Medieval Times

Koningin Lolita Fullbright

Ze knikte door zijn woorden dat hij het liefste constant bij haar was, dat wist ze inderdaad. Hij vroeg of het kijken naar zijn wond een goed excuus was om zijn geweldige lichaam te zien. Ze grinnikte zachtjes en legde nu het boek weg, Ze sloeg haar benen over de rand en trok hem nu naar haar toe zodat ze het goed kon zien.
“Jeetje, wat is het lelijk gehecht.” Mopperde ze op zichzelf. Ze keek op naar Leroy. “Ik verpest je gewoon.” Er stond wel een plagende glimlach op haar gezicht bij die woorden, ze rekte zich iets uit en drukte een kus op zijn lippen.

Koning Leroy Fullbright

Ze vond dat het lelijk gehecht was, daardoor schudde hij zijn hoofd. 'Als het maar praktisch is. Het is dicht, dat is het belangrijkste. Het maakt niet uit hoe het er uit ziet en ik ben niet verpest door jou, dat was ik al heel erg lang. Jij maakt het beter,' zei hij plagend, al stond er toch een serieuze blik in zijn ogen. Hij zoende haar kort, daarna nam hij weer wat afstand van haar en deed hij zijn kleding weer goed. Ze had nu wel weer genoeg naar zijn lelijke lichaam gekeken, hij vond het goed zo. Hij streelde even langs haar gezicht en daarna kwam hij bij haar zitten op de rand. 'Wat ben je aan het lezen?' Vroeg hij aan haar. 

Koningin Lolita Fullbright

Hij plaagde haar, maar had toch een serieuze blik in zijn ogen toen hij zei dat zij het beter maakte, ze glimlachte hem nu toe. "Ik doe mijn best." Glimlachte ze. Ze werd weer even gezoend, maar daarna deed hij zijn shirt naar beneden. Ze prikte plagend even in zijn zij daardoor met een zachte grinnik. Hij kwam naast haar zitten en ze legde haar hoofd tegen hem aan daardoor. Hij wilde weten wat ze aan het lezen was. Ze pakte het boek er even bij.
"Het is een biografie van iemand die heel veel van de wereld heeft gezien." Zei ze hem, nog steeds wilde ze graag reizen, maar ze had zich er nu bij neergelegd. De tijd die ze nog had, was ze liever hier, bij Leroy en de kinderen.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat ze haar best deed, daardoor glimlachte hij zwakjes. Hij werd opeens in zijn zij geprikt, waardoor hij zijn hoofd schudde en haar even vastgreep. Hij deed wel ontzettend voorzichtig, maar toch gleden zijn handen kietelend over haar zij heen. Zodra hij vroeg wat ze aan het lezen was, pakte ze het boek. Hij pakte het aan van haar en hij luisterde naar wat ze te vertellen had. ‘Het spijt mij,’ mompelde hij zacht. Hij wist dat ze graag meer van de wereld had willen zien, maar hij had haar daarin belemmerd. ‘Als je mij kon beloven dat je helemaal beter wordt, zou ik jou beloven dat we samen nog eens een reis zouden maken…’ zei hij zacht. Hij wist hoe erg het haar teleurgesteld had toen hij gezegd had dat hij wilde werken tot ze dood, Lolita had willen reizen. Nu kon dat nooit meer. Hij slikte even en hij gaf haar het boek terug.

avid

Hij luisterde opnieuw aandachtig naar wat ze hem vertelde. Hij lachte kort even om haar opmerking. "Je zult zeker moeten wachten. Maar dan heb je ook wat." Zei hij. De meeste klanten wisten bij hem inmiddels wel dat ze maar beter wat geduld konden tonen. "Nou, ik zal eens kijken of Gallïus is uitgepraat." Zei hij waarna hij in de richting van het woonhuis liep.

