Police Life

Rowan Rivers

Hij bleef haar gewoon vasthouden en ze kroop weg in zijn armen, maar dat gaf hem een fijn gevoel. Alsof hij iets voor haar kon doen. Alsof hij haar kon beschermen. Het deed hem bijna goed als ze hem zo in vertrouwen nam. Daardoor groeide zijn zelfvertrouwen weer een beetje. Hij streek langzaam over haar rug heen, zijn hand trilde nog steeds enorm, maar het ging meer om het gebaar. Na een tijdje keek ze op naar hem en hij keek haar aan, ze zei dat ze niet wist of ze dit kon en hij glimlachte zwakjes. 'Ik weet ook niet of ik dit kan. Of wij dit kunnen. Maar we moeten er in ieder geval alles aan gedaan hebben. Anders gooien we ons leven weg. Als we hier niet doorheen komen, is er geen mogelijkheid voor ons om een toekomst op te bouwen. Dan gooien we alles weg.' fluisterde hij. 'En ik weet dat we nog een ontzettend lange weg te gaan hebben, maar ik wil nog steeds met je trouwen. Ik wil nog steeds heel graag gelukkig worden samen.' fluisterde hij. Het zou wel even duren voor dat ook echt kon, maar hij wilde het wel. Hij legde zijn hand nu zachtjes in haar hals en hij ademde langzaam in, hoewel hij zich echt slecht voelde, was het verlangen nog net zo duidelijk aanwezig. Daarom zoende hij haar ook meteen, het was voor hem ook een uitweg van alle pijn en onrust. Op deze manier verdween het ietsjes meer naar de achtergrond.

Katelynn Camryn Leighton

Ze kalmeerde ietsjes door Rowan zijn aanwezigheid en dat vond ze erg fijn. Al wist ze dat het ieder moment weer om kon slaan, want zo ging het constant. Door wat Rowan zei knikte ze even langzaam. Hij had ook gelijk, ze wilde niet weggooien wat ze had, maar op dit moment leek het allemaal onbegonnen werk. Dit gevoel was gewoon vreselijk, die waanbeelden waren zo realistisch en afschuwelijk en de staat van haar lichaam voelde enorm rot. Ze wist dat het op den duur beter moest gaan worden, maar het duurde haar nu al te lang.
Toen Rowan zei dat hij nog steeds met haar wilde trouwen ontstond er toch een minuscule glimlach op haar gezicht en twinkelden haar ogen heel lichtjes. "Ik ook met jou.." fluisterde ze zachtjes terug. Ze wilde niets liever dan dat. Al die tijd al. Rowan begon haar nu te zoenen en ze ging er in mee. Iets terughoudender dan normaal, maar alsnog actief. Voor een paar minuten voelde dat geweldig en leek het even alsof niets het moment meer kon verpesten. Het voelde zo goed en ze voelde zich opeens totaal niet bang meer. Ook de pijn leek naar de achtergrond te verdwijnen. Tot uit het niets de waanbeelden weer opdoemden en ze zich daardoor weer aanspande en er een schok door haar lichaam ging. Ze staakte de zoen, haar ademhaling schoot omhoog en ze staarde de lege kamer in. Echter was de kamer voor haar niet leeg. Ze zag Olaf, met een kogelgat in zijn hoofd, hij kwam op haar af en grijnsde sluw. Ook zag ze Wessel en ze zag Bart. Ze zag hem op haar af komen en hoe hij zijn vuisten balde om haar eens goed in elkaar te meppen, zoals hij zo vaak had gedaan. Net als dat hij haar ontzettend vaak gewurgd had. Altijd net zo lang tot ze buiten bewustzijn raakte. Dat had hij opgewonden gevonden. Vooral tijdens de seks.
Doordat ze daar aan dacht voelde ze ineens een beklemmend gevoel rond haar nek en merkte ze dat ze minder zuurstof binnen kreeg. Ergens wist ze wel dat het niet waar was, dat haar hersenen haar in de maling namen, maar ze vond het lastig er weer uit te komen. Ze voelde de denkbeeldige handen haar luchtpijp dichtdrukken en paniekerig begon ze naar adem te happen terwijl ze haar eigen handen rond haar keel legde. Ze jammerde en smeekte zachtjes en de wereld begon om haar heen te tollen.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze ook met hem wilde trouwen en dat gaf hem een goed gevoel. Ondanks alles wat er gebeurd was wilde ze het nog steeds. Dat betekende toch wel iets. Hij had toen oprecht gedacht dat ze vreemdging, maar dat was iets waar hij nu beter niet aan kon denken. Hij wist dat het dan snel genoeg fout kon gaan.  Ze ging mee in de zoen, wat het verlangen nogal op liet laaien. Al het andere gevoel verdween wat naar de achtergrond en hij liet zijn handen over haar lichaam heen glijden, ontzettend gretig. Het duurde even voor hij doorhad dat het niet goed met haar ging, ook omdat hij nogal met zijn eigen gevoel bezig was. Toen hij het wel doorhad liet hij zijn handen van haar lichaam af glijden, maar hij dacht vooral dat dit door hem kwam. Dat frustreerde hem enorm en hij was niet in staat om die woede weg te stoppen nu hij in deze staat was. Ze leek het benauwd te hebben en ze legde haar handen rond haar keel, waardoor hij flitsen voor zich zag van wat hij haar aan gedaan had. Hij had haar willen wurgen. Daarna zag hij allemaal andere vrouwen, bij Bart. Hoe vaak was het niet gebeurd? Ontzettend vaak. Zo vaak dat hij het niet eens meer wist. Hij bleef naar haar staren, terwijl hij de frustratie in zijn lichaam op voelde bouwen. Nu zag hij Katelynn niet meer, maar één van de laatste vrouwen die hij gehad had bij Bart. Die had hem zo kwaad gemaakt dat hij haar uit frustratie vermoord had. Dat was meestal wat Bart deed, maar deze keer was hij het geweest. Hij keek op, het was alsof Bart naast hem stond en hem aanmoedigde, net zoals hij toen ook gedaan had. Hij sleurde Katelynn nu overeind en hij drukte haar tegen de muur aan, het ging met nogal wat geweld. 'Stop! Luister naar mij, vieze hoer...' gromde hij kwaad. De stem van Bart drong tot hem door, die hem fanatiek bleef aanmoedigen om dit te doen, om het af te maken.

