Police Life

Rowan Rivers

Steven zei nu dat het goed was dat hij gebeld had, daar moest hij zich niet schuldig over voelen en geen spijt van hebben. Hij had het veel erger gevonden als hij niet gebeld had. Rowan knikte even langzaam, maar het drong nog niet echt tot hem door. Hij wist ook dat dit heel anders afgelopen zou zijn als hij Steven niet gebeld had, waarschijnlijk. Hij was zo vreselijk in paniek geweest dat hij zelf niets voor Katelynn had kunnen doen, al had hij het echt geprobeerd. Hij had echt zijn best gedaan. Steven schudde zijn hoofd door wat hij vertelde, door wat hij daarna zei keek Rowan hem weer even aan, maar hij leek niet echt boos te zijn. Hij was stil en Rowan staarde weer voor zich uit. 'Ik weet het, ik ben echt een klootzak.' mompelde hij. Steven zei opeens dat het goed kwam, hij moest er voor zorgen dat hij het nooit meer deed en dat ze goed op elkaar zouden passen. Rowan knikte nu langzaam. Dat wilde hij zelf ook echt, hij wilde niet dat dit nog eens zou gebeuren. 'Het was met Wendy, onder andere... dat is hoe Katelynn er achter kwam. Ik heb haar niets over onze relatie verteld en toen Katelynn opeens op het bureau was, had Wendy het door, natuurlijk.' mompelde hij nu. Er verscheen opeens een arts en hij keek direct op, heel gespannen. Hij haalde meteen opgelucht adem toen er gezegd werd dat het goed ging. Er werd verteld wat ze gedaan hadden en er werd gezegd dat ze er op tijd bij waren. Ze zou binnen een uur wel ontwaken en als het goed ging mocht ze misschien in de ochtend wel naar huis. Hij keek nu opzij naar Steven. 'Jij was er op tijd bij, ik had haar dood laten gaan.' mompelde hij nu. Hij kwam langzaam overeind en hij liep naar het raam in de ruimte. Het was donker buiten, maar toch staarde hij voor zich uit. 'Bedankt dat je er zo snel was.' mompelde hij nu zachtjes. Hij voelde zich nog steeds afschuwelijk, maar het was een opluchting dat het met Katelynn allemaal goed kwam.

Steven Smith

"Soms zeker, ja, maar iedereen is soms weleens een klootzak," reageerde hij op Rowan zijn woorden.
Rowan vertelde nu dat hij onder andere met Wendy vreemd was gegaan en dat Katelynn er bij haar achter was gekomen. Wendy had doorgehad dat Rowan iets met Katelynn had en zo was ze er achter gekomen. Steven schudde opnieuw weer even langzaam zijn hoofd.
"Leer er van, alsjeblieft," mompelde hij nu.
Toen hij zei dat hij er op tijd bij was geweest en dat Rowan haar zelf dood had laten gaan, schudde hij zijn hoofd even. "Jij besloot om op tijd te bellen. Dat is toch echt een keuze van jou geweest. Ik wil best met de eer strijken, maar jij heb er toch echt voor gezorgd dat ze gauw de hulp kreeg die ze nodig had, ondanks dat je niet helemaal helder was," zei hij nu. Als Rowan niet had gebeld of later, was het waarschijnlijk niet allemaal zo afgelopen.
Hij keek naar Rowan die naar het raam liep. "Geen dank, je weet dat ik altijd voor jullie klaarsta," reageerde hij toen Rowan hem nog bedankte. Daarna stond hij zelf ook op. Hij kwam ook bij het raam staan en staarde daarna ook minutenlang naar buiten. Daarna legde hij zijn hand op Rowan zijn schouder.
"Wil je naar haar toe?" vroeg hij hem nu. Katelynn kon immers elk moment ontwaken en hij kon zich voorstellen dat Rowan daarbij wilde zijn.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij soms zeker een klootzak was, maar dat was iedereen wel eens. 'Ik iets vaker dan gemiddeld, geloof ik.' zei hij zacht, maar nu wel met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij merkte dat hij echt doodmoe was, hij moest moeite doen om het gesprek te volgen en dat kwam naar zijn idee niet echt meer doordat hij niet helder was, maar meer doordat hij helemaal gesloopt was. Steven zei dat hij hier van moest leren en hij knikte langzaam. 'Ik doe enorm mijn best.' zei hij zacht. Hij wist dat dit niet nog eens mocht gebeuren en dat hij het echt niet moest doen, Katelynn zou de volgende keer waarschijnlijk nog meer flippen dan nu. Steven zei dat hij zelf had besloten op tijd te bellen, dat was zijn keuze. Hij wilde best met de eer strijken, maar hij had er voor gezorgd dat ze hulp kreeg die ze nodig had, terwijl hij niet echt meer helder was. 'Strijk jij maar met de eer.' zei hij nu zachtjes, maar weer brak er iets van een glimlachje door op zijn gezicht. Hij deed duidelijk enorm zijn best om niet constant negatief te zijn, terwijl dat eigenlijk wel een natuurlijke reactie van hem was. Hij werkte echt wel aan zichzelf, het ging gewoon niet op elk vlak heel goed. Steven gaf nog aan dat hij altijd voor hun klaarstond. 'Ik ook voor jou. Mocht dat ooit nodig zijn.' mompelde hij. Steven had hem lang niet zo vaak nodig als andersom het geval was. Het was een tijdje stil en opeens voelde hij de hand van Steven op zijn schouder, waardoor hij langzaam opkeek. Zijn blik was nog steeds wat wazig, maar hij voelde zich niet meer zo slecht als eerder. Die medicijnen deden dus wel iets. 'Ja, laten we dat maar doen.' zei hij zacht. Hij liep langzaam naar de kamer waar Katelynn lag en hij bleef in de deuropening staan. Direct werd hij weer overspoeld door schuldgevoel en daardoor liep hij niet eens verder, hij werd er bijna misselijk van. Hij had haar dit aangedaan en hij wist het maar moeilijk los te laten. Hij wist dat het ergens goed was dat hij zich zo schuldig voelde hier over, maar aan de andere kant zou dat er juist voor zorgen dat hij emotioneel en verward was, waardoor hij eerder fouten ging maken.

