De Middeleeuwen

Kasteel



Het dorp is gelegen midden in het bos in een dal met veel meertjes en rivieren. Het is koninkrijk wat veel voorbijgangers passeren wanneer ze bijvoorbeeld naar het volgende grote koninkrijk gaan.


Koningin Elissa Beaufort



Koningin Elissa Beaufort

Haar dagen op de troon waren eenzaam, haar ouders waren niet heel lang geleden overleden aan een geheimzinnige ziekte en Elissa vond hun dood nog steeds erg vreemd en geheimzinnig. Toch had ze geen tijd om zich daar echt zorgen over te maken, ze moest door met haar leven. Haar leven als plotselinge koningin. Van heine en verre kwamen prinsen om haar het hof te maken, om in aanspraak te komen van haar troon. Ze las alle brieven door maar vond niet de kracht om ze te beantwoorden, om hier iemand uit te zoeken waarmee ze haar leven wilde delen. Ze besloot het anders aan te pakken. Ze liet haar raadsmannen al deze prinsen en hertogen een brief terug sturen met een uitnodiging voor een groot feest. Daar zou ze wel zien wat er allemaal op af kwam. Ook zorgde ze ervoor dat de gewone mensen uit het dorp welkom waren. Iedereen was wel weer toe aan een feest na de dood van haar ouders. Ze had zichzelf amper laten zien. Dit was de kans om te laten zien hoe sterk ze was en hoe goed ze aan haar dorp dacht.

Prins Brandon Lamoyne

Hij stond tegenover het bureau van zijn vader, die druk aan het werk was. Hij wist dat de man hem bewust liet wachten, waarschijnlijk om hem een lesje te leren. Om zijn geduld te testen. Om te kijken hoe lang het zou duren voor Brandon ongeduldig begon te worden. Zijn vader was de koning van een redelijk machtig koninkrijk, vrij buitenaf gelegen. Brandon was zijn tweede zoon. De zoon waarvan hij gehoopt had dat het een dochter zou zijn, degene die eigenlijk niet in de familie paste. Degene waar iedereen zich altijd voor leek te schamen, waarbij ze hopeloze pogingen deden om hem op te voeden en binnen de lijntjes te laten lopen. Brandon had daar wat moeite mee. Altijd al gehad ook. Zijn broer was het tegenovergestelde. Nicolas was de perfecte zoon, de kroonprins, degene die het koningschap over ging nemen als zijn vader er mee ophield. Als dat ooit ging gebeuren. De man begon al wat ouder te worden, maar uit niets bleek dat hij binnenkort van plan was om de troon over te geven aan Nicolas. Hij stond nog steeds zwijgend naar zijn vader te kijken. ‘Waarom ben ik hier?’ Vroeg hij na een paar minuten aan de man, die nu langzaam opkeek. ‘Ga zitten, Brandon.’ Sprak hij. Hij zuchtte, om daarna tegenover zijn vader plaats te nemen. ‘Ik wil dat je actiever deel gaat nemen aan alles wat er gebeurt binnen het kasteel.’ Sprak de man. Dat verbaasde hem niets, zijn vader probeerde hem al jaren meer te betrekken, maar Brandon vond het onnodig. Hij genoot van het geld, hij genoot van zijn vrijheid, maar niet van zijn titel en niet van zijn leven op het kasteel. Dat was niet zo aan hem besteed. Niet zoals bij Nicolas. ‘Het is vrij duidelijk dat je geen interesse hebt in het werk binnen de raad, of wat dan ook… maar je kunt niet eeuwig niets doen. Die tijd is voorbij, ik ben er klaar mee.’ Sprak de man. Brandon was niet onder de indruk, hij kreeg dit praatje immers vaker. Zijn vader dreigde wel vaker met consequenties, maar er gebeurde meestal niet zo veel. Soms moest hij verplicht een week lang drie keer per dag trainingen geven aan de ridders, dat was het enige waar hij een beetje motivatie voor kon opbrengen. Hij werd wel eens gedwongen om bij vergaderingen te zijn, of om mee te gaan als zijn vader en Nicolas op bezoek gingen bij een ander koninkrijk, maar meestal werkte hij dan zo tegen dat zijn vader er alleen maar gefrustreerd van raakte en hem uiteindelijk wegstuurde. Nu leek de man andere plannen te hebben. ‘Aangezien je op geen enkele manier een bijdrage levert aan het koninkrijk is er iets waarvan ik wil dat je het doet. En je hebt geen keuze, Brandon. Het is of dit, of je rot maar op.’ Sprak de man. Hij staarde hem aan. ‘Je stuurt mij weg?’ Vroeg hij nu verbaasd. Zo ver was het nog nooit gekomen. ‘Als je dit niet doet, ja, ik heb helemaal niets aan je hier.’ Verduidelijkte hij. ‘En wat is het dat ik moet doen?’ Vroeg hij nu. De man gaf hem een uitnodiging aan. Brandon las het door. Een feest in een ander koninkrijk, georganiseerd door Elissa Beaufort. Iets wat niet echt wat voor hem was. Feestje spraken hem ontzettend aan, maar niet degene georganiseerd door een koningin in een rijk hier ver vandaan. Totaal niet. Zijn vader leek dat te zien. ‘Je gaat, Brandon. Of ik verban je uit het rijk.’ Zei hij opeens heel doordringend. Hij zou het doen. Het was duidelijk dat de grens bereikt was. ‘Je kunt jezelf nuttig maken door er voor te zorgen dat ze jouw kiest als partner.’ Voegde zijn vader er aan toe. Brandon barstte in lachen uit, wat zijn vader totaal niet leek te kunnen waarderen. ‘Ik ben bloedserieus. Je bent op geen enkele manier nuttig en op deze manier doe je tenminste iets. Je zult ooit moeten trouwen, dit zou een geweldige aanwinst zijn.’ Zei zijn vader. Brandon schudde zijn hoofd. ‘En waarom stuur je Nicolas dan niet?’ vroeg hij nu, omdat het in zijn ogen logischer zou zijn. Nicolas was immers de kroonprins. ‘Nicolas gaat trouwen met de prinses van het koninkrijk naast ons.’ Zei de man nu eentonig. De prinses was bloedmooi, wist Brandon. Ze waren verloofd terwijl ze elkaar totaal niet kenden en het was alleen maar omdat hun ouders het wilden. Net zoals Brandon nu naar dat feest gestuurd werd. ‘Het boeit mij totaal niets dat jij er geen zin in hebt, je gaat dit doen, of je hoeft niet meer terug te komen. Je vertrekt direct zodat je op tijd bent, de koets staat al voor je klaar.’ Zei de man. Brandon wist dat het geen zin had om tegen hem in te gaan en hij keek zijn vader doordringend aan, woede lag in zijn donkerbruine ogen. ‘Waag het niet om iets tegen mij te zeggen, vertrek nu meteen.’ Zei de man nu nog duidelijker. Brandon ademde heel diep in en draaide zich uiteindelijk om, om weg te lopen, naar de koets toe. Hij had de neiging om maar gewoon te weigeren en uit te testen of zijn vader echt zo ver zou gaan, of hij echt verbannen zou worden, maar hij besloot het er niet op te gokken en toch maar de koets in te stappen. Dit ging toch niets worden, maar hij ging maar wel. Om te laten zien dat hij wel moeite deed, terwijl hij al wist dat die koningin nooit voor hem zou kiezen. Hij wilde het niet eens. Hij wilde niet trouwen. Hij vond het bullshit. Het was niets voor hem.

