Medieval Times

Koning Leroy Fullbright

Lolita nam Chayenne mee, ze leek te vinden dat hij het wel goed deed. Hij bleef achter met Jay, de jongen was duidelijk echt heel erg boos. 'Snap je dan niet dat je haar juist moet helpen? Je maakt haar verdriet veel erger!' Schreeuwde zijn zoon. Leroy reageerde niet, dit maakte hem boos en verdrietig, hij wist dat hij zich echt niet moest laten gaan, maar dat was moeilijk voor hem. 'Maar wat weet jij er ook van? Je bent ziek. Je hebt geen vrienden en anders zou je niet om ze geven. Jij wil alleen maar mensen pijn doen!' Schreeuwde Jay. Meteen verdween hij, hij liet Leroy woedend achter. Binnen een paar seconde had hij zijn hele kamer overhoop gehaald, hij moest zich ergens op afreageren. Hij schonk een glas drank voor zichzelf in, die hij meteen achterover gooide. Hij schonk zijn glas opnieuw in en hij liet zich op de bank zakken. Dit maakte hem echt heel erg verdrietig. De opmerkingen van Jay deden hem intens pijn. 

Lolita Samira

Ze stond voor de kamer en hoorde de woedende woorden van Jay. Ze slikte zacht. Wanneer hij langs haar stormde, pakte ze hem stevig bij zijn arm beet. “Jay…” Mompelde ze zachtjes tegen de jongen. Ze was wat verdrietig doordat hij zo tegen zijn vader tekeer was gegaan. “Het verdriet van Chayenne wordt niet erger. Hij wil haar alleen laten inzien dat ze stomme dingen heeft gedaan en dat werkt wel op deze manier. Ik vind niet dat je de ziekte van je vader mag gebruiken als je boos bent. Hij heeft het toch ook weer goed gemaakt met mij? Hij heeft ervoor gezorgd dat ik weer bij hem wil zijn. Waag het niet om naar Chayenne te gaan, Jay.” Zei ze op kalme maar wel op strenge toon tegen de jongen. Ze liet zijn arm daarna los en stapte voorzichtig de kamer van Leroy binnen zonder op ook maar een antwoord van de jongen te wachten. Ze had dit al verwacht. Ze haalde trillend even adem en liep naar Leroy toe. Ze sloeg haar armen om hem heen. “Je hebt dit heel erg goed opgelost, ik ben ongelooflijk trots op je.” Fluisterde ze tegen hem.

Koning Leroy Fullbright

Opeens kwam Lolita binnen, ze sloeg haar armen om zijn trillende lichaam heen. 'Het voelt niet alsof ik dit goed gedaan heb...' Zei hij zacht. 'Hoe kan hij zoiets zeggen? Dat is waarom ik niet wil dat hij iets weet.... Hij doet mij zo veel pijn, eigenlijk is het nog terecht ook. Dat is het ergste...' Zei hij zacht. Er lag een verwarde blik in de ogen van Leroy. Hij had het hier echt moeilijk mee. 'Ik wil dit ook allemaal niet... Ik heb ook medelijden met Chayenne, maar samenwerken is het beste dat ik nu kan doen....' Zei hij zacht. Hij vertrouwde Reth nog lang niet, maar hij wilde er wel echt zijn best voor doen. Hij nam een paar slokken van zijn drank en hij zuchtte zacht. 'Ik voel mij weer net zo ellendig als eerst...' Fluisterde hij. 'Ik wil jou geen pijn doen, ik wil Jay geen pijn doen en Chayenne ook niet...' Mompelde hij. 

Lolita Samira

Ze streek zacht over zijn rug en hield hem heel erg dicht tegen haar aan. “Nee, het was totaal niet terecht. Echt niet. Je hebt mij er toch ook weer bovenop geholpen? Je bent een lieve en zorgzame man. Maar je bent gewoon ziek, daar kan je helemaal niets aan doen. Ik hou van je Leroy en ik zal je altijd steunen.” Fluisterde ze hem toe. Ze keek hem heel even in zijn ogen aan, hij keek verward. Ze slikte even, dit vond ze echt moeilijk, moeilijk dat hij zoveel pijn had. “Het is zielig dat ze haar ouders op zo’n brute manier heeft verloren, maar dat is nog geen reden om dit te doen. Leroy, als ze echt ontspoort is en alleen maar van dit soort gevaarlijke en morbide ideeën heeft, dan heeft ze niet eens het recht om het land te besturen, dan is het te gevaarlijk.” Gaf ze aan. Ze hield hem dichter tegen zich aan. “Jay doet zichzelf pijn door zijn bedenkingen.” Mompelde ze. “Mij heb je er weer bovenop geholpen en je gaat Chayenne er ook weer bovenop helpen, dat kan jij.”

