Medieval Times

Koning Leroy Fullbright

‘Ook dat bepaal ik zelf, mevrouwtje!’ zei hij plagend. Zijn hand werd vastgepakt en hij liep met haar mee. De paarden stonden al klaar, ze konden zo weg. Hij pakte zijn hengst bij de teugels, nog ietwat stijf steeg hij op. Hij wilde ook een beetje voorzichtig doen met de wond, als het open ging moest hij weer van voor af aan beginnen. Daar had hij niet echt het geduld meer voor. ‘Heb je wel wijn mee genomen? Ik kan niet eten zonder wijn hoor,’ ging hij verder met plagen, het was echt gewoon veel te leuk om te doen. Zijn hengst stond wat ongeduldig te wachten, het dier danste een beetje heen en weer, maar Leroy zat er heel relaxed op. Hij had zo veel paardgereden dat het hem niet zo snel meer bang maakte, bovendien wist hij wel dat zijn paard niets zou doen.

Koningin Lolita Fullbright

Af en toe ging hij wat te ver door in zijn geplaag, dan werd het haar gewoon teveel en had ze even geen zin meer om op hem te reageren. Ze steeg op haar paard en keek hem serieus aan toen hij vroeg of ze ook wijn mee had genomen.
“Ja, dat heb ik meegenomen, maar alleen voor de zekerheid.” Fluisterde ze tegen hem. Ze wist dat ze de wijn nodig had als ze pijn kreeg, dan ging de pijn nog het beste weg. Ze spoorde haar paard zachtjes aan en liet de teugels wat loshangen. Het was een schat van een dier die niet eens opkeek van het gedartel van het paard naast hem.

Koning Leroy Fullbright

Hij had echt wel door dat ze niet meer reageerde, daarom reageerde hij ook niet meer op haar. Hij had de neiging om een felle opmerking te maken, maar hij deed het niet, hij wilde het heel graag gezellig houden. ‘Sorry,’ zei hij dus kortaf, hij wilde niet dat ze zich rot voelde door hem, of wat dan ook. ‘Dus ik mag niets?’ vroeg hij daarna, toch plagend. ‘Ik wil niet dat je drinkt als je pijn hebt Lolita. Als je pijn hebt gaan we terug en leg ik je op bed. Dat is wat we doen en niets anders dan dat. Het maakt het alleen maar erger, bovendien kan ik mij niet inhouden als jij wel drinkt, dan hebben we nog veel meer problemen en dat wil ik echt niet,’ mompelde hij. Zijn paard bleef ontzettend onrustig, hij begreep niet goed waarom dat was en hij begon toch zijn handen vol te krijgen door wat het dier allemaal deed.

Koningin Lolita Fullbright

Hij wilde niet dat ze dronk als ze pijn had, want dan gingen ze terug en legde hij haar op bed. Het maakte het alleen maar erger.
“Maar Leroy... ik wil deze dag niet verpesten door eerder naar huis te moeten.. Ik wil het leuk houden samen. Ik wil vandaag geen pijn hebben.” Fluisterde ze tegen hem, ze keek naar hem met een onschuldige blik in haar ogen.
Haar paard begon ook alerter te worden door het dier van Leroy, ze pakte de teugels iets korter, zou er iets aan de hand zijn?

Koning Leroy Fullbright

‘Ik wil deze dag niet verpesten door jou met pijn te laten zitten. Ik wil niet dat je een week ziek bent door één dag iets te ver te gaan. Echt niet, dat gaat niet gebeuren. Je gaat het eerlijk tegen mij zeggen als je pijn hebt en dan gaan we terug,’ zei hij op doordringende toon. De onschuldige blik in haar ogen liet hem wel weer glimlachen. ‘Ik wil ook niet dat je constant drinkt als je pijn hebt. Want dan ga je ook drinken als je geen pijn hebt en dat maakt alles erger. En ik kan het weten,’ mompelde hij zacht. Hij keek even opzij naar Lolita, op dat moment sprong zijn paard met flink wat kracht de lucht in, waardoor hij half gelanceerd werd. Wat was er toch aan de hand? Hij zat net weer rechtop toen zijn hengst flink steigerde, waardoor hij amper kon blijven zitten.

