Skyrim RPG

Serena Lomaz

Thobias was echt meteen vertrokken, hij ging weg, hij was zo kwaad en ze kon de woede langzaam voelen verdwijnen omdat Thobias weg was. Die man had echt sterke gevoelens, dat was heel anders dan ze bij de rest voelde. Meer te vergelijken met die draak, eigenlijk. Remi vroeg of ze het zeker wist en ze zei van niet, maar de draak wilde haar zo wel brengen. Ze ging met Remi mee naar beneden en daarna pakte ze zelf ook haar paard weer.

Koningin Destiney Hiddon

Ze wachtte nog heel eventjes, maar gaf daarna aan, aan de draak, dat ze terug wilde naar huis. Het dier leek haar te begrijpen en samen met de eieren bracht hij haar zo dicht mogelijk bij Whiterun. Ze bedankte het dier zachtjes en verborg de eieren op een veilig plekje. Daarna liep ze langzaam Whiterun weer in en ging ze naar het kasteel. Ze ging naar binnen toe en liep direct naar haar zoontje. Ze pakte Thomas in haar armen en begon vrolijk tegen hem te praten.

Koning Thobias Hiddon

Hij was direct aan het werk gegaan, hij had ook niet zin in iets anders, hij wilde met niemand praten, hij was echt kwaad, ook op Destiney. Dat ze hem dit flikte kon hij echt niet geloven. Ze verkoos een draak boven hem. Hij had een glas wijn voor zichzelf in geschonken en hij bleef werken, ook al werd het later, het interesseerde hem eigenlijk niets, hij had nu toch niet echt iets anders te doen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze wist niet goed wat ze met Thobias aanmoest, maar misschien kon ze hem beter even een tijdje ontwijken. ze wilde hem ook niet spreken wanneer hij zo was, ze vond het vreselijk wanneer hij zo deed, dan was hij zo gemeen. Wanneer Thomas slaperig werd, legde ze hem zachtjes in zijn bedje neer en kroop ze zelf ook in haar eigen bed.

Koning thobias Hiddon

Een wachter was hem komen vertellen dat Destiney thuis was gekomen en dat ze in de slaapkamer was, maar hij had totaal geen zin om naar haar toe te gaan. Hij bleef dus ook in zijn werkkamer, hij dronk wat wijn en hij werkte tot laat door, daarna pakte hij een deken en ging hij op de bank liggen. Hij sliep nu al een paar dagen niet bij Destiney, want hij was ook al bij Reagan geweest, maar nu wilde hij echt niet naar haar toe.

Koningin Destiney Hiddon

De eerste paar nachten dat Thobias bij Reagan was geweest, had ze wakker gelegen, ze had hem vreselijk gemist, maar nu sliep ze haast vanzelf. Ze viel gewoon in slaap zonder dat hij naast haar lag en leek er vrede mee te hebben. Ze moest ook wel. Ze hoopte gewoon dat hij haar vanzelf zo erg zou gaan missen dat hij zijn excuses aan zou bieden.

Koning Thobias Hiddon

Hij kon echt niet in slaap komen, hij lag maar wat te draaien in de bank, het was heel irritant en hij werd aardig gek van zichzelf. Door de onrust in zijn lichaam kon hij al helemaal niet slapen. Hij had de neiging om Gwynn op te zoeken, maar Destiney zou hem dat niet in dank afnemen, dus leek het hem niet zo'n heel verstandig idee, want dan zou hij meteen alles verpesten. Bovendien begon je ook wel te merken en te zien dat Gwynn zwanger was, waardoor ze aardig wat onaantrekkelijker begon te worden, hij vond het maar niets.

