Medieval Times

Stephen Lahero

Zelfs toen hij de kracht gevonden had, had hij niet terug willen keren. Hij was zo vreselijk teleurgesteld in alles en in iedereen. Hij wist niet wat hij het ergste vond, Felicia die zich maar gewoon helemaal naar de kloten dronk, die niets deed om Chayenne te helpen en die deed alsof haar leven verloren was, of zijn zus, zijn bloedeigen zus die ging trouwen met de man die hem vermoord had. Hij kon het bijna niet geloven, het was dat hij alles zelf had kunnen volgen. Daarom had hij ook niet terug willen keren, het had nutteloos gevoeld. Hij wilde het niet echt, tot hij de wanhoop bij Chayenne zag. Hij hield zo veel van zijn dochter, hij kon niet anders dan voor haar terugkomen, het ging gewoon niet. Hij had niet het idee om het kasteel terug te winnen, helemaal niet. Hij was er klaar mee, klaar met alles. Dit was nooit wat hij wilde, als hij had geweten dat het zo zou eindigen, was hij er nooit aan begonnen. Maar het was altijd zo makkelijk om dat achteraf te zeggen. Hij liep door de gangen van het kasteel, hij had mantel over zijn hoofd heen getrokken en hij had zijn hoofd gebogen, zoals hij nooit zou lopen. Normaal was hij trots, maar nu zag hij er niet zo uit. Eigenlijk deed hij het alleen om niet herkend te worden, hij wilde niet dat iemand hem herkende en onrust zou veroorzaken. Toen hij bekende stemmen hoorde, ademde hij heel langzaam in. Hij kreeg bijna tranen in zijn ogen van het horen van Chayenne. Hij liep langzamer dichterbij, zijn blik ging over Felicia heen. Hij vond het echt teleurstellend om haar zo te zien. Als hij de enige was die over zou zijn, met Chayennen, zou hij voor haar vechten, áltijd. Hij zou niet zijn leven weggooien alsof er niets meer was, hij zou álles voor haar doen. Hij kon gewoon niet begrijpen dat Felicia dat niet deed, maar hierin was ze altijd al anders geweest dan dat hij was. Een stukje verderop zag hij Reth. Reth en Floréna. Zijn blik bleef op haar hangen, nog steeds vol ongeloof. Hij trok de mantel van zijn hoofd af en hij keek langzaam naar Chayenne. Dat was de belangrijkste reden dat hij terug was gekomen. ‘Mijn prachtige dochter, oh Chayenne, wat heb ik jou gemist..’ fluisterde hij, zijn stem trilde. Daarna veranderde het, zijn blik ging naar Felicia toe. Hij had geen idee wat hij tegen haar moest zeggen. Waarschijnlijk wist ze wel dat ze hem diep teleurstelde. Hij keek weg van haar, hij draaide zich om, met grote passen liep hij naar de nieuwe koning en naar Floréna. ‘En dit… dit kan ik gewoon écht niet geloven. Het is dat ik het met mijn eigen ogen zie, maar anders had ik het nooit geloofd… echt niet…’ zei hij, zijn stem klonk hard, doordringend. Hij keek heel even naar Reth, maar hij nam de man van alles nog het minste iets kwalijk. Reth had gewoon gedaan wat hij wilde doen en dat was hem gelukt. Daar was niets mis mee. Maar verraden worden door je eigen familie, was toch wel wat anders. Vooral omdat dat iets was wat Stephen zo ontzettend belangrijk vond. Eer en trouw. Dat waren de belangrijkste dingen die door Floréna geschonden waren. Dit was verraad zoals hij het nooit had kunnen bedenken.

