Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

'Ja, dat doen we zeker. Daar ben ik ook blij mee, je geeft mij echt een goed gevoel.' fluisterde hij. Ze zoende hem maar heel kort, maar hij begreep het wel, want ze werden aardig in de gaten gehouden hier en het was dan niet verstandig om echt verder te gaan, dat wilde hij toch al snel. Ze streek nu over zijn armen heen en hij slikte even, daarna vroeg ze of het beter ging. 'Ja, het gaat beter, ik doe enorm mijn best,' fluisterde hij. Hij deed echt heel hard zijn best om het niet te doen of niet zo erg, het werkte wel. Heel soms had hij nog dat hij het niet volhield, maar dan deed hij het niet diep en had hij er minder last van.

Koningin Destiney Hiddon

Hij fluisterde dat hij er blij mee was en dat ze hem echt een goed gevoel was, ze keek hem met vrolijke twinkelende ogen aan. Hij gaf aan dat het beter ging met zijn armen, hij deed in ieder geval enorm zijn best. "Ik ben daar echt heel erg blij mee, ik ben zo ongelooflijk trots op je, ik zie je gewoon vrolijker worden hoe beter het met je gaat." Zei ze hem vrolijk en lief.

Koning Thobias Hiddon

Ze was er heel blij mee en ze was heel trots op hem, daardoor grijnsde hij, ze gaf hem weer een geweldig gevoel. 'Zonder jou zou ik het nooit kunnen,' fluisterde hij. Hij zoende haar weer zachtjes, maar hij hield vrij snel op, want hij wist dat het hier eigenlijk echt niet kon, hij kon gewoon niet van haar af blijven als ze zo lief was, dan wilde hij het ook voelen. Zo werkte het ook in zijn hoofd.

Koningin Destiney Hiddon

Hij grijnsde en fluisterde dat hij het zonder haar nooit had gekund. "Ik vind het echt een fijn gevoel dat ik je kan helpen." Sprak ze zacht en lief tegen hem. Hij zoende haar even kort en ze glimlachte hem toe. "Volgens mij ben ik veel te lief voor je." Plaagde ze hem nu en ze legde haar hoofd tegen hem aan.

Koning Thobias Hiddon

'Dat doe je zeker, heel erg veel...' zei hij zacht. Door wat ze daarna zei grijnsde hij weer. 'Je kan toch nooit te lief zijn?' vroeg hij plagend aan haar. Hij legde zijn hand op haar been neer en hij streek langzaam met zijn vingers over haar huid, onder het water. Hij kon het gewoon niet laten, het was veel te fijn om haar aan te raken en hij hoopte dat ze dit niet al te erg vond. Hij was helemaal ontspannen en hij voelde zich ook duidelijk goed nu.

Koningin Destiney Hiddon

Ze hielp hem heel erg veel, ze was daar zo ongelooflijk blij mee. Hij vroeg haar vervolgens plagend dat ze nooit te lief kon zijn. Met een grijns keek ze hem even aan, ze voelde zijn hand op haar been en hij streelde haar. Het was nog best oké, door alle stoom kon niemand het zien en dat vond ze wel prettig in dit gezelschap. Ineens voelde ze haar buik. Ze kreunde zachtjes en keek Thobias ongerust aan. Ze greep zachtjes haar buik vast. "Thobias... we moeten terug." Fluisterde ze, dit voelde echt niet goed.

Koning Thobias Hiddon

Ze leek het niet erg te vinden en daardoor bleef hij ook doorgaan, tot er opeens iets veranderde. Ze kreunde, maar niet omdat ze het fijn vond, dat was duidelijk. Hij trok meteen zijn hand weg en hij keek haar bezorgd aan, ze zei zacht dat ze terug moesten en ze greep naar haar buik. Hij knikte en hij sprong meteen overeind, daarna hielp hij Destiney en trok hij haar badjas bij haar aan, om daarna zichzelf ook aan te kleden. Hij nam haar mee naar de kleedkamer, hij hielp haar met alles. 'Wat is er?' vroeg hij zacht, toen ze eenmaal alleen waren.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias keek haar bezorgd aan en sprong daarna overeind. hij hielp haar met alles, ze kon amper op haar benen staan en in de kleedkamer vroeg hij wat er aan de hand was. 'Ik heb me denk ik vergist in de tijd, het kindje komt nu denk ik, zo voelt het." Fluisterde ze hees tegen hem. Ze had met veel moeite haar jurk aangekregen en leunde nu tegen Thobias aan, ze had pijn en ze kon niet echt op haar benen staan.

