De Middeleeuwen

Prins Brandon Lamoyne

Het begon steeds moeilijker te worden om normaal met Elissa om te gaan, zeker als er constant mensen om hun heen waren. Anders had hij er niet zo veel last van, omdat ze veel hun momentjes samen hadden en verder een beetje hun eigen ding deden. Nu waren er de hele tijd mensen in de buurt, waardoor hij het gevoel had dat hij niets mocht laten merken. Dat was best wel lastig als je zo veel voor iemand voelde. Het was moeilijk binnen te houden dan. Hij staarde naar het eten, het zag er echt geweldig uit. Hij zag dat het zijn moeder ook wel aansprak. Hij nam plaats zodra Elissa ging zitten en hij moest nu opletten dat hij niet constant naar haar zat te staren. Hij zag dat zijn moeder enorm genoot van het eten, wat hij leuk vond. Voor hem was het toch echt wat te druk, dus ondanks dat het eten heerlijk was vond hij het moeilijk om er echt van te genieten.

Koningin Elissa Beaufort

Haar blik ging even naar Brandon, ze wist dat dit niet zijn favoriete plek was, maar hij was er wel. Ze vond het knap van hem en ze wilde hem dat zo graag laten merken, dat kon alleen niet. Ze begon rustig te eten en praatte wat met de mensen om haar heen. "Smaakt alles?" Vroeg ze vriendelijk aan Eleanor. Ze dronk rustig van de wijn en genoot van de mensen om haar heen. Zelf vond ze het juist fijn dat het druk was, dan kon ze even op adem komen, dan lette niet iedereen op haar.

Prins Brandon Lamoyne

Hij was vrij stil tijdens het eten, maar dat was voor hem niets geks. Hij was dat meestal, omdat hij het te druk vond om zich heen kon hij zelf niet echt meer een gesprek beginnen. Hij reageerde vriendelijk op iedereen die iets aan hem vroeg, maar daar hield het dan ook wel bij op. Hij hoorde dat Elissa aan zijn moeder vroeg of het haar smaakte, waardoor die hartelijk glimlachte. 'Ja, het eten is geweldig en de wijn smaakt perfect.' zei ze. 'Misschien moet ik kijken of ik hier ook kan blijven.' zei ze daarna vriendelijk lachend. Zijn moeder was gigantisch sociaal en had ook veel humor, buiten het zakendoen om dan. Dan was ze serieus en kon ze best wel hard zijn, al bleef ze altijd heel netjes en correct. Hij kon ook echt aan haar zien dat ze hier van genoot en hij gokte ergens ook wel dat het voor haar fijn was om even weg te zijn van zijn vader. Hoewel ze helemaal niet meer veel deelden samen, waren ze bij hun in het kasteel verplicht om heel veel bij elkaar te zijn met bepaalde formaliteiten. Als ze weg was, had ze veel meer haar eigen ding en hij kon zich voorstellen dat het fijn voor haar was.

Koningin Elissa Beaufort

Zijn moeder gaf aan dat het eten geweldig was en de wijn smaakte haar perfect. Elissa glimlachte daardoor vrolijk en nam nog een slok van haar glas. Ze zei vervolgens dat ze misschien ook maar moest kijken of ze hier kon blijven. "U bent van harte welkom." Zei ze vriendelijk tegen haar. "Ik hoor van veel mensen dat het hier lijkt alsof ze op vakantie zijn." Ze durfde bij deze woorden Brandon niet aan te kijken, ze hadden het daar zo vaak over gehad, ze wilde hem niet in verlegenheid brengen. Dat vond ze het niet waard. Ze at rustig verder en merkte dat ze weer wat meer ontspande. Ze had hier allemaal betrouwbare mensen om haar heen, de man van haar dromen zat tegenover haar en zijn moeder vond haar ook nog eens aardig. Ergens was ze wel bang dat ze het niet leuk zouden vinden als uiteindelijk uitkwam dat ze meer voor elkaar betekenden, maar dat was een angst die nu nog niet van toepassing was. Ze probeerde nu nog zoveel mogelijk te genieten.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei tegen zijn moeder dat ze van harte welkom was, ze hoorde van veel mensen dat het hier leek alsof ze op vakantie waren. Dat liet hem zwakjes glimlachen, omdat hij wist dat hij dat ook gezegd had. 'Dat kan ik mij heel goed voorstellen en het lijkt mij ontzettend leuk om af en toe een paar dagen langs te komen.' zei zijn moeder vriendelijk. Dat leek hem ook best wel leuk, het zou fijn zijn als zijn moeder hier naar toe kwam. Dan kon hij haar toch af en toe een beetje zien, zonder dat ze thuis langs moesten gaan. Dan was dit beter, dan kon ze beter hier naar toe komen. Hij keek kort op naar Elissa, hij kon zien dat ze blij was, wat hem goed deed. Hij vond het fijn om dat te merken. Hij dronk zijn wijn op en hij legde zijn bestek aan de kant, hij had zo wel weer genoeg gegeten, meer kreeg hij toch niet weg.

