De Middeleeuwen

Prins Brandon Lamoyne

Ze vroeg of ze die oplossingen ook moesten bespreken, of dat ze dat ter plekke zouden doen als het fout ging. 'Euh, dat weet ik niet... jij vindt het zeker fijn om het al te bespreken?' vroeg hij zachtjes. Elissa had altijd alles graag onder controle. 'Heb je al ideeën?' vroeg hij. Toen hij aangaf dat hij wel wilde dat ze bij hem zou zijn vroeg ze zachtjes of ze dat wel moesten doen. 'Ik wil niet dat je daar alleen ligt.' gaf hij eerlijk toe. 'En ik weet ook niet of ik wel zonder je kan.' zei hij daarna grijnzend. 'We laten het afhangen van de situatie, oké? Als we een veilige manier vinden dan doen we het en anders niet.' zei hij. Ze moesten natuurlijk niet te veel risico gaan nemen, maar hij vond het lastig om niet bij haar te kunnen zijn. Nu al. Ze zei dat het haar zeker niet ging lukken om vrienden met hem te worden, waardoor hij zijn hoofd schudde. 'Ik ben bang van niet nee.' zei hij. Ze vroeg of hij hier nog een tijdje wilde blijven en meer wijn drinken, of naar haar slaapkamer. 'Hm, kunnen we misschien ook wijn drinken in jouw slaapkamer?' vroeg hij nu grijnzend. Hij wist dat ze liever daar was, dat voelde waarschijnlijk toch wat veiliger.

Koningin Elissa Beaufort

Hij wist niet of hij het al wilde bespreken, hij vroeg of zij het wel fijn vond en of ze al ideeën had. "Ik heb één idee, maar ik weet niet of het voor jou ook een oplossing is." Gaf ze eerlijk aan. "Als we niet meer uit een situatie komen, dan wil ik met je trouwen, Brandon, dan weet ik rechten heb om je bij mij te houden en zal jij ook meer rechten hebben. Dan raak ik je niet kwijt." Klonk haar stem heel zacht tegen hem. Ze was vooral bang om hem kwijt te raken, dat mocht niet gebeuren. Wanneer se vroeg of het wel verstandig was om bij hem te slapen daar, gaf hij aan dat hij niet wilde dat ze alleen was en hij wist ook niet of hij zonder haar kon. Ze glimlachte liefdevol naar hem en pakte zijn hand vast. "Ik wil ook liever niet zonder jou, maar als dat veiliger is, dan overleef ik het wel." Zei ze zachtjes. Hij wilde het toch ook van de situatie af laten hangen. Ze knikte daardoor. "Dat vind ik een goed idee." Het liefste bleef ze ook bij hem, maar als twee nachten niet bij hem betekende dat ze veilig waren, dan had ze daar vrede mee. Hij dacht ook niet dat ze vrienden kon worden met zijn vader en ze grinnikte even. Hij vroeg met een grijns of ze wijn konden drinken op haar kamer. "'Dat kunnen we zeker." Zei ze met twinkelende ogen. Ze kwam van hem af en bekeek de fles wijn even. Deze was al leeg. Op haar kamer had ze nog genoeg flessen staan dus dat was geen probleem. Ze pakte zijn hand en trok hem overeind tegen haar aan. Ze legde haar armen in zijn nek en zoende hem zachtjes, hij gaf haar een geweldig gevoel en ze genoot zo erg van zijn aanwezigheid alleen al.

Prins Brandon Lamoyne

Ze gaf aan dat ze wel een idee had. Ze wist alleen niet of het voor hem ook een oplossing was. Daardoor keek hij haar vragend aan. Ze zei dat als ze niet meer uit een situatie zouden komen, ze met hem wilde trouwen. Dan wist ze dat ze rechten had om hem bij haar te houden, hij zou ook meer rechten hebben. Dan zou ze hem niet kwijtraken. Hij dacht daar even over na en hij knikte langzaam. 'Jij zult mij nooit kwijtraken, Elissa.' zei hij zachtjes. 'Ik hoop dat het niet nodig gaat zijn, maar mochten we echt ergens niet uit komen, dan trouwen we.' stemde hij nu in. 'Ik wil voor altijd bij jou kunnen zijn.' voegde hij er zachtjes aan toe. Hij wilde echt nog niet trouwen, maar als het betekende dat hij dan bij haar kon zijn en anders niet, dan wilde hij het wel. Daar had hij het voor over. Ze zei dat ze ook liever niet zonder hem wilde, maar als het veiliger was had ze het er voor over. Hij knikte daardoor. 'Ik begrijp het.' zei hij. 'Je hebt ook wel gelijk, ik vind het gewoon lastig.' gaf hij toe. Ze zei dat ze zeker wat konden drinken bij haar op de kamer en ze pakte zijn hand vast. Hij werd overeind getrokken, dicht tegen haar aan. Ze legde haar armen in zijn nek en hij werd zachtjes gezoend, waar hij meteen maar al te graag in mee ging.

