Medieval Times

Verena Stratton
Ze werd weer wakker gemaakt toen ze net eindelijk ingedommeld was. Devlyn lag al diep in slaap naast haar. Ze kreeg de opdracht om met enkele andere dienstmeiden de kamer op te ruimen en schoon te maken waar net nog brand was. Moeizaam stond ze op uit bed, waarbij ze ook moeite deed om Devlyn niet wakker te maken. Ze trok haar werkkleding aan en liep 'gewapend' met water, zeep en bezem naar de kamer toe om aan de schoonmaak te beginnen.
Ze vroeg zich ergens wel af waarom meerdere dienstmeiden nodig waren om nu al te gaan schoonmaken. Maar toen ze de kamer zag, snapte ze wel waarom. Na even enkele secondes de schade opgenomen te hebben, begonnen ze gelijk met het opruimen en daarna het schoonmaken van de kamer.

Koningin Lolita Fullbright

Ze schreeuwde nog een paar keer wanhopig de naam van Leroy uit, maar hij kwam niet naar haar terug… Natuurlijk kwam hij niet naar haar terug. Hij wilde het kind niet zien, dus haar ook niet. Ze bleef vol verdriet en de tranen leken niet te kunnen stoppen.
Naast Leroy was er maar een iemand die ze goed genoeg vertrouwde om haar ziel aan bloot te leggen. Ze had iemand nodig, al voelde het als verraad tegenover Leroy. “Vergeef me…” Fluisterde ze zachtjes. Ze kwam overeind en liep naar de kamer waar Duke verbleef (Sorry als dat niet zo is, maar nu is het gewoon even zo XD) Ze klopte aan. “Duke? Alsjeblieft, ik moet met iemand praten… ik..ik..” Snikte ze. Ze hield nog steeds Kayton tegen haar lichaam aan, ze kon het gewoon nog niet aan.

Duke Samira

Toen er op de deur geklopt werd kwam hij moeizaam overeind. Hij had veel te veel gedronken en daardoor was hij hartstikke draaierig en misselijk. Toen hij hoorde dat het Lolita was, ging hij toch maar naar de deur toe, ook al wist hij dat het misschien beter was als hij dat niet deed. Hij trok de deur open, hij keek haar wazig aan. Layka sliep, dus hij probeerde zacht te doen. 'Wat is er?' Vroeg hij mompelend. Zijn blik ging naar het kind in haar armen en al vrij snel had hij door dat er iets goed mis was... 'Is hij....? Hoe komt dat? Wat is er gebeurd?' Vroeg hij gehaast aan haar. 'Kom maar even mee...' Zei hij, en hij pakte haar vast om daarna een andere kamer in te gaan. 'Waar is Leroy? Ik wil niet nog meer gezeik met hem...' Vroeg hij zacht. 

Koningin Lolita Fullbright

Duke deed de deur open en meteen dook ze op hem af en drukte ze haar lichaam tegen hem aan, dat was enkel om de reden dat ze steun zocht. “Het is mijn schuld…” Klonk ze gesmoord tegen hem. Ze werd meegenomen naar een andere kamer. Haar blik bleef op haar zoontje gericht. “Leroy kan niet meer bij hem zijn, maar ik kan geen afscheid nemen. Hij is in zijn werkkamer.” Ze keek heel even naar hem op. “Maar ik moet met iemand praten, naast Leroy ben jij de enige die ik genoeg vertrouw. Wil je met me praten, Duke? Alsjeblieft?” Smekend keek ze hem aan.
“Door mijn schuld is hij er niet meer.” Ze greep even naar haar gezicht en begon weer hevig te snikken.

