Medieval Times

Floréna Lahero

Hij ging nog net iets langer door als dat ze zelf had gewild. Ze huiverde even bij zijn woorden. "Dat gun je jezelf later zeker ook? Om langzaam weg te rotten in de gracht?" Beet ze hem toe. Toch ging ze er verder niet op in. "Ik leg mijn handen nog liever in de hete kolen als dat ik ze nog een seconde langer op jou achterbakse schouders moet laten liggen." Op het moment dat hij haar handen beet pakte. Volgde ze zijn blik. "Was, niet meer." Sprak ze bot. Haar tedere handen waren niks in vergelijking met die van hem en ze baalde er van dat hij haar nu in zijn greep had. Met het laatste beetje moed rechte ze haar rug en opnieuw keek ze hem fel aan. "Ik denk dat ons gesprek dan al snel is afgelopen. Laat me gaan, of wil je soms het hele zuiden aan je voordeur hebben staan?" Gromde ze hem toe. Toch was ze er helemaal niet zo zeker van. Ze had het meer als een beetje verbruikt de laatste tijd bij haar koning en misschien was die man wel blij dat ze juist zo ondoordacht was vertrokken. En die gedachte zorgde ervoor dat haar eigen blik haar opnieuw verraadde.

Koning Reth Kingston

“Wat kan mij het nou schelen, dood is dood. Eervol of niet.” Sneerde hij haar toe. Ze was een pittige dame en hoe erger ze zich tegen hem verzette, hoe meer hij haar begon te mogen. Ze was leuk. Hij kon niet anders dan dat toegeven. Daarom wilde hij haar. Ze zou ongeveer even oud als hem zijn en ze was een pittige tegenstander. “Dat kunnen we regelen.” Hij klonk weer totaal kalm, ze wilde haar handen liever in de hete kolen leggen dan op zijn schouders. Ze zou zich wel bedenken als het eenmaal zo was. “Het zou zonde zijn.” Hij streek met zijn duimen over haar tere handen. Ze zouden vol blaren komen en opgezwollen raken. Ze was getrouwd geweest, nu niet meer en hij knikte bedenkelijk. Ze rechtte haar rug en wilde dat hij haar liet gaan, of ze stuurde het hele zuiden op hem af. Toe maar zeg… Hij floot zachtjes door zijn tanden om op een sarcastische manier te laten zien dat hij totaal niet onder de indruk was. Hij pakte ruw haar kin beet en liet haar hem aankijken. “De volgende keer moet je er wel voor zorgen dat de blik in je ogen hetzelfde zegt als je mooie lippen.” Fluisterde hij tegen haar. “Weet je wat? Je mag ze begraven, in ruil daarvoor dat je mijn koningin wordt.” Hij klonk nu wat meer opgetogen door zijn geweldige idee en hij liet haar weer los.


Lolita Samira

Het speet hem heel erg en door die woorden alleen al haalde ze opgelucht adem. Hij had zich achterlijk gedragen en het was niet zijn bedoeling geweest. Het kwam door de drank en door alles wat er gaande was. Ze kon het wel geloven, wat er nu aan de hand was, was niet niets natuurlijk. Het was vreselijk dat dit gebeurde. Hij liep naar het bed toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij vroeg haar of hij het goed kon maken. “Het is al goed.” Fluisterde ze tegen hem. Ze zoende hem zachtjes, ze wist wat hij op dit moment nodig had en hij zou anders niet normaal kunnen reageren tot ze het hem gaf. Het was haast haar werk, ze deed wat ze moest doen, voor Leroy.

Floréna Lahero

"Dood door jou toedoen. Ik vraag me af of jij eigenlijk wel weet wat een eervolle dood inhoud." Beet ze hem terug. Als hij haar iets aan had willen doen dan had hij het allang gedaan. Bij het idee dat ze haar handen daadwerkelijk in de het kolen zou moeten leggen veranderde ze toch wel van gedachte. Zijn duimen streelde over handen en geïrriteerd balde ze ze tot vuisten. Haar kin werd vastgepakt en ze kon niet veel anders als hem aan kijken. Ze had er een hekel aan, de manier hoe de man haar door had en hoe hij daar op inspeelde. Bij zijn volgende woorden draaide ze haar handen los. De verbazing was in haar ogen af te lezen en met ruime pas liep ze van hem weg. Halverwege de zaal werd haar pas langzamer. Het was een verschrikkelijk idee. Waarschijnlijk zou iedere andere vrouw al lang hebben toegestemd maar zelf moest ze er niet aan denken. Koning of geen koning. Koningin of geen koningin. Waardoor ze het uiteindelijk toch overwoog was de gedachte dat ze zo misschien toch nog iets voor Chayenne kon betekenen. Felicia en Stephen zouden krijgen wat ze hadden verdiend. Ze stopte met lopen en langzaam draaide ze zich om richting de koning. "Je hebt je nog niet een fatsoenlijk voorgesteld, maar buitenom dat.. Ik stem in met je voorstel, maar eerst ga ik de mensen om wie ik geef begraven." Haar toon was zacht en haar blik bleef op de grond gericht. Ze huiverde bij het idee. Na een tijdje keek ze hem weer aan. "En op de voorwaarde dat je Chayenne verder geen haar meer krenkt." Voegde ze er nog aan toe.