Steven Smith

"Bij jou gaat het met pieken en dalen, ik ben vierentwintig zeven een klootzak," grijnsde Steven nu lichtjes naar Rowan. Tenminste, dat was meestal hoe andere mensen hem zagen. Rowan was eigenlijk een van de enige die hem op een andere manier kende.
"Dat weet ik," knikte hij toen Rowan zei dat hij ook altijd klaar stond voor hem. "Dankje," zei hij alsnog. "Ik zal je van de week ook even uit je bed bellen," plaagde hij daarna licht grijnzend. Hij keek weer even naar buiten en toen Rowan aangaf dat hij wel naar Katelynn wilde, knikte hij weer even en liep hij met Rowan mee naar de kamer waar Katelynn lag. Hij liep samen met Rowan naar binnen en keek naar Katelynn. Op zich lag ze er best oké bij, ze lag wel aan allerlei apparatuur maar de beademing was er blijkbaar al afgehaald en voor het beeld leek het net alsof ze sliep.
"Ik wacht wel op de gang, oké? Als er iets is kan je roepen," zei Steven nu. Hij gunde Rowan even een moment alleen met Katelynn. Vooral als ze straks wakker zou worden zouden ze dat vast fijn vinden.
Steven draaide zich nu om en liep rustig de ruimte weer uit, om vlak naast de deurpost tegen de muur geleund te blijven staan.

Rowan Rivers

'Je weet dat ik niet zo over je denk... al jaren niet meer.' zei hij zacht tegen zijn vriend. Hij gaf net zo veel om Steven als om Katelynn en hij zou altijd alles in zijn macht doen om Steven te kunnen helpen. Dat had hij altijd gedaan en dat was alleen maar sterker geworden. Hun vriendschap was nog steeds bijzonder, maar hij hechte er wel enorm veel waarde aan en hij had het gevoel dat het voor Steven ook zo was. Steven zei dat hij het wist en bedankte hem, daarna gaf hij aan dat hij hem ook uit zijn bed zou bellen. Daardoor glimlachte Rowan zwakjes. 'Als je daar een goede reden voor hebt, mag je dat elke nacht doen.' zei hij zacht, al meende hij het wel. Steven gaf aan dat hij op de gang zou wachten en hij moest roepen als er iets was. Hij knikte nu even langzaam en zodra hij alleen met Katelynn was, liep hij langzaam en wat aarzelend naar haar bed toe. Hij ging bij haar zitten en na een paar minuten pakte hij heel voorzichtig haar hand vast. Hij slikte moeizaam, al heel snel voelde hij de tranen weer in zijn ogen branden en hij legde zijn hoofd nu tegen haar aan. Hij probeerde rustig te ademen, maar het was niet echt een succes en al vrij snel was hij volledig in tranen en leunde hij snikkend tegen haar aan. Normaal had hij er een hekel aan om zich zo zwak te voelen, al leek dit de laatste tijd steeds vaker te gebeuren. Misschien door alles wat ze meegemaakt hadden. Maar nu was Steven er niet en Katelynn was buiten westen, dus dan kon hij zijn emoties wel even laten gaan.

