Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Toen hij zijn naam hoorde leek hij weer iets wakker te worden, al voelde het nog steeds ontzettend raar allemaal. Hij moest toegeven dat hij zich nog nooit zo verloren had gevoelen. Ze wilde het kindje een naam geven, ook al ging hij dood. Hij slikte even en hij knikte langzaam. 'Ik... ik heb er nog helemaal niet over nagedacht...' fluisterde hij, bijna onverstaanbaar. Hij had er geen moment over nagedacht en nu leek hij al helemaal leeg te zijn. Hij bleef haar vasthouden, ze trilde, hij wist niet eens of hij zelf ook trilde, dit was vreselijk verwarrend. Hij voelde zich enorm afwezig, alsof hij hier niet echt bij was.

Rysha Volantis

Ze zag hem slikken en knikken. Hij had er helemaal nog niet over nagedacht. "Ik een klein beetje..." Fluisterde ze tegen hem terug. Ze staarde weer even wat voor zich uit.
"Maar... ik dacht aan Stef.. ik wilde hem naar jou vernoemen." gaf ze zachtjes aan. Ze streek met trillende vingers over zijn gezicht heen. Ze voelde zich echt heel erg naar.
"Kun... kun jij hem niet beter maken? Alsjeblieft... kan dat?" Smeekte ze hem bijna en ze pakte zijn beide handen vast met een sprankje hoop in haar ogen.

Koning Stephen Lahero

Ze had er een klein beetje over nagedacht, ze dacht aan Stef. Hij keek haar ontroerd aan, dit raakte hem nog meer dan het normaal al zou doen. Ze streek over zijn gezicht heen en nu barstte hij echt in tranen uit. Hij hield het gewoon niet vol. Ze wilde weten of hij hem niet beter kon maken, ze smeekte hem en pakte zijn handen vast. 'Ik... ik kan het proberen,' stamelde hij. 'Als hij echt... heel erg ziek is... als er echt iets aan de hand is kan ik het niet...' fluisterde hij daarna. Hij keek even rond, ze hadden het kindje al bij hun weggehaald, maar hij kon een poging wagen. Hij liet haar langzaam los, het koste hem vreselijk veel moeite. Hij kwam overeind, hij wilde het wel geprobeerd hebben.

Rysha Volantis

Hij leek het wel een goede naam te vinden, het ontroerde hem ook en ze zag de tranen over zijn wangen glijden. Ze huilde zelf ook, waarschijnlijk was dit voor hun allebei even zwaar...Hij kon het kindje proberen te redden, mar als het echt ernstig was, kon hij ook niets doen...
"Begrijp ik..." Fluisterde ze zachtjes. Het kindje werd nu weer teruggebracht, zijn ademhaling was heel erg slecht, maar verder ging het goed met hem, de doktoren hadden wel hoop. Heel voorzichtig.alsof ze hem anders zou breken, pakte ze hem aan, haar handen bleven trillen en ze keek bewonderend naar hun mooie zoontje... Hij zag er alleen zo ziek uit...

Koning Stephen Lahero

Het kindje werd naar hun toegebracht en daardoor ging hij weer dicht tegen Rysha aan zitten. Ze pakte hem aan en hij zag haar bewonderend kijken, hij slikte even, het deed hem echt pijn. Hij pakte heel voorzichtig het kleine handje vast. Hij werd ijskoud, hij legde hier al zijn energie in en dat was ook duidelijk te zien. Hij sloot zijn ogen en hij deed wat hij kon, met al zijn energie en al zijn kracht. Hij trilde enorm, hij deed vreselijk zijn best, meer dan dit kon hij ook gewoon niet doen.

Rysha Volantis

Stephen pakt zijn handje vast en de ogen van het jongetje kleurden hierdoor ijzig blauw. Rysha staarde er even naar, de kleine baby werd koud, maar ging wel beter ademhalen. Hij leek weer helemaal genezen en huilde nu. Rysha hield hem dicht tegen haar lichaam aan en troostte hem terwijl ze Stephen stralend aankeek, al was het wel wat verward, want ze wist niet goed hoe ze moest reageren op het overleden kindje... dat vond ze lastig.

