Medieval Times

Lolita Samira

Leroy zei dat hij eigenlijk wel lekker zat en daardoor grinnikte ze. “Vanaf het moment dat ik de zaal binnen kwam lopen in deze jurk, wilde je niets anders dan me naar onze kamer brengen, of niet soms?” Fluisterde ze zwoel in zijn oor en ze beet even zacht op zijn oorlelletje. Ze voelde hoe hij langs haar gezicht streelde en daardoor sloot ze haar ogen even. Hij kuste haar en mompelde dat ze hem gelukkig maakte en dat hij blij was dat ze eindelijk zijn vrouw was. Daardoor glimlachte ze breed. “Ik heb nooit iets liever gewild.” Fluisterde ze terug. Ze stond nu langzaam op en pakte zijn hand vast. Misschien dat ze toch wel lichtelijk ongeduldig begon te worden.

Koning Leroy Fullbright

Door wat ze zei keek hij haar uitdagend aan. 'Viel het dan echt zo erg op?' Vroeg hij, omdat het natuurlijk gewoon waar was. Lolita kende hem goed genoeg om dat te weten, dat wist hij ook wel. Ze kwam van hem af, daarna trok ze hem overeind. Hij greep haar meteen vast en hij drukte zijn lippen op die van haar. 'Vooruit dan maar...' Mompelde hij, zijn stem klonk laag. Hij keek haar aan, zijn blauwe ogen verlangend op haar ogen gericht. 'Je hebt die jurk gewoon uitgekozen om mij een hele dag lang te kunnen pesten zonder er echt iets voor te hoeven doen...' Zei hij zacht tegen haar. Opnieuw lag er een grijns op zijn gezicht. Hij legde zijn hand op haar rug neer en hij nam haar mee het kasteel in, want hij kon wel doen alsof hij veel geduld had, maar dat hield hij nooit lang vol. 

Verena Stratton
Het feest liep ten einde. Steeds meer dienstmeiden kregen vrij en zo ook Verena. Dankbaar dat ze niet door hoefde te werken tot de laatste persoon zou vertrekken of in een diepe coma zou vallen, liep ze in het kasteel naar het vertrek voor de dienstmeiden.
Ze liep de grote verzamelkamer binnen en vond daar de oppasser voor vandaag met nog enkele slapende kinderen waar ze een oogje op hield. Ze liep naar het kleine groepje, bedankte de vrouw voor het oppassen en tilde het 5-jarige, slapende, nog blonde jongetje op om hem mee te nemen naar de kamer waar zij sliep. Door ervaren mede-moeders was haar verteld geworden dat de kans groot is dat de haren donkerder worden en niet zo licht gekleurd blijven. Dat vond ze niet zo erg. Als Devlyn maar gezond is en blijft.
Devlyn werd half wakker en slaperig keek hij even omhoog om te zien dat zijn moeder klaar is met werken. Voor vandaag dan. Daarna dommelde hij weer in slaap in de warme, vertrouwde armen van zijn moeder. Het zou niet lang meer duren of Devlyn zou te groot en te zwaar worden om nog zo rond te kunnen dragen.

Koningin Lolita Fullbright

Binnen de kortste keren stonden ze in hun eigen kamer. De bediendes hadden flink hun best gedaan, de kamer zag er prachtig uit. Overal waar je keek stonden kaarsen en het rook er heerlijk naar rozen. Ze keek even met een glimlach rond en trok daarna Leroy dichter tegen zich aan. “Volgens mij verwachten ze iets van ons.” Zei ze plagend, aangezien ze dat zelf ook verwachtte. Ze keek hem met haar grote bruine ogen aan en glimlachte stralend naar hem.

