Medieval Times

Chayenne Lahero

Carmen had even geen tijd voor haar en bij Reth was ze liever niet in de buurt. Ze vond hem niet fijn. Hij had iets over zich wat haar bang maakte, nog steeds. Bij Baltasar was ze heel erg graag. Ze mocht hem heel erg vaak meehelpen en de koekjes versieren die hij maakte, maar hij was nu bij Carmen dus hij had ook geen tijd. Floréna kende ze niet zo heel erg goed en die had het ook best vaak druk met Reth. Ze verveelde zich nu stierlijk in haar eigen kamer. Na een tijdje werd er aangeklopt en opende iemand de deur. Ze glimlachte een beetje wanneer ze Floréna zag. Ze leek verdrietig te zijn en Chayenne kwam langzaam van haar bed af en liep naar haar toe. Ze gaf haar een knuffel en glimlachte naar haar.

Floréna

In eerste instantie stond ze enkel maar wat in de deuropening. Floréna was nooit een held met kinderen geweest, en dat bleek ook nu weer. Toen Chayenne haar omhelsde was ze even stil. "Hey lieverd..." Zei ze waarna ze met haar hand even over haar rug heen streek. "Heb je tijd en zin om met zijn tweeën iets leuk te gaan doen. Gewoon met zijn tweeën zonder wachters en ridders erbij. Een stukje gaan paardrijden, of misschien wel gewoon even wandelen, even het dorp in... Jij mag het zeggen." Zei ze op vriendelijke toon tegen Chayenne. Ze wilde even niet aan Reth aan denken. Ze wilde het echt niet. "Het spijt me dat ik laatst zo weinig tijd voor je had, het was niet goed." Voegde ze er aan toe. Ze liet Chayenne voorzichtig los. "Je wordt met de dag mooier. Je hebt enorm veel van je boer weg."

Koning Leroy Fullbright

Ze vroeg of hij bij haar kwam liggen, voor hij kon zeggen dat hij dat niet een heel goed idee vond, lag hij al naast haar. Hij luisterde naar haar prachtige stem en hij zuchtte zacht. 'Ik weet het ook wel....' Zei hij zacht, mompelend. Hij wist het wel, maar hij kon er nog niet echt mee omgaan. Hij pakte de hand van Lolita stevig vast en hij drukte zijn lippen zacht in haar hals. 'Ik kan niet bij je liggen...' Mompelde hij met zijn lippen tegen haar huid aan. Hij streelde met zijn vingers langs haar gezicht en daarna kwam hij wat overeind. Het was beter als hij apart zou slapen. 'Ik ga wel op de bank liggen... Kan ik nog iets voor je doen?' Vroeg hij zacht. Hij vond dit echt vreselijk, het was aan zijn blik te zien. Het maakte hem gek, het verbaasde hem dat hij het nog zo lang volhield. 

Chayenne Lahero

Ze noemde haar lieverd en daardoor glimlachte ze even. Ze vroeg of ze zin had om iets leuks te gaan doen samen, zonder wachters of wat dan ook. “Wat is er gebeurd?” Vroeg ze daardoor zachtjes, dit stelde Floréna nooit voor en daarom vond ze het een beetje raar. “Ik wil wel graag naar het dorp, ik ben er al heel lang niet meer geweest, het is daar altijd zo gezellig.” Klonk ze nu wat enthousiaster tegen Floréna en ze grinnikte zacht even. Daarna speet het Floréna dat ze zo weinig tijd voor haar had. “Ach, het is niet zo erg, normaal zijn Carmen of Baltasar er wel.” Ze haalde haar schouders op en ze bloosde wanneer ze zei dat ze elke dag mooier werd.


Lolita Samira

Hij wist het wel, maar hij deed het toch niet. Ze voelde hoe hij haar hand pakte en zijn lippen in haar hals drukken met de woorden dat hij niet bij haar kon lichen. Hij streelde nog even langs haar gezicht en kwam daarna overeind. Hij ging op de bank slapen en vroeg of hij nog iets voor haar kon doen. Ze keek hem wat verdrietig aan. “Ik wil zo graag gewoon bij je slapen… gewoon tegen je aan liggen en jouw armen om me heen voelen, om te weten dat alles goed is tussen ons. Om gerust gesteld te worden…” Fluisterde ze hem toe met een brok in haar keel. “Maar het is beter als je het niet doet… dat weet ik.” Ze wreef de tranen van haar gezicht af. “Ik trek het me misschien ook wel iets teveel aan.” Zei ze zacht.

