Medieval Times

Lolita Samira

Wie ze was deed er niet toe. Leroy vond haar erg leuk, hij kon niet van haar afblijven. “Ik geloof je niet.” Zei ze nu grommend tegen de vrouw terug. Leroy was nu zover dat hij haar trouw kon blijven, ze wist dat hij het in zich had. De vrouw sprak over gisteren. “Ja, hij was gisteren laat terug, maar ik weet zeker dat jullie niets hebben gedaan. Je hebt hem dronken gevoerd in de hoop dat hij wat met je wilde doen. Maar hij deed het niet.” Gromde ze nu, ze kneep haar ogen samen. “Laat Leroy met rust, wil je? Ga zelf lekker een vriend zoeken ofzo.” Siste ze nu fel. Ze keek Leroy vol vertrouwen even aan. Daarna ging haar blik naar de vrouw. “Vind je het gek dat hij niet van je af kon blijven? Moet je eens zien hoe goedkoop je erbij loopt? Dat je je niet schaamt.” Siste ze nu. Ze was witheet van woede, ze moesten van Leroy afblijven.

Koning Leroy Fullbright

Hij luisterde naar Lolita, meteen was hij helemaal opgelucht. Ze geloofde het niet. Ze vertrouwde hem. De vrouw bleef even stil, ze werd duidelijk van haar stuk gebracht. 'Ik bepaal zelf wel wat ik doe. Als hij een keer wat wil, zal ik er zijn. Jij hebt daar niets over te zeggen.' Zei ze. Ze stapte naar hem toe, ze maakte de bovenkant van zijn overhemd los en daarna keek ze hem weer aan. Hij trilde helemaal. Ze wist heel goed dat ze veel met hem deed, maar ook dat hij het vreselijk vond dat ze aan hem zat. 'Hou op... Ik hou van haar... Ik wil alleen Lolita.' Zei hij zacht. Hij draaide zich om en hij nam Lolita mee naar binnen.

Lolita Samira

De vrouw bepaalde zelf allemaal wel wat ze deed en Lolita keek haar vol verbazing aan. “Wegwezen.” Siste ze de vrouw nu toe. Ze zag toe hoe de vrouw naar Leroy ging en zijn overhemd los begon te maken. Ze duwde de vrouw weg. “Blijf van hem af.” Gromde ze nu. Ze hoorde aan dat Leroy alleen van haar hield en alleen haar wilde, daardoor glimlachte ze lichtelijk. Leroy draaide zich om en nam haar weer mee de kamer in. Ze haalde diep adem en deed de deur achter zich dicht. Trillend haalde ze adem. Het was lang geleden dat ze zo woest was geweest.

Koning Leroy Fullbright

Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij trok haar dicht tegen zich aan. 'Het spijt mij. Ik wilde het wel vertellen, maar ik was zo bang dat je boos op mij zou worden. Ik heb niets gedaan, ze heeft gelijk, uiteindelijk wilde ik het wel, maar ik was zo ontzettend dronken... Ik wil echt alleen maar jou...' Zei hij zacht. Hij streelde met zijn vingers langs haar gezicht. 'Je hoeft niet boos te zijn.' Zei hij zachtjes. 'Nu wil ik je alleen wel echt heel graag. We zijn genoeg onderbroken en mijn geduld is niet zo bijzonder goed...' Zei hij tegen haar. Toch las hij nog wel even snel de brief door. 'Morgenochtend in de herberg tussen de twee rijken. We zullen wel zien hoe hij is...' Zei hij tegen Lolita. Hij pakte de badjas aan en hij liet zijn handen over haar prachtige lichaam gaan. 'Ik meen het. Ik wil echt alleen jou. Ik ben heel gevoelig voor de verleidingen, vooral als ze het zo doet als dat wijf, maar jij bent de prachtigste vrouw die er is. Met jou wil ik trouwen, ik wil alleen jou. Echt...' Zei hij glimlachend tegen haar. 

Lolita Samira

“Je hebt toch niets met haar gedaan? Ik ben niet boos, echt niet. Je had het alleen wel eerlijk kunnen vertellen tegen me. Dan had ik je gedrag tenminste begrepen en dan hadden we gisteren geen ruzie hoeven te maken.” Zei ze zacht tegen hem. Hij wilde haar heel erg graag nu en dat kon ze toch wel begrijpen. Hij was genoeg uitgedaagd en verleid. Ze wist hoe erg zijn geduld was. Morgenochtend wilde de man hem spreken. “Oké.” Zei ze zacht tegen hem terug. Ze voelde hoe hij haar badjas pakte en zijn handen gleden over haar lichaam heen. Hij wilde alleen haar, zij was de prachtigste vrouw die er was, met haar wilde hij trouwen. Ze glimlachte naar hem terug. “Ik weet hoe gevoelig je bent, jammer genoeg weten meerdere vrouwen dat. Ik hoop gewoon dat je me altijd trouw kan blijven, maar ik weet dat ik daar niet vanuit kan gaan. Het zal me pijn doen, maar ik weet wel dat het nooit jouw eigen bedoeling is.” Zei ze tegen hem terug. Ze streek even door zijn haren heen en glimlachte. “Ik hou van je, ik hou echt heel veel van je.” Fluisterde ze zacht.

