ze overeind en trok ze pikzwarte kleding aan. Het pak van latex zat helemaal strak om haar lichaam heen en het liet haar hele lichaam ontzettend goed uitkomen. Ze bracht op haar gezicht nog de nodige make-up aan en om haar hals zat een strakke zwarte ketting met een prachtige schitterende diamant erin. Ze zag er geweldig uit en trok daarbij ook nog haar hakken aan en zwarte handschoenen. Het schemerde al een beetje buiten, maar Zenovia zag er wel vaker zo uit. Het was voor haar buren niet meer dan normaal. Ze stapte op haar motor met extra brede banden en racete weg. Haar haren wapperden onder haar helm vandaan en ze zigzagde met enorme snelheid langs de auto’s door. Snelheid was heerlijk. Haar motor kon zo ongelooflijk hard dat de politieagenten haar waarschijnlijk toch niet bij konden houden, Zenovia had schijt aan regels. Ze trok haar eigen plan wel.

Steven Smith

Hij schreef nog een paar dingen op een blaadje, stopte het blaadje in een dossier en klapte dat dossier toen ook dicht. De werkdag zat er bijna op. Naja, de meeste agenten gingen huiswaarts, maar 's nachts werkten er ook agenten. Steven bepaalde altijd zelf hoelang hij bleef. Soms bleef hij tot 's avonds laat, of soms bleef hij nog een hele nacht. Hij werkte echt keihard. Zijn werk was zijn leven.
Toen hij geklop op de deur hoorde, zuchtte hij. Een automatische reactie. Waarom wist hij niet. Hij keek direct op toen hij een bekende stem hoorde. Rowan?
De deur ging open en het werd bevestigd: Het was Rowan. Hij vertelde in een rap tempo dat hij wilde praten, en vroeg of hij zin en tijd had om ergens wat te eten. Steven stapelde nog een paar dossiers op, stond op, legde de dossiers in de kluis en sloot die. Daarna draaide hij zich weer tot Rowan.
"Is goed," antwoordde hij op hem. Het viel hem op dat Rowan de afgelopen tijd wat stil was, maar ja, daar kon hij weinig aan doen. Als hij hulp nodig had moest hij het zeggen, dat had hij vaak genoeg gezegd.
"Waar wil je wat gaan eten?" vroeg Steven nu.

Rowan Rivers

Steven leek wat verrast te zijn om hem te zien, wat niet zo heel gek was, aangezien hij hier niet zo veel meer te zoeken had. Hij zei dat het goed was, daarna vroeg hij waar hij wilde gaan eten. Hij haalde zijn schouders op, daar had hij nog niet over nagedacht. Het boeide hem ook niet zo heel veel. ‘Het restaurant om de hoek?’ vroeg hij aan Steven. Het was wel lekker dichtbij, ze konden er gewoon naar toe lopen. Bovendien hoefde hij eigenlijk niet eens echt te eten, daar ging hem dit ook niet om, al wist hij dat het voor Steven wel handig was als hij wat at. Hij wreef met zijn handen over elkaar, zijn blik ging door het kantoor heen. Het was dat Steven voor hem stond, anders zou hij hier zo snel mogelijk weg willen. Hij had een hekel aan hoofdinspecteurs, iets wat eigenlijk alleen maar erger geworden was. Steven was een hele grote uitzondering, maar misschien had hij er juist wel voor gezorgd dat Rowan een nog grotere hekel had aan iemand die Steven zou vervangen. Hij liep al vast naar de deur, hij wist dat Steven toch wel zou volgen.

Zenovia Gaia

Haar cape zat gelukkig strak vast, maar hij wapperde ontzettend achter haar aan terwijl ze op hoge snelheid over de snelweg raasde. Ze leek haast niet te kunnen stoppen. Ineens schoot ze voor alle auto's langs de afrit af. Ze wilde nog even ergens langs rijden, terwijl ze eraan dacht, lachte ze haar witte tanden bloot, oh wat vond ze dit vermakelijk. Het lokale politiebureau lag hier vlakbij, ze had zin in een spelletje, een beetje ontspanning voor het echte werk begon. Haar ogen schitterden gevaarlijk. Als ze dit soort dingen in haar bol had, dan kreeg niemand dat er weer uit. Met een snelheid van haast veertig kilometer te hard raasde ze door de stad heen. Ze vloog het politiebureau voorbij en stak haar middelvinger de lucht in, daarna maakte ze nog een verboden weely en ging ze iets langzamer rijden, eens kijken of ze de agenten uit het bureau kon lokken. Ze nam het risico om gepakt te worden, maar ach, daar waren risico's voor.

