De Middeleeuwen

Prins Brandon Lamoyne

'Ik weet het, ik spreek gewoon heel graag mijn waardering voor jou uit.' zei hij glimlachend tegen haar. Het gebeurde spontaan, omdat hij heel graag op zo'n moment uitsprak wat hij voelde voor haar. Ze zei dat het de beste ontmoeting ooit was, waardoor hij grijnsde. Daarna gaf ze aan dat ze heel graag een kijkje wilde nemen in zijn leven, ze wilde het met veel liefde. 'Mijn leven is alleen niet zo heel erg bijzonder.' zei hij eerlijk tegen haar. 'Zeker niet zoals dat van jou.' voegde hij er aan toe. Ze kroop weer tegen hem aan en hij sloeg zijn arm stevig om haar lichaam heen. Ze zei dat het een avontuur werd, maar ze wilde niet dat het alleen maar een negatieve ervaring werd om naar hun toe te gaan, ze wilde ook leuke dingen met hem doen. Hij vond het fijn dat ze zo vastbesloten kon zijn, dat deed hem goed. Hij knikte nu ook. 'We gaan er samen voor zorgen dat we het ook leuk hebben, oké? We hebben best wel wat tijd samen als ik je elke dag dingen uit het rijk kan laten zien en dan zoeken we gewoon de leuke dingen op, we zijn samen, dat is sowieso al leuk.' zei hij tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

"Het maakt me verlegen als je dat zo vaak tegen mij zegt." Zei ze met een glimlach tegen hem terug. Vooral omdat ze niet goed wist hoe ze hem moest complimenteren, alles wat hij deed vond ze leuk en fijn, maar het voelde raar om dat continu tegen hem te zeggen. "Ik vind het wel echt heel erg lief van je en het doet me goed, maar ik wil dat voor jou ook doen." Zei ze nu zacht tegen hem, zodat hij het misschien wat meer begreep. Hij gaf aan dat zijn leven niet zo heel erg bijzonder was, zeker niet zoals dat van haar. "Je mag jezelf niet onderdoen voor mij hoor... ik vind jou heel bijzonder en ik wil heel graag zien hoe jouw leven eruit ziet. Ik denk dat jou leven ook bijzonder is, maar anders dan de mijne." Gaf ze aan met een glimlach. Ze voelde zijn arm stevig om haar heen en merkte dat hij knikte. Ze gingen er samen voor zorgen dat ze het ook leuk hadden, ze hadden best wel wat tijd samen en ze zochten de leuke dingen op. Ze waren samen, dat was sowieso al leuk. "Ja, dat maakt het het mooiste wat er is, samen zijn met jou." Zei ze wat dromerig. Ze streelde zachtjes over zijn borst heen. Samen zijn met hem, dat was het enige wat ze wilde.

Prins Brandon Lamoyne

'Jij doet al genoeg voor mij, Elissa. Je hebt zelf niet eens door hoe veel je mij al laat merken, je betekent zo veel voor mij.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze vond ook dat hij zichzelf niet mocht onderdoen voor haar, ze vond hem heel bijzonder en ze wilde heel graag zien hoe zijn leven eruit zag. Ze dacht dat het ook bijzonder was, maar anders dan dat van haar. Hij knikte daardoor langzaam. 'Ik hoop gewoon dat je niet denkt dat het allemaal niet zo veel voorstelt.' gaf hij eerlijk toe. 'Ik wil graag dat wat je ziet geweldig is, dat je het mooi vindt, dat mijn leven indruk op je maakt, maar ik kan mij niet voorstellen dat het dat gaat veroorzaken. Niet zoals het hier bij mij doet, toen ik hier voor de eerste keer kwam.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze zei dat het sowieso het mooiste was wat er was, samen zijn met hem. 'Voor de rest van ons leven.' zei hij glimlachend tegen haar. Ze streelde over zijn borstkas heen en hij gooide zijn drank achterover, om daarna heel zachtjes zijn lippen op die van haar te drukken. Hij legde zijn hand in haar hals en hij bleef haar een tijdje zoenen, om daarna weer in haar ogen te staren. 'Ik wil graag met je praten over de toekomst.' zei hij nu zachtjes. Hij wist dat het heftig voor hem was ,maar hij wilde er aan wennen. Dat hielp hem. 'Toen je jonger was, hoe zag je toen jouw toekomst voor je?' vroeg hij nu, omdat hij daar benieuwd naar was.

