Vampieren nieuw

Alexios Evans

Ze begon nu over de originele vampiers en daardoor keek hij haar weer kort aan. Ze was duidelijk redelijk goed op de hoogte, hij vroeg zich af wat ze allemaal geleerd had van haar ouders. ‘Ik hoop dat je wel een beetje voorzichtig doet, Lilian.’ Zei hij nu. Haar ouders waren niet voor niets vermoord en hij gunde haar niet hetzelfde lot. Ze vroeg hem nu nieuwsgierig of hij zelf wel eens iemand veranderd had, een geliefde of zo. Daardoor dacht hij weer terug aan vroeger, om uiteindelijk langzaam in te ademen. ‘Toen ik terugkeerde na de oorlog, dacht ik in staat te zijn om een normaal leven te kunnen leiden met mijn gezin.’ Vertelde hij eerlijk. ‘Dat was een gigantische inschattingsfout die ik mijzelf nooit zou vergeven. Als ik op dat moment in staat geweest zou zijn om ze te veranderen, dan had ik dat gedaan. Maar dat kon ik niet. Ik kon alleen maar moorden.’ Voegde hij er aan toe. Ze was ook eerlijk tegen hem, dan wilde hij dat ook tegen haar zijn. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik heb in de eeuwen daarna wel eens iemand veranderd. Vrienden of een geliefde, puur om hun leven te redden. De meesten werden later alsnog vermoord. Het gaat eigenlijk ook een beetje tegen mijn principes in. Er zijn genoeg vampiers en ik gun het niemand om op deze manier te leven.’ Zei hij zachtjes tegen haar. Ze gaf aan dat de slechte vampiers voor zouden gaan, waardoor hij langzaam knikte. ‘Maar je zou alsnog ook goede willen pakken?’ Vroeg hij nu. Hij wilde weten wat haar intenties waren, wat haar idee was. Ze was duidelijk oprecht blij dat hij dit vanavond gerepareerd zou hebben en ze vroeg of ze wat te eten zou voorbereiden, of dat hij eigenlijk niet hoefde. Daardoor glimlachte hij zwakjes. ‘Natuurlijk wel. Al is het alleen maar voor het idee.’ Zei hij. Het eten zou hem niet zo veel doen, dat smaakte hem amper en hij kon er ook niet echt voeding uit halen, maar alsnog vond hij het wel heel gezellig en gaf het hem even het gevoel iets normaler te zijn.

Lilian Nova

Ze vond het wel lief van hem dat hij aangaf dat ze voorzichtig moest doen. "Geen paniek, ik heb er alleen van gehoord, ik ben er nog nooit eentje tegen gekomen." Zei ze tegen hem. Hij gaf aan dat hij dacht gewoon zijn leven op te kunnen pakken met zijn gezin toen hij veranderd was. Ze haalde even diep adem, dat was wel een grote misrekening, zoals ze de meeste vampiers kende in ieder geval. Hij vertelde ook dat hij toen alleen maar kon moorden. In de eeuwen daarna had hij wel eens iemand veranderd om iemand zijn leven te redden. "Hmm, wel nobel van je, dat je toch probeert om iemand zijn leven te redden." Gaf ze eerlijk aan. Hij wilde weten of ze alsnog een goede vampier zou pakken. "Nee, dat zou nooit mijn bedoeling zijn, maar mocht de neiging vanuit mij zo groot zijn, dan kan ik mezelf denk ik niet tegenhouden. Ik weet het niet. Ik heb het nog nooit echt meegemaakt hoe dat voelt." Zei ze heel eerlijk tegen hem terug.
Hij vond het wel de moeite waard om het eten voor te bereiden. Al was het alleen al voor het idee. Ze glimlachte daardoor. "Super. Dan ga ik wat klaarmaken." Ze liep vervolgens naar de keuken toe en begon de pasta te maken.

Alexios Evans

Ze zei dat hij geen paniek hoefde te hebben, ze was er nog nooit eentje tegengekomen, ze had er alleen van gehoord. ‘Probeer dat ook zo te houden dan.’ Zei hij tegen haar, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ze vond het nobel dat hij had geprobeerd om iemand zijn leven te redden. ‘Misschien, maar uiteindelijk is het egoïstisch. Uiteindelijk deed ik het om mijzelf een beter gevoel te geven, terwijl het leven als vampier voor die persoon misschien wel helemaal niet beter was.’ Zei hij. Dat was ook waarom hij het nu niet meer zou doen. Hij vond dat het niet aan hem was om die keuze voor iemand te maken. Ze zei dat het nooit de bedoeling was om een goede vampier te pakken, maar ze wist niet hoe het ging zijn als de neiging heel groot werd. Ze had dat nog nooit meegemaakt. Hij knikte langzaam, want hij kon wel begrijpen dat het voor haar dan ook afwachten was. ‘Waarschuw mij dan eventjes van te voren.’ Zei hij nu plagend tegen haar. Ze vond het duidelijk wel leuk dat hij wat wilde eten en ze gaf aan dat ze het ging klaarmaken. Hij knikte, daarna vertrok ze. Hij keek nog eens in de meterkast en hij pakte al het gereedschap dat hij nodig had bij elkaar, hij had ook wat nieuwe bedrading mee, zodat hij alles direct goed zou kunnen doen. Zodra hij zo’n beetje alles klaar had om straks weer netjes aan te sluiten, liep hij langzaam naar de keuken toe. Hoewel hij het eten kon ruiken, had het op hem niet echt aantrekkingskracht. Niet zoals de geur van Lilian wel had. Hij staarde naar haar rug en hij bleef op redelijke afstand van haar staan. ‘Kan ik je nog ergens mee helpen?’ Vroeg hij haar.