Koningin Elissa Beaufort

Hij dacht na over haar woorden en zei dat ze hem nooit kwijt zou raken. Ze slikte daardoor en knikte, dat was wel haar grootste angst. Dat iemand Brandon wat aan zou doen en dat ze hem zo kwijt zou raken. Hij hoopte dat het niet nodig was, maar anders zouden ze trouwen. "Sorry, ik weet dat er weinig romantisch aan is zo... maar het geeft wel voldoende zekerheid. Ik weet ook dat je het allemaal echt nog niet wilt, maar mocht het echt nodig zijn..." fluisterde ze tegen hem. Ze wilde sowieso met hem trouwen, maar wel pas wanneer hij eraan toe was. Ze was stapelgek op Brandon en wist dat ze haar leven lang bij hem wilde blijven. "Ik wil ook dat we voor altijd bij elkaar zijn." Zei ze liefdevol tegen hem terug.
Wanneer ze hem tegen haar aantrok om te zoenen, merkte ze dat hij daar ook in mee ging. Genietend bleef ze zo even staan om hem vervolgens aan te kijken. "Zullen we dan maar gaan, prins?" Vroeg ze hem nu weer vrolijk en plagend.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat er weinig romantisch aan was zo, maar het gaf wel voldoende zekerheid. Ze wist dat hij het echt nog niet wilde, maar mocht het nodig zijn. Hij knikte daardoor langzaam. 'Als we geen andere oplossing kunnen verzinnen dan trouwen we, Elissa. Ik wil het nog niet. Nog lang niet. Maar ik wil jou nooit kwijtraken en dat is het belangrijkste.' fluisterde hij. 'Als we daarvoor moeten trouwen, dan doen we dat.' stemde hij in. Ze zei dat ze ook wilde dat ze voor altijd bij elkaar zouden zijn, waardoor hij liefdevol naar haar glimlachte. 'Daar gaan we voor zorgen. Hoe dan ook. Ik wil jou nooit meer kwijtraken, jij bent alles voor mij.' zei hij eerlijk. Hij zou echt niet meer weten wat hij zonder haar zou moeten, het voelde nu al leeg als hij bedacht dat hij een paar nachten zonder haar zou moeten slapen. Hij hoopte echt dat ze een manier konden vinden om toch bij elkaar te zijn, maar bij hem thuis was dat een stuk lastiger. Na de zoen vroeg ze of ze dan maar zouden gaan, waarbij ze hem weer bij zijn titel noemde. Dat liet hem grijnzen. 'Maar natuurlijk, mijn koningin.' plaagde hij haar. Hij drukte nog even zachtjes zijn lippen op haar voorhoofd, om haar daarna wel weer los te laten. 'Misschien is het slim als ik nu niet meeloop naar je slaapkamer.' zei hij glimlachend. 'Want daar weet ik dan weer niet een goede verklaring voor, al helemaal niet als ik naar binnen ga en niet meer naar buiten kom.' zei hij grijnzend.