Koningin Lolita Fullbright

Leroy dacht er anders over en daardoor zuchtte ze het even, soms konden ze het echt nooit met elkaar eens zijn, maar ze snapte zijn punt heel erg goed. “Oké.” Zei ze zachtjes tegen hem met een knikje. Hij wilde ook niet dat ze constant dronk als ze pijn had. “Het maakt de pijn wel minder...” Zei ze zacht en schuldig tegen hem terwijl ze hem niet aankeek. Ze schrok zich rot toen het paard van Leroy begon te steigeren. Die van haar deinsde angstig achteruit en wilde zich continu omdraaien. Wat was er aan de hand?

Koning Leroy Fullbright

Het maakte de pijn wel minder, dat begreep hij ook wel, maar het was niet goed, echt niet goed. Door wat zijn paard deed had hij echt de grootste moeite om te blijven zitten. Zodra het paard weer op vier benen stond leunde Leroy iets naar voren. Dit begon toch wel pijn te doen. Waar sloeg het op, wat was er met het dier aan de hand? Hij begreep het echt niet. Hij keek heel even naar Lolita, op het moment dat hij zich terug wilde draaien om haar weer aan te kijken hoorde hij al een bekend geluid. Voor hij iets kon doen voelde hij een stekende pijn in zijn schouder. Hij zag hoe de pijl zich door zijn vlees heen boorde en hij kon niets doen om dat te voorkomen. Hij keek voor zich, maar natuurlijk zag hij helemaal niets. Zijn paard sprong nog eens op, maar toen er nog een keer hetzelfde geluid klonk, zakte ook het paard door zijn benen, waardoor Leroy wist dat deze keer het paard geraakt was. Hij probeerde zichzelf nog op te vangen, maar toch viel hij met een aardige klap op de grond neer.

Koningin Lolita Fullbright

Ze keek naar Leroy die de grootste moeite deed om te blijven zitten in het zadel, ze hadden heel even oogcontact maar dat was al heel erg snel verdwenen. Een pijl raakte Leroy en ze keek geschrokken op, niet veel later zakte zijn paard in elkaar door een nieuwe pijl die afgevuurd werd. Haar paard was geschrokken en wilde niets liever dan weg. Hij schoot alle kanten op, ze verloor haar evenwicht en viel op de grond. Ze was wat verward door de val, maar stond daarna voorzichtig en wat gedesoriënteerd op om naar Leroy te lopen. Ze knielde bij hem neer, niet eens oog hebbend voor degene die op hem geschoten had.

Koning Leroy Fullbright

Zijn hengst lag op de grond, hij keek ietwat wazig naar het paard. Er zat een pijl in het bovenbeen van het dier, misschien viel het mee. Hij hoopte het wel, hij was aardig gehecht aan zijn paard. Lolita kwam naar hem toe, hij bleef liggen en hij keek haar aan. ‘Het gaat wel,’ zei hij zacht. Hij krabbelde overeind en hij keek rond, maar hij had zo het gevoel dat degene die geschoten had allang weg was. Daardoor wist hij dat dit niet zomaar iets was. Dit moest een boodschap zijn, of iets in die richting. Een dreigement. Als iemand zo goed kon schieten en hem dood wilde hebben, had hij het allang gedaan. Nee, dit was om hem bang te maken. Hij wist dat het wel vaker gebeurde dat iemand iets van hem wilde, maar dit had hij toch niet eerder meegemaakt. Hij keek even naar Lolita en hij keek daarna naar de pijl die nog steeds in zijn lichaam stond. Hij bekeek het ding even. Het was niet zomaar een pijl, het ding zag er anders uit. Hoewel hij er zelf niet zo vreselijk veel verstand van had, had hij zo het gevoel dat hij het ding er niet zomaar uit kon trekken. Waarschijnlijk zaten er haakjes aan de pijl en zou hij een hele grote wond maken als hij de pijl er uit trok. Misschien zat er nog wel meer troep op, hij voelde zich niet echt lekker namelijk. Het had zat erger gekund, maar lekker was het niet.

Koningin Lolita Fullbright

Leroy zei tegen haar dat het wel ging. “Niet liegen.” Zei ze zacht tegen hem. “Enig idee wie dat kon zijn?” Wilde ze van hem weten en ze keek hem doordringend aan. Ze onderzocht de pijl in zijn schouder. Dit moest er meteen uit, maar wel op een pijnlijke manier.
“Leroy, ik moet het puntje door je schouder heen halen en de rest afbreken. Alleen dan kan het er zonder al te veel wonden uitgehaald worden.” Vertelde z e hem. Ze pakte zijn gezicht zacht vast. “Hoe voel je je?” Wilde ze van hem weten met een doordringende blik in haar ogen.