Katelynn Camryn Leighton

Vlekjes ontstonden voor haar ogen en ze was bang dat ze haarzelf hier weer in ging verliezen en weer volledig in paniek zou raken. Het benauwde gevoel ging maar niet weg en haar hoofd begon alleen maar erger te bonken. Ze hapte verwoed naar adem en kromp in elkaar toen ze overeind getrokken werd. De benauwdheid bleef en ze voelde een pijnscheut door haar lichaam gaan toen ze tegen de muur werd gedrukt met behoorlijk wat kracht. Ze had totaal niet door dat het Rowan was. In haar ogen was het Bart, die haar altijd eerst ontzettend veel pijn deed en vol schold, waarna hij haar zou verkrachten tot ze uiteindelijk buiten bewustzijn zou raken. De paniek stond in haar ogen en begon zijn tol te eisen, haar lichaam kon deze enorme spanning niet langer aan, ze had totaal geen kracht en amper conditie. Enorm veel vlekjes dansten voor haar ogen.
Steven vloog nu uit het niets de kamer in en trok Rowan weg bij Katelynn. Hij draaide zijn arm op zijn rug en drukte hem aan de andere kant van de kamer tegen de muur. "Kalmeer!" riep hij tegen zijn vriend.
Katelynn zakte door haar benen heen en klapte op de grond neer. Mellany was net te laat om haar op te vangen. Toen ze Katelynn vast probeerde te pakken om haar te kalmeren deinsde Katelynn op de grond achteruit, weg van haar. "Nee, alsjeblieft.. Nee.. Niet doen.. " klonk haar stem vol angst. Ze kromp volledig in elkaar omdat ze bang was klappen te krijgen.

