Medieval Times

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat ze hem haast nooit zag. Daarna vroeg ze of het kwam omdat ze hem kneep. Meteen keek hij weg, het had er namelijk wel mee te maken. ‘Als je mij pijn doet, zoek ik naar iets dat ik fout doe. Als mijn vader mij in elkaar sloeg, was dat omdat ik iets fout deed. Dan moet je de reden ontdekken, zodat het niet nog eens gebeurd…’ legde hij haar uit, iets kortaf. Hij sprak hier liever niet over. Toen Lolita zei dat ze juist wilde dat hij bij haar bleef, kwam ze naar hem toe. Hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen en hij hield haar dicht tegen zijn trillende lichaam aan. ‘Ik blijf bij je…’ zei hij zacht. ‘Ik moet wel met hem praten, ik heb geen keuze. Ik moet echt. Ik wil niet weg, ik wil er eigenlijk niet heen, maar het is mijn beste optie.’ Legde hij haar uit. Hij zag gewoon geen andere mogelijkheid, hij moest dit wel doen. ‘Maar ik laat hem mij niets doen. Ik ben niet gek, ik ben eerder degene die hem iets aan zal doen…’ zei hij zacht. Hij streek met zijn hand langs haar wang en hij sloot zijn ogen.

Carmen komt zo, ben heel snel ff douchen.

Floréna Lahero

Ze kreeg het idee dat de koning er van genoot en ontzettend op haar neer keek. "Alleen een idioot wil iets wat hier ooit zo mooi is opgebouwd, zo verpesten. Gelukkig zijn er daar op deze wereld maar een paar van. Het is dan ook ontzettend jammer dat..." Ze staakte haar zin. Haar boodschap was zo ook wel duidelijk. Zijn lach zorgde ervoor dat ze even huiverde en de rillingen trokken over haar rug. Verder liet ze niks merken, ze wilde hem dat plezier niet gunnen. Langzaam liep ze wat dichter naar hem toe. "Ik begrijp dat je een zwaard hebt met een nogal kieskeurige eigenaar." Probeerde ze haar woorden tactisch uit te kiezen. Zonder haar blik af te wenden van de man begon ze weer te praten tegen zijn personeel. "Maar diep in hun hart zijn ze nog steeds bereid om te vechten voor Felicia en Stephen. Alleen een dwaas zou nu nog beslissen om zich tegen u te verzetten. En wij weten beide waarom." Sprak ze op een wat donkerdere toon tegen hem. Opnieuw ging ze even met haar hand door haar lange blonde haren heen.

Koning Reth Kingston

“Zou ik mogen vragen hoe je heet, juffrouw?” Vroeg hij nu aan haar op hooghartige toon. Hij stak zijn kin in de lucht en keek op haar neer. Ze kwam naar hem toe en hij liep ook met trage passen richting haar. “Je moet leren wanneer je je mond moet houden.” Gromde hij nu tegen haar. Hij had een zwaard met een kieskeurige eigenaar, hij grijnsde door deze woordspeling. Hij was niet achterlijk, hij begreep haar heus wel. Hij schoot op een gegeven moment razendsnel op haar af en greep haar bij haar keel. “Ik tolereer geen praatjes.” Gromde hij nu dreigend tegen haar. “Het zal me niets verbazen als jij familie was, of gok ik soms verkeerd? Je denkt echt dat je iets bent, maar hier ben je niets. Dit is nu mijn domein.” Klonk zijn stem weer ijzig.


Lolita Samira

Haar handen kleurden wanneer hij vertelde dat hij zocht naar iets wat hij fout deed als ze hem pijn deed. “Het was niet mijn bedoeling, oh, sorry, Leroy, zo was het niet bedoelt, ik wilde je gewoon vastgrijpen, maar daardoor kneep ik.” Zei ze zacht tegen hem. Ze voelde zijn armen om haar heen en hield haar dicht tegen zich aan. Ze legde haar armen om hem heen en drukte haar hoofd tegen hem aan. Hij bleef bij haar… Toch moest hij wel praten, hij had geen andere keuze. “Doe toch voorzichtig.” Mompelde ze zachtjes tegen hem.

Carmen Samira

Opeens was Ricardo daar weer, ze keek hem onderzoekend aan. Leroy wilde vechten. Ze wist niet of dat goed of slecht was, maar het was goed dat er in ieder geval iets gedaan werd. Als ze van binnenuit iets konden regelen, dan kon Leroy winnen. Ze wist dat ze zeker haar eigen groep ridders moest kunnen overtuigen om niet voor de nieuwe koning te vechten, hoe bang ze ook voor hem waren. De meerderheid zou hem waarschijnlijk niet gehoorzamen. Tenminste, dat hoopte ze. Hoe het met de rest zat, wist ze niet, maar ze hoopte dat er veel ridders zouden zijn die het gevecht niet aan wilden gaan. Ze luisterde naar wat Ricardo tegen Chayenne zei. ‘Ik wil proberen om haar hier eerst weg te krijgen, maar ik moet blijven, Ricardo,’ zei ze zacht tegen hem. Ze hoopte niet dat hij er op gerekend had dat ze met Chayenne weg zou vluchten.


Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat het zo niet bedoeld was, waardoor hij weer iets ontspande. ‘Het maakt ook niet uit, ik reageer er gewoon nogal heftig op, daar kan jij ook niets aan doen,’ zei hij zacht. ‘Ik doe ook voorzichtig. Ik hoef ook nog niet weg, over een paar dagen pas. Als hij het wilt, tenminste…’ mompelde hij. Hij liet zich op de bank zakken en hij trok Lolita naar zich toe. Hij legde zijn hoofd tegen haar schouder en hij bleef dicht tegen haar aan zitten. ‘Je zal mij niet kwijtraken, lieverd. Echt niet. Daar moet je je geen zorgen over maken. Hij krijgt niet de kans om mij iets aan te doen, echt niet. Je weet hoe snel ik mij bedreigd voel, ik zal hem nog eerder doden dan hij mij, maar dat gaat allebei niet gebeuren. Ik ga gewoon met hem praten. Hij zou wel ongelofelijk stom zijn als hij mij iets aandoet, want dat zou zijn dood betekenen. Iedereen zou hem dood willen hebben,’ zei hij. Hij hoopte tenminste dat zijn mensen wel zo veel om hem gaven. Hij streelde met zijn hand over haar arm heen en hij drukte zijn lippen in haar hals. ‘Dit is gewoon even een enorme tegenslag, waar we ook wel weer bovenop komen. We winnen White Castle terug en we zien dan wel wat we doen…’ mompelde hij zacht.