Koning Leroy Fullbright

Hij mocht niet liegen van haar, daardoor glimlachte hij zwakjes. ‘Je kent mij veel te goed,’ plaagde hij haar. Hij ging er gewoon mee door, nog steeds was hij aardig positief. Ze wilde weten wie het kon zijn, daardoor zuchtte hij zacht. ‘Rare vrienden van mijn vader, mensen die mij van de troon willen hebben, misschien iemand die ik ooit beledigd heb, of misschien wel iemand waarvan ik de vrouw vermoord heb. In ieder geval iemand die mij bang wil maken. Wat uiteindelijk het doel is, weet ik niet…’ zei hij zacht. Hij moest er eens goed over nadenken, misschien wist hij wel iemand die dit kon doen, maar daarvoor moest hij eerst wat dingen bekijken. Ze keek naar de pijl, daarna vertelde ze wat ze ging doen, waardoor hij even zijn ogen sloot. ‘Kan dat niet in het kasteel?’ vroeg hij heel zacht. ‘Ik wil niet half dood daar binnen komen…’ voegde hij er aan toe. Als ze die pijl er doorheen trok, zou hij kapot gaan van de pijn. Ze pakte zijn gezicht vast en vroeg heel direct hoe hij zich voelde. ‘Een beetje wazig…’ was zijn reactie, zo voelde hij zich ook. Alsof hij heel veel gedronken had, maar toch anders.

Koningin Lolita Fullbright

Hij plaagde haar en ze zuchtte even. Hij wist niet van wie het precies kon komen. Ze beet even besluiteloos op haar lip. Hij vroeg aan haar of de pijl er niet in het kasteel uit kon.
“Het duurt lang voor we daar zijn, aangezien we allebei geen paard hebben waar we op kunnen rijden, daarbij geef je aan dat je wazig bent, waardoor ik aanneem dat er verdovende middelen of misschien wel iets anders op de pijl aanwezig is. Hoe sneller dat het uit je lichaam is, hoe sneller je weer beter wordt.” Vertelde ze hem doordringend. “Je zou zo meer half dood binnen komen dan wanneer ik hem eruit haal.” Ze pakte de pijl daardoor resoluut beet en duwde hem een stukje verder tot het puntje eruit kwam, ze pakte het zwaard van Leroy en haalde de punt eraf. Daarna trok ze de rest van de pijl terug, via de weg dat die er ook in is gekomen. Het bloedde heel erg, daardoor scheurde ze een strook van haar jurk los en verbond ze het.
Daarna keek ze naar zijn paard, bij het dier deed ze precies hetzelfde, zijn ogen stonden wat dof en ze vroeg zich af of hij het zou redden.

Koning Leroy Fullbright

Ze legde alles uit, hij reageerde er niet echt meer op. Ze deed wat ze wilde en ondanks dat hij bijna door de grond ging van de pijn gaf hij geen kik. Alleen zijn gezicht vertrok af en toe. Het bloedde enorm, maar Lolita zorgde ervoor dat hij niet te veel bloed verloor. Hij keek even naar zijn paard, maar hij stond te tollen op zijn benen, zijn paard kon vast niet meer overeind komen. Hij zou het dier waarschijnlijk achter moeten laten, om hem later op te laten halen door de wachters. Hij liep moeizaam naar het dier toe en hij zakte bij hem neer. Het zag er niet zo goed uit voor het paard. Als het paard zo reageerde op dat spul in zijn lichaam, wat deed het dan bij hem? Hij wilde er niet echt over nadenken. Hij zag hoe de blik in de ogen van het paard steeds waziger werd, het dier werd steeds rustiger. Een slecht teken. ‘Misschien moeten we maar terug gaan…’ zei hij zacht tegen Lolita.

Koningin Lolita Fullbright

Ze zag de blik van Leroy naar zijn paard gaan. “Het spijt me.” Fluisterde ze zachtjes tegen hem, ze wist dat het dier veel voor hem betekende. Hij zei iets later dat ze misschien terug moesten gaan en ze knikte. Ze sloeg een arm om zijn lichaam heen en liep met hem terug naar het kasteel.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat het haar speet. ‘Niet jouw schuld, dit is mijn eigen schuld. Ik had door moeten hebben dat er iets was,’ zei hij zacht tegen haar. Ze sloeg een arm om hem heen, vrij snel waren ze in het kasteel. Hij was nog steeds aardig wazig, het eerste wat hij deed was er voor zorgen dat er wachters naar zijn paard gingen. Hij wilde het dier heel graag levend terug hebben. Daarna keek hij weer naar Lolita. ‘Wil je met mij mee lopen? Ik moet even wat in de papieren opzoeken…’ zei hij zacht tegen haar. Hij wilde er achter komen wie dit deed en waarom precies. Het was iets persoonlijks, dat moest eigenlijk wel. Hij had eigenlijk al een vaag vermoeden, maar als dat waar was, was hij daar niet heel erg blij mee.