Koningin Elissa Beaufort

Ze keek even vanuit haar ooghoeken naar Brandon die toch glimlachte door wat ze zei. ZIjn moeder kon het zich goed voorstellen. Het leek haar ook ontzettend leuk om af en toe een paar dagen langs te komen. Elissa knikte daardoor glimlachend. "Dat lijkt me ook fijn voor Brandon, niet waar? Als de aanstelling geregeld is, dan lijkt het mij prettig om af en toe een ouder te zien." Haar stem klonk wat zachter aan het einde van haar zin. Doordat ze zag hoe lief zijn moeder met hem omging, begon ze haar eigen moeder wat meer te missen. Normaal had ze daar nooit zo'n last van, maar doordat ze Brandon zo goed kende, zag ze ook hoe hij reageerde op zijn moeder, dat ze veel voor hem betekende. Ze keek even naar haar bord en slikte. Daarna zette ze haar vriendelijke glimlach weer op en wachtte tot Eleanor ook klaar was met eten. Elissa kreeg plotseling geen hap meer door haar keel.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei dat het haar ook fijn leek voor hem, als de aanstelling geregeld was leek het haar prettig om af en toe een ouder te zien. Dat liet hem knikken, omdat hij dat ook vond. 'Ja, ik zou het heel fijn vinden.' zei hij oprecht tegen zijn moeder. Ze glimlachte naar hem. 'Dan regelen we dat, dan zal ik af en toe een paar dagen hier langs komen.' zei ze tegen hem. Hij vond het heel erg fijn. Hij keek nu naar Elissa, ze leek geen trek meer te hebben en hij kon aan haar gezicht zien dat haar iets dwars zat. Eigenlijk kon hij ook wel gokken wat dat was. Hij zou haar zo graag vastpakken en even omhelzen. 'Nou, dat smaakte mij geweldig. Ik zou het heel gezellig vinden om jullie straks nog even te zien, maar dan trek ik mij nu terug, ik moet nog wat brieven schrijven.' zei zijn moeder. Hij knikte. 'Blijf maar zitten, Brandon. Ik weet inmiddels de weg.' voegde ze er glimlachend aan toe, omdat ze doorhad dat hij alweer op wilde staan om haar te brengen. Ze liep weg van tafel en hij keek weer naar Elissa. Hij wilde haar steunen, hij wilde er voor haar zijn.

