Police Life

Rowan Rivers

Ze vertelde wat ze gehoopt had en hij knikte langzaam. Hij snapte wel dat ze daar niet meer had willen wonen. Daarna vertelde ze wat ze de eerste maanden gedaan had, dus blijkbaar had het haar niet gegeven wat ze gehoopt had. Ze had altijd gehoopt dat hij terug zou komen en daardoor slikte hij even, daar voelde hij zich echt heel schuldig over. 'Ik was in paniek. Toen ik wakker werd wist ik niet wat ik moest doen. Ik was zo vreselijk kwaad en verward... ik dacht echt dat het de beste oplossing was om naar hem toe te gaan en toen ik daar eenmaal was... ik verloor mijzelf een beetje in die wereld.' zei hij zacht. 'Ik snap dat je het niet los kunt laten, maar je had het beter wel kunnen doen.' mompelde hij. Voor hetzelfde geld was het anders gelopen, had hij Bart zijn gang laten gaan met haar of was hij zelf te ver gegaan. Dan was ze er nu niet meer geweest. Hij voelde even zachtjes haar lippen op die van hem en ze liet zich in het bed zakken. Hij kwam bij haar op de rand zitten en hij pakte nu haar hand vast. 'Ik ben bang dat ik je alleen maar meer ga teleurstellen...' zei hij zachtjes. 'Ik weet eigenlijk heel zeker dat ik je alleen maar meer ga teleurstellen.' voegde hij er aan toe.

Katelynn Camryn Leighton

Ze opende langzaam haar ogen weer en keek naar Rowan. “Ik ben niet boos om wat je gedaan heb..” fluisterde ze zachtjes. “We hadden allebei andere keuzes moeten maken..” mompelde ze gedempt. Ze pakte een bruisbal en legde die in het water.
“Ik had toch niets meer te verliezen,” zei ze nog zacht, toen Rowan had gezegd dat ze het beter wel los had kunnen laten. Toen Bart haar eenmaal overmeesterd had, had ze niet eens meer gevochten. Zachtjes zuchtte ze even en staarde wat voor haar uit. Toen Rowan zei dat hij bang was dat hij haar alleen maar meer ging teleurstellen kneep ze even zachtjes in zijn hand. “Dat moet je niet zeggen..” zei ze. “We moeten niet op de zaken vooruit lopen..”
Ze bleef hem aankijken in zijn blauwe ogen en verdronk er haast in. Zelfs nu ze zich totaal niet goed voelde, voelde ze zich enorm aangetrokken tot hem.

Rowan Rivers

Ze zei nu dat ze niet boos was om wat hij gedaan had. Ze hadden allebei andere keuzes moeten maken. Dat was waar, als ze ook maar iets anders gedaan hadden, hadden ze dit allebei kunnen voorkomen. 'We wilden allebei alleen maar het goede doen.' zei hij zacht. Toen nog wel, tenminste. Dat was voor hem daarna wel veranderd. 'Wist je dat ik daar naar toe was gegaan?' vroeg hij zacht. Katelynn was slim, ze had vast vermoedens gehad. Ze had die avond al doorgehad dat hij anders deed, hij had het aan haar gemerkt. 'Je had alles te verliezen, Katelynn. Echt... ik ben niet zo geweldig als jij denkt.' zei hij zacht. Ze kneep in zijn hand, ze vond dat hij niet mocht zeggen dat hij haar ging teleurstellen, hij mocht niet op de zaken vooruit lopen. Ze keek nu op een bepaalde manier naar hem, waardoor hij zijn hartslag omhoog voelde gaan. 'Niet zo naar mij kijken, ik heb het al moeilijk genoeg.' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht tegen haar. Hij had al moeite genoeg om van haar af te blijven, het viel hem zwaar en dat zou nog wel erger worden, daar was hij vrij zeker van.

Katelynn Camryn Leighton

Langzaam knikte ze toen Rowan zei dat ze allebei alleen maar het juiste hadden willen doen. Dat was zeker zo geweest. Alleen hadden ze het nooit zo voor hunzelf moeten houden. Dit was allemaal groter geweest dan ze hadden verwacht en ze hadden het anders aan moeten pakken. Maar dat was nu toch te laat, het had geen zin meer daar over na te denken.
Katelynn pakte een washand en begon haar lichaam heel voorzichtig een beetje schoon te boenen, zodat het geen pijn deed maar ze wel redelijk schoon werd. Daarna deed ze wat shampoo in haar haren en spoelde ze haar haren uit. Het voelde meteen een stuk frisser allemaal. Alleen dat deed haar al goed. Vies zijn vond ze vreselijk.
"Je bent geweldiger dan je zelf denkt," kaatste ze koppig terug. Ze knipoogde even naar hem en legde de washand aan de kant. Haar lichaam was weer iets heftiger gaan trillen en dat frustreerde haar. Ze probeerde het allemaal gewoon te negeren, maar wist dat het niet zo simpel zou zijn.
Door Rowan zijn woorden kwam er een kleine glimlach op haar gezicht. "Sorry, ik zal voortaan boos naar je kijken," grijnsde ze zwakjes. Daarna trok ze de stop uit het bad en pakte ze de rand vast om zich moeizaam overeind te hijsen.

