Medieval Times

Kayton Erogate

Volgens Carmen zat het echt goed en daardoor glimlachte hij breed naar haar. Ze zei dat ze terug zouden gaan want nog even en dan wilde hij hier niet meer weg.
"Het blijft een geweldig kasteel en ik voel me hier ook echt thuis... maar ik mocht hier bijna mijn hele leven leven, dat is al geweldig. Ik kan dit laatste stuk van mijn leven wel op een minder mooie plek doorbrengen, het is voor Leroy, om hem te helpen." Gaf hij aan met een glimlach.
"Kom, dan gaan we." Zei hij zachtjes. Hij nam haar mee naar de stallen om hun paarden op te halen.

Carmen Samira

Ze liep met hem mee, hij legde uit hoe hij er over dacht. ‘Ik vind het knap dat je je zo voor hem inzet. Het is mooi om te zien,’ zei ze tegen hem. Het was sowieso wel bijzonder dat ze zulke goede vrienden geworden waren, waarschijnlijk had niemand dat eerst verwacht. Maar ze wist dat Kayton alles voor Leroy zou doen nu, waarschijnlijk was dat andersom ook zo. Eenmaal in de stallen pakte ze haar paard, ze vond het wel fijn om even hier geweest te zijn, maar het was nog beter om bij Kayton in de buurt te zijn. ‘Mag ik nu weer bij je blijven, of word ik over een paar dagen weer weggestuurd?’ vroeg ze plagend aan hem, met een grijns op haar gezicht.

Kayton Erogate

Carmen vond het knap hoe hij zich inzette voor Leroy, ze vond het mooi om te zien. "Het is alleen jammer dat hij jou niet genoeg respecteert..." Fluisterde hij, daar baalde hij echt ontzettend van. Hij liet het dan wel niet merken aan Leroy, maar hij vond het echt niet leuk dat hij Carmen weg had moeten sturen en dat ze niet normaal met hem kon praten.
Hij nam zijn paard mee naar buiten en hij luisterde naar de plagende woorden van Carmen. "Je moet me daar niet zo mee pesten, ik vond het echt heel erg." Toch zei hij het wel met een lach op zijn gezicht en hij kuste haar nog even zacht op haar lippen voor hij op zijn paard steeg.

Carmen Samira

‘Hij respecteert niemand, alleen jou,’ zei ze tegen hem. ‘En zeker geen vrouwen, dat weet je zelf ook wel. Het komt wel goed. Als hij mij met rust laat omdat jij het wilt, is het ook goed, of niet soms?’ vroeg ze zacht aan hem. Ze mocht hem er niet mee pesten, hij vond het echt heel erg. Daardoor grijnsde ze. ‘Daarom pest ik je er ook mee. Verder kan ik je helemaal nergens mee pesten,’ ging ze door met plagen. ‘Maar ik weet hoe erg je het vond, echt. Het zal vast niet meer nodig zijn. Ik zal hem ontwijken en als hij hetzelfde bij mij doet is er helemaal niets aan de hand…’ zei ze positief, al wist ze zelf niet of het wel zo makkelijk zou gaan lopen. Waarschijnlijk niet.

Kayton Erogate

"Weet ik..." Gaf hij aan. Hij wist dat Leroy niemand respecteerde, Carmen ging verder, Leroy respecteerde zeker geen vrouwen, maar ze dacht wel dat het goed kwam, als Leroy Carmen met rust liet omdat hij dat wilde, dan was het ook goed.
"Ja, klopt, daar heb je gelijk in. Maar echt zo makkelijk als jij het nu zegt, ligt het niet. We zien het wel." Hij haalde even diep adem, hij hoopte gewoon echt dat er niets zou gebeuren.
"Oh, je kan vast wel iets verzinnen." Lachte hij haar nu toe omdat ze niets had waar ze hem mee kon pesten.
"Je bent een lekkerding." Zei hij nu spontaan tegen haar, daarna grinnikte hij even. Hij zat op zijn paard en dreef die aan om meteen van haar weg te galopperen, gewoon om te zien of ze deze uitdaging aannam om tegen hem te racen.