Koningin Elissa Beaufort

Ze deed al genoeg voor hem, ze had zelf niet eens door hoeveel ze hem al liet merken, ze betekende zo veel voor hem. Ze bloosde weer daardoor. "Ik heb het inderdaad niet in de gaten." Zei ze hem zachtjes en met een glimlach. Daar had hij wel gelijk in. "Je betekent ook heel veel voor mij." Gaf ze zacht aan. Hij hoopte gewoon dat ze niet dacht dat het allemaal niet zoveel voorstelde. Hij wilde dat wat ze zag geweldig is, dat het mooi was, dat zijn leven indruk op haar maakte, maar hij kon het zich niet voorstellen, niet zoals het bij hem deed toen hij hier voor de eerste keer kwam. "Wat ik ga zien hoeft niet geweldig te zijn, dat hoeft echt niet. Je hoeft geen indruk op mij te maken, want ik ben al van jou." Zei ze liefdevol tegen hem. "Ik wil gewoon graag een kijkje in je leven nemen, zien waar jij van geniet, zien wat jou leven betekenis geeft." Gaf ze zacht aan. Hij zei glimlachend dat ze voor de rest van hun leven samen zouden zijn en ze knikte daardoor. "Ja, voor altijd." Zei ze liefdevol tegen hem. Hij dronk zijn drank op en daarna voelde ze heel zacht zijn lippen op de hare en hij zoende haar. Ze zoende hem vol liefde en genietend terug. Het was heerlijk. Vervolgens keek hij in haar ogen waardoor ze al smolt. Hij zei plotseling dat hij wilde praten over de toekomst. Ze keek hem vragend aan. Hij bleek nieuwsgierig te zijn naar hoe het was toen ze jonger was, hoe zag ze toen haar toekomst voor haar. Ze glimlachte naar hem. "Toen ik jong was, wist ik al dat ik koningin zou worden, mijn ouders kwamen al snel na mijn geboorte erachter dat ze niet nog meer kinderen konden krijgen. Ik stelde me daar altijd op in, ik droomde er altijd van dat ik plotseling de man van mijn dromen tegen zou komen en met hem zou trouwen uit liefde en pas op latere leeftijd koningin zou worden waardoor ik eerst de tijd zou hebben om met die man te gaan reizen en mooie plekken zou ontdekken, het liefste zonder dat iemand zou weten wie we zijn, om écht te kunnen leven. Later als mijn vader dan zou aftreden, dan zou ik koningin worden en samen heersen met deze man. We zouden kinderen krijgen en nog lang en gelukkig leven." Vertelde ze zacht aan Brandon. Ze keek hem aan. Soms droomde ze er ook wel eens van hoe het zou zijn als ze een oudere broer of zus had, dat ze geen koningin hoefde te zijn, dan zag ze haar leven weer heel anders voor zich. "En jij, Brandon? Wat waren vroeger jouw toekomstdromen?" Vroeg ze hem lief.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze het inderdaad niet in de gaten had, dat hij ook veel voor haar betekende. 'Je hoeft mij echt niet bij alles een complimentje te geven, want ik zie genoeg aan je blik. Het zijn die kleine dingen die mij laten zien dat je er voor mij bent, dat vind ik waardevol. Dat is echt belangrijk. Daarmee doe jij echt al meer dan genoeg, maak je daar geen zorgen over. Je maakt mij genoeg duidelijk dat je er voor mij bent en dat je trots op mij bent, je maakt mij ontzettend gelukkig.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze gaf aan dat wat ze zou zien niet geweldig hoefde te zijn, hij hoefde geen indruk op haar te maken, want ze was al van hem. Hij knikte daardoor en hij glimlachte, het stelde hem wel een beetje gerust dat ze dat zo duidelijk uitsprak. Ze wilde een kijkje in zijn leven, zien waar hij van genoot en wat zijn leven betekenis gaf. Hij knikte daardoor. Nog steeds was hij er lichtelijk nerveus over, maar hij probeerde dat een beetje los te laten. Hij schoot er immers niets mee op. Ze gaf aan dat ze al vanaf jongs af aan had geweten dat ze koningin zou worden ,haar ouders kwamen er snel na haar geboorte achter dat ze niet nog meer kinderen konden krijgen. Ze stelde zich er op in, ze droomde er van dat ze de man van haar leven tegen zou komen, dat ze zou trouwen uit liefde en pas later koningin zou worden. Ze had eerst nog willen reizen, plekken ontdekken en echt willen leven. Later zou ze koningin worden en samen heersen met die man, kinderen krijgen en lang en gelukkig leven. Het liet hem glimlachen. 'Het is een mooi toekomst beeld.' zei hij zachtjes. Hij streek met zijn vingers langs haar hals en over haar rug heen. 'Ik hoop dat we een deel er van samen waar kunnen maken.' zei hij. Ze wilde nu weten hoe het voor hem was, wat zijn toekomstdromen waren. Dat liet hem terug denken aan vroeger. 'Ik weet het niet zo goed.' gaf hij toe. Hij had nooit echt durven dromen. 'Ik hoor liever over jouw toekomstbeeld.' zei hij zachtjes.