Koningin Elissa Beaufort

 

In haar werkkamer keek ze even om haar heen, ze voelde zich eenzaam, al een paar weken was ze helemaal alleen. De dood van haar ouders had ze net aan verwerkt, niet dat ze een hele goede band met ze had, maar toch, het bleven haar ouders. Het was wel tijd dat iemand haar gezelschap zou houden hier, ze had daar voor haar ouders hun dood ook vaak met ze over gehad. Een stabiel koninkrijk had een man nodig. Ze was het wel redelijk met ze eens, maar ze wilde niet zomaar trouwen, ze zocht iemand die ze kon vertrouwen en afkomst was voor haar helemaal geen punt. Over een week zou ze het feest geven en daar zouden veel mannen op af komen, dat zeker, ze was niet heel zeker over zichzelf, maar het aantal brieven wat ze gehad had, zei echt wel genoeg. Langzaam kwam ze overeind uit de stoel waar ze al veel te lang gezeten had en stapte de werkkamer uit. Ze keek vriendelijk even naar de wachters bij de deuren en knikte ze even toe. Ze liep zelf naar de keuken toe, een plek waar ze als jong meisje altijd graag kwam. Ze gaf aan dat ze volgende week een groot feest wilde geven en wat de plannen daarvoor waren. De hoofdkok was enthousiast en overlegde verder met haar. Blijkbaar leek het geven van een feest echt wel een heel goed idee. Verder werden er verschillende kamers alvast in gereedheid gebracht voor adel dat al eerder kon arriveren. Sommige kwamen echt van ver en ze wist dat het laatste stuk van de reis onaangenaam was. Om fris op het feest te kunnen arriveren, hadden sommige even een dag of wat nodig om bij te komen. Ze moest eerlijk toegeven dat ze er wel zin in had, even weer een vrolijke sfeer.  

De eerste paar dagen was het een groot geregel. Elissa had zelf zoveel mogelijk uit handen gegeven en spendeerde haar dagen alvast met het ontmoeten van prinsen en hertogen uit verre landen die speciaal voor haar naar het kasteel kwamen. Ze zag er fantastisch uit in haar lichtblauwe uitbundige jurk en deed haar best de mannen zoveel mogelijk te peilen om misschien al van te voren een redelijke selectie te kunnen maken. Heel even besloot ze een pauze te nemen en stapte ze de koninklijke stallen in om haar paarden even gedag te zeggen, een vast ritueel.

Prins Brandon Lamoyne

De reis was vrij lang geweest en hij verveelde zich kapot. Hij had een hekel aan het reizen, aan het stilzitten. Het was al zo veel beter geweest als hij zelf had mogen rijden, als hij niet verplicht dagen in een koets had hoeven doorbrengen. Helaas was het een paar dagen afzien, of anders verbannen worden. Dan was dit misschien toch minder erg. Hij wist wat het inhield om verbannen te worden, hij zou afstand nemen van al zijn titels en van zijn eigendommen. Hij zou letterlijk helemaal niets hebben. Niet eens een paard. Dat sprak hem toch niet heel erg aan. Toen hij aan was gekomen had hij zich even iets beter vermaakt, dit was heel anders dan wat hij gewend was. Kleiner, meer natuur, prachtige omgeving. Het sprak hem wel aan. Het was minder afschuwelijk dan hij verwacht had, de omgeving dan tenminste. Het feest zou hoogstwaarschijnlijk nog erger zijn dan wat hij nu dacht. Hij had een kamer toegewezen gekregen en hij had zichzelf even opgefrist, om daarna een relatief simpele outfit aan te trekken. Brandon zag er heel goed uit, hij kreeg ook meer dan genoeg aandacht van vrouwen, maar het was niets iets waar hij echt naar opzoek was. Hij vond dat het allemaal snel oppervlakkig aanvoelde en hoewel zijn ouders heel graag wilden dat hij een vaste relatie zou krijgen, zat dat er tot nu toe niet echt in. De afgelopen twee jaar hadden ze meerdere pogingen gedaan om hem uit te huwelijken aan prinsessen, hertoginnen, dochters van hele rijke raadsmannen, maar tevergeefs. Het klikte nooit. Ja, het klikte voor een nachtje. Of voor twee nachten. En dan het liefste met zo veel mogelijk tijd in bed en zo min mogelijk gepraat. Het werkte gewoon niet echt en het voelde altijd als een enorme verplichting. Nu weer. Hij vond het helemaal niets en hij zag dit als iets wat hij verplicht deed, zodat hij hierna naar huis kon en zijn vader het idee zou hebben dat hij goed meegewerkt had. Hij had zwarte kleding aan, met donkerbruine details. Het was duidelijk ontzettend duur en op maat gemaakt, het zat strak om zijn lichaam heen. Hij fatsoeneerde zijn haar een beetje en daarna stapte hij met tegenzin de kamer uit, om een rondje te lopen. Hij herkende wat andere prinsen, uit andere koninkrijken, maar hij kende niemand genoeg genoeg om er ook echt op af te stappen en een praatje met ze te maken. Hij was liever op zichzelf. Hij liep al vrij snel naar buiten toe, hij had niet zo veel zin om zo verplicht met iemand te moeten praten omdat er iemand naar hem toe zou komen, dan liep hij liever buiten een rondje. Hij keek overal rond, Brandon was niet bang dat hij ergens naar binnen liep waar hij niet welkom was, dat hoorde hij dan vanzelf. Hij stapte de stallen in en hij bleef bij het eerste paard staan, een prachtig dier. Hij streek zachtjes langs de hals van het paard, heel kalmpjes. Hij kon zo veel beter opschieten met dieren dan met mensen.