Lilian Nova

Hij zei dat ze het zo moest houden, dat ze geen originele vampier kende en ze knikte even, dat was ze met hem eens. Ze bleef het liefst zo ver mogelijk van die familie vandaan.
Hij vond het juist egoïstisch dat hij het leven van een ander redde. UIteindelijk deed hij het om zichzelf een beter gevoel te geven en niet echt voor de ander. Ze knikte even, daar kon ze ook wel wat in vinden.
Ze moest hem waarschuwen wanneer ze de neiging had om een goede te pakken en dat liet haar lichtelijk grijnzen. Dat zou ze wel voor hem doen. Dat vond ze geen probleem.
Ze had de tafel gedekt en twee glazen met de drank ingeschonken die hij had meegenomen. Ze pakte de pannen van het vuur en zette die op tafel wanneer hij aankwam en vroeg of hij haar nog ergens mee kon helpen.
"Nee, je bent precies op tijd, het is net klaar." Glimlachte ze hem toe. Ze zette de pannen op tafel neer en haalde alleen nog de geraspte kaas van het aanrecht af. Daarna ging ze zitten.

Alexios Evans

Lilian zette de pannen op tafel en gaf aan dat hij precies op tijd was, het was net klaar. Hij kwam bij haar aan tafel zitten. Het was iets dichterbij dan zijn voorkeur had, maar het was te doen. Hij was liever zo voorzichtig mogelijk, maar het leek allemaal wel goed te gaan. ‘Het moet vast raar klinken uit mijn mond, maar het ziet er goed uit.’ Zei hij tegen haar. Ze wist waarschijnlijk ook wel dat het voor hem niet echt nodig was om iets te eten, maar alsnog vond hij het wel leuk. Hij at wel eens vaker wat, ook op het werk. Dan kwam dat soms voor, het werd nogal raar als hij elke keer niet zou mee eten of zou lunchen, dus het was voor hem redelijk normaal om af en toe wat te eten, al deed het niets voor hem. Nu vond hij het helemaal leuk, omdat hij het gezellig vond om tijd met haar door te brengen. Ze had ook de drank ingeschonken die hij mee had gebracht. ‘Hoe veel ervaring heb je zelf al met mijn soort?’ Vroeg hij haar nu, omdat hij benieuwd was. Hij was benieuwd of ze vooral verhalen gehoord had, of dat ze ook echt al vaker een vampier ontmoet had. Hij was benieuwd hoe veel ze al wist. Hoe veel haar ouders haar geleerd hadden.

Lilian Nova

Hij vond het er goed uitzien en gaf aan dat het vast raar klonk uit zijn mond. "Ach, ik vind het lief dat je dat tegen me zegt." Zei ze glimlachend tegen hem. "Schep zelf maar op." Knikte ze hem toe en ze haalde de deksels van de pannen af. Het rook heerlijk en ze was wel blij dat ze redelijk goed kon koken. Ze nam een slokje van zijn drankje, het smaakte inderdaad goed zoals hij gezegd had.
Hij wilde van haar weten hoeveel ervaring ze met zijn soort had.
"Ik had vroeger een vriendin die ook zo was, verder ken ik er eigenlijk geen een en ben jij dus de tweede die ik tegenkom." Glimlachte ze. "Laten we het zo zeggen, ik ben vooral boeken slim. We hebben hier boeken liggen die ons dingen leren over jouw soort, van generatie op generatie zijn die doorgegeven." Gaf ze aan. "Oh en wat die vriendin betreft... zodra mijn ouders dat doorhadden, hebben ze haar koudbloedig vermoord voor mijn ogen. Misschien dat daar mijn afkeer ook een beetje vandaan komt." Klonk haar stem heel eerlijk.

Alexios Evans

Ze vond het lief dat hij aangaf dat het eten er goed uitzag, waardoor hij glimlachte. Hij werd niet zo vaak lief genoemd en het was voor hem wennen, maar hij waardeerde het wel heel erg. Ze zei dat hij zelf mocht opscheppen, wat hij dus ook deed. Daarna vertelde ze dat ze vroeger een vriendin had gehad die ook zo was, verder kende ze niemand en was hij de tweede die ze tegenkwam. Ze was vooral boeken slim, ze hadden hier boeken liggen die hun dingen leerden over zijn soort, die van generatie op generatie werden doorgegeven. Hij knikte langzaam, dat verklaarde haar kennis. Ze vertelde ook nog dat haar ouders die vriendin vermoord hadden voor haar ogen, dat daar misschien haar afkeer vandaan kwam. ‘Dat kan ik mij goed voorstellen.’ Zei hij. Hij kon zich voorstellen hoe veel indruk dat gemaakt had. ‘Dan moet ik misschien maar blij zijn dat je ouders er niet meer zijn.’ Gaf hij toe. Waarschijnlijk was hij dan niet zo makkelijk meer uit deze situatie gekomen, al wist hij dat hij sterk was. Als iemand hem in het nauw zou drijven, zou hij niet zomaar opgeven. Hij had vaker gevochten tot de dood, er was vaker een poging gedaan door haar soort om hem af te maken. Hij had nog nooit verloren. Hij was wel eens heel erg verwond, maar hij was er wel nog steeds. Hij nam een hapje van het eten, het smaakte voor hem totaal niet bijzonder, maar alsnog had hij het naar zijn zin. ‘Ik vind het leuk dat je mij hebt uitgenodigd om mee te eten.’ Zei hij nu dus ook tegen haar, omdat hij zijn waardering wilde uitspreken.