Koningin Elissa Beaufort

Ze vond het fijn dat hij het wel met haar eens was. Mocht het nodig zijn, dan zouden ze meteen kunnen trouwen. Ze wilde hem gewoon echt niet kwijtraken, hij was zo belangrijk voor haar geworden en ze was stapelverliefd op hem. Ze besloot verder het onderwerp maar te laten rusten, het was goed zo, ze wisten allebei hoe ze het zouden aanpakken. Wanneer ze hem vroeg of ze zouden gaan, Plaagde hij haar ook. Ze glimlachte breed en voelde een kus op haar voorhoofd waardoor ze hem weer even liefdevol aankeek.  Hij dacht dat het beter was om nu niet mee te lopen naar haar slaapkamer er was niet echt een goede verklaring als hij niet naar buiten kwam. Ze grinnikte even. "Laten we dat inderdaad maar niet doen." Zei ze met een grijns. Ze opende de deuren van de kamer en keek hem nog even aan. "Een fijne nacht gewenst." Zei ze met een knikje tegen hem en daarna liep ze naar haar slaapkamer die een andere richting op was dan die van haar. Eenmaal in haar slaapkamer glimlachte ze breed. Ze was zo onwijs verliefd op hem, zacht neuriënd liep ze door haar kamer heen en pakte ze een fles wijn en twee glazen. Ze merkte dat ze echt weer wat meer ontspande, misschien had de wijn daar ook wel een groot aandeel in. Het was ook nog niet heel erg laat, ze hadden nog tijd genoeg om even samen te zijn. Ze bleef neuriën terwijl ze haar haren weer los maakte en doorborstelde. Dat voelde prettiger dan het zo opgestoken hebben.

Prins Brandon Lamoyne

Ze grinnikte toen hij gaf dat hij misschien geen goede verklaring had als hij bij haar zou blijven en hij niet meer naar buiten kwam. Het liet hem ook even grijnzen. 'Dat zal waarschijnlijk wel voor roddels zorgen.' zei hij. Ze zei dat het inderdaad beter was van niet en hij liep met haar mee naar buiten. Daar wenste ze hem een fijne nacht. 'Insgelijks, hoogheid.' zei hij haar glimlachend toe. Ze liep de andere kant op en hij deed hetzelfde, hij liep richting zijn slaapkamer, om daarna naar de gangen te lopen en daar in te verdwijnen. In de slaapkamer van Elissa ging zijn blik meteen naar haar toe. Ze liep neuriënd heen en weer en daarna maakte ze haar haren los. Een gebaar wat er voor hem zo enorm aantrekkelijk uitzag. Ze was zo ontzettend mooi. 'Je bent beeldschoon.' zei hij dus ook glimlachend tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

Ze borstelde rustig neuriënd door haar haren heen en sloot haar ogen even, ze voelde zich fijn en ze wist dat Brandon zo zou komen. Ze wachtte geduldig op zijn komst en zodra ze hoorde dat hij binnen kwam, keek ze met twinkelende ogen naar hem op. Hij vond haar beeldschoon. Ze kwam naar hem toe met een brede glimlach. "Je bent veel te lief." Zei ze met een glimlach tegen hem terug. Ze pakte zijn hand zachtjes vast en nam hem mee naar haar comfortabele bank. Ze schonk de twee glazen vol en gaf hem de zijne aan. Ze nestelde zich tegen hem aan en keek naar hem. Ze genoot zo erg van die momenten dat ze echt samen waren, het voelde heerlijk om dichtbij hem te zijn.

Prins Brandon Lamoyne

Ze keek meteen op naar hem en ze zei dat hij veel te lief was. 'Ik ben misschien veel te eerlijk, maar zeker niet veel te lief.' zei hij grijnzend tegen haar. Ze pakte zijn hand vast en ze naam hem mee naar de bank, waar hij zich op liet zakken. Ze schonk twee glazen vol met wijn en ze kam bij hem zitten, ze kroop helemaal tegen hem aan. Hij vond het heerlijk. Hij genoot daar gigantisch van. Hij nam een slokje van de wijn en hij streelde met zijn vingers over haar rug heen. 'Het voelt wel een beetje raar om naar huis te gaan, en dan zo veel afstand van jou te moeten houden. Ik begin te wennen aan onze momentjes samen.' zei hij glimlachend tegen haar. 'En ik ga het missen als we daar veel afstand moeten houden.' gaf hij toe. 'En ik ben ook bang dat het je daar niet zo goed gaat bevallen. Het is heel anders dan hier. Nicolas gaat vervelend lopen doen, dat weet ik vrij zeker. Ik weet dat het beter is dan dat hij hier naar toe komt, maar ik zie er een beetje tegenop.' gaf hij eerlijk toe.