Floréna Lahero

Vanuit haar ooghoeken volgde ze zijn bewegingen. Toen hij naar haar toen kwam lopen keek ze langzaam op. Hij glimlachte naar haar, maar moeite om hetzelfde te doen deed ze nog steeds niet. "Goed maar ook weer niet. Ik heb nooit geleerd hoe ik dit nieuws moet brengen: Ja lieve schat, ik ga trouwen met de moordenaar van je ouders." Sprak ze hem toe. "Als je tips hebt voor de volgende keer dan hoor ik het graag." Beet ze hem opnieuw toe. Ze klapte het boek dicht. Ze bestudeerde zijn houding en ze moest toegeven dat hij er niet verkeerd uitzag. Ze stond op en liep langs hem heen richting de deur. Toch verliet ze de kamer niet. Ze kon het niet omdat ze dan zou toegeven. In plaats daarvan draaide ze zich om en liep ze richting zijn bureau. Ze had haar rug naar hem toe gekeerd en haar handen trilde een beetje. "Weet je wat ik nu niet begrijp? In het hele land wat je zojuist heb 'veroverd'lopen duizenden vrouwen rond. Sommige waarschijnlijk mooier en intelligenter als mij. Zij zouden zonder enige koppigheid in de rij staan om met je te trouwen. Maar uit al de zou makkelijk te krijgen vrouwen kies je mij." Sprak ze hoofdschuddend. Het was raar, en het idee zelf was onwerkelijk.

Koning Leroy Fullbright

'Ik wilde het echt wel vertellen, maar het ging niet. Ik was veel te bang dat je zou denken dat ik zou liegen...' Zei hij tegen haar. Hij drukte kort zijn lippen in haar hals, daarna luisterde hij weer naar haar. 'Ik zou willen dat ik die reputatie kon veranderen, dat ik de dingen die ik gedaan heb kon veranderen, maar ik ga laten zien dat ik niet zo ben als ze denken. Dat ik voor jou anders ben, gewoon omdat jij alles bent wat ik nodig heb.' Zei hij tegen haar. 'Ze zei dus ook dat ik er walgelijk uitzie, dat die littekens vreselijk zijn. Ik geloof dat ik daar nog steeds niet echt vrolijk van word...' Zei hij zacht tegen haar. 'Ik weet wel dat jij altijd zo lief doet, maar ik word er echt onzeker van....' Gaf hij toe. 'Ik hoop dat ik haar niet meer zie... Ik hoop dat ik jou kan laten zien dat je genoeg voor mij bent. Je verdient het...' Voegde hij er nog aan toe, daarna zoende hij haar gretig, maar wel vol liefde. 

Koning Reth Kingston

Ze glimlachte niet naar hem terug. Ze was kattig tegen hem en hij had moeite om zichzelf in te houden. Hij drukte zijn nagels in zijn handpalmen en gromde even. Zijn ogen schoten vuur. Hij stond er gespannen bij en keek toe hoe ze opstond en langs hem heen liep. Ze leek eerst weg te willen gaan, maar daarna liep ze naar zijn bureau. Hij wachtte even tot hij weer kalm werd en sloot zijn ogen. Ze begreep niet waarom hij haar koos uit al die vrouwen die hij kon krijgen. Hij zuchtte even. Ze begreep niet dat hij het juist heerlijk vond dat ze zoveel tegengas gaf, dat het juist datgene was waar hij van genoot. “Ik wil jou omdat jij jezelf bent, omdat je doet alsof je niet bang voor me bent, omdat je geen blad voor de mond neemt en omdat ik met jou kan discussiëren. Ik vind je een schoonheid, maar niet alleen door je uiterlijk, ook door je karakter. Vrouwen kunnen nog zo mooi en intelligent zijn, ze hebben zelden zo’n sprekend karakter.” Fluisterde hij zacht tegen haar. Wanneer hij over haar sprak, zag je duidelijk de dromerige blik in zijn ogen. In die keiharde buitenkant zat een hele zachte binnenkant. Hij kwam achter haar staan en drukte heel teder zijn lippen in haar hals om vervolgens weer afstand te nemen.


Lolita Samira

“Je hoeft niet bang te zijn voor mijn oordeel, ik weet dat je niet liegt.” Fluisterde ze terug tegen hem. Zijn lippen waren in haar hals te vinden en ze liet haar handen over zijn rug glijden. Hij wilde zijn reputatie veranderen. Hij wilde laten zien dat hij voor haar anders was, omdat zij was wat hij nodig had. Het ontroerde haar ontzettend. De vrouw had ook vertelt dat hij er walgelijk uitzag. Dat zijn littekens vreselijk waren. Ze schudde haar hoofd. “Ze maken je tot wie je bent.” Zei ze met een zachte maar kleine stem. Hij wist wel dat ze altijd zo lief deed. “Ik doe alleen maar zo omdat ik het echt meen, Leroy.” Klonk het nu serieus tegen hem. “Je hoeft echt niet onzeker te zijn, je bent een geweldige man en binnenkort ben je mijn geweldige man.” Ze glimlachte een klein beetje naar hem. “We komen er wel uit.” Hij begon haar gretig te zoenen en ze ging er makkelijk in mee. Ze duwde hem heel erg zachtjes naar het bed toe.