Koning Leroy Fullbright

'Misschien verwachten ze dat we romantisch de hele nacht gaan praten bij kaarslicht... Omdat ik zo lief en gevoelig ben,' zei hij grijnzend tegen haar. De kamer zag er wel echt prachtig uit, hij vond het leuk dat iedereen zo zijn best deed. Het was gewoon fijn om te merken dat mensen hier om gaven, dat ze het leuk vonden dat Lolita nu zijn vrouw was. 'Wat gaan we er aan doen zodat deze avond extra speciaal is?' Vroeg hij plagend. 'Volgens mij kunnen we niet zo veel bijzonders doen...' Voegde hij er nog aan toe. Misschien had Lolita iets in gedachten, maar hij wist alleen maar dingen die niet zo gepast waren. 

Koningin Lolita Fullbright

“Dat ben je toch ook?” Sprak ze met een knipoog tegen hem en ze lachte zachtjes. “Soms wel dan.” Gaf ze nu aan met een grijns. Ze liet haar vingers langs de revers van zijn jasje gaan en bleef naar hem kijken. “Leroy, doe eens niet zo moeilijk, kus me gewoon.” Fluisterde ze nu aangezien hij het had over iets bijzonders. Deze dag was al bijzonder genoeg, waardoor dit moment waarschijnlijk ook heel erg bijzonder zou zijn. Ze trok hem aan de revers naar zich toe en hield haar mond vlak voor de zijne.

Koning Leroy Fullbright

Ze vond dat hij niet zo moeilijk moest doen, waardoor hij grijnsde. 'Ik doe altijd moeilijk...' Was zijn reactie, net voor hij zijn lippen op die van haar drukte. Hij trok haar dichter naar zich toe, zijn handen gingen langzaam over haar jurk heen. 'Ik denk dat je deze keer maar mee moet helpen met de jurk uittrekken, het ziet er nogal ingewikkeld uit en ik heb geen geduld, het zou nogal zonde zijn als ik deze jurk kapot maak...' Zei hij, met een plagende blik in zijn ogen. Het kwam nogal eens voor dat hij wel kleding kapot maakte, maar dat ging hij nu zeker niet doen. Hij legde zijn hand weer in haar hals, om haar een stuk feller en gretiger te zoenen. 

Koningin Lolita Fullbright

“Dat weet ik.” Mompelde ze nog tegen zijn lippen aan. Ze werd door hem gezoend en voelde hoe hij haar tegen zich aantrok. Ze kreunde zacht toen hij de zoen weer onderbrak. Ze luisterde naar hem met een glimlach en wanneer hij haar weer zoende, ging ze daar heftig in mee. Haar handen gingen naar de achterkant van haar eigen rug en ze trok haar korset los. Ze haalde diep adem, dat ding zat verdomd strak. Daarna probeerde ze het verder los te maken, maar ook zij had wel een beetje hulp nodig van Leroy.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat ze het wist, daardoor grinnikte hij even. Hij wist dat het soms vreselijk vervelend moest zijn voor haar, maar hij was gewoon niet anders, hij kon zich ook niet anders gedragen. Ze maakte haar korset los, hij hoorde haar diep ademhalen. Zijn handen gingen langzaam over de stof van haar jurk heen, die hij voorzichtig verder los maakte. Hoewel hij het prachtig vond staan, was het allemaal wel vreselijk ingewikkeld, dat was jammer. Het was handiger als hij het heel snel los kon maken. Hij drukte zijn lippen in haar hals, al heel snel gleden zijn tanden over haar huid heen. Hij beet haar zachtjes, daarna pakte hij haar hoofd vast, om haar het volgende moment wild maar vol passie te zoenen. 