Lilian Nova

Hij glimlachte naar haar en begon op te scheppen. Ze wachtte tot hij klaar was en begon daarna zelf ook een portie op te scheppen. Ze strooide wat kaas over haar eten heen en mengde het een beetje door elkaar.
Hij kon het zich wel goed voorstellen dat ze de afkeer had gekregen doordat ze een vriendin vermoord zag worden. Ze knikte daardoor eventjes. Het was gewoon wreed geweest van haar ouders. Aan de andere kant.. Het was wel echt hun standpunt.
"Ja je moet zeker blij zijn dat mijn ouders er niet meer zijn." Zei ze met een grimas rond haar gezicht, al wist ze ook niet zeker wie het zou winnen als hij haar ouders was tegengekomen.
Hij vond het leuk dat ze hem had uitgenodigd voor het eten. "Ja natuurlijk, dat is toch wel het minste wat ik voor je kan doen. Al kan ik je er ook voor betalen natuurlijk, dat je me helpt. Ik weet niet of je dat liever hebt?" Vroeg ze nu aan hem. Ze had het eigenlijk niet eens aangeboden. Waarschijnlijk kwam dat omdat hij zo behulpzaam was uit zichzelf.

Alexios Evans

Ze zei hem dat hij zeker blij moest zijn dat haar ouders er niet meer waren, waardoor hij weer opkeek naar haar. Hij vond het voor haar wel akelig dat het zo gelopen was, het moest haar alsnog pijn doen dat ze vermoord waren, ondanks dat ze eigenlijk een afkeer had voor dit leven. Het bleven toch je ouders. Voor hem was het dan wel beter, voor haar misschien wel niet. Ze zei dat hem uitnodigen voor het eten het minste was wat ze had kunnen doen, al kon ze hem er ook voor betalen. Daardoor keek hij verbaasd op. ‘Nee, dat hoeft echt niet. Ik help je graag, ik hoef er echt geen geld voor.’ Zei hij direct. Dan had hij liever dit, hier had hij meer aan dan aan geld. Hij had geld genoeg, het had bijna geen betekenis voor hem. Hij verdiende op dit moment meer dan genoeg, maar ook in de jaren hiervoor had hij altijd genoeg geld verdiend, dat was iets waar hij zich geen zorgen om hoefde te maken. Hij nam nog een hapje van het eten, om daarna een slok whisky te nemen. Dat had meer smaak voor hem, maar het eten was ook niet echt een probleem. Hij had het alsnog naar zijn zin nu, dat was het belangrijkste. ‘Ik heb er over nagedacht.’ Zei hij nu opeens. ‘Ik heb liever dat je zo ver mogelijk weg blijft van mijn soort en dat je geen pogingen gaat doen om ze om te brengen….’ Begon hij. ‘Maar als dat toch wel nodig is, dan wil ik dat je de slechte pakt. En niet in je eentje. Dat is een oneerlijke strijd die je op den duur zal gaan verliezen.’ Voegde hij er aan toe. ‘Ik weet nog niet precies op welke manier, maar ik wil je helpen.’ Zei hij.

Lilian Nova,

Hij keek duidelijk op van haar woorden en ze haalde haar schouders een beetje op. "Ja, het is jammer dat ze er niet meer zijn, maar ik voel me wel veel vrijer op de een of andere manier." Zei ze tegen hem. Hij hoefde ook absoluut niet betaald te worden. Hierdoor glimlachte ze weer naar hem en schudde een beetje haar hoofd. Het was toch wel een bijzonder persoon. "Oké, nou heb ik het in ieder geval aangeboden." Gaf ze aan. Ze vond het eten zelf heel erg lekker en hij leek het ook echt geen probleem te vinden om het te eten. Ineens begon hij weer te praten. Hij had nagedacht. Dat deed hij dan best snel. Hij wilde liever dat ze zich helemaal niet met zijn soort bezig zou houden, maar goed, dan alleen de slechte, ze mocht het ook niet in haar eentje doen, het zou een oneerlijke strijd worden. Haar hoofd hield ze een beetje schuin, ging hij haar helpen? Hij gaf daar al antwoord op.
"Weet je het zeker? Straks word er bekend dat jij de verrader bent." Zei ze tegen hem. Dat wilde ze hem nu ook weer niet aandoen. Daar was hij veel te aardig voor.

Alexios Evans

Ze gaf aan dat het jammer was dat haar ouders er niet meer waren, maar dat ze zich er op een bepaalde manier wel veel vrijer door voelde. Hij knikte daardoor, omdat hij dat ook wel kon begrijpen. Zeker als ze zich hier niet op haar plek had gevoeld en als ze niet dezelfde mening deelde als haar ouders. Dan begreep hij wel dat het ergens heel dubbel voor haar moest voelen. Hij zag haar direct opkijken toen hij aangaf dat hij nagedacht had en toen hij uitsprak dat hij haar wel wilde helpen. Ze vroeg of hij het zeker wist, straks werd er bekend dat hij de verrader was. Hij glimlachte zwakjes. ‘Ik wil ook niet dat je dit in je eentje gaat doen, of dat je een van ons uitkiest die niet zo slecht is.’ Zei hij zachtjes tegen haar. ‘Ook binnen mijn soort weten we vaak wel wie de slechte zijn, degene die de meeste van ons ook liever dood zien. Als die gekozen worden, zal ik niet zo heel snel veel vijanden maken…’ zei hij zachtjes. ‘Bovendien hoop ik dat we dit wel tussen ons kunnen houden. Dat hoop ik sowieso, niemand in mijn omgeving weet wat ik ben, behalve wat vrienden die zelf ook vampier zijn. Ik wil dat graag zo houden. Ik wil niet dat dit naar buiten komt.’ Zei hij zachtjes tegen haar. Dat zou zijn leven kapot kunnen maken, omdat hij dan verplicht werd om mensen het zwijgen op te gaan leggen. Dat wilde hij niet, dat zou hem veranderen. In negatieve zin. Zodra hij zijn eten op had legde hij zijn bestek netjes op het bord neer en keek hij weer op naar haar. ‘Weet jij wel zeker dat je dit wilt? Dat je wilt dat ik je meehelp? Elke minuut die je bij mij doorbrengt, ben je extra in gevaar. Ook al heb ik niet de intentie om je iets aan te doen, alsnog ben je extra in gevaar…’ zei hij zachtjes.