Duke Samira

Ze was zo overstuur, wat hij ook wel logisch vond. Hij legde zijn hand in haar hals en hij keek haar doordringend aan. 'Natuurlijk praat ik met je... Ik ben er voor je, altijd...  Het is niet jou schuld, rustig maar... Het is echt niet jouw schuld...' Fluisterde hij. Hij legde zijn vingers onder haar kin en hij dwong haar naar hem te kijken, daarna drukte hij zacht zijn lippen op die van haar, het was maar een simpel kusje en hij deed het meer om haar te troosten. 'Ik vind het zo erg voor je... Maar je moet je niet schuldig voelen. Jij wilde dit helemaal niet, dus is het niet jouw schuld... Echt niet...' Zei hij op doordringende maar lieve toon. Hij liet zijn hand op haar gezicht liggen en hij keek haar met een vriendelijke en troostende blik aan. 'Rustig maar, ik snap dat je verdrietig bent, maar je moet je daar niet door laten leiden...' Fluisterde hij. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze haalde even trillend en diep adem wanneer Duke aangaf dat hij er altijd voor haar was. Ze werd gedwongen hem aan te kijken en met haar betraande rode ogen keek ze in de zijne. Ze voelde zijn lippen op die van haar. “N-niet..” Ze schudde haar hoofd even. Ze wilde niet dat hij dit soort dingen deed, dat bracht haar op zo’n moment alleen nog maar meer in de war.
Het was niet haar fout omdat ze het niet wilde. “Maar… de jurk… ik gooide hem in de kaarsen en door de rook…” Ze begon weer te snikken en legde haar hoofd tegen de borst van Duke aan terwijl ze het dode kindje door zijn haren streelde.

Duke Samira

Het boeide hem duidelijk niet zo veel dat ze niet wilde dat hij dat deed, want hij zei er niets op. 'Het is jouw schuld niet. Je wilde dit nooit, en Leroy was er net zo goed bij, het was gewoon domme pech... Heel erg vervelende pech... Maar niet jouw schuld...' Zei hij zacht tegen haar. Hij streelde met zijn vingers langs haar gezicht, ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan. Hij sloeg een arm om haar heen. 'Rustig nou maar... Je moet hem even wegleggen, in zijn bedje, of in een aparte kamer. Dan kan je even tot rust komen...' Zei hij zacht. Het volgende moment vloog de deur open, het was Leroy. 'Als ik het niet dacht! Natuurlijk ben je bij hem! Laat haar met rust, klootzak! Je hebt hier niets mee te maken. Het is míjn zoon! Míjn vrouw!' Schreeuwde hij, het was duidelijk dat hij gedronken had, zijn ogen waren rood van het huilen, maar zijn lichaamshouding was meer dan dreigend. Hij greep Duke vast en hij sloeg hem meteen, zonder aarzelen in zijn gezicht. 

Koningin Lolita Fullbright

“Maar… we hebben alleen maar pech, alsof we niet bij elkaar horen…” Sprak ze vertwijfeld uit, met Duke had ze nooit zoveel problemen gehad. Nooit zo ontzettend veel pech als nu. Ze werd met rust gesteld en er werd haar gezegd dat ze het kind moest wegleggen, daardoor drukte ze hem nog dichter tegen haar aan. “Nee, ik wil hem niet loslaten. Ik wil hem nog niet kwijt.” Haar stem sloeg over. Niet veel later was Leroy daar. Ze keek naar de grond toen hij begon te schreeuwen.
“Hou op! Jij kon er niet voor me zijn, net, jij kon het niet aan om je zoon te zien. Het is je eigen schuld, Leroy.” Ze wist niet meer wat ze zei, ze sloeg compleet door.