Steven Smith

"Prima," reageerde hij op het voorstel van Rowan. Hij ruimde nog een paar laatste spulletjes op, keek nog even rond in het splinternieuwe kantoortje, en liep toen met Rowan mee het kantoortje uit. Hij sloot de deur, groette nog een paar agenten kort en verliet het bureau. Hij wist nog wel hoe hij hier ooit voor het eerst binnen gekomen was. Hij was bij een ander bureau steeds hoger gekomen in zijn werk. Van aspirant naar surveillant. Toen was hij agent geworden. Dat was hij een aardige tijd geweest. Daarna was hij opgeklommen tot brigadier met als specialisatie de openbare orde. Dat was hij meer dan een jaar geweest. Op een gegeven moment was hij inspecteur geworden. En dat was hem wel bevallen. Hij gaf leiding aan de recherche. En had daar gemerkt dat leiding geven wel wat voor hem was. Daarom was hij nog hoger op geklommen en was hij hoofdinspecteur geworden. Wat hij nu nog steeds was. Commissaris wilde hij niet worden, dan moest hij weer naar een andere werkplek en dat wilde hij niet meer. Hij vond het wel goed zo.
Toen hij voor het eerst op dit bureau was gekomen, was het erg wennen geweest. Maar hij had zich er snel thuis gevoeld. Hier was de echte actie eigenlijk pas begonnen. Man, wat hij had ongelooflijk veel mee gemaakt.
Steven zuchtte kort en leek even wat afwezig door de herinneringen. Hij stapte voor Rowan uit de straat op en haalde zijn hand door zijn haren, waarna hij rechtsaf sloeg richting het restaurant om de hoek. Ook hij was iets stiller geworden. Iets zwijgzamer. Maar dat was hij ook altijd al geweest. Hij was een rasechte binnenvetter.

Rowan Rivers

Hij keek langzaam op toen er een motor voorbij scheurde. Het viel hem niet eens op dat ze veel te hard reed, eigenlijk was alleen haar uiterlijk opvallend. Haar kleding, haar lichaam. Hij schudde zijn hoofd, daarna liep hij gewoon met Steven mee. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken, ze zeiden niets tegen elkaar. Mensen die hun niet kenden, zouden waarschijnlijk denken dat ze niets van elkaar moesten weten. Het maakte hem ook niet echt meer uit wat iedereen van hem dacht, die tijd was wel voorbij. Eenmaal bij het restaurant stapte hij naar binnen, het was rustig, dat was mooi. Hij knikte naar een tafeltje in de hoek, daarna liep hij daar naar toe en ging hij zitten. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij ademde langzaam in. Hij wilde terugkrabbelen, hij wilde gewoon alles negeren en doen alsof er niets was, maar dat ging niet. Hij had nu al aangegeven dat hij wilde praten, hij moest eens een keer verstandig zijn. Zodra Steven ook zat, keek hij zijn vriend doordringend aan. ‘Er zijn een paar dingen die ik wil bespreken…’ begon hij tegen hem, bijna zakelijk, maar dat was altijd zo als hij over lastige dingen sprak. Hij kon dat niet anders. ‘Ik twijfel heel erg over wat ik nou wil, of ik weer aan het werk wil, of jij dat wel ziet zitten, of het realistisch is…’ begon hij over het eerste onderwerp. ‘Ik denk ook dat ik hulp nodig heb. Je weet hoe verschrikkelijk ik het vind om met een psycholoog te praten, maar als ik ooit nog normaal wil functioneren, zal het wel moeten. Maar dan wil ik samen met jou gaan. Anders werkt het toch niet ,bovendien is het ook voor jou goed. Niet meteen nee zeggen, denk er gewoon even over na…’ zei hij zacht. ‘En ik wil je vragen om met Leroy te praten, om hem wat dingen te vertellen over wat er allemaal gebeurd is, want ik kan het niet.’ Zei hij, zijn stem klonk breekbaar, precies zoals hij zich voelde. Hij vond het verschrikkelijk om zich zo bloot te leggen, maar het was niet anders. 'Ik slaap bijna niet, Steven. Ik weet niet hoe het komt. Ik kan gewoon niet in slaap komen en als ik eenmaal slaap, heb ik de meest rare nachtmerries... ik maak mij ook zorgen om Andrea, om het kind... ik ben zo bang dat er dingen gaan gebeuren, dat het gewoon een kwestie van tijd is voor één van ons weer in gevaar is en ik kan het gewoon niet meer... ik kan dit niet meer...' zei hij zacht, zijn stem trilde. Waarschijnlijk wist Steven wel dat hij weer dronk. Hij deed het niet waar iemand bij was, niet in het hotel, meestal deed hij het als hij met oude vrienden de stad in ging. Andrea wilde niet dat hij te veel dronk, dat wist hij redelijk binnen de perken te houden, maar het kostte hem steeds meer moeite. Het was alsof alles van vroeger hun altijd zou achtervolgen en nooit meer los zou laten. Hij wist dat het ook veel met Steven deed, nog steeds, het zou altijd zo blijven. 'Soms denk ik gewoon dat ons leven zo fucked up is dat het toch niet meer uit maakt. Alsof niets er nog toe doet, alles lijkt zo waardeloos te zijn. Ik durf mij amper nog aan iets of iemand te hechten omdat ik bang ben dat het morgen over is. Door wat er gebeurd is met jou, ik was zo bang... ' Er stonden tranen in zijn ogen, wat zeldzaam was. Hij veegde het weg en hij ademde diep in. 'Ik ga even naar de wc,' mompelde hij, alleen om onder een reactie van Steven uit te komen.