Lilian Nova

Hij gaf aan dat hij het gewoon niet wilde hebben. Ergens hadden ze dus toch op een bijzondere manier een soort vriendschap gesloten in de korte tijd dat ze elkaar kenden.
Het werd haar duidelijk dat vampiers niet allemaal elkaars vrienden waren, er zaten echt wel wat rotte appels tussen en als ze die zouden uitkiezen, dan zou het allemaal niet zo heel erg zijn. Hij sprak zachter, bijna een soort samenzwerig. Ze vond het wel spannend zo.
"Ja, we houden dit sowieso tussen ons, niemand mag ook weten wat ik ben, dat is veel te gevaarlijk." Knikte ze hem toe. Ze vond het heel belangrijk dat ze hier met niemand over zouden praten.
"Mag ik die vampierenvrienden van je eens ontmoeten?" Vroeg ze plagend. Ze was wel nieuwsgierig hoe ze met elkaar om gingen. Stiekem vond ze dat wel grappig. Hij had zijn eten op en ze nam zelf ook de laatste hap. Ze legde haar bestek neer en schoof haar bord iets verder op tafel. Hij vroeg ook of ze zeker wist of ze dit wilde, dat hij haar zou helpen, het zou haar in gevaar brengen. "Dat is andersom ook zo, Alex, elke minuut die je met mij doorbrengt kan ervoor zorgen dat ze hogerop erachter komen wat je bent." Zei ze ernstig tegen hem.

Alexios Evans

Ze zei dat ze dit sowieso tussen hun zouden houden, niemand mocht weten wat ze was, dat was veel te gevaarlijk. Hij begreep dat goed. Zijn soortgenoten zouden haar niet lang in leven laten. Dat was heel zeker. Hij zou het met niemand bespreken, sowieso niet. Hij was vrij gesloten, dat soort dingen ging helemaal niemand iets aan. Ze vroeg opeens plagend of ze die vrienden van hem eens mocht ontmoeten, waardoor hij zwakjes grijnsde. ‘Waarom? Zodat je meer krijgt dan alleen kennis uit boeken?’ Plaagde hij haar nu. Hij haalde een hand door zijn haren en hij leunde wat achterover. ‘Een mens past niet echt bij dat gezelschap en waarschijnlijk zouden ze het vrij raar vinden als ik jou opeens meeneem als we wat afgesproken hebben.’ Legde hij uit. Het was niet dat hij het echt niet wilde hebben, het was meer dat ze waarschijnlijk nog geen uur zou overleven. ‘Niet iedereen kan zo makkelijk langer in dezelfde ruimte zijn met een mens. Het is best wel gevaarlijk…’ zei hij. Hij kon wel begrijpen dat het voor haar interessant was, net zoals mensen interessant waren voor hem. Hij had wel een aantal vrienden die ze op zich wel eens zou kunnen ontmoeten, die wel wisten hoe ze met mensen om moesten gaan. ‘Als je het echt zou willen zou ik wel een keer iets kunnen regelen, maar realiseer je dat je veel risico neemt.’ Zei hij tegen haar. Ze zei dat hij andersom ook in gevaar was, elke minuut met haar kon er voor zorgen dat ze hogerop er achter kwamen wat hij was. Daardoor ademde hij langzaam in, maar dat moest hij niet te veel doen. Haar geur was nogal intens. ‘Ik kan wel wat hebben.’ Zei hij uiteindelijk.

Lilian Nova

Hij plaagde haar terug door haar opmerking en ze lachte even door zijn woorden. "Ja, dan krijg ik meer kennis dan alleen uit boeken, het lijkt me wel interessant eigenlijk." Zei ze hem eerlijk toe. Een mens paste niet bij zijn gezelschap. Ze zouden het raar vinden als hij haar in eens meenam en het kon gevaarlijk voor haar zijn om langer in één ruimte met ze te zijn.
"Ja, maar aan de andere kant... ze zijn nog in leven dus ze kunnen zich redelijk goed aanpassen dan toch?" Klonk haar stem eigenwijs. Hij kon wel een keer wat regelen als ze het echt zou willen, maar ze moest realiseren dat ze veel risico nam.
"Wist je dat ik nét wat sneller en sterker ben dan een normaal mens? Ik kan wel tegen een stootje hoor, ik ben aardig goed getraind en ik heb jou toch?" Het laatste voegde ze eraan toe met een knipoog. Ze drink het laatste restje whisky op en begon daarna de borden op te ruimen waardoor ze nog wat dichter bij hem in de buurt kwam om zijn bord aan te pakken. Hij dacht dat hij wel wat kon hebben en het liet haar even glimlachen. Mooi dat hij daar zoveel vertrouwen in had.