Koning Thobias Hiddon

Door wat ze vertelde ademde hij diep in, hij voelde de spanning in zijn lichaam en hij trok gehaast zijn kleding aan. Ze leunde tegen hem aan en daardoor tilde hij haar simpel op. Het was best zwaar, maar hij was hartstikke sterk, hij kon haar wel houden. Hij hield haar dicht tegen zijn lichaam aan, ze moesten echt naar het kasteel, daar was beter hulp. Hij liep zo hard als hij kon en ze waren er gelukkig vrij snel, hij liet de dokters komen en hij legde haar op het bed neer.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias tilde haar op en ze hield hem stevig vast, haar buik bleef ze ook vasthouden en ze kreunde af en toe zachtjes. Het deed echt heel erg veel pijn en Thobias liep gelukkig heel erg hard, dat was wel fijn. Eenmaal in het kasteel werd ze op het bed neer gelegd. Dokters kwamen naar haar toe en ze werd meteen geholpen. ze kreeg wat pijnstillers van ze en ze hielpen haar heel erg goed, ze leken wel te weten wat ze moesten doen en daardoor werd ze wel redelijk gerust gesteld.

Koning Thobias Hiddon

Hij ging bij Destiney zitten en hij pakte haar hand stevig vast. Hij wilde er voor haar zijn, al vond hij dit zelf ook best wel lastig. Hij wist nooit zo goed hoe hij iemand moest helpen, maar hij wilde haar geruststellen, dus bleef hij wel heel dicht bij haar zitten. Gelukkig leken de dokters heel goed te weten wat ze moesten doen en leek het ook heel erg te helpen, daar was hij blij mee.

Koningin Destiney Hiddon

Ze hield de hand van Thobias heel erg stevig vast en kneep er echt heel hard in wanneer ze pijn had. Na een paar moeilijke uren, was het kindje er, maar ze hoorde niets, het kindje bleef stil en de dokter deelde mede dat het dood was. Destiney staarde hem aan.
"Dat kan niet." Fluisterde ze. "Ik geloof het niet." De dokter wilde het kindje wegbrengen, maar ze schudde haar hoofd. Ze wilde het vasthouden. De doktoren vonden het geen goed plan omdat ze er dan aan zou wennen. Maar zij wilde niet anders. Het kindje werd aan haar gegeven en ze hield het teder in haar armen. Het was nog niet lang dood, ze voelde het. Zachtjes begon ze het kleine kindje met twee vingers te masseren over zijn borst terwijl ze zachtjes huilde. Het was een jongetje... wat ze zo graag gewild hadden. Ze was doodsbang voor wat dit met Thobias zou gaan doen en een beetje in gedachten verzonken, schok ze ineens op toen het kindje begon te huilen. Het huilde in haar armen en ze keek verrast. De doktoren keken verbaasd, maar hij leefde. Het kindje leefde, ook al was het nog heel erg klein..
"Oh, Thobias..." Fluisterde ze vol geluk.

Koning Thobias Hiddon

Hij staarde naar Destiney en naar het kindje toen hij hoorde dat het niet goed was, de tranen schoten in zijn ogen en hij ademde diep en trillend in, dit vond hij enorm pijnlijk, hij wilde zo graag dat het goed ging, dat alles goed zou gaan, maar dat was niet zo. Hij sloot zich aardig af van alles, tot hij opeens gehuil hoorde en hij staarde naar Destiney. Hij keek weer naar het kindje, het leefde wel, het was wel goed. de tranen van opluchting liepen nu over zijn gezicht heen en hij keek vol geluk naar Destiney.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias keek naar haar, vol geluk en ze voelde dat ze ook huilde. Ze legde haar hoofd uitgeput tegen hem aan en keek naar het kleine kindje in haar armen. "Een jongetje... wat is hij mooi en ongelooflijk klein..." Fluisterde ze zachtjes en ze bleef naar hem kijken. De doktoren waren zelf ook weer een beetje bijgekomen van de schrik en vroegen hem te onderzoeken om te zien of hij gezond was. Ze klemde haar kaken op elkaar, eigenlijk wilde ze dat helemaal niet, ze wilde hem bij haar houden.

Koning Thobias Hiddon

Ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij sloeg zijn arm om haar heen, hij was echt enorm opgelucht, het was wel goed, hij was niet dood. Dat kon hij echt niet nog een keer aan, niet met Destiney. 'Hij is prachtig,' fluisterde hij nu. Destiney vond het duidelijk lastig dat de doktoren er bij wilden om hem te onderzoeken en daardoor streek hij langs haar wang. 'Het is goed, ze moeten weten of hij gezond is en of ze nog iets moesten doen,' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Ze voelde de arm van Thobias om haat heen en hij fluisterde dat hun kindje prachtig was. Ze glimlachte stralend naar hem. Hij gaf daarna aan dat de doktoren hem moesten onderzoeken om te zien of hij gezond was. "Oké.." Ze gaf het kleintje langzaam af en de doktoren gingen rustig en voorzichtig met hem aan de slag.
"Hoe moeten we hem nu noemen? Ik had geen idee dat ik al zo.ver was..." Fluisterde ze tegen Thobias.