Koningin Elissa Beaufort

Ze hoefde hem niet bij alles een compliment te geven, hij zag genoeg aan haar blik en daardoor glimlachte ze en sloeg ze haar ogen even neer. Het waren de kleine dingen die lieten zien dat ze er voor hem was. Dat was waardevol en belangrijk. Daarmee deed ze dus al genoeg. Hij gaf aan dat ze hem duidelijk genoeg maakte dat ze trots op hem was, ze maakte hem ontzettend gelukkig. Ze liet die woorden even op haar inwerken en keek weer even diep in zijn ogen. "Dat is ook wat ik je graag duidelijk wil maken." Zei ze zachtjes. Ze wilde hem gelukkig maken en laten zien dat ze trots op hem was en zielsveel van hem hield. Wanneer ze aangaf wat ze wilde zien in zijn leven, knikte hij, maar hij leek er nog wel een beetje nerveus over. "Ik vind het leuk, echt waar." Zei ze zacht tegen hem. Het betekende veel voor haar om een kijkje te nemen in zijn leven. Hij luisterde naar haar toekomstbeeld dat ze vroeger had en vond het mooi. Ze voelde zijn vingers over haar lichaam en hij hoopte dat ze er een deel van samen waar konden maken. "Ik weet zeker dat we dat kunnen." Fluisterde ze terug tegen hem. Hij gaf aan dat hij het zelf niet zo goed wist wat zijn toekomstdromen waren. "Er is vast wel iets wat je heel graag wilde vroeger, je wilde vast niet voor altijd bij je ouders blijven wonen?" Vroeg ze hem zacht. Hij hoorde liever over haar toekomstbeeld en ze glimlachte daardoor. "Jij bent mijn toekomst." Zei ze lief. "Vertel me alsjeblieft over jou, al zijn het maar kleine dingen, ik ben ook nieuwsgierig." Drong ze nu een beetje aan en ze streek over zijn borst heen. Ze dacht ergens dat hij het niet durfde te zeggen, maar hoopte toch dat hij haar voldoende vertrouwde hierin.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze het echt leuk vond om zijn leven te zien, waardoor hij zwakjes glimlachte. Hij was blij dat ze het wel leuk vond, maar hij vond het zelf gewoon niet zo fijn. Hij zou willen dat het niet nodig was, maar aan de andere kant was het misschien ook wel goed dat ze ook zag wat voor leven hij gewend was. Misschien zouden ze dan nog meer over elkaar leren en dat was alleen maar positief. Ze wist ook zeker dat ze samen een deel van haar toekomst dromen konden waarmaken. Toen hij eerlijk aangaf dat hij het niet zo goed wist, zei ze dat er vast wel iets was wat hij wilde vroeger, hij wilde vast niet voor altijd bij zijn ouders blijven wonen. Ze zei dat hij haar toekomst was en ze wilde dat hij vertelde over hem, al waren het kleine dingen, ze was ook nieuwsgierig. Ze streelde over zijn borst heen en hij ademde diep in. 'Ik moest thuis blijven wonen tot Nicolas verloofd was en oud genoeg was, zodat zeker zou zijn dat ze een troonopvolger zouden hebben.' zei hij tegen haar. Zijn ouders hadden hem al die tijd nog als back-up gedwongen om thuis te blijven wonen, al werd dat nu wat meer losgelaten en hadden ze liever dat hij ook een partner zou vinden. Nu zou Nicolas waarschijnlijk niet zomaar iets overkomen. 'Ik... eh... ik hoopte altijd dat ik misschien een eigen stuk land zou krijgen, als ik te oud zou worden om te vechten in het leger. Dan wilde ik daar zelf de beste paarden fokken om aan Nicolas te geven voor de ridders.' zei hij. 'Maar ik wist eigenlijk wel dat het niet zou gebeuren. Ik krijg geen stuk land. Ik heb al helemaal nergens meer recht op als ik stop met vechten en de kans is vrij aanwezig dat Nicolas mij helemaal niet meer daar zou accepteren als hij de troon over neemt.' zei hij zachtjes. Hij keek weg van haar en hij ademde langzaam in. 'Het spijt mij, ik heb niet echt geweldige dromen om jou te vertellen.' sprak hij schor.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte haar zwakjes toe toen ze het had over zijn leven. Hij leek het helemaal niet zo leuk te vinden en ze streek zachtjes over zijn hand heen. "Hé... waar ben je bang voor?" Vroeg ze hem zachtjes. Ze wilde gewoon graag zien waar hij zijn tijd doorbracht. Ze wist zeker dat hij in zijn leven wel wat lichtpuntjes had, leuke dingen wat hij graag deed of plekken waar hij naartoe ging om zichzelf te kunnen zijn.
Wanneer ze vroeg over zijn toekomst, zag ze hem diep inademen. Ze bleef zachtjes over zijn borst strelen en luisterde naar hem. Hij moest thuisblijven tot Nicolas verloofd was en oud genoeg was, zodat ze zeker een troonopvolger zouden hebben. Ze knikte daardoor even. "Dat is nu voorbij." Fluisterde ze hem toe. Hij hoopte altijd dat hij een eigen stuk land zou krijgen, maar pas wanneer hij te oud werd om te vechten in het leger. Daar wilde hij zelf de beste paarden fokken om aan Nicolas te geven. "Wilde je dat echt?" Fluisterde ze. Ze had nog maar weinig gehoord wat hij echt voor zichzelf wilde. Hij wist ook dat het niet zou gebeuren, hij zou geen land krijgen, hij had nergens recht op als hij stopte met vechten en de kans was aanwezig dat Nicolas hem helemaal niet meer zou accepteren als hij de troon over nam. Ze slikte moeizaam en keek hem verdrietig aan. Ze voelde medelijden, hij cijferde zichzelf helemaal weg en dat was helemaal nergens voor nodig. Het speet hem, hij had geen geweldige dromen om aan haar te vertellen. Ze sloeg haar armen daardoor stevig om hem heen en trok hem tegen haar aan. "Het maakt me verdrietig om dat te horen, Brandon... je bent zo leuk en lief... en dan hoor ik dat je eigenlijk nooit echt hebt durven dromen en daarbij eigenlijk ook nog het Nicolas naar zijn zin wilt maken." Fluisterde ze tegen hem. "Durf je wel te dromen over onze toekomst samen?" Vroeg ze zachtjes. Zijn leven was natuurlijk compleet veranderd in de korte tijd dat hij haar had leren kennen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze streek zachtjes over zijn hand heen en ze vroeg waar hij bang voor was. 'Ik weet het niet goed... bang dat je misschien wel een ander beeld van mij krijgt.' zei hij zachtjes. 'Of dat je het echt afschuwelijk vindt, ik ben bang om je teleur te stellen.' gaf hij heel zachtjes aan. Ze gaf aan dat het nu voorbij was en dat hij niet thuis hoefde te blijven, omdat Nicolas verloofd en oud genoeg was. Hij knikte daardoor langzaam. Het was nu voorbij, gelukkig. Toen hij haar vertelde over zijn dromen vroeg ze zachtjes of hij dat echt wilde. Hij schudde heel voorzichtig zijn hoofd. 'Ik denk dat het het enige was wat nog enigszins voelde alsof het echt zou kunnen gebeuren.' gaf hij eerlijk toe. 'Ik zou de paarden niet eens aan Nicolas willen verkopen.' zei hij nog zachter. Hij zou juist met andere rijken willen handelen, dat vond hij veel interessanter, maar het zou niet mogen. 'Toen ik echt heel jong was droomde ik dat mijn ouders misschien opeens zouden zien dat ik ook koning zou kunnen zijn. Dat ze zouden besluiten dat ik het zou mogen en niet Nicolas.' gaf hij eerlijk toe. Hij durfde het bijna niet uit te spreken. 'En daarna kreeg ik zo'n afkeer van alles dat ik droomde dat er een vijand van mijn vader door de muren zou breken, dat we het kasteel uit gegooid werden en dat we ergens in een klein huisje in het bos zouden gaan wonen.' zei hij zachtjes. Toen hij haar vertelde dat hij eigenlijk geen geweldige dromen had om haar te vertellen sloeg ze haar armen om hem heen en trok ze hem tegen haar aan. Ze zei dat het haar verdrietig maakte, ze vond hem leuk en lief en dan hoorde ze dat hij eigenlijk nooit had durven dromen, dat het ook nog was om Nicolas tevreden te houden. Ze vroeg of hij wel durfde te dromen over hun toekomst samen. Hij ademde daardoor diep in en hij schudde zijn hoofd. 'Het maakt mij bang.' gaf hij eerlijk toe.