Gangen WC

Chayenne Lahero

Plotseling bleef ze staan, er liep iemand met een mantel over zijn hoofd door de gangen heen, hoewel hij totaal onherkenbaar was, herkende ze hem toch. Haar ogen waren groot van ongeloof, dit kon ze niet bevatten, waren allebei haar ouders terug? Dat kon toch niet, dat was onmogelijk.
Ze had hem elke nacht gebeden om terug te komen, om haar moeder te helpen, om ervoor te zorgen dat zij niet meer de moeder van haar moeder was…
“Papa…” Fluisterde ze naar hem, ze keek hem aan alsof hij een engel was die uit de hemel was gekomen. Hij zei niets tegen haar moeder en liep daarna weg. Nee, hij ging toch niet meteen weer weg? Hij bleef toch wel bij haar?
Ze rende achter hem aan en sloeg haar armen stevig om zijn middel heen. Ze snikte zachtjes, hoewel ze nog nooit aan iemand had laten zien wanneer ze verdriet had, huilde ze nu tranen met tuiten, alle vermoeidheid en wanhoop kwam er nu ineens uit.
Reth was verbaasd, echt compleet verbaasd wanneer hij zag dat Stephen ook terug was.
“Zo, staat de rest ook nog uit de dood op of is dit alles?” Hij zuchtte diep en keek Floréna even aan, toen Stephen hun kant uit kwam en even later werd gevolg door Chayenne, verbaasde Ret het niets dat hij Floréna dingen kwalijk nam.
“Floréna is vrij om te gaan waar ze wil en te houden van wie ze wil.” Sprak hij wat streng en verdedigend.

Gangen WC



Koningin Lolita Fullbright

Hij zei dat het inderdaad Duke was, haar blik veranderde voor even, ze was diep teleurgesteld in Duke, zij had alles voor hem over en hij gunde haar niet eens het geluk van een relatie? Als Leroy dood was geweest, was ze binnen een dag zelf ook gestorven, dat wist ze zeker. Ze wilde niet zonder hem, echt niet, ze zou er desnoods zelf een einde aan maken als hij er niet meer was.
Zij waren er allebei nog, dus het maakte verder niet zo veel uit volgens Leroy.
Hij gaf toe dat hij inderdaad bij haar bleef en daardoor glimlachte ze. Ze was er heel blij mee, dat had ze nodig, al kon ze niet tegen hem aanliggen. Ze schoof een stukje op en voelde hoe hij haar hand pakte. Ze voelde zijn kneepje en keek nog even naar hem.
“Ik hou van je…” De woorden gaf ze zoveel betekenis door haar emoties, dat ze haar ogen even moest sluiten.

Werkkamer Leroy



Kayton Erogate

“Dankjewel, je bent een schatje.” Zei hij oprecht tegen haar toen ze hem geweldig vond voor iedereen. Haar gelijkmatige bewegingen over zijn arm, maakte hem rustig. Hij sloot zijn ogen en eigenlijk voor hij het in de gaten had, was hij in slaap vertrokken, hij was zo vreselijk moe en hij vertrouwde Carmen blind. Daarom kon hij ook slapen.

Slaapkamer Kayton en Carmen

Koning Leroy Fullbright

‘Ik hou ook van jou, vreselijk veel en met heel mijn hart,’zei hij zacht. Hij wist dat ze Duke dit kwalijk nam, hij nam het Duke ook kwalijk, maar dat waren allemaal zorgen voor later. Hij zag het wel. Nu wilde hij eerst aansterken en er vooral niet aan denken. In zijn hoofd was hij met van alles bezig, met Lolita, maar ook met werk. Het bleef maar doorgaan, hij kon het niet even uitzetten. ‘Rust uit, lieverd. Je hebt het hard nodig. Ik ga echt nergens heen.’ Zei hij zacht, omdat hij heel graag wilde dat het beter met haar ging. Dat ze niet meer zo ziek was. Hij streelde zacht met zijn trillende vingers langs zijn gezicht, daarna drukte hij heel even zijn lippen op die van haar. Het was kort, hij zoende haar niet eens, hij zou het niet kunnen, het zou er voor zorgen dat hij helemaal gek werd en dat konden ze nu allebei niet gebruiken. Daarom sloot hij zelf ook zijn ogen en ademde hij langzaam in. Hij wist dat hij zelf ook rust nodig had, maar hij was veel te bang en hij had te veel pijn om te slapen.