Koning Leroy Fullbright

Duke kwam overeind, maar eigenlijk had Leroy alleen nog maar aandacht voor de woorden van Lolita. 'Hou op! Hoe kan je dat tegen mij zeggen? Hoe kan je mij zo veel pijn doen?' Vroeg hij met trillende stem aan haar. Hij greep haar vast en hij keek haar met een blik vol verwarring aan. 'Ik wil je helpen... Dit is niet mijn schuld... Lolita... Ik wilde dit helemaal niet... Ik wilde niet dat je naar hem ging... Ik wilde dat je Kayton weg zou leggen en dat je naar mij toe zou komen, dat ik je vast kon houden en kon troosten... Maar altijd als het moeilijk is ga je naar hem, niet naar mij... Dat doet vreselijk veel pijn... Het is verdomme míjn zoon! Ons kind! Hij heeft er niets mee te maken!' Schreeuwde hij, vol woede en pijn. Duke pakte hem vast en trok hem weg. 'Rustig, Leroy... Je bent gewoon heel erg overstuur... Dit lost niets op...' Probeerde hij, maar Leroy was veel sterker en greep hem bij zijn keel. 'Het is goed zo. Zoeken jullie het samen maar uit. Blijkbaar kan hij je wel steunen en dat heb je nu zo hard nodig. Ik zal oprotten! Het betekend toch allemaal niets meer....' Gromde hij. Hij trok de trouwring van zijn vinger en hij gooide die in het gezicht van Duke, daarna keek hij met een blik vol pijn naar Lolita. 'Laat mij alsjeblieft alleen, je hoeft niet meer naar mij toe te komen. Blijkbaar heb je steun genoeg aan hem, en ik heb dat vast toch niet zo hard nodig hé...' Zei hij met trillende stem, daarna liep hij naar de deur. 

Koningin Lolita Fullbright

Wanneer Leroy haar vast pakte, werd ze verschrikkelijk angstig. Ze zag de woede in zijn ogen en haar gedachten flitsten terug naar al die keren dat hij haar geslagen had, ze keek naar de grond terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Zijn woedende woorden vertelden haar wat hij gewild had, hoe hij het had willen laten lopen.
"Ik kan geen gedachten lezen..." Murmelde ze tegen hem terug. Ze dacht dat hij alleen wilde zijn en haar ook even niet wilde zien. Wanneer hij haar los moest laten van Duke, zakte ze op de grond neer en kroop ze tegen de muur aan. Zijn woorden waren hard en snijdend, ze legde haar hoofd tegen het kindje aan en sloot zich zo lichtelijk af voor de woorden van Leroy. Het enige wat ze in haar hoofd had, was dat ze het kindje niet los wilde laten.
Ze hoorde iets op de grond vallen en hoorde de laatste woorden van haar man. Het was nog nooit zo erg geweest dat hij haar vroeg om hem alleen te laten... Was dit dan echt het einde? Ze pakte de trouwring met trillende handen op toen die haar kant op rolde en ze hield die stevig in haar hand vast. Dit was afschuwelijk. Haar blik vol pijn gleed nog even naar Leroy, maar daarna keek ze hopeloos en zwijgend op naar Duke. Zou hij haar ook dit maal weer willen helpen? Ze was onzeker over het feit of Leroy nog wel met haar getrouwd wilde zijn.
"Is het nu echt voorbij?" Vroeg ze na een tijdje aarzelend.

Duke Samira

Leroy vertrok, het was duidelijk dat hij dat helemaal niet verwacht had. Lolita zat tegen de muur aan, hij ademde diep in en hij ging daarna naar haar toe. 'Ik denk het niet, Lolita... Ik denk dat hij gewoon dronken is en heel erg in de war... Hij komt vast gewoon terug. Hij zal wel moeten....' Zei hij zacht. Hij sloeg zijn arm om haar schouders heen. 'Lolita, je moet hem wegleggen... Je hoeft nog geen afstand te doen, leg hem gewoon in het bed... Dan kan je hem straks weer pakken, maar dan kan je nu even rustig worden en wat water drinken. Ik beloof je dat het goed komt...' Zei hij zacht tegen haar. 

Koningin Lolita Fullbright

Duke dacht wel dat het weer goed kwam, waardoor ze diep inademde. Ze sloot haar ogen even en keek hem daarna weer aan. Hij moest wel, vertelde Duke. "Hij moet niets, hij is tenslotte de koning." Zuchtte ze em ze schudde haar hoofd een beetje. Ze voelde een arm om haar heen en daardoor leunde ze tegen Duke aan. Ze moest van hem het kind wegleggen en ze schudde haar hoofd. "Ik kan het niet..." Fluisterde ze heel erg zacht tegen Duke terug. Ze streelde het kindje zachtjes. "Als ik hem loslaat is hij echt voor eeuwig weg, dan is het zo definitief, nu lijkt het net of hij er nog is, maar gewoon heel diep slaapt." Fluisterde ze.

