Medieval Times

Koningin Fay Lahero

Ze klopte zachtjes aan en liep daarna naar binnen toe. ze zag Stephen zitten en ze slikte even zachtjes hierdoor. Ze liep meteen naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. Ze trok hem dicht tegen haar aan en drukte haar lippen zacht op zijn wang. Ze sloot haar ogen en snoof zijn geur op, ze had hem zo vreselijk erg gemist, hij was zo lang weggeweest...
"Het komt allemaal goed... ik kom je helpen, lieve Stephen..." Fluisterde ze zacht.

Koning Stephen Lahero

Opeens was Fay bij hem en daardoor liepen de tranen over zijn bleke gezicht heen. Hij had haar zo vreselijk gemist en hij was intens verdrietig. Door haar lieve woorden snikte hij alleen nog maar meer, het deed zo veel pijn. Hij hing wat tegen haar aan en hij haalde trillend adem, hij voelde zich echt vreselijk, maar nu was Fay er tenminste, dat deed hem al heel erg goed. Bij haar durfde hij dit soort gevoelens wel te laten zien, Rysha had hem nodig als hij sterk was, niet dit.

Koningin Fay Lahero

Ze hield hem heel stevig vast toen ze de tranen over zijn gezicht zag glijden. Ze voelde zijn gewicht tegen haar aan, maar het maakte haar niets uit. Ze bleef dichtbij hem en hield hem heel stevig vast. Dit vond ze zo naar voor hem, ze vond het echt afschuwelijk.
"Huil maar, schat, het is niet erg.... ik ben er voor je, het maakt niet uit, echt niet." Fluisterde ze zachtjes. Zacht drukte ze haar lippen in zijn haren.

Koning Stephen Lahero

Hij mocht huilen, het was niet erg, het maakte niet uit. 'Ik had gewoon nooit verwacht dat dit zou gebeuren, ik heb er helemaal geen rekening mee gehouden...' zei hij zacht. Hij had het echt niet verwacht. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en hij ademde diep in. Na een tijdje drukte hij zacht zijn lippen op die van haar, maar het was maar een heel simpel kusje. 'Loop je mee naar Rysha?' vroeg hij zacht.

Koningin Fay Lahero

Hij vertelde aan haar dat hij nooit had verwacht dat het zou gebeuren en hij had er geen rekening mee gehouden. "Dat begrijp ik, dat is iets waar je nooit rekening mee houdt en het zou ook niet moeten toch? Het gebeurt niet vaak, jullie hebben gewoon echt pech gehad" Gaf ze zachtjes aan en ze streek door zijn haren. Hij legde zijn hoofd weer tegen haar aan en na een tijdje kreeg ze een klein kusje, ze glimlachte dar waterig door. Hij vroeg of ze mee liep naar Rysha.
"Ja, is goed, kom." Ze kwam overeind en trok hem zachtjes tegen haar aan.

Koning Stephen Lahero

Hij was heel erg blij dat ze hier was, hij hoopte dat ze even bleef, maar hij was toch wat bang dat het moeilijk zou worden. Hij klopte kort aan bij de kamer waar Rysha lag en daarna nam hij Fay mee naar binnen. Hij liet haar hand los en hij liep naar Rysha toe. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij keek naar Stef, hij glimlachte nu oprecht naar haar, maar nog steeds voelde hij de pijn. Hij vond het echt afschuwelijk dat ze een kindje verloren hadden.

Koningin Fay Lahero

Ze gingen naar een andere kamer toe, hij nam haar mee naar binnen en meteen liet hij haar los en ging hij bij Rysha zitten met zijn arm om haar heengeslagen. Het voelde rot, ze voelde zich ook wat opgelaten in de kamer, daarom ging ze maar even in een stoel zitten. Rysha keek naar Stephen en leunde tegen hem aan, ze leek echt verliefd op hem te zijn. Fay slikte hierdoor even maar ze besloot zich gewoon sterk en groot te houden, ze kon dit wel.
"Gaat het goed?" Vroeg ze maar om de stilte wat te verbreken. Rysha keek hierdoor naar haar en glimlachte een klein beetje. "Ja het gaat wel, met Stef gaat het goed." Zei ze, door de naam keek Fay even naar Stephen, dat kon geen toeval zijn, Stef, Stephen...