Koningin Destiney Hiddon

Midden in de nacht werd ze opeens wakker. Ze zat rechtovereind en ademde even diep in. Ze moest eerlijk toegeven dat ze zich wel wat raar voelde, vooral sinds ze de eieren had aangeraakt. Het was alsof ze er naartoe moest... zo voelde het. Alsof er wat aan de hand was. Ze kwam haast in een trance overeind, keek nog eventjes naar Thomas, die rustig lag te slapen en daarna trok ze wat kleding aan en nam ze een fakkel mee, zo begon ze aan de wandeltocht naar de eieren. Ze staarde voor zich uit en liep in een trance naar de eieren toe. Daar zag ze een roofdier. Met de brandende fakkel jaagde ze het dier weg, ze bekeek de eieren nog eventjes, maar het leek verder goed met ze te zijn. Automatisch liep ze weer terug naar haar slaapkamer toe.

Koning Thobias Hiddon

Toen hij de onrust echt niet meer aan kon liep hij naar de slaapkamer, maar tot zijn verbazing zag hij dat Destiney er helemaal niet was. Thomas lag te slapen, maar zijn vrouw was nergens te bekennen. Hij keek even rond en na een tijdje zag hij haar dichterbij komen. Hij greep haar aardig hardhandig vast en hij drukte haar tegen de muur. 'Waar was je?' vroeg hij direct, zijn donkere ogen strak op haar gericht en zijn stem trilde lichtjes.

Koningin Destiney Hiddon

Eenmaal in de kamer werd ze hardhandig vast gepakt door Thobias waardoor ze meteen uit haar trance werd gehaald door hem. Ze keek hem met knipperende ogen aan. Hij wilde weten waar ze was, ze dacht na, maar ze wist het niet...
"Ik weet het niet..." Fluisterde ze tegen Thobias. "Het laatste wat ik weet is dat ik bij Thomas keek of hij nog sliep." Sprak ze wat verward tegen Thobias. Ze wist het namelijk echt niet.

Koning Thobias Hiddon

Ze leek niet eens antwoord te willen geven en uiteindelijk zei ze dat ze het niet wist, waardoor hij haar nog harder tegen de muur drukte. 'Denk je dat ik hier in trap? Als je bij iemand anders was, kan je het maar beter zeggen... ik kom er toch wel achter.' gromde hij haar toe. Zijn greep op haar was nogal krachtig en hij merkte dat hij in staat was om haar een klap te geven door hoe ze deed. Ze zei dat ze het niet wist, ze was bij Thomas kijken. 'Raar dat je opeens verdwenen bent daarna... Denk je dat ik dit geloof? Denk je dat ik zo achterlijk ben?'

Koningin Destiney Hiddon

Hij hield haar stevig vast en ze keek hem nu wat benauwd en angstig aan. Ze voelde hoe de tranen in haar ogen kwamen.
"Thobias... Waarom moet het altijd zo? Ik heb je juist hartstikke erg gemist... waarom kunnen we niet van elkaar houden? Samen zijn? Waarom hebben wij op dit soort momenten altijd ruzie?" Haar stem trilde heel erg.
"Ik ben bij niemand anders geweest, zoiets zal ik nooit doen, nooit van mijn leven." Fluisterde ze schor. "Doe me geen pijn... alsjeblieft, doe me geen pijn..." klonk haar stem nu wat angstiger

Koning Thobias Hiddon

Ze kreeg tranen in haar ogen en ze vroeg waarom het altijd zo moest, ze had hem hartstikke erg gemist, waarom konden ze niet van elkaar houden en samen zijn? Hij wist ook niet waarom ze altijd ruzie hadden op dit soort momenten. Ze zei dat ze niet bij iemand anders geweest was, dat zou ze nooit doen, nooit van haar leven. 'Je zegt dat je niet weet waar je geweest bent, maar je was weg. Wat denk jij dan dat ik denk? Natuurlijk ben je wel bij iemand anders geweest. We hebben ruzie omdat je in niets laat zien dat je mij gemist hebt, dat je van mij houdt. Je doet wat je zelf wilt, je houdt geen rekening met mij en je staat hier keihard tegen mij te liegen.' zei hij. Hij klemde haar helemaal vast tegen de muur en hij merkte dat hij alleen maar meer kwaad werd doordat ze zei dat hij haar geen pijn moest doen. 'Dat bepaal ik zelf wel, je doet mij ook pijn,'