Floréna Lahero

Toen hij naar haar toe kwam schoten er een hoop gedachtes door haar hoofd heen. Toch bleef ze staan en haar blik bleef strak op hem gericht. "Floréna, ik kom uit het zuiden." Sprak ze op een nog steeds beheerste toon. Ze had ergens niet verwacht dat hij zo snel was. Misschien kwam het door de trage pas waarmee hij naar haar toe was gelopen. De hand om haar keel ontnam haar de adem. Met beide handen greep ze zijn pols vast en wat angstig keek ze van hem weg. Het was ook een ontzettend stom idee om zomaar hier binnen te lopen en haar grote mond zo tegen hem open te trekken. "Laat... me..." Siste ze hem toe met het laatste beetje lucht in haar longen.

Koning Reth Kingston

De mooie vrouw heette Floréna, een toepasselijke naam. Hij wist niet wat hij in haar zag, maar ze was het zeker waard om in leven te houden. Wanneer hij haar eenmaal bij haar keel had gegrepen, voelde hij hoe ze zijn pols greep en daarna al heel gauw van hem wegkeek, hij wist dat ze angstig was, hij wist dat hij angst zou zien in haar ogen. Haar tere handjes konden niet op tegen zijn grove handen. Hij moest haar waarschijnlijk loslaten, dat zou ze gezegd hebben, geloofde hij. Langzaam verslapte zijn greep een beetje, toch bleef hij haar wel vasthouden op die manier. Ze moest inzien dat ze bang voor hem moest zijn. “Jij moet een toontje lager gaan zingen, dame.” Klonk zijn barse stem. “Breng me de prinses!” Riep hij nu tegen de wachters. Ze schrokken op en botsten eerst tegen elkaar aan uit angst om vervolgens weg te rennen en haastig op zoek te gaan naar Chayenne. Reth was niet achterlijk. De prinses was van grote waarde voor de andere koning. Dat was zijn diamant die hij moest beschermen. Hij had geen zin in een doelloze oorlog, het andere kasteel kon hem geen moer schelen. Hij wilde alleen macht uitoefenen en tot nu toe was White Castle groot genoeg voor hem.


Ricardo Charmart

Hij zag Carmen nadenken, dit was het mooiste aan haar, als ze in haar rol als generaal dook, ze was dan zo ongelooflijk mooi dat het hem haast ontroerde. Carmen wilde dat Chayenne eerst weg moest komen, alleen Carmen moest blijven. Daar had hij ook al aan zitten denken. Het zou teveel opvallen, zij was de enige vrouwelijke generaal en als ze dan ook nog eens weg was, zou de koning het doorhebben. “Weet ik.” Fluisterde hij nu terug. “Zijn er geheimen doorgangen?” Vroeg hij haar. Plotseling werd er op de deur geklopt, Ricardo maakte zichzelf onzichtbaar en twee wachters stapten binnen. “Ah, daar ben je, prinses.” Zeiden ze opgelucht toen ze Chayenne zagen. Het meisje keek de twee mannen aan. “Kom, we moeten je mee nemen…” Het klonk spijtig. Ze wilden het niet. Ze wilden het meisje geen pijn doen. Natuurlijk niet, ze hadden haar en haar ouders altijd trouw gediend. Een van de mannen keek naar Carmen. “Sterkte met het verlies…” Klonk het zachtjes. De andere streek zacht door het haar van Chayenne heen. Daarna vertrokken ze langzaam weer de kamer uit.



Lolita Samira

Het maakte nu niet meer uit, hij reageerde er gewoon nogal heftig op, daar kon zij niets aan doen, het was niet haar schuld. Ze knikte een beetje, al was dit wel iets wat ze opnieuw in gedachten moest houden, dit kende ze nog niet, hij was nog nooit zo vreselijk eerlijk tegen haar geweest, misschien moest ze dit ook maar met Jay gaan bespreken. Hij zou voorzichtig doen, hij hoefde pas over een paar dagen weg als de koning het wilde tenminste. Hij ging op de bank zitten en ze werd naast hem getrokken. Ze voelde zijn hoofd tegen haar schouder aan en ze legde haar armen om hem heen om haar hoofd op de zijne te laten zakken. Ze moest zich geen zorgen maken over hem. Het zou allemaal niet gebeuren, ze wist inderdaad hoe Leroy was. Toch kon haar broer hem ook niet aan. Hij was binnen no-time onthoofd. Wat nu als Leroy toch hetzelfde lot stond te wachten? Juist omdat hij er zo makkelijk over dacht. “Ik hoop het, Leroy, ik hoop het…” Zei ze mompelend tegen hem. Ze sloot haar ogen door zijn zachte aanrakingen.

Carmen Samira

Ze wilde net antwoord geven op Ricardo, toen er op de deur geklopt werd en er wachters binnen kwamen. Chayenne moest mee. Het voelde verschrikkelijk dat ze niets kon doen om het meisje te beschermen nu. Toen de wachter iets tegen haar zei, glimlachte ze een beetje. Ze bedankte de man, maar ze hoopte vooral dat Chayenne verder leed bespaard werd. Zelf kon ze het allemaal wel hebben, ergere dingen dan dit waren er voor haar niet mogelijk. Iedereen was dood nu, eigenlijk maakte het toch niet zo veel uit. Ze wist dat Ricardo er nog wel was, dus ademde ze langzaam in. ‘Geheime doorgangen?’ herhaalde ze zijn vraag. ‘Die waren er ooit wel. Er zouden nog wel kaarten van moeten zijn. Ik weet alleen niet of die nog wel begaanbaar zijn en of het veilig is om daar doorheen te gaan. Ik wil geen risico’s met haar nemen…’ zei ze tegen hem.