Felicia Erogate

Het luchtte haar op om te horen dat ze niet de enigste was die misschien wat twijfels had over hun relatie. Of het echt twijfels waren bij Stephen wist ze niet, maar hij leek haar tenminste wel te begrijpen. "Je hebt gelijk, we hebben er geen last van. We zullen het wel zijn. Ik weet één ding zeker, ze zijn haar allebei veel meer op hun plaats. Ik hoop gewoon dat ze blijven." Zei ze nu met een voorzichtige glimlach. Vroeg of laat zou ze Stephen nog wel eens een wat duidelijker uitleg geven over waarom ze zo heftig kon reageren. Maar voor nu was ze veel te blij dat alles weer een beetje begon te worden hoe het vroeger was geweest. Of Kayton en Carmen hier waren na aanleiding van de brief wist ze niet, van Leroy had ze tenminste nog niet gehoord. "Laten we dan maar eens een kijkje gaan nemen, ze zijn vast in de buurt van de stallen te vinden." Zei ze. Opnieuw zoende ze Stephen, maar dit keer hield ze het kort. "Je bent echt geweldig..." Zei ze zacht tegen hem. Daarna liep ze richting de deur.

Verena Stratton
Ze knikte nog even na de woorden van David dat als ze even wachtte, dat ze dan ook wat had. Ze zou ook wachten. Een andere keus had ze niet. Waarschijnlijk als ze er op zou staan dat het sneller ging, kreeg ze gewoon niets. En dat was ook zonde. Ze liep met David mee naar het woonhuis. 'Kan dat dan?' vroeg ze. 'Dat hij niet uitgepraat is?' voegde ze er aan toe om haar vraag duidelijker te maken. Voor zo ver zij Gallïus kende sprak hij liever niet dan wel. Maar dit is dan waarschijnlijk ook een hele andere omgeving met hele andere mensen. Ze wilde die kant wel eens zien. Ze wilde er kennis mee maken.

Koning Stephen Lahero

Ze leek het aardig met hem eens te zijn, daardoor verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Ze hoopte dat ze hier zouden blijven, ze vond dat ze hier beter op hun plek waren dan daar. Daardoor keek hij haar even doordringend aan. Hij hoopte dat haar wat negatieve mening over Leroy niet die gedachte beïnvloedde. ‘Ze zullen toch doen wat ze zelf willen, ook daar hebben wij niets over te zeggen,’ zei hij glimlachend tegen haar. Ze wilde een kijkje gaan nemen, ze waren vast in de buurt. Hij werd door haar gezoend, hij ging er gretig in mee. Het was heerlijk, echt heerlijk. Hij hield zich enigszins in, toen er op de deur geklopt werd grijnsde hij. ‘Ze zijn heel erg in de buurt,’ plaagde hij haar. Ze liep al naar de deur toe, hij kwam meteen achter haar aan.

Kayton Erogate

De deur werd langzaam open gedaan, hij moest toch bekennen dat hij het best spannend vond, als ze hier niet welkom waren, als stel, dan ging hij liever terug naar Black Castle, al zou dat hem vreselijk veel pijn doen. Carmen was een vriendin van Felicia, hij snapte echt niet wat het probleem was. Hij was zo lang ongelukkig geweest eigenlijk, hij had echt behoefte eraan gehad. Nu was hij gelukkig.
"Hoe gaat het met jullie?" Vroeg hij met een gespannen glimlach en hij sloeg zijn armen om zijn dochter heen. Dit vond hij wel heel erg moeilijk.

Felicia Erogate

Ze merkte dat Stephen zich inhield en dat kon ze heel erg waarderen. Toen hij zei dat ze wel heel erg dichtbij waren grijnsde ze even. "Sinds wanneer kan je in de toekomst kijken?" Vroeg ze hem terug op een plagende toon. De deur werd geopend en Carmen en Kayton kwamen binnen. Ze zag dat haar vader gespannen was, en eigenlijk wist ze ook al meteen hoe het kwam. Hij vroeg hoe het met hun ging en hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze deed hetzelfde bij hem. "Het gaat beter, al kan ik binnenkort nog wel wat van je wijze raad gebruiken." Zei ze zacht tegen hem. Ze kon een goed gesprek met haar vader op het moment nog erg goed gebruiken en daar doelde ze met haar opmerking ook wel op. "Maar ik ben erg blij dat jullie er zijn." Zei ze iets later waarna ze hem los liet. Daarna liep ze richting Carmen en ze sloeg haar armen om haar vriendin heen. "Fijn om je weer eens te zien, ik heb je gemist." Zei ze welgemeend waarna ze ook Carmen weer los liet. Ze ging naast Stephen staan en losjes legde ze haar arm om zijn middel heen. Hoewel ze nog wel wat onzeker was voelde ze zich al velen malen beter als toen ze hier net aankwam. "Ik had mijn commentaar voor me moeten houden..." Begon ze tenslotte op een wat zachtere toon. "Zolang jullie gelukkig zijn is goed, jullie betekenen allebei ontzettend veel voor me en dat blijft hoe dan ook. Ik moet er alleen wel even aan wennen." Legde ze op een wat onhandige manier uit. Ze keek even naar Stephen. Enkel zijn bijzijn gaf haar al ontzettend veel steun.