Rowan Rivers

Katelynn maakte zichzelf weer wat schoon, hij hoopte dat het haar ook een beetje een beter gevoel zou geven. Hij probeerde er niet al te veel naar te kijken, maar dat was nogal lastig in deze situatie. Ze zei koppig dat hij geweldiger was dan hij zelf dacht. 'Hm, ik denk toch echt dat jij een beetje een verkeerd beeld van mij hebt.' zei hij tegen haar, met een zwakke grijns op zijn gezicht. Hij had haar zo vreselijk gemist en hij begon het nu alleen maar meer te merken. Ze knipoogde naar hem en daardoor glimlachte hij weer. Katelynn bleef geweldig en hij had echt elke dag aan haar gedacht. Bijna constant. Het had hem helemaal gek gemaakt. Ze bood haar excuses aan en zei dat ze voortaan boos zou kijken. 'Geen goed idee. Dat is misschien nog wel meer opwindend voor mij.' was zijn reactie. Ze trok de stop uit het bad en hij pakte haar eigenlijk meteen vast. Het interesseerde hem niet dat hij nat werd, hij moest zich toch nog omkleden. Hij trok haar overeind en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij streek langzaam met zijn vingers langs haar hals, over haar natte huid heen. Daarna zette hij haar neer en sloeg hij een handdoek over haar heen. Hij haalde diep adem, maar direct daarna pakte hij haar toch weer vast en zoende hij haar, vrij heftig en wild.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij dacht dat ze een verkeerd beeld van hem had, waardoor ze haar hoofd licht glimlachend schudde. "Ik ken jou beter dan dat je jezelf kent," plaagde ze hem nu. Hij had zo een enorm goede indruk op haar. Ze voelde zich nog altijd afschuwelijk doordat haar lichaam snakte naar drugs en door alles wat er de afgelopen maanden gebeurd was, maar hij gaf haar weer hoop en nu pas had ze het idee dat ze weer een beetje leefde.
Toen ze overeind kwam pakte Rowan haar vast, waar ze wel blij mee was aangezien haar lichaam nogal wankel voelde. Ze stapte voorzichtig uit het bad en hij sloeg zijn armen meteen weer om haar heen. Katelynn legde haar hoofd tegen zijn borst en haalde rustig adem. Ze hoopte zo dat hun nu eindelijk rust werd gegund. Dat ze samen alles konden gaan verwerken en dat ze gewoon even een tijd rust zouden hebben en weer opnieuw konden gaan genieten..
Ze voelde zijn vingers over haar hals glijden en daarna sloeg hij een handdoek om haar heen. Ze wilde zichzelf net gaan afdrogen toen Rowan haar opnieuw vastpakte en haar heel plotseling begon te zoenen. Eerst spande ze wat aan, omdat het zo enorm onverwachts was, maar daarna ging ze er even in mee. Zelf had ze ondanks alles ook naar hem gesnakt. En eigenlijk voelde het ook een beetje alsof dit het ijs brak. En dat de situatie nu minder ongemakkelijk aanvoelde.
Toch nam ze uiteindelijk een beetje afstand van hem en streelde nog even langs zijn gezicht, waarna ze haar lichaam nu begon af te drogen en haar daarna langzaam begon aan te kleden. Zelfs dat leek vermoeiend. Toen ze aangekleed was ging ze weer even op de badrand zitten om bij te komen. De misselijkheid begon weer een beetje op te komen en haar spieren begonnen te zeuren. Niet doordat ze wekenlang op een slecht matras had gelegen, maar doordat haar lichaam naar drugs verlangde. Ze wilde zich er alleen niet aan toegeven en had moeite met het idee dat dit gevoel de komende uren alleen maar erger zou worden. Misschien was ze er wel niet sterk genoeg voor..