Koning Leroy Fullbright

Ze zorgde ervoor dat hij zich minder slecht voelde, maar toch kon ze hem niet helemaal opvrolijken, daarvoor had dit te veel invloed op hem. Hij was echt heel erg verdrietig. 'Je bent hartstikke lief...' Zei hij zacht. Hij was ook echt heel blij met haar steun. Hij voelde zijn lichaam dicht tegen hem aan, hij legde zijn hoofd tegen haar aan. 'Ik wil dit gewoon ook allemaal niet. Elke keer als het goed lijkt te gaan, gaat alles weer slecht. Ik laat Chayenne ook echt niet regeren, zeker nog een flink aantal jaren niet. Ze denkt natuurlijk dat ze het kan, maar dit laat zien dat ze vreselijk in de war is... Wat ik wel begrijp, maar het is heel gevaarlijk,' zei hij zacht tegen haar. 'Ik word gek van mijn gevoelens...' Fluisterde hij. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij leunde helemaal op haar. Hij had tranen in zijn ogen en hij bleef trillen. 'Het gaat echt een keer heel erg fout met Jay....' Zei hij zacht.  

Lolita Samira

“Ik zal altijd mijn best voor je doen, lieverd, echt waar. Je bent het altijd al waard geweest om voor te vechten.” Fluisterde ze Leroy zachtjes toe en ze streek door zijn haren heen. “Ik vind het jammer dat ik er soms in lijk te mislukken om je te helpen.” Hij wilde het zelf ook allemaal niet, elke keer als het goed leek te gaan, gaat alles weer slecht. Ze knikte een beetje, daar had hij helemaal gelijk in. “Het komt wel goed met Jay, ik vind alleen dat jullie elkaar moeten blijven zien. Ook al doen jullie elkaar pijn. Jullie moeten elkaar elke dag even zien, dan kan het niet heel erg fout gaan, dan gaan jullie elkaar leren begrijpen.” Vertelde ze. Ze vond het niet erg dat hij zo op haar leunde, het was wel prettig om hem zo dichtbij haar te hebben.


Esmeralda Samira

Ze had in mindere mate meegekregen wat er allemaal was gebeurd, maar ze wist het wel allemaal. Ze zuchtte even diep, ze voelde zich ellendig en er was nog maar één persoon die ze echt wilde spreken, die haar gerust kon stellen.

Allerliefste Jay,

Ik kan er niet meer zo goed tegen, mijn hoofd slaat op hol en het is een grote warboel in mijn hoofd. Daarom ga ik mijn vader opzoeken, ik weet ongeveer waar hij is. Maak je geen zorgen, daarna kom ik weer bij jou terug. Maar het gaat me helpen. Dat weet ik zeker. Het maakt me niet uit als je in de tussentijd naar andere meisjes gaat, Jay, echt niet. Doe wat je wil, ik weet dat je graag al die dingen wil ontdekken die ik al heb gehad. Ga je gang, ik zal niet boos op je worden. Ik hoop alleen dat er straks nog een plekje in je hart is voor mij, als ik weer terug kom… Help mijn moeder alsjeblieft als ze er moeite mee heeft dat ik weg ben... Ze zal het waarschijnlijk niet begrijpen, ik hoop dat jij dat wel doet.
Ik hou echt vreselijk veel van je. Het spijt me dat ik je nu achterlaat. Ik hoop dat je niet boos op mij bent hierdoor. We zouden altijd alles samen doen, maar dit moet ik echt alleen doen. Dit is iets voor mij.

Veel liefs,
Esmeralda.