Carmen Samira

Hij wist het, natuurlijk wist hij het, hij kende Leroy door en door. Het lag niet zo makkelijk zoals ze nu zei, maar dat wist ze zelf eigenlijk ook wel. Ze hoopte gewoon dat het makkelijk ging, dat zou fijn zijn. Hij zei dat ze vast wel iets kon verzinnen, waardoor ze grijnsde. ‘Ja, vast wel,’ stemde ze in. Toen hij opeens zei dat ze een lekkerding was, keek ze verbaasd op. ‘Jeetje, wat een taalgebruik. Maar bedankt voor het compliment,’ zei ze plagend tegen hem, nog steeds met een grijns op haar gezicht. Zodra ze op de paarden zaten, spoorde Kayton aan en vloog hij er vandoor. Ze schudde haar hoofd, maar daarna deed ze hetzelfde, ook omdat haar paard echt niet van plan was om rustig te blijven staan.

Kayton Erogate

Hij had echt een hele grote grijns op zijn gezicht, hij straalde weer en het was haast niet voor te stellen hoeveel effect Carmen op hem had, het was ongelooflijk, maar Leroy had het gezien en had de beslissing genomen, daar was hij echt heel erg blij mee, hij vond het fijn dat Leroy dit soort dingen dan ook weer zag. Dat hij aangaf dat wel om zijn vriend gaf.
Hij keek achterom of Carmen hem nog volgde, maar ze hield hem goed bij, hij spoorde zijn paard nog een keer aan en schoot er weer vandoor. Zijn ogen twinkelden vrolijk.

Carmen Samira

Hoewel ze aardig in de buurt bleef, kreeg ze het niet voor elkaar om hem in te halen. Met een beetje geluk wist ze naast hem te komen, dat was het dan ook wel. Misschien ook omdat haar paard niet echt de intentie had om er langs te gaan, het dier vond het prima om er naast te blijven rijden. Ze kon aan Kayton zien dat hij dit helemaal geweldig vond, het maakte haar zelf vrolijk. Het was gewoon verschrikkelijk leuk om hem zo te zien, zo was hij heel erg gelukkig. Het straalde gewoon van hem af. Waarschijnlijk had hij dit ook wel nodig, want er waren zo veel momenten waarop hij serieus moest zijn en hij minder leuke dingen meemaakte.

Kayton Erogate

"Kom, dan zijn we misschien nog net op tijd." Sprak hij tegen haar toen ze naast hem kwam te rijden. Hij glimlachte breed en wenkte haar, hij nam een scherpe bocht en galoppeerde met een vaart de heuvel op die achter Black Castle lag. De klif keek uit op een groot meer waar de zon in onder leek te gaan bij een zonsondergang. Hij wilde die nu aan Carmen laten zien. Bovenaan bleef hij stil staan en stapte hij van zijn paard af. Hij wachtte tot Carmen bij hem was en tilde haar daarna ook van haar paard af. Hij keek even in haar ogen, maar daarna over het meertje, de zon was al halverwege, ze waren nog net op tijd.

Carmen Samira

Blijkbaar had hij iets bedacht waardoor ze nu haast hadden, haar paard stond nog niet eens stil of ze werd er al vanaf gehaald. Toen ze zag wat hij wilde laten zien staarde ze naar de ondergaande zon. 'Hoe kan jij al deze plekken weten?' Vroeg ze zacht. Waar ze ook waren, Kayton wist altijd mooie plekken te vinden. Ze glimlachte even en pakte zijn hand vast. 'Het is prachtig. Maar het is nog veel mooier omdat ik nu hier met jou ben. Ik hou zo veel van je, Kayton...' Zei ze zacht tegen hem. Ze kneep even in zijn hand en ze leunde wat tegen hem aan. Het was vreselijk rustgevend hier, er straalde iets heel rustigs vanaf en dat vond ze heerlijk. 

Kayton Erogate

Carmen wilde weten hoe hij deze plekken kon vinden. Daardoor kwam er een bittere lach op zijn gezicht, hij haalde even diep adem en voelde de wind door zijn haren glijden.
"Mijn moeder..." Fluisterde hij zachtjes tegen Carmen.
"Ik zocht ze voor haar... ik ben vroeger hopeloos op zoek geweest naar plekken in de buurt waar ik haar mee naar toe kon nemen, elke keer als ik haar zoiets liet zien, leek ze door haar ziekte toch weer op te leven voor een paar dagen. Ik dacht altijd dat ik haar zo in leven kon houden... tot ze niet meer met me mee kon, toen was het snel gedaan met haar." Zijn stem trilde lichtelijk terwijl hij hieraan dacht. Het waren prachtige plekken, maar elke keer wanneer hij er was, dacht hij vaak aan zijn moeder, dan leek het net of ze weer tegen hem fluisterde hoe mooi ze het vond.
Hij voelde hoe Carmen zijn hand pakte en daardoor werd zijn aandacht weer naar haar getrokken. Het was prachtig, maar het was nog veel mooier nu ze hier samen waren.
"Ik hou ook van jou, lieverd." Fluisterde hij, hij sloeg zijn arm om haar heen en keek nog even naar het laatste stukje zon dat verdween.