Rowan Rivers

Katelynn leek even aan te spannen, maar daarna ging ze wel mee in de zoen. Hij had ergens misschien wel meer weerstand verwacht. Hij voelde hoe veel het met hem deed, hij verlangde zo ontzettend erg naar haar. Of eigenlijk niet eens specifiek naar haar, want hij had zich eigenlijk voorgenomen om afstand van haar te houden, dat leek hem veilig. Maar dat was nogal onmogelijk om te doen. Ze stopte de zoen redelijk snel en nam wat afstand, waardoor hij haar doordringend aankeek. Hij merkte hoe veel moeite hij moest doen om haar niet tot meer te dwingen. Dat ging nog wel een probleem worden. Ze streek langs zijn gezicht en dat liet hem weer iets meer ontspannen, maar hij realiseerde zich dat het nu beter was om haar even alleen te laten. Hij liep de badkamer uit en hij besloot zich in de slaapkamer om te kleden. Hij probeerde de knopen van het overhemd dicht te krijgen, maar zijn vingers trilden te erg. Uiteindelijk frustreerde het hem zo dat hij het overhemd naar de andere kant van de kamer smeet en hij besloot dat een simpel shirt ook wel goed genoeg was. Hij ademde diep in en hij sloot zijn ogen even, dit ging vreselijk zwaar worden. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij voelde dat er zweet op zijn voorhoofd stond. Hij had geen idee hoe hij dit ooit moest gaan doen, hij wist niet of hij er wel genoeg voor Katelynn kon zijn nu, hij had al moeite genoeg met zichzelf. Na een tijdje liep hij terug de badkamer in en hij zag Katelynn op de rand van het bad zitten. Hij bleef een beetje op afstand naar haar kijken, daarna kwam hij bij haar zitten en pakte hij haar hand vast. Ze trilde ongeveer net zo erg als hij. 'Ik haat het om dit te moeten zeggen...' begon hij nu zacht. 'Maar ik denk dat de kans bijzonder klein is dat we dit gaan volhouden als we hier samen zijn.' voegde hij er aan toe. Uiteindelijk zouden ze allebei zo erg snakken naar het gebruiken van drugs dat ze elkaar zouden overtuigen dat het wel kon. Dat ze nog wel één keer konden gebruiken en daarna konden stoppen. Hoewel Katelynn misschien niet zo makkelijk ook echt drugs zou gaan regelen, kon hij dat wel. Hij hoefde maar te bellen, hij had genoeg contacten. Zeker na de afgelopen tijd. Hij had zo vaak drugs geregeld in de afgelopen maanden, hij had een lijst met plekken waar hij het veilig kon krijgen. 'Ik denk dat we Steven moeten vragen om hier te blijven. Alleen voor aankomende nacht, misschien dat het daarna wel wat beter gaat.' zei hij zachtjes. Hij wilde het eigenlijk niet, normaal gesproken negeerde hij Steven voor dagen als ze ruzie hadden en ze waren nou niet echt lekker uit elkaar gegaan net, maar hij zag het als de enige optie om dit te laten slagen. Het was nog steeds geen garantie, Steven had eerder naast zijn bed gezeten als hij wilde afkicken en vaak genoeg was hij volledig door het lint gegaan, had hij gevochten met Steven en was hij daarna gewoon weggegaan. Maar misschien zou het nu anders zijn, want nu was Katelynn er ook.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef op de bandrand zitten om even uit te rusten en merkte dat de zweetdruppeltjes alweer op haar lichaam verschenen. Met een trillende beweging depte ze het weg met een handdoek, al wist ze dat het net zo snel weer terug zou komen. Het voelde zo onrealistisch, dit was niets voor haar. Maar ze had de afgelopen maand van Bart elke keer ontzettend veel gehad waardoor haar lichaam echt flink verslaafd was geraakt. Ze haalde oppervlakkig adem en staarde wat voor haar uit. Nu pas merkte ze hoe benauwend het was om weer alleen in een ruimte te zitten en hoe haar gevoel daardoor meteen omsloeg. Het leek alsof ze alleen nog maar aan drugs kon denken, terwijl ze niets liever wilde dan zonder drugs verder leven. Haar lichaam dacht er echter heel anders aan en in haar hoofd bedacht ze al plekken waarvan ze zeker wist dat er drugsdealers rond moesten lopen. Die gedachten verwarden haar weer, want dat was echt niks voor haar, zo was ze niet. Ze verschool haar gezicht in haar handen en merkte dat het trillen alleen maar heviger werd. Ook de misselijkheid werd weer erger.
Toen ze Rowan weer aan hoorde komen keek ze langzaam op. Hij kwam bij haar zitten en pakte haar hand vast. Daarna zei hij dat hij dacht dat de kans bijzonder klein was dat ze dit gingen volhouden als ze hier samen zouden zijn. Katelynn staarde hem even aan en keek toen weer voor haar uit. Misschien had hij ook wel gelijk. Als Rowan nu aan kwam zetten met drugs zou ze zichzelf sowieso niet kunnen inhouden. En andersom waarschijnlijk ook niet. Wat dat betreft waren ze nu een beetje een sneu duo. Katelynn zuchtte even zachtjes en slikte moeizaam. Haar keel voelde als schuurpapier.
Langzaam knikte ze toen Rowan zei dat ze misschien Steven moesten vragen om hier te blijven. Sowieso voor de aankomende nacht. Misschien was dat inderdaad wel beter. Al vond ze dat lastig om toe te geven. Ze hield er niet van om toe te geven dat ze dit niet gewoon kon fixen. Maar het was de realiteit. Als er een injectie voor haar had gelegen zou ze niet eens twijfelen. En van dat gevoel schrok ze gewoon. Het leek alsof er twee personen in haar zaten. Één die er fel tegen was, en de ander die niets ander wilde. Daardoor zat ze in een constante tweestrijd.
"Hoe lang duurt dit..?" vroeg ze nu zachtjes. Ze vond het maar zwaar en wist dat het nog erger zou worden. Dat maakte haar huiverig. Ze moest eigenlijk ook nog gaan eten, maar wist nu al dat dat zou mislukken. Ze was kotsmisselijk. Al zou ze echt wat binnen moeten krijgen, want ze had al flink lang niets gegeten en uiteindelijk zou dat ook haar dood kunnen worden.

Rowan Rivers

Ze knikte uiteindelijk langzaam, hij wist dat ze er over na had gedacht en waarschijnlijk tot dezelfde conclusie was gekomen als hij. Ze konden dit niet alleen. Dat zou sowieso fout gaan. Hij had het al vaker meegemaakt. Alleen afkicken was praktisch onmogelijk en dat was het al helemaal als je dat samen probeerde te doen. Ze vroeg nu aan hem hoe lang dit duurde, waardoor hij even zuchtte. 'Het gevoel dat je nu hebt... dat wij nu hebben.' begon hij. 'Dat duurt ongeveer 12 uur. Het gaat geleidelijk erger worden. Iedereen reageert er anders op. Ik zal over een uur onrustig worden. Ik kan niet meer stil zitten, zal heen en weer gaan lopen. Over twee uur zal ik kwaad worden op alles en iedereen, wat de uren daarna waarschijnlijk alleen maar erger wordt. Mijn lichaam zal strak staan van spanning en dat is gevaarlijk, want dat is het moment waarop ik krachtig word, als ik dan met iemand zou vechten, zou ik diegene vreselijk pijn doen. Daarna word ik wanhopig. Dat zal gaan tot het punt van smeken. Op dat moment zal mijn lichaam het zwaar gaan krijgen en word ik zwakker, wat daarna weer erger wordt, tot het punt dat ik niet eens genoeg kracht heb om op te staan. Vanaf dat moment zullen de lichamelijke klachten langzaam afnemen en wordt alles iets stabieler. Dan zitten we op 12 uur. De dagen daarna zal alles terugkomen, maar wisselend. Je denkt je goed te voelen en er doorheen te zijn en dat is het gevaarlijkste. Elk moment van de dag, als je het niet verwacht komt het terug en zal je er alles aan doen om aan drugs te komen. Dat blijft de eerste week heel erg. Als je er niet aan toe geeft zal dat gevoel langzaam afnemen tot het punt waarop je redelijk normaal jezelf bent, maar nog steeds opgefokt. Ik, tenminste. Hoe jij er op reageert zullen we af moeten wachten. Je bent over het algemeen iets kalmer, dus waarschijnlijk zal je minder agressief reageren dan ik zou doen.' zei hij zacht tegen haar. 'De eerste maand is altijd zwaar, ik dacht dat ik dan wel weer aan het werk kon, maar zodra er ook maar iets is wat met drugs te maken heeft of als iemand het alleen maar noemt, zal het gevoel weer terug komen en wil je weer gaan gebruiken. Na die maand wordt het beter, tot het niveau waar ik de afgelopen jaren constant was.' zei hij tegen haar. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij streek over haar rug. 'Het wordt zwaar.' was zijn korte samenvatting. Daarna kwam hij overeind en pakte hij zijn mobiel om Steven te bellen. Hij hoopte heel erg dat hij dit wilde, want dit was niet de hobby van Steven. Maar hij had constant aangegeven dat Rowan om zijn hulp moest vragen en dat Steven zelf de keuzes kon maken, hij moest nu niet van te voren gaan bedenken dat Steven dit niet wilde.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan begon uit te leggen hoe lang dit ongeveer ging duren en daardoor zakte de moed haar alleen maar meer in haar schoenen. Ze wilde dit echt, maar op het moment voelde het gewoon echt alsof ze het niet kon. En het zou de komende uren alleen maar erger worden. Één keer had ze bij Bart in de kelder ook een tijdje niets gehad en dat was al erg genoeg geweest. Daar had ongeveer maar twee à drie uur tussen. En toen was ze hem helemaal de pan uit geflipt. Ze was emotioneel helemaal ingestort, had waanbeelden gezien, had hyperventilerend op de grond gelegen en was vreselijk in paniek geweest. Die enorme angst die ze toen gevoeld had, wilde ze nooit meer voelen. En het idee dat die angst straks misschien ook weer zou komen maakte haar nu al gespannen. Dat wilde ze niet.
Ze beet op haar lip en staarde voor haar uit. "Kan het niet.. Op een andere manier?" vroeg ze nu zacht, al wist ze dat er geen andere manieren waren. Als ze nu weer toe zou geven, zou ze weer terug bij af zijn. Ze slikte even moeizaam en voelde zich wat duizelig. Rowan sloeg zijn arm om haar heen en streek over haar rug. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en haalde trillend adem. Hij zei dat het zwaar zou worden, waardoor ze langzaam knikte. Dat merkte ze nu al. Toen Rowan overeind kwam om Steven te bellen kwam ze zelf ook overeind en begon ze haar haren te borstelen tot het weer aardig in model zat. Haar hoofd bonkte en ze trok een la open en zocht naar pijnstillers, maar wist niet eens of die nu wel zouden werken. Op de achtergrond hoorde ze dat Steven opnam.