Koningin Lolita Fullbright

Het kostte haar heel erg veel moeite om Leroy weer terug naar het kasteel te krijgen, maar ze liet niets merken, ze focuste zich op Leroy, hij moest weer veilig in het kasteel aankomen, ze keek verschillende malen om haar heen, bang dat ze Leroy weer zouden raken. Eenmaal in het kasteel haalde ze opgelucht adem, maar ze trilde wel behoorlijk. Leroy vroeg of ze met hem mee wilde lopen omdat hij even wat papieren door wilde zoeken. Ze knikte even.
“Ja, is goed.” Fluisterde ze zacht tegen hem en ze liep met hem mee naar zijn werkkamer. Ze vroeg zich toch af wat hij gevonden had, ze leunde op zijn bureau en bleef hem in de gaten houden.

Koning Leroy Fullbright

Ze vond het goed, daar was hij blij mee. Eenmaal in zijn werkkamer ging hij meteen aan het zoeken tussen zijn papieren, maar hij kon zich er maar moeilijk op richten. Uiteindelijk had hij iets vast waar kort iets op gekrabbeld was, in zijn eigen handschrift. Hij keek er kort naar, daarna keek hij op naar Lolita. Ze ging dit niet leuk vinden. ‘Ik heb een vaag idee…’ zei hij zacht tegen haar. ‘En ik ben bang dat je het niet leuk gaat vinden, want ik moet met iemand praten…’ voegde hij er aan toe. Hij leunde tegen zijn bureau aan, hij voelde zich echt enorm raar in zijn hoofd. Hij wreef langs zijn ogen en daarna zuchtte hij zacht, dit was echt heel vervelend. Eigenlijk hoopte hij dat dit het niet was, dat het gewoon niets was.

Koningin Lolita Fullbright

Leroy had wat gevonden, zag ze. Hij keke naar haar op en hij zei dat hij een vaag idee had en hij was bang dat ze het niet leuk ging vinden, hij moest met iemand praten.
“M-met wie?” Wilde ze van hem weten, haar stem klonk zwak en bibberend. Ze klemde zich vast aan het bureau, ze wilde weten waarom ze het niet leuk zou vinden als hij met diegene ging praten.
“Je moet eerst rusten, tot dat spul uit je lijf is.” Fluisterde ze zachtjes.

Koning Leroy Fullbright

Hij liep langzaam naar haar toe, het blaadje legde hij op zijn bureau neer, daarna sloeg hij zijn armen om haar heen en hield hij haar stevig vast. ‘Ik voel mij wel goed, Lolita. Het gaat wel, echt wel…’ zei hij zacht tegen haar. Hij wilde gewoon niet dat ze zich onnodig zorgen maakte om hem, het ging echt wel, hij vond zelf dat het allemaal goed ging. Ze wilde weten met wie hij ging praten, hij wist dat hij hier het beste zo eerlijk mogelijk over kon zijn. ‘Met Miranda,’ zei hij zacht tegen haar. Hij keek haar heel even aan, daarna keek hij naar de grond. ‘Ik heb je gezegd dat ik dacht dat ze onvruchtbaar is, toch?’ vroeg hij zacht aan haar. ‘Er is een moment geweest dat ze begon te dreigen, dat ze zei dat ik niet meer kon komen omdat ze zwanger was. Van mij. Ik geloofde haar niet, ik dacht dat ze het alleen maar zij omdat ze wist dat het mij weg zou houden. Dat deed het ook. Maar toen ik na een tijd toch naar haar toe ging, was er geen kind. Niets. Ik geloofde haar niet…’ zei hij zacht tegen haar. ‘Uiteindelijk is er nog één keer geweest dat ze mij vertelde dat ze een kind had gekregen. Een zoon. Ze heeft mij toen een adres gegeven waar ze de baby naar toe heeft gebracht. Hij zou ongeveer de leeftijd van Jay hebben nu…’ mompelde hij zwakjes. ‘Tot de dag van vandaag twijfelde ik aan het verhaal…’ zei hij zacht. 'Als hij bestaat, is het mogelijk dat hij er achter is gekomen... dat hij weet hoe ik ben, dat ze het hem verteld heeft... in dat geval is het de beste optie, ik zou niemand anders weten die dit zou willen doen...'