Koning Reth Kingston

“Ik weet het wel, het kan me alleen niet schelen.” Zei hij neutraal tegen haar en hij keek haar bestuderend aan. Ze trok haar handen los en vol verbazing keek ze hem even aan om vervolgens weg te lopen. Hij liet haar lopen. Hij knikte wel twee van zijn wachters toe om de deur te blokkeren. Ze lieten hun speren half zakken zodat er een kruis voor de ingang stond. Ze kon er niet langs. Ineens stopte ze, het verraste hem behoorlijk. Hij had het niet verwacht, maar ze stemde erin toe. Ze vond het goed en hij glimlachte nu. Hij zag er voor even uit als een vrolijke en gelukkige man. “Mijn naam is Reth Kingston, ik kom uit het noorden, ik heb eerst de zee moeten oversteken om hier te komen. Dit soort piraterijen zijn normaal in mijn land. Ik ben de zoon van een machtige man en mijn volk is hier om dit land over te nemen. Maak je maar geen zorgen, bij mij ben je veilig.” Hij lachte weer om zijn eigen woorden en streek zijn zwarte haar naar achteren. Zo wist ze wel genoeg over hem. “Chayenne blijft ongedeerd. Er zijn veel geïnteresseerden in haar, die willen haar niet meer als ze dood is. Ze is mijn appeltje voor de dorst.” Vertelde hij openlijk tegen haar. “Ga maar.” Zei hij nu omdat ze de twee mensen wilde begraven. “Thor gaat met je mee.” Een grote man met lange blonde krullen stapte naar voren toe. Hij zag er iets vriendelijker uit dan zijn bevelhebber, maar hij hield zich wel vast aan zijn standpunten en zal Floréna geen kans geven om te ontsnappen.

Koning Leroy Fullbright

Lolita zei dat het al goed was, waardoor hij meteen veel meer ontspande. 'Dankje...' Zei hij zacht. Hij was heel erg blij dat ze hem geloofde. Hij wilde gewoon niet dat ze verkeerd over hem dacht. Hij voelde dat hij gezoend werd, meteen ging hij daar gretig in mee. Lolita leek precies te weten wat hij wilde, eigenlijk was dat alleen maar goed. De meeste dingen die hij deed begreep ze meteen, daarom vond hij het ook vreselijk dat hij nu tegen haar moest liegen, maar het was het beste. Hij moest wel. Hij liet zijn handen over haar lichaam heen glijden, zijn lippen gingen naar haar nek. 'Je bent geweldig, Lolita.. en ook ontzettend lief...' Zei hij zacht. Hij keek haar even aan, daarna zoende hij haar weer. Ondanks dat hij ongeduldig was, was hij eigenlijk niet echt ruw met haar, hij wilde dat ook zo goed mogelijk voorkomen. 

Floréna Lahero

De blokade bij de deur had ze wel verwacht. Hij zou haar niet zomaar meer laten gaan. Voor even luisterde ze naar zijn uitgebreide introductie. Uit het Noorden dus, compleet de andere kant als waar zij vandaan kwam. "Rare gewoontes daar in het noorden." Mompelde ze enkel maar. Bij de woorden over Chayenne knikte ze even. "Ze blijft hier, wat die 'geïnteresseerden je ook te bieden hebben." Zei ze waarna ze zich opnieuw omdraaide. Heel even bestudeerde ze Thor maar eigenlijk wist ze nu al dat Reth niet zo stom zou zijn om haar er met iemand op uit te sturen die hij niet vertrouwde. "Fijn dat 'mijn eigen man' me zo vertrouwd." Sprak ze op een sarcastische toon waarna ze de zaal uitliep. Het kasteel was groot en het duurde ook even voordat ze daadwerkelijk buiten was. Bij de stadspoort stopte ze. De twee lichamen van hingen er levenloos en het aanzicht kon ze maar slecht verdragen. Felicia had ze nauwelijks gekend maar met Stephen was ze opgegroeid. Met een knikje gaf ze een teken en de stroppen werden los gesneden. De twee lichamen vielen met een luide klap op de grond. Ze werd aangestaard door het oorspronkelijke volk maar ze wist dat ze in het bijzijn van Thor beter haar mond dicht kon houden. Hij hield haar continu en de gaten en zo nu en dan snauwde ze hem dan ook bot wat toe. Met paard en wagen werden Felicia en Stephen weggebracht. Eenmaal aangekomen werd er haastig nog wat georganiseerd. Het deed pijn om de twee daar zo te zien liggen. Vanuit de dorpelingen werden er twee doodskisten van prachtig eikenhout aangeboden. Dankbaar nam ze het geschenk in ontvangst. Het bleef een trieste gebeurtenis en de macht die Reth uitoefende, onderdrukte het volk. Naast de grafsteen van Kayton en Leonie lagen nu twee nieuwe, met bloemen bedekte graven. Er werden nog wat woorden gesproken en voor even verschenen de tranen in haar ogen. Ze was bang voor wat er ging komen. Op het moment dat ze de kans zou krijgen wilde ze de koning van Black Castle een brief schrijven in de hoop dat hij hun kon helpen. Langzaam liep ze terug naar het kasteel. Aan de ene kant voelde het goed dat ze Stephen en Felicia zo nog een laatste eer kon bewijzen. Maar aan de andere kant had ze er een hoge prijs voor betaald: haar eigen vrijheid. Eenmaal binnen duwde ze Thor aan de kant. "Laat me nu maar weer." Siste ze hem toe.