Rowan Rivers

Volledig uit het niets werd hij vastgegrepen en meegesleurd. Zijn arm werd op zijn rug gedraaid en het volgende moment werd hij hard tegen de muur aan gedrukt. De stem van Steven drong amper tot hem door. Hij was nog steeds vreselijk in de war en het feit dat Katelynn zo deed, zorgde er alleen maar voor dat hij zelf meer de weg kwijt raakte en er niet voor haar kon zijn. Hij keek om en hij zag nu wel duidelijk Katelynn, maar de rest van de situatie drong totaal niet tot hem door. Hij zag alleen maar de angst en de paniek en daardoor vocht hij keihard tegen Steven. Die was heel erg veel sterker en had hem nogal klem tegen de muur, maar Rowan deed alles om los te komen. 'Laat haar met rust! Blijf van haar af!' Schreeuwde hij nu, vol woede en wanhoop. Hij wilde niet dat Katelynn bang was en hij wilde haar nog steeds beschermen, al was ze waarschijnlijk veiliger als hij niet in de buurt was. Het was wel duidelijk dat hij niet echt kalmeerde, als Steven hem ook maar iets ruimte zou geven, zou hij er alles aan doen om hem te grazen te nemen. Hij had totaal niet meer door dat het Steven was. Het enige wat hij door had was dat hij Katelynn moest beschermen tegen alles hier. 'Laat mij los, klootzak! Blijf van haar af!' Schreeuwde hij nu nog eens.

Steven Smith

Hij had moeite om Rowan in bedwang te houden, maar kon gewoon niet goed peilen wat hij zou gaan doen als hij hem nu los liet. Daarom bleef hij hem stevig vasthouden en bleef hij hem tegen de muur drukken.
“Rowan, rustig aan, ik ben het maar..” mompelde Steven gedempt. Hij pakte Rowan anders vast en drukte hem nu langzaam tegen de grond.
“Kalmeer een beetje, Rowan.. Het is oké, ik ben het maar..” klonk zijn stem gedempt. Op de achtergrond zag hij hoe Katelynn door alle stress en paniek bewusteloos raakte. Haar lichaam trilde bizar erg.

Rowan Rivers

Steven  deed een poging om hem wat te kalmeren, maar dat lukte niet echt. Hij hoorde het niet eens goed. Hij probeerde constant naar Katelynn te kijken en daardoor raakte hij alleen maar meer gefrustreerd. Steven drukte hem nu op de grond en hij voelde dat hij zichzelf enorm aan het uitputten was door zo tegen Steven te vechten. Zijn spieren trilden enorm door de inspanning. Hij zag nu dat Katelynn bewusteloos was, maar doordat hij in ieder geval de paniek niet meer zag, vocht hij iets minder tegen de greep van Steven. Het was de paniek en de angst in haar ogen die hem lieten denken aan alles wat er gebeurd was. Aan de keren dat hij toe had moeten kijken hoe ze verkracht was, aan alles bij Bart, die angst die hij bij haar zag maakte zo veel emotie bij hem los dat hij helemaal de weg kwijt raakte. Hij bleef nu redelijk stil op de grond liggen, maar dat kwam vooral omdat zijn lichaam snel kracht verloor. Hij had nog steeds niet echt door wat er aan de hand was en waar ze waren, hij was nog steeds nogal de weg kwijt.

Steven Smith

Het was maar goed dat hij de afgelopen tijd veel getraind had, anders had hij Rowan met geen mogelijkheid in bedwang kunnen houden. En het was natuurlijk ook een voordeel dat hij dit soort scenario’s vaker tegenkwam op zijn werk en zelfs ook vaker had meegemaakt met Rowan, dus wat dat betreft was hij er ervaren mee.
Uiteindelijk leek Rowan iets minder tegen hem in te gaan, waardoor Steven zijn greep iets minder stevig liet zijn, maar hij hield hem nog steeds vast en bleef hem goed in de gaten houden.