Koning Leroy Fullbright

Hij wist dat Lolita nadacht over wat hij haar zojuist gezegd had, daardoor voelde hij zich nogal ongemakkelijk. ‘Waarom denk je er zo lang over na?’ vroeg hij zacht aan haar. ‘Vind je het vervelend dat ik er zo op reageer?’ maakte hij zijn vraag iets uitgebreider. Hij wist dat ze zich ook zorgen maakte om hem, ze was bang dat die man hem af zou maken. Eigenlijk zorgde dat er voor dat hij een deuk in zijn ego opliep. Dacht ze nou echt dat zo’n achterlijke nieuwe koning hem aan kon? Dat hij zomaar de kans kreeg om hem iets aan te doen? Dan moest ze wel denken dat hij een of andere slappeling was. Hij slikte even, hij wilde niet zo negatief denken, maar op dit moment ging het echt vanzelf. ‘Ik ga zo naar mijn werkkamer, ik moet die brief schrijven…’ mompelde hij, terwijl hij weer wat van haar afkwam. Hij wist wel waar het op uit zou lopen als hij zo bij haar zou blijven zitten. Er was maar één ding dat hem echt afleiding en ontspanning kon geven en dat wilde hij nu eigenlijk niet. Hij moest nog even gefocust blijven. ‘Neem anders een warm bad, ik ben met een paar minuten terug en dan ga ik niet meer bij je weg…’ stelde hij voor.

Ricardo Charmart

Met veel moeite zag hij het meisje gaan. Hij sloot zijn ogen even en kwam langzaam weer tevoorschijn. Hij ging op de grond zitten en luisterde naar Carmen met zijn ogen gesloten. Hij genoot van haar, ook al was de situatie zo vreselijk serieus. Hij genoot van haar mooie stem en de manier waarop ze dingen oploste. Ze wist niet of de geheime doorgangen nog begaanbaar en veilig waren. Hij knikte langzaam. “Dat kan ik wel uitzoeken, ik kom toch ongezien overal doorheen.” Zei hij zacht tegen haar. Wanneer hij wat hoorde, kwam hij overeind en keek hij uit het raam. “Carmen…” Klonk zijn stem ongerust. Er diende zich een klein leger aan bij de poort, het leger droeg dezelfde groene kleuren als hun nieuwe koning. Ze werden ook meteen naar binnen gehaald. “Hij is slimmer dan ik dacht…” Mompelde Ricardo, als deze mensen waren gekomen om hun in de gaten te houden en af te beulen, dan konden ze het verder wel vergeten…


Lolita Samira

Ze wilde het niet toegeven, omdat Leroy het niet leuk zou vinden als ze hier over nadacht. “Omdat Ricardo ook niets tegen deze man kon beginnen, Leroy, ik weet dat mijn broer goed kan vechten, maar hij kon ook niets tegen deze man beginnen. Hij was te snel.” Vertelde ze aan hem. “Ik maak me gewoon zorgen…” Fluisterde ze terug. “Ik denk dat deze man meer ervaring heeft dan wij allebei denken, hoe kon hij anders helemaal alleen een kasteel infiltreren en de koning én koningin van kant maken?” Klonk haar bezorgde stem verder nog. Leroy ging zo naar zijn werkkamer om de brief te schrijven en ze knikte even. “Prima.” Knikte ze hem toe. Dan zou ze hem met rust laten. Hij gaf aan dat ze een warm bad kon nemen, dan was hij zo terug en ging hij niet meer weg. “Dat vind ik een goed idee. Ze stond langzaam op. Van hun idee wat ze deze dag zouden doen, was niets waargemaakt, ze waren niet naar het dorp geweest, ze hadden geen gezellige dag gehad…

Koning Leroy Fullbright

Lolita legde uit wat ze bedacht, waardoor hij zich nog woedender begon te voelen. Ze had geen vertrouwen in hem. Doordat die man Ricardo afgemaakt had, dacht ze dat hem hetzelfde zou gebeuren. ‘Ik ben Ricardo niet, Lolita. Kon hij beter vechten dan ik kan?’ vroeg hij snauwend. Hij probeerde zich heel erg in te houden, maar hij voelde zich hier niet goed door. ‘Sorry, ik ben echt heel erg gespannen, dat moet ik niet afreageren op jou, het spijt mij..’ zei hij zacht. Hij draaide zich om en hij liep weg. Het was beter als hij even alleen was en hij die brief schreef, dan was dat alvast gebeurd. Hij wilde er zo snel mogelijk van af zijn. Hij begreep echt wel dat Lolita zich zorgen maakte, maar hij vond het niet nodig. Hij liep door de gang naar zijn werkkamer toen er een vrouw langs hem liep. Het was een mooie vrouw, daardoor bleef hij naar haar kijken. Ze had een ietwat opvallende jurk aan, hij kon vrij veel van haar borsten zien. Hij kon het niet laten, hij draaide zich om, meteen ving ze zijn blik. Ze kwam hem niet bekend voor, maar er liepen hier wel vaker zulk soort vrouwen rond en het interesseerde hem eigenlijk niet zo veel, deze vrouw was alleen een stuk chiquer dan de gemiddelde hoer. Hij ging zijn werkkamer binnen en hij begon met het schrijven van de brief. Eigenlijk hield hij het heel kort en zakelijk, dat hij de man zo snel mogelijk wilde spreken, gewoon om meer duidelijkheid te krijgen. Hij verstuurde de brief, precies op dat moment hoorde hij geklop op zijn deur. ‘Binnen,’ zei hij, nog voor hij het woord helemaal uitgesproken had kwam de vrouw die net nog langs hem liep naar binnen. Zijn blik ging over haar heen, het was echt een charmante vrouw. Goed verzorgd, goed gekleed, goed lichaam. ‘Ken ik u?’ vroeg hij haar, afstandelijk. Hij wist heel goed dat hij afstand moest houden, hij had Lolita en hij wilde het niet verpesten. ‘Doet u maar rustig hoor, hoogheid, ik ben een oude vriendin van Lolita…’ sprak de vrouw, waardoor Leroy direct ontspande. Ze had dus geen rare bedoelingen. ‘Gaat u maar even zitten, ik zal wat te drinken voor ons inschenken,’ sprak ze vriendelijk, hij ging gewillig zitten. Op dit moment was hij niet in staat om ook maar ergens over na te denken. Ze schonk een glas sterke drank voor hem in, wat hij direct helemaal opdronk.