Werkkamer Leroy

Carmen Samira

Kayton was in slaap gevallen, ze bleef naar hem kijken, ze kon de vormen van zijn gezicht zien, ondanks dat het donker was in de kamer. Hij leek heel rustig te slapen, ze vond het fijn, ze vond het belangrijk dat hij zijn rust kon vinden en het was fijn om te weten dat ze daar aan meehielp. Dat hij haar vertrouwde. Ze legde haar hoofd voorzichtig op het kussen neer, hoewel ze wist dat ze niet kon slapen, zou ze wel rusten door stil te liggen. Ze keek langzaam weg van hem, ze staarde naar het plafond. Ze overdacht alles met Duke, maar ze dacht ook aan Reth. Ze wilde nog een keertje met hem praten, maar aan de andere kant was dat precies wat ze niet wilde, want het zou meer dan pijnlijk zijn. Ze zuchtte zacht, daarna sloot ze haar ogen.

Kamer Kayton en Carmen.

Koningin Lolita Fullbright

Het ging beter en beter met haar, elke dag knapte ze weer een beetje op. Het waren maar kleine beetjes, maar ze kon alweer lopen, niet te intensief, maar een beetje wandelen zat er voor haar wel in. Ze dacht heel erg veel na en was wat in zichzelf gekeerd. Ze dacht aan Duke, aan hoe ze op hem moest reageren als ze hem tegen kwam, ze wist het namelijk niet zo goed, ze was boos op hem en ze nam het hem zeker kwalijk, misschien was ze wel bozer dan ze zelf dacht. Ze was nu net wakker van een middagdutje op de bank van Leroy’s werkkamer. Langzaam kwam ze overeind.

Werkkamer Leroy



Kayton Erogate

Midden in de nacht werd hij vol schrik wakker. Zijn ademhaling ging wild op en neer en zijn ogen gleden alle kanten op, maar hij focuste zich op Carmen, ze was er nog, oh gelukkig, ze was er nog. Hij kon het niet laten en pakte haar voorzichtig maar stevig vast en hield haar dicht tegen zich aan, hij trilde en haalde nog wat wild adem.
“Oh, Carmen, je bent er nog, je bent er nog steeds. Ik hou van je Carmen, ik hou van je.” Klonk zijn stem nog lichtelijk in paniek.

Kamer Kayton en Carmen.

Koning Leroy Fullbright

Hij staarde voor zich uit, naar Lolita, die op de bank lag te slapen. Hij was van plan geweest te gaan werken, maar het ging niet. Hij had nog helemaal niets gedaan, gewoon omdat hij zich er niet toe kon zetten. Hij had veel pijn, maar dat was niet het ergste, hij was gewoon vreselijk afgeleid. Hij zag haar bewegen, niet veel later werd ze wakker en kwam ze overeind, hij bleef naar haar staren. Hij leunde met zijn hoofd in zijn handen en hij zag er vermoeid uit, zo voelde hij zich ook. Hij was iemand die totaal geen rust kon houden, al helemaal niet als hij het juist nodig had. Dan wilde hij afleiding. Hij was onrustig, onrustig in zijn hoofd, maar ook lichamelijk. Hij wist dat het gewoon niet zo goed met hem ging, al vanaf het moment dat hij met Kayton weg was gegaan. Dat was het moment geweest waarop hij zich gerealiseerd had dat het weer slechter ging, dat hij afstand moest houden van Lolita. Daar was nog helemaal niets aan veranderd en dat maakte hem gewoon anders. Hij reageerde anders op alles, alsof hij niet zichzelf was.

Werkkamer Leroy

Carmen Samira

Het was maar goed dat ze al merkte dat hij onrustig was, daarom schrok ze zich niet helemaal rot toen ze opeens vastgegrepen werd. Ze werd tegen zijn trillende lichaam aangetrokken, zijn woorden ontroerden haar. Hij herhaalde maar dat hij van haar hield, hij was duidelijk doodsbang. ‘Natuurlijk ben ik er nog. Ik ga nergens heen, Kayton. Ik blijf bij je,’ fluisterde ze zacht, ze gleed met haar hand door zijn haren heen. Zijn ademhaling was versneld en hij was duidelijk nog wat in paniek. ‘Echt, je hoeft niet bang te zijn…’ voegde ze er aan toe, daarna drukte ze zacht haar lippen op die van hem.