Rowan Rivers

Hij ademde trillend in en hij merkte dat Steven hem minder strak vasthield, waarschijnlijk omdat hij minder vocht. Daarom bleef hij nu helemaal stil liggen. Hij voelde dat hij weer iets kracht terug kreeg nu, omdat hij zijn lichaam even wat rust gaf. Hij keek nog eens naar Katelynn, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Direct kwam alle verwarring weer terug. Hij wist echt niet hoe hij hier mee om moest gaan. Hij ademde langzaam in en volledig uit het niets trok hij zich los. Hij had het gevoel dat hij moest vechten voor hun leven, zo ging hij er ook mee om. Hij draaide zich ontzettend snel om en hij gaf Steven een duw, om direct daarna keihard uit te halen. Hij zag totaal niet dat dit zijn vriend was, het drong helemaal niet tot hem door. Hij moest Katelynn hier weg krijgen, hij moest haar beschermen tegen alles hier. Steven was een man en elke man was in zijn ogen altijd hetzelfde en daarom was hij niet te vertrouwen en wilde hij Katelynn pijn doen. Dus moest hij Steven  zo snel mogelijk uitschakelen om haar te beschermen. Als hij dat niet deed, zou ze voor zijn ogen verkracht worden, net als eerst. Dat kon hij niet toestaan.

Steven Smith

Hij merkte dat Rowan wat stiller ging liggen en had het idee dat hij wel kalmeerde. Daardoor gaf hij hem wat de ruimte en wachtte hij rustig af. Zelf keek hij ook even richting Katelynn en toen hij weer terug keek kreeg hij een flinke duw. Hij moest moeite doen om overeind te blijven, maar toen Rowan ook nog eens hard uithaalde klapte hij op de grond neer. Hij vloekte even en er ontstonden vlekjes voor zijn ogen. Een stroompje bloed sijpelde uit zijn neus. Toch krabbelde hij zo snel mogelijk weer overeind.

Rowan Rivers

Hij hoorde Steven vloeken, waardoor het gevoel alleen nog maar erger werd. Hij haalde gehaast en nogal heftig adem, op dit moment was het voor zijn lichaam vreselijk zwaar, maar hij bleef wel doorgaan. Hij stond nu tegenover Steven, hij zag nog steeds niet echt wie het was. Hij had enorm veel dingen in zijn hoofd die hij kon doen om de man te stoppen, maar hij wist dat het zwaar ging worden, want hij was niet echt in vorm en het kostte hem al zijn energie. Daarom overwoog hij zijn keuzes even en in plaats van uit te halen ging hij vrij plotseling naar Katelynn toe. Hij wist dat het onverstandig was, als ze wakker zou worden en iets zou doen wat hij hem gevoelens los maakte, zou hij weer net zo flippen. Maar nu sloeg hij wel zijn armen om haar heen en kalmeerde hij iets. Hij legde zijn hoofd tegen Katelynn aan en hij kneep zijn ogen dicht, hij wilde geen dingen zien die er niet waren.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef een tijdje buiten bewustzijn liggen. Haar lichaam bleef hevig trillen en het zweet droop van haar lichaam. Na een tijdje begon ze iets te ontwaken, al leek het enorm traag te gaan. Haar lichaam had het ontzettend zwaar. Met onrustig draaiende ogen staarde ze de ruimte in en toen haar blik op Rowan viel kroop ze moeizaam heel dicht tegen hem aan en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze had totaal niet door gehad wat Rowan bij haar had gedaan, omdat ze dacht dat het allemaal waanbeelden waren geweest. Haar ogen prikten, maar ze had zoveel gehuild dat de tranen niet meer leken te komen.
Zachtjes snikkend en bevend bleef ze tegen hem aan zitten, met haar blik starend naar niets.