Carmen Samira

‘Oké, dat is fijn, ik hoop dat het gaat lukken. Het welzijn van Chayenne is geloof ik het enige wat er voor mij nog toe doet…’ zei ze tegen hem. Ricardo bewoog naar het raam, daardoor deed ze hetzelfde. Toen ze zag wat er was, schudde ze haar hoofd. ‘Ik ben benieuwd wat hij allemaal van plan is. Wie hij is en waar hij vandaan komt en waarom hij juist hier naar toe is gekomen. Maar ik geloof niet dat ik er achter ga komen. Ik vraag mij sowieso af wat hij nou eigenlijk met iedereen wil hier…’ sprak ze hardop haar gedachten uit. Ze vroeg zich ook af wat hij met haar wilde, maar dat was iets waar ze liever niet over nadacht. Hij moest zich realiseren dat ze nooit mee zou gaan werken. Niet als generaal en ook niet bij wat voor andere rare dingen hij zou verzinnen.

Koning Reth Kingston

Zijn mannen waren eindelijk gearriveerd, het had veel te lang geduurd. Ze kwamen bij hem en hij bleef de vrouw in de gaten houden. Er werd hem gevraagd wat hun taken waren. “Iedere generaal moet in de gaten worden gehouden en er moet ervoor gezorgd worden dat de ridders goed en fanatiek trainen, geen uitzonderingen! Jullie gaan op patrouille en controleren iedereen. Ik wil dat alle post wordt onderschept en eerst via mij gaat. En van een paar van jullie verwacht ik dat jullie ogen overal zitten in het kasteel.” Vertelde hij openbaar zodat het personeel wist dat ze in de gaten werd gehouden. “Straffen doen we met de harde hand!” Riep hij nu tot zijn mannen die een soort strijdkreet lieten horen. Het waren allemaal flinke kerels, behoorlijk gebruind en met een strijdlustige blik in hun ogen. Ze gingen allemaal hun eigen weg en eentje bleef er staan. Het was zijn rechterhand. “Voor jou heb ik een speciaal klusje.”Lachte Reth nu. Chayenne werd net bij hem gebracht. “Mijn diamantje moet veilig en ongehavend blijven.” Hij legde zijn hand op de schouder van Chayenne en die werd meteen weer door haar afgeschud. Ze keek fel naar hem omhoog. “Ik wil geen krasje zien, anders is ze het niet meer waard.” Gromde Reth nog. De man mopperde dat hij babysit moest spelen en dat het niets voor hem was. Toch wist hij ook wel dat alle zaken met hem werden besproken, dus echt vervelend vond hij dit makkelijke klusje niet. Hij keerde zich weer tot de mooie vrouw, hij had haar tussendoor dan wel losgelaten, hij hield haar nog steeds in de gaten.


Ricardo Charmart

“Ik hoop het ook, Chayenne verdient een goed leven.” Ze zei ook nog dat het welzijn van Chayenne het enige was wat er nog toe deed voor Carmen en hij keek haar met een zachte zucht aan. “Liefje, het spijt me toch zo erg… “ Hij vond het nog steeds afschuwelijk dat hij niet meer echt bij haar was. Dat hij niet meer voor haar kon zorgen. Hij zag het als zijn eigen schuld. Hij had weer eens zijn mond niet kunnen houden. Carmen was benieuwd wat de koning van plan was en Ricardo zuchtte zacht. “Ik denk dat we dat heel erg snel gaan zien…” De deur werd vanuit het niets opengetrapt en Ricardo verdween op het nippertje. “Controle.” Was het enige wat de brede man zei. Hij liep ruwweg door de kamer van Carmen heen en doorzocht alles. Misschien was ze wel bezig met snode plannetjes.


Lolita Samira

Ze maakte haar lange rode haar los, licht golvend hing het over haar schouder. Naakt stond ze voor de spiegel terwijl het bad werd bijgevuld. Ze bekeek zichzelf even, haar volle lichaam bleef vol en mooi. Ze had nog niet echt ouderdomsverschijnselen. Een hand gleed over haar buik heen en ze glimlachte lichtjes, hoe prachtig zou het zijn als daar een kindje van Leroy ingroeide? Met een zachte zucht stapte ze in het heerlijk geurende bad en sloot ze haar ogen, haar hoofd hing achterover en ze ontspande helemaal.

Carmen Samira

‘Het is niet jouw schuld. Bovendien ben je er nog, ik hoef je nog niet echt te missen…’ zei ze zacht tegen hem. Toen de deur opengetrapt werd zuchtte ze zacht. Controle. Natuurlijk. ‘Ga je gang…’ mompelde ze. Haar spullen werden overhoop gehaald, maar ze had hier niets raars, de man mocht doen wat hij wilde. Bovendien was ze er toch niet echt bang voor als er iets boven water zou komen, wat was nou het ergste dat er kon gebeuren? Dat ze afgemaakt zou worden. Zo erg was dat niet eens meer, ze had helemaal niets te vrezen voor de nieuwe koning en dat zou hij weten ook. Hij wilde haar laten leven, maar daar zou hij misschien nog wel spijt van gaan krijgen.