Katelynn Camryn Leighton

Ze ontwaakte een paar keer lichtjes, maar ze zakte elke keer weer te snel weg om het echt bewust mee te maken. Pas na ongeveer een halfuur leek ze echt wakker te worden. Ze knipperde langzaam met haar ogen en staarde eerst een tijdje naar het spierwitte plafond, waarna ze voorzichtig opzij keek. Het leek allemaal nog niet helemaal tot haar door te dringen, maar langzaam kwam alles terug, beetje bij beetje. Al bleef het laatste gedeelte een zwart gat. Het laatste dat ze zich kon herinneren was dat ze met Rowan in de tuin was gaan zitten. Maar ze kon eigenlijk zelf al wel invullen wat er verder gebeurd was. En ze baalde er flink van. Ze schaamde zich dood. Waarom had ze ook zoveel gedronken? Ze had zich gewoon een beetje in moeten houden.
Haar blik ging nu naar Rowan en ze hief haar hand langzaam op en legde die op zijn hand. Ze wist dat hij hartstikke ongerust moest zijn geweest en daar voelde ze zich schuldig over. Ze voelde zich net een domme puber die te veel had gezopen. Ze was verdomme een volwassen vrouw.
“Sorry..” mompelde ze nu zacht en nog ietwat hees. “Het was niet mijn bedoeling.. Ik dacht er niet bij na.. Sorry..” sprak ze gedempt. Ze kneep zachtjes in Rowan zijn hand en was ergens ontzettend bang dat hij teleurgesteld in haar was en haar niet meer wilde. Dat kwam ook wel een beetje door de gehele situatie, dat ze daar nu wat over twijfelde.

Rowan Rivers

Uiteindelijk was hij in dezelfde houding blijven zitten en wat weggezakt. Hij was constant enorm gespannen geweest en dat begon zijn tol te eisen, zijn lichaam was er wel een keertje klaar mee en dat was nu zo'n beetje. Hij lag heel dicht tegen haar aan en hij kwam opeens overeind toen ze haar hand op die van hem legde. Het was duidelijk dat het even duurde voor hij doorhad waar hij was en waarom hij hier ook alweer was. Hij staarde haar daardoor een seconde wat wazig aan. Ze begon haar excuses aan te bieden, ze zei dat het niet haar bedoeling was, ze dacht er niet over na en ze bood nog eens haar excuses aan. Ze kneep in zijn hand en hij ademde diep in, direct kreeg hij weer tranen in zijn ogen. Hij voelde zich een wrak, de vermoeidheid hielp niet echt mee. 'Het is mijn schuld, niet die van jou.' zei hij nu zacht. Daarna kwam hij iets overeind en sloeg hij zijn armen om haar heen. Hij ademde trillend in en uit, maar de tranen bleven over zijn gezicht heen lopen. Hij had zich vreselijk veel zorgen gemaakt. Als dit niet zo afgelopen was, was dat volledig zijn schuld geweest. Hij had was vreemdgegaan, hij had haar niet gestopt toen hij doorhad dat ze nogal veel dronk en daarna had hij haar niet kunnen helpen omdat hij zelf te ver heen was geweest. Hij had genoeg kansen gehad. Maar ze leefde nog en het leek wel goed te gaan, gezien de omstandigheden. 'Het spijt mij vreselijk dat ik je dit allemaal aan doe... ik... ik was zo bang.' fluisterde hij nu. Hij was nu degene die zijn gezicht verborg tegen haar aan. Alle spanning leek er uit te komen nu, maar het maakte hem wel heel erg duidelijk dat hij Katelynn echt niet kwijt wilde en dat hij daarom moest leren zichzelf te beheersen. Hij wilde haar geen pijn meer doen.