Duke Samira

'Lolita, juist omdat hij de koning is moet hij terug komen... Hij is verantwoordelijk... Hij komt wel terug en dan kan je met hem praten...' Zei hij zacht. 'Maar dan moet je wel Kayton weg leggen... Hij is er niet meer, Lolita... Je moet hem wel loslaten, dit kan niet... Hij zit nog in je gedachten, in je herinneringen, zijn lichaam is niets meer...' Fluisterde hij. 'Je wilt wel met Leroy kunnen praten als hij terug komt... Je wilt hem niet ook verliezen, maar als je Kayton vasthoudt wil hij niet eens bij je zijn... Je moet hem wel loslaten...' Fluisterde hij. Hij drukte zijn lippen zacht op haar voorhoofd. 'Je kan het wel, we doen het samen... Kom, we brengen hem naar zijn bedje...' Zei hij zacht. Hij maakte zich wel zorgen, maar dat liet hij niet zien. Hij hoopte gewoon dat Leroy zou kalmeren en dat hij terugkwam. Maar er was één groot ding wat Leroy echt niet kon, omgaan met verdriet. Dat wist Duke ook. 

Koningin Lolita Fullbright

“Ik ga altijd naar hem toe, hij komt nooit naar mij… maar nu heeft hij gezegd dat ik hem met rust moet laten.” Zuchtte ze vermoeid door de hele situatie. Ze moest Kayton perse wegleggen van Duke, maar ze wilde het niet. Hij zat nog in haar gedachten, zijn lichaam was niets meer. Moeizaam keek ze naar zijn lichaam. “Maar… het is zo onwerkelijk…” Klonk het mompelend uit haar mond. Ze slikte even en voelde de lippen van Duke op haar voorhoofd. Een waterig glimlachje speelde rond haar lippen daardoor.
“Ik snap het niet… Leroy hield ook van hem, wil hij hem niet voor de laatste keer vasthouden? Wil hij zich niet herinneren hoe onze zoon was?” Sprak ze vol onbegrip omdat Leroy dit heel anders verwerkte dan dat zij dat deed. Duke wilde haar helpen en ze knikte een beetje, hulp had ze inderdaad wel nodig.

Duke Samira

'Hij weet dat hij dat gezegd heeft, misschien komt hij nu zelf wel... Je weet het niet...' Zei hij tegen haar. 'Kom, we gaan...' Zei hij zacht. Hij hielp haar overeind en hij keek haar aan. 'Je weet dat hij dit gewoon niet wil geloven. Je weet ook hoe hij is. Je zal er nooit meer over mogen praten en hij zal er nooit iets over zeggen. Zo gaat het toch met alles?' Vroeg hij zacht. 'Hij kan misschien wel veranderen, maar niet op zulke heftige momenten. Juist omdat hij zo van Kayton hield, kan hij dit niet...' Legde hij haar uit. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij nam haar mee naar hun slaapkamer. Het zag er echt niet uit hier, maar ze moest hem even wegleggen. 'Leg hem maar gewoon in het bedje...' 