Leroy Rivers

Eigenlijk verveelde hij zich dood, altijd. Op school, maar ook thuis, daarom ging hij meestal maar gewoon wat nutteloze dingen doen. Hij spijbelde vreselijk vaak, alleen als hij met Lincoln was, verveelde hij zich niet echt, want het was eigenlijk de enige waar hij mee op kon schieten. Hij was de eerste paar uur naar school gegaan, maar daarna had hij besloten dat hij geen zin meer had. Hij was naar het hotel gegaan, waar het nogal stil was. Hij had voorzichtig de autosleutels van Andrea gezocht, aangezien zijn vader met de auto weg was. Hij wist niet echt of hij wel in de auto mocht rijden, hij had wel een rijbewijs, maar geen eigen auto, maar hij besloot dat het vast geen probleem was als hij de auto gewoon netjes terugzette. Als ze het wel een probleem vond, interesseerde het hem eigenlijk ook niet echt veel. Hij liep naar de parkeerplaats toe, hij zou wel naar het centrum rijden, daar was altijd wel wat te beleven. Eigenlijk was het wel fijn dat zijn vader amper thuis was, dan kon hij tenminste zijn eigen gang gaan. Hij reed weg, hij had de muziek keihard staan en hij dacht eigenlijk helemaal nergens aan.

Zenovia Gaia ( De Raaf )

De agenten die net naar buiten stappen, keken haast niet naar haar. Ze rolde met haar ogen en snoof luid. Stelletje mongolen. Wel denken dat ze de baas waren in de stad, maar uiteindelijk geen boeven vangen. Zenovia lachte en gaf weer keihard gas op haar motor. Ze racete door de stad heen, steeds harder en sneller. Ze hoorde auto’s toeteren en mensen schelden, maar dat deerde haar niets, ze vond het zelfs fantastisch. Tot ze recht op een auto afreed. Wat was die gozer aan het doen? Hij hoorde voor haar opzij te gaan, maar hij reed recht op haar af. Zenovia nam de uitdaging aan, ze gaf nog een beetje extra gas en verwachtte dat de auto op het laatste moment opzij zou gaan… Ze had geen angst in haar ogen, alleen een vurig verlangen naar gevaarlijke capriolen.

Leroy Rivers

Hij hoorde het getoeter niet, de muziek stond veel te hard. Toen hij opeens een motor recht op de auto af zag komen, kneep hij zijn ogen iets samen. Zijn blik ging over de vrouw heen, maar voor hij een beslissing kon nemen was het al te laat. Het leek alsof ze het er om deed, met een klap kwam de motor tegen de auto aan, die snel tot stilstand kwam. Hij was met zijn hoofd tegen de zijkant van het raam gekomen, maar dat viel eigenlijk nog wel mee, gelukkig had hij niet zo heel hard gereden. Hij bleef even zitten, omdat het hem toch wat duizelde, maar daarna kwam hij uit de auto. Hij wilde wel weten hoe het met de vrouw was, al vond hij dat dit volledig haar fout was, want ze reed als een idioot op hem af. Hij veegde het bloed dat uit zijn lip kwam weg, hij had wel eens ergere verwondingen gehad, dit was helemaal niets.