Floréna Lahero
"Iets tussen mij en Reth... Voorlopig wil ik hem eve niet zien." Antwoordde ze op de vraag van Chayenne. Haar gedachtes dwaalde gelijk weer wat af naar Reth. In het dorp was de kans klein dat ze hem tegen kwamen en ze probeerde haar aandacht weer op Chayenne te richten. "Laten we dan maar gelijk gaan. Je hebt gelijk, er hangt altijd een gezellige sfeer in het dorp. We drinken gewoon ergens wat en kijken wat rond." Zei ze. Ze wierp nog even een snelle blik in de spiegel. Het was aan haar te zien dat ze een zware week vol zorgen achter de rug had. Ze bleef er maar niet te lang bij stil staan. "Gaan we lopend of te paard? Jij mag het zeggen." Zei ze tegen Chayenne.

Koning Leroy Fullbright

Door wat ze zei voelde hij zich direct vreselijk schuldig. Hij wilde er gewoon voor haar zijn, zonder dat hij al deze sterke gevoelens had. Dat ging misschien wel nooit lukken, maar hij wilde het wel heel graag. Hij kwam weer bij haar zitten en hij legde zijn hand in haar hals. ‘Lolita, niet huilen alsjeblieft…’ zei hij zacht. ‘Ik vind dit vreselijk moeilijk. Ik ben doodsbang om al alleen door de gang te lopen, omdat ik mezelf niet vertrouw. Ik wil alleen maar bij jou blijven, zodat ik het niet in mijn achterlijke hoofd haal om iets bij iemand anders te proberen. De vorige keer dat het zo mis ging, weet ik nog heel goed en ik wil dat niet nog eens. Het verbaasd mij dat het al zo lang zo goed gaat, maar ik weet dat ik dit niet veel langer vol ga houden… alles rondom Esmeralda maakt het niet veel makkelijker en die droom heeft er voor gezorgd dat mijn geduld al helemaal op is. Ik wil alleen niet dat jij er de dupe van wordt. Je hebt het al zo vreselijk zwaar en je doet alles al zo goed, ik wil je zo graag laten zien dat ik de man kan zijn die je verdient, maar ik ben zo bang dat het mij niet zal lukken…’ zei hij zacht, met een doordringende maar trieste blik in zijn ogen.

Carmen Samira

Ze luisterde naar Baltasar en ze zuchtte zacht. ‘Ik weet het, Baltasar… ik vind het ook heel erg voor jou. Je bent een ontzettend leuke man en je verdient beter dan dit… ‘ mompelde ze zacht tegen hem. Toen er op de deur geklopt werd keek ze langzaam op, daarna kwam ze overeind. Ze opende de deur en pakte de brief aan, die ze meteen doorlas. Het was een kwestie van tijd voor ze iets van haar gehoord zou hebben, dit viel misschien nog wel mee. Ze keek weer naar Baltasar en ze slikte even. Dit was gewoon waanzin, ze kon er zo makkelijk voor zorgen dat het normaler zou gaan. ‘Ik moet even met Reth gaan praten, Baltasar. Dit kan zo gewoon echt niet. Ik kom zo bij je terug, dat beloof ik je,’ zei ze zacht tegen hem, daarna liep ze met de brief nog in haar hand naar de kamer van Reth toe. Ze opende zijn deur na ze kort geklopt had, hij vond het vast niet erg als ze zo binnenviel, ze wilde gewoon niet langer wachten. ‘Ik heb een brief van Floréna,’ zei ze eerst tegen hem, terwijl ze langzaam iets dichterbij kwam. ‘Ik denk niet dat ik dit kan, Reth. Ik hou van je, maar dit gaat veel te ver, veel verder dan ik ooit van mijzelf had kunnen denken. Het is beter als dit ophoudt voor het echt begonnen is. Ik kies voor Baltasar, jij kiest voor Floréna en we gaan gewoon proberen om normaal zakelijk met elkaar om te gaan. We kunnen het op zijn minst proberen. Ik weet zeker dat Floréna meteen terugkomt als jij zegt dat dit een fout was en dat het je echt spijt… het is beter…’ sprak ze zacht tegen hem.