Koningin Elissa Beaufort

Misschien was het niet al te handig geweest om in de prachtige jurk de stallen in te lopen, maar ze vond het gewoon prettig om hier te zijn, om even alleen te zijn met de dieren om haar heen. Rond dit tijdstip was het altijd rustig in de stallen. Zacht sprak ze tegen de twee veulens die ze gefokt had en die haar aandacht zeer waardeerden. Ze waren brutaal. Elissa lachte zachtjes en kroelde de dieren achter hun oren wat ze heerlijk vonden. Ze liep de rij rustig langs. Dit waren allemaal haar eigen dieren, de paarden van gasten stonden in het verblijf hiernaast. Haar blik ging naar een man die bij het eerste paard stond. Dat was haar lievelingsdier. Een echte aandachtstrekker die genoot van elke aai die hij kreeg. De hengst was pikzwart en glom je tegemoet. De man die erbij stond kende ze echter niet. Hij was duidelijk geen stalhulp, al verwachtte ze ook niet dat er zomaar een prins in haar stallen stond. Het was toch een beetje privé terrein. De andere prinsen hadden het sowieso druk met zichzelf en hun uiterlijk. Al wilden ze waarschijnlijk allemaal een goede eerste indruk maken. Ze keek even naar haar eigen jurk. Niet de allerbeste eerste indruk. Er hingen strootjes  aan de onderkant van haar jurk en haar mouwen waren wat vies geworden door de veulens. Ze bekeek heel snel haar handen, die waren ook vies van het aaien van de veulens. Oeps. "Goedemiddag, ik geloof dat u een van mijn gasten bent. Mijn excuses voor mijn uiterlijk en dat ik u geen hand kan geven vanwege de viezigheid, mijn naam is Elissa." Ze vond het niet nodig om zichzelf bij haar volledige naam en titel te noemen. Ze liet als verontschuldiging haar vieze handen even zien.

Brandon Lamoyne

Hij stond naar de prachtige hengst te kijken, die genoot van de aandacht die hij van Brandon kreeg. Het dier keek nieuwsgierig uit zijn ogen en zag er heel goed uit. Hij bleef ook constant om meer aandacht vragen, wat Brandon hem graag gaf. Hij keek op toen hij vanuit zijn ooghoek beweging zag, dat had hij eventjes niet verwacht. Hij keek langzaam opzij toen de vrouw hem tegemoet kwam lopen. Hij nam wat afstand van de zwarte hengst, die zijn nek zo ver mogelijk probeerde uit te rekken om nog net tegen de arm van Brandon aan te kunnen komen. Hij negeerde dat nu. De vrouw begroette hem en zei dat ze geloofde dat hij een van haar gasten was, ze excuseerde zich voor haar uiterlijk en voor het feit dat ze hem geen hand kon geven door de viezigheid, haar nam was Elissa. Dit was dus de koningin waarvoor hij hier was. Ze was totaal anders dan wat hij verwacht had. Hij was vaker verplicht naar dit soort feestjes gegaan, omdat zijn vader heel graag wilde dat hij met iemand van status zou trouwen, maar het waren altijd hele andere types. Niet degene die je tegenkwam in de stallen. Ze liet haar vieze handen zien, wat hem kort liet grijnzen. Hij pakte zonder aarzeling haar rechterhand vast. 'Aangenaam kennis te maken, Elissa. Mijn naam is Brandon.' zei hij, om daarna zachtjes zijn lippen op haar hand te drukken. Het rook naar paard, maar dat interesseerde hem niets. Hij liet haar hand weer langzaam uit die van hem glijden en hij keek haar doordringend aan. 'Ik geloof dat u zich op de verkeerde plek bevindt.' zei hij. 'Al is het gezelschap hier aangenamer dan daar binnen.' zei hij daarna. Hij stapte ook meteen weer bij haar weg, om de hengst de aandacht te geven die hij zo graag wilde. Hij doelde niet op zichzelf of op haar als het goede gezelschap, hij doelde op de paarden, die hem meer aanspraken dan alle mensen die in het kasteel stonden te wachten op haar.

Koningin Elissa Beaufort

Ze was lichtelijk onder de indruk dat hij gewoon haar hand pakte. Hij vond het aangenaam om met haar kennis te maken en noemde zijn naam. Ze voelde zijn lippen zacht op haar hand. Dit alles verbijsterde haar echt. Stond ze dan, ruikend naar paard en deze man kuste haar hand. Haar hand gleed langzaam uit de zijne en ze maakte even echt oogcontact met hem. Hij had mooie ogen. Dit alles bracht haar echt van haar stuk en ze bloosde wat en legde snel haar handen op haar rug en ze keek even naar de grond. Haar blonde haren zakten voor haar gezicht en gaf haar zo een wat meisjesachtig uitstraling. Toch herpakte ze zich weer redelijk snel en ze aaide het paard naast de zwarte hengst. "Aangenaam Brandon." Zei ze met een beleefd knikje. Hij geloofde dat ze op de verkeerde plek was en dat het gezelschap hier aangenamer was dan binnen. "Dan begrijp je erg goed waarom ik juist hier ben en niet binnen." Zei ze met een glimlach. Ze aaide het paard nog even en keek hoe hij weer bij de zwarte hengst ging staan. "Zijn nakomelingen zijn precies hetzelfde." Gaf ze aan met een kleine lach. Ze voelde zich echt een beetje uit haar evenwicht gehaald doordat deze man haar zo zag en niet als de nette koningin die ze normaal gesproken was. Ze dacht ook na en vroeg zich af wie hij precies was, ze herkende de naam Brandon niet. Na even te twijfelen, besloot ze toch brutaal genoeg te zijn. Ze was tenslotte op zoek naar een geschikte man en ze wilde ergens wel graag weten waarom Brandon gekomen was. Was het om haar? "Je bent niet een van mijn brieven schrijvers en dat je liever de stallen op zoekt in plaats van op te scheppen bij de rest van de prinsen maakt mij toch nieuwsgierig. Vanwaar de keuze om hier te komen?" Vroeg ze aan hem. Het was een oprechte vraag, ze had geen zin in toneelspelen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze keek in zijn ogen, maar daarna was het oogcontact al vrij snel weer verbroken. Het was maar een kort moment. Ze herhaalde zijn naam en zei dat het aangenaam was om hem te leren kennen, op een hele beleefde manier. Het liet hem glimlachen. Ze was vriendelijk, dat was zeker. Ze aaide het paard dat naast de zwarte hengst stond en hij had ergens een beetje verwacht dat ze meteen zou vertrekken, omdat ze dit ongemakkelijk zou vinden of omdat ze door zou hebben dat hij meer aandacht had voor de paarden dan voor haar. Ze bleef juist staan. Toen hij zei dat het gezelschap hier aangenamer was dan binnen gaf ze aan dat hij daardoor erg goed begreep waarom ze juist hier was en niet binnen. Hij knikte daardoor. Ze keek naar de hengst en gaf aan dat zijn nakomelingen precies hetzelfde waren. ‘Zijn die te koop?’ Vroeg hij haar nu heel direct. Hij kocht wel vaker een jong paard dat hij interessant vond voor de toekomst. Hij klopte de hengst zachtjes op zijn hals en het was eventjes stil, tot Elissa aangaf dat hij niet één van haar brieven schrijvers was en dat hij liever de stallen opzocht in plaats van op te scheppen bij de rest van de prinsen. Ze vroeg waarom het zijn keuze was om hier te komen. Daardoor dacht hij aan het gesprek met zijn vader. De man zou nooit willen hebben dat Brandon tegen haar zei waarom hij hier echt was, waarschijnlijk omdat hij alle kansen verspeelde. Maar Brandon wilde liever meteen duidelijk maken dat ze in hem geen moeite hoefde te steken, dat ze beter aandacht kon geven aan de andere kanshebbers, want daar had ze meer aan. Ze herkende zijn naam niet, ze wist niet wie hij was. Dat was het voordeel van zo op de achtergrond blijven en het voordeel van de tweede zoon zijn. Iedereen kende altijd de kroonprins. Hij was bijna onzichtbaar. ‘Ik heb er niet voor gekozen om hier te komen.’ Zei hij nu eerlijk tegen haar. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij stapte weer een beetje weg bij de hengst om goed naar Elissa te kunnen kijken. Hoewel hij zich heel duidelijk anders gedroeg dan de gemiddelde prins, was hij wel ontzettend hoffelijk en waren zijn manieren goed. Hij gebruikte het gewoon niet altijd. ‘Mijn vader wilde graag dat ik hier naar toe zou gaan. Zo graag dat ik de keuze had om hier naar toe te gaan, of verbannen te worden. Hoewel dit mij niet heel erg aansprak, leek het mij beter dan verbannen worden.’ Zei hij met een glimlach op zijn gezicht. ‘Mijn vader is Archibald Lemoyne. Ik denk dat hij het liefste Nicolas op je af had gestuurd, maar helaas heeft hij die al beloofd aan een prinses van het rijk naast ons.’ Legde hij uit, nog steeds met een glimlachje op zijn gezicht. Daarna pakte hij opeens haar hand vast, hij nam haar mee verder de stallen in. ‘Vertel mij eens over de dieren.’ Zei hij, schaamteloos en heel zelfverzekerd.