Koning Stephen Lahero

Hij merkte wel dat Fay dit lastig vond, dat vond hij zelf ook, hij wist niet goed hoe hij hier mee om moest gaan, maar Rysha was wel net bevallen en hij wilde er nu voor haar zijn, hij kon niet bij Fay blijven zitten. Fay vroeg of het goed ging en Rysha vertelde over Stef, hij glimlachte toen ze naar hem keek. 'Vind je de naam leuk?' vroeg hij zacht aan haar. Hij hoopte het wel, op de een of andere manier wilde hij Fay hier wel graag bij betrekken. Hij wilde haar vragen of ze een paar dagen bleef, maar misschien wilde ze dat zelf wel helemaal niet. Hij vond het echt moeilijk, waar moest ze dan slapen?

Koningin Fay Lahero

Hij glimlachte naar haar en ze werd warm van binnen, hij kon soms zo lief lachen, ze had hem echt gemist en ze vond het echt verschrikkelijk dat ze zover bij hem vandaan zat, dat ze niet lekker tegen hem aan kon zitten zoals Rysha nu tegen hem aan zat.
"Ja... maar het lijkt op die van jou." Zei ze, met een lichte aarzeling. Met Faith had Stephen aangegeven dat hij wilde dat de naam op haar naam leek en eigenlijk was het haar idee om als ze nog een keertje zwanger werd, van een jongetje, ze de naam op die van Stephen had willen laten lijken, maar nu was dat al niet echt een goed idee meer...

Koning Stephen Lahero

Door wat ze zei bleef hij stil en keek hij weg. Wat had hij dan moeten doen? Wat hij ook gedaan had, het was waarschijnlijk toch niet goed. 'Het spijt mij,' mompelde hij daarna. Hij kwam opnieuw overeind en hij liep de kamer uit. Hij wilde alleen zijn en hij wilde nadenken, anders werd hij echt gek. Hij liep meteen door het kasteel heen, naar buiten toe. Hij had frisse lucht nodig, maar hij wilde eigenlijk helemaal niet weg, hij wist gewoon niet wat hij moest doen. Hij had het gevoel dat hij weg moest, zo ver mogelijk weg, maar aan de andere kant wilde hij niemand alleen laten.

Koningin Fay Lahero

Ze keek naar de grond toen hij mompelde dat het hem speet, daarna liep hij weg. "Het is niet erg!" Zei ze nog achter hem aan, ze keek even naar Rysha, die begreep er allemaal vrij weinig van en besloot zich er niet al te veel aan te storen en gewoon bezig te zijn met haar kindje, Fay zuchtte even, kwam overeind en liep achter Stephen aan. Buiten pakte ze zijn hand vast.
"Ik vind dit heel erg moeilijk... ik wil heel graag een paar dagen bij je blijven om ervoor te zorgen dat het goed met je gaat... ik weet niet zo goed of jij dat ook wil? En... ik heb je gewoon zo erg gemist, dit komt allemaal zo erg op me af. Ik weet dat het voor jou net zo is, maar ik wil je echt helpen, ik wil niet jaloers zijn, daarvoor ben ik niet gekomen." Zei ze hem duidelijk.