Koning Reth Kingston

“Ik hoor dat je niet kan wachten tot je de mijne bent.” Klonk zijn stem sarcastisch naar haar terug. Aangezien ze nu al over haar man sprak, hij wist heus wel dat ze het niet zo bedoelde, het sarcasme klonk duidelijk door in haar stem. Ze liep weg bij hem vandaan om gezamenlijk met Thor de twee mensen begraven. Hij knikte en pakte de brieven op die op hem lagen te wachten. Hij trok zich terug in de werkkamer die hij nu als de zijne behandelde. De koning van Black Castle had hem opnieuw geschreven. Hij las de korte brief aandachtig even door. Hij wilde hem spreken. Hij wist dat dit van groot belang was. Het lag er maar aan hoe het gesprek uitpakte, waarschijnlijk zou de man bereid zijn om oorlog te voeren. Het kon Reth niet schelen. Hij kon ook oorlog voeren en zijn nieuwe ridders werden nu met een harde hand getraind, ze zouden makkelijk kunnen vechten. Alleen, wilden ze vechten? Waarschijnlijk zou de helft staken en alleen met zijn eigen mannen kon hij het andere kasteel niet aan. Hij slaakte een zucht en schreef terug dat hij wel op gesprek wilde met de koning. Hij had wat impressies opgedaan over deze koning en wist dat hij een erg kort lontje kon hebben. Reth moest daardoor goed voorbereid zijn. Hij stuurde met een zucht de brief weg en kwam zijn werkkamer weer uit. Hij zag nog net hoe Floréna Thor aan de kant duwde. Thor wilde net uithalen, maar Reth was hem voor. Hij pakte de pols van Thor met kracht beet en draaide die op zijn rug. “Raak haar niet aan.” Gromde Reth. Hij was dan wel gestoord en gek op bloedvergieten, maar dit werd zijn vrouw en niemand mocht haar pijn doen. Alleen hij, als het echt nodig was. Thor kromp ineen en bood zijn verontschuldigingen aan om vervolgens af te druipen. Reth streek met zijn hand langs de wang van Floréna en glimlachte wat naar haar.


Lolita Samira

Leroy ontspande helemaal door haar woorden en ze glimlachte. Hij ging gretig mee in haar zoen, toch bleef de echte ruwheid uit, gelukkig maar. Ze was bang dat hij haar ongelooflijk hard zou dwingen. Toch viel het allemaal mee tot nu toe. Zijn handen gleden over haar lichaam en zijn lippen gingen richting haar nek. Hij fluisterde haar lieve woorden toe en ze glimlachte naar Leroy. “Ik hou van je.” Zei ze tegen hem terug. Ze zoende hem ook weer en kroop dicht tegen hem aan. De muur verdween weer tussen hen. Ze was er dolblij mee.

Floréna Lahero

De reactie van Thor was aardig op zijn plaats na al haar opmerkingen van vanmiddag maar voordat hij haar ook nog maar met een vinger aan kon raken stond Reth er al tussen. Ze deinsde een stapje naar achter maar al snel was Reth weer bij haar. Diep van binnen waardeerde ze het dat hij het voor haar opnam. Toch overheerste het gevoel dat hij een bloeddorstige moordenaar was boven alle andere gevoelens. Bij de verontschuldigingen van Thor knikte ze even. Het was al goed. Ze voelde zijn hand langs haar wang strelen en even was ze stil. "Ik wil Chayenne spreken, dat meisje heeft iemand nodig om mee te praten." Zei ze. Haar toon was bot, maar haar woordkeuze was lang niet meer zo vijandelijk als eerst. Van binnen voelde ze een hoop verdriet, al was ze wel zo dat ze dat voorlopig met niemand zou willen delen.

