Skyrim RPG

Remi Kaskadar

"Weet ik, maar je doet onwijs je best." Fluisterde hij tegen haar terug. Hij focuste zich op haar en op hun omgeving, de rest kwam toch wel. Ze reden behoorlijk lang voor Serena aangaf dat ze in de buurt kwamen. Het bos werd steeds schaarser, de bomen stonden verder uit elkaar en sommige delen waren verbrand. Ze had wel gelijk, ze kwamen zeker weten in de buurt. Na een tijdje hielden de bomen op en keken ze tegen een hoge rotswand aan. Midden in de wand was een hol. "Ik denk dat we daar moeten zijn...."

Serena Lomaz

'Ik weet niet of het slim is om met zijn allen naar binnen te gaan,' zei ze zacht tegen Remi. 'Het voelt onrustig en Thobias voelt ook heel raar en onrustig, ik denk niet dat hij mee kan...' zei ze zachtjes en ze keek even achterom. Ze zouden Thobias nooit hier kunnen houden, al hij ook maar het vermoeden had dat Destiney in de buurt was, dat wist ze zeker. Daarvoor wilde hij veel te graag naar haar toe.

Remi Kaskadar

Hij luisterde zorgvuldig naar Serena, hij wilde haar advies zeker wel aannemen, want waarschijnlijk had ze daar een soort instinct voor, daar geloofde hij zeker in.
"We kunnen ze vertellen dat jij de draak in bedwang kan houden, dan nemen we eerst samen een kijkje, misschien accepteert hij dat." Mompelde hij tegen haar.

Serena Lomaz

'We kunnen het proberen, maar het voelt alsof Thobias op het punt staat om te ontploffen,' zei ze zacht. Ze voelde gewoon hoe ongeduldig hij was, hoe hij zijn spieren amper stil kon houden, ze voelde alles. Het maakte haar wel een beetje bang dat ze dit zo voelde, Thobias voelde onvoorspelbaar en gevaarlijk, maar die draak was ook niet niks.

Remi Kaskadar

"Daar kunnen we niets tegen doen, op dit moment zal alles wat we zeggen, verkeerd zijn." Legde hij aan Serena uit. Vanuit het niets hoorde hij een ijselijke gil en de draak ging ook tekeer. De grond schudde onder zijn voeten en hij keek geschrokken naar Serena. Destiney was daar nog en ze leefde, maar ze moesten nu wel snel zijn...
"Thobias, laat mij met wat wachters haar gaan halen, ik wil niet het risico lopen dat jij gewond raakt." Klonk de stem van Remi.

Koning Thobias Hiddon

Het duurde hem allemaal veel te lang, hij wilde naar Destiney toe, hij móest naar haar toe, hij werd helemaal gek van het gevoel en ze stonden daar maar te praten. Toen hij opeens wat hoorde trokken de rillingen door zijn lichaam. Remi sprak tegen hem en hij schudde zijn hoofd. 'Vergeet het maar, ik ga hier geen seconde langer wachten,' gromde hij de man toe. Hij sprong van zijn paard en hij wenkte de wachters, hij ging haar zelf halen. Hij zou het zichzelf anders nooit vergeven als het mislukte.

Remi Kaskadar

Thobias was ongelooflijk ongeduldig en gaf aan dat ze het moesten vergeten, hij ging niet langer wachten. Daardoor knikte Remi eventjes en hij keek naar Serena.
"Blijf jij dan hier wachten?" Vroeg hij haar voorzichtig, als Thobias zo was en er zou wat met die draak gebeuren, dan wilde hij niet dat Serena daar tussen stond.
Hij keek even omhoog, het was nog best wel een steile bergwand die ze op moesten klimmen

Koning Thobias Hiddon

Remi knikte en vroeg aan Serena of ze hier zou wachten, maar die schudde haar hoofd, ze vond dat ze mee moest om te helpen, want ze wist dat ze misschien wel iets voor Destiney kon betekenen als ze erg gewond was. Dat moest ze doen, ondanks dat Thobias zo deed. Thobias keek ook omhoog en daarna greep hij de rotsen vast, hij klom behendig omhoog en Serena keek toe hoe krachtig de man eigenlijk was.

Remi Kaskadar

Serena wilde mee en hij haalde daarna diep adem. Hij begon naast Thobias naar boven toe te klauteren. Hij hoorde de draak. Het dier was onrustig, dat merkte je duidelijk. Hoe dichterbij hij ook kwam, hoorde hij zacht gehuil. Waarschijnlijk was dit Destiney die ze hoorden..

Koning Thobias Hiddon

Hij klom alsof zijn leven er vanaf hing, hij wilde naar Destiney toe, hij wilde haar helpen, daardoor was hij zelfs wat onvoorzichtig, maar toch kwam hij heelhuids boven. Hij hoorde het zachte gehuil en daardoor kwam hij ook meteen overeind, het zweet stond op zijn voorhoofd. Zijn blik ging eerst naar Destiney, maar daarna naar het enorme dier wat erg dichtbij was, hij ademde diep in. Ze zouden aardig moeten vechten om dat dier te verslaan en dat zou nooit lukken zonder kleerscheuren of verwondingen.