Rowan Rivers

Katelynn vroeg of het niet op een andere manier kon. Daardoor glimlachte hij zwakjes. 'Geloof mij maar, ik heb alles al geprobeerd.' zei hij zacht. Het was wel waar. Hij had echt alles geprobeerd. 'Je kunt je op laten nemen, maar dan maak je hetzelfde mee en je kunt er net zo makkelijk weg komen.' zei hij. Het had hem nooit geholpen. De laatste keer had hij met Steven gedaan en dat was goed gegaan, al was dat nooit een garantie voor de toekomst. 'Over een paar dagen wordt het makkelijker. Dan is elke keer het moment dat je er naar verlangt verschillend. Nu willen we het allebei. Dan zullen we dat elke keer op een ander moment hebben. Als jij het dan moeilijk hebt, zal ik je kunnen overtuigen dat het geen goed idee is en andersom. We zullen het niet meer tegelijk hebben.' zei hij zacht. Dat was het enige voordeel, maar dat was pas over een paar dagen. Hij hield zijn mobiel aan zijn oor en hij hoorde Steven opnemen, hij bleef even stil. 'Je had gelijk.' zei hij uiteindelijk als eerste. Hij had er een hekel aan om Steven zo vaak gelijk te moeten geven, maar het was wel zo. 'Ik kan haar niet alleen laten en ik wil er voor haar zijn.' zei hij zacht tegen zijn vriend. 'Maar dit kunnen we niet samen doen... ik heb je nodig.' zei hij daarna, nog iets zachter. Hij vroeg nooit echt om hulp, meestal wilde hij juist niet dat iemand hem hielp en dat was de vorige keer dus nogal fout gegaan. Ze hadden Steven hier nodig, het zou zwaar genoeg worden als hij er bij was, maar zonder hem was het onmogelijk.

Steven Smith

Hij had een tijdje in de tuin van Katelynn gestaan, maar was uiteindelijk gefrustreerd weggegaan. Zo zou hij namelijk ook niet kunnen helpen en hij had er geen zin in dat het nog meer zou gaan botsen met Rowan. Daar hadden ze niets aan.
Toch was hij niet terug naar zijn eigen huis gegaan, hij was naar een bar gegaan aan de rand van het bos, vijf minuutjes met de auto. Daar zat hij wat cola te drinken terwijl hij voor zich uitstaarde en de hele situatie overdacht. Ook belde hij af en toe met collega's die op de 'plaats delict' waren. Maar die telefoontjes namen steeds meer af omdat het bijna helemaal klaar was daar nu.
Hij had net een koffie besteld toen zijn mobiel weer ging. Dit keer was het Rowan. Steven had het nummer van zijn vriend direct weer in zijn telefoon gezet. Even twijfelde hij, maar daarna nam hij op. Er klonk eerst een korte stilte, maar daarna zei Rowan dat hij gelijk had. Steven glimlachte lichtjes. De koffie werd voor hem neergezet en hij nipte ervan. Rowan zei dat hij Katelynn niet alleen kon laten en dat hij er voor haar wilde zijn. Daarna zei hij dat ze dit niet samen konden doen. Hij had zijn hulp nodig.
"Ik kom eraan," gaf Steven aan. Ergens had hij dit al verwacht, daarom was hij ook niet naar huis gegaan. "Ik ben nog in de buurt. Ik ben er met vijf minuten," zei hij. Daarna gooide hij de koffie achterover, betaalde en stapte hij weer in zijn auto om terug te rijden naar de villa.