Koningin Lolita Fullbright

Niet zo heel erg veel later hadden ze de jurk samen uitgekregen. Ze gooide het ding van haar af en ook de rokken die ze eronder aan had. Eindelijk verlost. Het was dan wel een prachtige jurk, hij werkte verschrikkelijk verstikkend na zo’n hele dag ermee gelopen te hebben. Ze kreunde zacht door alles wat Leroy deed. Hij wist perfect wat ze lekker vond en daarom liet ze hem ook begaan. Het was fantastisch.
Ineens drong er een onaangename geur haar neus binnen en ze keek verschrikt op. Tot haar grote schrik zag ze hoe het vuur van de kaarsen zich uitbreidde over haar jurk. Ze had per ongeluk de jurk in de kaarsen gegooid. Haar nagels klemden zich in Leroy vast. “B-brand..” Stamelde ze hem toe en ze keek angstig naar hem op.

Koning Leroy Fullbright

Zodra ze de jurk uit hadden zoende hij haar weer, zijn handen gingen snel over haar huid heen. Toen ze opeens ophield keek hij haar vragend aan, wat was er aan de hand? Hij hoopte maar niet dat het iets was waardoor ze moesten stoppen, maar toen Lolita zei dat er brand was, draaide hij zich om. Toen hij inderdaad het vuur zag, reageerde hij heel snel. 'Trek iets aan en haal hulp...' Zei hij tegen haar, daarna schoot hij zelf de badkamer in. Hij trok zijn jasje uit en hij maakte die nat, om daarna weer de badkamer uit te gaan. Hij gooide het natte stuk stof op je jurk, dat hielp wel, maar het vuur was nog niet uit. Hij voelde de warmte steeds erger worden, hij dacht snel na, maar ze hadden hier niet genoeg water staan om het te doven, waarschijnlijk. Hij twijfelde tussen een poging doen om het uit te maken, of de belangrijkste spullen te pakken. Uiteindelijk besloot hij verder te gaan met het vuur doven, de meeste belangrijke spullen lagen toch in zijn werkkamer. 

Koningin Lolita Fullbright

Leroy zei eigenlijk heel erg kalm dat ze iets aan moest trekken en hulp moest gaan halen. Ze pakte het eerste wat in haar bereik was, een overhemd van Leroy, en schoot het aan om vervolgens de gang op te rennen.
“Help! Brand! Help!” Riep ze in paniek. Ze rende door de gangen heen en verschillende wachters kwamen in actie om te helpen. Al hun gasten die bleven slapen waren dronken, iets wat nogal logisch was. Maar ze bonkte op de deuren, wat nu als de brand verder uit zou slaan? Dan moesten ze weg.
“Brand!!” Gilde ze weer. Haar hart klopte in haar keel en vol paniek ging ze op zoek naar haar kinderen. Ze stormde de kamer van Jay en Esmeralda binnen. “Er is brand jongens, kom.” Sprak ze. Esmeralda was in een diepe slaap en Lolita keek daardoor naar Jay.

Koning Leroy Fullbright

Lolita stormde de kamer uit, het duurde niet lang voor er wachter bij hem stonden om het vuur uit te maken, wat makkelijker leek dan dat het was. Het grootste probleem was het tekort aan water, maar gelukkig kwamen er al snel wachters met emmers water de kamer binnen. Ze wisten het vuur enigszins in de hand te houden, maar doven lukte niet. Leroy probeerde te bedenken wat ze het beste konden doen, met dit water konden ze nooit het hele oppervlak wat brandde nat maken, dat lukte gewoon niet. Daarom gaf hij de aanwijzingen om dekens nat te maken en die op het vuur te gooien, wat steeds beter werkte. Toch merkte hij ook dat hij het benauwd begon te krijgen door de warmte en de rook, maar hij zou zeker niet weggaan. 

Jay Fullbright

Toen hij opeens een stem hoorde knipperde hij met zijn ogen, het duurde even voor hij doorhad dat Lolita zei dat er brand was. 'Huh... Waar dan?' Mompelde hij zacht. Het was duidelijk dat Esmeralda niet wakker werd, maar hij hoorde ook nog helemaal geen geschreeuw, dus bleef hij maar een beetje naar Lolita kijken. Hij kwam wel wat overeind, als er echt iets ergs was zou hij wel snel uit bed willen om te helpen, maar nu twijfelde hij nog wat aan de ernst van de situatie. 