Baltasar Khan & Koning Reth Kingston

Hij verdiende beter dan dit en hij haalde zijn schouders even op. “Het lot zou het wel zo voor me gewild hebben.” Zuchtte hij zacht. Carmen opende de deur en hij zag hoe ze een brief las, meteen daarna moest ze met Reth praten. Ze kwam zo terug en daarom knikte hij een beetje en ging hij op een stoel in de hoek van haar kamer zitten.
Na een korte klop werd zijn deur geopend. Hij stond met zijn rug naar de deur toe en had zijn handen achter zijn rug in elkaar gevouwen terwijl hij in de vlammen van zijn open haard staarde. Hij keek degene niet aan, al gauw wist hij dat het Carmen was. “Houd op, Carmen, het is alles of niets, jullie beide of niemand. Veel geluk met Baltasar.” Klonk zijn stem bars en kil. “Ik zal van je af blijven.” Sprak hij daarna nog met een korte knik. Hij draaide zich nog steeds niet om en bleef stokstijf staan. Hij liet niets van zijn emoties zien hierover, alhoewel hij die wel had, natuurlijk, maar hij wilde ze aan niemand laten zien, helemaal niemand.


Chayenne Lahero

Het ging over Reth en Floréna wilde hem voorlopig niet zien. Dat vond ze helemaal prima, zelf zat ze ook niet op de man te wachten. Heel even haalde ze haar schouders op. Ineens veranderde Floréna en zei ze dat ze maar gelijk moesten gaan want er hing inderdaad een gezellige sfeer in het dorp. “Vooral nu! Ik denk dat het binnenkort gaat sneeuwen!” Riep het meisje nu uit. Ze pakte de hand van Floréna en nam haar mee haar kamer uit. “Lopend, het is niet zo ver en dan doen we er langer over.” Lachte het meisje.

Floréna Lahero
Er verscheen een glimlach op haar gezicht door het enthousiasme van Chayenne. "Ik ben hier nog nooit geweest als er sneeuw lag. Maar het moet prachtig zijn. Wit kasteel en witte sneeuw." Zei ze tegen Chayenne. Toen zij haar hand vast pakte was ze even verbaasd. Ze liet Chayenne maar, eigenlijk vond ze het ook wel leuk. "Dan gaan we lopend, gezellig met zijn tweetjes naar het dorp." Sprak Floréna. Het duurde niet lang voor ze het kasteel uit waren. Ze was bang dat Reth haar misschien voor goed weg zou sturen en dat ze echt alles kwijt was. De laatste weken had ze met een aantal mensen toch een goede band opgebouwd.
"Misschien kunnen we nog even langs bij de bakker om wat lekkers te halen voor vanavond. Of misschien zelfs wel even kijken voor een mooie jurk." Zei ze nu tegen Chayenne.
"Ik moet je trouwens ook nog wat vertellen, iets wat ik al eerder had moeten doen." Mompelde ze er nu achteraan.

Chayenne Lahero

Floréna was hier nog nooit geweest als er sneeuw lag. Daardoor glimlachte ze. “Het is dan echt heel erg mooi, dan ben ik altijd blij dat ik hier woon, want het is zo mooi.” Sprak ze vrolijk. Samen liepen ze het kasteel uit en waren ze op pad om naar het dorp te gaan, ze had zelf een dikke bontmantel om haar nek hangen een prachtige witte. Haar lippen waren wat rood door de kou en haar blonde krullen omlijsten haar gezichtje. Ze gingen gezellig samen lopen en Floréna opperde wat mogelijkheden om in het dorp te gaan doen. “Ja, leuk! Maar moet ik dan echt wachten tot vanavond voor ik wat lekkers mag?” Vroeg ze nu met een grijns en een klein pruillipje.
Ze moest haar nog iets vertellen en daardoor keek ze wat verbaasd omhoog naar de vrouw. “Wat is er dan?” Vroeg ze behoedzaam.