Koningin Elissa Beaufort

Hij was misschien veel te eerlijk, maar niet veel te lief. "Ik vind van wel." Zei ze met een brede glimlach tegen hem. Ze vond het heerlijk om zo dicht tegen hem aan te zitten, om zijn warmte te voelen. Het maakte haar warm van binnen. Hij streelde over haar rug heen en genietend sloot ze haar ogen even. Hij gaf aan dat het raar voelde om naar huis te gaan, dat hij daar zoveel afstand van haar moest houden, hij begon te wennen aan hun momentjes samen en hij ging het missen als ze daar veel afstand zouden houden. Ze knikte daardoor even. "Ik vind het ook heel moeilijk." Gaf ze eerlijk toe. "Maar ik denk wel aan daarna, als we dit eenmaal gehad hebben, dan hebben we wel weer een enorme stap genomen, Brandon." Zei ze zacht tegen hem. Al was ze ergens ook wel bang dat het finaal mis kon gaan. "Het lijkt me wel vreemd, je zult daar zo dichtbij me zijn en toch zal ik je missen." Fluisterde ze. Ze bedacht zich echt wel dat dit soort momenten daar heel schaars zouden zijn en ze zou hem missen. Hij was bang dat het haar daar niet ging bevallen, het was daar heel anders dan hier. Hij wist zeker dat zijn broer vervelend ging doen. Hij wist dat het beter was dan dat Nicolas hier zou komen, maar hij zat er echt tegenop. "Je laat het klinken alsof ik naar de meest nare plek op aarde moet." Zei ze zacht tegen hem en ze keek hem aan met een wat gekwelde blik in haar ogen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei met een brede glimlach op haar gezicht dat ze wel vond dat hij veel te lief was, waardoor hij even grijnsde. 'Oké, dan moet het wel zo zijn, want jij verteld alleen maar de waarheid.' zei hij glimlachend tegen haar. Toen hij zei dat hij het lastig vond om straks afstand van elkaar te houden, gaf ze eerlijk toe dat ze dat ook moeilijk vond, maar ze dacht wel dat ze daarna een grote stap hadden genomen als ze dit gedaan hadden. Hij knikte daardoor. 'Ja, dat denk ik ook. Een belangrijke stap. Ik denk dat het veel scheelt voor ons.' stemde hij in. Ze zei dat het haar wel vreemd leek, hij zou daar zo dichtbij haar zijn en toch zou ze hem missen. 'Het meest eenzaam voel je je meestal in een grote groep mensen.' mompelde hij daardoor zachtjes. 'Het is juist lastig dat je zo dichtbij bent, waarschijnlijk. Als we elkaar helemaal niet zouden zien zou het nog makkelijker zijn, denk ik. Maar toch ben ik blij dat je wel constant in de buurt bent.' zei hij. Toen hij vertelde dat hij bang was dat ze het niet fijn zou vinden zei ze dat hij het liet klinken alsof ze naar de meest nare plek op aarde moest. Dat liet hem kort glimlachen. 'Zo erg is het niet, maar het is heel anders dan hier. Het is er altijd druk. Het kasteel ligt aan de bovenkant van een hele drukke stad, we hebben geen natuur waar je in de ochtend een ritje kan maken. Als je dat wilt ben je eerst al een uur aan het rijden.' legde hij uit. 'Er wonen ontzettend veel mensen, er is geen plekje om je even terug te trekken en tot rust te komen en ook in het kasteel is het druk. Het is zo groot dat zelfs ik er nog zou kunnen verdwalen en het is vrij kil aangekleed. Er staat wel wat kunst hier en daar, maar dat is het dan ook. Het is alsof je opgesloten zit in een enorm grote stenen gevangenis.' mompelde hij. Zo had hij het zijn hele jeugd ook ervaren.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zei glimlachend dat het dan wel zo moest zijn, want ze vertelde alleen maar de waarheid. "Tegen jou wel." Glimlachte ze terug naar hem. Hij dacht ook wel dat ze een grote stap en belangrijke stap zouden nemen wanneer ze dit eenmaal gedaan hadden. Hij dacht dat het veel scheelde voor ze. Ze knikte daardoor. "Ja, dan hebben we het moeilijkste voor nu gehad." Glimlachte ze hem toe. Zo zag ze het ook echt. Ze luisterde naar zijn woorden dat je je het meest eenzaam kon voelen in een grote groep mensen. Ze pakte zachtjes zijn hand vast. "Misschien wel, maar niet als die grote groep mensen de mensen zijn die je liefhebt en vertrouwd." Fluisterde ze zacht. Ze kon zich ook wel heel alleen voelen, maar bij haar vriendinnen en hier in haar kasteel met haar vertrouwde mensen voelde ze zich niet alleen, behalve als ze op haar kamer was zonder iemand, maar nu was Brandon er en was het gevoel van eenzaam langzaam wat meer weggevaagd, al begreep ze dat deze woorden meer op hem van toepassing waren. Hij vond het lastig dat ze zo dichtbij was, als ze elkaar helemaal niet zouden zien, zou het makkelijker zijn. Toch was hij blij dat hij constant in haar buurt was. "Je hebt gelijk, ik ben ook heel blij dat je bij mij in de buurt bent, ook al is het lastig." Gaf ze zachtjes aan.
Hij glimlachte even toen ze aangaf dat hij het liet lijken alsof ze naar de meest nare plek op aarde moesten. Het was niet zo erg, maar het was anders. Ze luisterde naar hoe hij aangaf dat het er altijd druk was, niet zo dicht bij de natuur als hier. Haar gezicht betrok een beetje. Er woonden veel mensen en er was geen plek om je even terug te trekken en tot rust te komen. Ook het kasteel was druk, zo groot dat zelfs hij er nog kon verdwalen en kil aangekleed. Het was alsof je opgesloten zat in een grote stenen gevangenis. Ze zuchtte even diep. "En ik hoef daar maar twee dagen heen en jij hebt er je hele leven gewoond. Geen wonder dat je het hier zo prettig vind." Zei ze zacht tegen hem en ze streelde zachtjes over zijn hand heen. "Ik denk dat ik me wel een beetje opgesloten ga voelen, maar ik red me wel. Het is maar voor een paar dagen." Gaf ze aan. "Ik hoop dat je wel de kans hebt om mij af en toe te ontvoeren. Ik denk dat jij daar mijn hoogtepunt zal zijn." Zei ze nu met een grijns.