Koningin Elissa Beaufort

Hij was zeker aardig, daar twijfelde ze geen moment aan. Hij gedroeg zich netjes en beleefd en liet niets doorschemeren verder. Het leek een keurige man te zijn, al moest ze toegeven dat ze altijd wel wat moeite had met het doorgronden van mensen. Hij knikte wanneer ze aangaf dat dat juist de reden was dat ze hier was. Wanneer ze begon over de veulens van de zwarte hengst, wilde hij weten of ze te koop waren. Ze glimlachte door zijn interesse. "De ene wel, de ander houd ik graag." Gaf ze eerlijk aan. "Maar alleen voor een goed thuis." Voegde ze er even aan toe, ze was gek op haar dieren en ze ging ze niet zomaar verkopen. Toch zoals hij omging met haar hengst, leek het erop dat hij er wel verstand van was en niet de kwaadste was. Misschien moest ze haar paarden maar laten besluiten met wie ze uiteindelijk zou trouwen, die gedachte liet haar stiekem toch wel even glimlachen. Paarden waren de puurste wezens die ze kende en ze vertrouwde ze ook volledig. Door haar vraag aan hem, had ze ook duidelijk gemaakt dat ze hem niet kende en hij leek eerlijk te besluiten om te vertellen waarom hij hier was. Het was niet zijn keuze. Ze knikte daardoor. Nee, niet iedereen wilde dolgraag met haar trouwen, dat bewees deze man wel weer. Ze beet lichtelijk onzeker op haar lip en vluchtig dacht ze eraan waarom ze in godsnaam dit feest ging geven. Eigenlijk was het helemaal niets voor haar. Hij stapte bij het paard weg en door het lichtinval van de stal, kon ze hem voor het eerst even goed zien. Ze bekeek hem voorzichtig eventjes en luisterde naar de rest. Zijn vader wilde dat hij hier naartoe kwam, het was of hier komen, of verbannen worden. Al leek dit hem beter dan verbannen te worden. "Alleen hier komen of verbannen worden of trouwen met de koningin of verbannen worden?" Was haar vraag, misschien een klein beetje wantrouwig. Hij legde uit wie zijn vader was en ze knikte, die naam was herkenbaar, ze kende de kroonprins ook, die was beloofd aan een prinses in het rijk naast ze. Ineens pakte hij haar hand vast en nam haar mee verder de stallen in. Hij wilde meer weten over haar dieren. Hij was ongelooflijk zelfverzekerd en wat schaamteloos, ze moest er echt even aan wennen. Toch pakte ze zijn hand steviger vast en besloot ze het voortouw te nemen en nam hem mee naar de grote stal met uitloop waar de twee merries met veulens liepen. "Dit zijn ze." Zei ze met een glimlach. "Het hengstje is te koop, de merrie niet." Ze wees naar de lichtbruine hengst en vervolgens naar de wat meer donkerbruine merrie. Beide kwamen ze vrolijk op ze af gehuppeld en ze werd samen met Brandon uitvoerig besnuffeld. Ze grinnikte zacht door de brutaliteit.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat de ene wel te koop was, de ander wilde ze graag houden. Maar alleen voor een goed thuis. Dat liet hem even glimlachen. Hij kon het wel waarderen dat ze dat zo duidelijk aangaf. ‘Nou, wie weet.’ Zei hij glimlachend. Hij kocht regelmatig paarden aan, maar alleen dieren die hem aanspraken. De hengst deed dat wel, maar dat was geen garantie dat de nakomelingen dezelfde uitstraling hadden. Toen hij haar eerlijk vertelde over de reden dat hij hier was, kon hij aan haar zien dat ze dat niet helemaal verwacht had. ‘Maak je geen zorgen, er zijn genoeg prinsen die hier komen omdat ze ontzettend graag met je willen trouwen. Ik ben waarschijnlijk de enige die hier is omdat hij gedwongen wordt.’ Zei hij tegen haar. Ze zou vast een geschikte partner vinden, ze stonden letterlijk voor haar in de rij. Ze vroeg nu of hij alleen hier moest komen om te voorkomen dat hij verbannen werd, of dat hij ook met de koningin moest trouwen om te voorkomen dat hij verbannen werd. Dat liet hem zwakjes glimlachen. ‘Ik hoop dat het goed genoeg is dat ik hier ben.’ Zei hij. Bij zijn vader wist je het nooit zeker, maar hij kon niet iemand dwingen om met hem te trouwen en ze had ontzettend veel betere kandidaten, bovendien was hij daarom ook niet hier. Hij had daar geen interesse in. Hij was hier zodat zijn vader het idee had dat hij deed wat er van hem gevraagd werd, zodat hij weer naar huis kon en hij even met rust gelaten zou worden. Toen hij haar hand vastpakte en hij haar meenam leek ze kort te moeten wennen, maar ze pakte zijn hand steviger vast en ze nam hem mee. Dat liet hem glimlachen. Hij werd meegenomen naar een grote stal met uitloop, waar twee merries met veulens stonden. Ze vertelde dat het hengstje te koop was, maar de merrie niet. Die wilde ze waarschijnlijk zelf houden om uiteindelijk mee te gaan fokken en dat begreep hij ook. De dieren kwamen meteen naar hun toe en hij liet haar hand nu los, zodat hij het veulen aandacht kon geven. Hij zag er goed uit. Hij was nieuwsgierig, hij glansde goed en hij was duidelijk sterk gebouwd, net als zijn vader. ‘Mooie veulens.’ Zei hij dus ook tegen haar, met een glimlachje op zijn gezicht. ‘Misschien ga ik dan toch niet met lege handen naar huis.’ Zei hij.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte, waarschijnlijk doordat ze aangaf dat het dier naar een goed thuis moest. "Ja, wie weet." Zei ze er wat zachter achteraan. Hij vond ook dat ze zich geen zorgen moest maken dat hij hier was omdat hij het moest van zijn vader, er waren verder prinsen genoeg die hier kwamen omdat ze met haar wilden trouwen, hij was waarschijnlijk de enige die gedwongen werd. "Ik weet dat het er genoeg zijn, maar zit die éne er ook tussen? Daar ben ik wel een beetje benauwd voor. Tot nu toe heb ik met geen van de prinsen een normaal gesprek kunnen voeren. Ze zitten alleen maar te lonken." Het laatste voegde ze er wat meer beschamend aan toe. Ze hield er niet van, het hoorde niet. Ze zocht iemand waar ze gesprekken mee kon voeren, die dezelfde interesses had als haar en niet iemand die graag haar koninkrijk wilde overnemen en zelf liever op de troon zat en oh, haar als extraatje erbij zou krijgen om elke nacht even lekker los te gaan. Het was maar goed dat ze deze gedachte niet hardop uitsprak, natuurlijk was niet iedereen zo, maar ze was er wel ergens bang voor. Hij gaf aan dat het hoopte dat het goed genoeg was voor zijn vader om alleen hier te zijn, ze knikte daardoor. Dan was hij in ieder geval niet op haar uit, dat voelde al prettiger en aangenamer. Ze werd meteen wat minder gespannen. Eenmaal bij de paarden liet hij haar hand los en bekeek hij ze even. Hij gaf aan dat ze mooi waren en dat hij misschien niet met lege handen naar huis zou gaan. "Als jij hem mee naar huis wilt nemen, dan zul je toch nog wel een paar maanden langer hier moeten blijven, eerder kan hij niet zonder zijn moeder." Zei ze nu met een glimlach. Ze was er zelf nog niet helemaal overuit, maar ze wilde graag meer met deze prins praten, hem beter leren kennen, maar wel rustig aan... Ze aaide de oudere merrie even die er ook bij kwam staan en glimlachte rustig. Dit was toch wel haar favoriete plek. "Ga je morgenochtend vroeg mee een stukje rijden?" Vroeg ze nu wat plotseling aan Brandon. Ze wist dat ze verder weinig tijd had, maar ze wilde graag nog even vroeg in de ochtend een rit door het bos maken. Even haar hoofd leeg maken voordat de mensen allemaal wat van haar wilden.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze wist dat er genoeg opties waren, maar ze vroeg zich af of die éne er ook echt tussen zat, daar was ze wel een beetje benauwd voor. Ze had nog met geen van de prinsen een normaal gesprek kunnen voeren, ze zaten alleen maar te lonken. Het liet hem even grijnzen. 'Dus je wilt trouwen voor de liefde?' concludeerde hij nu. Dat concept was raar voor hem, want hij was niet anders gewend dan dat iedereen trouwde zodat ze er zakelijk gezien beter van werden of omdat ze uitgehuwelijkt werden door hun ouders. Elissa leek te hopen iemand te kunnen kiezen waar ze meer voor voelde. Ze was even in gedachten verzonken en hij begreep wel dat dit lastig moest zijn, in haar positie. Iedereen hier wilde haar wel, maar uiteindelijk zou ze zelf moeten kiezen. Dat was een lastige positie waar ze in zat. Toen hij aangaf dat hij misschien niet met lege handen naar huis zou gaan gaf ze aan dat hij een paar maanden hier moest blijven, want eerder kon het veulen niet weg bij zijn moeder. 'Of we tekenen een contract en ik kom hem later ophalen.' zei hij. 'Maar wie weet blijf ik wel gewoon wachten.' voegde hij er glimlachend aan toe. Dat ging niet, zijn vader zou hem waarschijnlijk eerder terug willen hebben, al vermaakte hij zich tot nu toe prima hier. Hij kon ook gewoon zeggen dat er wel iets was tussen Elissa en hem en dat hij daarom langer bleef. Als zijn vader zou merken dat er ook maar een kleine kans was dat ze interesse in hem zou hebben, zou hij dat accepteren, waarschijnlijk. Maar dat was niet wat Brandon wilde, trouwen was sowieso iets wat hij niet van plan was, maar wat hij verplicht moest. Hij zou waarschijnlijk volgende week nog naar een volgend feestje gestuurd worden om een poging te doen uitgekozen te worden. Opeens vroeg ze aan hem of hij morgenochtend mee ging om een stukje te rijden. 'Ik heb de omgeving alleen vanuit de koets kunnen bekijken, maar ik ga morgenochtend heel graag met je mee om een stukje te rijden. Ik vind het prachtig hier.' zei hij tegen haar. Zijn antwoord was netjes en beleefd, maar wel oprecht.