Koningin Elissa Beaufort

Het antwoord van Brandon zorgde alleen nog maar meer voor dat ze haar ouders misten, het was zo oprecht en zo lief. Zijn moeder zei dat ze het zou regelen, ze zou af en toe een paar dagen hier langs komen. Elissa knikte vriendelijk. Zijn moeder gaf aan dat het geweldig smaakte, ze zou het gezellig vinden om ze straks nog te zien, dan zou ze zich nu terugtrekken, ze moest nog wat brieven schrijven. "Ja, natuurlijk, we kunnen straks afspreken in de woonkamer bij de open haard." Zei Elissa nu glimlachend. "Schrijf maar dat ik graag overmorgen zou willen komen, ik heb zoveel mogelijk geregeld en mocht het passend zijn voor uw man, dan wil ik hem graag ontmoeten." Ze hield zichzelf nu even zo sterk mogelijk. Ze ging weg, na nog wat tegen Brandon gezegd te hebben en Elissa zag dat ze op haar schoot met haar vingers friemelde aan de franjes van haar jurk. Het ging automatisch wanneer ze ergens onzeker of verdrietig over was. Even keek ze recht in de ogen van Brandon en ze zag aan hem dat hij het opgemerkt had. "Ik ga nog even naar mijn kamer." Kon ze nog netjes uitbrengen. Daarna liep ze naar haar slaapkamer toe en eenmaal wanneer de deur gesloten was, zakte ze tegen de deur aan en begon zacht te snikken. Soms kwam het besef in eens zo hard binnen dat haar ouders er niet meer waren en dan kon ze niets meer doen om dat te stoppen. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en verborg haar hoofd tussen haar armen.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa gaf aan dat ze af konden spreken in de woonkamer bij de open haard. Dat leek zijn moeder wel aan te spreken. Ze gaf ook aan dat ze zijn vader kon laten weten dat ze overmorgen wilde komen, dan wilde ze hem ontmoeten. Zijn moeder gaf aan dat ze dat zou regelen en dat ze hun straks weer zou zien. Daarna was ze weg. Hij keek weer opzij naar Elissa. Ze zei dat ze nog even naar haar kamer ging en hij knikte, nog voor hij verder iets kon zeggen was ze weg. Opeens voelde hij zich nogal eenzaam hier met al deze mensen die hij niet kende. Hij bleef nog een minuutje zitten, tot hij het echt niet meer uithield. Hij liep direct door naar de kamer van Elissa toe, door de gangen heen. Hij wilde niet dat iedereen zag hoe veel hij echt bij haar was. Hij stapte door het luik en hij zag dat ze zat te huilen bij de deur. Meteen ging hij naar haar toe. Hij kwam naast haar zitten en hij sloeg zijn armen stevig om haar lichaam heen, zodat ze tegen hem aan kon leunen. 'Ik ben er voor je.' fluisterde hij zachtjes, vol liefde.

Koningin Elissa Beaufort

Ze voelde zich een paar minuten echt heel alleen en daardoor werden de gevoelens alleen maar heftiger. Ze werd erdoor overspoeld vanuit het niets eigenlijk. Soms had ze dat ineens zo erg omdat ze de dood van haar ouders helemaal nog niet verwerkt had. Ineens waren daar twee armen om haar heen en een zachte liefdevolle stem. Ze pakte hem vast en begroef haar gezicht in zijn borst. Hij was er... hij was er voor haar. Haar vingers klemden zich om zijn arm heen, alsof ze bang was dat hem hetzelfde lot zou ondergaan als haar ouders. Hij was alles wat ze had en door hem had ze weer hoop, hoop op een fijn leven, een eigen familie.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa pakte hem vast en ze drukte haar gezicht tegen zijn borstkas aan, waardoor hij zijn armen nog steviger om haar heen sloeg. 'Hey, het is oké, je bent niet meer alleen. Ik ben bij je nu. We zijn samen. Ik hou van je, Elissa. Je hoeft het allemaal niet meer alleen te dragen, ik zal er voortaan altijd voor je zijn.' zei hij zachtjes. 'Het is oké, huil maar eventjes.' zei hij daarna, zodat ze wist dat hij het niet erg vond en dat hij er hoe dan ook voor haar was. Hij liet zijn vingers zachtjes over haar rug heen glijden, heel rustig en gelijkmatig. Hij wilde haar de ruimte geven om haar gevoelens te kunnen uiten bij hem, maar hij wilde ook een poging doen om haar een klein beetje te kalmeren.

Koningin Elissa Beaufort

Ze liet zijn woorden tot haar doordringen. Ze was niet meer alleen, ze waren samen. Ze hoefde het niet meer alleen te doen. Hij was er voor haar, altijd. Haar greep op zijn armen ontspande zich een beetje en het snikken werd rustiger. Ze bleef dicht tegen hem aanzitten waar ze zich veilig voelde. Zijn aanrakingen zorgde ervoor dat ze wat afgeleid werd, het maakte haar weer rustig, hij maakte haar los uit haar gedachten. "Het spijt me." Haar stem was bijna onverstaanbaar. Maar het speet haar omdat ze hem zo gelukkig zag met zijn moeder en dat het zoveel met haar deed. Dat was helemaal niet haar bedoeling geweest. Ze was ook niet jaloers of wat dan ook, ze mistte het gewoon zo erg.