Katelynn Camryn Leighton

Een vervelend bijeffect van het bij bewustzijn komen was dat de knallende koppijn ook op kwam zetten. Dat was natuurlijk niet geheel gek, na de hoeveelheid drank die ze gedronken had, maar vervelend was het wel.
Rowan zei dat het zijn schuld was en niet die van haar, waardoor ze hem even een tijdje aanstaarde maar toen haar hoofd schudde. “Nee, dat is niet waar,” spurtte ze zachtjes tegen. “Jij bent niet verantwoordelijk voor mijn daden. Ik had gewoon mijn verstand moeten gebruiken..” mompelde ze zachtjes. Ze haalde even diep adem en merkte hoe uitgeput haar lichaam was. Het liefst ging ze gewoon nu naar huis en zou ze gewoon thuis in bed duiken met Rowan. Dat voelde toch fijner dan hier. Maar waarschijnlijk zouden ze haar ook weer niet zo gauw al laten gaan.
Ze wreef even over haar slapen en kneep haar ogen ietwat samen tegen het felle licht. Haar hoofd bonkte en ze zuchtte even zacht. Ze was echt zo enorm teleurgesteld in haarzelf. Waarom had ze het in godsnaam zo ver laten komen? Ze hoopte vurig dat dit niet naar buiten gebracht zou worden. Dat zou sowieso consequenties hebben voor haar functie. Ze beet even op haar lip en vreesde er serieus voor.
Toen Rowan weer begon te praten keek ze langzaam opzij naar hem. Hij zei dat hij vreselijk veel spijt had en dat hij zo bang was geweest. Katelynn glimlachte zwakjes naar hem en sloeg haar arm om hem heen.
“Het is oké..” sprak ze zachtjes. “Het komt allemaal wel weer goed.. Als we er samen voor gaan komt het wel weer goed..” probeerde ze er een beetje een positieve draai aan te geven.

Rowan Rivers

Ze ging tegen hem in en dat was waarschijnlijk een goed teken. Dat deed ze normaal ook. Daarom gaf het hem ergens wel een goed gevoel, onbewust. Hij was het nog steeds niet met haar eens. 'Ik ben verantwoordelijk voor mijn daden en ik gedraag mij als een onbetrouwbare klootzak terwijl ik een relatie heb met de leukste, liefste, aantrekkelijkste en geweldigste vrouw die er is... Dat is mijn schuld. Ik had niet anders gereageerd dan jij nu deed. Ik had precies hetzelfde gedaan en dan zou jij mij vertellen dat het onverstandig was en dat ik het niet zou moeten doen. Maar ik, in tegenstelling tot hoe jij het zou doen, moedig het juist alleen maar aan. Ik zal niet verstandig zijn en zeggen dat je niet zo veel moet drinken, nee, ik ben zo slim dat ik gewoon mee doe.' Zei hij tegen haar. 'En op het moment dat het dan fout ga, raak ik zo in paniek dat ik niet eens zelf een fucking ambulance kan bellen of überhaupt alleen maar jouw hartslag kan voelen. Dat was allemaal mijn verantwoordelijkheid. ' Zei hij nu. Het klonk boos, maar het was vooral allemaal emotie die los kwam nu. Katelynn had nog steeds vertrouwen in hun en hij pakte haar stevig vast. 'Ik was gewoon zo bang dat je er niet meer zou zijn en dat ik niets kon doen om je te helpen.' Zei hij heel zacht. Hij legde zijn hoofd weer tegen haar aan en hij sloot zijn ogen, hij kon amper wakker blijven. Rust zou hem waarschijnlijk goed doen en dan kalmeerde hij ook weer wat, maar hier kon hij niet echt gaan slapen. Deze houding zou niet zo fijn zijn.