Koningin Elissa Beaufort

Hij gaf aan dat het misschien was dat ze een ander beeld van hem zou krijgen, of dat ze het afschuwelijk vond, hij was ook bang om haar teleur te stellen. "Je stelt mij nooit teleur en ik denk dat ik het leuk vind. Ik stelde het zelf voor, ik wil dit. Niets aan jou vind ik afschuwelijk. Ik hou van je." Fluisterde ze tegen hem. Ze streelde langs zijn wang en keek hem liefdevol aan. "Wees alsjeblieft niet bang, niets wat je me laat zien zal ervoor zorgen dat ik anders over je zal denken." Beloofde ze hem. Wanneer hij vertelde over zijn dromen en ze vroeg of hij het echt wilde, schudde hij zijn hoofd. Het was het enige wat nog enigszins voelde alsof het echt kon gebeuren. Hij zou de paarden niet eens aan Nicolas willen verkopen. Dat liet haar glimlachen. "Goed zo." Zei ze nu met een knikje tegen hem. Hij vertelde haar meer. Toen hij heel jong was droomde hij dat zijn ouders opeens zouden zien dat hij koning kon worden en niet Nicolas. "Dat zijn goede dromen." Bemoedigde ze hem zachtjes. "Ik weet zeker dat je het een mooiere plek had kunnen maken." Gaf ze aan. Hij kreeg daarna zo'n afkeer van alles dat hij droomde dat ze het kasteel uit werden gegooid en ergens in een klein huisje in het bos zouden gaan wonen. "Ver weg van alles." Knikte ze nu langzaam. Wanneer ze hem tegen haar aantrok en vroeg of hij wel over hun toekomst samen durfde te dromen, schudde hij zijn hoofd. Het maakte hem bang. "Lieverd..." Fluisterde ze zachtjes en verdrietig tegen hem. Ze vond het heel naar. Ze slikte even en hield hem nog steviger vast. "Wat is het dat je bang maakt?" Vroeg ze voorzichtig aan hem. Misschien kon ze wat van zijn angsten wegnemen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat hij haar nooit teleurstelde, ze dacht dat ze het leuk vond. Ze stelde het zelf voor, ze wilde dit. Niets aan hem vond ze afschuwelijk, ze hield van hem. Het liet hem naar haar glimlachen. 'Ik vind het fijn dat je dat zegt.' zei hij eerlijk tegen haar. Ze zei dat hij niet bang hoefde te zijn, niets wat hij haar zou laten zien zou ervoor zorgen dat ze anders over hem zou denken. 'Ik hoop dat dat echt zo is, want ik wil jou nooit meer kwijtraken.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze glimlachte toen hij toegaf dat hij de paarden niet eens aan Nicolas zou willen verkopen, ze vond zijn dromen over het koning zijn ook goed. Ze wist zeker dat hij het een mooiere plek had kunnen maken. 'Nicolas ook.' gaf hij zachtjes toe. Hij had altijd het volledige vertrouwen in zijn broer gehad. 'Maar hij is zo veranderd..' voegde hij er zachtjes aan toe. Het deed hem duidelijk pijn. 'Ja, ver weg van alles. De afgelopen jaren begon mijn vader steeds vaker te dreigen dat hij mij zou verbannen, omdat ik niet meer zo goed meewerkte sinds duidelijk werd dat Nicolas oud genoeg was en ik het gevoel had dat het niet echt meer uitmaakte. Toen bedacht ik mij soms dat ik het niet eens zo erg zou vinden om afstand te doen van mijn titel, van alles waar ik recht op heb. Dan kon ik zelf weggaan, ergens in mijn eentje wonen.' zei hij zachtjes. 'Maar het is wel mijn familie en ik zou ze nooit willen laten stikken.' voegde hij er aan toe. Wat dat betreft was hij ontzettend loyaal. Toen hij zei dat hij te bang was om te dromen over hun toekomst vroeg ze wat hem zo bang maakte. Hij leunde wat tegen haar aan en hij sloot zijn ogen. 'Bang dat ik het niet waar kan maken.' zei hij zachtjes.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte door wat ze zei. Hij vond het fijn dat ze het zei. Ze knikte daardoor, ze meende het. Hij hoopte ook dat ze gelijk had, want hij wilde haar nooit meer kwijtraken. "Je zult me ook nooit kwijtraken, nooit. Ik blijf voor altijd bij jou." Zei ze zacht en doordringend tegen hem. Hij vond dat zijn broer het ook een mooiere plek kon maken en ze knikte, ja hij had al vaker aangegeven dat zijn broer veranderd was. "Het is inderdaad heel jammer." Zei ze zacht. "Ik begrijp dat het je heel veel pijn doet." Fluisterde ze hem toe en ze streek zachtjes over zijn borst heen. Hij wilde ver weg van alles zijn. De afgelopen jaren had zijn vader steeds meer gedreigd dat hij hem zou verbannen. hIj had het gevoel dat het ook niet echt meer uitmaakte. Hij bedacht zich dat het niet erg zou zijn om van alles afstand te doen, ergens in zijn eentje wonen. Ze knikte daardoor. Hij wilde alleen zijn familie niet laten stikken. "Dat is een hele goede eigenschap, maar daarmee maak je het jezelf wel heel erg moeilijk." Vertelde ze zacht aan hem. "Je bent veel te lief voor ze." Glimlachte ze nu een beetje. Wanneer ze vroeg wat hem zo bang maakte voor hun toekomst gaf hij aan dat hij bang was dat hij het niet waar kon maken. Ze drukte zacht haar lippen tegen zijn slaap en trok hem nog meer tegen haar aan. "Er is niets wat je hoeft te doen, er is niets waar je jezelf mee moet bewijzen. Je hoeft niets waar te maken. Niets. Het enige wat ik wil is dat we later gelukkig zijn. Wij allebei." Fluisterde ze hem toe. "Als ik denk aan onze toekomst dan zie ik twee gelukkige mensen die van elkaar houden en die samen sterk staan. Geloof jij daar ook in?" Vroeg ze zacht aan hem.