Zenovia Gaia

De man week niet uit, hij bleef recht op haar afrijden. Wanneer ze te dichtbij was, gilde ze en wilde ze uitwijken, maar het was te laat. Haar motor stak recht de motorkap in van de auto. Zelf knalde ze tegen de voorruit op en rolde ze over het dak heen. Achter de auto bleef ze roerloos liggen. Haar lichaam deed pijn. In haar latex pakje lag ze daar, de cape lag om haar lichaam heen en ze kreunde zacht na een tijdje. Haar helm was geschaafd en in haar pak zaten grote scheuren. Ze bloedde op verschillende plekken. Na een tijdje opende ze haar ogen en gooide ze met trillende handen de helm van haar hoofd af. Ze probeerde overeind te komen, maar een van haar polsen werkten niet mee. Luid begon ze te vloeken, haar zwarte haren hingen slierterig naar beneden, het enige wat nog straalde aan haar, was de diamant die om haar nek bevestigd was. Hopeloos bleef ze proberen om op te staan, maar ze was net een jong hartje wat voor het eerst probeerde te staan.

Leroy Rivers

Hij was niet gevoelloos, hoewel hij dat eigenlijk vaak wel leek. Alleen tegen Lincoln deed hij aardig, verder mocht hij eigenlijk niemand. Lincoln was de enige die hem een beetje begreep. Hij zag de vrouw spartellen op de grond, hij deed niets, hij bleef alleen kijken. ‘Waarom deed je dat?’ vroeg hij kil, afstandelijk. Ze had waarschijnlijk verwacht dat hij wel uit zou wijken, maar dat zou hij nooit doen. Ze had hem nogal verkeerd ingeschat. Het bloed bleef over zijn kin heen lopen, omstanders staarden naar het tafereel, maar niemand deed iets, niemand kwam helpen. Mensen waren achterlijk, er waren gewoon geen uitzonderingen. Maar deze vrouw leek anders te zijn, ze had iets wat hem aantrok, alsof hij zichzelf herkende in haar. ‘Moet ik je helpen?’ vroeg hij dus ook, volledig uit het niets. Er lag nog steeds een wat harde en afstandelijke blik in zijn ogen, maar hij meende zijn vraag wel, hij wilde haar helpen.

Zenovia Gaia

Ze steunde op een elleboog en met haar andere hand probeerde ze zichzelf overeind te krijgen. De jongen waar ze tegenaan was geknald vroeg haar kil waarom ze het deed. Ze keek naar hem op met een bittere trek langs haar mond. "De kick." Klonk haar stem hees maar fel tegen hem. Zij had hem eerlijk antwoord gegeven, nu was het zijn beurt. "Waarom deed jij het?" Vroeg ze hem klem. Hij wilde weten of hij haar moest helpen. Ze keek hem aan alsof hij gek was. Daarna verzamelde ze al haar kracht en kwam ze overeind. Ze bekeek de schade. Haar buik was te zien doordat de stof gescheurd was, haar pols was waarschijnlijk gebroken en ze had een gigantische jaap over haar schouder lopen, de wond leek behoorlijk diep. Ze gromde even, alles deed zeer. "Hoe ziet mijn motor eruit?" Haar stem klonk nog steeds schor en hees.

Leroy Rivers

Ze deed het voor de kick. Ze werd met de seconde interessanter. De volgende vraag was waarom hij het deed, daardoor schudde hij zijn hoofd, er stond een grijnsje op zijn gezicht. ‘Als iemand van mij verwacht dat ik aan de kant ga, doe ik dat juist niet. Je moet niet op mensen rekenen, nooit. Ze laten je alleen stikken, je mag er niet vanuit gaan dat iemand doet wat je wilt,’ zei hij tegen haar. Hij was ook te druk bezig geweest met haar bekijken, maar dat deed er niet echt toe. Ze was duidelijk te koppig om zijn hulp te accepteren, maar dan zocht ze het ook maar zelf uit. Ze vroeg hoe haar motor er uit zag, hij haalde zijn schouders op. ‘Weet ik veel, dan moet je zelf kijken,’ was zijn botte antwoord. Het was haar motor, niet dan van hem, het interesseerde hem niets. Hij wierp een blik op de auto, de schade viel wel mee, hij zou er wel één van zijn vage vriendjes naar laten kijken om het te maken, die konden dat wel. ‘Volgens mij zit jij er niet op te wachten als ik de politie bel, of wel soms?’ vroeg hij haar, nog korter. Hij had het zelf liever niet, maar ze leek hem ook niet echt het type wat alles op een eerlijke manier af wilde handelen.