Floréna Lahero

Ze lachtte even om de woorden van Chayenne. "Dat wordt zo te horen vanmiddag. Natuurlijk lief, wat maakte het uit of we het vanmiddag of vanavond op eten. Dan hebben we alleen vanavond niks meer over." Zei ze plagend. Daarna werd haar blik weer wat serieuzer. Mijn broer, jou vader dus had een prachtig landhuis met een enorm stuk land erbij. Het staat daar op het moment maar een beetje te verwaarlozen, iets wat echt zonde is. Het is nooit duidelijk geworden aan wie hij het heeft nagelaten. Niemand had natuurlijk verwacht dat hij zo vroeg zou sterven. Maar als de traditie zich voorzet wordt het nagelaten en jou. De enigste die daar tussen zou kunnen komen ben ik, maar ik gun het jou. Jij bent zijn dochter en ik heb helemaal niet veel contact meer met hem gehad sinds hij hier naar toe kwam." Probeerde ze Chayenne uitleggen. Ze haalde even diep adem. "Als je het wilt, dan is het van jou. Er zijn mensen die heel graag willen zorgen dat het weer iets wordt. Reth heeft er volgensmij nog niet naar omgekeken en het is niet ver van hier. Al doe je het maar om het land Chayenne, van wat hier staat verdien jij ook een stukje. En zo kan ik je tenminste iets terug geven. Onze familie heeft altijd je opa, Kayton, gediend. En wat mij betreft blijft dat zo." Zei ze nu vastbesloten. "Dat neemt niet weg dat ik niet meer om Reth geef, dingen zijn op een bepaalde manier gelopen en daar kan ik je verder niet in sturen. Ik hoop dat het goed komt tussen ons twee, maar dan moeten er dingen veranderen." Ging ze verder. Het was een heel verhaal wat ze Chayenne vertelde. "Ik weet dat het onverwacht komt en dat het een heel verhaal is. Ik wil je nergens toe dwingen of wat dan ook. Maar denk erover na. Je bent nog jong en het is een hele verantwoordelijkheid. Ik ben bereid je te helpen." Sloot ze haar verhaal af.

Chayenne Lahero

Het maakte volgens Floréna niet uit of ze het vanmiddag al zou opeten of vanavond pas, dan had ze voor vanavond alleen niets. Ze haalde haar schouders een beetje op. “Dat maakt niet uit.” Zei ze met een glimlach, ze kon het toch wel krijgen als ze het echt graag wilde. Daarna begon Floréna aan een verhaal, over haar vader en zijn huis. Ze luisterde nadenkend naar haar en bleef stil staan toen ze het dorp hadden bereikt. “Maar het kasteel is ook al van mij.” Sprak ze tegen haar, ze begreep het niet zo goed. “Ik denk dat ik liever bij Carmen en bij Baltasar in de buurt blijf wonen, ze leren me heel erg veel en ze zijn ook heel erg lief.” Nee, ze wilde die twee echt absoluut niet in de steek laten, ze betekenden heel erg veel voor haar. “Jij mag het huis hebben, Floréna.” Zei ze nu tegen de vrouw. “Jij moet ook ergens wonen en dan blijft het toch in de familie van papa!” Sprak ze vrolijk. Het had voor haar geen waarde, ze was er nog nooit geweest en ze had geen flauw idee hoe het eruit zag. “Straks ben ik koningin, dan hoor ik op het kasteel te wonen, niet in een ander huis.” Zei ze nog. Daarna huppelde ze onbezorgd het dorp binnen. Ze werd door vele mensen begroet en dat vond ze heerlijk.

Carmen Samira

Reth kon echt het bloed onder haar nagels vandaan halen door het botte gedoe, het was maar goed dat ze wist dat hij ook anders kon zijn. ‘Reth ,doe alsjeblieft normaal. Ik snap dat dit voor jou lastig is, maar dat is het voor mij net zo goed. Als je het nog niet door hebt, ik probeer verdomme het beste te doen voor jou, ja? Dan mag je mij ook normaal behandelen. Ik kies voor Baltasar, jij kiest voor Floréna. Het is onzin dat je ons allebei wilt. Als ik het niet wil, hoef je niet eens te kiezen en hoef je niet moeilijk te doen. Kies voor jezelf en voor Floréna, alsjeblieft. Het is beter voor je…’ zei ze zacht tegen hem. Ze pakte hem vast en draaide hem om, ze kon er echt niet tegen om naar zijn rug te staren.’Zeg haar dat het een vergissing is, dat dit mijn schuld is, wat je maar wilt, maar dat je voor haar kiest. We zien dan vanzelf wel hoe we met elkaar omgaan, maar ik wil niet dat je mij zo behandeld. Je kan wel normaal doen en niet zo vreselijk bot, ik heb je niets misdaan…’