Prins Brandon Lamoyne

Ze gaf aan dat het inderdaad heel jammer was, ze begreep dat het hem pijn deed. Hij zuchtte daardoor zachtjes. 'Ik zou willen dat hij weer werd zoals vroeger. Hij zou zo veel goeds kunnen doen voor het volk.' zei hij zachtjes. Toch geloofde hij steeds iets minder dat het ook daadwerkelijk nog zou gebeuren. Nicolas zou waarschijnlijk niet meer veranderen. Het zat er niet meer in. Daarvoor was hij al te erg negatief veranderd, hij zag dat niet meer zo gauw terugdraaien. Ze vond het een goede eigenschap dat hij zijn familie niet wilde laten stikken, maar daarmee maakte hij het zichzelf wel heel moeilijk. Hij schudde zijn hoofd. 'HEt is het minste wat ik kan doen. Ik kan al zo weinig voor ze betekenen verder.' zei hij zachtjes. Toen hij aangaf dat hij bang was dat hij het niet waar kon maken drukte ze haar lippen op zijn slaap en zei ze zachtjes dat er niets was waar hij zichzelf mee hoefde te bewijzen, hij hoefde niets waar te maken. Het enige wat ze wilde, was gelukkig zijn. Allebei. Als ze aan hun toekomst dacht zag ze twee gelukkig mensen die van elkaar hielden en die samen sterk stonden. Ze vroeg of hij daar ook in geloofde. Hij knikte nu langzaam en hij legde zijn hoofd zachtjes tegen haar schouder aan. 'Ik denk dat wij samen sterk staan, ik ben gewoon bang dat ik jou kwijt raak, op wat voor manier dan ook. Jij bent het beste dat mij overkomen is. Ik had nooit durven hopen op een leven samen met iemand waar ik van hou en ik ben zo bang om dat kwijt te raken.' gaf hij eerlijk toe.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zou willen dat het weer werd zoals vroeger, zijn broer zou veel goeds kunnen doen voor het volk. Ze knikte even. "Ja, dat geloof ik ook." Glimlachte ze naar hem. "Al lijkt hij maar een heel klein beetje op jou, dat zou al werken." Zei ze bemoedigend tegen hem. Ze geloofde niet dat de man die ze op het feestje had gezien ook nog maar iets kon omdraaien ten goede. Hij vond dat dit het minste was wat hij voor ze kon doen, hij kon al zo weinig voor ze betekenen verder. Hij zou het waarschijnlijk totaal niet los kunnen laten. "Maar ze waarderen het ook niet echt, Brandon." Ging ze zacht tegen hem in. Wanneer ze vroeg of hij er ook in kon geloven dat ze van elkaar hielden en samen sterk waren, knikte hij. Ze glimlachte daardoor lichtelijk. Ze voelde zijn hoofd tegen haar aan en ze streelde over zijn arm heen. Hij dacht dat ze samen sterk stonden, hij was alleen bang dat hij haar kwijt zou raken, ze was het beste wat hem was overkomen en hij had nooit durven open op een leven samen met iemand waar hij van hield. "Voor mij geldt hetzelfde, Brandon. Ik ben stapelgek op je en doodsbang om je kwijt te raken. Ik heb nog nooit iemand ontmoet zoals jij, zo lief en zo puur. Maar we kunnen niet alleen bang zijn, dan zullen we nooit gelukkig worden, we moeten ook hoop houden en geloven dat we er wel komen." Zei ze zachtjes tegen hem. "Natuurlijk zal het niet altijd positief zijn, maar het zal ook niet altijd negatief zijn." Zei ze zacht.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze ook geloofde dat Nicolas veel goeds zou kunnen doen voor het volk, als hij ook maar een klein beetje op hem zou lijken, zou het werken. Dat liet hem glimlachen. 'Vroeger leken we vrij veel op elkaar. Nicolas leek altijd al iets meer op mijn vader, ik iets meer op mijn moeder. Maar het verschil was echt niet zo groot als het nu is.' zei hij zachtjes. Hij zou willen dat het allemaal anders was gelopen. Dat zou voor iedereen zo veel beter geweest zijn. Toen hij aangaf dat hij al niets voor zijn familie kon betekenen, zei ze dat ze het ook niet echt waardeerden. Daardoor slikte hij even, het maakte hem verdrietig. Hij zou willen dat het wel gewaardeerd werd. Heel graag. Ze streelde over zijn arm heen en ze zei dat ze stapelgek op hem was en dat ze doodsbang was om hem kwijt te raken. Ze had nog nooit iemand ontmoet zoals hij. Ze konden alleen niet alleen bang zijn, dan zouden ze nooit gelukkig worden. Ze moesten hoop houden en geloven dat ze er zouden komen. Het zou niet altijd positief zijn, maar het zou ook niet altijd negatief zijn. Hij ademde diep in en hij luisterde naar haar stem, het maakte hem rustiger. 'Je hebt gelijk.' fluisterde hij. 'Zolang ik met jou ben, ben ik gelukkig.' voegde hij er aan toe.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte en zei dat ze vroeger vrij veel op elkaar leken, het verschil was veel kleiner dan nu. Ze knikte met een glimlach. "Het had allemaal heel anders kunnen lopen." Zei ze zacht tegen hem. Wanneer ze aangaf dat zijn familie het ook niet echt waardeerde, zag ze hem verdrietiger worden. "Oh het spijt me, ik wilde niet zo hard klinken. Ik vind gewoon dat ze je veel te weinig waarderen voor wie je bent, je bent in mijn ogen zoveel waard." Klonk haar stem zacht. "Ik denk dat je moeder je wel waardeert voor wie je bent en dat ze het beste met je voor heeft." Zei ze nu zacht tegen hem.
Hij werd iets rustiger door haar en gaf aan dat ze gelijk had, zolang hij met haar was, was hij gelukkig. "Ik ook... ik hou zielsveel van je." Fluisterde ze zacht tegen hem. "Zullen we er nu over ophouden en het nog een beetje gezellig maken samen?" Vroeg ze zacht aan hem. "Wil je nog een glas?" Vroeg ze. Hun beide glazen waren al een tijdje leeg.