Katelynn Camryn Leighton

Haar maag was wat van slag, maar dat was natuurlijk volkomen logisch in haar situatie. Ze slikte even moeizaam en ging iets anders liggen.
Rowan ging door over dat het zijn schuld was en Katelynn liet hem gewoon even uitrazen. Daarna pakte hij haar stevig vast en trok Katelynn hem nog meer tegen zich aan. Hij zei dat hij zo bang was geweest dat ze er niet meer zou zijn en hij niets kon doen om haar te helpen. Daardoor glimlachte ze heel lichtjes.
“Ik ben er nog..” zei ze zachtjes. Ze knipperde wat met haar ogen en merkte wel dat dit een behoorlijke optater gaf aan haar lichaam.
Uiteindelijk trok ze met enige moeite Rowan bij haar op bed en ging vervolgens heel dicht tegen hem aanliggen. Dat voelde veilig en geborgen. Katelynn klampte zich aan hem vast en uiteindelijk zakte ze weg in een diepe slaap.

Rowan Rivers

Ze liet hem nu maar een beetje praten en daarna werd hij vastgepakt door haar. Hij keek langzaam op, ze trok hem nu helemaal tegen haar aan. Hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen en hij hield haar heel dicht tegen zich aan, maar al vrij snel zakte hij zelf ook weg in slaap. Hij droomde niet eens, hij lag doodstil tegen  Katelynn aan en zijn lichaam was gewoon echt helemaal kapot. Hij was nu wel een beetje opgelucht dat ze wakker was geweest en dat het goed met haar ging, daarom kon hij ook redelijk rustig slapen. Na een tijdje werd hij langzaam wakker omdat er verpleging rondliep in de kamer en de zon naar binnen scheen, maar hij bleef in precies dezelfde houding liggen. Hij had liever dat ze dachten dat hij nog sliep, hij had geen zin om met iemand te praten en hij bleef liever heel dicht bij Katelynn. Hij voelde zijn hoofd bonken en hij was lichtelijk misselijk, maar dat zou hopelijk nog wat weg trekken.

Katelynn Camryn Leighton

Langzaam werd ze wakker toen de zon tussen de gordijnen heen prikte en er af en toe mensen door de kamer heen liepen. Ze bleef nog even zo liggen, dicht tegen Rowan aan. Het liefst bleef ze voor altijd zo liggen, ondanks wat hij gedaan had.
Ze zakte op een gegeven moment weer wat weg, maar werd niet veel later weer opnieuw wakker. Langzaam ging ze iets overeind zitten en haalde ze diep adem. Haar maag protesteerde wat en haar hoofd bonkte als een gek, maar dat zou waarschijnlijk vanzelf wel wegtrekken.
Een arts kwam nu naar haar toe en controleerde alles even vlug maar nauwkeurig. Ze moesten alleen nog even de uitslag van het bloedonderzoek afwachten en als dat goed zou zijn mocht ze gaan.

Rowan Rivers

Hij voelde Katelynn na een tijdje wat bewegen en hij hoorde dat er een arts binnen kwam, maar hij bleef nog steeds wat naast haar liggen. Hij lag niet echt in de weg en de man vertelde dat ze weg mocht als de uitslagen van het bloedonderzoek goed waren. Hij kwam nu zelf ook een beetje overeind en hij haalde een hand door zijn haar heen. Hij voelde zich nog steeds verrot, maar hij had nu tenminste een beetje geslapen. Een halve nacht was niet echt voldoende, maar het was beter dan niks. Hij kwam langzaam van het bed af en hij ging naast haar zitten, hij pakte haar hand weer vast en hij keek naar har gezicht. Hij bleef bijna constant zwijgen, maar in zijn hoofd was het iets minder stil.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sloot haar ogen weer even tegen de hoofdpijn, maar keek langzaam op toen ze Rowan voelde bewegen. Hij ging van het bed af en Katelynn staarde hem aan en had bijna de neiging hem weer vast te grijpen. Ze was elke keer zo bang dat hij haar zou verlaten, dat hij genoeg van haar had en met andere vrouwen doorging. Dat zorgde voor een naar en onrustig gevoel en ze hoopte dat dat ook gauw weer weg zou trekken mettertijd.
Rowan ging naast het bed zitten en pakte haar hand vast. Daardoor glimlachte Katelynn zwakjes en kneep ze zachtjes in zijn hand. “Ik hou van je..” fluisterde ze naar hem.