Koning Stephen Lahero

Fay kwam naar hem toe en ze pakte zijn hand vast, door wat ze zei ademde hij diep in. 'Ik weet het, ik heb het zelf ook. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik doe het toch fout, welke keuzes ik ook maak, wat ik ook doe. Niets lijkt meer goed te zijn,' zei hij eerlijk tegen haar. Hij wist dat het gewoon niet uitmaakte wat hij deed, want hij deed altijd iemand pijn. 'Natuurlijk wil ik het ook... ik maak mij alleen zorgen. Ik zal bij Rysha moeten blijven, terwijl ik bij jou wil zijn... maar ik wil ook bij Stef zijn... ik weet het gewoon allemaal niet meer, ik weet het echt niet meer,' zei hij. Normaal deed hij zijn best om een goede tussenweg te vinden, maar nu was hij verschrikkelijk overstuur. Hij voelde weer de tranen over zijn huid lopen en hij ademde trillend in.

Koningin Fay Lahero

Ze wist dat ze nu stevig genoeg in haar schoenen stond om Stephen ook daadwerkelijk te helpen. Zacht legde ze haar hand op zijn wang. "Je doet niets fout, helemaal niets. Je maakt goede keuzes, zeker weten. Stef is ook een hele mooie naam voor jullie zoontje, Rysha heeft je nu nodig, Stephen, ik zal ergens anders heengaan, om het zo minder verwarrend te maken, maar ik ben bij je, om je te helpen." Zei ze zachtjes en geruststellend tegen hem.
"Het doet wel pijn, maar ik weet ook dat je dit moet doen, ik begrijp je, dat maakt de pijn minder, dat meen ik echt." Glimlachte ze lichtelijk. Hij wilde gelukkig wel dat ze bleef.
"Je moet je geen zorgen maken, lieve Stephen.... alles komt goed, ik meen het echt. Maak je geen zorgen. Je bent nu bij mij én bij Rysha en Stef, oké? Ik begrijp het, blijf bij haar, wees sterk voor haar. Dan kun je daarna weer met mij erover praten." Ze streek zachtjes langs zijn wang en haalde zijn tranen liefdevol weg.

Koning Stephen Lahero

Rysha had hem nodig en hij deed niets fout, maar daar was hij het zelf toch niet helemaal mee eens. Hij deed nogal veel dingen fout. Ze zou anders ergens anders heen gaan, zodat het minder verwarrend was, maar ze zou hier zijn om hem te helpen. Hij knikte langzaam en dankbaar. Ze begreep het wel en ze was niet hier om jaloers te zijn. Hij sloot zijn ogen en hij bleef haar even vasthouden, daarna liet hij haar weer los. 'Ik wil gewoon niet dat je je eenzaam voelt hier... Terwijl ik wel in de buurt ben. Dat zou ik verschrikkelijk vinden.' fluisterde hij.

Koningin Fay Lahero

Hij bleef haar vasthouden en ze glimlachte lichtelijk naar hem. Ze streek door zijn haren en over zijn rug heen. "Ik ga me niet eenzaam voelen, Damion is hier ook." Plaagde ze Stephen lichtelijk.
"Maak je geen zorgen om mij, ik begrijp dat je dat een tijdje hebt gedaan, maar ik ben hard op weg om mezelf weer te vinden, Stephen, ik red me echt, zeker weten, je weet dat mijn motto vroeger was om altijd eerlijk te zijn en dat zal ik zijn." Vertelde ze hem nu doordringend.

Koning Stephen Lahero

Door wat ze zei verscheen er zelfs een grijnsje op zijn gezicht. 'Daar ben ik ook oprecht blij om. Ik ben heel erg blij dat je hem mag,' fluisterde hij. Hij meende het, hij vertrouwde Damion, hij wist dat de man Fay zou beschermen en zou steunen, hij was hier echt blij mee. Het gaf hem een wat gerust gevoel. 'Ik vind het fijn om dat te horen,' fluisterde hij. Het was wat lastig, dat wel, hij moest wennen, maar dat moesten ze allemaal. Het kwam wel goed. 'Ik zal zo eerlijk mogelijk zijn, ik doe echt mijn best,' fluisterde hij. 'Slaap je bij Damion?' vroeg hij daarna voorzichtig aan haar. Hij wist niet of dat ging met Lucius en of ze het zelf wel wilde.