Ze legde de brief voorzichtig neer op het nachtkastje van Jay, ze veegde de tranen uit haar ogen weg en legde er een mooie roos bij. “Tot ziens, Jay…” Fluisterde ze heel erg zacht. Ze sloeg een grote tas om haar schouder, daar zat alles in wat ze nodig had en ze vertrok naar haar paard. Het kleine bruine dier had wel zin in een avontuurtje. In een vlot tempo gingen ze samen op weg. Esmeralda keek nog een keer achterom naar het kasteel, ze slikte even en reed daarna weg. Ze had haar vader al een paar jaar niet meer gezien. Ze had helemaal uitgezocht in welk dorp hij nu ongeveer moest wonen, al zou het nog een hele zoektocht worden…

Koning Leroy Fullbright

'Jij helpt mij super goed, Lolita... Altijd...' Zei hij zacht, maar wel doordringend. ze dacht wel dat het goed kwam tussen hem en Jay, maar Leroy schudde zijn hoofd. 'Ooit komt er een moment dat ik mij niet in kan houden als hij mij uitdaagt. Dan gaat het echt fout, en dan zal het mijn schuld zijn....' Zei hij zacht. Uit het niets stormde Jay de kamer binnen. Hij had een brief in zijn hand en hij leek vreselijk overstuur te zijn. 'Dit is jouw schuld! Ze is weg door jou, vieze klootzak! Jij jaagt iedereen waar ik om geef weg! Iedereen... Je doet iedereen pijn en door jou heb ik straks niemand meer...' Schreeuwde hij helemaal overstuur. Jay huilde, iets wat Leroy nog niet vaak gezien had. De jongen keek bijna hopeloos naar Lolita. 'Wil je met mij meegaan? Jij moet haar brief ook lezen... Laat die klootzak maar lekker alleen...' Vroeg hij, de laatste woorden klonken weer vol woede. 

Lolita Samira

Ze schrok op toen Jay binnenkwam, hij was compleet overstuur en ze keek verbijsterd naar hem. Hij had het erover dat ‘ze’ weg was door Leroy. Haar hart ging sneller slaan en ze liet Leroy voorzichtig los. “Je kan het me hier vertellen, Jay, ik geloof niet dat het de schuld van Leroy is. Jij was degene die met Chayenne gezoend heeft en jij liep ook hand in hand met haar.” Zei ze nu tegen de jongen. “Esmeralda is zeker weg, of niet?” vroeg ze nu en ze slikte moeizaam even. Ze kon het niet aan. De twee mannen die zich zo erg tegen elkaar opzetten, haar dochter die weg was… Ze trilde en keek Jay wat hopeloos aan, ze wilde niet dat hij nog meer problemen maakte, ze hoopte dat hij zou stoppen.


Esmeralda Samira

Ze had het eng gevonden om helemaal alleen in de nacht te slapen in het bos, maar het ging wel. Ze was geen rare mannen tegengekomen onderweg. Het was rustig geweest en rustig verlopen. Ze merkte wel dat het elke dag een stukje kouder werd, maar na een paar dagen reizen, was ze dan eindelijk in een dorpje aangekomen. Ze ging een herberg binnen, het was lang geleden dat ze een warme maaltijd had gehad en zij en haar paard waren uitgeput en uitgehongerd. Wanneer ze een paar muntstukken op de tafel legde, mocht ze eten. Er werd haar een heerlijke maaltijd gebracht en de herbergier die verder niets te doen had, deed een poging om haar uit te horen. Hij vroeg haar wat zo’n meisje hier helemaal alleen moest doen en ze vertelde dat ze op zoek was naar haar vader. De man riep zijn vrouw erbij en beide bestudeerden ze het gezicht van Esmeralda even. “Duke is jouw vader, is het niet? Je lijkt op hem.” Zei de vrouw glimlachend. Ze stuurde haar man weg om Duke te gaan zoeken. Esmeralda voelde zich gespannen, zou haar vader er nog steeds hetzelfde uitzien na al die jaren? Zou hij haar nog herkennen? Ze was langzaam een jonge vrouw geworden. Wat nu als hij niet blij was om haar te zien?

Koning Leroy Fullbright

Hij luisterde naar Lolita, maar Jay werd alleen maar bozer. 'Ik wilde dat helemaal niet echt! Ik hou van haar en nu is ze weg!' Schreeuwde hij. Hij greep Leroy bij de keel, hij moest moeite doen om Jay niet te slaan. Uiteindelijk wist hij zich los te krijgen. 'Praat maar samen. Lijkt mij nu beter... Ik ben in de slaapkamer...' Zei hij tegen Lolita, hij drukte kort zijn lippen op die van haar. Hij wilde niet nog meer problemen veroorzaken, dus weggaan was waarschijnlijk een betere optie nu.