Koning Reth Kingston

Ze was een tijdje stil en hij keek in haar ogen, hij wilde weten wat haar bewoog, waar ze al haar kracht vandaan haalde en hij bewonderde haar ontzettend. Als ze het goed aanpakte, zou ze het zelfs voor elkaar kunnen krijgen dat hij naar haar zou luisteren. Ze zei na een tijdje dat ze Chayenne graag wilde spreken. “Zolang je in het kasteel bent, hoef je me nergens toestemming voor te vragen, Floréna.” Zijn stem klonk zachter en dit keer sprak hij haar persoonlijk aan zonder dat niemand het verder kon horen. “Ga je gang, ik wilde je alleen nog vertellen dat de geïnteresseerde in haar koning Fullbright is.” Zei hij nog. Ze hoefde zich niet ongerust te maken. Hij moest nog even zien wat hij kon regelen. “Chayenne is op haar kamer.” Sprak hij nu. Hij streek langzaam door haar haren heen. Hij hoopte dat ze hem op den duur aardig ging vinden.

Floréna Lahero

Haar eerdere verwachtingen kwamen uit. Reth was inderdaad een redelijk persoon, al was het dan misschien diep van binnen. Ze luisterde naar zijn woorden en af en toe knikte ze even. Ze voelde zich ongemakkelijk bij hem, en dat zou nog wel even zo blijven. Zonder verder nog een positief of een negatief woord te zeggen liep ze de kamer uit met een knikje. Het was een opluchting dat die hand niet meer daar haar haren heen ging en dat hij haar zo makkelijk liet gaan. Na een hele zoektocht op het kasteel kwam ze bij de kamer van Chayenne uit. Zachtjes klopte ze op de deur waarna ze deze opende. Ze zocht de blik van het meisje op waarna ze de deur zachtjes achter haar sloot.

Chayenne Lahero

De man die haar bewaakte liet haar niet eens meer naar Carmen gaan. Ze zat in de kamer, het was de oude slaapkamer van haar moeder, ze begreep niet waarom ze nu juist in deze slaapkamer moest verblijven. Wilde die nare man dat ze continu verdrietig was? Ze haalde even diep adem en keek naar haar bewaker in de hoek van de kamer. Hij was met een mes een stukje hout aan het slijpen en wierp af en toe een blik op haar. Hij deed zijn best om te glimlachen, dat ging hem alleen niet geweldig af. Ze zuchtte en zat op haar bed. Ze las de boeken door die ze van haar moeder moest leren. Ze wilde zo snel mogelijk koningin worden om iedereen te beschermen tegen deze nare man. De deur werd open gedaan en ze keek op. Het was die vrouw weer. Ze kende haar totaal niet, maar ze leek wel aardig. “Hoi.” Zei ze zacht. De bewaker keek meteen op, tot hij zag dat het de vrouw was waar zijn koning mee had gepraat. Hij ging weer langzaam verder met waar hij mee bezig was.

Koning Leroy Fullbright

'Ik nog veel meer van jou...' Zei hij zacht. Hij trok zijn overhemd uit, net op het moment dat hij zijn broek los wilde maken, werd er op de deur geklopt. 'Ik ben bezig...' Gromde hij, zijn blik was chagrijnig. 'Het is heel belangrijk...' Zei degene bij de deur. Het was een vrouwen stem. Een bekende stem. Was ze hier? Hij werd bleek en hij kwam gehaast overeind. Hij knoopte zijn overhemd dicht en hij liep naar de deur, meteen ging hij naar buiten. Ze keek hem lachend aan, verleidelijk. 'Wat moet je nou?' Vroeg hij sissend. 'Ik heb post voor u, hoogheid...' Zei ze, ze zwaaide met de brief. 'Maar u was zeker net bezig hé...' Zei ze daarna, vreselijk uitdagend. Hij greep de brief vast, meteen draaide hij zich om. 'Ik wil je niet zien hier... Laat mij gewoon met rust...' Zei hij nog, daarna schoot hij de kamer weer in. Zijn hart klopte in zijn keel, dat werd alleen maar erger toen hij zag van wie de brief was. Hij las het ding heel snel door, hij hoopte dat Lolita niets had gemerkt van wat er net gebeurd was. 'Hij wil praten, mooi. Misschien dat ik dan duidelijkheid krijg...' Zei hij tegen Lolita. Hij stuurde de man terug dat hij hem het liefste zo snel mogelijk zou ontmoeten, in de herberg, wanneer het hem uit kwam. Hij stuurde de brief weg, daarna liep hij weer naar Lolita toe. 'Zo, nu is al mijn aandacht weer voor jou...' Zei hij glimlachend. 