Koning Leroy Fullbright

Zijn glas werd direct bijgevuld, de vrouw keek hem glimlachend aan. ‘U kunt wel wat ontspannen gebruiken, of niet soms?’ vroeg ze aan hem, hij zuchtte alleen maar en hij dronk van zijn drinken. ‘Wat doet u hier?’ vroeg hij, ietwat kortaf. ‘Ik dacht, ik maak eens een praatje, gewoon om u wat te leren kennen….’ Verklaarde ze. ‘Wat was uw naam ook alweer?’ vroeg Leroy aan haar, omdat hij geen idee had wie ze eigenlijk was. ‘Mijn naam is Syeila, mijn koning.’ Zei ze tegen hem, waardoor hij alleen maar knikte. Het maakte ook niet uit wat haar naam was.  Weer werd zijn glas bijgevuld, hij begon zich aardig draaierig te voelen en dat terwijl hij zat. ‘Het is wel genoeg zo…’ mompelde hij, omdat ze zijn glas weer bijschonk zodra het ding bijna leeg was. ‘Ach, wat maakt het toch uit?’ vroeg ze aan hem. Ze zette de fles op zijn bureau en ze kwam naar hem toe. Zijn blik ging over haar heen, ze was echt vreselijk lekker. ‘Bevalt het?’ vroeg ze, natuurlijk had ze door dat hij naar haar staarde. ‘Waar kende u Lolita ook alweer van?’ vroeg hij, al kon hij amper uit zijn woorden komen. ‘Wat doet dat er nou toe?’ vroeg de vrouw hem, meteen daarna gleed ze met haar vingers over zijn lippen heen. ‘Stil nou maar, we hoeven helemaal niet te praten. Daar hou je toch niet van?’ vroeg ze, waardoor hij alleen maar wat mompelde. ‘Drink uw glas nou maar gewoon leeg, dan voelt u zich vast beter…’ zei de vrouw. Hij aarzelde niet eens meer, hoe kon hij dit weigeren? Het ging gewoon niet, hij snakte hier naar en het was zo ontzettend moeilijk om te stoppen, zeker als iemand dit deed. Dat ging gewoon niet. Hij gooide de drank achterover, daarna leunde hij achterover in de stoel, hij was aardig van de wereld. ‘Ik zal u laten ontspannen…’ zei de vrouw, maar hij hoorde eigenlijk amper wat ze zei. Haar handen gingen over zijn lichaam heen, langzaam, uitdagend, hij deed zelf eigenlijk niets. ‘Ik weet wel iets leuks…’ zei de vrouw, voor hij het wist werden zijn armen achter zijn rug aan de stoel gebonden, waardoor hij geen kant meer op kon. Hij was te dronken om ook maar in paniek te raken. Ze maakte zijn overhemd los, daarna volgde zijn broek, haar handen gingen over zijn borstkas heen. Opeens veranderde er iets. Haar blik, haar houding, zelfs in deze toestand kon hij het merken. ‘U ziet er echt niet uit… wat een verschrikkelijke littekens… echt walgelijk…’ zei ze, waardoor hij slikte. Zijn hartslag schoot omhoog. ‘Echt een walgelijk lichaam… Hopelijk maakt dit het iets goed,’ zei ze, het volgende moment voelde hij haar nagels in zijn kruis. Hij kreunde diep, hij wist niet of hij deze vrouw het liefste weg wil hebben of dat ze door moest gaan. ‘Hou op…’ zei hij uiteindelijk toch, al was hij amper te verstaan. ‘Ik hou op, hoogheid. Dit wil ik een andere keer. Je houdt van dit spel, toch? Daarom ben je zo gek op Lolita. Je houdt van het uitdagen, van de spanning, de spanning van het vreemdgaan, van een affaire… bij mij krijg je het. Of je het nu wilt of niet. Maar je zal mij betalen…’ zei ze tegen hem. ‘Ik betaal je helemaal niets, rot op…’ gromde hij moeizaam. ‘Oh, zeker wel. Of wil je dat ik je zo laat zitten tot je lieve vriendinnetje binnenkomt? Ik ken haar, ik weet dat ze dit niet zo leuk zal vinden… je bent stomdronken en je zit halfnaakt op je stoel…’ zei de vrouw. Hij realiseerde zich dat ze wel eens gelijk kon hebben. ‘Maak mij los…’ siste hij. ‘Ja, ja… wat ben je een bazig type zeg. Ze pakte een zakje met goudstukken van zijn bureau. ‘Maar dit neem ik mee…’ zei ze. ‘Je zegt niets tegen haar, je accepteert alles wat ik met je doe, anders zal ik namelijk iedereen laten weten wie jij echt bent, hoogheid…’ siste ze tegen hem. ‘Maak mij los en rot op…’ was het enige wat hij zei. Ze deed wat hij wilde, ze maakte hem los, maar daarna werd hij opeens vol op zijn mond gezoend. Haar handen gingen over zijn lichaam heen. Wat wilde ze nou? Hij snapte het niet. Opeens voelde hij haar warme hand in zijn broek glijden, waardoor hij diep kreunde. Hij probeerde haar wel van zich af te duwen, hij kon het niet, hij wilde alleen Lolita, maar dit was vreselijk opwindend. Uiteindelijk gaf hij toe, hij kon dit nou eenmaal niet negeren. Zijn handen gingen over haar lichaam heen, direct werd hij terug in de stoel geduwd. ‘Jammer joh, dit is dus het spel…’ zei de vrouw, meteen verdween ze en bleef hij compleet in de war achter.

Ricardo Charmart

De man verdween wanneer hij niets had kunnen vinden, hij had de kamer van Carmen behoorlijk overhoop gehaald. Ricardo kwam langzaam weer tevoorschijn. “Dit gaat dus vaker gebeuren.” Dit keer fluisterde hij heel erg zacht, wie weet of ze aan de andere kant van de deur stonden? Hij kwam dichtbij Carmen staan, hij kon haar lichaamswarmte voelen, maar wanneer hij een hand naar haar uitstak, greep hij dwars door haar heen. Hij zuchtte. “Ik wil je gewoon vasthouden.” Mompelde hij.