Rowan Rivers

Het bleef een tijdje stil en Rowan schudde zijn hoofd. 'Ik weet dat je zit te grijnzen omdat ik je gelijk geef, ik kan het vanaf hier zien.' zei hij nu tegen zijn vriend, maar ergens gaf het hem een enorm gelukkig gevoel. Hij had Steven ook ontzettend gemist. Meer dan hij waarschijnlijk kon laten merken. Steven zei dat hij er aan kwam, hij was nog in de buurt. Hij was er met vijf minuten. Steven had dit dus al verwacht. Of gehoopt, waarschijnlijk. Het had ook anders kunnen lopen, Rowan had ook weg kunnen gaan. Maar hij had het niet gedaan. Hij stopte zijn mobiel weg en hij liep naar Katelynn toe, hij pakte haar stevig vast en hij merkte dat hij op moest letten dat hij niet te ruw was, maar het ging bijna automatisch. Hij was dit liefdevolle niet meer zo gewend. 'Hij komt er aan.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij hield haar stevig vast en hij keek haar kort aan, daarna zoende hij haar eigenlijk al meteen weer. Dit ging ook nog een probleem worden, hij wist dat het alleen maar erger zou worden, tot het punt dat het hem gek zou maken.

Katelynn Camryn Leighton

Ze luisterde met een half uur naar het gesprek tussen Rowan en Steven en staarde voor haar uit. Het trillen was nog heftiger geworden en ze merkte nu al dat ze wat meer gespannen raakte. Ze wreef wat nerveus in haar gezicht en trappelde met haar voeten op de grond. Een enorme onrust ontstond in haar lichaam. Ze beet op haar lip en keek langzaam op toen Rowan weer had opgehangen en haar nu weer vastpakte. Hij zei dat Steven eraan kwam, waardoor ze kort knikte. Daarna begon hij haar te zoenen. Katelynn ging er automatisch eerst in mee, maar met veel minder passie en kracht dan net. Haar energielevel leek flink te kelderen. Uiteindelijk brak ze de zoen af en keek ze Rowan aan. "Sorry," mompelde ze gedempt. Ze haalde haar trillende hand door haar haren en slikte moeizaam. Vlak daarna klonk de bel. Ze stond op, maar verloor haast direct haar evenwicht en moest zich vastgrijpen aan de wastafel om niet om te vallen. Haar lichaam had echt amper kracht meer doordat ze zo mager was en uit conditie.

Rowan Rivers

Ze ging mee in de zoen, maar het was duidelijk dat ze er niet eens echt de kracht voor had en uiteindelijk stopte ze en bood ze haar excuses aan. 'Maakt niet uit.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik begrijp het.' voegde hij er aan toe. Hij streek zachtjes langs haar wang, zijn hand trilde enorm op haar huid, maar het gebaar was wel teder. De bel ging en Katelynn wilde overeind komen, maar meteen pakte hij haar vast. 'Laat mij maar.' zei hij zachtjes. Hij sloeg zijn arm om haar heen en ondanks dat hij enorm trilde, had hij genoeg kracht. Hij nam haar met zich mee naar beneden en daarna liet hij haar op de bank zitten. Hij liep naar de keuken en hij pakte een glas water voor haar, en hij pakte een handdoek waarmee hij zijn gezicht schoonveegde, het zweet brak hem nogal uit. Hij wilde ergens verbergen voor Steven hoe slecht het eigenlijk met hem ging, al zou die de komende uren nog veel meer ellende te zien krijgen. Hij zette het glas water bij Katelynn neer en daarna liep hij naar de deur en opende hij die voor Steven.

Steven Smith

Hij had aangebeld en het duurde best nog even voordat hij achter de deur beweging opmerkte en de deur daadwerkelijk open ging. Zijn blik ging even over Rowan heen en daarna stapte hij langs hem naar binnen. Hij had zijn wapen expres in de auto laten liggen, hij wilde nu geen wapens in dat huis hebben, dat leek hem geen strak plan.
"Ik weet niet precies wat voor wonderen je denkt dat ik kan verrichten," zei Steven nu. "Behalve het hebben van gelijk dan," grijnsde hij daarna plagend. "Maar voor de rest kan ik alleen maar een chagrijnige bromtor zijn denk ik," plakte hij erachteraan. Zo stond hij immers bekend, hij was altijd heel droog en recht voor zijn raap. En hij was niet bang om zijn mond open te trekken.
Hij liep door naar de woonkamer en keek even naar Katelynn die op de bank zat. Ze dronk wat water, maar zelfs daar leek ze moeite mee te hebben omdat ze zo erg trilde. Steven haalde even diep adem en vroeg zich voor een moment even af waar hij beland was. Misschien moest hij nog iemand regelen. De laatste tijd had hij zo nu en dan contact met een vrouw, zij was toevallig psychiater. Hij wist dat ze voor hem klaar zou staan. Maar hij wist niet of hij haar hierbij wilde betrekken. En of hij het dan moeilijker zou maken. Al vond hij het ook lastig om hier als enige te zijn tussen twee personen die nodig drugs nodig leken te hebben.

Rowan Rivers

Steven liep langs hem naar binnen en hij sloot de deur af. Zijn vriend zei dat hij niet precies wist wat voor wonderen hij dacht te kunnen verrichten en daardoor schudde Rowan zijn hoofd. 'Dat is hoe ik je ken en ik zou dat niet willen veranderen.' zei hij tegen Steven. Hij liep achter hem aan de woonkamer in en hij zag Steven naar Katelynn kijken, hij deed even hetzelfde. Dit ging een hele zware nacht worden. 'Ja, dit wordt gezellig.' zei hij nu zacht. Hij wreef langs zijn voorhoofd, opnieuw volledig bezweet. 'Ik ga roken.' zei hij zacht tegen zijn vriend, daarna liep hij naar buiten toe. Het was een prachtige plek hier, maar op dit moment deed dat hem niet zo veel. Het maakte niet uit waar hij was, hij voelde zich verrot. Hij kreeg de sigaret amper aan en dat frustreerde hem zo vreselijk erg dat hij de aansteker kapot gooide en hij een nieuwe moest zoeken. Toen hij die gevonden had stak hij moeizaam en nogal trillend de sigaret aan. Hij nam een trekje en hij sloot zijn ogen even. Hij voelde heel goed hoe gespannen hij was en hij hoopte echt dat dit allemaal meeviel. Als hij ook maar ergens boos om zou worden, wist hij hoe erg hij met Steven kon gaan vechten en dat liep nooit heel erg goed af. Het zou niet de eerste keer zijn. Hij zou het gaan opzoeken en hij kende Steven ontzettend goed, daarom was het niet moeilijk om er voor te zorgen dat de frustraties hoog op zouden lopen.