Koningin Lolita Fullbright

“In onze kamer, je vader probeert het uit te maken, maar het is zo groot. Ik weet niet of het lukt.” Sprak ze paniekerig tegen Jay die gelukkig wel was wakker geworden. Esmeralda draaide zich nogmaals om en nestelde zich tegen Jay aan. Wanneer het meisje drank op had, was ze echt niet wakker te krijgen. Dan sliep ze zo ontzettend vast dat er niemand meer wat van kon maken. Lolita kwam dichterbij en schudde het meisje door elkaar heen. “Wordt wakker Esmeralda, wordt wakker!” Riep ze.

Jay Fullbright

Hij knikte, daarna kwam hij overeind en trok hij snel wat kleding aan. Lolita schudde Esmeralda door elkaar, daarom pakte Jay haar armen vast. 'Hey, rustig aan...' Zei hij tegen haar. Dit werkte toch nier en zo zorgde ze er alleen maar voor dat iedereen paniekerig werd. 'Blijf gewoon hier, bij haar, ik ga wel even kijken of ik mijn vader kan helpen, als ik denk dat het niet lukt, kom ik terug en til ik haar wel naar buiten, maar nu is er nog geen reden om bang te zijn... ' zei hij kalm tegen haar, daarna liep hij wel snel de kamer uit. Eenmaal bij de kamer van Lolita en zijn vader bleef hij even staan. Het was niet rampzalig, maar ook niet iets wat je zomaar uitkreeg. Daarom liep hij naar zijn vader. 'Jay, ren met de wachters mee om wat te halen!' Zei zijn vader, dus deed hij dat en rende hij weer weg. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze keek naar Jay die rustig was en haar aansprak. Ze haalde diep adem en keek hem aan met een angstige blik in haar ogen. Ze was bang voor vuur, doodsbang. Ze trilde helemaal. Het was gewoon iets van vroeger waar ze dacht nooit meer mee te maken te hebben, maar nu… Ze had dit nooit verwacht. Ze bleef bij Esmeralda tot er iets haar te binnen schoot. Kleine Kayton. Ze keek geschrokken op, de jongen sliep naast hun kamer, maar er was een deur tussen de kamer in, de rook die zich zou ontwikkelen, zou in zijn kamer te vinden zijn. Ze keek naar Esmeralda, waarschijnlijk was zij wel veilig dacht ze zo. Daarna stond ze gehaast op en rende ze het kleine kamertje in dat compleet blank stond van de rook. Ze hoorde het kindje helemaal niet. Het was doodstil in de kamer. “Kayton?” Klonk haar stem in paniek. Ze baande zich een weg naar zijn bedje en haalde hem eruit. Ze hield hem dicht tegen haar aan en liep zo de kamer uit. Op de gangen bekeek ze het jongetje, maar ze zakte vol verdriet en verslagen tegen de muur aan. Tranen liepen over haar wangen en ze hield het kindje dicht tegen haar aan. “Nee… Kayton…” Snikte ze en ze aaide door zijn haren heen. Kayton was er niet meer…


Sorry, gewoon geen zin om dat kind te spelen haha

Koning Leroy Fullbright

Hij begon flink te hoesten door de rook, hoewel het vuur minder werd, stond hij ondertussen zo lang in de rook dat hij amper nog zuurstof binnen kreeg. Toen Jay weer tevoorschijn kwam, voelde hij hoe zijn zoon hem vastpakte en meenam de kamer uit. ‘Rustig adem halen…’ zei Jay tegen hem, wat Leroy ook probeerde, maar toch bleef hij ontzettend hoesten. Zijn zoon pakte een glas water voor hem, waar hij voorzichtig een paar slokken van nam, zodat hij weer iets tot rust kwam en hij wat beter adem kon halen. ‘Ze redden het ook echt wel even zonder jou…’ zei Jay glimlachend tegen hem. ‘Ik help gewoon graag,’ was de reactie van Leroy, met schorre stem. Het ging meteen al een stuk beter nu hij weer fatsoenlijk adem kon halen. Er kwam een wachter naar hem toe om te zeggen dat het vuur minder werd, Leroy knikte tevreden. Gelukkig maar.