Koningin Destiney Hiddon

Ineens zag ze iemand verschijnen, er kwamen meerdere mannen omhoog en de draak kwam overeind en keek woest en grommend naar Thobias en de rest.
Destiney veegde haar tranen weg en haalde diep adem. "Zachtjes, niet te dichtbij komen." Waarschuwde ze Thobias. Ze zag er niet gewond uit, maar dat kwam ook omdat de draak haar geen pijn had gedaan.
Ze haalde even diep adem en kwam overeind. Ze legde haar hand tegen de geschubde huid van de draak en langzaam werd het dier rustig.
"Ik snap het niet... maar hij wilt mij hier houden, hij doet me geen pijn." Fluisterde ze. Ze kwam langzaam dichter naar Thobias toe en sloeg haar armen stevig om haar man heen en hield hem vast. De draak accepteerde het maar amper.

Koning Thobias Hiddon

Destiney veegde haar tranen weg en ze zei dat hij niet te dichtbij mocht komen, maar dat was juist wat hij wel wilde. Hij wilde dichtbij komen, hij wilde haar meenemen en hij wilde helemaal niet wachten. Ze kwam overeind en ze raakte het dier aan, die zelfs rustig leek te worden. Ze begreep het niet, hij wilde haar hier houden, hij deed haar geen pijn. Hij keek op naar het grote dier en hij haalde langzaam adem. Ze kwam dichterbij en ze sloeg haar armen om hem heen, hij hield haar dicht tegen zich aan. 'Ik wil dat je mee komt, ik kan je niet missen...' fluisterde hij, hij kreeg tranen in zijn ogen.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias hield haar dicht tegen zich aan en zei dat hij wilde dat ze meekwam, want hij wilde haar niet missen.
"Ik wil ook terug, ik weet ook niet waarom, ik snap het gewoon echt niet." Fluisterde ze hem toe. "Sst... niet huilen, ik kom mee naar huis." Ze keek hem doordringend en liefdevol aan. Daarna ging haar blik naar Serena.
"Ik weet het niet, maar... weet jij hier iets van?" Vroeg ze. De draak legde zijn gigantische kop tegen haar rug aan.

Serena Lomaz

Ze staarde naar het grote dier, de gevoelens waren heel ingewikkeld, het leek haast wel alsof hij Destiney al zijn eigendom zag, als kind. Het was een heel raar gevoel dat ze niet goed kon plaatsen. 'Hij wil je geen pijn doen, hij wilt voor je zorgen,' zei Serena zacht tegen Destiney. Thobias keek haar vol ongeloof aan en ze merkte dat hij dit allemaal echt niets vond, waarschijnlijk zag hij het dier liever dood.

Koningin Destiney Hiddon

Serena zei dat het grote beest haar geen pijn wilde doen, maar voor haar wilde zorgen. "Het is echt heel gek..." Fluisterde Destiney zachtjes. Ze draaide zich om naar de grote draak en het dier liep naar achteren toe en kwam terug met een paar grote eieren die hij naar voren toe duwde. Destiney kwam langzaam dichterbij en er ging een stroomschok door haar lichaam heen wanneer ze één van de eieren aanraakte.
"Hij wilt graag dat ik voor zijn eieren zorg, zodat ze uitkomen, dan mag ik ook gewoon naar huis." Legde ze zacht uit.

Koning Thobias Hiddon

Het dier haalde opeens eieren tevoorschijn en door wat Destiney zei schudde hij zijn hoofd. 'Geen denken aan... dan hebben we nog meer van dat soort beesten in de buurt, ze moeten juist dood. Jij gaat echt niet helpen om die dingen uit te laten komen, vergeet het maar.' zei hij tegen Destiney. 'Thobias, dat werkt toch niet, wat wil je er tegen gaan doen?' vroeg Serena nu, waardoor hij haar strak en nogal kwaad aankeek. Waar bemoeide ze zich mee?

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek haar man met een klein pruillipje aan en doordat de draak deze woorden op leek te merken, stapte het dier tussen Destiney en Thobias in en was het vuur in zijn keel te zien, gericht op Thobias. Destiney had de grootste moeite om het dier in bedwang te houden.
Reagan kwam bij zijn vriend staan. "Als die eieren uit zijn gekomen, gaan ze waarschijnlijk gewoon hierheen... laten we hier gewoon weg gaan, met eieren en dan kijken we wel." Sprak hij zacht.