Gallïus

Hij had inderdaad een goed gesprek gevoerd met de zus van David. Het was een bijzondere vrouw en van of jongs af aan kon hij al ontzettend goed met haar praten, desondanks dat hij meestal helemaal niet zo spraakzaam was. Toen David met Verena naar binnen toe kan keek hij op naar beide. De vriendelijke glimlach op zijn gezicht bleef dit keer. "Alles gelukt, gaat het wat worden?" Vroeg hij aan Verena. Daarna keerde hij zich naar de vrouw naast zich. "Ontzettend leuk om je weer gesproken te hebben, ik ga ook weer richting huis. Ik laat binnenkort nog eens langs." Zei hij tegen haar waarna hij een kus op haar linkerwang drukte. Veel langer wilde hij hier niet blijven met de aanwezigheid van Verena. Zei had hier verder vrij weinig mee te maken, en eigenlijk wilde hij dat zo houden. Hij schudde David even de hand waarna hij gelijk weer naar buiten toe liep. David knikte even begrijpend.

David

Verena was inderdaad heel nieuwsgierig en wilde eigenlijk ook wel mee naar binnen. "Nou loop dan maar mee." Stemde hij uiteindelijk in waarna hij richting het woonhuis liep. "Als je hem beter leert kennen verteld hij het je misschien nog wel eens, als hij het niet doet moet je je er ook niet rot over voelen. Zo is hij nou eenmaal. Maar ja, hij kan ook heel spraakzaam zijn." Legde hij haar uit. Eenmaal bij het woonhuis aan gekomen hield hij de deur voor haar open. "Dames gaan voor."

Koning Stephen Lahero

Kayton leek gespannen te zijn, wat Stephen niet zo heel gek vond. Waarschijnlijk zou hij dat zelf net zo goed zijn in deze situatie. Hij vroeg hoe het ging, Felicia gaf aardig uitgebreid antwoord. Hij reageerde zelf niet, hij had gewoon een glimlachje op zijn gezicht staan. Hij vond het goed genoeg om Felicia aan het woord te laten. Ze kwam weer bij hem staan en hij voelde haar arm om zijn middel heen, waardoor de glimlach op zijn gezicht iets spontaner werd. Carmen leek het te waarderen dat Felicia eerlijk was en hij verwachtte eigenlijk hetzelfde wel van Kayton. Het moest voor hun toch een hele opluchting zijn en hij was best wel trots op Felicia dat ze het nu goed deed. Hij hoopte dat het zo bleef, hij hoopte echt dat het tussen hun ook weer goed zou gaan.

Koningin Lolita Fullbright

Hij greep haar even vast en kietelde haar, ze grinnikte zachtjes, hij was zo lief en voorzichtig voor haar, ze genoot daardoor alleen maar meer van hem, ze vond het zo fijn om bij hem te zijn als hij zo deed.
Hij zei dat het hem speet, ze wist meteen waar het over ging. Als zij hem kon beloven dat ze helemaal beter werd, zou hij haar beloven dat we samen nog een reis zouden maken. Ze keek van hem weg, haar ogen naar de grond. “Dat kan ik je niet beloven, maar ik heb er vrede mee, Leroy, ik heb hier alles wat ik wil, waarom zou ik dan gaan reizen?” ze glimlachte een beetje naar hem en pakte het boek van hem aan.


Kayton Erogate

Zijn dochter gaf aan dat het beter ging met haar, al kon ze binnenkort nog wel wat van zijn raad gebruiken, daardoor kwam er een ontspannen glimlach op zijn gezicht te staan. “Natuurlijk, altijd.” Zei hij tegen haar met een knikje. Hij vond het fijn dat ze hem nog nodig zo af en toe.
Ze was blij dat ze er waren, daardoor legde hij zijn hand op de onderrug van Carmen, heel subtiel en zacht. Hij glimlachte nog breder wanneer Felicia ook aangaf dat ze Carmen gemist had. “Jullie waren vaak samen natuurlijk.” Zei hij zacht.
Nu ineens zei ze dat ze haar commentaar voor zich had moeten houden, zolang zij gelukkig waren, was het goed, ze betekenden allebei heel erg veel voor haar en dat bleef, ze moest er alleen even aan wennen.
“Ach lieverd, dankjewel, ik moet zeggen dat ik oprecht bang was dat we hier niet welkom waren door onze relatie... maar echt, dit vind ik heel erg fijn om te horen. Zullen we meteen maar even samen wat praten? Het is ontzettend lang geleden.” Sprak hij zijn dochter met een glimlach toe.