Rowan Rivers

Hij werd echt iets kalmer nu, wat vrij bijzonder was, maar zolang hij gewoon Katelynn zag en niets anders ging het wel goed. Dan maakte ze hem juist rustiger. Hij realiseerde zich niet echt wat hij tegen Steven gedaan had, want in zijn hoofd was Steven hier niet eens in de buurt en was hij volledig alleen met Katelynn. Ze werd weer wakker en toen ze hem aankeek kroop ze tegen hem aan. Hij sloeg zijn armen beschermend om haar heen. Hij streek moeizaam wat over haar rug heen, maar zijn spieren waren volledig verzuurd van het vechten. Ze bleef tegen hem aan zitten en hij merkte hoe moeilijk hij het had. Hij vond het heel fijn om haar vast te houden, maar hij verloor zijn positieve instelling wel nu hij haar zo zag. Met Steven alleen beneden was hij elke keer redelijk positief geweest, maar nu hij zo met haar in zijn armen zat, vroeg hij zich oprecht af of ze hier ooit uit zouden komen en nog normaal zouden kunnen leven, of dat het misschien al wel verloren was. Bovendien kwam hij op het punt dat hij in staat was om te gaan smeken voor drugs, zo erg was het gevoel. 'Het spijt mij, Katelynn... maar ik kan dit niet.' fluisterde hij nu, zijn stem klonk schor. Hij liet haar nu langzaam los, hij wilde weg hier.

Katelynn Camryn Leighton

Langzaam kalmeerde ze weer iets, door Rowan zijn aanwezigheid ging het elke keer weer iets beter, zo lang het goed ging. Met betraande ogen staarde ze aan. Haar lichaam snakte naar drugs en het voelde vreselijk. Omdat ze dat nog nooit gevoeld had was dat extra heftig en ook omdat Bart haar constant een flinke hoeveelheid had gegeven, zoveel dat ze vaak niet eens meer kon functioneren.
Toen Rowan haar opeens los liet veranderde haar blik weer naar wat paniekeriger en greep ze hem weer opnieuw vast. Ze klampte zich aan hem vast en keek hem haast smekend aan. Het idee om weer alleen te zijn benauwde haar en ze wilde gewoon heel graag bij Rowan blijven.
“Ik.. Ik hou van je..” fluisterde ze hees.

Rowan Rivers

Hij merkte dat ze in paniek begon te raken doordat hij haar los liet en hij werd meteen vastgegrepen. Ze klampte zich aan hem vast en hij keek in haar smekende ogen, waardoor hij het moeilijk kreeg. Hij kon haar niet achter laten. Hij kon het niet doen, niet als ze zo naar hem keek. Ze fluisterde dat ze van hem hield en hij slikte moeizaam, nu sloeg hij toch weer zijn armen om haar heen. Hij wilde haar eigenlijk optillen en op het bed leggen, maar hij wist dat hij amper genoeg kracht zou hebben om zelf op te staan, dus bleef hij maar gewoon zitten. Hij hield haar in zijn armen en hij legde zijn hoofd weer tegen haar aan. Hoewel hij helemaal zat te shaken door het intense gevoel, probeerde hij het te negeren en bleef hij Katelynn dicht tegen zich aan houden. Hij sloot zijn ogen en hij deed zijn best om gewoon rustig te blijven zitten. Zolang ze duidelijk liet merken dat ze hem nodig had, was hij gewoon niet in staat om haar alleen te laten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek van gedachten te veranderen en sloeg opnieuw zijn armen om haar heen. Daardoor zuchtte Katelynn even door een soort opluchting en trok ze zichzelf weer volledig tegen hem aan. Hij had altijd zo een goede invloed op haar wanneer ze in paniek was. Ze was zo bang dat als ze weer alleen zou zijn, ze weer helemaal door zou slaan. Zo lang hij er was kon ze redelijk helder blijven nadenken. Voor haar lichaam was het ook een stuk beter als ze rustig bleef, want die paniekaanvallen kostten enorm veel energie en dat had ze eigenlijk al een langere periode niet meer. Door de afgelopen weken veel te weinig te hebben gedronken en helemaal niet te hebben gegeten was haar lichaam enorm zwak. En dat merkte ze maar al te goed. Het trillen alleen al vergde haar ontzettend veel energie en kracht.
Met haar trillende hand pakte ze voorzichtig Rowan zijn gezicht vast en ze keek hem wazig aan. "Ik ben trots op je.." fluisterde ze zacht. Zelfs nu ze zo van slag was en haar lichaam zo vreselijk voelde wilde ze ervoor zorgen dat hij zich beter voelde.