Lolita Samira

Na een tijdje had ze er wel genoeg van, ze droogde zich af en verzorgde haar lichaam goed met heerlijk ruikende oliën. Haar haren liet ze los hangen en ze kroop het bed van Leroy in. Ze was heel erg moe, maar toch wilde ze graag op hem wachten tot hij terug kwam. Ze pakte een van zijn boeken en begon erin te lezen. Het was zware kost, maar ze vond het behoorlijk interessant. Wanneer de terugkomst van Leroy wel erg lang duurde, was ze in slaap gevallen, ze zat rechtop in het bed en het boek lag op haar schoot. Alle kaarsen brandden nog en Lolita ademde kalm in en uit. Ze maakte zich geen zorgen, Leroy was aardig kalm geweest, hij wilde waarschijnlijk nog even werken om zijn gedachten te verzetten. Al brak hij dan wel zijn belofte aan haar, ach, ze maakte zich er maar niet druk om.

Carmen Samira

Het zou aardig wat werk kosten om dit alles op te ruimen, maar wat maakte het ook uit, ze had verder toch niets meer te doen. Ricardo zei dat het nog vaker zou gebeuren, ze haalde haar schouders op. ‘Je weet dat ik niets van waarde heb. Ze zouden alles zo mee mogen nemen…’ mompelde ze. Of ze het overhoop haalden of niet, het maakte toch niets uit. Ricardo kwam dichterbij, hij wilde haar aanraken, maar dat ging niet. ‘De belangrijkste gevoelens en herinneringen zitten in je hoofd, Ricardo. Een aanraking is iets betekenisloos, het heeft betekenis door het gevoel wat we er bij hebben. Maar dat zit in ons hoofd. Dat heb je nog steeds. De belangrijkste dingen heb je nog steeds en ik ook en dat zullen we altijd houden. Er komt vanzelf een moment dat ik weer bij je ben….’ Fluisterde ze zacht.

Koning Leroy Fullbright

Hij wist niet wat hem zojuist overkomen was. Hij kon het allemaal niet bevatten. Hij had niet gewild dat dit gebeurd was en hij had het gevoel dat hij dieper in de problemen zat dan nu tot hem doordrong. Hij was echt verschrikkelijk dronken en hij kon niet nadenken over wat de vrouw gedaan had. Ze had hem gewoon vastgebonden. Ze vond hem lelijk en afgrijselijk. Het was duidelijk dat het om het geld ging. Hij had haar eerder weg moeten sturen. Tranen liepen over zijn gezicht heen, hoe kon hij dit ooit verborgen houden voor Lolita? Hij ademde trillend in, het moest maar. Er was nog niets gebeurd, hij hoefde dus ook niet zo veel achter te houden. Misschien liet ze hem wel gewoon met rust, misschien zag hij die vrouw wel nooit meer terug. Hij wist moeizaam overeind te komen, het leek een eeuwigheid te duren voor hij eindelijk in de slaapkamer was, maar zachtjes doen zat er niet in. Hij leek alles om te gooien wat mogelijk was voor hij ook maar bij het bed was. Hij wankelde op zijn benen en hij kon amper fatsoenlijk recht zitten om zijn kleding uit te trekken. Hij draaide zich om, zijn blik ging over Lolita heen. Ze sliep, maar ze was prachtig. Hij slikte even, was dit wat de vrouw wilde? Dat hij zich zo slecht voelde, maar dat hij tegelijk gek werd van verlangen? Dat was namelijk wel wat ze bereikte. Hij kroop naar Lolita toe, zijn handen gingen over haar lichaam heen en hij trok haar tegen zich aan. Ze rook heerlijk.

Lolita Samira

Ze sliep al lichter door het lawaai, maar ze werd nog niet helemaal achter, pas toen er handen over haar lichaam gingen en toen ze weggetrokken werd, schoot ze geschrokken overeind, het boek donderde op de grond en ze keek met grote ogen naar Leroy. Ze kalmeerde toen ze zag dat hij het was en ze ging goed liggen. Haar hoofd legde ze tegen zijn borst aan, toch ging ze haast over haar nek door de gigantische sterke lucht van alcohol. Ze was alleen zo moe dat ze gewoon wilde slapen in plaats van hem de les lezen. Ze zuchtte zacht. “Welterusten, Leroy.” Fluisterde ze hem toe en ze sloot haar ogen weer om opnieuw in slaap te doezelen.

Koning Leroy Fullbright

Lolita werd wakker, maar kroop alleen maar tegen hem aan en wenste hem welterusten. Dat was niet echt wat hij op dit moment wilde. ‘Lolita…’ zei hij dus ook zacht, moeizaam en half kreunend. Als ze nu ging slapen, zou hij echt helemaal gek worden. Hij wist dat hij haar dolgraag trouw wilde blijven, dat was waar hij zo zijn best voor deed, maar op dit moment leek het onmogelijk te zijn. Hij begreep niet waarom dat mens hem dit aandeed. Was het echt omdat ze zijn geld wilde? Hij snapte het niet, maar hij kon het niet met Lolita bespreken, straks dacht ze dat hij nu al vreemd ging, terwijl hij dat juist niet wilde. ‘Wil je alsjeblieft wakker blijven? Ik heb dit echt nodig nu…’ zei hij, het was lastiger om een hele zin te zeggen. Hij gleed weer met zijn handen over haar lichaam heen en hij zoende haar, vrij ruw en onvoorzichtig.