Felicia Erogate

Haar vader zei dat Carmen en zij vaak samen waren. Ze knikte even. "We waren inderdaad veel samen. Hopelijk de komende tijd ook weer wat meer." Zei ze gericht tegen Carmen. Haar vader vertelde haar dat hij bang was geweest dat hij hier niet welkom zou zijn. De indruk had ze nooit wil maken, al kon ze het heel goed begrijpen. "Hoe het ook loopt, je bent altijd welkom, jullie allebei. Het voelt aan alsof het nog steeds jou kasteel is. Elke dag weer." Zei ze. Daarna bood hij haar aan om meteen maar even te praten. Ze knikte even, dat was eigenlijk wel een goed idee. Ze drukte een kus op Stephen zijn wang. "Tot straks schat..." Zei ze zacht tegen hem. Daarna ging haar blik naar Carmen. "Als je wilt kun je misschien naar Chayenne toe gaan. Ze was ontzettend blij toe ze hoorde dat je misschien kwam. Ze is op onze slaapkamer." Zei ze met een glimlachje op haar gezicht tegen Carmen. Daarna liep ze naar haar vader toe. "Misschien kunnen we een rustig plekje in de tuinen zoeken, het is nog heerlijk warm buiten." Stelde ze voor.

Kayton Erogate

Zijn dochter gaf aan dat het kasteel nog steeds aanvoelde als dat van hem, hij schudde zijn hoofd even. “Dan moeten jullie het naar jullie eigen hand zetten.” Glimlachte hij haar toe. Ze vond het een goed idee om nu meteen met hem te gaan praten. Ze gaf Stephen een kus en zei hem dat ze hem straks wel zag.
Hij streek even langs de wang van Carmen, het voelde nog steeds wat ongemakkelijk om haar te zoenen voor de neus van zijn dochter, daardoor hield hij het hierbij.
“Ga maar lekker naar Chayenne toe of rust uit. Kijk maar.” Sprak hij haar toe. Hij liep daarna naast zijn dochter mee naar buiten.
“Ik vind de tuinen een prima idee. Hoe voelt het om weer koningin te zijn?” Vroeg hij aan haar met een glimlach.

Felicia Erogate

Ze volgde hem mee naar buiten toe en hij vroeg haar hoe het was om weer koningin te zijn. "Weet je... Om eerlijk te zijn, ik ben hier vanochtend pas terug gekomen. Ik wist het een aantal maanden geleden echt niet meer. In het bijzijn van andere was ik echt onuitstaanbaar, ik heb Chayenne ongeveer verwaarloost en ik was hartstikke verslaafd aan de alcohol. Ik wilde geen hulp, alsof het allemaal niet meer waard was. En toen Stephen terug kwam wist ik het echt niet meer." Legde ze hem half uit. Ze ging zitten op een bankje. Ze hadden vanaf hier prachtig uitzicht op een uitgestrekt veld met bloemen. Aan beide kanten werd het omringd door bosranden en op dit tijdstip was er niemand meer te bekennen. "Vanaf het moment dat Stephen terug was dacht ik dat het beter zou moeten gaan. Maar uiteindelijk werd het alleen maar erger. Ik kon me er gewoon niet overheen zetten, het ging gewoon niet." Vertelde ze verder. Ze keek even op. "Uiteindelijk ben ik weggegaan. Ik voelde me zo schuldig tegenover iedereen, maar vooral tegen Stephen en Chayenne. En op dat moment liet ik ze ook nog in de steek. Het duurde maanden voordat ik me weer wat beter ging voelen, maar het schuldgevoel bleef. En nu nog steeds... Het is nog steeds niet weg, maar als ik nu niet alles op alles zet dan ben ik straks ook nog Stephen en Chayenne kwijt. Stephen had ontzettend het gevoel dat hij niet belangrijk genoeg voor me was. Maar dat is wel zo, al is het alsof ik het soms gewoon niet weet te uiten." Vertelde ze aan hem. Ze wist het zelf op het moment even niet meer. En eigenlijk was dat nu al maanden aan de gang. En op de één of andere manier kon ze het niet loslaten. Ze vroeg zich sterk af of ze dit vol zou kunnen houden en hoe het anders zou moeten.