Steven Smith

Hij glimlachte even lichtjes naar Rowan en haalde zijn hand langs zijn gezicht. Toen Rowan zei dat het gezellig ging worden knikte hij langzaam. "Zo ziet het er zeker uit," knikte hij. Zijn blik ging opnieuw naar Katelynn, die het glas nu weggezet had en als een zombie voor haar uitstaarde. Het zweet liep letterlijk van haar gezicht en haar ogen stonden wat raar. Een soort van afstandelijk. Steven slikte even moeizaam. Hij wist precies hoe Rowan zou reageren op het afkicken. Daar waren ze samen al vaker doorheen geweest. En dat ging echt niet leuk worden, maar Steven wist een beetje wat hij kon verwachten en wist daardoor zich er ook een beetje op voor te bereiden. Maar Katelynn was nieuw voor hem, hij kende haar niet echt heel goed en wist totaal niet hoe zij zou gaan reageren. En hij was ook bang dat hij niet goed tot haar door zou kunnen dringen of dat hij bij haar dingen juist erger zou maken.
Rowan gaf aan dat hij even ging roken en Steven keek hem na. Hij liet hem even zijn gang gaan, maar volgde hem na een paar minuten.
"Rowan.. Ik ken een vrouw.. Ze woont dichtbij mij en ik zie haar weleens.. En ze kan heel goed met mensen omgaan. Zou het misschien goed zijn voor Katelynn als ik haar bel om te komen? Ik weet zeker dat ze dat oké zou vinden als ik dat vraag. Alleen ik weet niet hoe jullie daarover denken? En of het dingen juist erger gaat maken?" vroeg hij nu eerlijk. Misschien was het een idee als ze Rowan en Katelynn sowieso voor vannacht zouden scheiden. Voordat bij beide de gemoederen hoog op zouden lopen en het verkeerd zou gaan tussen beide. Maar in zijn eentje was het vrij lastig om ze allebei op een bepaalde plek te houden en er dan ook nog voor te zorgen dat ze niks stoms deden. En Steven wist dat Rowan het hem nooit zou vergeven als hij bij Rowan zou zitten en Katelynn op dat moment haar pols doorsneed of zo.

Rowan Rivers

Hij rookte het halve pakje op en hij hoopte maar dat er meer in huis lag. Hij wilde net de volgende sigaret aansteken toen hij opeens de stem van Steven hoorde. Hij keek op en hij luisterde naar wat zijn vriend te zeggen had. Hij dacht na over wat hij zei en hij keek daarna weg. 'Ja, doe maar.' zei hij na er een tijdje over nagedacht te hebben. Het zou voor Katelynn beter zijn en op dit moment wilde hij vooral wat voor haar het beste was. 'Ga je met haar naar bed?' vroeg hij daarna aan zijn vriend. Hij stak de sigaret nu wat moeizaam aan en hij staarde weer voor zich uit in het bos. Het begon donker te worden. 'Ze kan goed met mensen om gaan? Dat klinkt alsof je iets niet probeert te vertellen... alsof het haar beroep is.' zei hij daarna. Steven wist wat voor hekel Rowan daar aan had en door het op die manier te ontwijken, viel het Rowan op. Al was hij op dit moment ook wel heel erg gefocust op alles. 'Als ze bij Katelynn blijft en het niet waagt om ook maar iets tegen mij te zeggen vind ik het goed.' zei hij daarna. Hij zat er zelf namelijk totaal niet op te wachten. Hij nam nog een trekje van de sigaret en hij keek kort naar Steven. 'Bedankt dat je dit doet.... ik weet dat jij net zo goed als ik weet dat ik niet al te aardig voor je ga zijn. Bedankt dat je hier bent, alsnog.' zei hij nu zacht. Nu had hij nog de kans om hem te bedanken en aardig te zijn, want dat zou waarschijnlijk vanaf nu met de minuut moeilijker worden. Misschien als die vrouw vreselijk aantrekkelijk was dat hij wel een poging zou wagen, zolang ze haar mond zou houden dan.

Steven Smith

Rowan leek even na te denken over zijn aanbod en zei uiteindelijk dat hij het inderdaad maar moest doen. Daardoor knikte hij langzaam en viste hij zijn mobiel uit zijn broekzak. Door Rowan zijn volgende vraag keek hij hem grijnzend aan. "Jezus, Rowan, lekker subtiel," grinnikte hij. Hij schudde zijn hoofd even. "Ik ben met haar naar bed geweest, ja. Maar ik ga niets met haar beginnen," zei hij resoluut. Sinds zijn laatste vrouw- járen terug- had hij nooit meer een vaste relatie gehad. En als het aan hem lag kwam dat ook nooit meer. Hij was er gewoon bang voor geworden.
Rowan begon nu over het beroep van de vrouw en daardoor knikte hij langzaam. "Klopt, ja. Het is ook haar beroep. Ze is psychiater," zei hij eerlijk. "En ik weet dat dat bij jou niet gaat werken, maar misschien voor Katelynn wel. En anders het feit dat het een vrouw is. Want ik ben bang dat ze mij niet goed genoeg vertrouwd en ik wil de problemen niet erger maken," zei hij nu. "En tsja, bij jou werkt de harde aanpak nou eenmaal beter, hè?" grijnsde hij nu. Hij probeerde de situatie nog een beetje van een luchtige kant te belichten. "Af en toe heb je gewoon even een pets nodig," grinnikte hij.
Rowan bedankte hem, waardoor hij glimlachte en knikte. "Hoewel dit waarschijnlijk heel raar uit mijn mond klinkt," begon hij nu. "Heb ik je gemist. Ik ben blij dat ik jullie kan helpen," zei hij. Daarna typte hij gauw even een berichtje naar Mellany, de vrouw waar hij het over had gehad.