Floréna Lahero

Wat aarzelend stond ze bij de deur. Ze vond het lastig. Ze kende Chayenne nauwelijks en de blik van de bewaker stelde haar ook niet echt gerust. Ze keek de bewaker in de hoek even aan. "Kun je ons even alleen laten. Je kunt wachten op de gang en als Reth... Ik bedoel... Als de koning erover begint zeg je maar dat ik het je heb gezegd." Sprak ze wat verward. Ze was van slag door de gebeurtenissen en dat was goed aan haar te merken. Ze ging naast Chayenne zitten. Zolang de wachter er bij was kon ze niet veel zeggen omdat ze haar afkomst voorlopig nog niet wilde onthullen. "Het komt allemaal goed meisje, Leroy is hard aan het werk." Zei ze na een tijdje. Het was allemaal nogal onduidelijk en al helemaal voor Chayenne. Ze hoopte alles te verduidelijken als de wachter zou vertrekken. Reth spookte door haar hoofd heen en elke keer als ze aan hem dacht, dacht ze ook aan haar vorige man. Het voelde als verraad.

Chayenne Lahero

Door de woorden van de vrouw stond de bewaker op. "Ik blijf in de buurt." Hij wilde duidelijk te kennen geven dat ze niet kon ontsnappen. De taak om de prinses te beschermen was misschien wel belangrijker dan hij dacht. Deze vrouw zou alleen trouwen met zijn koning... Daarom moest hij haar in grote lijnen haar gang laten gaan. Hij stapte de deur uit en sloot die zachtjes achter zich weer. Chayenne schoof de zware boeken aan de kant en keek naar de vrouw. Ze had het over Leroy. "Wie bent u?" Vroeg ze nu met een klein stemmetje aan haar, het moest wel een goed persoon zijn. Anders wist ze dit niet van Leroy. In de ogen van Chayenne was veel pijn te zien, toch wist ze niet hoe ze op de dood van haar ouders moest reageren. Ze bevatte het nog niet echt, alsof ze elk moment konden terugkomen.



Lolita Samira

Hij hield nog veel meer van haar en daardoor glimlachte ze breed naar hem. Ze trok hem naar zich toe om hem opnieuw te zoenen. Er werd op de deur geklopt en ze hoorde een vrouwelijke stem. Leroy knoopte gehaast zijn blouse weer dicht en liep de gang op. Het was anders dan normaal, normaal pakte hij de brief gewoon aan. Ze liet zich achterover op het bed vallen en zuchtte. Leroy kwam weer terug, de andere koning wilde hem wel spreken en hij schreef meteen een brief terug. "Was dat een van de dienstmeisjes?" Vroeg ze nu, het was opvallend dat het geen wachter was. Hij kwam weer bij haar en ze trok hem zachtjes naar haar naakte lichaam toe. "Geen onderbrekingen meer?" Vroeg ze onschuldig aan hem.

Floréna Lahero

Tot haar eigen verbazing verliet de wachter de kamer. "Dat is duidelijk hoor." Beet ze hem nog toe. Toen de deur weer dicht was keek ze Chayenne weer aan. Eigenlijk wist ze een godsnaam niet hoe ze alles uit moest gaan leggen. "Ik... Ik ben Floréna, je tante... We hebben elkaar nooit eerder gezien, dat weet ik, maar laten we het er op houden dat ik er ben om jullie te helpen." Legde ze aan Chayenne uit. Ze friemelde wat aan de stof van haar jurk en ze keek even naar buiten. "Reth, ik bedoel de koning, mag niet weten dat ik familie van je ben. Vroeg of laat komt hij er achter, maar hoelanger hij het niet weet de beter. Nadat ik het nieuws kreeg dat mijn broer, jou vader dus opgehangen was aan de stadspoort ben ik direct hiernaar toe gekomen. Het was een ondoordachte actie maar ik wilde iets voor hem kunnen betekenen. In ruil voor het feit dat ik nu zijn koningin wordt..." Ze was even stil. Dat stukje kan ze zelf nog nauwelijks bevatten. "In ruil daarvoor heb ik vanmiddag je ouders mogen begraven, zoals ze hadden verdiend. Maar buitenom het kasteel stuurt hij ook iemand met mij mee, veel kan ik nog verder nog niet voor je betekenen. Maar als er ook nog verder iets met je gebeurd, dat de bewakers je pijn doen of zo... Dan moet je het tegen me vertellen. Met dat soort dingen kan ik je denk ik wel helpen." Ze keek Chayenne aan om te zien of ze het allemaal kon begrijpen. Waarom ze zoveel om dit meisje gaf kon Floréna zelf nog niet bevatte. Misschien omdat het toch haar nichtjes was. Voorzichtig legde ze haar arm om de schouders van Chayenne. "Dit wordt allemaal opgelost, jij bent de rechtmatige eigenaar van de troon. Je verdiend het en het volk staat nog steeds merendeels achter jou." Sprak ze zachtjes. Ze stond op en zocht wat schrijfspullen bij elkaar waarna ze weer bij Chayenne ging zitten. "We moeten Leroy een brief schrijven, hij moet weten dat je in orde bent maar ook wat hier is gebeurd." Mompelde ze. Achter in haar hoofd zeurde een stemmetje dat ze dit niet kon maken naar Reth toe. Waarom dat stemmetje er was wist ze niet want zover ze zelf wist had ze een hekel aan die man.