Rowan Rivers

Hij kon bijna voelen dat Katelynn wilde dat hij bij haar bleef, maar toen hij haar hand pakte leek het wel goed te zijn, gelukkig. Hij voelde hoe ze in zijn hand kneep en ze zei dat ze van hem hield. Hij streek nu langzaam langs haar wang. 'Ik ook van jou.' fluisterde hij. 'Waar ben je bang voor, Katelynn? Ik zie het in je ogen... ben je bang dat ik je pijn doe? Dat je mij niet meer kunt vertrouwen?' vroeg hij zacht. Hoewel het soms beter leek om overal over te zwijgen, wist hij dat het hun gisterenavond ook niet echt geholpen had, dus misschien moest hij toch proberen om hier eerlijk met haar over te praten. Hoe erg hij zich ook schaamde. Deze hele situatie was beschamend, dus dan kon dit er ook nog wel bij. 'Ik wil je nooit pijn doen, echt niet...' fluisterde hij nu.

Katelynn Camryn Leighton

Ze voelde zijn hand langs haar wang strijken en hij zei dat hij ook van haar hield. Daardoor glimlachte ze weer even lichtjes, maar die glimlach verdween van haar gezicht toen Rowan vroeg waar ze bang voor was. Hij zag het in haar ogen. Daardoor keek ze even kort weg en haalde ze diep adem. Ze beet op haar lip en sloot haar ogen even kort, waarna ze die weer opende en Rowan weer aankeek.
“Ik.. Ik ben gewoon zo bang dat ik je kwijtraak..” zei ze zacht en eerlijk. “Dat ik niet goed genoeg meer ben.. Dat je het niet meer ziet zitten met mij..” Haar stem klonk wat hees door de emoties en haar ogen werden wat waterig. “Ik kan gewoon niet zonder je.. Echt niet..” zei ze nog schor. Ze slikte even moeizaam en bleef hem aankijken.

Rowan Rivers

Ze keek nu weg van hem en daardoor werd hij even bang dat ze geen antwoord zou willen geven of dat hij misschien al iets verkeerd had gezegd. Dat wilde hij niet, echt niet. Ze beet op haar lip en hij ademde langzaam in, het was echt iets wat Katelynn deed en het leek daardoor meer voor hem te betekenen. Ze keek hem nu weer aan en ze zei dat ze bang was dat ze hem kwijt zou raken. Dat ze niet goed genoeg meer voor hem was en dat hij het niet meer zag zitten met haar. Hij pakte haar nu heel erg stevig vast. 'Katelynn, ik zal je nooit verlaten. Echt nooit. Geloof mij alsjeblieft.' fluisterde hij. 'Wat ik gedaan heb... dat komt niet omdat ik jou niet meer wil. Ik weet dat het moeilijk is om te geloven wat ik zeg, maar het is echt zo. Het is nooit in mij opgekomen om jou te verlaten en dat is niet waarom ik dit doe. Ik wil niet verder met iemand anders... echt niet. Ik vind jou niet minder.' fluisterde hij. Hij hield haar heel dicht tegen zijn lichaam aan en hij streek over haar rug heen. 'Je moet het zien als een tijdelijke oplossing voor mijn problemen. Het is meer een middel om alles even te vergeten en het gevoel te laten stoppen. Dat is waarom ik het gedaan heb. Niet omdat ik ook maar één seconde gedacht heb aan jou verlaten of omdat ik jou niet meer interessant vind.' zei hij zacht. Hij liet haar weer los en hij legde zijn hand in haar hals. 'Dat zou ik nooit doen. Ik wil jou niet kwijt en als je gisteren tegen mij gezegd had dat het voorbij was tussen ons en dat je mij niet meer hoefde te zien, dan had ik zelfmoord gepleegd. Ik had het al besloten en je had alleen maar de woorden hoeven zeggen. Ik wil niet meer zonder jou. Nooit meer.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan pakte haar nu stevig vast en zei dat hij haar nooit zou verlaten. Hij was met die andere vrouwen geweest omdat hij had gedacht dat het een tijdelijke oplossing was voor zijn problemen. Om alles even te stoppen. Niet omdat hij haar wilde verlaten of omdat hij haar niet meer interessant vond.
Katelynn staarde hem aan en ze voelde zijn hand over haar rug strijken. Tranen sprongen in haar ogen. Ze vond het vreselijk dat ze steeds zo emotioneel was, maar blijkbaar moest ze het kwijt.
Rowan legde zijn hand in haar hals en zei dat hij haar echt niet kwijt wilde. Hij wilde ook echt niet meer zonder haar. De woorden ontroerde haar en ze sloeg haar armen weer om hem heen terwijl er wat tranen over haar wangen rolden. Ze drukte haar gezicht tegen hem aan en bleef zo een tijdje zitten.