Alexios Evans

Ze gaf nu eerlijk toe dat het haar wel interessant leek en toen hij aangaf dat het niet zomaar iets was, ging ze daar eigenwijs op in. Ze zei dat ze nog in leven waren, dus dat ze zich redelijk goed konden aanpassen. ‘Of ze gaan mensen zo veel mogelijk uit de weg.’ Gaf hij als andere optie. ‘Er zijn maar weinig van ons die echt een hele actieve rol spelen in de maatschappij. Dat valt ook niet altijd mee.’ Legde hij uit. ‘Het kost veel energie om je instincten constant te onderdrukken en het is iets wat we nooit constant volhouden.’ Voegde hij er aan toe. ‘Maar dat heb je vast gelezen in die boeken van je.’ Plaagde hij haar daarna. Ze vroeg of hij wist dat ze net iets sterker en sneller was dan een normaal mens, daarop schudde hij zijn hoofd. ‘Ik weet niet zo veel van jouw soort af, ook niet uit boeken. Het enige wat ik weet is dat je wel ruikt naar een normaal mens.’ Zei hij, met een glimlachje op zijn gezicht. Ze zei dat ze wel tegen een stootje kon, ze was goed getraind en ze had hem toch. Daardoor veranderde zijn glimlach weer in een grijns. ‘Ik kan geen wonderen verrichten, maar zolang je bij mij in de buurt bent, zal ik je beschermen. Ook tegen mijn eigen vrienden.’ Zei hij. Of tegen zichzelf, als dat nodig was. Hij hoopte tenminste dat hij het op tijd zou merken als hij beter wat meer afstand van haar kon houden. Ze begon de tafel af te ruimen en hij pakte zijn glas op, om die daarna leeg te drinken. Ze boog wat voor hem langs om zijn bord te pakken en daardoor klemde hij automatisch zijn kaken op elkaar en hield hij zijn adem in. Hij vroeg zich af of ze zich bewust was van wat ze met hem deed. Misschien dat ze ergens wel wist hoe veel invloed het op hem had, maar dat ze zich niet realiseerde wat dat echt betekende. Elke spier in zijn lichaam stond direct strak gespannen en hij zat doodstil, tot ze weer wat afstand van hem nam. Toen pas ontspande hij weer een klein beetje. Hij kwam nu zelf ook overeind en hij pakte de pannen van tafel, om haar even mee te helpen. ‘Dan ga ik weer verder, anders heb ik het vanavond zeker niet af…’ zei hij daarna. Hij moest toch ook de elektriciteit nog repareren.

Lilian Nova

Hij gaf nog een andere optie en zei dat er maar weinig waren die een hele actieve rol speelden in de maatschappij en het viel ook niet altijd mee. Ze moesten constant hun instincten onderdrukken.
"Is het waar dat mensen echt heel doordringend voor jullie ruiken? Is er ook een verschil? Het ene mens ruikt lekkerder dan het andere? En maakt parfum dan nog wat uit?" Ze besefte zich dat ze nu wel heel wat vragen op hem afvuurde, maar als hij niet wilde antwoorden, dan hoefde dat echt niet.
Hij wist niet dat ze sterker en sneller was, hij kende haar soort niet echt, het enige was dat ze net zoals een normaal mens rook. Ze knikte even.
"Verder is het ook niet zo heel bijzonder, we worden van kinds af aan getraind op een harde manier en zijn op ons plek in het familiehuis, daar krijgen we de drang om vampiers te doden. We weten hoe het moet, alsof het erin gebrand is. We maken onze eigen wapens en hebben een familieteken." Zo vatte ze kort samen waar haar soort uit bestond.
Hij zou haar wel beschermen, zelfs tegen zijn vrienden. "Kijk, dat is mooi om te horen." Glimlachte ze hem toe. Hij bleef doodstil zitten toen ze zijn bord pakte, hij rook haar dus echt wel. Hij hielp haar met de pannen en gaf aan dat hij weer verder zou gaan, anders kreeg hij het echt niet af.
"Succes." Zei ze hem toe.

Alexios Evans

Ze had nieuwe vragen voor hem, maar dat vond hij niet zo gek. Hij was ook best bereid om haar meer informatie te geven. Zolang ze het niet tegen hem zou gebruiken, wat hij niet verwachtte. Ze vroeg of het waar was dat mensen een heel doordringende geur hadden, of er ook verschil was tussen de mensen en of parfum nog iets uitmaakte. Hij glimlachte eventjes door haar vragen en hij knikte langzaam. ‘Mensen ruiken gigantisch sterk voor ons. Je moet je voorstellen dat je een maand geen eten gehad hebt en dat dan iemand je lievelingseten voor je neer zet op tafel, maar dan nog veel sterker dan dat gevoel.’ Legde hij haar uit. ‘Ik kan de geur van een mens ruiken op kilometers afstand, als ik diegene ken herken ik het ook nog van verder. Het verschilt ook zeker per persoon. Jullie ruiken allemaal lekker, maar er kan wel gigantisch veel verschil in zitten ja…’ legde hij haar uit. ‘En parfum… dat maakt niet echt verschil. Eigenlijk totaal niet. Daar is jullie geur veel te sterk voor, dat overheerst alles.’ Voegde hij er aan toe. ‘En de rest van je vragen zal je moeten bewaren tot wanneer ik klaar ben straks, want anders komt er niets van terecht en zal je in het donker moeten leven.’ Plaagde hij haar. Ze zei dat ze verder niet zo bijzonder was, haar soort werd vanaf kinds af aan getraind op een harde manier en waren op hun plek in het familiehuis, daar kregen ze de drang, ze wisten hoe het moest, alsof het er in gebrand was. Ze hadden eigen wapens en een familieteken. Hij knikte nu langzaam. ‘Daar wil ik straks ook graag meer over weten.’ Zei hij. Ze wilde vast nog meer weten over hem, ze leek genoeg vragen op voorraad te hebben. ‘We hebben het er zo nog wel over, dan zal ik eerst zorgen dat je vannacht de weg naar je bed kan vinden.’ Zei hij tegen haar, om zich daarna om te draaien naar de meterkast. Hij was nog eventjes bezig en tussendoor moest hij een paar keer de stroom er af halen, het duurde ook best nog wel een tijdje, maar uiteindelijk leek het de goede kant op te gaan. Hij wist niet precies hoe laat het al was, maar voor hem maakte tijd toch niet zo veel uit.