Koning Leroy Fullbright

Hij hoorde de vraag van Lolita, waardoor hij knikte. 'Ja, ik geloof dat het een dienstmeisje was. Ik ken ze niet allemaal, maar het doet er ook niet toe, zolang ik mijn post maar krijg...' Zei hij tegen haar. Hij werd naar haar toe getrokken, bij haar vraag grijnsde hij. 'Niet als het aan mij ligt...' Zei hij. Hij drukte zijn lippen weer op die van haar. Zijn handen gingen over haar warme huid heen en hij genoot ontzettend van alleen dit. Alles had steeds meer waarde voor hem, eerst had dit amper betekenis voor hem, maar met Lolita was alles bijzonder. Hij wilde zo graag dat er niets meer zou gebeuren, maar dat was iets waar hij nooit zeker van zou zijn. Dat met die vrouw moest afgelopen zijn. Hij wist alleen nog niet hoe hij dat moest doen. Hij begon weer met het losmaken van zijn overhemd terwijl hij Lolita glimlachend aan bleef kijken. Toch werd zijn blik anders toen hij de stof van zijn lichaam liet glijden. Zijn lichaam was afschuwelijk, het zag er niet uit. De woorden bleven door zijn hoofd spoken, meteen voelde hij zich heel erg ongemakkelijk en was hij gespannen. Hij wilde niet dat Lolita hem zo zag. 

Lolita Samira

Hij dacht inderdaad dat het een dienstmeisje was, hij maakte zich er niet druk om en daarom deed ze dat zelf ook niet. Ze werd gezoend en ze voelde zijn handen over haar huid glijden, ze sloot haar ogen genietend en kreunde zacht, wanneer hij haar niet meer aanraakte, keek ze op, hij was bezig met zijn eigen overhemd. Ze schoof de stof aan de kant en zag hoe de blik in zijn ogen plotseling anders werd. Ze pakte zijn gezicht in haar handen en kwam wat overeind. “Je bent prachtig.” Fluisterde ze hem toe, ze wist echt wel waar dit door kwam, waarom Leroy zo reageerde. Ze liet haar handen naar beneden afzakken en kuste elk litteken. Ze nam de tijd, haar lippen gleden over alle ongelijkheden van zijn borst. Zachtjes streek ze over zijn borst heen. “Ik hou van je zoals je bent, van je karakter en van je lichaam.” Fluisterde ze heel erg zacht.


Chayenne Lahero

De vrouw zei dat ze haar tante was. Ze hadden elkaar ook nooit eerder gezien en Chayenne knikte een beetje. Ze was er om hun te helpen en daardoor legde ze haar hoofd tegen de vrouw aan. Dan was er in ieder geval nog iemand waar ze steun aan had. Ze begon te praten en het werd Chayenne duidelijk dat haar ouders echt dood waren. Ze waren er echt niet meer. Langzaam liepen de tranen over haar wangen. “Waarom leef ik nog?” Vroeg ze snikkend. Waarom was iedereen dood behalve zijzelf? De koning mocht niet weten dat ze familie waren, Chayenne deed haar best om alles goed te onthouden. Veel kon de vrouw nog niet doen, maar als ze pijn had, moest ze het vertellen. “Ze doen me geen pijn…” Zei ze met een schorre stem. De bewaker was zelfs heel aardig tegen haar geweest, aardiger dan ze had verwacht. Hij moest alleen bij haar zijn. Wanneer er een arm om haar schouders werd gelegd, kroop ze dichter tegen de vrouw aan. “Ik ben al aan het leren, ik moet alles weten van het kasteel. Mama heeft me al heel erg veel geleerd, maar er zijn nog meer dingen… Als ik alles weet kan ik best het land besturen, dat lukt wel.” Zei ze nu zachtjes. Ze slikte even en keek toe hoe de vrouw opstond en later weer bij haar kwam zitten. “Koning Leroy weet het al. Ik heb hem al geschreven. Hij wil me komen halen. Binnenkort gaat hij een gesprek voeren met de koning. Niemand kan meer brieven schrijven. Deze koning onderschept alles. Hij laat het niet gebeuren.” Vertelde het meisje verstandig.

Koning Leroy Fullbright

Lolita had door waarom hij zo raar deed, hij voelde haar lippen op zijn huid. Ze zei dat hij prachtig was, ze gaf hem heel veel complimenten, maar hij bleef maar in zijn hoofd herhalen dat hij er walgelijk en afschuwelijk uit zag. 'Niet doen...' Zei hij heel erg zacht, zijn stem trilde. Hij was heel blij dat ze zo lief voor hem was, maar hij voelde zich vreselijk onzeker door wat die vrouw over hem gezegd had. Hij keek weg van haar, het was voor het eerst sinds tijden dat hij hier zo heftig op reageerde. 'Je bent ontzettend lief, maar het is beter als je mij even niet aanraakt... Sorry...' Zei hij zacht. Hij vond het echt heel moeilijk, maar hij trilde nu al heel erg door wat ze deed. Wat als Lolita het eigenlijk wel heel lelijk vond? Hij vond dat namelijk wel. Het was gewoon afschuwelijk. 