Prins Brandon Lamoyne

Het snikken werd langzaam wat rustiger en het leek te helpen dat hij bij haar was, dat maakte haar hopelijk iets kalmer. Na een tijdje zei ze zachtjes dat het haar speet. Dat verbaasde hem. 'Hey, niets hoeft jou te spijten, Elissa. Helemaal niets. Dat is niet nodig. Ik begrijp dat je verdrietig bent, ik begrijp het echt. Het is ook niet zo gek. Ik wil je alleen maar heel erg graag helpen, ik wil bij je zijn. Ik wil altijd voor je klaarstaan.' zei hij zachtjes. Hij legde zijn handen tegen haar gezicht aan en hij streek haar tranen voorzichtig weg. Hij bleef in haar ogen staren en hij ademde diep in. 'Je betekent zo veel voor mij, ik zou al je verdriet weg willen nemen om jou te kunnen helpen.' zei hij zachtjes.

Koningin Elissa Beaufort

Hij vond het niet nodig dat het haar speet en ze had ook niet de kracht en de energie om hem uit te leggen wat het nu precies was wat haar speet. Hij begreep dat ze verdrietig was. Voor nu was dat genoeg. Hij begreep haar en dat maakte haar rustiger. Hij wilde haar helpen en bij haar zijn, door die lieve woorden kreeg ze juist weer tranen in haar igen, maar nu omdat ze hem zo lief en bijzonder vond. Ze keek in zijn ogen toen hij haar gezicht vastpakte en voelde zijn vingers zacht over haar huid. Ze betekende zoveel voor hem, hij zou al haar verdriet weg willen nemen om te kunnen helpen. Ze werd warm door zijn lieve woorden en was nog niet in staat om echt iets uit te brengen. Zacht drukte ze haar lippen op de zijne en zoende hem vol liefde en misschien ook wat wanhoop. Als teken dat hij net zoveel voor haar betekende, want die woorden zeggen, dat lukte momenteel nog niet.

Prins Brandon Lamoyne

Ze leek totaal nog niet in staat te zijn om iets tegen hem te zeggen, maar dat was niet erg. Zolang ze maar wist dat hij er voor haar was, dat hij voor haar klaarstond. Dat vond hij het belangrijkste nu. Verder hoefde ze echt nog niet met hem te praten. Als ze zich maar veilig voelde in zijn armen. Dat leek gelukkig wel het geval te zijn. Toen hij haar gezicht vastpakte en hij in haar ogen staarde, zag hij dat ze van hem hield. Zijn woorden leken haar goed te doen en dat vond hij ontzettend fijn om te merken. Opeens boog ze naar hem toe en drukte ze haar lippen op die van hem. Hij werd vol liefde en ietwat wanhopig gezoend. Hij ging er eigenlijk meteen in mee. Hij trok haar nog iets dichter tegen zich aan en hij bleef haar zoenen, het voelde geweldig en hij wist dat het haar misschien ook even wat afleiding gaf van haar verdriet.

Koningin Elissa Beaufort

Hij ging mee in haar zoen en trok haar dichter tegen zich aan. Haar vingers streelde over zijn borst heen en ze merkte dat de zoen haar goed deed, de wanhoop werd minder en ze eindigde de zoen rustig en liefdevol. Het voelde als een rollercoaster, maar ze was er weer. Ze keek Brandon aan en daarna liet ze zich weer wat zakken en leunde ze tegen zijn borst aan. "Dankjewel, dankjewel lieve Brandon, ik hou ongelooflijk veel van je." Fluisterde ze tegen hem. "Die band met je moeder... koester dat alsjeblieft, ze mag hier zo vaak komen als jullie willen, hoe jullie van elkaar houden, dat is zo kostbaar." Dat vond ze heel belangrijk, zij kon nooit meer bij haar ouders terecht, maar hij nog wel en het was belangrijk. In haar ogen al helemaal.