Koningin Lolita Fullbright

Duke vertelde haar hoe Leroy was. Hij hielp haar overeind en ze luisterde naar zijn woorden. Ze zou nooit meer over Kayton mogen praten. “Dat kan ik niet eens… het was zo’n bijzondere jongen… Ik weet wel hoe Leroy is, maar volgens mij weet hij niet hoe ik ben, hoeveel behoefte ik eraan heb om er wel over te praten…” Sprak ze zachtjes. Ze slikte even en bleef dicht tegen Duke aan lopen naar het kamertje van Kayton. Ze moest hem gewoon in zijn bedje leggen. Ze keek naar het kindje en drukte haar lippen op zijn voorhoofd. “Het spijt me lieverd, het spijt me mijn lieve Kayton…” Fluisterde ze zachtjes en ze legde hem heel voorzichtig weer terug in zijn bedje. Ze streek door zijn haren heen en legde de deken recht over hem heen. “Ik ga je missen…” Snikte ze nu. Daarna sloeg ze haar armen om Duke heen en begon ze weer te huilen.

Duke Samira

'Dat begrijpt hij wel, maar soms kan je gewoon niet anders. Jij kon Kayton niet wegleggen, hij kon je niet helpen...' Legde hij uit. Lolita sloeg nadat ze hem weggelegd had zijn armen om hem heen. 'Lolita, ik ben er altijd om je te steunen, maar dit hoor je met Leroy te doen... Ik weet zeker dat hij het echt verschrikkelijk vindt dat je troost zoekt bij mij... Dat wil ik niet. Jullie zijn zo gelukkig samen, ik sta er nog steeds tussen in... Ik weet dat het gewoon vriendschap is, maar ik weet ook dat hij dat moeilijk vindt... Daar zou ik meer rekening mee moeten houden...' Zei hij zacht tegen haar. 'Wat wil je doen? Wil je hier blijven? Toch naar Leroy zoeken? Zeg het maar...' Zei hij zacht. 

Koningin Lolita Fullbright

Duke gaf aan dat ze dit met Leroy moest doen. Hij vond het verschrikkelijk dat ze troost zocht bij Duke en ze zuchtte even diep. “Waarom kan ik niet gewoon bevriend zijn met wie ik maar wil?” Altijd zou ze rekening moeten houden met de jaloezie van Leroy. Dat terwijl ze het altijd al veel beter kon vinden met mannen. Ze liet Duke los. “Toch ben ik blij dat je er altijd zult zijn…” Fluisterde ze nog tegen hem. “Ik ga Leroy maar zoeken, hij komt toch niet naar mij.” Ze draaide de ring rond in haar handen en met een diepe zucht vertrok ze de kamer uit. “Bedankt Duke.” Mompelde ze nog. Ze klopte op de deur van de werkkamer om te zien of Leroy daar was.

Koning Leroy Fullbright

Hij had een briefje geschreven waar op stond dat hij gezegd had dat ze niet moest zoeken, dat het beter was als hij nu alleen was. Hij had het op zijn bureau gelegd, maar eigenlijk wist hij toch wel dat ze hem ging zoeken, maar nu had Jii tenminste even tijd alleen. Hij had zijn paard gezadeld en hij was vertrokken, naar White Castle. Toen hij daar was aangekomen had iedereen hem raar aangekeken, maar hij sprak geen woord. Hij liep rechtstreeks naar de enige plek waar hij nu naartoe kon, het graf van Kayton. Hij liet zich op de grond zakken en hij leunde met zijn hoofd in zijn handen. De tranen liepen weer over zijn gezicht heen, hij trilde vreselijk en het was één grote chaos in zijn hoofd. 'Ik kan dit niet... Ik kan niet meer...' Zei hij, zijn stem trilde ook. Zijn borstkas deed pijn, zijn hartslag was hoog. Hij vond het een verschrikkelijke gedachte dat zijn zoon er niet meer was, maar hij vond het ook heel erg dat hij Lolita niet kon helpen. Hij kon dit gewoon niet. 

Floréna Lahero

Pas later begreep ze dat de nacht van die avond uit was gelopen in een drama. Ze was er zelf van geschrokken. Nu bleek weer dat ongeluk in een klein hoekje kon zitten. Vanuit het raam had ze Leroy nog weg zijn rijden. Ze liet het zoals het was. Met behoorlijk wat hoofdpijn was met tegenzin opgestaan. Ze dwaalde wat door de gangen. Het kasteel was kleiner als White Castle, maar compleet onbekend voor haar. Toen ze Lolita tegen het lijf liep schrok ze zelf even. Onbewust legde ze als of het vanzelfsprekend was gelijk een arm om haar schouders heen. "Leroy is er niet, hij is een poosje geleden vertrokken. Volgens mij richting White Castle. Heb je al gegeten vanochtend?" Zei ze op een zachte vriendelijke toon tegen haar. Ze vond het verschrikkelijk wat haar was overkomen.