Lilian Nova

Het was leuk om van een vampier te horen hoe het was, veel minder saai dan het lezen in een boek. Ze luisterde naar hem met een glimlach en nam alles wat hij zei in haar op. Ze knikte af en toe eventjes en grijnsde wanneer hij zei dat hij verder antwoord zou geven als hij klaar was. Anders zou ze in het donker moeten leven. "Oké vooruit." Zei ze tegen hem. Zelf begon ze met het afwassen. Er was hier geen vaatwasser helaas, maar ze was toch maar alleen, dat was niet zo erg. Vroeger had ze er echt een hekel aan gehad thuis. Wanneer ze klaar was, ging ze weer bij Alex kijken. Hij was nog steeds bezig en ze was nieuwsgierig hoe lang het nog ging duren, toch vroeg ze het niet aan hem. Na eventjes zwijgend gekeken te hebben, begon ze in de woonkamer met een doekje alle oppervlaktes zo goed mogelijk schoon te maken.

Alexios Evans

Na een tijdje kwam Lilian even bij hem kijken, om daarna te gaan schoonmaken. Hij kon zo’n beetje elke beweging die ze maakte horen, maar daar sloot hij zich al vrij snel weer voor af, omdat het hem aan het afleiden was. Uiteindelijk had hij alle bedrading weer netjes aangesloten en controleerde hij alles, het leek allemaal te werken. Nu zou ze overal stroom hebben. Hij kon horen dat ze nog steeds in de woonkamer bezig was, waardoor hij nu zelf naar de keuken liep en hun glazen en de fles drank pakte, om daarna weer naar haar toe te lopen. ‘Ik ben klaar. Wil je nog wat drinken met mij samen?’ Vroeg hij haar. Hij zette de glazen neer en hij keek op naar haar, als ze toe was aan haar nachtrust en liever had dat hij naar huis ging, vond hij dat natuurlijk ook oké. ‘Je hebt vast nog meer vragen voor mij, dus dit is je kans om alles te vragen wat je wilt weten. Behalve de dingen die je gelezen hebt in boeken, natuurlijk.’ Zei hij grijnzend. ‘Ik wil overal antwoord op geven, als er iets is waar ik niet zo makkelijk over kan praten zal ik dat aangeven. Zolang je geen wapens op mij gaat uitproberen vind ik het allemaal niet erg.’

Lilian Nova

Hij kwam bij haar kijken toen hij klaar was en hij had hun glazen en de fles drank met zich meegenomen. "Natuurlijk wil ik nog wat met je samen drinken." Zei ze tegen hem. Ze legde het doekje opzij en keek even naar de bank. Hier zat ook plastic overheen. Ze haalde het eraf en legde het voor nu maar even ernaast neer. Ze ging zitten en klopte naast zich op de bank. Hij dacht dat ze nog wel meer vragen voor hem had en ze had nu de kans om alles aan hem te vragen. Hij wilde overal antwoord op geven, ze mocht alleen geen wapens op hem uitproberen. "Goh, wat jammer nou." Plaagde ze hem daardoor.
"Oké, ben je al lang arts? Wat heb je daarvoor allemaal voor beroepen gedaan en gehad? Hoe lang woon je op één plek voor je ergens anders heengaat en kom je ook wel eens terug naar dezelfde plek? Ik las dat je één van mijn voorouders tegen bent gekomen vroeger, dus je bent hier wel vaker geweest. Rijd je eigenlijk wel eens in een auto? Drink je van mensen? Houd je ook eigenlijk bij hoeveel mensen je hebt vermoord?" Ze haalde even adem, dit was wel even genoeg dacht ze.
"Heb je ook vragen voor mij?" Vroeg ze aan hem.