Rowan Rivers

Hij bleef heel erg dicht tegen haar aan zitten, terwijl hij in zijn hoofd constant bleef herhalen dat hij hier moest blijven en dat hij moest doorzetten. Opeens voelde hij dat Katelynn zijn gezicht vastpakte en hij keek wat verstrooid in haar ogen. Het was duidelijk dat hij het enorm moeilijk had, hij was nogal in de war en niet zo helder nu. Hij was in staat om elk moment weg te vluchten en hij was bereid daar alles voor te doen, ook het uitschakelen van Steven. Dat moest dan maar. Ze fluisterde opeens dat ze trots op hem was en daardoor staarde hij haar aan, het drong nu wel langzaam tot hem door. Hij streek met trillende vingers langs haar gezicht en hij legde zijn voorhoofd tegen dat van haar aan. 'Zeg dat maar als ik dit volhou.' mompelde hij zwakjes. Hij sloot zijn ogen weer en hij bleef heel dicht tegen haar aan zitten, hij merkte gewoon dat het gevoel erger werd. Hij klemde zijn kaken op elkaar om zichzelf te dwingen hier te blijven, maar dat viel echt niet mee.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef zich aan hem vastklampen omdat ze nog steeds enorm bang was om alleen achter te blijven. Haar spieren deden pijn en haar lichaam voelde zo enorm vermoeid, maar ze was veel te onrustig en gespannen om te kunnen slapen.
Rowan streek met zijn vingers langs haar gezicht en legde zijn voorhoofd tegen die van haar aan. Katelynn zuchtte zachtjes en sloot haar ogen even, ze wist niet of ze zich ooit zo rot had gevoeld.
"Dan zeg ik het nog wel een keer.. Maar ik ben altijd trots op je.." klonk haar stem zacht. Ze glimlachte heel zwakjes en drukte haarzelf weer volledig tegen hem aan. Ze moesten hier gewoon even doorheen, het zou niet lang meer duren voordat het weer de betere kant op zou gaan. Het zou zonde zijn om nu op te geven.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze het dan nog wel een keer zou zeggen, maar ze was altijd trots op hem. 'Je mag alleen trots zijn als het terecht is.' fluisterde hij nu. Ze drukte zich weer tegen hem aan en hij hield haar heel stevig vast. Het was het enige wat hem hier hield, daarom was het goed dat ze duidelijk liet merken dat ze niet wilde dat hij ging. Toen hij het eerst moeilijk had gehad en wilde gaan gebruiken, kon Katelynn hem ook altijd bij haar houden door te zeggen dat ze hem nodig had, blijkbaar werkte dat zelfs nu het zo erg was. Dat gaf hem ergens toch wel een gevoel van vertrouwen, maar hij wist ook dat het voor hem pas gevaarlijk zou worden als hij alleen was. Hij had geen idee hoe lang ze precies zo zaten, zijn tijdsbesef was nogal weg. Maar na een tijdje zag hij licht door de ramen naar binnen schijnen en toen hij met zijn ogen knipperde merkte hij dat hij niet meer zo intens wazig was. Zijn lichaam deed nog steeds wat pijn, maar dit was gewoon hele intense spierpijn. De verschrikkelijke pijn was weg. Hij ademde langzaam in en hij streek langs de wang van Katelynn. 'Hoe voel je je?' vroeg hij zacht. Zijn stem klonk nog steeds schor, maar hij merkte dat hij tenminste weer kon nadenken. Hij was echt redelijk helder. Dat gaf hem iets meer positieve energie. 'Ik trek even wat schone kleding aan.' zei hij daarna, zodat ze wist waarom hij haar los liet. Hij was volledig bezweet en dat vond hij niet echt heel erg fijn, hij wilde er altijd zo snel mogelijk voor zorgen dat het leek alsof alles perfect met hem ging en hij nergens meer last van had. Hij trok een schoon overhemd aan en hij merkte dat hij ietsjes trilde, maar het meeste was weg.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef dicht tegen Rowan aan zitten en merkte dat ze in haar hoofd uiteindelijk wat rustiger werd. De waanbeelden leken naar de achtergrond te verdwijnen en de angst leek ook wat minder heftig. Uren verstreken en ze ging af en toe iets anders zitten, maar bleef zich aan Rowan vastklampen. Uiteindelijk zakte ze zelfs een beetje weg in een onrustige, maar redelijk stabiele slaap. Haar lichaam had de rust hard nodig.