Koningin Lolita Fullbright

Ze voelde de armen van Leroy om haar heen en ze viel haast tegen hem aan. Ze voelde zich echt afschuwelijk. Hij zei dat hij zich wel goed voelde en dat het wel ging, ze knikte een klein beetje.
Leroy gaf aan dat hij met Miranda moest praten en daardoor keek ze hem vol ongeloof aan, had zij die pijlen afgeschoten? Ze was nog veel meer verbaasd toen hij aangaf dat ze zwanger was geweest. “Nog een kind?” Fluisterde ze hem toe. Ze greep naar haar hoofd. Jemig... dit was veel om te verwerken... Eerst was er Syara geweest, en nu kwam er nog een kind opdagen...
“Je moet het zeker weten.” Klonk haar stem zachtjes. Dat wist ze wel en daarvoor was het inderdaad het beste als hij naar Miranda ging. Ze probeerde zich te verbijten, Leroy zou waarschijnlijk thuis blijven als hij zag dat het heel erg slecht met haar ging, dat wilde ze niet. Ze haalde haar handen langzaam van haar hoofd af en ze keek hem aan.

Koning Leroy Fullbright

Hij bleef haar stevig vasthouden, door wat ze zei zuchtte hij zacht. ‘Lolita, het spijt mij, het spijt mij echt. Misschien is het wel helemaal niet zo…’ mompelde hij tegen haar. Het kon best zijn dat het echt niet zo was, dat het allemaal toch iets anders was. Eigenlijk hoopte hij daar een beetje op, het zou fijn zijn. Hij zag aan haar dat het niet zo goed met hem ging, meteen voelde hij zich nog veel schuldiger. ‘Het spijt mij zo verschrikkelijk erg, dit had een leuke dag moeten worden en ik verkloot het weer. Het spijt mij echt…’ zei hij zacht, zijn stem trilde lichtjes. Hij pakte haar vast en hij dwong haar te gaan zitten op de bank, hij keek haar doordringend aan. ‘Ik zal naar haar toe gaan en dan kom ik terug om te kijken hoe het met je gaat, ik maak mij zo vreselijk veel zorgen om je…’ fluisterde hij. Hij kneep zijn ogen dicht, hij wilde niet meer weg. Hij wilde bij haar blijven. Een dag eerder of later maakte toch niet meer uit, in het kasteel zou er vast niets gebeuren.

Koningin Lolita Fullbright

Ze werd stevig vastgehouden door hem. “Het maakt niet uit, dat viel te verwachten natuurlijk... Ik schrok er alleen van, het is allemaal zo... ineens.” Zei ze zacht tegen hem. Het speet hem echt heel erg en ze legde haar hand op zijn gezicht. “Het was een mooie ochtend.” Gaf ze nu met een klein glimlachje aan om het nog een beetje positief te maken. Ze werd op de bank neergezet en hij keek haar doordringend aan. Hij ging naar Miranda toe en daarna kwam hij terug om te kijken hoe het met haar ging. Hij maakte zich echt zorgen om haar.
Ze pakte zijn gezicht beet en drukte haar lippen zacht op de zijne. “Ik maak me ook zorgen om jou... doe voorzichtig lieverd, echt... Ik hou vreselijk veel van je en ik wil niet dat je onvoorzichtig bent.” Fluisterde ze hem bezorgd toe. Ze streek nog even langs zijn gezicht en liet zich daarna weer wat op de bank zakken.

Koning Leroy Fullbright

Hoewel ze positief bleef, was hij dat nu niet meer. Hij voelde zich verschrikkelijk en woedend tegelijkertijd. Hij wist niet hoe het kwam, maar hij voelde echt de woede branden in zijn lichaam. ‘Ik ben echt heel erg snel weer terug… echt…’ zei hij zacht. ‘Ik wil bij jou zijn, niet bij haar. Ik wil alleen maar bij jou zijn, zeker nu… blijf alsjeblieft gewoon liggen, ga nergens heen,’ fluisterde hij. Hij hield haar nog even vast, zoende haar, maar daarna kwam hij overeind. Hij pakte het blaadje van zijn bureau en hij keek haar nog een keer aan, om daarna te vertrekken. Het voelde verschrikkelijk om haar achter te laten en hij wilde helemaal niet weg hier. Hij nam twee wachters mee, hij voelde zich niet echt meer zo veilig als hij zich normaal voelde. Binnen een paar minuten stond hij voor het huis van Miranda, hij klopte aan, langzaam ging de deur open. De wachters bleven bij de deur staan toen hij naar binnen ging, ze was duidelijk niet blij om hem te zien, maar dat was deze keer wederzijds.