Alexios Evans

Ze zei dat ze natuurlijk nog wat wilde drinken met hem, waardoor zijn glimlach direct iets oprechter werd, omdat hij dat leuk vond. Ze haalde het plastic van de bank af en ze ging zitten, om hem daarna uit te nodigen. Het was redelijk dichtbij, maar dit ging nog wel, als hij volledig aan de andere kant van de bank ging zitten. Dat deed hij dus ook. Hij schonk hun glazen vol en hij gaf haar het glas aan, om daarna zijn eigen glas op te pakken. Ze vond het jammer dat ze geen wapens op hem mocht uitproberen, waardoor hij weer grijnsde. ‘Helaas, dat gaat mij net iets te ver.’ Zei hij. Ze was even aan het nadenken, maar daarna begon haar vragenvuur. Ze wilde weten hoe lang hij al arts was, wat hij daarvoor had gedaan. ‘Ik ben ongeveer de laatste twintig jaar arts, af en toe moet ik opnieuw een opleiding volgen omdat mijn papieren anders te oud worden, dan gaat opvallen dat mijn leeftijd niet klopt met hoe ik er uit zie.’ Legde hij uit. ‘Ik werk voornamelijk mee aan onderzoeken. Hoewel ik heel erg graag zelf meer patiënten zou behandelen, is dat voor mij praktisch gezien nogal lastig.’ Voegde hij er aan toe. ‘Ik heb veel verschillende beroepen gedaan, het eerste deel van mijn leven vooral in het leger, een poosje in de beveiliging, een tijdje in het bedrijfsleven en uiteindelijk in de medische wereld.’ Legde hij haar uit. ‘Meestal gebeurt er vroeg of laat iets waardoor ik weg moet.’ Voegde hij er aan toe. Ze wilde weten hoe lang hij op één plek woonde voor hij ergens anders heen ging en of hij wel eens terug kwam naar dezelfde plek. Hij knikte langzaam. ‘Ik wil het liefste zo lang mogelijk op dezelfde plek blijven, ik hou er niet van om vaak te moeten verhuizen. Op een gegeven moment gaat opvallen dat ik er exact hetzelfde uit blijf zien. Meestal na zo’n tien jaar beginnen mensen dat echt raar te vinden, en moet ik weg. Ik ga terug als iedereen van die generatie er niet meer is, overleden is of verhuisd is. Zodat ze mij niet herkennen.’ Legde hij uit. Ze had gelezen dat hij vroeger een van haar voorouders was tegengekomen, dus hij was hier vaker geweest. Hij knikte daar op. ‘Houden jullie alles bij?’ Vroeg hij nu met een grijnsje op zijn gezicht. ‘Ik heb hier zo’n tachtig jaar geleden ook gewoond, ik ben nu dus recentelijk terug gekomen omdat iedereen van die tijd er niet meer is, dus niemand herkend mij.’ Vertelde hij. Ze wilde weten of hij ook wel eens auto reed, waarop hij moest lachen. ‘Ja, naar mijn werk vrij regelmatig ja.’ Zei hij. ‘Hoewel ik redelijk snel kan rennen, word ik dan toch wel raar aangekeken.’ Gaf hij als verklaring. Ze wilde weten of hij dronk van mensen en of hij bijhield hoe veel mensen hij had vermoord. Daar moest hij even over nadenken. ‘Het liefste zo min mogelijk. Dat veranderd je. Het veranderd mij. Het heeft geen positieve invloed, maar ik heb het nodig. Ik probeer niet toe te geven aan mijn instincten. Ik probeer niet te jagen. Ik kan redelijk wat bloed meenemen uit het ziekenhuis, wat mij een soort van voldoening geeft, maar niet hetzelfde is als vers… Als ik op iemand jaag, verander ik. Het duurt dagen en soms weken voor ik dan weer normaal kan functioneren.’ Legde hij haar heel eerlijk uit. ‘Maar soms gaat het mis. Ook bij mij. Niet vaak meer, maar het gebeurt.’ Voegde hij er eerlijk aan toe. ‘Ja, ik heb vragen voor jou. Was dat alles wat je van mij wilde weten?’ Vroeg hij grijnzend, omdat ze al heel wat aan hem gevraagd had.

Lilian Nova

Hij vond het duidelijk leuk om wat met haar te drinken, zelf vond ze het ook echt wel gezellig. Het was gewoon echt wel leuk en heel erg interessant. Wapens op hem uitproberen ging hem te ver, dat kon ze zich wel ergens indenken. "Oké ik snap het." Antwoordde ze daardoor met een glimlach. Hij begon haar vragen netjes in de goede volgorde te beantwoorden en ze luisterde geïnteresseert naar hem. Het was gewoon wel leuk om dit allemaal te horen. Hij woonde ongeveer tien jaar op dezelfde plek, ze dacht even na, ja dat zou wel de gemiddelde tijd zijn waarschijnlijk voor het op ging vallen. Hij was hier zo'n tachtig jaar geleden geweest.
"Mijn familie houdt inderdaad dagboeken bij, zo kunnen ze alles goed in de gaten houden en patronen ontdekken door de jaren heen." Vertelde ze aan hem. Hij dronk ook het liefst zo weinig mogelijk van mensen eigenlijk. HEt veranderde hem in negatieve zin en ze kneep haar ogen iets samen om er wat beter over na te denken. "Een soort dierlijk instinct?" Vroeg ze. Het luchtte hem vast op dat hij bloed kon meenemen uit het ziekenhuis. "Wauw dat jagen is dus wel echt heftig." Mompelde ze. Hij had ook vragen voor haar en wilde meteen weten of dit alles was wat ze wilde weten. Ze dronk haar glas leeg en knikte. "Tot nu toe is dit wel alles ja." Ze opende de fles en vulde haar glas bij. Ze keek Alex vragend aan om te zien of hij ook nog meer wilde.

Alexios Evans

Ze keek geïnteresseerd naar hem, ze leek het echt leuk te vinden om het van hem te horen. Waarschijnlijk was dat heel anders dan vanuit boeken, want hij kon ook daadwerkelijk uitleg geven over wat hij bedoelde. Ze gaf aan dat haar familie dagboeken bijhield om alles goed in de gaten te houden en patronen te ontdekken. Hij knikte langzaam. ‘Dat is slim, want mijn soort hangt ook heel erg aan vaste patronen.’ Zei hij. Juist oudere vampiers hielden daar heel erg aan vast. De wat jongere minder, maar die vielen sowieso sneller op, omdat die minder mee konden doen met de maatschappij. Die konden zich niet goed aanpassen. Dat viel snel op, zeker als je er op ging letten. Ze vroeg of het ging om een soort dierlijk instinct en hij knikte langzaam. ‘Het is ontzettend moeilijk te omschrijven, maar het heeft mij bijna twee eeuwen gekost om mijzelf een beetje onder controle te kunnen houden. Om mijn instinct te kunnen onderdrukken. Er zijn vampiers die dat nooit voor elkaar krijgen. Het is een ontzettend sterk gevoel waar bijna niet tegen te vechten is.’ Legde hij haar eerlijk uit. ‘Het is altijd aanwezig, maar het kan opeens heel erg sterk naar boven komen, op het moment dat je het niet verwacht, als je nietsvermoedend aan het werk bent of op straat loopt. Als je het ruikt. Als iemand zich verwond bij je in de buurt, of zelfs zonder dat er echt een duidelijke aanleiding is. Als ik te lang wacht met drinken neem ik ook te veel risico, maar als ik te veel drink word ik sneller gretig. Het is een beetje een constant gevecht.’ Gaf hij haar uitleg. Ze zei dat het jagen wel echt heftig was, waardoor hij glimlachte. ‘Ja, het heeft een hoop impact. Ik heb jaren terug wel eens gehad dat ik bij een tankstation iemands geur rook, het liet mij niet los en ik moest en zou diegene vinden. Het heeft mij weken gekost om die persoon te vinden, maar ik kon aan niets anders meer denken. Het is heel erg intens.’ Gaf hij als voorbeeld. Het was ook gewoon iets leuks. ‘Met mijn soortgenoten is het ook een soort sport om het bos in te gaan en nietsvermoedende hardlopers op te jagen. Op dieren jagen is ook populair, omdat die vaak sneller en behendiger zijn dan mensen.’ Legde hij uit. Ze gaf aan dat dit tot nu toe alles was en daarna keek ze hem vragend aan. ‘Ja, lekker. Ik lust nog wel een glas.’ Zei hij. Hij haalde een hand door zijn haren en hij bleef naar haar kijken. ‘Als je mij nu op dit moment zou willen doden, hoe zou je dat dan aanpakken?’ Vroeg hij nu, omdat hij daar benieuwd naar was.