Jay Fullbright

Hij wist niet wat hem overkwam. Alles in zijn hoofd ging door elkaar, hij werd helemaal gek hierdoor. Esmeralda was er altijd geweest en nu was ze er opeens niet meer. Hij gaf de brief aan Lolita. Hij haalde zijn handen door zijn haar en hij probeerde normaal na te denken, maar dat ging niet. 'Misschien is dit echt wel mijn schuld...' Zei hij, nog steeds volledig overstuur. 'Ik had er voor haar moeten zijn..  straks wil ze mij echt helemaal niet meer... ' zijn stem klonk hard, maar trilde van verdriet. Hij was echt de weg kwijt. Zijn blik was heel erg onrustig, zo voelde hij zich ook. 'Het spijt mij zo erg... Echt... Ik had bij haar moeten blijven...' Er kwamen ook weer tranen in zijn ogen te staan, hij wist niet eens wat hij voelde. Alle emoties waren te erg...' 

Duke Samira

Zijn leven verliep eigenlijk prima. Hij voelde zich goed. Hij had wel gedacht aan Esmeralda en aan Lolita, maar hij wist ook dat hij de beste keuze gemaakt had. Hij voelde zich beter nu en hij hoopte echt dat Lolita ook gelukkig was. Esmeralda mistte hij wel heel erg, maar hij kon het niet opbrengen om daar geen te gaan. Misschien zaten ze er wel helemaal niet op te wachten. Er werd op de deur geklopt, hij stond op en opende die. Hij was bezig wat meubels in elkaar te zetten. Hij jaagde veel, hij verkocht het vlees wat hij over had en hij maakte veel spullen voor mensen. Hij verdiende meer dan genoeg om te kunnen leven en het beviel hem goed. De vrouw die voor de deur stond kende hij goed, toen ze zei dat zijn dochter in de herberg was, wist hij niet hoe snel hij met haar mee moest komen. Hij liep toch wat aarzelend de herberg in, tot hij Esmeralda zag. Hij schoot meteen naar haar toe, hij knuffelde haar. Ze was zo veranderd, maar dat was hij ook wel. Zijn gezicht was wat harder geworden, zijn handen waren ruw en hij was gespierder door het harde werken. 

Esmeralda Samira

Ze kon geen hap meer door haar keel krijgen van het eten. Ze keek gespannen naar de deur en wachtte af op wat er zou gaan komen. Ineens kwam er iemand binnen en ze herkende hem meteen. “Papa!” Riep ze vol blijdschap uit en ze schoot op hem af. Ze knuffelde hem en spontaan begon ze te huilen. “Ik heb je zo erg gemist, papa.” Snikte ze zachtjes en ze liet hem niet meer los. Ze wilde hem niet meer loslaten.


Lolita Samira

Leroy vertrok na een aanval van Jay en ze keek hem spijtig na. Daarna richtte ze haar blik op Jay. “Alsjeblieft… stop met hem pijn doen.. het doet mij zoveel pijn, Jay.” Fluisterde ze heel erg zacht tegen hem. Ze pakte de brief met trillende handen aan en ze sloeg een van haar armen om Jay heen. Ze hield hem dicht tegen haar aan en las de brief. Tranen liepen langs haar wangen en ze legde de brief met trillende handen weg. Ze sloeg haar armen nu helemaal om Jay heen. Ze huilde zachtjes. Ze kon het niet opbrengen om Jay bemoedigend toe te spreken. Ze wist dat dit een keer zou gebeuren, ze had het nooit gewild. Het was alsof ze als ouder tekort schoot. Esmeralda had altijd liever haar vader gehad. Het meisje zei wel dat ze terug kwam, maar ze geloofde er niet in…

Jay Fullbright

Lolita kwam bij hem staan en ze zei dat hij haar pijn deed als hij zijn vader pijn deed. 'Sorry, ik wil je geen pijn doen...' Zei hij zacht tegen haar. Ze begon zacht te huilen. Hij sloeg zijn armen om haar heen, hij was zelf ook zo verdrietig, dus hij begreep het wel. 'Ik had met haar mee moeten gaan...' Snikte hij. 'Straks komt ze niet meer terug... Dan ga ik haar halen....' Voegde hij er aan toe. Hij keek Lolita aan, ze zag er net zo verdrietig uit als hij zich voelde. Hij had wel geweten dat Esmeralda haar vader wilde zien, maar hij had niet gedacht dat ze opeens weg zou gaan. Dat deed hem pijn, hij wilde zo graag bij haar zijn. 