Koningin Lolita Fullbright

Hij verzekerde haar dat hij bij haar wilde zijn en niet bij Miranda, zeker nu op dit moment. Ze moest blijven liggen en nergens heen gaan. Ze vond het fijn dat hij haar nog even vasthield, daarna vertrok hij. “Ik hou van je.” Fluisterde ze hem na. Daarna gaf ze het haast meteen op en zakte ze weg. Ook al maakte ze zich vreselijk veel zorgen, ze kon het niet langer aan. Terwijl ze weg was, bleef haar lichaam trillen. Ze viel van de bank, haar lichaam leek niet te willen stoppen met trillen.

Koning Leroy Fullbright

Miranda begon meteen in paniek te raken, waarschijnlijk dacht ze dat hij voor iets heel anders kwam. Wist ze dan niet wat er aan de hand was? Het kon heel goed zijn dat ze echt van niets wist. Hij geloofde niet dat ze hem echt dood wilde hebben, dat kon niet, zo was ze helemaal niet. Hij wilde eigenlijk net vragen naar het kind toen hij buiten wat geluiden hoorde. Hij legde zijn hand op zijn zwaard en hij draaide zich om naar de deur, zodra hij dat deed vloog de deur open. Miranda slaakte een gil en hij bleef staan kijken naar wat er gebeurde. Er kwam iemand binnen, maar nog voor hij iets kon doen werd hij tegen de grond gewerkt. Hij kreeg een klap in zijn gezicht en daarna werd hij omgedraaid, met veel kracht. Hij werd heel hard op de grond gedrukt, zo erg dat hij amper lucht kreeg. ‘Je blijft uit haar buurt… je zal nooit meer bij haar komen… heb je haar nog niet genoeg pijn gedaan? Jij vieze klootzak… achterlijke lul…’ gromde iemand naar hem. Hij werd weer overeind gesleurd, nu werd hij tegen de muur gedrukt, zodat hij in het gezicht van de jongeman kon kijken. Hij moest de leeftijd van Jay hebben, zo ongeveer. Het was alsof hij in een spiegel keek, alsof hij zichzelf zag, zoals hij vroeger was. De jongen had dezelfde blauwe ogen, maar niet zulk pikzwart haar als Jay en Leroy wel hadden. Het was iets lichter. Toch leek de jongen veel op hem. Leroy kon niet echt lang naar hem kijken, want hij voelde de vuist in zijn gezicht. Meteen duwde hij de jongen weg en deed hij een poging om zijn zwaard te grijpen, maar de jongen was hem te snel af. Zijn benen werden onder zijn lichaam vandaan getrapt, waardoor hij meteen met een enorme klap op de grond neer kwam. ‘Ik maak je niet af hoor, ik zal je stukje voor stukje kapot maken, net zoals je bij mijn moeder gedaan hebt…’ sprak hij duister. Het volgende moment ging de jongen weg en bleef hij achter. Miranda knielde bij hem neer, hij keek op naar haar, de blik in zijn ogen werd steeds waziger. ‘Het spijt mij, ik had dit nooit verwacht…’zei Miranda zacht. Hij glimlachte zwakjes naar haar. ‘Het is mijn eigen schuld,’ mompelde hij, daarna kwam hij overeind. Hij wilde zo snel mogelijk weg hier. ‘Ik dacht dat het niet waar was. Dat je tegen mij loog. Ik heb het nooit echt geloofd…’ zei hij zacht. ‘Het was de waarheid,’ was haar zachte reactie. Hij keek haar nog heel even aan, daarna draaide hij zich om. Mank liep hij weg, nu leek zijn hele lichaam wel pijn te doen. Het duurde dus ook best lang voor hij terug was op het kasteel, zijn wachters waren allebei dood. Het liet hem inzien dat het misschien echt gevaarlijk was. Toen hij terug kwam, zag hij dat Lolita op de grond lag, daardoor ging hij meteen naar haar toe. Hij sloot haar in zijn armen en hij hield haar dicht tegen zich aan. Hij wist niet wat hij moest doen, hij zei niet eens iets tegen haar, hij hield haar alleen maar vast.