Prins Brandon Lamoyne

Ze liet haar vingers over zijn borstkas heen glijden en hij genoot van die kleine aanraking. Het was heerlijk. Ze stopte de zoen en ze leunde met haar hoofd tegen zijn borstkas aan, waardoor hij zijn armen weer om haar heen sloeg, om haar een wat veiliger gevoel te geven. Ze bedankte hem en ze zei dat ze ongelofelijk veel van hem hield. 'Ik ook van jou. Met heel mijn hart. Ik sta altijd voor je klaar, met alles. Dat beloof ik je.' zei hij liefdevol tegen haar. Ze zei nu dat hij de band met zijn moeder moest koesteren, ze mocht hier zo vaak komen als ze wilden, het was kostbaar hoe ze van elkaar hielden. Hij knikte daardoor. 'Bedankt, Elissa. ik zal haar zo vaak mogelijk uitnodigen.' zei hij tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze weer tegen zijn borstkas aan zakte, sloeg hij zijn armen weer om haar heen en ze leunde rustiger dan daarvoor tegen hem aan. Ze sloot haar ogen en voelde zich veilig zo. Hij zei dat hij ook van haar hield en altijd voor haar klaar stond. Ze knikte, dat wist ze. "Ik vertrouw je blind." Fluisterde ze heel zacht tegen hem. Dat deed ze echt. Hij bedankte haar toen ze aangaf dat zijn moeder altijd mocht komen. "Daar hoef je me niet voor te bedanken, dit is ook jouw thuis, je mag doen wat je wilt." Fluisterde ze. Ze keek weer naar hem en legde haar hand op zijn wang. Heel zacht en lief streelde ze zijn gezicht. Het voelde fijn bij hem, het voelde goed dat hij er altijd voor haar zou zijn.

Prins Brandon Lamoyne

Ze leunde weer tegen hem aan en ze zei zachtjes dat ze hem blind vertrouwde. Dat vond hij heel belangrijk, hij wilde dat ze wist dat ze altijd met alles bij hem terecht kon, dat niets hem te gek was en dat hij overal over wilde praten. Dat vond hij heel belangrijk. Ze gaf ook aan dat hij haar niet hoefde te bedanken dat zijn moeder langs mocht komen, want dit was ook zijn huis, hij mocht doen wat hij wilde. 'Dat voelt nog een beetje raar voor mij.' gaf hij heel eerlijk toe. Dit was haar koninkrijk, het voelde nog niet echt als zijn thuis, maar dat zou waarschijnlijk gewoon heel veel tijd nodig hebben. Ze legde haar hand op zijn wang en ze streelde heel lief langs zijn gezicht. 'Gaat het weer een beetje nu?' vroeg hij zachtjes en bezorgd aan haar.

Koningin Elissa Beaufort

Ze glimlachte toen hij toegaf dat het nog een beetje raar voelde om dit ook als zijn thuis te zien. "Dat snap ik, maar ik hoop dat je er langzaam aan kunt wennen." Zei ze zacht tegen hem terug. Ze wilde heel graag dat hij zich thuis voelde, natuurlijk was dat nu met hun geheime relatie nog best wel moeilijk, maar misschien zou hij er langzaam aan wennen. Wanneer ze langs zijn wang streelde vroeg hij bezorgd of het weer een beetje ging. Ze knikte daardoor. "Ja, het gaat wel weer, sorry voor deze uitbarsting, ik moet gewoon nog veel verwerken en soms lukt dat me even niet." Zei ze zachtjes tegen hem.

Prins Brandon Lamoyne

Ze begreep wel dat het voor hem nog een beetje raar voelde, ze hoopte dat hij er langzaam aan kon wennen. Hij knikte daardoor. 'Dat verwacht ik wel. Het begint nu al allemaal enorm te wennen, ik merk het al. Het heeft tijd nodig, maar dan gaat het helemaal goed komen.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij kreeg er steeds iets meer vertrouwen in en dat was goed, dat had hij ook wel nodig. Ze knikte en gaf aan dat het wel weer ging, maar ze bood direct haar excuses aan, ze moest nog veel verwerken en soms lukte dat haar gewoon niet. 'Daarom ben ik er nu voor je. Je hoeft dat allemaal niet meer alleen te doen. Ik ben er om je te helpen. Je staat er nergens meer alleen voor en ik vind het helemaal niet erg, je hoeft geen sorry te zeggen. We horen nu bij elkaar. Ik ben er voor je.' zei hij liefdevol. Hij streek langs haar hals en hij glimlachte naar haar. 'Zullen we dan zo maar naar de woonkamer lopen?' stelde hij voor.