Lolita Samira

Ze moest het niet doen, ze hoorde hoe zijn stem trilde, maar het was beter als ze hem nu even niet aanraakte. Langzaam liet ze hem los en kwam ze overeind. Ze keek hem diep in zijn ogen aan. Ze voelde medelijden voor hem. Wat was er gebeurd? “Geloof je me niet? Ik vind je echt heel erg mooi.” Fluisterde ze hem toe. “Wat is er gebeurd met je, Leroy? Waarom ben je zo onzeker over je eigen lichaam? Ik spreek echt de waarheid, ik vind je mooi, knap, lief en leuk.” Klonk haar warme en eerlijke stem tegen hem. Heel voorzichtig legde ze haar hand op zijn wang. “Ik hou van je…” Fluisterde ze. Ze had het gevoel dat hij dit nu even nodig had.

Floréna Lahero

Ze vond het moeilijk om Chayenne te zien huilen. Het liefst wilde ze het meisje van alle pijn besparen maar de waarheid was op het moment gewoon erg hard. "Je leeft nog omdat de koning je bijzonder vind. En dat ben je ook." Mompelde ze zachtjes. Ze streek even door Chayenne haar haar heen. "Je moet je nog even flink houden maar dan komt het goed. We moeten kijken hoe we het later oplossen. Je bent nog wat jong om helemaal alleen het land te besturen, maar er is vast wel iemand die je wilt helpen. Het komt goed echt, het is nu een kwestie van geduld." Sprak ze zachtjes. Nog steeds schoten er allerlei gedachtes door haar hoofd heen, maar afwachten leek nu echt de beste oplossing. "Ik ga praten met Reth, er moet wel een manier zijn om de post ongemerkt naar buiten te krijgen. Maar voor nu heb je helemaal gelijk. Het zou niet verstandig zijn." Besloot ze na een tijdje. Ergens was ze wel nieuwsgierig hoe ver ze Reth zou krijgen. Langzaam kreeg ze steeds meer het idee dat ze wel degelijk invloed had op deze zaak. Alleen moest ze het nu niet gaan overhaasten.

Chayenne Lahero

Ze was bijzonder, maar dat wilde ze liever helemaal niet zijn. Waarom? Ze zuchtte even heel erg diep en veegde haar tranen van haar gezicht af. Ze was nog te jong om helemaal alleen het land te besturen, maar Floréna dacht dat er vast wel iemand was die haar kon helpen. Het was alleen een kwestie van geduld. Ze knikte een beetje. Verder liet ze het maar over zich heenkomen. Het was niet zo heel erg veel anders, ze had weinig keus. “Toch ga ik veel leren.” Zei ze met een vastbesloten knikje. Haar tante was van plan om met Reth te praten, ze wist nu dat de koning zo heette. Ze knikte langzaam even. “Oké.” Zei ze zachtjes tegen haar terug.


Koning Reth Kingston

De man was weer druk aan het werk. Dingen moesten geregeld worden, er moesten patrouilles gelopen worden in het dorp en de dorpsbewoners en ridders moesten in de gaten worden gehouden. Weer kwam er een brief binnen van de andere koning. Hij mocht een tijd kiezen om elkaar te ontmoeten in een herberg. Hij schreef terug dat hij de koning graag morgenochtend wilde spreken in de herberg die op de grens van de twee rijken stond. Hij stuurde de brief weer in een snel tempo weg. Een van zijn mannen kwam na een klein klopje op de deur binnen. Ze spraken snel alles door. Hij zei dat de generaals keurig waren en dat ze nog geen plannen hadden tegen hem. Hij knikte goedkeurend en stuurde hem weer weg. Reth wist best wel waar hij mee bezig was, hij was ontzettend slim en helemaal niet zo heel erg koud als hij deed lijken. Hij wist alleen wel dat een strenge hand het dorp en het kasteel zou wakker schudden. Dat had hij nu even nodig, anders accepteerden ze hem nooit als leider.

Floréna Lahero

Het was allemaal een beetje raar. Ze was niet gewend om met kinderen om te gaan, al deed ze wel heel erg haar best. "Leren is alleen maar goed." Zei ze waarna ze op stond. Ze wilde dat ze meer voor Chayenne kon betekenen maar ze zou op het moment niet weten wat. "Het komt goed." Zei ze nogmaals. Ze draaide zich om waarna ze de kamer uitliep. Ze was moe van de lange reis maar ze had geen idee waar ze in het kasteel moest verblijven. Zonder verder te kloppen liepen ze de kamer van Reth in. Ze wist helemaal niet goed hoe ze over de koning dacht. Ze vond hem een verschrikkelijk mens na wat hij hier had aangericht maar ze wist dat het er overal zo aan toe ging en eens in de zoveel tijd kwam er een andere koning. In dat geval was hij dat geworden. Alleen het idee dat ze met hem moest trouwen zat haar ontzettend dwars. Ze hield niet van hem en haar opmerkingen wimpelde hij met gemak af. Hij was zeker niet dom. Met een zucht liet ze zich een stoel zakken die in de hoek van de kamer stond. Ze opende haar boek en probeerde wat te lezen al kon ze haar concentratie er niet bij houden. Ze staarde wat naar het boek, maar van lezen kwam niet veel terecht.