Floréna Lahero

Ze luisterde naar wat hij vertelde en diep van binnen waardeerde hij zijn woorden. Het raakte haar echt. Dit keer gaf ze hem geen bot weer woord en de tedere aanraking zorgde dat ze echt even stil was. Al snel nam hij weer afstand en langzaam draaide ze om. "Ik snap het... Denk ik tenminste..." Mompelde ze zachtjes. Hij leek oprecht om haar te geven en dat zorgde ervoor dat ze even stil was. Voor even bleef haar blik op hem gericht maar dat duurde niet lang. "Laten we een stukje gaan wandelen. Ik heb even wat frisse lucht nodig." Zei ze waarna ze weer naar hem opkeek. Ze begreep helemaal niks van deze situatie en het riep een hoop vragen bij haar op. "Of je moet het nog te druk hebben." Voegde ze er aan toe.

Koning Reth Kingston

“Dankjewel.” Zei hij zacht, hij had het idee dat ze hem een kans gaf, dat ze hem voor even waardeerde om wie hij was. Ze was er zelfs stil van en daardoor glimlachte hij een beetje. Hij keek haar verrast aan wanneer ze een stukje met hem wilde gaan wandelen. Ze had zelf frisse lucht nodig, maar ze wilde wel dat hij met haar meeging. Dat stelde hij op prijs. Het gaf hem hoop. Misschien dat ze hem toch aardig ging vinden. Ze vroeg hem nog of hij het niet te druk had. Hij schudde zijn hoofd. “Nee, ik heb het niet zo druk. Ik wil wel met je wandelen.” Zei hij haar nu. Hij opende de deur van zijn werkkamer en hield die voor haar open zodat ze als eerste naar buiten kon gaan.

Koning Leroy Fullbright

'Ik had het moeten weten...' Zei hij zacht. Hij had moeten weten dat ze het zou merken als hij loog en als hij de waarheid sprak. 'Ik weet wel dat je het meent, ik twijfel gewoon heel erg snel aan alles. Ik weet niet of dat ooit helemaal zal veranderen. Ik hoop het wel.' Zei hij zacht tegen haar. Ze ging mee in de zoen, hij duwde haar zacht van zich af toen ze bij het bed waren. Hij maakte zijn overhemd weer los en hij trok het ding uit. Nog steeds vond hij het moeilijk, maar nu was het minder, ze was zo lief voor hem. Dat stelde hem gerust en gaf hem weer zelfvertrouwen. Hij had dat heel hard nodig en Lolita wist dat, gelukkig. Hij trok haar op het bed naar zich toe en hij zoende haar weer, terwijl zijn handen zachtjes over haar geweldige lichaam gingen. 'Voor mijn gevoel word je niet ouder. Je bent nog net zo mooi. Misschien nog wel mooier. Jouw lichaam is geweldig. Ik zou er de hele dag aan kunnen zitten...' Zei hij met een glimlachje op zijn gezicht. Hij drukte zijn lippen in haar hals en hij gleed voorzichtig met zijn lippen over haar warme huid naar beneden. Hij was wel ongeduldig, maar toch nam hij steeds meer de tijd voor dit soort dingen, eerst vond hij het allemaal niets, maar nu maakte dit het allemaal leuker voor hem.  

Lolita Samira

Ze werd van Leroy afgeduwd toen ze bij het bed waren, ze gooide de badjas van haar lichaam af en kroop op het bed. Hij trok zijn overhemd uit en kwam weer bij haar liggen. Ze werd gezoend door hem en alles was heerlijk en fantastisch. Hij had het gevoel dat ze niet ouder werd en daardoor bloosde ze, ze vond het fijn dat hij haar complimentjes gaf. Het gaf haar nog steeds een goed gevoel vanbinnen. Ze wist alleen vaak niet hoe ze er nu echt mee om moest gaan. Hij zou de hele dag aan haar kunnen zitten. Ze lachte zachtjes. “Gezond eten helpt.” Plaagde ze hem toe, nog over die opmerking over haar lichaam. Ze bleef zichzelf goed verzorgen en elke keer na ze in bad was geweest, masseerde ze haar lichaam in met olie zodat het glanzend en zacht bleef. Zijn lippen gleden over haar huid en ze zuchtte zacht. Langzaam begon alles te veranderen en begon hij ook meer aan haar plezier te denken.