Floréna Lahero

Net op tijd liet hij haar wat losser. Na een aantal keer diep ademhalen trok er weer wat kleur naar haar gezicht toe. Vol afschuw keek ze hem even aan maar zijn reactie had haar toch wel laten schrikken. Floréna was een vrouw die vaak groter overkwam dan dat ze daadwerkelijk was en dat werd ook nu weer duidelijk. Binnenmonds liet ze toch zacht wat woorden vallen die niet verstaanbaar konden zijn voor de koning. Chayenne werd gehaald en vanaf het moment dat het meisje binnenkwam bleef haar blik strak op haar gericht. Chayenne zou haar niet herkennen, maar als ze nog iets voor haar overleden broer wilde betekenen was dat wel het hier weghalen van Chayenne. Elk moment dat ze hier langer zou zitten, was slecht voor haar. Ze luisterde aandachtig naar de woorden van de koning tegen één van zijn wachters. Misschien had ze dan toch nog wat te winnen. Nadat hij was uitgepraat liep ze opnieuw naar hem toe, maar dit keer maakte ze wel een lichte buiging voor hem. Ze walgde van het idee maar opnieuw wist ze dat aardig te verbergen. Langzaam stond ze weer op. "Laat me alstublieft de lichamen van Stephen en Felicia meenemen. Wat u plannen ook zijn, zij verdienen het niet om daar aan de poort te blijven hangen." Sprak ze op een toch wel licht neerbuigende toon. Even streelde ze met haar vingertoppen langs zijn wang. En voor even had ze dan ook de neiging om hem bij zijn keel vast te grijpen. Ze wist heel goed dat het niet zou helpen. Ze was er lang niet sterk genoeg voor. "Alstublieft, ik zal daarna niet meer terugkomen. Maar u moet begrijpen dat ik toch iets voor hun wil kunnen betekenen." Sprak ze op een wat zachtere toon.

Lolita Samira

Hij zei haar naam en ze kwam langzaam van hem af om hem aan te kijken. Ze moest wakker blijven want hij had dit nodig. “Ik heb verdomme de hele avond op je gewacht en jij hebt jezelf alleen maar dronken gevoerd. Ik ben vreselijk moe, ik kan je niet geven wat je wil, dan gaat het fout.” Zei ze, ze was slaperig, maar toch klonken haar woorden aardig fel. Zijn handen gleden over haar lichaam en hij zoende haar. Na de zoen schoof ze nog verder van hem af, ze wilde dit nu gewoon niet, ze was veel te moe.


Koning Reth Kingston

Chayenne’s blik was op de vrouw gericht en hij zag hoe de twee elkaar een lange tijd aankeken. Toch liet hij Chayenne weghalen. “Neem haar mee naar haar nieuwe kamer en bewaak haar.” Vertelde hij zijn rechterhand die vervolgens met het protesterende meisje vertrok. Hij legde zijn handen op zijn rug en keek weer nieuwsgierig naar Floréna. Ze boog dit keer voor hem en hij streek even langs zijn kin, ze leerde verrassend snel. Ze wilde de lichamen van Stephen en Felicia meenemen. “Ze blijven hier hangen, ik weet dat er genoeg magiërs en heksen in de buurt zijn om ze misschien wel weer tot leven te wekken, zolang ze een strop om hun nek hebben, kan dat niet gebeuren.” Vertelde hij haar met een barse stem. Ze streek met haar vingers langs zijn wang, het verraste hem lichtelijk. Ze zou daarna niet meer terugkomen. Hij trok haar nu naar zich toe, zodat zijn hoofd zich heel erg vlakbij de hare bevond. Hij keek haar diep in haar ogen aan. “Wie zegt dat ik je niet hier wil houden?” Zijn stem klonk dreigend en daarna pakte hij haar gezicht beet om haar te zoenen. Ze lokte het zelf uit vond hij.

Koning Leroy Fullbright

Lolita werd boos. Hoe kon het ook anders? Hij snoof even, daarna kwam hij overeind. Hij kon niet bij haar liggen zo. Hij liet zich op de bank zakken en hij staarde naar het plafond. 'Slaap maar dan...' Gromde hij. 'Ik had ook wel eerder willen komen, maar dat ging even niet....' Voegde hij er sissend aan toe. 'En je hoeft niet te vloeken, want ik heb niets gedaan! Helemaal niets, voor jou! Ik wil alleen maar jou...' Gromde hij, helemaal woedend. Hij was veel te dronken om ergers over na te denken. Hij sloot zijn ogen, maar hij wist dat hij een vreselijke nacht zou gaan hebben, morgen ochtend zou nog wel verschrikkelijker worden. Maar dat zag hij dan wel weer. Waarschijnlijk zou hij dit morgen wel te horen krijgen. 

Lolita Samira

“Waarom ging dat even niet? Moest je fles soms leeg?” Vroeg ze hem sissent terug, natuurlijk waren dat de dingen waar ze het eerste aan dacht, Leroy had teveel gedronken, wat was daar voor een andere reden voor? Ze kon echt niet raden dat dit door een of andere vrouw kwam. Wat daarna volgde, snapte ze totaal niet. Hij was vast in de war doordat hij dronken was. Dan zag hij wel vaker rare dingen. Hij ging op de bank liggen en zij trok de dekens over haar lichaam heen en probeerde opnieuw in slaap te komen.

Koning Leroy Fullbright

Door wat ze zei, schoot hij weer overeind. 'Nu moet je ophouden!' Schreeuwde hij woedend. Hij had het gevoel dat hij in staat was om de hele kamer te verbouwen, zo woest was hij. Dat Lolita wilde slapen, hielp daar helemaal niet aan mee. 'Laat maar zitten. Hou je kop dicht en ga slapen...' Siste hij. Als ze zo doorging kon hij al helemaal nooit slapen, dan maakte ze het alleen maar erger. Hij ging weer liggen en hij kneep zijn ogen dicht. Hij wilde morgen wakker worden en hopen dat dit gewoon een hele rare droom was, ondanks dat hij wist dat alles echt gebeurde. Hij herhaalde in zijn hoofd wat de vrouw allemaal gezegd had. Hij hoopte heel erg dat hij haar nooit meer zou zien. 