Op een gegeven moment werd ze weer wakker en ze voelde Rowan zijn hand langs haar wang strelen. Haar hoofd bonkte, maar haar zicht leek een stuk minder wazig en haar hersenen leken alles iets meer op een rijtje te hebben. Ze leek meer controle te hebben over haarzelf. En dat voelde toch wel erg fijn en was wel een opluchting.
Rowan vroeg haar hoe ze zich voelde en daardoor haalde ze haar schouders langzaam op en neer. “Best oké, vergeleken met de afgelopen uren,” gaf ze aan. Ze slikte even moeizaam, haar keek was nog altijd kurkdroog en voelde als een schuurpapiertje.
Rowan gaf even later aan dat hij even schone kleren aan zou trekken en daardoor knikte ze. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd en klom met behulp van de muur overeind. De wereld tolde om haar heen en ze merkte nu pas echt in wat voor slechte conditie haar lichaam was. Haar spieren waren stijf en deden pijn en haar hoofd bonkte. Maar vergeleken met net voelde ze zich een stuk beter.
Met kleine, wankelende stapjes liep ze richting het bed en liet zich daarop neerzakken. Dat kostte al genoeg moeite voor nu. Ze zuchtte even zachtjes en haalde haar hand door haar haren. Een douchebeurt zou haar zeker niet misstaan.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat ze zich best oké voelde, vergeleken met de afgelopen uren. Hij knikte langzaam, dat was voor hem ongeveer hetzelfde. Het was nog niet top, maar op dit moment was het goed genoeg dat hij redelijk kon nadenken. Hij voelde zich niet zo doodziek als eerst. Katelynn liet zich op het bed zakken en hij glimlachte zwakjes naar haar. 'Ik zal wat water voor je pakken,' zei hij zacht. Hoewel hij niet in al te beste conditie was, had Katelynn de afgelopen weken vreselijk veel in moeten leveren. Ze had amper eten en drinken gehad en daardoor had haar lichaam het nu waarschijnlijk heel zwaar. Hij voelde even aan de deur, maar blijkbaar waren ze niet opgesloten. Het zou hem niet verbazen als Steven hun de afgelopen uren regelmatig gecontroleerd had, maar hij was zich er niet bewust van geweest. Hij vulde een glas water in de badkamer en hij liep terug naar Katelynn. Hij zette het glas bij haar neer en hij pakte haar hand vast. 'Ik ben trots op je.' zei hij nu met een zwakke grijns op zijn gezicht tegen haar, omdat Katelynn het altijd tegen hem zei. 'Ik loop even naar Steven en Mellany toe, dan ben ik zo weer bij je terug.' zei hij daarna. Hij wist dat hij niet te close moest worden, hij voelde zich krachtiger nu en hij was enorm in staat om veel te ver bij haar te gaan, daarom was een beetje afstand wel goed voor hem. Hij gaf haar zacht een kusje en daarna liep hij naar beneden toe, om te kijken waar ze waren.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte langzaam toen Rowan zei dat hij wat water voor haar zou pakken. Langzaam kwam ze weer overeind en liep ze voorzichtig naar de kast, om haar bezweette kleren om te ruilen voor een schoon setje. Daarna stopte ze de vuile kleren in de was en ging ze opnieuw op de rand van het bed zitten. Rowan kwam niet veel later terug en gaf haar het glas water waarna hij haar hand vastpakte en zei dat hij trots op haar was. Daardoor grijnsde ze even lichtjes naar hem. Hij zei dat hij even bij Steven en Mellany ging kijken waarna ze weer knikte. “Is goed,” zei ze. Ze keek Rowan na en ging weer even liggen.