Floréna Lahero

Ze knikte heel even dankbaar naar hem toen hij de deur openhield voor haar. Het was een heel kort knikje maar als het goed oplette zou hij het zien. Ze liep in de gangen voor hem uit. Nog steeds was ze niet echt wegwijs in het kasteel en het duurde dan ook even voordat ze buiten stonden. De tuinen waren werkelijk prachtig in deze tijd van het jaar en voor even wachtte ze op hem. Ze haalde diep adem en de lucht van de herfst drong haar neus binnen. Ze liepen langs de graven die in de tuin stonden en voor even durfde ze hem niet aan te kijken. Ze had niet gevraagd of ze hun lichamen hier wel mocht begraven en toch had ze het gedaan. Tegelijkertijd kwam er weer een hoop woede bij haar naar boven en ze vervolgde haar weg haastig. Ze wilde hier niet zijn. Pas toen de graven uit het zicht waren vertraagde ze weer een beetje en over haar schouder keek ze naar Reth.

Koning Reth Kingston

Hij keek naar haar toen ze de deur uitliep, ze knikte hem een heel klein beetje toe en daardoor glimlachte hij weer. Hij sloot de deur zorgvuldig achter zich dicht en draaide de sleutel in het slot. Niemand mocht in deze kamer komen. Hier lagen zijn plannen en de toekomst. Hij mompelde een wachter toe dat hij wat ging wandelen en dat ze hem altijd konden bereiken als er iets aan de hand was. Na een tijdje stond hij samen met Floréna buiten. Als hij echt goed keek, zag hij wel de schoonheid in van de kasteeltuinen. De tuinen waren altijd met zorg gedaan. Hij legde zijn handen op zijn rug en liep schuin achter Floréna. Ze kwamen langs vier graven en hij keek er even bedenkelijk naar. Daarna schudde hij een beetje zijn hoofd en keek hij op naar Floréna die al een stuk verder was gelopen. Ze liep weg voor haar verdriet. Hij snapte het op zich wel. Hij liep met zware passen weer naar haar toe. “Wat zijn de dingen die je wilt weten?” Hij had zo’n flauw vermoeden dat ze hem niet zomaar met zich mee had genomen. Dat was echt niet alleen om gezellig samen te wandelen.

Koning Leroy Fullbright

'Goed eten helpt vast. Misschien moet ik het maar doen op te redden wat er nog te redden valt aan mijn lichaam...' Zei hij tegen haar. Hij wist dat ze alles wat hij deed geweldig vond, dat zorgde ervoor dat hij zich goed voelde. Wat Lolita van hem vond was zo ontzettend belangrijk voor hem. 'Als ik morgen ochtend dat gesprek gehad heb, en als dat goed gegaan is, ga ik met jou een leuke nieuwe jurk kopen, oké?' Vroeg hij haar, glimlachend. Hij had dat zelf ook nodig als afleiding, waarschijnlijk. Het zorgde ervoor dat hij niet bleef hangen in spanning en woede. Het was beter als hij dat zo min mogelijk deed, maar het bleef een moeilijk punt. Hij kwam weer van Lolita af en hij maakte zijn broek los, die hij daarna uittrok. 'Sorry, ik zal het wel goed maken met je, maar nu heb ik niet zo veel geduld meer....' Zei hij. Hij wilde graag nog meer aandacht aan haar besteden, maar hij was bang dat het vanzelf uit zou lopen in andere dingen en hij wilde haar geen pijn doen. Hij wilde dat dat ook zou veranderen, al wist hij dat het nooit weg zou gaan. Nu hield hij het al aardig lang vol, maar hij realiseerde zich ook dat het gesprek van morgen daar verandering in zou kunnen brengen. Het kon best zijn dat Lolita daarna last zou krijgen van zijn spanning. 

Lolita Samira

Ze kneep zachtjes even in zijn buik om hem te plagen. Ze keek met een warme blik omhoog naar Leroy. “Het is gewoon dat ik het fijn vind als je normaal eet. Jouw lichaam is mooi, maar het zou nog veel mooier zijn als jouw ribben niet meer te zien zijn. Dan zou ik je echt aanbidden.” Glimlachte ze hem toe. Ze streek zachtjes over zijn buik heen en trok hem tegen haar aan. Als het gesprek goed zou verlopen, zou hij samen met haar een leuke nieuwe jurk kopen. Ze grijnsde nu breed. “Dat lijkt me heel erg fijn, voel je alleen niet schuldig als het niet lukt, ik wil niet dat je gespannen en gestrest bent.” Zei ze liefjes tegen hem. Ze gaf vreselijk veel om hem, hij was haar dierbaarste bezit op Esmeralda na. Hij trok zijn broek uit en bood zijn verontschuldigingen aan, hij zou het weer goed maken. “Maakt niet uit, liefje, ik begrijp het wel.” Ze kuste zachtjes zijn nek en zijn oorlel en trok hem bovenop haar.