Rowan Rivers

Ze reageerde niet meer op hem en daardoor begon hij zich zorgen te maken, hij wilde dat ze tegen hem zei wat ze dacht, zodat hij geen dingen zelf in ging vullen. 'Waarom reageer je niet? Ben je nu boos op mij? Ik dacht dat het beter was als ik je mijn gevoel zou vertellen.... zwijgen lost ook niets op.' mompelde hij nu. Hij was hier altijd zo vreselijk onzeker over, hij had bij alles het gevoel het niet goed te doen. Ze sloeg wel haar armen weer om hem heen en hij voelde dat hij zelf ook weer tranen in zijn ogen kreeg. 'Ik wil gewoon naar huis, samen... en ik wil je voor altijd vasthouden.' fluisterde hij nu. 'Ik heb er zo veel spijt van, Katelynn... echt... als ik het allemaal terug kon draaien deed ik dat meteen.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vroeg waarom ze niet reageerde en of ze boos op hem was. Daardoor schudde ze langzaam haar hoofd. “Ik kan niet boos op jou zijn..” sprak ze zachtjes. Ze glimlachte er waterig bij en bleef dicht tegen hem aan zitten. “Het is goed dat je over je gevoel verteld.. Daar ben ik blij mee, echt..” zei ze zacht. Ze streek even met haar hand langs zijn kaaklijn en staarde hem aan.
“Ik wil ook naar huis..” mompelde ze zachtjes. Ze had niet echt fijne herinneringen aan het ziekenhuis, elke keer als ze hier lag was er iets vreselijks gebeurd en daardoor gaf het ziekenhuis haar een naar gevoel.
“Het is gebeurd.. We moeten het proberen achter ons te laten..” sprak ze nu gedempt. Ze legde haar hoofd weer tegen hem aan en sloot haar ogen even kort, tot ze voetstappen hoorde en ze weer opkeek.
Steven kwam binnen lopen en bleef op een paar meter afstand staan. “Ik heb groen licht gekregen om jullie weer naar huis te brengen,” zei hij. Zijn ogen stonden vermoeid, hij was de hele nacht wakker gebleven en had alleen maar op een plastic stoeltje op de gang gezeten. Maar hij had echt niet weg willen gaan. Als hij Katelynn en Rowan thuis had gebracht kon hij direct door naar zijn werk.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat ze niet boos op hem kon zijn en dat het goed was dat hij dit vertelde. Ze was er echt blij mee. Hij schudde langzaam zijn hoofd, hij geloofde niet dat het een verschil zou maken, uiteindelijk. Hij kon wel over zijn gevoel vertellen, maar zijn daden vertelden haar waarschijnlijk meer. Ze streek langs zijn kaaklijn en hij keek in haar ogen, hij bleef haar even zo aanstaren en wat ze zei drong niet eens echt tot hem door. Hij kreeg de neiging om haar te zoenen, maar in plaats daar van staarde hij naar haar hand in die van hem en keek hij weg van haar. Ze zei dat het gebeurd was en dat ze nu moesten proberen het achter hun te laten. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij reageerde niet echt meer op wat ze zei. Hij hoorde voetstappen en daarna opeens de stem van Steven, die vertelde dat hij hun naar huis mocht brengen. Hij keek zijn vriend aan en weer werd hij overspoeld door schuldgevoel. Hij wilde niemand meeslepen in zijn eigen problemen en nu zaten ze hier, Steven had de hele nacht wakker moeten blijven voor hem, omdat hij dit niet zelf op had kunnen lossen. En Katelynn had dit gedaan door wat hij haar aandeed, omdat hij zijn problemen zelf niet op kon lossen. Hij nam nu weer iets meer afstand van Katelynn, dan kreeg ze de ruimte om uit bed te komen. Hij haalde een hand door zijn haar heen, hij wist dat hij er waarschijnlijk echt niet meer uitzag. Hij had zich eigenlijk een paar dagen geleden al moeten scheren en nu zat zijn haar ook nog eens volledig in de war. Zijn overhemd was gekreukt en hij kon wel een douche gebruiken.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan werd nu opeens juist heel stil en leek amper op haar te reageren. Daardoor begon ze alleen maar weer te twijfelen, of ze iets verkeerds had gedaan of gezegd.
“Praat, Rowan.. Ik wil niet dat je alles voor jezelf houdt..” zei ze zachtjes tegen hem. “Ik wil weten wat er in je om gaat..” Ze glimlachte zwakjes en keek op toen Steven begon te praten en zei dat hij hen naar huis mocht brengen. Dat voelde wel als een opluchting, ze wilde niets liever dan naar huis gaan.
Rowan gaf haar de ruimte en ze trok zich ietwat moeizaam overeind. Een arts kwam aanlopen om het infuus los te maken en daarna stond ze op en haalde ze haar hand door haar haren. Ze pakte Rowan zijn hand weer vast en keek even naar Steven.
“Neem lekker een dagje vrij vandaag, Steven. Duik straks gewoon lekker in bed..” zei ze met een zwakke glimlach tegen hem. Steven keek haar aan en haalde langzaam zijn schouders op. “Ik zie wel,” reageerde hij, al wist hij dat hij toch wel op het bureau zou belanden.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat hij moest praten, ze wilde niet dat hij alles voor zichzelf hield. Ze wilde weten wat er in hem om ging. Daardoor keek hij weer langzaam op. Hij dacht na over wat hij moest zeggen en hij slikte even. Steven stond achter hem en hij voelde niet echt de behoefte om door hun allebei aangesproken te worden, één iemand per keer was wel genoeg. 'We hebben het er thuis wel over.' mompelde hij nu. Tegen de tijd dat ze thuis waren was ze het waarschijnlijk alweer vergeten. Hij Katelynn werd losgemaakt van het infuus en pakte daarna zijn hand weer vast. Hij keek Steven amper meer aan, hij voelde zich te schuldig. Hij wist dat Steven hem echt graag hielp en alles voor hem zou doen, maar hij had dit gevoel toch. Katelynn sprak tegen Steven maar het drong niet echt heel erg tot Rowan door, hij zat nogal in zijn eigen wereld. Hij sloeg zijn arm om Katelynn mee en hij nam haar nu met zich mee, richting de auto van Steven.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze het er thuis wel over hadden, waardoor ze langzaam en goedkeurend knikte. De rest van de tijd was hij gewoon weer stil en vond Katelynn hem lastig te peilen. Dat vond ze nooit fijn, maar op het moment helemaal niet omdat ze nu heel gauw het idee had dat ze iets fout had gedaan. Hopelijk zou dat onzekere gevoel ook gauw weer weggaan, want ze werd er alleen maar onrustig van.
Rowan sloeg zijn arm om haar heen en nam haar mee naar beneden en richting de auto van Steven. Steven liep achter hun aan en ontgrendelde de auto, waarna ze instapten. Steven reed al gauw weg en toen hij de auto voor de villa parkeerde stapte Katelynn voorzichtig uit. Ze bedankte Steven nog even en liep toen naar de voordeur.