Kamer Kayton en Carmen

Koningin Lolita Fullbright

Ze zag de starende ogen van Leroy op haar gericht. Ze wist dat ze voorzichtig met hem moest zijn, ze bleef daarom ook op haar plaats zitten. “Lieve schat, moet je niet even rust nemen? Je fokt jezelf veel te veel op zo.” Ze deed haar best om hem niet uit te lokken, om zo normaal mogelijk tegen hem te doen. “Ga even lekker slapen.” Fluisterde ze.

Werkkamer Leroy



Kayton Erogate

Natuurlijk was ze er nog, ze ging nergens heen. Hij pakte haar nog steviger beet. Hij wist het wel, hij wist dat ze vrijwillig niet bij hem weg ging, of hij moest het er zelf naar maken.
“Nee, Carmen, ik zag in mijn droom hoe je vermoord werd door hen, hoe ze me compleet braken en vervolgens jou van me wegnamen… Ik heb me nog nooit zo wanhopig gevoeld.” Klonk zijn stem hees en haast breekbaar. Het was dan maar een nare droom geweest, toch was het lang geleden dat hij echt zo vreselijk bang was.

Kamer Kayton en Carmen

Koning Leroy Fullbright

Hij kon aan Lolita zien dat ze op haar hoede was, op haar hoede voor hem. Alsof hij één of ander roofdier was. Hij snoof even bij die gedachte, misschien was het wel een goede vergelijking. Hij luisterde naar haar woorden en hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik kan toch niet slapen,’ zei hij daarop. Het was wel de waarheid, hij kon echt niet slapen zo. Hij was veel te onrustig en hij had te veel pijn. Ze fluisterde, ze deed een poging hem nog niet meer op te fokken. Hij leunde wat achterover en hij keek even weg van haar, maar daarna was zijn blik weer op haar gericht. ‘Jij dacht dat je mij kon veranderen. Dat je mij kon genezen. Maar het kan niet hé?’ vroeg hij opeens, volledig uit het niets. Het was iets waar ze het al even niet over gehad hadden, misschien was dat ook wel een onderdeel van het probleem.

Werkkamer van Leroy

Carmen Samira

Hij vertelde wat hij gedroomd had, ze kon zich voorstellen dat het angstaanjagend was. ‘Lieve Kayton, dat gaat niet gebeuren. Je bent veilig hier, veiliger dan op welke plek dan ook. Ik snap heel erg goed dat je hier doodsbang van wordt, maar dat is helemaal niet nodig. Echt niet. Zijn stem klonk hees, gebroken, daarom legde ze haar hand op zijn gezicht. ‘Het is een droom, Kayton. Het is voorbij. Er zal nooit zoiets gebeuren, je hoeft er niet bang voor te zijn. Ik ben bij je en ik zal altijd bij je blijven. Echt. Ik beloof het je, en ik beloof je niet iets wat ik niet na zou komen…’sprak ze tegen hem, op rustige toon.

Kamer Kayton en Carmen.

Floréna Lahero

Toen ze achter haar Chayenne 'papa' hoorde zeggen verstijfde ze even. Langzaam draaide ze zich om. Toen Stephen zijn mantel af deed was ze het liefst weg gelopen. Het was echt haar bloed eigen broer. Toen hij haar toe sprak was er heel veel verwarring in haar ogen af te lezen. "Stephen ik... Je weet niet..." Probeerde ze. Al snel keek ze van hem weg. "Ik... Ik kan het je uitleggen." Zei ze. Maar toen ze een pgoing ondernam viel ze al snel stil. Er was niks uit te leggen. Nu pas werd haar weer duidelijk hoe ernstig ze haar eigen familie had verraden. Reth wees Stephen er op dat ze vrij was om te gaan en te staan waar ze wilde. Er waren zoveel dingen die ze wilde zeggen, maar er was niets bij om alles goed te praten. Het gebeurde niet vaak dat ze echt helemaal niet meer uit haar woorden kwam. "Het spijt me echt Stephen... Maar ik hou van Reth." Mompelde ze zacht.