Koning Thobias Hiddon

Ze gaf het kindje af en ze zei dat ze geen idee had dat ze al zo ver was geweest. Hij ook echt niet, hij had dit totaal niet verwacht en hij vond het ook wel wat lastig. Ze hadden er geen rekening mee gehouden. 'Ik weet het niet, ik heb er nog helemaal niet over nagedacht.' zei hij zacht tegen haar en hij legde zijn hoofd tegen haar aan. Hij voelde zich gewoon moe door alles, hij wilde dicht bij haar zijn. ' Hoe voel jij je nu?' Vroeg hij zachtjes aan haar.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias wist het ook allemaal niet echt. Hij had er nog helemaal niet over nagedacht. "Ik wil dat zijn naam op die van jou lijkt... Hij zal ooit troonopvolger worden." Fluisterde ze zachtjes en ze streelde langs zijn wang. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en ze gaf hem een klein kusje. "Ik voel me nog gelukkiger dan net, maar ik ben wel een beetje moe. Ik ben wel heel blij dat jij het zo goed doet en zo lief." Glimlachte ze.

Koning Thobias Hiddon

'Wat heb je in gedachten?' Vroeg hij zacht aan haar, omdat ze zei dat ze wilde dat zijn naam op die van hem leek. Dat wilde hij ook wel, maar hij hechte er waarschijnlijk niet zo heel veel waarde aan. Ze zei dat ze zich nog gelukkiger voelde, maar ze was wel een beetje moe. 'Dat snap ik wel, je moet ook lekker gaan slapen nu, dan kan je een beetje bijkomen.' zei hij zacht. Hij was zelf ook moe, maar nu was het veel belangrijker dat Destiney goed sliep.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias wilde weten wat ze in gedachten had en ze dacht een tijdje na. "Toby of Thomas." Fluisterde ze en ze keek hem aan om te zien welke naam hij het mooiste vond. Ze glimlachte wat naar hem, ze voelde zich echt goed. Hij snapte het ook wel dat ze moe was, ze moest lekker gaan slapen, dan kon ze een beetje bijkomen. "Ja, maar kom jij dan naast me slapen?" Vroeg ze hem met een glimlachje.

Koning Thobias Hiddon

'Ik vind Thomas wel mooi...' zei hij zacht tegen haar. Ze wilde wel slapen, als hij bij haar kwam liggen. Hij grijnsde en hij kwam bij haar liggen en hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen. Hij drukte zachtjes zijn lippen in haar hals en hij zoende haar daar vol liefde, daarna keek hij haar weer aan. 'Ik hou van je en ik ben vreselijk trots op je, echt heel erg.' zei hij zacht tegen haar. Hij streek langs haar wang en daarna zoende hij haar weer.

Koningin Destiney Hiddon

Hun zoontje zou Thomas gaan heten, ze glimlachte alleen nog heel eventjes naar Thobias maar viel daarna haast meteen in slaap, compleet uitgeput. Wanneer ze in de avond weer langzaam wakker werd, vertelde een bediende aan haar dat ze alles hadden klaargemaakt voor hun zoontje en dat alles klaar stond in hun slaapkamer. Ze bedankte de vrouw met een glimlach. Daarna keek ze naar Thobias en maakte ze hem voorzichtig wakker. Ze wilde bij hun zoon kijken.

Koning Thobias Hiddon

Hij was echt kapot en daarom sliep hij ook aan één stuk door, hij had het blijkbaar nodig. Hij werd wakker toen hij door had dat er iets gebeurde, hij knipperde met zijn ogen en hij staarde naar Destiney. Hij pakte haar kin vast en hij zoende haar langzaam en intens, daarna keek hij haar weer aan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij schor aan haar, hij had geen idee waarom ze hem wakker maakte.

Koningin Destiney Hiddon

Hij werd langzaa wakker en staarde haar eventjes aan. Niet veel later werd ze door hem gezoend, genietend zoende ze hem terug en keek hem met een glimlach aan. "Zullen we naar Thomas toe gaan?" Vroeg ze aan hem. "Ze hebben een wiegje klaargemaakt voor hem en daar ligt hij nu te slapen op onze kamer." Legde ze hem zacht uit.

Koning Thobias Hiddon

Ze vroeg of ze naar Thomas toen zouden gaan, ze hadden een wiegje klaar gemaakt en hij lag te slapen op hun kamer. Hij knikte langzaam en daarna zoende hij haar weer. Hij keek haar kort diep in haar ogen aan en daarna kwam hij overeind. Hij had zijn kleding nog gewoon aan, hij was zo in slaap gevallen omdat hij moe was geweest. Hij stak zijn hand nu uit om Destiney overeind te helpen.