Steven Smith

Hij was de hele nacht regelmatig weer even naar boven gelopen en had weer even gekeken bij Rowan en Katelynn, maar het ging wonderbaarlijk goed. Ze leken beide best rustig en uiteindelijk zelfs een beetje te slapen. Daarom liet Steven het maar zo en controleerde hij ze gewoon af en toe. Tegen de ochtend was hij zelf ook even kort in slaap gevallen op de bank. Toen hij weer wakker werd lag hij met zijn hoofd tegen Mellany aan, die ook op de bank zat. Hij gaapte even en probeerde wat opgedroogd bloed weg te vegen onder zijn neus vandaan. Daarna rekte hij zich even uit. Niet veel later hoorde hij beweging op de trap en keek hij op toen hij Rowan zag verschijnen. Daardoor trok hij zichzelf recht zodat hij kwam te zitten.
“Goedemorgen,” groette hij zijn vriend. Mellany keek ook even op en glimlachte lichtjes.

Rowan Rivers

Hij zag Steven overeind komen en hij bleef bij zijn vriend staan, die hem begroette. 'Morgen.' zei hij. 'Heb ik dat gedaan?' vroeg hij direct daarna. Het was duidelijk dat Steven een flinke klap gehad had, maar hij kon zich amper iets herinneren van dat hele voorval. Het was een grote waas in zijn hoofd als hij terug dacht aan de afgelopen uren. Maar Steven leek verder niets echt ernstigs te mankeren, dat scheelde. Hij keek nu even naar Mellany, die lichtjes glimlachte en hij stak zijn hand uit. 'Laat ik mij dan nu maar even fatsoenlijk voorstellen, want ik geloof dat dit voor mij de slechtste manier is waarop ik ooit kennis met iemand gemaakt heb. Ik ben Rowan.' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht. Toen Mellany hier gisterenavond gekomen was, was hij al aardig ver heen geweest. Hij had zich niet eens echt voorgesteld en de vrouw was eigenlijk direct naar Katelynn gegaan. Beter ook, want hij had het niet kunnen hebben om met haar te praten gisteren.

Steven Smith

Rowan groette hem terug en vroeg toen of hij dat had gedaan. Daardoor keek Steven hem eerst even vragend aan, maar besefte daarna dat hij vast op het bloed onder zijn neus doelde. "Nee hoor, Mellany vond mij gewoon vervelend, dan slaat ze weleens," grapte hij. Hij legde zijn hand even op haar been en grijnsde kort naar haar. Daarna keek hij weer naar Rowan. Die stelde zich nu opnieuw voor aan Mellany. Of eigenlijk voor het eerst. De vorige avond had Steven Mellany wel aan hem voorgesteld, maar andersom was dat niet echt gebeurd.
Mellany schudde Rowan zijn hand en glimlachte. "Mijn naam is Mellany, maar dat had je wel al begrepen, geloof ik," zei ze.

Rowan Rivers

'Hm, ik kan mij totaal niet voorstellen dat ze je vervelend vindt, ik vind dat nooit. Je bent een engel.' zei hij nu plagend. Het was duidelijk dat hij zich beter voelde, al deed hij ook wel nogal positief om hun maar te laten zien dat het prima met hem ging. Hij wist dat het gevaarlijk was en dat hij heel erg op moest blijven letten, maar dit was zo'n beetje wat hij altijd deed. Mellany stelde zich nu nog eens voor en hij knikte. 'Ja, zoiets had ik begrepen ja. Mijn excuses voor hoe alles gegaan is. Normaal eh.... is dit niet echt hoe het er hier aan toe gaat. Maar dat had je vast ook al begrepen.' zei hij tegen haar. Steven had haar vast genoeg verteld, maar hij voelde zich toch gedwongen om zijn excuses aan te bieden. Hij schaamde zich eigenlijk kapot voor de hele situatie, wat moest ze wel niet van hun denken? Waarschijnlijk had ze al genoeg meegemaakt, maar toch schaamde hij zich.