Felicia Erogate

Toen ze Stephen hoorde deed ze angstig een aantal stappen naar achteren toe waar ze steun kon vinden bij één van de muren. "Stephen..." Wist ze enkel maar uit te brengen. Al snel merkte ze hoe teleurgesteld hij was in haar. Zo snel als dat ze kon probeerde ze weg te komen. "Het spijt me." Zei ze terwijl de tranen in haar ogen stonden. Toen ze op stal het paard van haar vader zag staan zadelde ze het dier op. Ze wilde hier weg. Weg van dit alles.

oningin Lolita Fullbright

Ze bleef naar Leroy kijken, hij vertoonde behoorlijk zenuwachtig gedrag, waar ze ook niet echt ontspannen van werd. Hij zei dat hij toch niet kon slapen. “Maar wel uitrusten.” Zei ze zacht tegen hem terug. Ze was bezorgd om hem, ontzettend bezorgd.
Ineens sprak hij keihard tegen haar dat ze dacht dat ze hem kon genezen maar dat het niet kon.
“Ik geef de hoop niet op, Leroy.” Fluisterde ze weer.
“Ik hou echt van je, Leroy, echt heel erg veel. Het maakt me niet uit of ik je wel of niet kan genezen, echt niet.” Ze glimlachte een klein beetje.

Werkkamer van Leroy


Kayton Erogate

“Je begrijpt het niet… Ze kunnen overal binnen komen, echt overal. Of dat nu hier is of op White Castle…. En ze zullen de kans niet laten glippen om mij pijn te doen.” Fluisterde hij, nog steeds wat angstig en gespannen. Hij voelde de hand van Carmen op zijn gezicht en luisterde naar de rest van haar woorden. Ze beloofde dat ze bij hem bleef, altijd.
“Oh, Carmen…” Fluisterde hij teder tegen haar, het betekende heel erg veel voor hem. Hij keek haar diep in haar ogen aan en werd langzaam weer iets rustiger. “Ik zou ook echt niets liever willen…”

Kamer Kayton en Carmen.

Stephen Lahero

Hij was niet eens boos, op niemand. Ook niet op Reth. Toen de man hem ergens op wees, keek hij langzaam op, zijn bruine ogen strak gericht op de groene ogen van Reth. ‘Dat weet ik, dat realiseer ik mij heel goed. Natuurlijk is ze daar vrij in. Ik laat haar die keuze ook zelf maken,zoals je ziet. Je gaat je gang toch wel, of niet soms, Floréna?’ vroeg hij haar. Ze zei dat ze van Reth hield. ‘Ja, dat weet ik. Ik kon het zelf zien, ik kon alles volgen…’ zei hij. ‘Ik ben hier niet om je er van te overtuigen dat je een fout maakt. Ik ben hier niet om je mee te nemen, of om te vechten, of om wat dan ook. Ik wilde je alleen duidelijk maken dat dit iets is wat mij pijn doet en wat ik je nooit zal vergeven. Maar je bent vrij om te houden van wie je wilt. Net zoals je vrij bent om mij te verraden, zo veel als je wilt. Maar mijn dochter laat je met rust. Je blijft met je poten van haar af en je bemoeid je niet meer met haar.’ Zei hij tegen Floréna, maar daarna ging zijn blik langzaam naar Reth. ‘Ik wens jullie alle geluk samen,’ zei hij nog, met die woorden draaide hij zich om en liep hij weg. Hij had hier toch niets meer te zoeken, bovendien wilde hij achter Felicia aan. Zo makkelijk kwam ze er niet vanaf. Hij greep de hand van Chayenne beet. ‘Rustig maar meisje, ik laat je niet meer alleen, echt niet,’ fluisterde hij zacht. ‘Ik ben teruggekomen voor jou… om jou te helpen met alles…’ voegde hij er aan toe. ‘Kom, we gaan mama tegenhouden, zo makkelijk komt ze hier niet vanaf,’ zei hij daarna, met een plagende glimlach op zijn gezicht. Stephen was niet haatdragend, was niet snel boos, wat gezegd moest worden was gezegd en verder zocht iedereen het maar uit. Reth en Floréna moesten doen wat ze niet laten konden. In de stallen liep hij regelrecht naar Felicia toe, hij ging voor haar staan en hij keek haar doordringend aan. ‘Waar dacht jij heen te gaan? Dacht je zo makkelijk van mij weg te kunnen vluchten? Je dronk je verdriet weg, omdat ik er niet was toch? Nou, ik ben er weer. Nu kan je ook normaal met mij omgaan,’ zei hij tegen haar. Zijn stem klonk rustig, maar zijn blik was doordringend. Hij moest haar wel een paar dingen duidelijk maken.