Duke

Hij hield de huilende Esmeralda stevig vast. 'Ik heb jou ook gemist... Heel erg... Wat ben ik blij om jou te zien...' Zei hij zacht, met tranen in zijn ogen. 'Je bent zo groot geworden... Zo mooi...' Zei hij tegen haar. 'Kom, je gaat lekker met mij mee. Ik woon hier vlakbij, een paar huizen verderop. Pak je spullen maar, ik help wel met tillen, dan kan jij je paard pakken...' Zei hij tegen haar. Zijn hengst was inmiddels overleden, maar hij had er wel twee prachtige veulens van gekregen, die hij nu aan het beleren was. Ondertussen reed hij op zijn merrie, die hij gebruikte om te fokken. 

Lolita Samira

Jay vond dat hij met Esmeralda mee had moeten gaan, straks kwam ze nooit meer terug en dan ging hij haar halen. Lolita schudde haar hoofd erg langzaam. “Weet je wat het is, Jay, dit is een keuze die Esmeralda voor haarzelf maakt. Daar hebben wij niets over te beslissen. We kunnen haar niet terughalen, als ze daar gelukkiger is… dan moet ze daar blijven. Het is niet anders, Jay. Je weet hoe ongelukkig ze altijd was… Ik ga er wel vanuit dat ze terugkomt, maar we zullen nooit weten wanneer.” Ze hield Jay stevig vast en streek door zijn haren heen. “Als ze je mist, dan komt ze wel weer terug… En ze gaat je vast missen…”



Esmeralda Samira

Haar vader had haar gelukkig ook gemist en hij was blij om haar weer te zien, daardoor voelde ze zich gelukkig. Ze was groot geworden volgens hem en mooi. Ze grijnsde daardoor toch tussen haar tranen door. Ze mocht met hem mee naar huis, hij woonde iets verder. Ze vroeg zich af of hij een nieuwe vrouw had, of hij nog aan haar moeder dacht en wat hij ervan vond dat haar moeder nu samen met Leroy was. Ze gaf de zware tas aan haar vader en pakte buiten haar trouwe paard. Ze aaide even over de neus heen en pakte daarna de hand van haar vader vast. Ze was dolblij dat ze hem weer zag, dat ze weer bij hem kon zijn.

Duke Samira

Hij pakte de tas van haar aan en hij glimlachte weer naar haar. Ze pakte haar paard en daarna pakte ze zijn hand vast. Hij nam haar mee, eenmaal bij zijn huis stopte hij. 'De stal is daar, je kan je paard zo neerzetten. Ik zet je spullen wel binnen neer,' zei hij tegen haar. Hij liep zijn huis in, hij zette haar tas op tafel neer en hij haalde even een hand door zijn haren heen. Dit kwam enorm onverwachts. Hij vond het wel super fijn om haar weer te zien, hij had Esmeralda echt vreselijk gemist. De deur ging open, maar niet Esmeralda stond daar, maar Layka. 'Mijn dochter is hier...' Zei hij, vol trots. Layka kwam naar hem toe en drukte haar lippen op zijn wang. 'Ik weet hoe erg je haar gemist hebt...' Zei ze zacht. 

Esmeralda Samira

Haar vader vertelde haar waar de stal was en ze zette haar paardje er voorzichtig in. Ze bekeek de andere paarden even. De mooie hengst stond er niet meer tussen. Ze verzorgde haar dier, het beestje was ook compleet uitgeput. Ze gaf het dier nog een klopje op haar hals en kwam daarna voorzichtig naar binnen toe. Tot haar verbazing zag ze een vrouw bij haar vader. Het was toch raar. Van haar moeder wist ze dat ze heel erg vrij met andere mannen om was gegaan, altijd al. Maar haar vader nooit. Het voelde ongemakkelijk en ze bleef aarzelend in de deuropening staan. Was het wel verstandig geweest om hier naartoe te gaan? Haar vader had een compleet eigen leven opgebouwd.

Duke Samira

Opeens stond Esmeralda daar weer, hij keek haar aan. 'Esmeralda, dit is Layka. Ik werk met haar samen, ik maak spullen en Layka verkoopt het op de markt...' Legde hij haar uit. Hij stapte weer naar zijn dochter toe, opnieuw greep hij haar vast. 'Ik ben zo blij om je te zien...' Zei hij zacht, maar hij meende het duidelijk. Hij had haar echt heel erg gemist. Hij was super blij om haar te zien. 'Ik zal jullie zo wel weer alleen laten, ik lak de spullen wel even...' Zei Layka, die een andere kamer in ging. Duke liet Esmeralda weer los. 'Je tas staat daar op tafel....' Zei hij met een knikje. 