Koningin Elissa Beaufort

Hij grijnsde en concluderde dat ze wilde trouwen voor de liefde. "Ja, natuurlijk wil ik dat, anders had ik de brieven van de prinsen en hertogen naast elkaar gelegd, de beste uitgekozen en daarmee getrouwd." Zei ze, ze grijnsde even daardoor. Haar ouders hadden haar ook altijd op haar hart gedrukt dat ze moest trouwen uit liefde, niet omdat het moest, maar ze wist ook wel dat nu ze er alleen voor stond, het fijn zou zijn als er iemand aan haar zijde was. Ze luisterde naar zijn woorden over het veulen en ze knikte even. "Natuurlijk, waar jij je prettig bij voelt." Gaf ze beleefd aan met een knikje. Waarschijnlijk had hij ook zo zijn verplichtingen. Hij gaf aan dat hij de omgeving alleen nog maar vanuit de koets had kunnen bekijken, maar hij ging morgenochtend graag met haar mee, hij vond het hier prachtig. Het liet haar glimlachen. "Een van de mooiste koninkrijken uit de buurt." Haar stem klonk toch wel trots. "Ik moet me nu weer gaan bezighouden met mijn verplichtingen helaas, maar dan zie ik je morgenochtend bij zonsopkomst en zal ik twee van de fijnste paarden laten zadelen." Glimlachte ze hem toe. Waarschijnlijk zou ze hem ook die avond bij het eten zien, maar dan zou ze geen tijd hebben om hem echt te spreken. Stiekem vond ze het echt wel een leuke man en wilde ze hem beter leren kennen. Hij had wel wat. Ze was nieuwsgierig naar hem.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze natuurlijk voor de liefde wilde trouwen, Andres had ze de brieven naast elkaar gelegd, de beste uitgekozen en was ze daarmee getrouwd. Dat liet hem even glimlachen. 'Hm, ja, als je het zo zegt is het misschien toch beter om ze een keertje te zien en te spreken.' gaf hij toe. Van alleen brieven zou hij ook niet kunnen kiezen, maar hoe goed leerde je iemand kennen op zo'n feest als dit? Eigenlijk ook niet. Je ging alsnog maar af op een korte periode. Toch begreep hij wel dat ze iets moest doen, want een alleenstaande koningin was ook niet wat je wilde. Ze had een partner nodig voor stabiliteit en het zou niet meevallen om iemand uit te kiezen. Zeker niet. 'We hebben het later wel over het veulen, ik ben hier de komende dagen nog.' zei hij daarna glimlachend, dat kwam wel. Dat was nu nog niet aan de orde. Ze had nu andere dingen aan haar hoofd. Ze zei dat dit een van de mooiste koninkrijken uit de buurt was, haar stem vol trots. 'Dat geloof ik graag, maar daar kan ik nog geen uitspraken over doen, ik ben überhaupt nog nooit in deze omgeving geweest.' zei hij eerlijk. Ze zei dat ze zich moest bezighouden met haar verplichtingen, maar ze zou hem morgenochtend zien bij zonsopkomst en ze zou twee van haar fijnste paarden laten zadelen. 'Natuurlijk. Ik begrijp het. Ik kijk uit naar morgenochtend.' zei hij tegen haar. Hij pakte haar hand weer vast en hij drukte daar nog eens zijn lippen op, om haar daarna weer los te laten, zodat ze kon gaan. Het was puur formaliteit, maar hij deed het ook zeker omdat ze tegen hem vriendelijk was.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte door wat ze vertelde aan hem. Het was dan misschien toch beter om ze een keer te zien en te spreken. "Om de rotte appels eruit te halen." Ze zei het eigenlijk automatisch, maar dit was wel de insteek van het feest. Zo kon ze zien we het waard zouden zijn en wie niet. Waarschijnlijk kon ze toch op het feest nog niet kiezen en wist ze alleen maar wie ze absoluut niet wilde, bovendien als ze heel eerlijk was, wilde ze Brandon toch echt een kans geven. Hij was charmant, zag er goed uit en leek vrij weining om de macht te geven. Verder vond ze hem stiekem erg interessant, maar goed, dan moest hij het ook nog willen natuurlijk. Daarvan merkte ze helemaal niets. Hij gaf aan dat ze het later wel over het veulen zouden hebben. hij was hier de komende dagen nog. "Zeker, dat zullen we regelen." Zei ze met een knikje, ze wilde beloftes wel nakomen. Hij geloofde graag dat dit een mooi koninkrijk was, hij kon er alleen nog geen uitspraken over doen, hij was nog nooit in deze omgeving geweest. Ze glimlachte even. "Ach, voor alles moet een eerste keer zijn." Knikte ze nu. Hij gaf aan dat hij uitkeek naar morgenochtend. "Ik ook." Klonk haar stem, spontaner dan normaal gesproken. Ze keek even recht in zijn ogen en daarna drukte hij zijn lippen nogmaals op haar hand. Haar wangen kleurden lichtelijk daardoor. "Het was prettig met je kennismaken." Zei ze oprecht. Daarna liep ze weg, ze keek nog heel even achterom naar hem met een glimlach rond haar lippen en daarna ging ze toch echt het kasteel weer binnen. Ze nam de bediende ingang omdat ze niet op wilde vallen, ze rook nu toch te erg naar paard. Ze glipte zonder al te veel moeite haar slaapkamer in en sloot de deur. Ze ging met haar ogen gesloten tegen de deur staan en glimlachte. Dit was de eerste man waar ze ook maar een klein beetje interesse in had. Ze wist dat ze dit met beide handen aan moest pakken.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat het was om de rotte appels er uit te halen, waardoor hij grijnsde. ‘Ja, precies ja.’ stemde hij in. Ze kon maar beter heel selectief zijn. Ze had keuze genoeg, maar waarschijnlijk was totaal niet in te schatten hoe iemand zou zijn. Het maakte het ook lastig dat ze allemaal heel graag wilden, waardoor bijna niet in te schatten waren hoe ze echt waren. Ze deden te hard hun best. Elissa gaf aan dat ze het zouden regelen over het veulen en hij knikte, daar vertrouwde hij ook wel op. Waarschijnlijk had ze het gigantisch druk, maar ze leek in te zien dat zijn interesse in de dieren oprecht was en dat hij het paard ook echt wel een goed huis zou bieden. Ze keek zelf ook uit naar morgenochtend en ze vond het prettig met hem kennis te maken en daarna liep ze weg. Ze keek kort om, waardoor hij ook glimlachte, daarna vertrok ze uit het zicht. Hij schudde zijn hoofd even. Dit was totaal anders dan hij van te voren verwacht had. Hij had geen zin gehad in een heel stijf feest, met formaliteiten en verplichtingen en een koningin die uit de hoogte zou doen en voor niemand tijd of aandacht zou hebben. Het bleek totaal anders te zijn tot nu toe. Elissa was vriendelijk, doodnormaal en het gesprekje was echt wel even leuk geweest. Het feest zou alsnog niet zijn ding zijn, waarschijnlijk. Hij zat liever met vrienden in de herberg, waar zijn vader een afschuwelijke hekel aan had. Die wilde niet dat hij dat deed en werd altijd kwaad als hij er achter kwam, maar Brandon trok zich er weinig van aan. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat er gedreigd werd met een verbanning. Hij bleef nog eventjes in de stal, tot hij besloot maar naar zijn kamer te gaan om zich klaar te maken voor het eten. Daar had hij ook weinig zin in. Zo weinig dat hij overwoog om niet te gaan. Hij kon wel zelf wat eten uit de keuken halen en dan zou hij ergens buiten wat eten.

Koningin Elissa Beaufort

Hij leek haar oprecht wel te begrijpen en waarschijnlijk waren bij hem thuis de formaliteiten misschien nog wel strenger als bij haar. In haar kamer dacht ze na over de familie Lamoyne, maar ze kende ze niet goed, ze had Nicolas ooit een keer vluchtig gesproken op een formeel evenement, maar verder had ze geen idee. Haar ogen gleden even naar de spiegel en ze barstte in lachen uit, ze leek wel een vogelverschrikker. Maar goed dat ze verder iedereen vermeden had. Langzaam schudde ze haar hoofd terwijl ze naar zichzelf keek. Soms kon ze het nog maar amper bevatten dat ze de koningin was, soms smachtte ze ernaar om weer een meisje te zijn, jong en avontuurlijk. Ze was nooit echt onbezonnen geweest, ze had altijd wel volgens de regels of net op het randje geleefd. Ze besloot vandaag niet haar kamermeisjes lastig te vallen en besloot zelf haar bad te vullen en zich klaar te maken voor het eten. Daar kon ze soms ook enorm van genieten.
Na een tijdje was de paardenlucht verdwenen en rook ze heerlijk, ze droeg een donkergroene uitbundige jurk en zorgde ervoor dat ze er verder oogverblindend uitzag. Ze wilde zelfverzekerd zijn wanneer ze de eetzaal binnen zou treden. Haar haren waren met hulp opgestoken en ze droeg glinsterende oorbellen en er prijkte een zilver kroontje in haar haren. Daarna ging ze haar kamer uit. Eén van de mannen was zo brutaal om haar voor haar kamer op te wachten. "Gaat u met mij mee naar de eetzaal, koningin?" Vroeg hij en hij stak zijn arm uit voor haar om die aan te nemen. Ze bekeek hem even, het was een behoorlijk zelfingenomen man, dat bleek alleen al uit zijn houding. "Ik weet zeker dat ik de eetzaal helemaal zelf kan vinden." Daarna liep ze wat vluchtig bij hem vandaan. Hij bleef zelf wat verbijsterd achter. Vlak voor de eetzaal hief ze haar hoofd en opende ze de deuren. Glimlachend keek ze de zaal even rond. Gelukkig zaten hier ook haar generaals, raadsmannen en vrouwen. Iedereen zat wat door elkaar heen en ergens zocht ze wel naar Brandon. "Goedenavond allemaal." Knikte ze vriendelijk, daarna ging ze zitten op haar eigen plek, naast haar belangrijkste raadsman.