Koningin Fay Lahero

Dit was de eerste keer dat ze de grijns weer op zijn gezicht zag, ze wilde hem zoenen, graag zelfs... Hij was er blij om dat Damion mee was en hij was ook heel erg blij dat ze hem mocht.
"Ja, ik vind het wel fijn met hem, hij is slim en fijn gezelschap." Vertelde ze met een glimlach. Hij zou ook zo eerlijk mogelijk zijn, hij deed echt zijn best.
"Daar ga ik ook vanuit, want dat doe je altijd, je doet altijd zo gigantisch je best, dat bewonder ik." Complimenteerde ze hem nu liefdevol. Hij vroeg daarna of ze bij Damion sliep.
"Ik heb er eigenlijk nog niet over nagedacht, wat vind jij fijn?" Wilde ze weten.

Koning Stephen Lahero

Ze vond het fijn met hem, hij was slim en fijn gezelschap. 'En hij ziet er goed uit, of niet soms?' vroeg hij plagend aan haar. Ze ging er vanuit want hij deed het altijd, hij deed altijd gigantisch zijn best. Ze wilde weten wat hij fijn vond en daardoor ademde hij diep in. 'Het is beter om het hier gescheiden te houden, denk ik... ik kan beter bij Rysha blijven, anders wordt Lucius echt gek. Slaap jij maar bij Damion, we vinden morgen wel een moment om even wat langer samen te zijn, oké?' vroeg hij zachtjes.

Koningin Fay Lahero

"Natuurlijk, maar jij blijft de knapste en de leukste." Vertelde ze hem met een vrolijke blik en twinkelende ogen. Hij vond dath et beter was om het hier gescheiden te houden, hij kon beter bij Rysha blijven en zij mocht bij Damion slapen, morgen vonden ze wel een momentje om samen te zijn. Ze knikte hierdoor.
"Ik vind het goed, kan niet wachten op morgen." Plaagde ze lichtelijk. "Ga maar lekker terug naar Rysha, ik ga Damion vragen om een rondleiding, ik heb nog helemaal niet om me heen gekeken." Gaf ze aan, ze draaide nu een rondje en keek naar alles om haar heen.

Koning Stephen Lahero

Hij bleef wel de knapste en de leukste. 'Gelukkig maar,' zei hij zacht tegen haar. Ze vond het goed, ze kon niet wachten tot morgen. Daardoor grijnsde hij weer zwakjes, maar het ging nog niet echt van harte. Hij moest terug gaan naar Rysha, ze ging Damion vragen om een rondleiding. Ze draaide een rondje en hij ademde langzaam in. Ze daagde hem hiermee al uit, maar aan de andere kant voelde hij dat hij er nu echt niet aan moest denken. Hij had er gewoon geen zin in, terwijl het al heel lang geleden was, echt heel erg lang. Hij drukte zacht zijn lippen op haar wang. 'Veel plezier, ik hoop dat je het hier mooi vindt,' fluisterde hij zacht, daarna liep hij naar Rysha.

Koningin Fay Lahero

Ze gaf hem even een knipoog met een glimlachje. Ze voelde daarna zijn lippen even zacht op haar wang en daarna wenste hij haar nog veel plezier, hij hoopte dat ze het mooi vond.
"Vast wel, ga je me morgen je lievelingsplekjes laten zien?" Vroeg ze hem met een lichte glimlach. Daarna was hij alweer weg, ze keek hem eventjes na en besloot hem volledig te vertrouwen en zich er geen zorgen over te maken, nu moest ze nog op zoek naar Damion... ze liep wat door het kasteel heen.