Stallen WC

Koning Leroy Fullbright

‘Ik kan ook niet uitrusten,’ mompelde hij tegen haar. Ze zei dat ze de hoop niet opgaf, hij schudde zijn hoofd. ‘Kayton ook niet, ben ik bang. Jullie steken energie in iets dat hopeloos is,’ gromde hij. Hij wreef langs zijn voorhoofd, steken trokken door zijn lichaam heen omdat hij zich zo opfokte. Ze zei dat ze van hem hield, ondanks dat er misschien niets aan te doen was. ‘Dat weet ik, Lolita. Dat weet ik heel goed. Maar ik denk dat het minder wordt als ik je bedrieg, als ik je pijn doe en alleen maar afstand van je hou. Je weet de vooruitzichten en je weet dat je doodsbang voor mij zal worden als ik weer iets bij je flik. Ik snap niet dat je zo positief kan blijven,’ beet hij haar toe. Hij begreep er gewoon helemaal niets van, want hij kon echt niet zo positief naar dit alles kijken. Het ging gewoon niet.

Carmen Samira

Hij legde uit dat ze het niet begreep, ze bleef hem doordringend aankijken. ‘Kayton, dat snap ik echt wel. Maar waarom zullen ze al die moeite doen? Alleen om jou terug te pakken? Zullen ze zo ver reizen om jou terug te pakken? Zo veel risico nemen? Ik denk het niet. En zelfs als ze dat wel doen, zal jij je niet zomaar gewonnen geven, en ik ook niet. Ik ben niet bang, niet voor wat er ooit misschien eens zou kunnen gebeuren. Dat zie ik op dat moment wel. Je moet niet je hele leven laten beïnvloeden door de angst voor iets wat misschien wel nooit gaat komen. Je bent hier in ieder geval veiliger dan waar dan ook, en ik ook. Het gaat ze echt niet zomaar lukken hoor,’ zei ze bemoedigend tegen hem.

Kamer Kayton en Carmen.

Floréna Lahero

Ze luisterde naar Stephen. Hij sprak verschillende dingen uit. En elke opmerking raakte haar. Maar vooral de opmerking dat hij haar nooit zou vergeven. Dat ze weg moest blijven van Chayenne. Toen hij weg liep keek ze Reth aan. De tranen stonden in haar ogen. "Ooit kwam ik hier heen voor Chayenne. Ik kon de gebeurtenissen van vroeger achter me laten. Zelf dacht ik dat ik verder leefde. Alles ging door en hoe erg ik je misschien eerst niet mocht hoeveel ik nu van je hou." Sprakze. Daarna ging haar blik naar de lege gang voor haar. Het leek onwerkelijk. Maar hij was hier net echt geweest.