Koningin Destiney Hiddon

"Ik weet het echt niet, Thobias." Haar stem schoot angstig omhoog. Ze had geen flauw benul waar ze geweest was, dat hele stuk was helemaal verdwenen en ze kon zich niets herinneren daarvan. Echt helemaal niets.
"Wat?" Vroeg ze hem sissend omdat hhij vertelde wat de reden was van hun ruzie.
"Dat is niet waar. Jij laat dat toch ook niet zien? Jij laat het zelfs nog mínder zien, vooral omdat je in staat bent om mij pijn te doen." KLonk haar stem weer fel. "Ik lieg niet, ik weet het echt niet." Dit keer weer vol angst omdat hij haar helemaal vastklemde.
"Thobias..." Smeekte ze nu.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze het echt niet wist, maar hij geloofde het gewoon niet. Hij kon het niet geloven, hoe kon ze het nou niet weten? Dat was echt onzin. Totale onzin die hem vreselijk kwaad maakte. Ze zei dat het niet waar was, hij liet het ook niet zien, hij was in staat om haar pijn te doen en ze loog niet, ze wist het echt niet. 'Je weet het hartstikke goed, hoe kan je het nou niet weten? Wat is dit voor onzin?' vroeg hij kwaad. Ze smeekte hem en hij sleurde haar met zich mee de kamer in, daar gooide hij haar hardhandig op het bed.

Koningin Destiney Hiddon

Hij was echt boos en zei dat ze het wel wist en dat het onzin was. "Ik weet het echt niet..." Fluisterde ze tegen hem. Ze werd in de kamer op het bed gegooid, haar hoofd raakte een houten pilaar en ze kreunde zachtjes.
"Alsjeblieft, Thobias... kijk in mijn ogen, ik lieg niet, je kent me toch?" Klonk haar stem wat in paniek tegen hem en ze huilde nu echt. Ze voelde zich zo afschuwelijk op dit moment...

Koning Thobias Hiddon

Ze zei nog eens dat ze het echt niet wist, maar elke keer dat ze dat tegen hem zei, voelde hij nog meer woede. Hoe kon ze het nou niet weten? 'Ik weet niet of je wel of niet liegt, volgens mij ben je niet te vertrouwen. Het voelt alsof ik je niet eens ken zo.' beet hij haar toe, omdat het echt zo was. De laatste tijd ging het voor zijn gevoel al niet zo geweldig, hij mistte gewoon iets, hij wist niet wat het was. Misschien kwam het wel omdat ze een ander had, dat het daarom tussen hun niet goed ging. Ze huilde, maar het boeide hem niet en hij trok de kleding van haar lichaam af.

Koningin Destiney Hiddon

"Jij weet dat, jij kent me als geen ander." Haar keel voelde kurkdroog en ze was zo ontzettend bang... hoe kon ze hem er nu van.overtuigen dat ze het echt niet wist? Ze had het gevoel alsof er geen tijd tussen zat sinds ze bij Thomas was gaan kijken, maar blijkbaar was dit wel het geval..
Thobias begon de kleding van haar lijf te trekken. Snikkend vocht ze hier tegen, ze sloeg hem van haar weg en schreeuwde overstuur naar hem, ze trilde over haar hele lichaam. Ze was doodsbang... alles wat ze had beleefd, kwam weer terug en ze was in complete paniek. Ze schopte, sloeg en.krabde, ze deed er alles aan.om los te komen.

Koning Thobias Hiddon

Ze vocht echt tegen hem, maar het maakte hem helemaal niets meer uit, het voelde alsof het toch al kapot was en ze hadden het al even niet meer gedaan, ze moest blij zijn dat hij het alsnog met haar wilde en hij niet naar iemand anders was gegaan, maar dat was ze duidelijk niet. Het werd zo erg dat hij haar een klap gaf in haar gezicht, maar direct voelde hij wel iets van schuldgevoel en daardoor kwam hij van haar af. 'Flikker maar op dan, als het je allemaal toch niet boeit,' gromde hij haar toe, daarna schoot hij zelf de kamer uit. Als ze het niet wilde, prima, dan hoefde het van hem ook allemaal niet meer. Blijkbaar kreeg zij wel genoeg bij iemand anders.