Prins Brandon Lamoyne

'Je hoeft alleen maar tegen mij de waarheid te vertellen, de rest maakt mij veel minder uit. Zolang wij maar eerlijk tegen elkaar zijn, altijd.' zei hij zachtjes en liefdevol tegen haar. Ze pakte zijn hand vast en ze zei dat het niet zo was als die groep mensen de mensen waren die je liefhad en vertrouwde. 'Dat ben jij voor mij.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij kende dat niet. Hij had geen grote groep mensen die hij kon vertrouwen. Hij had juist altijd geleerd dat je niemand zomaar kon vertrouwen, dat je altijd voorzichtig moest zijn. Dat zat er bij hem heel erg in en dat zou ook niet zomaar veranderen, waarschijnlijk. Elissa vertrouwde hij ondertussen blind, dat was voor hem al heel wat. Ze zei dat hij gelijk had, ze was ook heel blij dat hij bij haar in de buurt zou zijn, ook al was het lastig. Hij was het daar mee eens. Het was alsnog beter om elkaar in de buurt te hebben. Hij zag har gezicht betrekken toen hij vertelde over hoe het zou zijn, ze zei dat ze er maar twee dagen heen hoefde en hij had er zijn hele leven gewoond, ze vond het niet gek dat hij het hier zo prettig vond. Dat liet hem glimlachen. 'Al komt dat ook door deze geweldige vrouw hier.' zei hij zachtjes en liefdevol. Ze dacht wel dat ze zich opgesloten zou voelen, maar ze zou zich wel redden, het was maar voor een paar dagen. Ze hoopte dat hij de kans had om haar af toe te ontvoeren, waardoor hij grijnsde. 'Dat verwacht ik wel.' zei hij. 'Mijn vader zal maar heel af en toe tijd voor je hebben, het is niet alsof we dingen met elkaar zullen gaan doen. Waarschijnlijk is er heel veel tijd waarop we geen verplichtingen hebben en ik jou wel mee kan nemen om het rijk te laten zien.' zei hij. Dat zou niemand heel raar vinden.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zei haar dat ze alleen maar tegen hem de waarheid hoefde te vertellen, de rest maakte hem veel minder uit, zolang zij maar eerlijk tegen elkaar waren. "Je hebt gelijk en als we samen zijn, zal ik altijd eerlijk tegen je zijn, maar als ik gedwongen word te liegen in jouw bijzijn omdat er andere mensen om ons heen zijn, dan doe ik dat. Ik doe er alles aan om onze relatie te beschermen." Gaf ze zacht aan. Wanneer ze aangaf dat het niet zo was in een groep mensen die je liefhad en vertrouwde zei hij haar zacht dat zij dat was. Ze kneep daardoor in zijn hand en knikte, dat was genoeg voor nu, ze wist dat ze hem niet in één keer met alles kon helpen en zolang hij haar vertrouwde, kwam het wel. "Ik vertrouw je met alles." Fluisterde ze hem toe. Hij glimlachte toen ze het erover had dat hij het hier zo prettig vond, hij zei liefdevol dat het door haar kwam en noemde haar een geweldige vrouw. Ze bloosde weer. "Ik ben zo blij dat ik jou heb leren kennen." Fluisterde ze, soms wist ze echt niet wat ze met zijn complimentjes aan moest. Hij