Damion Nario

Hij had Fay een beetje in de gaten gehouden, wel op afstand, hij wilde niets kunnen horen, hij wilde gewoon zeker weten dat ze echt veilig was, want hier wist je het nooit zeker. Ze leek naar hem op zoek te zijn en toen ze een lege gang in liep kwam hij achter haar aan en pakte hij haar vast, hij had een grijnsje op zijn gezicht staan en er lag een fonkeling in zijn donkere ogen. 'Kom, ik wil je ergens mee naar toe nemen...' zei hij, maar hij nam haar al meteen mee.

Koning Stephen Lahero

Hij liep de kamer in en hij ging meteen naar Rysha toe, hij sloeg zijn armen om haar heen en hij keek naar hun zoontje. Hij was wel echt heel erg mooi. Hij ademde langzaam in, hij voelde zich iets rustiger, iets minder verdrietig en iets minder leeg. Hij kon nu echt gelukkig zijn met hun kindje, al was het nog steeds dubbel en hij wilde heel graag dat het met hun zoon wel goed ging en ook goed bleef gaan.

Koningin Fay Lahero

Opeens werd ze van achteren vastgepakt en ze draaide zich hierdoor meteen om en keek Damion aan met een glimlach. Ze was al veel opgeluchter dan hiervoor, gelukkig had ze Lucius ook nog niet gezien. Ze hoopte maar dat het zo bleef. Damion wilde haar ergens mee naartoe nemen en hij nam haar mee.
"Oké, oké..." Grinnikte ze zachtjes en ze liet zich door hem meesleuren naar waar dan ook.


Rysha Volantis

Ze was een beetje weggezakt en toen ze de armen van Stephen om zich heen voelde, glimlachte ze en ging ze wat meer rechtop zitten. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn wang.
"Wil je hem even vasthouden?" Vroeg ze hem zachtjes en ze keek met een glimlach naar hun kleine zoontje. Ze merkte dat het beter ging met Stephen en daar was ze blij mee, heel erg blij.

Damion Nario

Ze grinnikte door hem en ze kwam mee, hij liep met haar mee naar de trappen, hij nam haar helemaal mee omhoog, tot boven in de toren. Het was een flink stuk lopen, maar eenmaal boven had je het geweldigste uitzicht. Hij kwam hier vroeger wel eens vaker, maar nu was het lang geleden. Hij nam haar mee naar het raam en hij sloeg zijn armen om haar heen, hij hield haar stevig vast. Het uitzicht was echt adembenemend, hij had zelf nog nooit zoiets moois gezien. Hij hoopte dat Fay het ook leuk vond.

Koning Stephen Lahero

Hij kreeg een simpel kusje op zijn wang en het liet hem glimlachen. Normaal gesproken had hij haar gezoend, maar nu deed hij eigenlijk niets. 'Ja, graag,' fluisterde hij. Hij pakte hun zoontje voorzichtig aan en hij streek langs zijn wang heen. Hij merkte dat hij opnieuw tranen in zijn ogen kreeg, maar hij slikte het weg. Hij wilde van dit moment genieten en niet verdrietig zijn, dat was hij al genoeg.

Koningin Fay Lahero

Ze gingen omhoog, steeds verder en steeds hoger, er leek geen einde aan te komen, het was eindeloos. Maar uiteindelijk waren ze er, ze werd meegenomen naar een raam en voelde de armen van Damion om haar heen. Ze leunde tegen hem aan terwijl ze het land bewonderde, je kon zoveel zien en het was echt fantastisch, het zag er zo prachtig uit... Ze zei niets en keek alleen maar, ze keek echt haar ogen uit met een glimlach rond haar lippen.


Rysha Volantis

Hij wilde hem graag vasthouden en hij pakte Stef voorzichtig van haar over, ze keek naar de twee, het zag er zo lief uit. Ze streelde zacht langs het wangetje van Stef. "Jullie zien er echt lief uit samen..." Fluisterde ze.
"Zullen we naar onze slaapkamer gaan, dan kunnen we hem in het wiegje leggen, hij ziet er moe uit." Vertelde ze hem.