Koning Stephen Lahero

Het leek te werken, al was hij volledig uitgeput. Dat maakte hem ook totaal niet uit, als het maar hielp. Het was belangrijk dat het hielp, het betekende op dit moment alles voor hem. Hij hoorde hem huilen en daardoor opende Stephen zijn ogen, zijn blik was ook gewoon uitgeput. Hij voelde zich nog steeds afschuwelijk. Rysha keek hem stralend aan en hij deed vreselijk zijn best om naar haar te glimlachen, maar het ging niet. Het lukte hem gewoon niet. Hij streek kort langs de wang van Stef, daarna pakte hij met trillende hand de hand van Rysha vast en sloot hij zijn ogen weer.

Rysha Volantis

Door de blik die ze terug kreeg van Stephen, leek ze zich meteen schuldig te voelen, dat was ook goed te zien, haar gezicht betrok helemaal. Ze merkte dat Stephen vermoeid was en daardoor hielp ze hem op het bed zodat hij kon liggen en ze pakte zijn hand stevig vast, haar hoofd legde ze tegen hem aan. Haast meteen viel ze in slaap van vermoeidheid , stef hield ze stevig in haar armen.

Koning Stephen Lahero

Hij wilde zo veel tegen haar zeggen, maar hij voelde zich helemaal gebroken, het lukte hem gewoon niet. Ze hielp hem op bed en daar was hij blij mee, zijn lichaam leek niet echt meer mee te helpen. Rysha pakte zijn hand en legde haar hoofd tegen hem aan, hij sloot zijn ogen en hij zakte zelf ook weg, maar het was niet eens echt in slaap, hij was eigenlijk meer bewusteloos omdat hij al zijn energie verbruikt had. Hij kon er nog steeds niet goed mee omgaan.

Rysha Volantis

Ze werd wakker door een voor haar vreemd geluid, wat verward keek ze om zich heen en voelde het gewicht in haar armen, met een glimlach keek ze nu naar hun zoontje, hij huilde zachtjes, waarschijnlijk had hij honger. Ze suste hem zachtjes en gaf hem wat te eten, haar blik gleed naar Stephen, ze was hem vreselijk dankbaar, ook dat hij er gewoon was, ze vond het heel fijn.

Koning Stephen Lahero

Hij werd na een tijdje pas wakker, hij opende zijn ogen en zijn blik was nog wat wazig en dof. Het duurde even voor alles tot hem door drong en hij ging langzaam rechtop zitten. Hij keek toch wat vertederd naar Rysha en hun zoon, maar het koste hem moeite om hier van te genieten, door wat er allemaal gebeurd was. Hij drukte kort zijn lippen op de wang van Rysha en hij ademde diep in. Hij sloot zijn ogen weer even, alles voelde zo dubbel nu.

Rysha Volantis

Ze merkte dat Stephen ook wakker werd, hij ging rechtop zitten en daarna voelde ze zachtjes zijn lippen op haar wang, ze kroop wat tegen hem aan en zuchtte even zachtjes.
"Ik weet eigenlijk niet eens hoe ik hiermee om moet gaan..." Fluisterde ze heel eerlijk tegen Stephen. "Ik ben blij met Stef, maar... ons andere kindje ben ik verloren..." Ze slikte even.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat ze niet wist hoe ze hier mee om moest gaan, ze was blij met Stef, maar het andere kindje was ze verloren. Hij bleef een tijdje stil en daarna schraapte hij zijn keel. 'Ik weet het ook niet. Meestal kan ik je wel vertellen hoe je met iets om moet gaan, maar zoiets als dit heb ik zelf ook nog nooit meegemaakt...'fluisterde hij. Hij had gehoopt dit ook nooit mee te hoeven maken, maar het was toch wat anders gelopen en dat deed hem afschuwelijk veel pijn. Hij was benieuwd wat zijn ouders hier van vonden, Aurora zou het afschuwelijk vinden, maar Lucius? Hij had een zoon, dat was het belangrijkste, waarschijnlijk. De rest deed er niet toe. Hij ademde langzaam in, hij moest dit ook nog aan Fay vertellen...