Juliette Devoné

Het enige waar ze aan kon denken nu was thuis. Ze moest gewoon naar huis, naar haar broers. Maar het kon niet, ze kon hier niet weg. Haar vader was er gewoon niet meer, het drong amper tot haar door. Het leek of ze aan de grond genageld stond, zich niet kon bewegen. 'Bedankt, dat je me het verteld heb.' Haar stem klonk schor, zacht. Alleen bleef ze achter, ze leunde tegen de muur aan, alles leek te draaien, wazig te zijn. Ook al was het te verwachten, het kwam als nog als een keiharde klap in haar gezicht dat haar vader er niet langer was. Opnieuw streek ze met de rug van haar hand haar gezicht droog, al bleven de tranen komen. Haar ademhaling was onrustig, ze snikte en ze leek amper grip te hebben over haar eigen lichaam. Diep ademde ze in, ze moest rustig worden. Met moeite wist ze haar ademhaling onder controle te krijgen waardoor ze weer iets rustiger werd. De zonnestralen verwarmden haar vochtige en rode wangen door de tranen. Nogmaals ademde ze diep in en uit, ze moest zich herpakken, ze moest terug aan het werk....

Duke Samira

Hij liep weg, het was beter als hij richting huis ging, hij moest maar afstand houden de komende dagen, dat was wat beter. Toen hij verder liep, zag hij opeens iemand tegen de muur staan, het meisje was duidelijk overstuur. Daarom bleef hij staan, hij vond het heel sneu om dit zo te zien. ‘Hey…’ zei hij zacht, zijn stem klonk kalm, maar lichtelijk bezorgd. ‘Kan ik iets voor je doen? Wat is er gebeurd?’ vroeg hij, nog zachter. Zijn blik was doordringend, maar wel vriendelijk, zoals meestal. Hij wilde graag iets voor het meisje betekenen, maar dat had hij ook bij iedereen. Tegenwoordig vond hij het belangrijk om mensen te helpen.

Juliette Devoné

Gespannen keek ze op toen ze een onbekende stem hoorde opdoemen. De persoon tegenover haar vroeg of hij wat voor haar kon doen, wat er gebeurd was. Hij klonk vriendelijk, maar het was een wildvreemde voor haar. Met haar bruine kijkers keek ze hem even aan. Het oogwit van haar ogen was rood, doordat ze gehuild had. 'Vast niet.' Stelde ze zacht vast en haalde vervolgens haar schouders op. 'Ik heb niet zo leuk nieuws gehad net, vandaar.'  Haar stem klonk schor, duidelijk gebroken. Haar armen kruiste ze voor haar borst en moeizaam perste ze een kleine glimlach rond haar volle lippen. 'Maar bedankt voor het aanbod en de belangstelling.'  Voegde ze er vriendelijk en beleefd aan toe.

Duke Samira

Ze wilde duidelijk niet echt praten over wat er aan de hand was, maar dat kon hij wel begrijpen als het zo iets ergs was. ‘Oké, dat snap ik wel…’ zei hij zacht tegen haar. Hij haalde een hand door zijn blonde haar en hij zuchtte even. ‘Je kan wel eerlijk zijn, soms heb je dat gewoon nodig, of heb je andere mensen waar je terecht kan? Als je je zo voelt, moet je niet alleen zijn…’ zei hij zacht. Hij wist hoe het was om moeilijke dingen alleen te doen, het was vreselijk, zeker voor jonge mensen was het niet goed om zware dingen alleen te doen.

Juliette Devoné

Wat wantrouwend keek ze kort naar hem, duidelijk niet wetend wat ze hier mee aan moest. Hij was ontzettend vriendelijk tegenover haar, maar ze kende hem niet. Ze was niet zo iemand die mensen snel vertrouwde en liet al helemaal niet graag dingen van zichzelf zien. Je kon haar dan ook wel als terughoudend en voorzichtig beschrijven in dat opzicht. Soms had je het nodig om eerlijk te zijn. Zachtjes schudde ze haar hoofd bij het horen van zijn vraag. 'Niet bepaald.' Gaf ze eerlijk toe. 'Dat is het probleem juist...' Het was niets meer dan een fluistering, eigenlijk amper te verstaan. Onrustig streek ze haar jurk recht en keek naar de grond.