Gangen White Castle

Felicia Erogate

Net toen ze met moeite het laatste riempje van het hoofdstel vast had gemaakt kwam Stephen die stal binnen met Chayenne. Toen hij vroeg waar ze heen ging kromp ze een beetje in één. Ze was zo in de war. Dit kon allemaal niet. Ze wilde niet meer. Iedereen was teleurgesteld in haar. Chayenne had ze compleet naast zich laten liggen. Het duurde even voordat zijn woorden tot haar door drongen. Ze hield nog steeds even veel van hem als de dag dat ze afscheid van elkaar moesten nemen. Maar door alle spanning, haar verdriet en het alcohol in haar bloed drong het niet meer echt tot haar door. "Ik... ga naar Black Castle." Zei ze met een schore stem. Ze wilde niet dat Chayenne haar zo zag. Nog steeds wilde ze het beste voor haar dochter maar dat kon ze haar op het moment niet geven.

Stallen White Castle

Chayenne Lahero

Ze moest rustig worden van haar vader, hij liet haar niet meer alleen, hij was hier voor haar, om haar te helpen. Hij zei wat over haar moeder.
“Hou je nog wel van mama?” Vroeg ze zacht aan hem, aangezien hij alleen terug was gekomen voor haar, dat zei hij althans. Ze liep naast haar vader mee naar de stallen, ze keek van haar vader naar haar moeder.
“Je doet het weer mam… je vlucht voor alles weg… Ik heb dagenlang gekeken naar je, je hebt verdriet, maar dat heb ik ook. Ontloop papa nou niet… we kunnen weer gelukkig worden, toch? Met z’n allen?” Vroeg ze hoopvol, ze keek wat onzeker naar haar vader op, zijn hand liet ze niet meer los, hij was op dit moment haar steun.

Stallen WC


Koningin Lolita Fullbright

Ze staken energie in iets dat hopeloos was. “Nee, dat denk je zelf alleen maar.” Ging ze dwars tegen hem in hij dacht dat hij hopeloos was en tot de dag dat hij dat bleef denken, zou hij ook hopeloos zijn, hij zou pas hoopvol zijn, als hij dat ook inzag.
“He zal niet minder worden. De liefde zal altijd blijven.” Fluisterde ze. “Ik zou alleen bang of teleurgesteld worden, dat is de enige verandering die in mij zou plaatsvinden en hoe bang ik ook voor je wordt, toch zal ik altijd het gevoel blijven houden dat ik wel wil dat je bij me bent. Mijn lichaam en geest zal in tweestrijd staan.” Legde ze hem rustig en duidelijk uit.
“Maar wat wil je dat ik doe, Leroy? Wil je dat ik de hoop opgeef?” Wilde ze nu van hem weten.

Werkkamer Leroy



Koning Reth Kingtson

Zodra Stephen verdween, trok hij Floréna in zijn stevige armen. Hij zag de tranen in haar ogen en streek daardoor liefdevol over haar rug heen. “Ik weet het lieverd, rustig maar, ik weet het… en aangezien Stephen zegt dat hij alles heeft gezien, weet hij het ook.” Vertelde hij haar zachtjes. “Kom.” Hij nam haar mee hun kamer in en sloot de deur zorgvuldig achter zich dicht.

Kamer Reth en Floréna

Floréna Lahero

Toen Reth haar in zijn armen nam legde ze haar hoofd tegen zijn schouder aan. Zijn had streek zacht over haar rug heen. Hij zei dat Stephen dat ook moest hebben gezien. Ze volgde Reth hun kamer in. Ze ging op bed zitten en ze staarde wat voor haar uit. "Het is mijn broer. Ik heb hem verraadde." Sprak ze. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze er van moest denken. Ze had spijt. Maar ze was achteraf ontzettend blij dat ze Reth had leren kennen. Ze trok de jurk uit waarna ze onder de dekens kroop.

Kamer Reth en Floréna

Stephen Lahero

Hij keek heel even naar Chayenne, daarna slikte hij en ging zijn blik naar Felicia. 'Felicia, als je gaat, ga ik met je mee... Je kan toch niet zomaar bij mij weggaan? Ik ben je man... Ik ben teleurgesteld in je, maar daar kom ik echt wel overheen. Je kunt hier makkelijk uitkomen, alles is toch weer goed? Probeer eens positief te zijn...' Zei hij tegen haar. Hij was echt totaal anders dan dat Felicia was, echt helemaal. Maar hij was wel gek op haar, heel erg. Hij hield van haar en daar zou helemaal niets aan veranderen. 'Kom, Chayenne, we gaan gewoon met mama mee. Zolang we samen zijn is alles goed toch?' Vroeg hij glimlachend. 