Kayton Erogate

Hij liep naast zijn dochter en luisterde naar haar. Het eerste wist hij heel erg goed, hij had haar gezien toen ze verslaafd was. Hij ging naast haar zitten op het bankje en sloeg zijn arm om haar heen. “Ach, lieverd.. Dat weet ik allemaal, maar het is toch weer goed gekomen, je bent weer terug en volgens mij houdt Stephen vreselijk veel van je.” Zei hij tegen haar. Hij trok haar even naar zich toe en drukte een kus op haar kruin, ze bleef zijn kleine meisje, het enige kind dat hij door alle ellende over had. Ze ging verder met vertellen en hij ging verder met luisteren.
“Ik weet hoe je bent, Felicia, maar ik mis mijn brutale en eigenwijze meisje. Is er nog iets gebeurd in de tussentijd? Je lijkt niet jezelf... of is het de onzekerheid?” Wilde hij graag van haar weten. “Ik weet dat schuldgevoel afschuwelijk is, maar daar kan jij je overheen zetten, dat kun jij. Je raakt je man en je dochter niet kwijt, je moet misschien alles op alles zetten en even je kiezen op elkaar klemmen, maar daarna ben je weer gelukkig met ze. Verlies jezelf niet, blijf dichtbij jezelf, Felicia, je bent geweldig zoals je bent. Als Stephen en Chayenne je vergeven, dan hoef je je niet meer schuldig te voelen.” Sprak hij haar zachtjes toe.

Koning Leroy Fullbright

'Ik kan mij daar niet bij neerleggen. Ik vind het vreselijk, volgens mij besef je niet half hoe erg ik het vind...' Zei hij met trillende stem, de frustratie was er in te horen. Hij kon hier niet mee omgaan. Hij wilde niet nog iemand verliezen en alleen al die angst maakte hem helemaal gek. Hij wist dat het nooit goed zou kunnen gaan. Het zou er voor zorgen dat hij verder weg kwam te staan van haar, net zoals bij Candice gebeurde. Hij zou vreemdgaan, puur om afleiding te zoeken en daarna zou hij kapot gaan van schuldgevoel en die gedachte maakte hem nu al bang en onrustig. Hij wilde het niet, hij vond het vreselijk. 'Laat maar zitten, ik bedoelde het goed...' Mompelde hij zacht tegen haar. 

Carmen Samira

Ze was blij dat dit beter ging dan verwacht, echt heel erg blij. Felicia was een lange tijd een ontzettend goede vriendin geweest en daarom had het haar ook echt pijn gedaan toen ze zo duidelijk had laten merken dat ze het allemaal niet leuk vond. Kayton en Felicia vertrokken, ze bleef achter met Stephen die zich enigszins ongemakkelijk leek te voelen met de hele situatie. Ze wist niet of dat kwam doordat Felicia opeens terug was, of doordat iedereen hier opeens weer was, maar hij leek gespannen te zijn. Ze gaf aan dat ze naar Chayenne toe ging, daarna liep ze ook meteen naar haar kamer toe en klopte ze daar aan. 'Chayenne, ik ben het...' 

Verena Stratton
Ze hoorde nog wat David zei. Het moest eigenlijk een beetje vanzelf komen. Zij moest niet te veel pushen en Gallïus moest ook wel willen vertellen. Maar wie weet, misschien kon ze nog wel eens meer over Gallïus te weten komen door wat Galïus zelf tegen haar gaat vertellen.
Ze kreeg nog te horen dat dames voor mochten en liep voor David uit door de doorgang en het huisje binnen. Ze zag Gallïus zitten samen met een vrouw, wat de zus van David moest zijn. Daar ging ze van uit. Na de vraag van Gallïus kreeg ze een brede glimlach op haar gezicht en knikte even. 'Het gaat zeker wat worden. Nu moet ik alleen mijn nieuwsgierigheid er naar en mijn geduld op de proef stellen.' antwoordde ze met een klein grijnsje op haar gezicht. Ze zag hoe Gallïus afscheid nam van de vrouw, of zus eigenlijk, en van David en daarna naar buiten liep. Ietwat verward dat het zo snel ging bleef ze eerst even staan. 'Tot de volgende keer en alvast bedankt voor het maken van het harnas. Ik volg Gallïus maar snel, voordat ik de weg kwijt raak.' nam ze zelf een beetje in het algemeen afscheid van de aanwezigen. Daarna liep ze zelf ook weer naar buiten toe om zich bij Gallïus te voegen.