Esmeralda Samira

“Is ze jouw vriendin?” Vroeg Esmeralda nu over Layka, ze leek haar op zich wel aardig, anders dan Leroy… Ze glimlachte heel even een klein beetje om de vrouw en daarna werd ze weer vastgegrepen door haar vader. Ze grijnsde en knuffelde hem opnieuw. “Ik ben ook blij om jou weer te zien, pap, ik heb je echt heel erg gemist. Je was ineens weg…” Ze had niet eens afscheid kunnen nemen van haar vader en dat had ze het ergste gevonden. Jay had haar natuurlijk wel opgevangen, maar het was toch anders. Het was fijn om haar vader weer te zien. Ze werd na een tijdje weer losgelaten en haar vader knikte naar de tafel. Daar stond haar tas. “Wat maak je allemaal voor spullen?” Vroeg ze geïnteresseerd aan haar vader. Ze wilde weten hoe zijn leven was.

Duke Samira

Door de vraag van Esmeralda werd hij helemaal rood. Gelukkig was Layka net weg. 'Nee, ze is mijn vriendin niet, maar ik vind haar wel heel erg leuk...' Zei hij zacht. Ze deden wel af en toe wat samen, omdat ze zo veel samen werkten, maar een relatie was het niet. Hij zou het wel willen, maar hij durfde het niet echt te bespreken. 'Ik voelde mij daar ook heel erg rot over. Ik wilde je niet zomaar achterlaten, maar ik dacht echt dat dat het beste was dat ik kon doen...' Zei hij zacht tegen haar. Ze vroeg wat hij allemaal voor spullen maakte, daardoor glimlachte hij. 'Meubels, tafels, stoelen, banken, maar ook bogen. Alles wat je van hout kan maken eigenlijk. 'Ik jaag ook veel, het vlees verkoopt Layka. Zo verdien ik genoeg en ik vind het leuk om te doen,' zei hij tegen haar. 

Esmeralda Samira

Ze keek naar de grond door de woorden van haar vader en de manier waarop hij kleurde. “Ik had gehoopt dat je nog terug zou komen, dat alles weer werd zoals vroeger… maar dat zal nooit gebeuren… Jij hoort hier, bij Layka…” Fluisterde ze verdrietig. Ze legde haar hoofd tegen hem aan. “Misschien wel… mama was echt heel erg verdrietig nadat jullie afscheid hadden genomen.” Ze had haar moeder waarschijnlijk nog nooit zo verdrietig gezien. Ze haalde wat trillend adem. Geconfronteerd worden met het leven wat haar vader nu leidde, was niet echt heel erg makkelijk. Hij maakte veel en jaagde ook nog eens. “Gaaf…” Zei ze zachtjes tegen hem.

Duke 

'Oh, meisje...' Zei hij zacht. Hij pakte haar weer stevig vast. 'Ik had die intentie al tijden niet meer. Eerst wilde ik het wel, maar het is beter zo. Is mama een beetje gelukkig?' Vroeg hij zacht aan haar. Hij hoopte echt dat Lolita wel gelukkig was zonder hem. Hij kon haar niet gelukkig maken, dat wist hij wel. Hij streek door haar haren heen en hij sloot zijn ogen. 'Ik mis jou wel heel erg. Echt heel erg. Maar ik zal nooit meer teruggaan naar Lolita. Ik hou nog steeds van haar, echt wel, maar het is veel beter zo. Ook voor haar, maar ook voor mij. Voor jou uiteindelijk ook. Jij had het niet leuk gevonden als mama en ik alleen maar ongelukkig zouden zijn...' Zei hij zacht. 