Koningin Elissa Beaufort

Hij verwachtte gelukkig wel dat hij er langzaam aan kon wennen, het begon al te wennen. Hij merkte het al. Het had tijd nodig, maar het ging goed komen. Ze glimlachte daardoor en knikte. "Gelukkig maar, ik wil graag dat je je hier goed voelt." Zei ze met een glimlach tegen hem. Hij was er juist ook daarom voor haar. Ze hoefde het niet meer alleen te doen. Hij was er om haar te helpen. Ze hoefde geen sorry te zeggen want ze hoorden nu bij elkaar. Hi jwas er voor haar. Zijn stem klonk liefdevol en ze glimlachte hem toe. "Dankjewel, het betekent echt heel erg veel voor mij. Echt." Ze ze zacht tegen hem terug. Ze voelde zijn vingers langs haar hals en zag hem glimlachen. Hij wilde zo naar de woonkamer lopen. "Ik fris mezelf nog even op." Zei ze zacht. Waarschijnlijk zat haar haar wat door de war en was haar gezicht wat vlekkerig geworden. Ze haalde even diep adem en kwam langzaam overeind. Ze glimlachte even liefdevol naar Brandon. Ze was dolblij met hem, hij stelde haar altijd gerust. Ze liep naar de badkamer toe en zorgde ervoor dat ze er weer goed uitzag. Ze haalde een paar keer diep adem en wanneer ze zich weer in orde voelde, liep ze terug naar Brandon. Ze was er nu wel klaar voor.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat het gelukkig zo was dat hij al begon te wennen, want ze wilde graag dat hij zich hier goed zou voelen. 'Ik voel mij goed als ik bij jou in de buurt ben.' zei hij daarop. Dat was voor hem het belangrijkste, verreweg het belangrijkste. Ze gaf aan dat ze zichzelf nog even wilde opfrissen voor ze zouden gaan, waardoor hij knikte. Hij begreep we dat ze dat eventjes wilde en hij vond dat geen probleem. Hij waardeerde het juist dat ze er altijd haar best voor deed om er goed uit te zien, al vond hij haar net zo leuk als ze onder het stro zat en zo de stallen uit kwam lopen. Ze kwam overeind en ze vertrok de badkamer in. Hij kwam ook van de grond af en hij zag dat ze al heel snel weer terug was. Hij besloot dat ze wel samen die kant op zouden kunnen lopen, dat was waarschijnlijk niet zo gek, ze gingen immers met zijn moeder iets drinken.

Koningin Elissa Beaufort

Ze glimlachte liefdevol naar hem toen hij aangaf dat hij zich goed voelde als hij bij haar in de buurt was. "Ik ook, ik ben gelukkig bij jou." Zei ze liefdevol tegen hem. Hij gaf haar echt een gelukkig gevoel en ze was dolblij met hem, hij was echt het belangrijkste voor haar en dat ze hem nu al zo goed leerde kennen en zo op hem kon vertrouwen, gaf haar een goed gevoel. Wanneer ze weer bij hem terug was, zag ze dat hij ook was opgestaan. "Kunnen we samen daarheen lopen? Is het niet gek als we samen mijn slaapkamer verlaten?" Vroeg ze hem zachtjes.

Prins Brandon Lamoyne

Ze vroeg nu zachtjes aan hem of ze samen daar heen konden lopen en of het niet gek was om samen haar slaapkamer te verlaten. 'Nee.' zei hij zachtjes. 'Ik ga je nu niet alleen laten, bovendien ben ik een hele nette prins en ik ben zo enorm galant dat ik jou op kom halen bij je slaapkamer om je naar de woonkamer te begeleiden.' zei hij glimlachend tegen haar. 'Je komt immers met mij en mijn moeder iets drinken, dus het is niet meer dan normaal dat ik je even ophaal.' voegde hij er aan toe. Dat zou hij normaal niet zo extreem doen, maar het was voor nu een reden die voor hem goed genoeg was. Hij wilde haar echt geen seconde alleen laten nu. 'Dus, wilt u met mij meelopen, hoogheid?' vroeg hij grijnzend aan haar.