Rowan Rivers

Katelynn knikte en ging er gelukkig niet over door, hij wist dat de kans heel groot was dat het hem zou frustreren en dat was wel het laatste dat hij kon gebruiken in deze situatie. Eenmaal in de auto staarde hij weer naar buiten, ongeveer hetzelfde zoals hij op de heenweg gedaan had, alleen was het nu licht. En zonnig. Ze waren vrij snel thuis en hij bleef even bij Steven staan. 'Ik zie je morgen wel weer. Bedankt.' mompelde hij zacht. Hij wilde eigenlijk zo veel meer zeggen, maar hij wist dat hij er niets mee op zou schieten en Steven al helemaal niet. Hij liep achter Katelynn aan naar binnen en hij sloot de deur achter zich. Hij wreef even langs zijn voorhoofd en daarna liep hij verder. Hij pakte het pakje met sigaretten uit zijn zak en daarna liep hij door, naar buiten toe. Hij pakte onderweg zijn mobiel nog mee, die had hij hier gewoon laten liggen. Hij zag dat hij gemiste oproepen had, vooral van Wendy. Hij sloot zijn ogen even en hij stopte zijn mobiel weer weg, daarna ging hij op de rand van de tafel zitten. Hij stak een sigaret op en hij sloot daarna zijn ogen.