Prins Brandon Lamoyne

Ze had duidelijk door dat het hem verdrietig maakte, want ze bood meteen haar excuses aan en ze zei dat ze niet zo hard had willen klinken, maar dat ze vond dat hij meer waard was en dat hij vond dat ze hem te weinig waardeerden voor wie hij was. Daardoor kreeg hij al helemaal tranen in zijn ogen. 'Ik ben voor hun niet zo heel veel waard, ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen. IK doe nou eenmaal niet zo veel om waardering te verdienen.' zei hij zachtjes tegen haar. Daar geloofde hij zelf ook echt in. Ze zei dat ze dacht dat zijn moeder hem wel waardeerde en dat ze het beste met hem voor had. Daardoor knikte hij. 'Dat denk ik ook, maar mijn moeder is in de eerste plaats loyaal aan mijn vader.' zei hij zachtjes. 'En dat maakt het lastig voor haar om op een bepaalde manier met mij om te gaan. Mijn vader bepaald en mijn moeder volgt. Zo hoort het ook.' zei hij zachtjes. Dat was hoe het bij hun ging. Ze zei dat ze zielsveel van hem hield en ze wilde er over ophouden en het gezellig maken. Dat liet hem wat waterig glimlachen, maar hij knikte wel. 'Ja, ik lust nog wel een glaasje.' zei hij daarna. Het smaakte hem goed en hij dronk graag nog wat met Elissa, zeker als ze het gezellig zouden gaan maken.

Koningin Elissa Beaufort

Hij kreeg tranen in zijn ogen en ze keek hem aan. "Oh lieverd, ik wilde je niet verdrietig maken, het spijt me." Zei ze meteen, ze meende het echt, ze wilde hem geen pijn doen, zien dat hij pijn had, dat zorgde voor pijn in haar hart. Hij zei dat hij ook voor hun niet zoveel waard was. Hij kon het ze moeilijk kwalijk nemen, hij deed niet zo heel veel om de waardering te verdienen. "Van wat ik van je hoor, doe je alleen maar je best voor elk klein stukje waardering. Je weet dat dat voor mij niet hoeft, toch? Ik waardeer het al om je alleen maar te zien en met je te praten." Fluisterde ze lief tegen hem. Ze wilde hem zo graag wat vrolijker zien en ze vond dit zo moeilijk. Hij dacht ook wel dat zijn moeder hem waardeerde, maar die was in eerste plaats wel loyaal aan zijn vader. Dat maakte het lastig. Zijn vader bepaalde en zijn moeder volgde, zo hoorde het ook. "Zo hoort het niet." Ging ze er zachtjes tegenin. "Zo zal het bij ons niet gaan, oké? Ik wil alles samen met je bepalen. We hebben allebei onze eigen mening." Ze hoopte zo erg dat hij dat zou begrijpen, dat hij haar niet hoefde te volgen als hij ergens anders over dacht, dat dit straks het rijk van hun samen was en niet meer van haar alleen.
Hij glimlachte waterig toen ze het gezellig wilde maken. Hij lustte ook nog wel een glaasje. Ze schonk de twee glazen weer vol en gaf hem de zijne aan. "Dus... hoe kan ik ervoor zorgen dat deze prins weer een echte glimlach laat zien?" Vroeg ze hem lichtelijk plagend. Ze dronk een grote slok van haar wijn en glimlachte hem breed toe om te laten zien hoe groot zijn glimlach zou moeten zijn. Hopelijk zorgde dat voor misschien een klein glimlachje.