Floréna Lahero

Al snel was hij weer bij haar. Ze zuchtte even diep maar ze hield haar pas in om naast hem te kunnen lopen. "Ik vraag me af of je mijn vragen wilt beantwoorden. En zelfs dan... Ik weet niet of ik het begrijp." Sprak ze waarna ze hem even aan keek. "Bij alle koninkrijken is er een tijd van komen gaan. En voor dit koninkrijk was het kennelijk een tijd van gaan. Ik begrijp ook dat je met harde hand moest handelen. Maar ik begrijp niet dat het zo moest gaan. Misschien omdat het me een dierbare heeft gekost, of misschien omdat ik slecht tegen het verdriet van een kind kan. Waarschijnlijk speelt het allemaal mee. Maar het meest van allemaal... Ik begrijp jou niet. De manier hoe je me vanmiddag behandelde en op mijn plaats zette... Dat is niet de persoon die ik nu naast heb staan. En dat is misschien nog wel het vreemdst." Probeerde ze hem toch uit te leggen. Tijdens het praatte had ze hem niet aangekeken. "Ik ben benieuwd hoe je jou toekomst, of eigenlijk onze toekomst voor je ziet." Voegde ze er zachtjes aan toe waarna ze hem aankeek. "En dat is nog maar een fractie..." Ze stopte haar zin. Het was raar om zo tegen hem te praten en toch leek het wel voor wat opluchting te zorgen.

Koning Leroy Fullbright

Ze kneep hem, waardoor hij grijnsde. Zo vond hij het niet erg als ze dat deed, nu was het duidelijk dat hij niets fout deed. 'Mij aanbidden? Zoals ik bij jou?' Vroeg hij plagend. 'Ik zal er voor zorgen dat ik weer een goddelijk lichaam heb. Dan moeten er eerst alleen wat minder spanning zijn... Dat maakt het iets makkelijker. Ik zal ook wel weer gaan trainen, maar dan wel met jou...' Zei hij. Hij vond het echt geweldig om te trainen, maar het was het eerste waar hij mee ophield als hij weinig tijd had. 'Ik weet nog wel wat leuke trainingen die wij kunnen doen...' Zei hij plagend tegen haar. Ze kroop op hem, meteen trok hij haar naar zich toe en drong hij bij haar naar binnen. Zijn handen gingen over haar lichaam heen. 'Ik vind het alleen maar fijn om iets met jou te doen na dat gesprek... Ik denk dat het wel goed komt, anders dan zeg ik het gewoon. Jij weet toch altijd wanneer het te veel voor mij is...' Zei hij glimlachend tegen haar. Hij was benieuwd naar het gesprek van morgen, maar hij was niet bang. Hij wist wel dat het een hele opgave zou worden om normaal tegen die man te doen, zeker als hij dat niet tegen Leroy deed. Hij hoopte dat het mee zou vallen en dat hij de man door een wonder gewoon aardig zou vinden, al kon hij het zich niet voorstellen. Hij maakte kapot wat Kayton opgebouwd was. Hij haatte hem nu al vanuit de grond van zijn hart. Hij keek weer naar Lolita, hij wist dat ze aan hem zou merken dat hij aan van alles dacht, maar hij wist ook dat ze het zou begrijpen. Hij zoende haar kort, daarna gingen zijn lippen naar haar hals. 'Je bent zo vreselijk lekker... Kunnen we dit niet drie keer per dag doen?' Vroeg hij met een grijns op zijn gezicht, maar met een serieuze blik in zijn ogen. Hij vond het echt heerlijk, eigenlijk nog steeds meer. Het werd elke keer lekkerder voor hem. Hij vond het fijn als ze in zijn hals zoende, vooral omdat hij er steeds meer echt van kon genieten. 

Koning Reth Kingston

Samen liepen ze door de tuin heen op een rustig tempo. Ze vroeg zich af of hij haar vragen wilde beantwoorden en dan nog wist ze niet of ze het wel begreep. Ze begreep niet dat het zo moest gaan, dat hij de twee had vermoord. Het verdriet van Chayenne speelde daar ook in mee. Ze begreep hem ook niet. Waarom hij haar op haar plaats had gezet en nu wel aardig tegen haar was. Hij dacht heel even na over en opende daarna zijn mond: “Wat had ik dan moeten doen? Het echtpaar eerst leren kennen, bevriend met ze raken en dan aan de kant zetten? Dat zou veel meer pijn doen, de prinses zou me dan vertrouwen en dat zou een veel grotere deuk oplopen. Zou ik die twee in de kerker op moeten sluiten? Ze laten wegrotten?” Hij vond zelf dat hij het beste had gekozen. “Ze komt wel over het trauma heen.” Kinderen kwamen meestal wel over dat soort dingen heen geloofde hij en anders was ze nooit sterk genoeg geweest om later koningin te worden.
“Floréna, jij behandelde mij vanmiddag ook als vuil. Ik wilde je laten in zien dat ik het niet accepteer. Ik ben nu de koning en mensen horen mij te gehoorzamen, niet andersom. Dat hoort niet. Maar nu ik jou als koningin heb gekozen, vind ik dat jouw plaats hoger komt te staan, je staat nog wel onder me, maar jij hebt nu ook invloed.” Hij vertelde haar alles kalm en rustig en keek haar nu aan. Ze wilde dingen weten over de toekomst. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. “Ik hoop dat je in de toekomst echt van me gaat houden.” Fluisterde hij haar nu toe terwijl hij haar recht in haar ogen keek. “Verder wil ik gewoon een goede leider zijn voor het volk. Wat kan mij dat andere kasteel nou schelen? Die koning moet zich er maar buiten houden. Ik verlang nog niet naar een groter rijk, dat komt later allemaal wel als alles op rolletjes loopt. Misschien dat ik dan Black Castle kan veroveren en het rijk nog verder uitbereiden dan dat. Maar dan moet ik er eerst voor zorgen dat iedereen hard voor me wil werken, die mij dienen. Ze moeten harder behandelt worden, ze moeten zweten en ze moeten zich volledig in willen zetten.” Zijn laatste zin klonk krachtig en vol passie.