rysha Volantis

Afwachtend keek ze Stephen aan die een hele tijd stil bleef. Hij wist het ook niet, meestal kon hij het wel vertellen, maar dit had hij ook nog nooit meegemaakt. Ze knikte een beetje en sloot haar ogen weer eventjes. Daarna hoorde ze een zachte klop op de deur en kwam Aurora binnen. Ze glimlachte lichtelijk.
Voorzichtig ging ze bij de twee zitten en streek met haar vinger even langs het gezichtje van Stef.
"Wat een mooi en lief kindje." Sprak ze fluisterend, ze had ook gehoord van de dood van het andere kindje, daardoor streek ze even over de rug van Stephen heen.
"Misschien is het maar goed dat jullie het kindje helemaal niet gezien hebben... als je hem eenmaal in je armen hebt gehad, wil je hem nooit meer loslaten." Fluisterde ze, Stephen was op die manier van haar afgenomen, hij werd ernstig ziek en toen moest ze er afstand van nemen, ze wist nog heel goed hoe dat voelde.

Koning Stephen Lahero

Zijn moeder kwam binnen en hij luisterde naar wat ze zei, hij haalde trillend adem. 'Ik... ik ga even wat andere kleren aan doen en Fay schrijven,' mompelde hij. Hij wilde er helemaal niet over praten, zo was hij gewoon. Hij wilde liever de afstand. Hij liep de kamer uit en hij liep langzaam naar hun kamer toe. Hij voelde zich nog steeds heel erg raar en wat zwak, maar dat kwam wel weer goed. Het had vast gewoon tijd nodig. Hij ging zitten en hij pakte wat spullen om Fay te schrijven, maar hij wist gewoon niet wat hij op papier moest zeggen.

Fay,

Rysha is bevallen... ze was zwanger van een tweeling en het eerste kindje heeft het niet overleefd. De tweede was ziek, maar volgens mij heb ik hem kunnen helpen. Het gaat nu wel goed. Ik weet niet zo goed wat ik je moet schrijven, maar ik wilde het je wel vertellen.

Stephen

Hij stuurde de brief weg en daarna trok hij bijna automatisch en diep in gedachten verzonken schone kleding aan, hij deed er best wel lang over.

Rysha Volantis

Stephen stond na een tijdje op en gaf aan dat hij Fay ging schrijven en andere kleren aandoen. Ze knikte alleen maar wat en ze praatte zachtjes en gevoelig met Aurora, ze voelde zich afschuwelijk en gelukkig werd dat begrepen, ze vond het fijn, heel erg fijn. Het was zo rustgevend om met iemand te praten die het begreep.


Koningin Fay Lahero

Ze schrok van de brief van Stephen en ze besefte zich dat hij haar nodig had, het was onverstandig om nu de kinderen mee te nemen, dat wist ze. Ze schreef eerst snel wat terug.

Lieve Stephen,

Wat afschuwelijk... ik vind het echt heel erg naar voor jullie, gelukkig is het andere kindje wel in orde. Ik kom naar je toe, ik laat de meiden thuis en ik kom je helpen.

Liefs,
Fay


Ze wist nog niet of hij het wilde, maar dat maakte niet uit, ze voelde gewoon aan dat hij haar nodig had. Ze keek Damion even aan.
"Ik ga naar het zuiden, ga je mee?" Vroeg ze hem. Ze besloot om wat gemakkelijkere kleding aan te trekken die ook wat luchtiger waren.
"Denk er maar over na, ik ga even naar Nathan." Gaf ze nog aan, daarna liep ze zo snel als ze kon door de hal heen en klopte ze aan bij Nathan.

Nathan Gerono

Er werd op de deur geklopt en daardoor kwam hij overeind en deed hij de deur open. Fay stond er, daardoor glimlachte hij meteen, het was altijd fijn om haar te zien. 'Hey,' zei hij dus ook. Hij was blij dat ze het goed gemaakt hadden, hij was blij om haar te zien. Het deed hem nog steeds wat pijn, maar het werd alweer minder. Hij gaf gewoon heel erg veel om haar.

Damion Nario

Ze kreeg een brief en zei dat ze naar het Zuiden ging, ze wilde weten of hij met haar mee ging. Daarna gaf ze aan dat hij er over na kon denken wat ze ging naar Nathan toe. Hij knikte even en hij kwam overeind. Natuurlijk ging hij wel mee. Hij pakte wat spullen voor hun in, zodat ze klaar waren om te gaan als ze terug kwam.