Zenovia Gaia

Ze luisterde eigenlijk niet echt geïnteresseerd naar zijn verhaal dat hij juist niet aan de kant ging als iemand dat van hem verwachte. Daardoor zuchtte ze en rolde ze even met haar ogen. "Zeg dan gewoon alleen dat je stronteigenwijs bent, dat is al genoeg." Siste ze nu. Ze plantte nu haar hand in haar zij en keek hem wat uit de hoogte aan. "Of was je gewoon te ver onder de indruk?" Vroeg ze nu aan hem. Ze had iets uitdagends over zich, ze was knap, maar ontzettend vurig. Hij wist niet hoe haar motor eruit zag. Daardoor liep ze wankel op haar hakken naar de voorkant van de auto. Ze streek met haar trillende vingers over haar motor heen. Het zou haar nog een hoop geld gaan kosten als ze die wilde gaan opknappen. Weer vloekte ze hartsgrondig. Hij had het over de politie. Ze keek weer naar hem. "Doe wat je wilt. Ik red me overal wel uit." Klonk ze ongeïnteresseerd.

Leroy Rivers

Hij liep achter haar aan, hij gaf geen antwoord op haar beledigende opmerkingen, het had toch helemaal geen nut. Hij wilde ook niet toegeven dat hij onder de indruk van haar was, daarvoor was zijn trots veel te groot. Ze zei dat ze zich overal wel uit redde, ook daar reageerde hij niet op. ‘Ik heb wel een vriend die het ding voor je op kan knappen, ik breng de auto er ook naar toe…’ zei hij, mompelend. Hij wilde helemaal niet zo aardig doen, maar op de een of andere manier leek ze het bijna af te dwingen. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en hij staarde naar de motor, het leek alsof het het enige was waar ze om gaf. Hij begreep dat niet goed, maar het liet hem inzien dat ze waarschijnlijk geen mensen had waar ze op kon rekenen. Hij zuchtte, soms werd hij gek van het analyseren van mensen dat hij automatisch al deed. ‘Nou, wil je dat ding daar naar toe brengen of los je het zelf wel allemaal op, want in dat geval laat ik je alleen. Het is nutteloos om hier zo te staan…’ zei hij, het klonk precies zo ongeduldig als hij was. ‘Je hoeft misschien niet eens te betalen, als je dat leuke pakje van je uittrekt,’ zei hij, even speelde er een wat uitdagende grijns op zijn gezicht, maar daarna draaide hij zich om en liep hij weer naar de andere kant van de auto, om de schade even te bekijken. Hij kon nog wel wegrijden, dat liet hij de auto maar meteen maken.

Zenovia Gaia

Hij sprak over een vriend die haar motor wel kon opknappen. Ze keek hem daardoor nieuwsgierig aan. "Interessant." Zei ze tegen hem. Ze pakte haar schouder breed. Het bloedde toch wel heen erg flink en het stak enorm. Het leek wel alsof hij niet eens wist waarom hij aardig tegen haar deed, maar hij deed het toch en dat was best interessant. Toch bleef ze afstandelijk en gereserveerd. "Ja, ja, ik ga met je mee naar de garage toe." Antwoordde ze chagrijnig tegen hem. Ze had een hekel aan ongeduldige mensen. Een donkere blik kwam in haar ogen te staan wanneer hij aangaf dat ze misschien niet eens hoefde te betalen. "Zo hopeloos ben ik nu ook weer niet." Zei ze even uitdagend tegen hem terug. Ze stapte op de motor en probeerde of die het nog deed. Ze gaf gas, maar er kwam niets, hij pruttelde alleen een klein beetje. Ze baalde flink, hoe kreeg ze haar motor dan bij de garage? Haar ogen kneep ze samen terwijl ze naar de man keek. Ze vroeg zich af wie hij was en waarom hij dit allemaal deed. Ze begreep niet wat hem dreef, wat hem bezig hield.

Leroy Rivers

De motor deed het niet, ze wilde wel met hem mee naar de garage. Dat was mooi, dan was het meteen allemaal opgelost. Ze zei nog dat ze net niet zo wanhopig was. ‘Jammer,’ was zijn reactie, hij haalde zijn schouders op. Hij keek even kort naar de wond op haar schouder, maar het interesseerde hem niet, het was haar eigen schuld. ‘Je kan wel bij mij instappen, het is hier om de hoek. Dan lopen we daarna samen terug om de motor op te halen…’ stelde hij voor. Hij zou toch wachten tot de auto klaar was, in de tussentijd kon hij best met haar meelopen om de motor op te halen. Hij had toch verder niets te doen, hij was nog liever met dit soort dingen bezig dan dat hij thuis rondhing, want dat was eigenlijk helemaal verschrikkelijk. Ze hadden niet eens een echt huis. Hij besloot wel Lincoln straks een smsje te sturen, zodat hij wist waar hij uithing en zich geen zorgen ging maken, want dat wilde Leroy niet, niet als het niet nodig was.