Stallen wc

Koning Leroy Fullbright

Hij luisterde naar wat Lolita zei, uiteindelijk kneep hij zijn ogen dicht. 'Het zou makkelijker zijn als je de hoop opgaf, want dan zou ik je niet zo teleurstellen...' Mompelde hij. Hij haalde een hand door zijn warrige haar heen en hij ademde diep in. 'Ik weet het gewoon allemaal niet meer... Sinds... Sinds die avond op het strand, nadat jij met al die vrouwen gepraat hebt.... Ik heb niet het gevoel dat er iets veranderd is. Dat het beter met mij gaat...' Fluisterde hij. Hij herinnerde zich die dag nog heel goed, hij was vreselijk boos geweest op haar. 'Ik hou zo veel van jou, ik wil je geen pijn doen, maar wat ik ook doe, daar komt het wel altijd op neer...' 

Felicia Erogate

Eigenlijk was Felicia nooit echt heel stabiel geweest. Vrijwel altijd had ze het goed kunnen verbergen door alle steun die ze had gehad van Stephen, haar vader en haar moeder. Maar toen al die steun weg was gevallen was ze compleet de weg kwijt geraakt. Ze weigerde om steun bij Chayenne toe zoeken. Het was haar dochter, en niet andersom. Ze moest er juist voor haar zijn. Diep in gedachten verzonken bleef ze bevend staan.
Stephen probeerde op haar in te praten. Ze kwam vanachter het witte paard te voorschijn. Haar blik ging naar Chayenne toe. Ze wilde eigenlijk alleen maar weg van hier. Chayenne hoefde dit niet te zien. Stephen zei dat hij met haar mee zou gaan. Ondanks alle spanning verscheen er een waterig glimlachje op haar gezicht.
Ondertussen ging het eigenlijk helemaal niet goed met haar. Steeds kreeg ze meer het idee dat ze door een rietje aan het ademen was. Haar blik ging naar Stephen toe. Ze wilde positief zijn. Ze wilde niks anders dan dat. Maar het ging niet. Ze hapte naar adem. "Ik h-hou van j-julie a-allebei net z-zoveel als d-de dag d-dat we w-werden g-geschieden van elkaar. H-Het s-spijt m-me zo." Bracht ze uit. Alles werd langzaam zwart voor haar ogen en ze zakte door haar knieën.

Stephen Lahero

Ondanks dat hij haar amper kon verstaan, maakte het wel alles goed. Hij was bang geweest dat ze misschien wel niets meer van hem wilde weten, dat ze er klaar mee was. Klaar met hem. Maar het was dus niet zo. Toen ze door haar benen heen zakte, schoot hij al naar haar toe. Hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen en hij trok haar iets overeind. ‘Rustig maar, het is goed nu. Het is allemaal goed. Je hoeft niet meer verdrietig of bang te zijn, echt niet. We gaan weg, we gaan naar Black Castle, naar je vader. Dat zal je goed doen… ik ben weer bij je, Felicia. Je staat er niet meer alleen voor. Chayenne is er, ik ben er, het is allemaal goed zo, echt helemaal goed. Geen reden om je druk te maken, alles is voorbij,’ sprak hij kalm tegen haar. Hij bleef haar vasthouden, hij keek even naar Chayenne, met een glimlachje op zijn gezicht. ‘Kan jij de paarden opzadelen?’ vroeg hij zacht aan zijn dochter. ‘Mama komt bij mij in het zadel zitten, dan kan ik haar stevig vasthouden.’ Voegde hij er aan toe. Zijn blik ging weer naar Felicia, heel zachtjes streelde hij met zijn hand langs haar gezicht. Hij had haar zo gemist.

Stallen WC


-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=14