Esmeralda Samira

Ze kreeg tranen in haar ogen wanneer hij vertelde dat hij dat allang niet meer van plan was. “Mama is soms wel gelukkig en soms niet. Het ligt eraan hoe Leroy doet. Soms doet hij haar heel erg veel pijn en soms maakt hij haar heel erg gelukkig… Ze is nooit meer zoals vroeger, papa, nooit meer. Ze maakt zich alleen maar zorgen. Ik zie haar nooit heel vrolijk als we samen zijn. Het is niet meer als vroeger, ik kan niet meer met haar lachen.” Snikte het meisje, het zat haar ongelooflijk dwars. Haar moeder behandelde haar alsof ze van porselein was, ze was zo bang dat haar iets zou overkomen. “Ze is alleen maar bezig om ervoor te zorgen dat Leroy gelukkig is. Ze willen nu samen gaan trouwen… Ik wil het helemaal niet, maar misschien wordt ze dan wel gelukkig. Van Leroy mag ze niet eens naar andere mannen kijken. Dan wordt hij helemaal gek. Hij is ook echt gestoord. Ik ben bang voor hem, bang voor wat hij met me wil...” Ze keek naar haar vader op. Hij zei dat hij nog steeds van haar moeder hield, maar hij zou nooit meer teruggaan. “Ik mis je gewoon heel erg, papa, ik vind het zo jammer dat je niet in de buurt woont, anders was ik elke dag naar je toegegaan.” De tranen liepen over haar wangen terwijl ze dit zei.

Duke Samira

Hij luisterde naar zijn dochter, het deed hem erg veel. Hij vond het vreselijk dat hij haar zo in de steek gelaten had, Esmeralda was altijd alles voor hem geweest. Hij hoorde van alles over Leroy, waardoor hij zuchtte. ‘Ik had gehoopt dat ze echt heel gelukkig zou zijn nu,’ fluisterde hij zacht. Hij bleef haar stevig vasthouden. Esmeralda vond het jammer dat hij niet in de buurt woonde. ‘Ik kom hier vandaan, lieverd. Dit was waar ik ook weer terug moest komen,’ zei hij zacht tegen haar. ‘Ik vind het wel leuk voor ze dat ze gaan trouwen. Maar mama verdient het om zelf ook gelukkig te zijn. Misschien komt dat nog wel,’ zei hij zacht tegen zijn dochter. Hij keek haar even aan, met een troostende glimlach op zijn gezicht. Hij speelde al langer met het idee om terug te gaan naar Black Castle. Hij had hier nu alles wel verwerkt, de dood van zijn ouders, alles er om heen. Hij had zichzelf de tijd gegund en hij was er wel overheen. ‘Esmeralda, ik wil niet dat je meteen hoop gaat krijgen, oké?’ vroeg hij zacht. Hij wilde zijn dochter niet teleurstellen. ‘Maar ik wil met je mee terug gaan. Dan wil ik met Leroy en met mama overleggen. Dan zal ik zelf met Layka gaan praten, maar als zij een relatie met mij wil, dan wil ik misschien wel terug verhuizen. Maar álleen als mama dat goed vindt en als Leroy dat ook goed vindt. Ik wil niets meer met haar. Ik wil best vriendschappelijk met haar omgaan en ik wil haar heel graag helpen als het nodig is, maar ik wil niet dat Leroy jaloers op mij wordt. Ik wil er voor jou zijn, voor haar, voor Carmen… ik heb nog zo veel goed te maken…’ zei hij zacht. Hij had geen idee van wat er allemaal gebeurd was in de tussentijd, maar hij wilde wel dingen goedmaken, bij iedereen. Maar niet als ze daardoor alleen maar meer ruzie zouden krijgen.

Esmeralda Samira

Haar vader had gehoopt dat haar moeder echt heel gelukkig zou zijn, volgens Esmeralda was ze dat niet. Ze geloofde er echt niet in dat haar moeder gelukkig kon zijn. Ze moest Leroy constant in de gaten houden, ze wist natuurlijk niet dat hij het ook heel vaak goed maakte en dat haar moeder als ze samen met Leroy was en bij hem sliep, daar erg veel troost uit putte. Haar vader vond het wel leuk voor haar moeder dat ze ging trouwen, ze verdiende het om zelf ook gelukkig te zijn. Esmeralda knikte een beetje. Hij zei ineens dat hij met haar terug wilde, ze keek ineens verrast en blij op. “Echt? Daar zou je me echt heel blij mee maken, echt waar.” Zei ze nu tegen hem. Hij wilde het met Leroy en haar moeder overleggen en als Layka een relatie met hem wilde, dan ging hij misschien wel terug verhuizen. Alleen als haar moeder en Leroy het goed vonden. “Mama zou toch niet naar je toe mogen al zou ze het willen. Leroy laat dat toch niet toe.” Zei ze nu tegen haar vader. Hij wilde er zijn voor haar, voor haar moeder en voor Carmen. Ineens keek Esmeralda weer verdrietig op. “Ricardo is doodgegaan door de nieuwe koning.” Zei ze nu ineens zacht tegen hem. “Ik hoop echt dat je terug mag komen.” Ze sloeg haar armen weer om hem heen.