Koningin Lolita Fullbright

Hij deed zijn deur niet open en daarom stapte ze naar binnen met de angst om hem lazarus op de grond te vinden. Maar hij was daar niet. Op een briefje stond dat ze hem niet moest gaan zoeken, maar na zijn werkkamer, had ze nog maar een plek waar ze heen kon gaan en waar ze hem wel vaker had opgehaald. Het zou een hele tocht worden, maar ze moest erheen.
Ze schrok van een stem achter haar. Ze haatte het als vreemde mensen haar zagen met haar betraande gezicht. Er werd een arm om haar heengeslagen, maar ze wist nog niet echt of ze dit wel wilde. "Weet ik... Nee, ik heb geen honger, ik ga naar hem toe, sorry." Sprak ze, omdat ze zo wel lichtelijk onbeleefd was.

Koning Leroy Fullbright

Hij voelde zich zo intens verdrietig, hij wilde dit allemaal niet. Hij wilde dat Kayton terug kwam. Dat ze allebei terug kwamen. 'Je moet mij helpen... Ik kan dit echt niet meer... Ik kan dit niet...' Hij klonk vreselijk wanhopig. Hij liet zich achterover vallen, de wereld draaide om hem heen, heel erg. Hij had veel te veel gedronken en dat was hij echt niet meer gewend. Hij greep met zijn handen in de aarde en hij voelde hoe de tranen over zijn gezicht liepen, daarna vielen ze zacht op de grond. 'Laat het gewoon allemaal ophouden... Laat het verdomme ophouden!' Zijn stem klonk ruw en vol pijn, hij wist niet eens echt wat hij zei, hij wist niets meer. De chaos in zijn hoofd zorgde ervoor dat hij niets meer normaal kon zien. 

Koningin Lolita Fullbright

“Sorry, Floréna, echt sorry.” Zei ze gehaast tegen de vrouw. Het was vreselijk ongepast, maar ze kon niet anders. Ze ging naar de stallen en niet veel later reed ze ervandoor op het paard dat voor haar gezadeld werd. Ze galoppeerde naar het witte kasteel en eenmaal daar, kon ze het mooie graf al zien, de eenzame man die ervoor zat, maakte haar verdrietig. Ze hoorde zijn ruwe stem en een snik ontsnapte haar mond. Ze steeg af en kwam voorzichtig naar hem toe. Ze knielde naast hem neer. “Leroy… wil je nog mijn man zijn?” vroeg ze heel voorzichtig.

Floréna Lahero

Ze luisterde naar Lolita. "Je hoeft je niet te verontschuldigen. Het is goed." Mompelde ze nog. Nog even gaan haar blik door de werkkamer van Leroy. Niet veel later ging ze op zoek naar Reth. Eigenlijk had ze geen idee waar ze hem moest zoeken. Allereerst besloot ze om maar een kijkje te nemen in de eetzaal. De bediendes om haar heen waren volop bezig om het kasteel weer op orde te krijgen.

Koning Reth Kingston

Hij had vreselijk geslapen die nacht, echt vreselijk. Er gebeurde van alles in het kasteel en hij had daar totaal geen grip op. Tot overmaat van ramp vluchtte Leroy ook nog eens weg. Hij schudde langzaam zijn hoofd terwijl hij iedereen gerust probeerde te stellen die in de eetzaal aanwezig was. Hij had een kalme maar chagrijnige indruk over zich. Dat kreeg je als je hem niet liet slapen, dan kon hij een vreselijke chagrijnige brompot worden.