Lolita Samira

“Precies. Zoals jij bij mij.” Fluisterde ze hem nu toe met een glimlach naar hem. Ze zuchtte verlangend toen hij vertelde dat hij ervoor ging zorgen dat hij weer een goddelijk lichaam kreeg. Hij wilde trainen, maar met haar, want hij wist nog wel een paar leuke trainingen. “Ohja?” Vroeg ze nu uitdagend aan hem. “Ik geloof niet dat die trainingen ook op het veld plaatsvinden.” Lachte ze hem nu toe. Wanneer ze bovenop hem was gekomen, drong hij meteen bij haar naar binnen toe. Ze kreunde zacht daardoor. Hij vertelde dat hij het alleen maar fijn vond om iets met haar te doen, het kwam wel goed en anders zou hij het gewoon zeggen. Ze grijnsde breed en kuste hem zachtjes. “Ik hou zoveel van je.” Fluisterde ze heel erg teder en zacht tegen hem. Nu ze wist hoe hij was, hoe hij in elkaar stak, werd alles steeds beter. Het leek wel alsof ze terug gingen in de tijd, ineens was alles mogelijk en ze vond het zo ontzettend fijn. Leroy zoende haar in haar hals, hij wist gewoon dat ze dat ontzettend lekker vond en ze kreunde zachtjes tegen hem. Hij wilde dit wel drie keer per dag doen. “Wanneer ga je dan werken?” Vroeg ze plagend aan hem en ze keek hem even aan om vervolgens weer dicht tegen hem aan te kruipen. “Ik vind het zo fijn, je reageert zoveel beter…” Fluisterde ze hem toe.

Koning Leroy Fullbright

'Nee, ik geloof ook niet dat het daar plaats vindt, dat zou niet zo goed zijn...' Zei hij zacht tegen haar. 'Gelukkig zijn de ridders wel goed getraind, ik kan blij zijn dat Stephen hier alles op orde heeft gehouden. Anders had ik nu echt een probleem gehad. Misschien kan ik nu wat voor hem terug doen, door voor zijn dochter te zorgen....' Zei hij zacht. Hij ging er alles aan doen om Chayenne terug te krijgen. Hij zou er zelfs een oorlog voor voeren. Het moest gewoon lukken, de ridders waren getraind en hadden vertrouwen in hem. Hij moest kunnen winnen van de nieuwe koning, maar toch wilde hij eerst met hem praten. Hij was toch wel wat benieuwd naar hoe de man was, hij wilde hem wel leren kennen. Misschien was het juist iemand die hij wel mocht. Hij glimlachte door wat Lolita zei. 'Werken kan toch tussendoor?' Vroeg hij kreunend. Zijn handen gingen weer over de zachte huid van Lolita heen. 'Het is voor mij elke keer weer fijner, Lolita. Alsof het elke keer lekkerder is... Ik word nog erger verslaafd...' Mompelde hij zacht. Hij streelde langs haar gezicht en hij zoende haar weer. Het was duidelijk dat hij dit nodig had om zijn gedachten te verzetten. 

Floréna Lahero

Ze luisterde naar wat hij haar vertelde. Ze begon hem steeds wat beter te begrijpen en ergens had hij ook echt wel gelijk. Wegrotten in de kerker of later vermoorden was inderdaad niet beter geweest. Of Chayenne er echt helemaal overheen zou komen betwijfelde ze. "Ik sta gewoon ergens tussen waar ik niet tussen wil staan. Maar nu het zo is... Ik denk dat ik het kan gaan accepteren. Het is de tijd waarin we leven en..." Ze zuchtte even. "Nu je het zo verteld van uit jou perspectief, kan ik eigenlijk al je keuzes wel begrijpen. Een halfuur geleden dacht ik dat al die puzzelstukjes nooit op hun plaats zouden vallen, maar kennelijk doen ze dat wel. "Weet je, ik heb altijd wel moeten vechten voordat ik wilde. Maar negen van de tien keer werd dat ook beloond. Ik kon eigenlijk altijd zeggen wat ik wilde. Mensen hielden van me en dat gaf me misschien een gevoel van teveel macht. Mijn keuzes werden ondoordacht en de rollen draaide om. Ik heb er van geleerd, maar een sterke mening zal ik altijd wel houden. Ik naar jou toe." Sprak ze tegen hem. Ze begon hem echt beter te begrijpen en daarmee ook te bewonderen. "Ik wil nog niet zeggen dat ik echt van je zal gaan houden. Houden van... Het is iets waar ik me eigenlijk voor heb afgesloten. Het komt wel weer naar boven nu. Maar houden van is niet iets wat je kunt forceren. Het is een kwestie van tijd. Ik ken je nog maar een dag, en ik ben niet het type vrouw wat met elke man het bed in duikt. In tegenstelling." Zei ze tegen hem. "Al ben ik nu wel meer bereid om ervoor te gaan." Voegde ze er aan toe. Tijdens het praten was ze hem aan blijven kijken. Het was vreemd om haar gevoelens tegen hem uit te spreken. Ook wist ze niet wat ze verder moest. Wilde ze Chayenne hier wegkrijgen en Reth zo tegenwerken? Vanmiddag was ze nog vast besloten geweest maar de twijfels namen nu toch toe.