Duke Samira

Hij glimlachte een beetje door haar, toen hij verteld had dat hij terug wilde komen, leek ze op te klaren. Dat vond hij fijn om te zien. Ze zei dat Leroy Lolita toch niet naar hem toe zou laten gaan. ‘Dat zou kunnen, maar dat bespreek ik dan wel zelf met hun,’ zei hij tegen haar. ‘Dat zijn geen dingen waar jij je druk over hoeft te maken, daar komen we vast wel uit,’ voegde hij er aan toe. Toen ze opeens zei dat Ricardo was doodgegaan door de nieuwe koning, keek hij haar raar aan. ‘Nieuwe koning?’ vroeg hij zacht. Wat was er allemaal gebeurd in de tijd dat hij weg was geweest? Waarschijnlijk heel veel. ‘Duke, ik heb de spullen, ik ga… zal ik vanavond langskomen om wat te drinken?’ vroeg Kayla aan hem, waardoor hij Esmeralda even losliet. ‘Ja, graag, leuk,’ zei hij tegen haar, met een glimlach op zijn gezicht. Layka zei Esmeralda nog gedag, daarna verdween ze, hij keek zijn dochter weer aan. ‘Ik zal het vanavond met haar overleggen. Als ze het wil, wat ik echt heel erg hoop, dan zullen wij morgen samen terugreizen. Ik overleg dan met mama en met Leroy, dan ga ik daarna zelf terug. Jij moet daar blijven,’ zei hij zacht. ‘Hoe is het met Jay?’ was zijn volgende vraag.

Esmeralda Samira

Het waren geen dingen waar zij zich druk over hoefde te maken en daardoor glimlachte ze een beetje. Haar vader gedroeg zich nog steeds zoals ze gewend was en dat vond ze heel erg fijn. Het gaf haar een veilig gevoel. “Ja, Stephen en Felicia zijn dood…” Mompelde ze zachtjes tegen haar vader. Ze schrok een beetje toen Layka binnen kwam. Ze zou vanavond langs komen, haar vader reageerde er wel schattig op en daardoor glimlachte ze. “Doei Layka.” Zei ze zachtjes terug tegen de vrouw. Vanavond zal haar vader het overleggen. Als ze het wilde, zouden ze samen terugreizen. “Mag ik dan met haar praten? Ik wil wel weten of ze aardig is.” Zei ze nu tegen haar vader, ze glimlachte nog steeds naar hem. Hij vroeg haar hoe het ging met Jay en ze zuchtte zacht. “Weet ik niet zo goed… ik wil heel graag bij hem blijven, maar hij wil dingen die ik niet wil, dingen waar ik bang voor ben.” Fluisterde ze.

Duke Samira

‘Dood? Huh? Hoe is dat gebeurd?’ vroeg hij haar, duidelijk geschrokken. Dat had hij even niet verwacht. Blijkbaar was er dus echt heel veel gebeurd in de tussentijd. Hij had heel wat gemist. Esmeralda vroeg of ze dan wel met haar mocht praten, ze wilde weten of ze aardig was. ‘Natuurlijk mag dat. Ik wil graag dat je haar aardig vindt,’ zei hij tegen haar, de glimlach op zijn gezicht werd alleen maar groter. Hij was in ieder geval wel gek op haar, daarom durfde hij het wel aan om samen met haar terug te gaan. Dan zou hij niet met de gedachte komen iets met Lolita te beginnen. Dan zou hij gewoon normaal met haar om kunnen gaan. Hij geloofde wel dat dat zou werken, want hij had niet de intentie meer om een relatie met Lolita te beginnen. Het zou gewoon niet werken, ze zouden allebei gelukkig worden, maar zonder elkaar, dat was beter. Ze wist niet goed hoe het met Jay ging. Hij wilde dingen die zij niet wilde. De tijd ging zo vreselijk snel, opeens waren er heel andere problemen dan er eerst geweest waren. ‘Dat begrijp ik wel,’ zei hij zacht. ‘Ik vind het vervelend voor je. Is hij wel lief voor je? Ik wil niet dat je iets tegen je zin in doet…’ zei hij, beschermend, maar niet echt veroordelend. Hij vond wel dat ze haar eigen keuzes moest maken, maar dat moest die jongen dan wel respecteren. 'Hebben jullie daar vaak ruzie over?' vroeg hij zacht.