Prins Brandon Lamoyne

Toen hij in zijn kamer was staarde hij even door het raam naar buiten en hij twijfelde nog steeds. Ergens wilde hij niet respectloos overkomen tegenover Elissa, omdat hij niet zou komen opdagen bij het eten, maar aan de andere kant had hij ergens wel het idee dat ze het zou begrijpen. Ze was zelf immers ook naar de stallen gegaan, waarschijnlijk om de drukte even te ontlopen. Hij had haar eerlijk verteld dat hij hier was omdat hij gedwongen werd, ze wist dat hij hier niet was omdat hij het zelf zo graag wilde. Ze had daar allemaal goede kandidaten, hij was totaal overbodig hier. Daarom besloot hij uiteindelijk toch om niet te gaan. Hij had in zijn dagelijks leven al genoeg ontzettend veel stijve formaliteiten en eigenlijk had hij daar nu echt geen zin in. Hij liep naar de keuken toe, waar allemaal mensen heel hard aan het werk waren. Na even vriendelijk met de kok gepraat te hebben vroeg hij of hij misschien iets te eten mocht om mee te nemen, wat hij een nogal raar verzoek vond, maar omdat Brandon eerlijk en vriendelijk was kreeg hij een bord met wat eten mee. Hij bedankte de man, om daarna het kasteel uit te lopen. Iedereen zou heel druk zijn rondom de eetzaal, buiten was het rustig. Hij liep de stallen weer in, waar hij op een strobaal ging zitten en hij tegen de muur aanleunde, om zo langzaam wat van zijn eten te eten.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze eenmaal zat, werd alles in gereedheid gebracht, er kwam heerlijk eten op tafel en wanneer alles klaar stond, kwam ze weer even overeind. "Hartelijk dank voor jullie komst, laat het eten jullie allemaal smaken." Sprak ze met een heldere stem. Ze knikte iedereen vriendelijk toe en begon met eten. Ze had Brandon niet gezien, misschien had ze wel niet goed opgelet. Er waren een aantal prinsen aan haar tafel geplaatst en één voor één knoopten ze een gesprek met haar aan. Ze bleef erg vriendelijk en besloot iedereen een eerlijke kans te geven, toch streepte ze in haar hoofd langzaam steeds meer mannen al af. Ze had de dienstmeiden ook gevraagd om ze in de gaten te houden. Als er ook maar iemand ongepast gedrag vertoonde tegenover één van ze, moesten ze meteen al het kasteel verlaten. Na het eten besloot ze zichzelf weer te excuseren. Ze wilde nog wat werken die avond. Ze wilde nog niet teveel van zichzelf laten zien. In haar kamer ontdeed ze zich van de zware sieraden en liep vervolgens haar werkkamer binnen om met een drankje nog wat werk te verzetten. Even in de rust en stilte.

Prins Brandon Lamoyne

Hij zat rustig in de stallen zijn maaltijd op te eten, het eten smaakte hem goed. Hij besloot na een paar uur dat hij wel weer terug kon, waarschijnlijk zou het eten voorbij zijn nu. Hij wilde het bord netjes terugbrengen naar de keuken toen hij op de hoek van een gang bleef staan. Hij hoorde gepraat en het klonk niet al te vriendelijk. 'Je moet gewoon meewerken, vieze hoer!' hoorde hij iemand grof praten. Hij herkende de stem niet direct. Hij hoorde wat zacht gesnik en gejammer van een jonge vrouw, waardoor hij achter de muur bleef staan. 'Dan niet, ik zoek je morgen na het feest wel op, maar je kan niet verwachten dat ik mijn handen thuis hou als je zo naar mij zit te kijken de hele tijd. Waag het niet om dit tegen iemand te zeggen, ik maak je af...' siste de man. Daarna hoorde hij voetstappen zijn kant op komen, dus liep hij verder alsof hij niets gehoord had. De man die hem tegemoet kwam lopen was een kroonprins, die hij vaag herkende van andere feestjes. Leonard was zijn naam. Brandon moest zichzelf ontzettend beheersen, hij kreeg de neiging om hem direct te confronteren, maar hij wist dat het niet verstandig was. Niet hier en niet nu. Daarom liep hij verder, omdat hij het gesnik harder kon horen. Het meisje stond in elkaar gedoken tegen de muur aan. Hij zette het bord snel aan de kant en daarna kwam hij langzaam dichterbij. 'Hey, rustig maar....' zei hij zachtjes. Het meisje keek geschrokken op naar hem. 'Ik doe je niets... ik wil je helpen, het is oké, hij is weg.' zei hij zachtjes. Ze keek huilend op naar hem en viel daarna in zijn armen. Hij hield haar stevig vast. 'Valt hij je lastig?' vroeg hij nu, waardoor het meisje direct knikte. 'Ik moet het eigenlijk tegen de koningin zeggen, maar ik durf niet... ik ben bang dat ik hem tegenkom of dat hij er achter komt...' sprak ze, met trillende stem. 'Wat als ik met je mee loop? Dan durft hij zeker niet meer naar je toe te komen. Dit is iets wat de koningin wel moet weten.' bood hij nu aan. 'Zou u dat willen doen, voor mij? Een dienstmeisje?' vroeg ze heel zachtjes. Dat liet hem zwakjes glimlachen. 'Dat zou ik doen voor iedereen.' gaf hij toe. Ze nam hem mee naar de werkkamer en ze gaf aan dat ze regelmatig nog wat zat te werken. Het meisje was duidelijk echt geschrokken, ze was bleek weggetrokken en ze leek bij elke gang doodsbang te zijn dat Leonard opeens verscheen. Toen ze voor de deur stonden durfde ze eigenlijk niet eens aan te kloppen, waardoor hij het deed. 'Ik ben het, Brandon... Mag ik binnenkomen?' vroeg hij nu. Het zou best kunnen dat ze hem zou wegsturen, maar hij had het gevoel dat ze dat niet zo snel zou doen. Bij niemand. Ze leek daar te vriendelijk voor.