Koning Leroy Fullbright

Hij keek haar helemaal niet meer aan. Lolita bleef zacht tegen hem praten, ze vroeg wat er gebeurd was. Hij schudde alleen zijn hoofd. Hij kon het haar niet vertellen. Ze zou vast boos worden. 'Het komt vast gewoon doordat ik zo gespannen ben...' Zei hij heel zacht. Hij voelde haar warme vingers op zijn gezicht, het was heerlijk. Ze was zo vreselijk lief. 'Maar ik zie er niet uit, Lolita. Het is vreselijk... Ik snap niet dat je dit mooi kunt vinden...' Zei hij, nog zachter. Hij was amper te verstaan. Er kwamen zelfs tranen in zijn ogen te staan. Hij was over heel veel dingen heel erg zelfverzekerd, maar dit was iets waar hij juist heel erg onzeker over was. 'Ik hou van je... Zo veel... ' zei hij zacht. Weer werd er op de deur geklopt. 'Hoogheid, ik heb een brief voor u!' Klonk dezelfde vrouwelijke stem. 'Ik ben bezig en ik kom niet. Het zal die achterlijke vent wel zal en alleen als hij voor de muren van het kasteel staat, heeft het haast. Nu kan het wel wachten...' Gromde hij. Het bleef even stil. 'Oké, dan geef ik het u straks wel, als u alle tijd voor mij heeft...' Zei ze. Hij slikte even, het klonk weer zo vreselijk verleidelijk. Hij reageerde niet meer. 

Koning Reth Kingston

Hij hoorde ineens de deur open gaan en hij wilde zeggen dat dit niet de bedoeling was en dat hij graag wenste dat ze hem niet zomaar stoorden. Toch klapte zijn mond weer dicht wanneer hij zijn toekomstige vrouw zag. Hij vond haar echt vreselijk mooi. Hij volgde haar met zijn ogen en zag hoe ze uiteindelijk in de hoek van de kamer ging zitten met een boek. Hij legde al zijn papieren weg en borg alles veilig op. Hij liep langzaam naar haar toe en glimlachte een beetje naar haar. “Hoe ging het met het prinsesje?” Vroeg hij nu aan haar. Hij was echt niet harteloos. Hij kon het wel. Hij kon wel normaal reageren en hij wilde toch dat ze inzag dat ze niet gevangen zat bij hem.


Lolita Samira

Het kwam vast gewoon doordat hij zo gespannen was. Hij gaf weer aan dat hij er niet uitzag en hij snapte niet dat ze het mooi vond. Ze haalde diep adem en zag de tranen in zijn ogen. “Lieverd…” Fluisterde ze heel zacht tegen hem en ze kroop tegen hem aan. “Het maakt je uniek.” Fluisterde ze hem weer toe. Hij hield heel erg veel van haar en ze glimlachte lichtjes. Leroy reageerde nogal gepikeerd op het dienstmeisje dat een brief voor hem had. Ze zei dat ze het dan straks wel aan hem zou geven, als Leroy alle tijd voor hem had. Lolita had er genoeg van, die stem klonk niet veelbelovend. Ze stapte uit bed en trok een badjas aan. Ze stroopte de mouwen op en liep naar de deur. Ze opende die en keek naar de vrouw. Dit was geen dienstmeisje. Ze slikte even. “Wie ben jij?” Vroeg ze nu brutaal.

Koning Leroy Fullbright

Lolita zei weer lieve dingen, maar hij kon het nu even niet aannemen. Toen ze opeens opsprong deed hij hetzelfde. Weer knoopte hij gehaast zijn kleding dicht en ging hij achter haar aan. Hij wilde niet dat Lolita inzag dat het niet zomaar een dienstmeisje was, maar Lolita trok de deur al open. Zijn blik ging naar de vrouw, die alleen maar grijnsde. 'Wie ik ben, doet er niet toe... Je vriendje vindt mij alleen erg leuk..  hij kan niet van mij afblijven..' zei ze uitdagend. Leroy keek weg. Dit voelde vreselijk. Hij vond haar zeker prachtig, maar hij wilde voor Lolita gaan. 'Vond je niet dat hij gisteren laat terug was?' Vroeg de vrouw. 'Het is niet waar...' Onderbrak Leroy haar. 'Ohnee? Je wilde ontzettend graag, maar ik ga je de kans niet...' Zei de vrouw.