Lilian Nova

Hij vond het duidelijk slim dat haar voorouders dagboeken bijhielden, zijn soortgenoten hielden ook van patronen. Ze knikte even, dat had ze inderdaad gemerkt uit de dagboeken. "Het is toch een soort kat en muis spel." Zei ze met een glimlach. Stom eigenlijk, maar toch was haar soort wel heel erg belangrijk, anders zouden de vampiers echt wel een plaag worden, de overhand krijgen.
Het was inderdaad te vergelijken met een dierlijk instinct, maar moeilijk te omschrijven, het had hem twee eeuwen gekost, dat vond ze toch behoorlijk pittig. Misschien had zij het voor die tijd al lang al opgegeven. Dat was toch geen leuk leven? "Het lijkt me best wel naar." Merkte ze op, vooral omdat het zomaar naar boven kon komen en een constant gevecht was volgens hem. Het leek haar vooral heftig dat als je eenmaal iemand rook, je diegene niet meer kon vergeten, al duurde dat soms weken.
"Arme hardlopers." Merkte ze wat schamper op. Daarom deed ze dat ook nooit en zeker niet in het bos, dat was les nummer één zo onderhand van haar ouders geweest.
Ze schonk voor hem ook een glas drank weer in en zette de fles terug op tafel neer. Hij wilde weten hoe ze hem zou doden als ze dat op dit moment zou willen.
"Ik zou ongemerkt verbena in je drankje hebben gedaan en zodra je daardoor afgeleid bent geraakt, grijp ik hieronder." Ze greep naar de onderkant van de tafel en haalde daar een gepunte staak vandaan. "En steek hem door je hart." Ze kwam dichterbij en hield de staak voor haar en drukte die tegen zijn borst. Ze haalde even diep adem en merkte dat hij een soort invloed op haar had, vond ze hem leuk? Ze wist het niet zo goed. Ze kleurde ook een beetje.

Alexios Evans

‘Ja, een kat en muis spel is het zeker.’ Zei hij. Het zou waarschijnlijk ook voor eeuwig door blijven gaan. Ze zei dat het haar best wel naar leek, na zijn uitleg over hoe het voelde. Hij knikte langzaam. ‘Dat is het ook. Tenminste, ik vind dat ook. Ik weet dat er soortgenoten zijn die er niet tegen vechten, die puur en alleen instinct volgen. Misschien dat het minder naar is als je er niet tegen vecht, maar ik kan daar niet mee leven. Daarvoor is mijn geweten blijkbaar te sterk.’ Zei hij. Ze had het over de hardlopers, waardoor hij kort glimlachte. ‘Ik doe niet mee aan dat soort dingen hoor, maak je geen zorgen. Ik probeer mijn instinct zo veel mogelijk te onderdrukken en zeker niet juist sterker te maken met dat soort dingen. Dan zou ik nooit een normaal leven kunnen hebben.’ Zei hij. Ze schonk zijn glas weer vol, om daarna uit te leggen hoe ze hem zou vermoorden. Ze bewoog naar de tafel toe en pakte daar een scherpe staak onder vandaan. Ze kwam dichterbij en drukte de staak tegen zijn borstkas aan, om te zeggen dat ze hem door zijn hart zou steken. Hij hoorde haar diep ademhalen en hij leek te kunnen horen dat haar hart sneller ging kloppen. Hij bleef naar haar kijken en daarna pakte hij de staak van haar over. Hij legde die aan de kant en hij maakte daarna de bovenste knoopjes van zijn overhemd los. Zijn bleke huid werd zichtbaar. Alexios had een afgetraind lichaam, waar hij niets meer voor hoefde te doen. Het kwam omdat hij in topvorm was geweest op het moment dat hij veranderd was. Hij plaatste de staak nu terug tegen zijn huid aan, op de plek van zijn hart. ‘Als je het doet, is het belangrijk dat je geen centimeter verkeerd zit.’ Zei hij. Naast de plek waar de staak nu tegen zijn huid aan lag, was een litteken te zien. Het was al aardig vervaagd, maar alsnog goed zichtbaar doordat zijn huid zo licht was. ‘Want anders zal je mij alleen maar verwonden en kom ik later terug om je af te maken.’ Legde hij uit. ‘Als ik of jouw hand ook maar een centimeter beweegt, is het niet genoeg om mij te doden.’