Koningin Destiney Hiddon

"Thobias alsjeblieft... je breekt me, ik kan dit niet, ik kan het niet, ik ben zo bang." Huilde ze vol van angst. Ze kreeg een klap in haar gezicht en daardoor werd de angst alleen maar groter, trillend als een rietje keek ze hem aan, verstijft van angst. Hij gromde nog wat tegen haar, maar ze verstond het niet. Wanneer hij weg was, kroop ze ineen in een hoekje en huilde ze. Ze hoorde Thomas krijsen, maar ze had niet eens de kracht om op te staan, om hem vast te pakken... Ze kon het niet. Ze klemde haar kaken op elkaar,maar het trillen en klappertanden leek niet te willen stoppen.

Koning Thobias Hiddon

Hij was in de war, hij wist nu niet meer wat hij moest doen, hij kon hier echt niet tegen. Hij was zo onrustig, hij trilde zelfs een beetje door alle spanning in zijn lichaam. Hij wilde eerst naar Gwynn, maar dat vond hij niet zo boeiend nu ze zo zwanger was, hij kon ook naar Sienna, maar daar had hij eigenlijk geen zin in. Hij ging wel naar de herberg, dat was beter, daar was vast wel iets te beleven. Hij liep het kasteel uit, maar hij bedacht zich op het laatste moment toch, hij liep het bos in, ondanks dat het al aardig donker was, hij wist de weg heel goed. Hij klom de boomhut in en daar greep hij een oude deken en zakte hij langzaam en helemaal vermoeid in slaap, al was hij nog net zo onrustig.

Remi Kaskadar

Hij werd wakker van een hoop kabaal, het gekrijs hield ook aan, wat was het? Hij kwam vermoeid overeind, schoot wat kleding aan en liep vervolgens op het kabaal af. De deur van de kamer van Thobias en Destiney stond wagenwijd open en voorzichtig schuifelde hij naar binnen toe. Hij zag Destiney eerst niet eens, hij hoorde alleen het kindje huilen. Voorzichtig pakte hij het kleine ding op en kalmeerde hem een beetje, daarna hoorde hij nog meer gehuil.
"Destiney... gaat het?" Vroeg hij zachtjes an haar. Wantrouwend keek ze naar hem op, maar ze zei helemaal niets. Remi keek bezorgd naar de arme vrouw.

Serena Lomaz

Ze kwam overeind doordat ze iets hoorde, wat was er aan de hand? Remi was ook nergens te bekennen en ze trok snel wat kleding aan en liep de gang door, daar hoorde ze gehuil, er stond een deur open en ze ging langzaam naar binnen. Ze zag Destiney zitten, ze keek wantrouwend naar Remi en daardoor kwam Serena voorzichtig dichterbij, Destiney zou minder bang zijn voor haar, waarschijnlijk. 'Je kan beter Thobias zoeken, of Reagan...' fluisterde ze nu naar Remi, terwijl ze voorzichtig tegenover Destiney ging zitten.

Remi Kaskadar

Hij was wel opgelucht wanneer hij Serena de kamer binnen zag komen. Ze ging tegenover Destiney zitten die nog wat verder naar achteren schoof en helemaal in elkaar dook. Volgens Serena kon hij beter ThobIas of Reagan gaan zoeken en hij zag hoe angstig Destiney reageerde op het horen van de naam van haar man. Hij gaf zachtjes het kindje over aan Serena.
"Ik zal wel aan Reagan vragen of hij helpt." Mompelde hij tegen Serena.

Serena Lomaz

Destiney was echt heel erg bang, ze reageerde heftig op de naam van Thobias en dat was geen goed teken, helemaal niet zelfs. Remi gaf Thomas aan haar en hij zei dat hij Reagan zou vragen, ze knikte even en keek daarna weer naar Destiney. Ze pakte heel voorzichtig en heel zachtjes de hand van de vrouw vast, ze straalde heel veel rust uit naar haar, zodat ze ietsje kalmer zou worden, heel voorzichtig.