Prins Brandon Lamoyne

'Jij maakt mij niet verdrietig, Elissa. Nooit. Je hebt ook gewoon gelijk, het hoeft je niet te spijten.' zei hij zachtjes. Het kwam niet door haar. Ze kon hier niets aan doen. Ze zei dat hij alleen maar zijn best deed voor elk klein stukje waardering, ze vroeg of hij wist dat het voor haar niet hoefde, ze waardeerde het alleen al om hem te zien en met hem te praten. Hij knikte daardoor, al kwam het nog niet helemaal aan. Hij wilde zo graag meer doen om te laten zien dat hij alles voor haar over had. Hij had geleerd dat hij dat moest bewijzen, door hard te werken en je volledig in te zetten. Hij had ook nog eens het gevoel dat hij niet slim of waardevol genoeg was, wat het moeilijk maakte. Toen hij aangaf dat zijn moeder loyaal was aan zijn vader en dat het zo hoorde, zei ze dat het zo niet hoorde. Ze zei dat het bij hun niet zo zou gaan, ze wilde alles samen met hem bepalen, ze hadden allebei hun eigen mening. Daardoor staarde hij weer in haar ogen. 'Jij bent de koningin, Elissa. Ik volg jou. Dit is jouw rijk.' zei hij nu zachtjes. Dat zat er bij hem zo erg ingebrand dat het lastig was om het los te laten, dat was duidelijk. Hij was door zijn vader zo gigantisch onderdanig gemaakt en Nicolas deed er nog een schepje bovenop. Ze schonk hun glazen vol en ze vroeg hoe ze er voor kon zorgen dat hij weer een echte glimlach liet zien, waarbij ze het even voordeed. Dat zorgde toch kort voor een wat gespannen glimlach op zijn gezicht. Hij leunde weer wat tegen haar aan en hij ademde diep in. Hij vond het toch best wel lastig allemaal.

Koningin Elissa Beaufort

Ze maakte hem niet verdrietig, hij zei dat ze gelijk had en het hoefde haar niet te spijten. "Door mij komen die gevoelens boven." Fluisterde ze zacht tegen hem. Hij knikte toen ze aangaf dat het bij haar niet hoefde, dat ze hem waardeerde om wie hij was. Ze zag aan hem dat hij daar nog niet echt op durfde te vertrouwen. "Wees wie je bent, dat waardeer ik." Zei ze nog zacht tegen hem, in de hoop dat hij hier wel iets van mee zou krijgen en haar zou geloven. Hij staarde haar aan toen ze aangaf dat het niet zo zou gaan tussen hun en hij zei ook dat zij de koningin was en hij haar zou volgen, dit is haar rijk. "Nu ja, maar later is het ons rijk. Van ons samen. Ik wil het echt met je delen, Brandon. Echt." Ze keek hem doordringend aan en streek langs zijn wang. "We zullen kleine stapjes nemen hierin, maar ik wil alles met je samen doen." Klonk haar stem liefdevol. Door wat ze deed, kreeg hij alleen een gespannen glimlach op zijn gezicht en hij leunde tegen haar aan. Ze hoorde hem diep ademhalen en ze sloeg haar arm weer om hem heen. "Het hoeft niet." Zei ze zacht. Als hij het nu even niet kon, dan hoefde het niet. "Vind je het fijn om er even niet aan te denken?" Vroeg ze hem nu zacht.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei zachtjes dat door haar die gevoelens naar boven kwamen, waardoor hij kort in haar ogen staarde. 'Ik heb liever dat het naar boven komt als ik met jou ben dan wanneer ik alleen ben.' zei hij schor tegen haar. Dan voelde hij zich helemaal afschuwelijk. Dan was hij liever bij haar in de buurt. Ze zei dat hij moest zijn wie hij was, dat waardeerde ze. Hij knikte daardoor, al wist hij zelf nog niet zo goed wie hij dan precies was en hoe hij daar achter moest komen. Zichzelf zijn klonk makkelijker als dat het gedaan was. Ze zei dat het nu inderdaad zo was, maar later was het hun rijk. Van hun samen. Ze wilde het echt met hem delen, echt. Ze zouden kleine stapjes nemen, maar ze wilde alles met hem samen doen. 'Weet je dat echt zeker? Je hoeft het niet met mij te delen, als je niet wilt. Ik wil ook afstand doen van al mijn titels, ik wil afstand doen van alles waar ik recht op heb. En als wij met elkaar trouwen hoef ik geen koning te worden. Echt niet. Alles mag van jou blijven, van jou alleen.' zei hij zachtjes. Het was niet dat hij het niet wilde, het was meer dat hij het gevoel had niet slim genoeg te zijn, hij was bang dat het beter was als ze het niet met hem zou delen omdat hij er niet goed mee om kon gaan. Ze sloeg haar arm om hem heen en ze zei dat het niet hoefde, ze vroeg of hij het fijn vond om er even niet aan te denken, waardoor hij direct knikte. Hij nam een paar grote slokken van de wijn en daarna leunde hij weer tegen haar aan.