Duke Samira

Ze was voorzichtig, hij begreep het wel, hij zou ook zo doen als hij iemand niet kende. Ze gaf aan dat ze eigenlijk niemand had, dat was het probleem. ‘Hey, als je wilt kan je met mij meekomen… je kan met mijn vriendin praten, ze is goed in dit soort dingen… je kan bij ons wat eten en drinken, als je wilt…’ bood hij aan. Hij wist niet goed hoe hij haar moest helpen, maar hij wilde wel echt zijn best doen. ‘Wil je mij vertellen wat er gebeurd is? Heb je een paard? Dan kan je met mij mee naar huis…’ stelde hij daarna voor. Als ze het niet wilde, begreep hij het ook wel, maar hij wilde het gewoon aanbieden, voor het geval ze het wel zag zitten.

Juliette Devoné

Een kleine glimlach sierde haar gezicht. 'Bedankt voor het aanbod, maar ik kan niet zomaar weg hier. Ik moet nu eigenlijk ook weer aan het werk.' Haar stem stierf zacht weg. 'Nee, heb ik niet. ' Ze wilde zo graag naar huis toe, maar ook al kon ze weg, dan moest ze lopen. Ze trok haar schort weer netjes en veegde met haar ijskoude vingers even onder haar ogen. 'Als ik de mogelijkheid had om weg te kunnen hier, zou ik na huis gaan. ' Legde ze hem uit. 'Maar die is er niet, dus ga ik maar weer aan het werk. In ieder geval, nogmaals bedankt.' Haar stem klonk vriendelijk en vol dankbaarheid.

Duke Samira

‘Je kan heus wel weg…’ zei hij zacht tegen haar. ‘Onder deze omstandigheden wil je toch niet werken? De koning begrijpt dat ook wel. Ik ken hem goed, maak je maar geen zorgen, ik regel het wel…’ zei hij met een glimlach op zijn gezicht, al was hij er zelf niet eens zo zeker van. Leroy zou het toch wel begrijpen? Duke hoopte dat het helemaal niet nodig was om hem te overtuigen, want hij wist dat het misschien niet zo verstandig was om hem nu onder ogen te komen. ‘Hey, wacht eens even,’ zei hij, toen ze aanstalten maakte om weer weg te gaan. ‘Je kan naar huis hoor. Echt. Ik beloof het je,’ zei hij, op doordringende toon. Hij vond het achterlijk dat iemand moest werken als ze zo overstuur was, dat kon gewoon niet.

Jay Fullbright

Hij was druk aan het schrijven, hij was hard bezig met het plan voor de trainen, het was eigenlijk ook zo’n beetje het enige wat zijn aandacht had. De rest was saai in vergelijking met dit. Hij hield vreselijk veel van het trainen en van het vechten, waardoor de rest gewoon niet meer interessant was voor hem. Eigenlijk was het niet altijd goed, maar hij deed zijn best om alles te leren, hij had er gewoon geen concentratie voor. Hij was bijna klaar, als zijn vader het plan goed vond, mocht hij zelf ridders gaan trainen. Er was bijna niets wat hem leuker leek dan dat, dus moest het plan wel perfect zijn, want hij wilde ook dat zijn vader heel trots op hem was. Zodra hij het af had, kwam hij overeind, hij wilde het Esmeralda laten zien. Hij had dingen bedacht die anders waren dan nu, met de informatie die hij uit boeken gehaald had. Nu trainden de ridders eigenlijk vooral bij het kasteel, op het trainingsveld. Maar als ze ooit moesten vechten, zou dat gebeuren op ander terrein, niet op het terrein van het veld. Daarom wilde hij ridders meenemen het bos in, zodat ze gebruik leerden maken van de omgeving, omdat je daar veel voordeel uit kon halen. Hij hoopte maar dat zijn vader het geen onzin vond, daarom wilde hij het eerst met Esmeralda overleggen. ‘Esmeralda, mag ik binnen komen?’ vroeg hij, nadat hij op haar deur geklopt had.