Koningin Lolita Fullbright

Hij gaf aan dat hij zich er niet bij neer kon leggen, dat ze waarschijnlijk niet besefte hoe erg dit was, daardoor pakte ze zijn gezicht zachtjes beet en liet ze hem haar aankijken.
"Ik probeer het alleen maar minder zwaar te maken, Leroy, het ligt als een last op ons en ik wil niet dat we eronder bezwijken, echt niet. Ik weet heel goed hoe erg het is en wat voor impact het heeft, daarom doe ik er zo luchtig over, als we allebei alleen maar verdrietig zijn de hele tijd, kunnen we nooit meer lachen met elkaar en dat vind ik zo heerlijk, Leroy, met jou lachen en gek doen, ik hoopte gewoon dat van nu af aan, we alleen maar leuke dingen samen doen en even de pijn en het verdriet vergeten, snap je dat?" Haar stem klonk veerkrachtig en toch had ze een brok in haar keel hier door. Ze streek even zacht langs zijn wang en hield haar hoofd wat schuin. "Ik weet dat je het goed bedoeld, lieverd." Zei ze nu zacht en liefdevol.

Koning Leroy Fullbright

Door wat ze zei kreeg hij opnieuw tranen in zijn ogen. Ze was zo geweldig, elke keer liet ze het hem weer zien en elke keer realiseerde hij zich meer dat hij niet zonder haar kon. Het zou hem helemaal kapot maken. Ze pakte zijn gezicht vast, hij keek weg. Het deed hem veel te veel pijn. Ze wist dat hij het goed bedoelde. Hij legde zijn handen in haar hals en hij drukte zijn lippen op die van haar, opnieuw vol passie en wanhoop. Misschien was dit wel de enige manier waarop hij dat een beetje kon uiten. Zijn vingers gleden langs haar gezicht en hij sloot zijn ogen even. ‘Ik zal mijn best doen, oké? Ik zal er voor zorgen dat we kunnen lachen samen en kunnen genieten van de tijd die we hebben…’ zei hij zacht. ‘Ik ben gewoon zo bang dat ik het allemaal kapot maak. Ook tussen ons. Net zoals het bij Candice ging. Ik ben daar zo vreselijk bang voor…’ zei hij met trillende stem. ‘Ik wil je niet zo veel pijn doen. Ik wil niet dat je dat meemaakt, echt niet…’

Koningin Lolita Fullbright

Hij gaf aan dat hij zijn best zou doen, daardoorsloeg ze haar armen om hem heen en stond ze dicht tegen hem aan. "Dat is goed genoeg, Leroy, echt waar." Fluisterde ze hem zacht toe. Een traan liep langzaam over haar wang heen.
"Maar we kunnen ook samen huilen, samen verdrietig zijn, zolang we maar langer gelukkig met elkaar zijn, dan vind ik het goed." Fluisterde ze hem toe. Ze voelde zijn vingers over haar gezicht glijden en daarbij luisterde ze naar waar hij bang voor was.
"Maar je doet het nu zo goed... je weet ook dat ik anders ben dan Candice dat was, we komen hier op onze eigen manier uit, wees daar alsjeblieft niet bang voor. Wij kunnen dit, wij zijn samen ongelooflijk sterk." Sprak ze hem bemoedigend toe. Ze keek hem doordringend aan bij die woorden.