Koningin Elissa Beaufort

Hij had liever dat het naar boven kwam als hij bij haar was dan wanneer hij alleen was. "Oh, Brandon, kom dan alsjeblieft meteen naar me toe, oké? Ik wil niet dat je dan alleen bent." Fluisterde ze tegen hem. "Ik maak het alleen maar ingewikkeld voor je of niet? Zijn wie je bent, jezelf zijn... volgens mij is dat al ingewikkeld genoeg." Zei ze zacht tegen hem. Dat wilde ze niet. Ze wilde dat hij er niet teveel over zou nadenken, dat hij het zichzelf niet te moeilijk maakte. Wanneer ze aangaf dat ze alles met hem wilde delen, vroeg hij of ze het zeker wist. Ze hoefde dat niet te doen als ze niet wilde, hij wilde afstand van alles doen waar hij recht op had. Hij hoefde ook geen koning te worden, alles mocht van haar alleen blijven. "Ik weet heel zeker dat ik alles met je wil delen, echt waar. Ik wil niet alles alleen beslissen. Ik hoop dat je het wilt, want ik wil echt alles samen delen. Alles. En ik weet zeker dat ik daarin wel echt een hele goede beslissing maak." Zei ze zacht tegen hem. "Je bent een geweldige slimme en aantrekkelijke man waarmee ik alles in mijn leven wil delen." Klonk haar stem liefdevol.
Wanneer ze vroeg of hij het fijn vond om er even niet aan te denken, knikte hij meteen. Hij nam een paar grote slokken van de wijn en leunde tegen haar aan. Haar vingers gleden zacht over zijn borstkas heen en ze drukte haar lippen zachtjes in zijn hals. Ze wilde graag zijn gedachten helemaal verzetten en ze wist dat ze dat kon. Ze deed het graag.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat hij dan meteen naar haar toe moest komen, ze wilde niet dat hij alleen was als hij zich zo voelde. 'Ik zal het proberen.' zei hij zachtjes. Hij was heel erg gewend om alleen te zijn als hij die gevoelens had, het was wennen om het met iemand te delen en op zo'n moment zou het waarschijnlijk ook lastig voor hem zijn om naar haar toe te komen. Ze zei dat ze het alleen maar ingewikkeld voor hem maakte, zijn wie hij was, zichzelf zijn, dat was volgens haar al ingewikkeld genoeg voor hem. Hij knikte daardoor. 'Ja, eigenlijk wel.' gaf hij heel eerlijk toe. Dat moest hij al echt leren. Toen hij aangaf dat ze niets met hem hoefde te delen, zei ze dat ze heel zeker wist dat ze alles met hem wilde delen. Dat wilde ze echt. Ze wilde niet alles alleen beslissen en ze hoopte dat hij het wilde, want ze wilde het echt allemaal met hem delen en ze wist zeker dat ze daarin een hele goede beslissing maakte. Hij staarde in haar ogen om te zien of ze dat echt meende, maar dat leek het geval te zijn. Ze vond hem een slimme en aantrekkelijke man waarmee ze alles in haar leven wilde delen. Hij hoopte echt dat er een moment kwam waarop hij dat ook zo zag. Waarop hij het gevoel had ook echt geschikt te zijn hiervoor. Hij voelde haar vingers zachtjes over zijn borstkas heen glijden en ze drukte nu haar lippen in zijn hals. Dat zorgde ervoor dat hij zijn ogen sloot. Direct leek zijn lichaam warm te voelen, zijn gedachten verdwenen een beetje naar de achtergrond. Het voelde heel erg fijn.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zou het proberen om haar op te zoeken als hij zich zo zou voelen. "Anders kom ik jou opzoeken." Glimlachte ze hem toe. "Zoals je bij mij deed vandaag." Herinnerde ze hem eraan. Dat wilde ze ook voor hem betekenen. Toen ze aangaf dat ze het alleen maar ingewikkelder maakte voor hem en dat zichzelf zijn al ingewikkeld genoeg was, knikte hij en zei hij dat het zo was. "Sorry." Zei ze zachtjes tegen hem. Hij staarde haar aan door wat ze zei en ze knikte. "Ik meen ieder woord, Brandon." Gaf ze aan. Ze wilde echt haar hele leven met hem delen. Alles. "We nemen kleine stapjes, oké?" Zei ze zacht. Door wat ze deed, merkte ze dat hij wat meer ontspande. Ze ging zachtjes door, ze genoot er zelf ook van. Haar lippen drukte ze op verschillende plekken in zijn hals en af en toe zoog ze zachtjes. Haar vingers streelden zacht en liefdevol over zijn borst heen. "Ik hou van je." Fluisterde ze terwijl ze haar lippen van zijn huid haalde. Ze keek hem liefdevol aan en zoende hem daarna zacht en trok hem voorzichtig iets tegen haar aan.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze hem anders zou opzoeken, zoals hij had gedaan bij haar vandaag. Dat liet hem waterig glimlachen, het betekende een hoop voor hem. 'Dat is heel lief van je.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij vond het ook echt heel erg fijn dat ze dat wilde doen voor hem. Toen hij aangaf dat het inderdaad al heel ingewikkeld voor hem was zei ze zachtjes sorry. 'Het komt niet door jou, het komt door mij.' zei hij daardoor tegen haar. Elissa kon er helemaal niets aan doen, ze hielp hem juist al enorm en bij haar had hij elke dag iets meer het gevoel dat hij wist wie hij was, dat hij leerde hoe hij zichzelf moest zijn. Ze zei dat ze echt ieder woord meende en dat ze kleine stapjes zouden nemen. Hij knikte daardoor. Dat had hij ook echt wel nodig. Het hielp hem om kleine stapjes te nemen, om voorzichtig overal aan te wennen. Daarna ging ze zachtjes door met wat ze deed, waardoor hij langzaam maar zeker steeds iets meer ontspande. Het voelde fijn. Ze drukte haar lippen op zijn huid en hij voelde haar af en toe een beetje zuigen. Haar vingers bleven over zijn borstkas heen strelen en ze fluisterde dat ze van hem hield. 'Ik ook van jou.' zei hij zachtjes. Ze zoende hem en hij werd iets meer tegen haar aangetrokken, waardoor hij nu zijn hand in haar hals legde en hij zijn vingertoppen over haar huid heen liet glijden, terwijl hij vol liefde meeging in haar zoen.