Juliette Devoné

Hij zei dat hij het wel zou regelen, dat hij de koning goed kende en ze zich geen zorgen moest maken. Een hoopvolle twinkeling kwam in haar ogen opdagen, zou ze dan echt terug kunnen? Al snel verdween dit weer toen ze bedacht dat ze er een paar dagen over zou lopen. Anderzijds zou ze wel even thuis kunnen zijn, dat had ze er zeker voor over hebben. Nogmaals overtuigde hij haar dat ze weg kon, naar huis, door zijn woorden vormde er een kleine glimlach op haar gezicht. 'Dat zou wel ontzettend fijn zijn.'  Gaf ze eerlijk toe nadat ze toch was blijven staan. 'Maar ik zou er alleen al een paar dagen over lopen, heen en terug, ik zou dus echt enkele dagen weg zijn...' Ze was te negatief, dit was haar kans en nu nog steeds dacht ze na over de dingen waarom het niet kon. Dit kwam voort uit haar voorzichtigheid, maar ook haar verleden. Ze was veelte probleemgericht, terwijl oplossingsgericht een veel beter uitgangspunt zou zijn. Ze leefde nog teveel in het verleden, terwijl ze juist met haar toekomst bezig moest zijn.

Koning Reth Kingston

Hij moest normaal doen, maar hij bleef kil en afstandelijk tegenover haar. Hij deed zijn best tenminste en hij kwam geloofwaardig over als hij Carmen zo hoorde. Ineens draaide ze hem om en hij keek haar een moment recht in haar ogen aan. Daardoor glinsterden er tranen in zijn ogen. Hij had het er vreselijk moeilijk mee en kreeg een brok in zijn keel. “Ik heb Floréna gezegd dat ze niet meer terug mocht komen als ze weg zou gaan. Haar vorige man is weer hier, ze mag naar hem toe. Daar is ze vast een stuk gelukkiger. Carmen, ik zal ook altijd jaloers zijn op Baltasar. Het is beter als ik van nu af aan alleen ben. Dan kan ik niemand verdriet doen en ben ik ook niet egoïstisch.” Hij gaf haar haast een kijkje in zijn hoofd, normaal gesproken zou hij zoiets nooit doen, hij was altijd iemand van wie je geen hoogte kon krijgen, maar nu leek hij haast te breken. Zijn schouders hingen en hij zag er wat ongelukkig uit.


Lolita Samira

Leroy kwam bij haar zitten en ze voelde zijn hand in haar hals. Ze moest niet huilen van hem, ze drukte haar hoofd tegen hem aan en luisterde naar hem. Ze wist heus wel dat hij gelijk had, eigenlijk was ze gewoon gemeen voor hem, ze vond zichzelf echt gemeen dat ze dit van hem verlangde. Ze voelde zich haast al meteen schuldig. “Je bent de man die ik verdien, in ieder geval ben je de man die ik wil. De enige die ik wil.” Fluisterde ze hem toe. “Leroy het spijt me dat ik zoveel van je eis… het is helemaal niet mijn bedoeling, ik weet dat je het niet kan.” Ze keek naar hem op.


Esmeralda Samira

Het meisje was druk in haar kamer bezig. Ze was boeken aan het lezen en dingetjes aan het noteren en wat aan het krabbelen. Af en toe had ze geen zin meer tussendoor en begon ze wat te tekenen. Ineens hoorde ze geklop op de deur en de stem van Jay. “Komt u maar!” Plaagde ze hem. Ze lag op het bed met alle boeken en papieren om haar heen uitgestald. Haar benen had ze in de lucht gestoken en die liet ze wat heen en weer bewegen terwijl ze afwachtend keek naar de deur.

Carmen Samira

Zodra ze in zijn ogen kon kijken, wist ze dat dit nooit meer goed zou komen. Dit was een situatie die altijd pijnlijk zou blijven, welke oplossing ze ook zouden kiezen. ‘Ze komt terug, Reth. Dat weet jij ook. Het is slechts een kwestie van tijd tot ze weer bij je terug komt, ze gaat niet terug, dat weet ik zeker…’ fluisterde ze. Ze sloeg haar armen om zijn lichaam heen en ze ging iets dichter tegen hem aan staan. ‘Jij hoort niet alleen te zijn, dat weet je ook wel. Dat moet je jezelf niet aandoen, waarom zou je dat ook doen? Bovendien zal je nooit echt alleen zijn, want ik ben er altijd. Misschien op een andere manier, maar toch. Vriendschap kan soms veel sterker zijn…’ voegde ze er aan toe. Hij moest inzien dat er nog genoeg positieve kanten waren.