Lolita Samira

Ze lachte doordat hij vertelde dat het niet goed zou zijn als het op het trainingsveld plaats zou vinden, nee dat dacht zij zelf ook niet. Dat zou absoluut geen goed idee zijn. Hij sprak over Stephen en ze glimlachte een beetje. “Je doet het goed.” Fluisterde ze zacht tegen hem. Hij deed er goed aan om Chayenne te beschermen, om dit te doen voor Stephen en Felicia. Haar handen streelden zacht over zijn borst heen en ze zag hoe hij wat in gedachten was. Waarschijnlijk dacht hij zijn strategieën uit, ze vond het niet echt erg.
Werken kon tussendoor volgens Leroy en ze schudde een beetje haar hoofd. “Gekkerd.” Lachte ze hem toe. Zijn handen waren op haar huid te voelen en ze zuchtte zachtjes, het was heerlijk. Leroy was het daar ook mee eens, hij vond het elke keer fijner, alsof het steeds lekkerder werd. Hij werd nog erger verslaafd. Ze boog zich naar zijn oor toe. “Zolang die verslaving maar met mij is, vind ik alles goed.” Fluisterde ze hem toe. Ze beet in zijn oor en gleed met haar lippen over zijn hals heen. Hij had haar al een tijdje niet meer gebeten en daar was ze ontzettend blij mee. Alle vrouwen hadden het mis gehad, Leroy was te genezen.


Koning Reth Kingston

Ze kon het misschien wel accepteren en hij glimlachte weer lichtjes. “Het is het lot, Floréna.” Zei hij zachtjes tegen haar. Ze stond ertussenin, maar dat zou langzaam weer anders groeien geloofde hij. Ze kon zijn keuzes begrijpen en daar was hij heel erg blij om, hij deed alles met een reden. Hij was misschien een beetje achterbaks af en toe, maar alles had een reden en meestal kwam het later ook goed. Ze vertelde dat ze altijd had moeten vechten voor wat ze wilde, meestal werd dat beloond, ze kon altijd zeggen wat ze wilde en de mensen hielden van haar. Ze had ervan geleerd, alleen haar mening zou altijd sterk blijven, ook naar hem toe. Hij knikte. “Dat vind ik niet erg, dat kan ik wel van je accepteren. Je bent een vrouw die het volk nodig zal hebben. Iemand die ze gelukkig kan maken.” Sprak hij nu tegen haar en hij legde langzaam een hand op haar rug.
“Dat houden van is voor de toekomst, we zien wel hoe het loopt. Ik heb het zelf ook altijd afgezworen om nog iemand lief te hebben, maar jij bent een vreselijke mooie en leuke vrouw die me vreselijk aan iemand doet denken.” Hij stond even stil en ging voor haar staan. “Het is juist goed dat je niet met iedereen in bed duikt. Dan kan ik je tenminste vertrouwen.” Zijn lippen drukte hij zacht op haar voorhoofd. “Ik wil je daar ook echt niet in dwingen.”

Floréna Lahero
Ze knikte even. Misschien was het inderdaad het lot. "Als je dat echt van me kan accepteren, en dat zal blijken dan hebben we misschien een toekomst voor ons. Maar de tijd zal ons de weg wel wijzen. En ergens herken ik me in je, ook al ken ik je nauwelijks, en dat is iets goeds." Haar worden klonken oprecht en zo bedoelde ze ze ook. Ze voelden zijn hand op haar rug en dit keer voelde het wel goed. ZIjn volgende woorden waardeerde ze echt. Het betekende veel voor haar. Ze was opgelucht dat hij haar niet zou dwingen en dat gaf haar ook een hoop vertrouwen. Hij was nu zo een ander persoon. Ze voelde zijn lippen op haar voor hoofd en voorzichtig legde ze haar armen om zijn schouders. Voor even leken alle twijfels van de wereld. Voor even voelde het echt goed. "We kijken wel hoe het loopt." Mompelde ze zachtjes.