Carmen Samira

Ze luisterde naar zijn uitleg en uiteindelijk sloeg ze een arm om hem heen. ‘Je moet het zien als iets moois. Door dat zelf voort te zetten, hou je het in leven. Ze zou het prachtig vinden om je te zien genieten van het uitzicht, dat weet ik zeker,’ zei ze tegen hem. Hij hield ook van haar en met een glimlach keek ze naar hem, om daarna weer naar het water te kijken. De zon verdween langzaam, het zag er echt prachtig uit, zelfs nu de zon al weg was. ‘Je zou dit soort dingen vaker moeten doen. Het is goed voor je,’ mompelde ze tegen hem.

Kayton Erogate

Hij leunde nu ook wat tegen Carmen aan. Ze vertelde hem dat hij het moest zien als iets moois, door het zelf voort te zetten, hield hij het in leven. "Dat weet ik heel erg goed, daarom kom ik hier ook, dan denk ik weer aan haar, aan hoe sterk ze was. Het zijn goede herinneringen en ook hele fijne." Vertelde hij nu met een glimlach, hij had het alleen nog nooit tegen iemand gezegd dat hij daarom die mooie plekjes wist te vinden.
"Je zegt het verkeerd." Sprak hij nu met een glimlach. "Wij zouden dit soort dingen vaker moeten doen, het is goed voor ons." Hij drukte een kus in haar haren en glimlachte.

Carmen Samira

Hij legde uit dat hij het wist, daar was ze blij om. Gelukkig maar, ze hoorde graag dat hij dingen deed waar hij zich goed door voelde. Toen hij zei dat ze het verkeerd vertelde, keek ze op naar hem. Door zijn uitleg schudde ze haar hoofd. ‘Ik doe het graag,’ zei ze tegen hem. ‘Ik vind het geweldig, helemaal als het jou zo gelukkig maakt. Ik zou heel veel doen om jou gelukkig te maken, ik hoop dat jij je dat wel realiseert. Ik weet hoe moeilijk je het soms hebt, maar je kan altijd op mij rekenen, Kayton,’

Kayton Erogate

"Kom eens hier jij." Sprak hij teder door haar lieve woorden, hij sloeg zijn armen stevig om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Het maakte hem emotioneel dat ze zei dat ze alles voor hem over had, elke keer weer als ze iets in die richting zei, werd hij emotioneel. Er was geen vrouw in zijn leven geweest die hetzelfde voor hem over had of zelfs meer. Carmen was echt, ze was puur en ontzettend lief. Hij wilde niet aan haar laten zien dat hij zich hier door zo emotioneel voelde, dat was ook een reden dat hij haar naar zich toe trok.
"Ik ben je zo dankbaar, Carmen, echt... je maakt mijn leven weer dragelijk, nee, zelfs meer dan dragelijk. Je moet het me maar blijven herinneren, want elke keer als ik het hoor, klinkt het zo onwerkelijk..." klonk zijn stem dromerig.

Carmen Samira

Door wat hij zei wist ze al dat hij haar vast zou pakken en dat gebeurde ook, ze leunde meteen tegen hem aan. Ze voelde zijn sterke armen om haar heen, het liet haar glimlachen. Hij zei dat hij haar dankbaar was, dat ze zijn leven meer dan dragelijk maakte. ‘Jij dat van mij ook, ‘ was haar zachte reactie. Misschien realiseerde hij het zich niet altijd, maar het was toch echt zo. ‘Ik zal het vaker zeggen, dan wen je er wel aan,’ plaagde ze hem daarna weer een beetje. Ze nam iets afstand van hem en ze drukte zacht haar lippen op die van hem. Ze kon aan zijn stem horen dat het hem veel deed, maar dat vond ze alleen maar goed. Het liet zien dat het echt veel voor hem betekende.