Rowan Rivers

Hij grijnsde nu even door de reactie van Steven, maar door het antwoord nog meer. 'Dan is ze dus aantrekkelijk. Goed om te weten. Misschien verander ik mijn plannen dan wel.' zei hij nu tegen hem. 'Als ik iets geleerd heb in de maanden dat ik daar gewoond heb, is dat je niet subtiel hoeft te zijn om alles voor elkaar te krijgen.' zei hij daarna. Bart was ook niet zo subtiel geweest in de dingen die hij gedaan had. Steven gaf nu toe dat het haar beroep was en hij knikte langzaam. Het hoefde voor hem niet te werken, maar voor Katelynn wel. Dat was waar. 'Je hebt gelijk, voor haar zal het beter werken. Ze zal iemand nodig hebben ik zal er niet voor haar kunnen zijn, want het enige dat ik wil is seks.' zei hij. Dat was ook de volledige waarheid, hij zou nooit normaal met Katelynn om kunnen gaan nu, want er was maar één ding dat hij wilde en dat zou alleen maar erger worden. Steven deed duidelijk zijn best om het gesprek luchtig te houden en voor nu ging dat wel, maar straks waarschijnlijk niet meer. 'Je weet dat ik je aan kan hé? Dus hou die praatjes maar voor je.' zei hij daarna. Daarna zei Steven dat hij hem ook gemist had en dat liet Rowan zwakjes glimlachen. 'Goed, onthou dat maar de komende uren.' zei hij zacht. Hij drukte de sigaret uit en hij keek naar de lege fles wijn naast zich, er was genoeg wijn in huis om de nacht door te komen, maar waarschijnlijk zou Steven dat niet zo'n goed idee vinden. De ene verslaving oplossen met de andere was niet zo'n best plan. Hij voelde het zweet in zijn ogen prikken en hij veegde weer met zijn hand langs zijn voorhoofd, hij ademde langzaam in. 'Laten we naar binnen gaan.' mompelde hij daarna. Hij wachtte niet op de reactie van Steven en hij liep naar binnen toe. Hij probeerde een glas water voor zichzelf te vullen, maar dat was geen succes. Hij trilde veel te erg en het frustreerde hem zo enorm dat hij het glas binnen een seconde met veel kracht kapot gooide tegen de muur.

Steven Smith

“Helaas, je plannen zijn al doorgevoerd, je kan niet meer terug,” grijnsde hij toen Rowan zei dat hij zijn plannen misschien wel zou veranderen omdat ze aantrekkelijk was. Hij keek even rond in de tuin. Het werd al best gauw donker nu. Dat ging wel sneller zo, aan de bosrand. Maar het uitzicht was geweldig. Steven kon er wel jaloers op zijn. Wat dat betreft was het wel een geweldige locatie om te wonen.
Toen Rowan zei dat hij hem aan kon wreef Steven even over zijn spierballen en keek Rowan aan. “Hmm, momenteel zie ik er toch echt getrainder uit dan jij,” zei hij plagend, al was er zeker een kern van waarheid. Hij had de afgelopen periode keihard getraind om zijn emoties in de hand te houden en was flink gegroeid wat betreft zijn spieren.
“Maar laten we maar niet gaan testen, het lijkt mij een beter idee als je gewoon even ergens gaat zitten en de hele nacht je gedraagd,” zei hij nu. Rowan liep niet veel later naar binnen en leek wat moeite te hebben met het inschenken van een glas water. Steven pakte zonder er al te veel aandacht aan te schenken een nieuw glas en vulde die, waarna hij het aan Rowan gaf.
Niet veel later ging de bel en liep Steven naar de deur. Daar stond Mellany. Steven glimlachte naar haar en hoopte serieus niet dat hij haar weg zou jagen door haar hiermee in zee te laten gaan. Maar dat zou hij vanzelf wel merken. Hij zou het wel serieus jammer vinden want hij mocht haar duidelijk.
Ze groette elkaar en Steven liet Mellany binnen. Daarna stelde hij haar kort voor aan Rowan en Katelynn, waarna hij samen met Mellany Katelynn naar boven hielp en ze daar zo een beetje opsloot door de tussendeur dicht te doen. Katelynn leek ondertussen al volledig in haar eigen wereldje te leven en Steven hoopte maar dat hij de lat niet te hoog legde voor Mellany. Zelf keerde hij terug naar Rowan en hij zette de radio beneden aan voor een wat beter ontspannen sfeertje.