Koning Leroy Fullbright

Door haar zachte woorden slikte hij, ze kon het zo vaak zeggen, dit zou hij nooit echt aannemen. Het bleef heel moeilijk. Het speet haar dat ze zoveel wilde, ze wist dat hij het niet kon. Dat was juist hetgene dat hem het meest frustreerde. Hij kon het niet, ze wist het, maar stiekem hoopte ze dat hij altijd dicht tegen haar aan kon liggen, dat hij er altijd voor haar kon zijn. Maar dat was tegen beter weten in, want het zou niet zo zijn, nooit. Er zouden altijd momenten zijn dat hij het echt niet kon, zoals nu. Maar toch deed hij het. Toch hield hij haar vast, dicht tegen zijn trillende lichaam aan, omdat hij Lolita zo graag gelukkig wilde maken, hij wilde álles voor haar doen, daarom ging het af en toe ook fout. Hij zou echt alles doen, dat maakte het gevaarlijk. Hij had niet door dat hij over zijn eigen grenzen heen ging, dat hij soms te veel van zichzelf vroeg. Dit was zo’n moment. Zijn spieren stonden strak gespannen, de blik in zijn blauwe ogen was onrustig. Hij deed alles om het in de hand te houden, maar zijn trillende vingers gleden hebberig over haar prachtige warme huid. Hij wist dat dit was waar ze bang voor was. Ze kon zich niet verweren tegen hem, ze kon niets. Hij wist het, maar op dit moment hing zijn zelfbeheersing aan een zijde draadje en voelde hij het tussen zijn vingers door glippen. Hij trok haar tegen zich aan en hij kreunde diep, het klonk bijna onmenselijk.

Jay Fullbright

Door wat Esmeralda zei grinnikte hij, meteen stapte hij de kamer in. Hij keek even naar haar, daarna ging zijn blik naar de zooi die ze gemaakt had. Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij langzaam dichterbij kwam, met de papieren in zijn hand. ‘Wil je dit even bekijken?’ vroeg hij, terwijl hij de papieren voor haar neus legde, daarna sprong hij bij haar op bed. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij drukte zijn lippen op die van haar, kort maar heftig. Daarna keek hij weer naar het plan wat hij voor Esmeralda had gelegd. Hij hoopte heel erg dat ze het goed vond, dan was er al een grotere kans dat zijn vader daar hetzelfde over dacht.

Floréna Lahero

Toen Chayenne stil ging staan stopte ze zelf ook met lopen. Ze luisterde aandachtig naar het antwoord van Chayenne. "Ik denk dat het een verstandige keuze is, anders wordt het inderdaad wel heel erg veel. Het betekent veel voor me dat ik het mag hebben." Zei Floréna nu heel oprecht. Voor dat ze het er verder over konden hebben huppelde Chayenne alweer verder. Aan alle kanten werd ze begroet en Floréna liep rustig achter het meisje aan. Het was al een tijdje geleden dat ze hier te voet was geweest. Ze maakte zich zorgen over de woorden van Chayenne. Ze geloofde nog steeds dat ze koningin zou worden. Ze geloofde het meisje, maar Reth zou waarschijnlijk niet zomaar de troon aan haar afstaan. Toen ze enkel maar aan Reth dacht schoten de tranen al weer in haar ogen. Ze keek even weg en slikte even waarna ze weer probeerde te lachen. "Wat gaan we eerst doen?" Vroeg ze aan Chayenne.

Lolita Samira

Ze voelde de armen van Leroy om haar heen, hij deed het toch, hij deed het voor haar... Zo belangrijk was ze nu voor hem, zoveel betekende ze voor Leroy. Ze kreeg weer tranen in haar ogen. "Je bent echt heel bijzonder, weet je dat? Ik vind je geweldig." Prijsde ze hem helemaal de hemel in, ze werd alleen bang... Hij was zo gespannen, er hoefde maar iets te gebeuren en het was gedaan met de lieve kant van Leroy. Dit keer kon ze niets, helemaal niets, het zou zelfs nog wel eens haar dood kunnen worden... Haar angsten kwamen uit, haar woorden waren niet genoeg om hem rustig te houden. Hij trok haar tegen zijn lichaam aan en ze voelde zijn handen gretig en hebberig over haar lichaam gaan.
"Leroy, ga niet te ver, alsjeblieft... Ik vraag teveel van je, dit is niet goed." Haar stem schoot lichtelijk in paniek.