Kayton Erogate

Carmen plaagde hem ermee, ze zou hem voortaan meer eraan herinneren. Hij schudde met een glimlach zijn hoofd even.
"Doe jij dat maar." Zei hij tegen haar terug met een knipoog. Hij voelde dat ze iets afstand nam, hij wachtte af op wat ze ging doen, maar al heel erg gauw merkte hij dat ze hem wilde zoenen. Hij legde zijn handen in haar hals en zoende haar terug.
"Toch wonderbaarlijk dat we bij elkaar passen zonder dat we het eerst doorhadden." Ze hadden vroeger zonder problemen samen gewerkt

Carmen Samira

‘Ja, het blijft bijzonder,’ zei ze zacht tegen hem, omdat hij het wonderbaarlijk vond dat ze zo goed bij elkaar bleken te passen. ‘Maar het was ook wel een heel andere situatie. Ik had er nog nooit zo over nagedacht. Gelukkig maar,’ zei ze grijnzend tegen hem. Het zou niet goed geweest zijn. Nu was het geen enkel probleem, maar dat hadden ze toen niet kunnen gebruiken, het had nooit kunnen werken. ‘Ik ben er ontzettend blij mee dat we er uiteindelijk achter zijn gekomen. Anders waren we nu allebei wel heel erg alleen geweest…’ zei ze zacht. Soms was het een vervelende gedachte, maar als ze Kayton niet gehad had, zou ze vreselijk alleen geweest zijn.

Kayton Erogate

Carmen vond het ook erg bijzonder, hij glimlachte daardoor wel even naar haar. Ze had het erover dat het een hele andere situatie was, ze had er nog nooit zo over na gedacht. Hij knikte.
“We hebben altijd iemand gehad, althans, jij. Mijn vrouw is al best vroeg overleden, maar jij hebt altijd wel iemand gehad aan je zijde. Daardoor kwam ik nog niet eens op het idee, maar we begrijpen elkaar zo goed en we zijn ontzettend aan elkaar gewaagd. We horen wel bij elkaar, Carmen.” Het laatste zei hij wat zachter en daarbij streek hij even langs haar wang. Ze was er wel heel erg blij mee dat ze er uiteindelijk achter waren gekomen.
“Vooral heel eenzaam, ik denk niet dat ik het lang vol zou hebben gehouden.” Sprak hij met een zachte zucht.

Carmen Samira

‘Ach, zo zie je maar dat uiteindelijk alles wel op zijn plek valt. Natuurlijk zijn de dingen die gebeuren vaak niet leuk, maar aan de andere kant, het zorgt er wel voor dat we er sterker uitkomen met mensen die belangrijk voor ons zijn.’ Zei ze tegen hem. ‘Ik denk ook dat we wel bij elkaar horen, anders zouden we het nooit zo lang volhouden met elkaar,’ zei ze plagend tegen hem. ‘Je hebt Leroy nog, Kayton. Je bent niet volledig afhankelijk van mij. Ik weet dat hij minstens net zo veel van jou houdt als ik dat doe. Het zou waarschijnlijk heel anders zijn, maar je zou nooit helemaal alleen zijn,’ zei ze zacht tegen hem.

Koningin Felicia Erogate

Ze zag bij Stephen de tranen in zijn ogen verschijnen. Ze voelde zich schuldig over haar afwezigheid. Maar daar wilde ze het nu niet over hebben, zeker niet in het bijzijn van Chayenne. Hij vertelde haar op een zachte toon dat hij niet wist of hij dit nog eens kon meemaken. "Ik ga niet meer weg, ik wil niet weg bij jou, bij jullie." Zei ze op een zachte toon. Ze streek een lok haar uit haar gezicht. Daarna draaide ze zich om naar Chayenne. Haar hand zocht die van Stephen en toen ze die gevonden had pakte ze hem stevig vast. De opgetogen woorden van Chayenne zorgden voor een grijns op haar gezicht. "Weet je wat we kunnen doen? Moet we het wel eerst met papa overleggen hoor... Maar misschien willen opa, Lolita en Leroy hier morgen wel komen eten. Dan maken we er hier een gezellige avond van." Vroeg ze nu aan Chayenne. "En als het mag van papa, dan moet je wel een mooie brief schrijven." Voegde ze er aan toe. Haar gedachtes gingen naar Carmen toe. En even leek ze zich te bedenken. "Vraag maar of Carmen dan ook wil komen." Voegde ze er op een wat onzekere toon aan toe. De relatie tussen Carmen en haar vader bleef voor haar een moeizaam onderwerp.