Floréna Lahero

Het was ontzettend moeilijk om de reactie van de man voor haar te kunnen peilen. Ergens vond ze hem een verschrikkelijk mens en toch leek hij ergens diep van binnen ook wel redelijk te kunnen zijn. Ze luisterde naar ze woorden en ze kreeg het idee dat dit een discussie zou worden die ze niet kon winnen. Toen hij haar naar hem toe trok voelde ze de spieren in haar lijf aanspannen. Opnieuw wist ze dat hij veel sterker was als haar en dat hij het op het moment inderdaad voor het zeggen had. Zijn woorden bevielen haar totaal niet en ergens vernederde het haar. Ze was gewend om vrijheid te leven en zijn woorden maakte haar dan ook bang. Toen ze zijn dwingende lippen op die van haar voelde wilde ze direct haar hoofd weg draaien. Maar zijn hand hield dat tegen. Ze vond het absoluut niet fijn en met twee handen duwde ze hem wat van haarzelf af. "Met welke intentie denk jedat ik hier ben gekomen? Niet om je... Vuile..." Verder staakte ze haar zin. Haar toon was bot en vol verafschuwing. Ze kreeg nu pas een beetje een idee van waar ze zichzelf in had geholpen. "Laat me ze gewoon meenemen, ik heb geen connecties met magiërs of wat dan ook. We weten allebei hoe gevaarlijk dat soort praktijken zijn, maar ze verdienen een eervolle begravenis. U kunt hun lichamen ook niet eeuwig daar laten hangen, het zou allerlei ziektes kunnen veroorzaken. Inclusief onder uw eigen mannen." Sprak ze tegen hem. Haar handen die nog steeds op zijn schouders lagen haalde ze in een reflex weg. Dat er toch wel lichte angst in haar ogen te zien was kon ze niet ontkennen.

Lolita Samira

Ze voelde toch de neiging om nog even door te gaan, hij had haar avond namelijk flink verpest door zijn gedoe. Waar kwam dit nu ineens allemaal vandaan? Ze moest het laten zitten, haar kop houden en slapen. Ze slikte even, Leroy had haar nog nooit zo gecommandeerd. “Welterusten.” Klonk haar stem heel erg zacht. Waarschijnlijk kon hij haar niet eens verstaan op deze manier. Ze sloot haar ogen en kropte zich op tot een klein balletje met de dekens helemaal over haar heen geslagen.


Koning Reth Kingston

Ze spande aan, maar dat betekende helemaal niets voor hem. Hij was veel sterker. Ze wilde haar hoofd wegdraaien maar hij belemmerde dat zonder ook maar al te veel kracht te zetten. Jammer genoeg duwde ze hem van haar af. Hij ging nog heel even door en liet haar daarna los. Zijn ogen glinsterden gevaarlijk. Ze begon vol afschuw tegen hem te praten en hij trok één van zijn wenkbrauwen op. Haar handen lagen nog steeds op de plek waarop ze hem wilde wegduwen, ze wilde zo een afstand tussen hen creëren, maar dat leek niet te werken. Hij bleef dichtbij haar staan, toch raakte hij haar niet aan. “Je hebt al vertelt dat je het Koninklijke echtpaar wilt begraven.” Zei hij kort tegen haar. “Ik was eigenlijk van plan om ze eerdaags in de gracht te laten vallen, maar dat vind jij vast niet eervol genoeg.” Hij lachte even om zichzelf. Hij leek haast aan haar toe te geven. “Nee, je krijgt ze niet mee.” Hij bleef bij zijn standpunt, hij wilde het niet hebben en deze vrouw zou dan uit zijn greep ontsnappen, dat wilde hij totaal niet. Ineens trok ze haar handen van zijn schouders af. “Je mocht ze best laten liggen.” Gromde hij haar donker toe. Hij pakte haar handen beet en bestudeerde ze. “Niet getrouwd?” Vroeg hij nu met een lachje.

Koning Leroy Fullbright

Hij hoorde Lolita heel zacht iets zeggen, maar hij zei zelf niets meer. Het duurde uren voor hij in slaap viel en hij was heel vroeg weer wakker. Hij had hoofdpijn en hij was heel erg gespannen. Alles wat er gisterenavond gebeurd was, was nog lang niet weg uit zijn gedachten. Hij trok andere kleding aan en hij zorgde ervoor dat hij er weer wat beter uit zag. Hij voelde zich misselijk en warrig, hij wist niet precies wat hij moest doen, wat hij wilde doen. Hij zou Lolita niets zeggen over wat er gebeurd was. Hij zou zeggen dat hij gewoon veel te veel gedronken had. Hij wilde eigenlijk niet met Lolita praten, maar hij wilde niet doen alsof er niets gebeurd was, hij wilde wel zijn excuses aanbieden en hij had de hoop dat ze nu wel wat wilde doen, anders kon hij beter niet eens de kamer uitgaan vandaag. 

Lolita Samira

Ze werd laat in de ochtend wakker. Langzaam kwam ze iets overeind en keek ze naar Leroy die zich wat aan het opfrissen was. Ze zuchtte zacht en wist eigenlijk niet wat ze tegen hem moest zeggen. Ze schraapte haar keel. “Goedemorgen.” Mompelde ze hem toe. De kamer voelde raar aan, ze wist niet wat het was, maar het had zeker met Leroy’s gedrag te maken van de dag ervoor. Hij gedroeg zich raar, anders dan anders. Ze groeide net ontzettend naar elkaar toe en nu was dat in een keer weer weg. Ze baalde ervan en hoopte dat hij zijn gedrag kon verklaren. Ze bleef in bed zitten en wachtte af.

Koning Leroy Fullbright

Lolita werd wakker, hij keek haar aan. Ze wilde duidelijk een verklaring, die had hij wel, maar hij kon het niet zeggen. Ze zou verkeerde dingen denken. 'Het spijt mij heel erg... Ik weet dat ik mij achterlijk gedragen heb, dat was niet mijn bedoeling. Ik had niet zo veel moeten drinken, maar door alles wat er gebeurd is wist ik niet goed wat ik deed. Het spijt mij echt...' Zei hij vol overtuiging. Het speet hem ook echt, alleen kwam zijn gedrag niet zomaar ergens vandaan. Hij liep naar het bed toe en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Kan ik het goed maken?' Vroeg hij zacht. Hij keek haar doordringend aan. Hij had heel erg veel moeite met haar lichaam tegen zich aan, maar hij wilde het niet laten merken. Hij moest wat subtieler aangeven wat hij wilde, maar dat kwam zo wel.