Rowan Rivers

'Dat zullen we nog wel eens zien.' zei hij tegen Steven. Door wat hij daarna zei schudde Rowan zijn hoofd. Steven was heel duidelijk beter in vorm. 'Dat is geen garantie.' was zijn reactie. Hoewel hij nooit echt bewust Steven pijn zou willen doen, wist hij wel hoe dat waarschijnlijk zou veranderen de komende uren. Steven kwam nu naar hem toe en schonk een glas water in, wat hij aanpakte. Hij mompelde iets van een bedankje en hij nam een paar slokken water, maar meteen werd hij overspoeld door een golf van misselijkheid, waardoor hij besloot het glas maar te laten staan. Hij voelde zich uitgedroogd, maar hij had geen zin in overgeven nu, dat zou nog genoeg komen. De vrouw was er vrij snel, ze werd aan hem voorgesteld en verder probeerde hij haar maar zo veel mogelijk te negeren, dat was beter nu. Steven ging met Katelynn en de vrouw naar boven en hij leunde tegen het aanrecht aan. Hij kneep zijn ogen dicht en hij zag meteen Bart voor zich, waardoor hij kort naar adem hapte omdat het nogal onverwachts kwam. Alles wat er de afgelopen maanden gebeurd was, was nogal intens geweest, maar hij had niet gedacht dat het op deze manier af zou lopen. Helemaal niet en hij baalde er van. Het maakte hem kwaad en dat was juist wat hij niet wilde. Hij slikte even moeizaam en hij hoorde voetstappen, waardoor hij wist dat Steven terug was. Hij liep langzaam naar de bank en hij liet zich er op neer zakken, zo bleef hij een hele tijd liggen. Hij luisterde naar de radio en hij had geen idee hoe lang precies, maar opeens irriteerde het geluid hem mateloos en na dat gevoel een paar minuten lang opgebouwd te hebben sprong hij uit het niets op en gooide hij de radio met veel kracht door de woonkamer heen. Hij ademde trillend in en daarna liep hij direct door naar buiten. Hij wist dat hij manieren aan het zoeken was om de onrust maar niet te voelen en hij wist ook dat dit het echte begin van alle ellende was. Hij zou vanaf nu de controle over zichzelf verliezen. Hij stak de sigaret aan, wat nog moeilijker ging dan eerst, waardoor hij nog meer frustratie voelde. Hij staarde het donkere bos in, terwijl hij in zijn hoofd na ging hoe ze hier naar toe gereden waren. Hij had de hele weg naar buiten gekeken en hij realiseerde zich dat hij ongeveer wist waar ze waren. Steven zou op dit moment waarschijnlijk het idee hebben dat het beter was om hem met rust te laten zodat hij zich niet op Steven af ging reageren, dus hoe lang zou het duren voor hij doorhad dat hij niet meer buiten stond? Lang genoeg om al ver weg te zijn. Hij had zijn mobiel in zijn zak en hij wist dat hij heel makkelijk iemand zou kunnen bellen, zodra hij weg was hier. En zelfs als hij dat niet kon, wist hij genoeg adressen waar hij langs kon.

Steven Smith

Eenmaal beneden pakte hij een glas water voor zichzelf en plofte daarna neer op een stoel. Hij pakte er een tijdschrift bij die toevallig op het tafeltje lag en begon daar wat in te lezen. Toen Rowan opeens de radio door de woonkamer smeet keek hij even op en schudde hij zijn hoofd langzaam. Daarna verdween Rowan naar buiten. Steven liet hem maar gaan en begon de radio weer op te ruimen. Vervolgens plofte hij weer op de stoel neer en dronk zijn glas water leeg. Boven hoorde hij ondertussen ook genoeg rumoer. Katelynn leek behoorlijk te flippen, al leek het bij haar vooral angst, paniek en verdriet zoals hij het hoorde. Al kon dat natuurlijk ook vrij link zijn.
Na een tijdje besloot Steven toch maar weer even naar Rowan te lopen en stond hij op. Hij legde het tijdschrift weg en liep het huis door en daarna naar buiten. Daar stond Rowan, verwilderd voor zich uit te staren. Steven bekeek hem even en wist wat hij nu dacht.
"Weggaan zal het niet beter maken," reageerde Steven kalm en droog. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek ook wat voor zich uit, naar het donkere bos.

Rowan Rivers

Precies op het moment dat hij echt in tweestrijd stond, hoorde hij de stem van Steven. Hij sloot zijn ogen even en hij ademde diep in. 'Ik weet het wel.' mompelde hij zacht. Hij wist dat het dingen niet beter zou maken, maar voor nu wel. Op de langere termijn was het geen oplossing, maar op dit moment zou het alles wel beter maken. Katelynn had hulp nu, ze was hier niet meer alleen en hij voelde zich nogal overbodig. Hij haalde nu zijn mobiel uit zijn zak en drukte die bij Steven in zijn handen. Dat zou het in ieder geval iets minder makkelijk maken allemaal. Hij liep weer naar binnen toe en hij liet zich op de bank zakken, hij trilde echt vreselijk over zijn hele lichaam en hij voelde zich zo intens kwaad. Hij kneep zijn ogen dicht en toen hij ze opende keek hij paniekerig om zich heen. Overal lagen lichamen. Hij schoot overeind en hij slikte moeizaam. Het waren lichamen van vrouwen, die hij de afgelopen tijd binnen gebracht had, of juist opgeruimd had. Sommige had hij verkracht, sommige waren van Bart geweest. Hij voelde dat hij misselijk werd en hij keek nog eens om zich heen, ze lagen overal. Hij kneep zijn ogen dicht, hij had dit nog nooit meegemaakt. Nog niet eerder had hij dingen gezien die er niet waren en ondanks dat hij zich er bewust van was dat het niet echt was, gaf het hem vreselijk paniekerig gevoel. Hij wist niet hoe hij hier mee om moest gaan. Hij opende zijn ogen weer en nu zag hij niks meer. Het was weg. Hij liet zich geschrokken op de bank zakken en hij probeerde rustig te ademen. Hij dacht aan alles wat er gebeurd was, de herinneringen werden steeds helderder voor hem en dat was niet fijn. Het waren namelijk geen goede dingen. Het was zo vreselijk verwarrend voor hem, omdat hij zich aan de ene kant zo schuldig voelde over wat hij gedaan had, maar aan de andere kant enorm terug verlangde naar hoe het was. Het zweet liep over zijn gezicht heen en hij sloot zijn ogen weer, hij was vreselijk bang dat hij hierna gewoon opnieuw zo verder zou gaan. Hij kon niet met Katelynn leven, niet na zijn leven daar. Hij wilde haar niet laten stikken, maar hij wist nu al dat hij nooit vanaf nu opeens alles goed zou kunnen gaan doen. Hij wilde dingen die niet konden in een relatie. Hij had er van genoten hoe het bij Bart was geweest.