Koning Leroy Fullbright

'Ik meen het hoor. Ik zou het best een paar keer per dag willen...' Zei hij grijnzend. Hij kreunde door wat ze deed, haar zachte aanrakingen lieten zijn huid tintelen. 'Natuurlijk is die verslaving met jou. Ik doe écht mijn best. Ik wil het zo graag. Ik wil zo graag normaal zijn...' Zei hij zacht. Hij trok haar dichter tegen zich aan en hij sloot zijn ogen. Hij hijgde lichtjes, maar langzaam aan merkte hij dat dit hem echt goed deed. Het ging zo goed allemaal, alles wat er komen ging zou hij ook wel overwinnen. Hij zou die koning van de troon aftrappen, hij zou het rijk weer herenigen, hij zou Chayenne helpen. Ondanks dat hij wel gedacht had aan het uitbreiden van het rijk, zou hij White Castle nooit voor zichzelf houden. Hij kon het niet. Misschien tijdelijk, tot Chayenne er klaar voor was. Daarna kon hij wel verder kijken wat hij wilde, hij had meerdere plannen. Als ze de winter goed door kwamen, kon hij wel kijken of er een nieuw dorpje te bouwen was, aan de andere kant van het rijk, dan kon hij de grenzen verleggen. Eerst maar eens met de nieuwe koning overleggen. Misschien had hij ook wel een hoop ideeën. Dan zou het nog interessant worden. 'Lolita...' Zei hij zacht, kreunend. 'Ik voel mij geweldig... Écht. Ik heb mij nog nooit zo goed, zo sterk gevoeld. Ik heb zo veel plannen voor de toekomst...' Zei hij zacht. Hij zoende haar weer en hij bereikte zijn hoogtepunt. Hij ademde diep in en hij hield Lolita gewoon tegen zijn lichaam aan.


Carmen Samira

Het was moeilijk te bevatten wat er allemaal gebeurde. Ze liep wat heen en weer door het kasteel, ze probeerde zo normaal mogelijk te functioneren, maar dat ging bijna niet. Ze kon op deze manier niet werken. Ze kon niet werken voor iemand waar ze totaal geen respect voor had. Hij had Ricardo en Felicia vermoord, ze zou nooit normaal onder hem kunnen functioneren en ze vroeg zich heel erg af waarom hij haar dan gewoon haar werk liet doen. Ze zuchtte zacht terwijl ze haar kamer weer in ging. Hij had dus iemand uitgekozen als zijn vrouw. Ergens leek de vrouw haar bekend voor te komen, maar ze had geen idee waarvan en ze besloot ook dat het onzin was, ze was vast gewoon in de war door wat er allemaal gebeurde.

Koning Reth Kingston

Haar woorden waren lief bedoeld en dat vond hij heel erg fijn om te horen. Het was iets goeds en hij hoopte maar dat het goed kwam. Het kwam wel, hij had er vertrouwen in. Haar handen legde ze op zijn schouders en hij moest toegeven dat het wel erg goed voelde. Zijn glimlach werd breder en zijn grove handen legde hij op haar heupen neer. Liefde was misschien wel zijn grootste zwakte, het maakte hem week. Toch zag hij dat nu nog totaal niet in, ook al was het al een keer eerder gebeurd… “Floréna, ik wilde je nog even duidelijk maken dat je vrij bent om te gaan en staan waar je wil, je hoeft het allemaal niet aan mij te vragen, zolang je in de avond maar weer bij me terugkomt. Als je wegloopt zullen de gevolgen erg groot zijn.” Hij vertelde het vriendelijk, toch lag er in zijn ondertoon wel de serieusheid. Ze moest niet met hem sollen.


Lolita Samira

“Dat is mij echt veel te veel.” Lachte ze hem toe. Het was allemaal zo vreselijk intens. Hij vertelde dat die verslaving natuurlijk wel met haar was, hij wilde zo graag normaal zijn. “Je bent normaal. Je bent echt veranderd. Je hebt me al heel erg lang niet meer gebeten.” Glimlachte ze hem toe. Ze werd dichter tegen hem aangetrokken en ze sloot haar ogen. Ze genoot nog even met volle teugen van hem tot Leroy haar naam noemde, ze keek naar hem, hij voelde zich geweldig, hij had zich nog nooit zo gevoeld en hij had zoveel plannen voor de toekomst. Haast meteen daarna bereikte hij zijn hoogtepunt. Ze kreunde luid en kroop daarna weer tegen Leroy aan. “Dat is fantastisch nieuws liefje. Echt heel fijn dat je je zo goed voelt. Zie je wel dat alles goed komt?” Hij had het nooit geloofd.


Ricardo Charmart

Niemand had hem in de gaten en dat was maar goed ook. Hij zweefde door de geheime gangen heen maar stuitte iedere keer op een ingestorte doorgang. Hij zuchtte diep, dit was geen doen, zo konden ze de prinses nooit weg krijgen. Wat er in de tussentijd allemaal gebeurde, had hij niet in de gaten. Hij wist niets over de nieuwe vriendin van de koning. Hij ging weer terug naar Carmen, hij was altijd bij haar, of ze hem nu zag of niet, als hij niets te doen had, was hij continu in haar buurt. Hij wilde zich net zichtbaar maken tot er een van de mannen van Reth haar kamer binnen kwam. “Generaal Samira, waarom functioneert u onder de maat?” Werd er aan haar gevraagd.