Gallïus

Tijdens de training wierp hij zo nu en dan een blik op Verena en de prins. Hij vond het onverantwoord dat hij haar liet vechten zonder een harnas. Maar verder zei hij er niks over. Zelfs met de afleiding wist hij keer op keer zijn tegenstander te verslaan. Zijn ervaring deed het halve werk, maar hij had zeker ook wel een beetje talent. Toen ze klaar waren stopte hij direct het zwaard weer in zijn schede. Hij had al de indruk dat Verena op hem stond te wachten, maar hij ging niet gelijk naar hem toe. Hij nam plaats op een bankje dat rond het trainingsveld stond. Als ze wilde kon ze zelf komen, maar dat was dan haar beslissing.

Verena Stratton
Ze bleef vooral wachten, omdat de rest nog aan het trainen was. Rechtstreeks op Gallïus af lopen op dat moment is gewoon vragen om ongelukken. Toen de training afgelopen leek te zijn, zag ze Gallïus naar een bankje lopen. Ze kwam zelf ook weer in beweging en liep naar hetzelfde bankje toe. Ze ging naast Gallïus zitten. 'Fijne training gehad?' vroeg ze om de stilte te verbreken. 'Zou jij trouwens zin hebben om mee te gaan met het aanschaffen van een harnas?' vroeg ze daarna aan Gallïus.

Gallïus

Zoals hij al had verwacht duurde het niet lang tot dat Verena naar hem toe kwam. Ze ging naast hem zitten en hij keek haar kort even aan tot dat zijn blik weer naar het trainingsveld ging. Ze vroeg of hij een fijne training had gehad en hij mompelde kort. "Prima..." Voegde hij er wat duidelijker aan toe. Eigenlijk vond hij de training langdradig en saai, maar daar had Verena niks aan. "Ging wel redelijk bij jou toch?" Vroeg hij haar nu. Toen zij hem vroeg of ze meeging om een harnas keek hij even bedenkelijk naar haar. "Heb je dan genoeg geld op een fatsoenlijk harnas te kopen? Anders is het niet lastig. Dan kom je in de standaard harnassen. Of wilde je echt op maat gemaakt?" Vroeg hij haar nu.
Zelf draagde hij met de training een vrij simpel harnas. Het zat lekker en met een goede poetsbeurt zag het er weer prima uit. Thuis had hij nog een op maat gemaakt harnas, versierd met allerlei gouden tekens. Maar dat wilde hij niet dragen, het had veel te veel herinneringen van vroeger.

Verena Stratton
Een kort antwoord kreeg ze terug over de vraag van de training. Ze kreeg nog een vraag terug of het bij haar wel redelijk ging. 'Goed genoeg om mee te mogen doen zodra ik een harnas heb.' antwoordde ze daar op terug. Ze was er wel blij mee. Dan kreeg ze wat beter betaald, een betere ruimte om te slapen en ze deed iets wat ze een stuk leuker vond.
Daarna kreeg ze de vragen over wat voor harnas ze wilde. Dat was een goede vraag. 'Ik denk dat ik voorlopig alleen maar trainingen ga mee draaien. Dus een standaardje moet dan voldoende zijn.' antwoordde ze. 'En dan kijk ik later wel voor een betere die op maat gemaakt zijn.' voegde ze er aan toe.

Kayton Erogate

Hij knikte door de woorden van Carmen, ze had er zeker wel gelijk in, dat wist hij ook wel dondersgoed. “Carmen, we zijn beide geen lastige mensen, we houden het denk ik met iedereen wel vol.” Glimlachte hij haar toe. Ze vertelde hem dat hij Leroy ook nog had, maar Kayton schudde zijn hoofd even.
“Vergeet niet dat Leroy een paar weken geleden nog dood was, dat had me echt teveel geworden denk ik.” Mompelde hij tegen haar. Ze wist zeker dat Leroy ook heel erg veel van hem hield, daardoor glimlachte hij. Inmiddels werd het steeds donkerder en wat killer.
“Zullen we maar naar het kasteel gaan?” Wilde hij van Carmen weten.

- Nikky, jij bent eerst nog met Stephen