verwachtte ook dat hij de kans had om haar af en toe te ontvoeren. Zijn vader zou maar heel af en toe tijd voor haar hebben. Waarschijnlijk kon hij haar wel meenemen om het rijk te laten zien. "Graag. Kun je me dan jouw plekjes laten zien waar je je goed voelde en op je gemak was?" Vroeg ze zacht en ze streelde langs zijn wang. "Desnoods neem ik een vermomming mee, we kunnen vast wel stiekem ergens plezier maken toch?" Vroeg ze nu aan hem. Nog steeds wilde ze heel graag zijn vrienden ontmoeten.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat hij gelijk had en als ze samen waren zou ze altijd eerlijk tegen hem zijn, maar als ze werd gedwongen in zijn bijzijn omdat er andere mensen om hun heen waren, dan deed ze dat. Ze zou er alles aan doen om hun relatie te beschermen. Hij knikte daardoor. 'Bedankt, Elissa. Bedankt voor alles wat je voor mij over hebt.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze kneep in zijn hand toen hij zei dat Elissa degene was die hij vertrouwde. Ze zei dat ze hem vertrouwde met alles en daardoor glimlachte hij naar haar. Ze bloosde door zijn woorden en ze zei dat ze blij was dat ze hem had leren kennen. 'Anders ik wel. Ik ben blij dat ik gedwongen ben om naar jou toe te gaan.' zei hij glimlachend en heel oprecht. Ze wilde heel graag dat hij haar een rondleiding zou geven door het rijk en ze wilde graag de plekjes zien waar hij zich goed en op zijn gemak voelde. Hij knikte daardoor. 'Ja, dat laat ik je graag zien'. zei hij. Daar zouden ze wel even mee bezig zijn, want ze zouden dan best grote afstanden moeten reizen. Ze streelde langs zijn wang en ze zei dat ze desnoods een vermomming meenam, ze konden vast wel stiekem plezier maken. 'Ja, dat denk ik wel, we hebben die mogelijkheid wel.' zei hij. 'Ik wil dat ook heel graag.'

Koningin Elissa Beaufort

HIj bedankte haar voor alles wat ze voor hem over had. "Jij doet toch hetzelfde voor mij, Brandon, je hoeft me daarvoor niet te bedanken." Zei ze zacht. Dat vond ze niet nodig. Hij was ook blij dat hij haar had leren kennen, blij dat hij gedwongen was om naar haar toe te gaan. Ze drukte een kusje op zijn wang en glimlachte hem liefdevol toe. "De beste ontmoeting ooit." Zei ze met een twinkeling in haar ogen. Hij liet graag de plekken zien waar hij zich op haar gemak voelde en ze glimlachte daardoor liefdevol naar hem. Dat wilde ze graag. "Ik wil graag een kijkje nemen in jouw leven, Brandon, echt, dat wil ik met heel veel liefde." Zei ze hem zachtjes. Hij dacht ook wel dat ze stiekem plezier konden maken. Hij wilde het ook heel graag. Ze grijnsde daardoor naar hem en kroop weer tegen hem aan. "Het word een avontuur, maar ik wil niet dat het alleen maar een negatieve ervaring word om naar jullie toe te gaan, ik wil ook leuke dingen doen." Zei ze hem nu vastbesloten.

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.php?t=71