je bent echt erg xd

Koningin Lolita Fullbright

Huilend van verdriet zat ze daar maar, alles ging langs haar heen wat er verder nog gebeurde, haar wangen waren nat van de tranen. Dit was niet het soort trouwdag die ze zichzelf had voorgesteld. Dit was vreselijk. Een trouwdag die veranderde in een nachtmerrie. Ze werd ineens voorzichtig beetgepakt bij haar arm en voorzichtig naar een veilige kamer gebracht. Het dienstmeisje gaf haar wat te drinken en liet Leroy halen door iemand. Ze was heel voorzichtig en zachtaardig voor Lolita, ze zei eigenlijk niets, maar toch vond Lolita het fijn.

Koning Leroy Fullbright

Toen hij opeens geroepen werd, keek hij langzaam op. Het klonk nogal paniekerig, waardoor hij meteen het idee had dat er iets aan de hand was. 'Jay, vertel even tegen iedereen dat de kust veilig is...' Zei hij tegen zijn zoon, daarna liep hij mee. Ze wilde niet vertellen wat er aan de hand was, wat hij duidelijk niet waardeerde. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij zuchtte zacht. Hij baalde hier allemaal heel erg van, maar nu was het tenminste voorbij. Hij werd een kamer in gebracht, hij had duidelijk echt geen idee wat er aan de hand was. 'Lolita, wat is er? Je hoeft niet bang te zijn, het is voorbij nu...' Zei hij glimlachend tegen haar, terwijl hij naar haar toe liep. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze hoorde Leroy niet zo heel erg veel later naar haar toekomen. “Nee, het is pas net begonnen…” Klonk haar stem vol verdriet. Het ongeluk kleefde aan hun als honing. Alsof ze ondergedompeld waren in ongeluk. Nu ze getrouwd waren, leek dat alleen nog maar erger te zijn geworden. Ze bleef de jongen heel erg dicht tegen zich aanhouden en streek door zijn dunne en kwetsbare haren heen. “Hij is dood… Leroy, hij is verdomme dood, omdat ik zo dom ben geweest om mijn jurk in de kaarsen te gooien. Hij is dood door mijn fout. Gestikt in de rook…” Ze was vanuit het niets ontzettend kwaad op zichzelf.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat het pas net begonnen was, dat begreep hij echt niet. Opeens zei ze dat hij dood was. Hij keek haar raar aan, hij snapte er helemaal niets van. Het duurde heel lang voor hij besefte dat Kayton dood was. Hij kwam langzaam dichterbij, hij stak zijn hand uit naar zijn zoon, maar voor hij hem raakte liet hij zijn hand zakken. 'Het is net zo goed mijn schuld... Ik... Ik...' Zei hij heel zacht. Hij kon dit duidelijk echt niet bevatten. Hij keek weer naar het kindje en hij slikte moeizaam. Hij wilde dit niet zien, hij wilde het niet voelen, hij wilde het allemaal niet geloven. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij kneep zijn ogen dicht. Hij wilde weglopen, maar hij wilde bij Lolita zijn. 'Kan je hem wegleggen? Alsjeblieft... Ik kan hier niet tegen, ik wil het niet zien...' Zijn stem klonk paniekerig en benauwd. Zo rustig als hij net nog geweest was, zo in de war was hij nu. Kayton was dood. Hij kneep zijn ogen dicht, maar aan zijn houding was wel te zien dat het niet goed ging. 