Koningin Fay Lahero

Toen Nathan de deur open deed, voelde ze de tranen in haar ogen prikken, ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem even stevig vast.
"Rysha heeft een tweeling gehad, eentje is dood, een andere leeft nog, ik merk gewoon dat het zwaar is voor Stephen, ik ga naar hem toe... wil jij alsjeblieft hier blijven? Bij de meisjes? Wil je het ze vertellen en uitleggen? En... letten jij en Elvira op het kasteel? Dan ga ik meteen weg." Fluisterde ze hem hees toe.

Nathan Gerono

Hij zag opeens tranen in haar ogen en daarna voelde hij haar armen om hem heen. Ze vertelde wat er aan de hand was en hij knikte meteen. 'Natuurlijk doe ik dat, geen enkel probleem,' zei hij zacht tegen haar. Hij streek langs haar wang en hij keek haar doordringend aan. 'Ik zorg dat hier alles goed gaat, wens Stephen sterkte van mij...' fluisterde hij. Hij bleef haar weer even stevig vasthouden, hij wilde haar even steunen, voor zo ver hij dat nu kon.

Koningin Fay Lahero

HIj vond het geen enkel probleem en ze keek hem hierdoor dankbaar aan.
"Dankjewel, ik ben blij dat je het wilt doen, ik zal hem sterkte wensen... Succes hier." Fluisterde ze, ze hield hem nog even stevig vast en knuffelde hem. Daarna liet ze hem toch echt los en glimlachte ze wat waterig. Niet veel later zat ze met Damion in de koets, naar het Zuiden en dat was het moment dat ze behoorlijk zenuwachtig begon te worden, wat nu als ze daar toch niet gewenst was, ze moest die onzekerheid opzij zetten, weer de stoere Fay zijn, maar zo voelde ze zich nu even niet.

Damion Nario

Ze zaten in de koets en hij kon aan Fay merken dat ze gespannen was, hij wist alleen niet waarom. Er was duidelijk iets aan de hand. 'Wat stond er in de brief?' Vroeg hij haar nu zacht. Het kon bijna geen goed nieuws zijn, want dat zou ze niet zo doen, waarschijnlijk. Was er iets met Stephen? Hij keek kort naar buiten, daarna keek hij opzij naar Fay. 'Je bent nog nooit daar geweest, toch?' Vroeg hij haar.

Koningin Fay Lahero

Wat afwezig keek ze Damion aan, toen hij wat vroeg aan haar, knipperde ze even met haar ogen en kwam ze weer wat bij de bewoonde wereld. Hij wilde weten wat er in de brief stond.
"Rysha is bevallen van een tweeling, eentje is dood. Ik merkte gewoon aan de brief dat hij mijn steun nodig heeft." Gaf ze aan, dit klonk wel duidelijk en vastberaden. Toen vroeg hij haar of ze er weleens geweest was, ze schudde haar hoofd hierdoor en keek weer wat naar buiten naar het landschap dat langzaam aan veranderde.

Damion Nario

Ze vertelde wat er aan de hand was en hij knikte nu langzaam, hij begreep haar reactie nu wel. Ze was hier echt nog nooit geweest en ze keek naar buiten, hij pakte haar hand vast en hij deed hetzelfde. Het voelde raar om hier nu naar toe te gaan, maar hij vond het niet zo heel erg, het was natuurlijk voor hem ook vrij normaal. Hij streek heel zacht met zijn duim over haar hand heen en hij ademde diep in.

Koningin Fay Lahero

Ze vond het fijn dat Damion haar hand pakte en daar zacht over heen streelde, het voelde rustgevend en dat had ze ook echt nodig... Het duurde vreselijk lang en toen ze er eenmaal waren, sprong ze haast de koets uit. Ze vroeg waar Stephen was en ze liep daar naartoe, ze had het kasteel nog niet eens goed bekeken, het was prachtig, maar haar ogen waren gericht op het einde van de hal en daar liep ze ook stevig op af, daar om de hoek was de slaapkamer van Stephen had ze gehoord.

Koning Stephen Lahero

Hij zat nog steeds in de kamer, hij was liever nog even alleen, hij kon Rysha ook niet steunen als hij zelf helemaal overstuur was en dan bleef hij liever weg, al deed het hem wel wat pijn, het voelde alsof hij haar in de steek liet. Fay kwam hier naar toe en dat vond hij echt heel erg fijn, maar het bleef heel erg lastig en pijnlijk. Het was alsof het nog niet eens echt tot hem doordrong dat ze een kindje verloren hadden.