Koningin Elissa Beaufort

Ze dronk rustig van haar drankje en keek even uit het raam met een rustige glimlach op haar lippen. Ze voelde zich op haar gemak hier. De werkkamer was over het algemeen niet heel goed verlicht en alleen bij haar bureau was voldoende licht om de papieren te kunnen zien die ze nodig had. Ze hield daar wel van, het was allemaal wat knusser zo. Ze zat in de oude stoel van haar vader die al heel lang in de familie was. Even helemaal in gedachten was ze tot ze opeens een klop op de deur hoorde. Het was Brandon. Even was ze verbaasd. Hoe wist hij nu dat ze hier was? Dat had ze hem helemaal niet verteld. Ze keek op van haar bedenkingen en haar blik ging naar de deur. Hij wilde binnen komen. "Ja, natuurlijk, kom maar binnen." Klonk haar stem vriendelijk. Ze begreep er niet veel van, maar waarschijnlijk zou het zich allemaal wel verklaren wanneer hij binnen kwam.

Prins Brandon Lamoyne

Het was eventjes stil, maar daarna gaf ze vriendelijk aan dat hij natuurlijk binnen mocht komen. Hij glimlachte daardoor. 'Ik weet het niet... hij maakt mij af als hij er achter komt.' sprak het meisje bibberend tegen hem. 'Het is oké, dat beloof ik je.' zei hij zachtjes. 'Ze zal hem wegsturen, daar ben ik zeker van. Je hoeft niet meer bang voor hem te zijn.' voegde hij er aan toe. Ze knikte langzaam. Hij sloeg zijn arm weer beschermend om haar schouders heen en daarna opende hij de deur en stapte hij naar binnen. Het dienstmeisje kroop dicht tegen hem aan en hij voelde haar trillen. Leonard had haar flink bang gemaakt. Hij keek op naar Elissa en hij liet kort zijn blik door de werkkamer glijden. 'Zeg het maar, het is echt oké.' sprak hij zachtjes. Het meisje keek met betraande ogen op naar hem, ze was nog steeds lijkbleek. Ze durfde niet, uit angst voor Leonard. Daardoor ademde hij diep in en keek hij weer op naar Elissa. 'Ze is lastig gevallen door Leonard, ik hoorde het toen ik door de gangen liep.' zei hij nu, zodat het tenminste uitgesproken was. Het meisje begon meteen weer te snikken en Brandon bleef haar stevig vasthouden omdat ze stond te trillen op haar benen. 'Hij heeft haar bedreigd, ze mocht niemand iets vertellen.'

Koningin Elissa Beaufort

De deur werd geopend en ze keek toe hoe Brandon binnen kwam met een trillend dienstmeisje in zijn armen. Ze kwam meteen overeind uit haar stoel en kwam dichterbij. Haar blik was bezorgd. Wat was er gebeurd. Ze keek even naar Brandon met een niet begrijpende blik in haar ogen. Het meisje moest zeggen wat er was gebeurd, het was oké. Ze was lijkbleek. "Lieverd, wat is er gebeurd? Je weet toch dat ik iedereen hier bescherm?" Klonk haar stem zorgzaam voor het meisje. Dat vond ze zo ontzettend belangrijk, iedereen moest zich hier veilig voelen, dat was het allerbelangrijkste. Brandon vertelde wat er was gebeurd en dat hij het hoorde toen hij door de gangen liep. "Oh jeetje, meisje toch..." Ze legde haar hand op de schouder van het meisje dat weer begon te snikken en Brandon bleef vasthouden. Ze trilde helemaal. Hij had haar zelfs bedreigd dat ze niets mocht vertellen. Ze zakte daardoor rustig door haar knieën heen en pakte de handen van het meisje vast. "Heeft hij je pijn gedaan? Ben je gewond?" Vroeg ze zacht aan haar. "Ik ben heel blij dat Brandon je hier mee naartoe heeft genomen. Ik zorg er persoonlijk voor dat Leonard van het kasteel verdwijnt. Dat heb ik jullie vertelt toch? Zodra er ook maar iets gebeurd waardoor jullie je niet meer veilig voelen, zorg ik er persoonlijk voor dat die persoon verdwijnt. Wat hij ook beweert, wat hij ook zegt. Ik geloof jullie altijd, lieverd, altijd." Ze deed haar best om het meisje zoveel mogelijk te kalmeren. Ze kende haar niet persoonlijk, dit was een meisje dat extra was aangenomen voor de drukte van het feest.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa kwam meteen overeind, ze was duidelijk bezorgd. Ze vroeg wat er gebeurd was en ze zei dat ze wist dat ze iedereen beschermde, dat ze het altijd geloofde, wat Leonard ook beweerde of tegen haar zei, ze zou hun beschermen. Hij kon het enorm waarderen. Ze was vriendelijk, ze was eerlijk, ze behandelde haar personeel heel goed. Dat zag hij direct. Dat was anders dan wat hij gewend was. Heel anders. Zijn ouders en Nicolas gingen op een totaal andere manier met hun personeel om, zeker niet zo betrokken. Ze vroeg of Leonard haar pijn had gedaan en hij zag dat ze voorzichtig haar rok wat omhoog trok, waardoor er een gigantische blauwe plek op haar been zichtbaar werd. Brandon klemde zijn kaken op elkaar. Het maakte hem intens kwaad. Hij liet het meisje langzaam los, Elissa had haar nu toch vast bij haar handen en ze leek weer iets rustiger te worden. Ze gaf aan dat ze er voor zou zorgen dat Leonard zou verdwijnen en het meisje werd zichtbaar kalmer en leek Elissa ook meteen te vertrouwen. Dat was waarschijnlijk omdat ze altijd zo was, omdat ze altijd betrokken was. Het was echt goed om dat te zien.

Koningin Elissa Beaufort

Het meisje trok voorzichtig haar rok wat omhoog toen ze vroeg of Leonard haar pijn had gedaan. Ze had een blauwe plek op haar been. Elissa bekeek de blauwe plek even, het was een lelijke plek. "Verder niet? Hij heeft je niet..." Ze vond het moeilijk om de woorden uit te spreken, maar ze wilde het wel echt weten of ze niet verkracht was. Dat vond ze heel belangrijk. Ze streelde zachtjes over de handen van het meisje heen. Ze werd gelukkig rustiger. Elissa sloeg haar armen even om haar heen en omhelsde haar even, gewoon om aan haar te laten zien dat ze dit echt goed had gedaan en ze hoopte zo ook dat ze dit onder de dienstmeisjes zou vertellen, dat ze wisten dat ze écht bij haar terecht konden. "Alles komt goed." Zei ze vol vertrouwen tegen het meisje. "Ik ga met mijn wachters bij Leonard langs om hem uit het kasteel te zetten." Zei ze vastbesloten tegen het meisje. "Voel je je dan weer veilig hier? Kan ik verder nog wat voor je betekenen?" Ze wilde er echt alles aan doen om het meisje zoveel mogelijk te ondersteunen en haar een goed gevoel te geven.