Koningin Lolita Fullbright

Er werd haar gevraagd of ze hem niet weg kon leggen, Leroy kon de confrontatie niet aan. Ze schudde haar hoofd en drukte het kindje nog dichter tegen haar aan. “Kan ik niet..” Klonk ze met een dichtgeknepen keel en wat paniekerig keek ze op naar Leroy. “Ik wil geen afscheid van hem nemen, hij hoort er nog te zijn, hij hoort nog te spelen met zijn favoriete beer.” Tranen gleden weer over haar wangen en ze snikte. “Onze zoon… ons teken van liefde, van vrede en geluk.” Jammerde ze nog steeds.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat ze het niet kon, de woorden die volgden gingen langs hem heen. Zijn hartslag was vreselijk verhoogd en hij voelde dat het klamme zweet hem uitbrak. Hij keek geen seconde naar het lichaam, hij kon dit gewoon echt niet. 'Dan ga ik wel...' Zei hij met trillende stem. Hoewel hij er zo vers graag voor Lolita wilde zijn, kon hij dat niet op dit soort momenten, omdat hij hier door alles niet mee om kon gaan. Zeker omdat het Kayton was. Hun zoon. Hij kreeg een brok in zijn keel en hij deed vreselijk zijn best om de tranen binnen te houden. Het was hun gewoon niet gegund. Hij had zo graag een kindje met haar gewild, maar hij had kunnen weten dat het fout zou gaan. 'Ik ben in mijn werkkamer...' Zei hij, zijn stem trilde steeds erger en hij voelde dat hij duizelig werd, daarom schoot hij meteen de kamer uit.

Leroy Dawnroad?? Hahahah

Koningin Lolita Fullbright

“Nee!” Riep ze meteen uit wanneer Leroy aangaf dat hij wel wegging. Ze keek hem smekend aan. “Blijf bij me, alsjeblieft, Leroy, ik heb je nodig, ik heb je zo erg nodig… maar ik kan hem niet loslaten, ik wil hem nog niet laten gaan.” Snikte ze ontzettend in tweestrijd.
Ze gilde haast zijn naam uit toen hij toch echt opstond en vertrok. Ze had een vertrouwd iemand nodig aan haar zijde, die tegen haar sprak, die haar verdriet deelde, anders werd ze gek. Ze zakte op de grond en gek van verdriet, bleef ze om haar zoontje huilen. Ze hield hem ontzettend stevig in haar armen, niet van plan om hem ook maar los te laten.

Koning Leroy Fullbright

Hij vond het verschrikkelijk om haar zo wanhopig te horen, maar dit kon hij niet aan. Hij kon hem niet zo zien, echt niet. Hij kon het gewoon niet hebben. Hij wilde er graag voor haar zijn, maar dat ging niet als ze Kayton vast bleef houden, want daar kon hij gewoon niet mee omgaan. Hij wilde het niet zien en hij wilde het al helemaal niet geloven. Hij had het gevoel dat iedereen naar hem keek, maar zonder ook maar iets te zeggen ging hij zijn werkkamer in. Hij sloot de deur achter zich en hij kneep zijn ogen dicht, maar omdat hij nu alleen was, liepen de tranen over zijn bleke gezicht heen. Hij trilde, hij liet zich op de bank zakken en hij begon zacht te snikken. Dit waren momenten waarop hij de steun van Kayton zo erg mistte.  Hij wilde Lolita steunen, maar hij kon het niet. De oude koning had hem kunnen helpen, het was degene die het dichtste bij Leroy stond, die op dit soort momenten tot hem door kon dringen. Maar nu waren ze allebei dood. Hij had gewoon geen kind moeten willen, dat had dit veroorzaakt. Nu was hij al helemaal bang voor nog een zwangerschap. Hij ademde trillend in, zijn borstkas deed vreselijk veel pijn. Hij kwam langzaam overeind om voor zichzelf een glas cognac in te schenken. 

Foutje...