Koning Leroy Fullbright

Hij voelde haar armen om zijn lichaam heen, ze zei dat het goed genoeg was. Ze konden ook samen huilen, samen verdrietig zijn, zolang ze maar gelukkig waren. Hij was juist zo bang dat hij dat zou verkloten. Hij was er altijd bang voor dat hij iets fout deed waardoor het allemaal kapot zou gaan. Ze zei dat hij het nu al zo goed deed. ‘Ben je soms vergeten wat ik wilde doen? Ik had haar verkracht en vermoord als je niet in elkaar gezakt was, Lolita…’ zei hij met trillende stem. ‘Ik doe het helemaal niet goed, ik doe het verschrikkelijk. Ik weet dat jij anders bent dan Candice, maar ik ben nog precies hetzelfde.’ Fluisterde hij. Ze dacht dat ze samen sterk waren, dat ze hier op hun eigen manier uitkwamen. Dat was misschien wel zo, maar op wat voor manier, dat was dan nog maar de vraag. Ze keek hem doordringend aan, hij keek langzaam weg. Hij was zo bang dat hij haar teleur zou stellen.

Koningin Lolita Fullbright

"Je wilde het doen, maar je hebt bet niet gedaan voor.mij, je hebt jezelf ernstig verwond, voor mij. Wees nu toch niet zo bang... elke keer weer laat je zien dat je een fantastische man bent, je hebt alles voor me over." Zei ze hem, ze streek zacht door zijn haren heen en leunde wat tegen hem aan.
"Je doet het fantastisch, vooral nu... je bent echt heel lief voor me, je komt regelmatig bij me kijken hoe het gaat, je bent bezorgd om me en je geeft onwijs veel om me en wil heel graag dat ik beter wordt." Somde ze op, hij mocht best een keertje trots op zichzelf zijn. Hij was echt fantastisch, een betere man kon ze zichzelf echt.niet wensen.
"Je bent wel veranderd. Je bent niet meer precies hetzelfde, bovendien ben je ouder en wijzer geworden. Ik geloof echt in je." Ze tilde zijn kin wat op zodat hij haar weer aankeek.
"Ik kijk graag in die mooie ogen van je, vooral als ze lijken op een kalme zee, waarin ik toch instaat ben om te verdrinken." Fluisterde ze haast geruisloos.

Koning Leroy Fullbright

Ze bleef allemaal positieve dingen opnoemen, waardoor er uiteindelijk toch een zwak glimlachje op zijn gezicht verscheen, al was het allemaal nog steeds wat aarzelend. Ze streek door zijn haren heen, het was een heerlijk gevoel en hij genoot er dan ook zichtbaar van, het hield hem rustig. Zijn gezicht werd vastgepakt zodra hij wegkeek, zodat hij haar wel aan moest kijken. Hij was ouder en wijzer geworden, dacht Lolita. Hij dacht daar zelf nogal eens anders over. Ze geloofde echt in hem. Door wat ze daarna zei had hij het gevoel dat hij nog ontzettend jong was, zo reageerde hij op haar compliment. Hij bloosde nog net niet, maar er stond wel een glimlachje op zijn gezicht. ‘Je zorgt er bijna voor dat ik verlegen word…’ zei hij zacht tegen haar. Hij pakte haar vast om haar nog eens te zoenen, hij trok haar zo dicht mogelijk tegen zich aan, ook al was dat wat pijnlijk. Hij wilde gewoon haar lichaam tegen zijn lichaam aan voelen. Zijn vingers gleden over haar rug heen, alsof hij haar nooit meer los wilde laten. Eigenlijk was dat ook zo. Hij wenste dat ze toch nog een lange tijd samen hadden, hij wilde niet zonder haar. Ze was zo vreselijk leuk, ze was echt de perfect vrouw voor hem en hij wist dat hij nooit meer zo gelukkig zou worden als hij met haar was. Zijn ademhaling versnelde, daarom stopte hij de zoen. ‘Ik vraag te veel van je,’ zei hij zacht. Waarschijnlijk kon ze dit eigenlijk nog helemaal niet hebben.

Koningin Lolita Fullbright

Ze zag hoe hij reageerde op haar woorden, ze glimlachte breed naar hem terug. "Dat is wel heel wat! Volgens mij is dat mij nog nooit gelukt." Grinnikte ze plagend. Ze werd door hem vastgepakt en gezoend, het was een hele fijne zoen, ze genoot ervan. Hij hield haar haast wanhopig vast, ze zou nooit meer los kunnen komen zo bedacht ze. Hij beëindigde ineens de zoen en zei dat hij teveel van haar vroeg.
"Dat was mijn eigen schuld." Zei ze nu, zij maakte die opmerking... het was logisch dat hij daar op deze manier op zou reageren.
"Maar ik meende het wel." Zei ze nu met een ondeugend glimlachje tegen hem over haar opmerking.