Koning Thobias Hiddon

Hij ademde diep in, de woede die hij voelde was niet te houden, hij werd echt heel boos door alles. Reagan zei iets en hij keek opzij, hij schudde zijn hoofd en hij slikte moeizaam. Hij had hier echt geen zin in, dit kon niet, hoe kon hij dit tegenover het volk verklaren? Dat kon hij niet en dit was bijna onmogelijk om te doen. 'Misschien is zijn vrouwtje wel overleden en wil hij wel dat de eieren uitkomen...' sprak Serena nu zacht. 'Wat boeit mij het nou... die eieren interesseren mij niets, ik gooi ze het liefste van die klif af...' gromde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Door de boze woorden van Thobias werd het dier echt razend. Hij gaf een harde duw tegen Thobias in de richting van de rand, hij duwde hem zo van de klif af en Destiney gilde. Remi greep de man vast, vlak voordat hij van de klif afviel en klemde zijn kaken op elkaar. De draak leek wel helemaal gek te worden.
"Alsjeblieft, Thobias..." Smeekte Destiney. Ze kwam langzaam op Thobias af en hielp hem voorzichtig omhoog samen met Remi. "Jullie mogen elkaar geen pijn doen...."

Koning Thobias Hiddon

Het dier werd echt boos op hem en daardoor werd zijn woede alleen maar erger, hij dacht even dat hij echt van de klif zou vallen, maar hij werd vastgegrepen, al kwam zijn lichaam vrij hard tegen de rotsen aan en hij klemde zijn kaken op elkaar door de snijdende pijn. Hij trok zichzelf met hulp van Remi en Destiney omhoog en hij kwam overeind. Door wat ze zei staarde hij haar aan. ' We mogen elkaar geen pijn doen? Pardon? Ik mag dat beest aandoen wat ik wil... Als jij liever voor eieren zorgt van één of andere dodelijk best dan dat je voor je eigen zoon doet, moet je dat zelf weten. Maar niet bij míjn kasteel, niet bij mij in de buurt. Blijkbaar ben je nog liever bij een draak dan bij mij, zoek het maar zelf uit dan.' Gromde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Hij was echt boos en ze zuchtte eventjes.
"Nee, ik kan voor allemaal zorgen, natuurlijk kan ik dat. Laat me, alsjeblieft, Thobias, laat me dit doen." Smeekte ze hem zachtjes. "Ik wil bij je zijn, we hebben elkaar nodig, maar hij heeft zijn kinderen nodig..." Fluisterde ze zachtjes en ze keek naar de grote draak die nog steeds vijandig tegenover Thobias was.
"Ik kan ze desnoods ergens in het bos leggen, dan verzorg ik ze daar wel..."

Koning Thobias Hiddon

Hij kon voor allemaal zorgen, natuurlijk kon ze dat, hij moest het laten, hij moest het toelaten. Ze wilde bij hem zijn, ze hadden elkaar nodig, maar die draak had zijn kinderen nodig. 'Om míjn volk te vermoorden, Destiney. Daarom heeft hij die kinderen nodig...' gromde hij nu. Ze kon ze ook in het bos leggen en daar verzorgen. Hij haalde trillend adem en hij keek weer strak naar de draak, de spanning was te voelen. 'Doe wat je wilt.' zei hij nog, daarna draaide hij zich om en klom hij van de klif af. Hij ging nergens mee helpen en hij hoopte dat ze begreep dat hij hier echt niets mee te maken wilde hebben.

Koningin Destiney Hiddon

Ze vond het verschrikkelijk als Thobias zo deed, maar zo kon ze ook terug doen. Op dit moment voelde ze zich ontzettend koppig en eigenwijs.
"Prima, ik kan ook hier blijven." Sprak ze hem toe. Ze ging op de grond zitten en Reagan staarde haar wat verbijsterd aan. Thobias had haar nodig... ze hoorde hem gewoon te helpen, achter hem te staan want anders zou het niet goed gaan met Thobias... maar ze was zo verschrikkelijk eigenwijs...

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze hier ook kon blijven en hij ademde diep in, hij klom naar beneden en hij sprong op de grond. Het maakte hem niets uit, als ze dat wilde moest ze vooral hier blijven, hij was voorlopig wel klaar met haar. Hij sprong op zijn paard en hij reed meteen terug naar het kasteel, ze moest lekker hier blijven. Dan zou hij ook gewoon zijn gang gaan, het was prima.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias zei niets tegen haar en klom naar beneden toe, ze zag hem wegrijden op zijn paard en de rest volgde hem langzaam naar beneden toe. Ze slikte eventjes en keek naar de grond, had ze het nu verpest? Ze keek op naar de grote draak. Ze wilde haar zoontje sowieso niet alleen laten, hoe vreselijk Thobias ook kon zijn.
Remi keek haar doordringend aan. "Weet je het zeker?" Vroeg hij aan Destiney. "Nee... ik kom zo, ik denk dat hij me wel brengt." Sprak Destiney zachtjes tegen Remi. De man knikte langzaam en pakte de hand van Serena om ook weer naar beneden te klimmen.