Medieval Times

Koningin Lolita Fullbright

Leroy liep weg. Daardoor keek ze naar Carmen.
“Ik zal jullie even alleen laten, waarschijnlijk wordt Kayton zo weer wakker en is hij weer helemaal goed.” Fluisterde ze de vrouw toe. Ze hielp Syara overeind en samen met het meisje ging ze de deur weer uit.
“Syara, ik ga naar je vader toe. Zoek maar een kamer en rust even uit.” Sprak Lolita wat kortaf uit, aangezien ze nog steeds vreselijk jaloers was. Daarna liep ze achter Leroy aan.
Ze opende voorzichtig de slaapkamer deur en ze kwam langzaam bij hem zitten, ze knielde naast hem neer en keek naar hem op.
“Zal ik een glaasje wijn voor je inschenken?” Vroeg ze nu aan hem, aangezien dat waarschijnlijk een van de enige oplossingen zou zijn dacht ze.

Koning Leroy Fullbright

Lolita kwam binnen, hij keek langzaam naar haar op. Ze kwam bij hem zitten en vroeg of ze een glas wijn voor hem in zou schenken, hij knikte langzaam. ‘Het spijt mij, Lolita. Ik wil jullie niet wantrouwen. Ik wil niet bang zijn. Ik wil helemaal geen andere kinderen….’ Zei hij zacht. ‘Ik had ook veel liever gehad dat onze zoon nog zou leven… ik…’ na die zin trilde zijn stem zo erg dat hij niet meer uit zijn woorden kwam, tranen stonden in zijn blauwe ogen, maar hij verbeet het verdriet, hij zei er niets meer over, zoals altijd. Hij wilde dit alleen wel aangeven, want hij wist hoe veel pijn het Lolita moest doen. Hij begreep het ook wel, hij begreep het hartstikke goed.

Carmen Samira

Ze ging weer naast Kayton liggen en ze pakte voorzichtig zijn hand vast. Ze sloot haar ogen en ze deed haar best om niet na te denken over alles wat er constant gebeurde. Hoewel ze veel had meegemaakt, waren dit dingen waar je waarschijnlijk nooit aan zou kunnen wennen. Ze had Leroy wel eens boos zien worden, maar dit was heel anders geweest. Ze vroeg zich af of hij echt in staat was om iemand waarvan hij zo veel hield te doden. Ze had gedacht dat hij het zwaard door de borst van Kayton zou prikken en ze had zich er ergens al op voorbereid. Maar ze kon het gewoon niet bevatten. Ze kon niet begrijpen dat hij dat deed. Dat hij het echt wilde doen. Misschien was het allemaal dan toch wat erger dan ze gedacht had. Ze ademde langzaam in, de woorden van Kayton galmden nog door haar hoofd. Hij wilde niet meer. Hoe zou hij zijn als hij wakker werd? Kwam het echt door de pijn dat hij niet meer wilde? Dan zou het over moeten zijn zodra hij wakker werd. Ze had gehoopt dat ze in staat zou zijn om er voor hem te zijn, om hem vrolijk te houden, maar blijkbaar lukte dat toch niet.

Koningin Lolita Fullbright

Hij wilde wel een glas wijn en daardoor stond ze meteen op en schonk ze een glas voor hem in. Ze gaf het hem aan en kwam weer naast hem zitten op de grond. Hij zei dat het hem speet. Hij wilde het allemaal niet en hij had ook veel liever gehad dat hun zoon nog leefde. Hun zoon… ze beet even op haar lip en moest zichzelf even herstellen.
“Ik weet het lieverd…” Fluisterde ze nu tegen hem.
“Het doet me pijn om haar zo springlevend te zien, zo mooi… ik heb zoveel kinderen nog verloren, Leroy… zo ontzettend veel…” Haar stem trilde zachtjes. Ze wilde wel eerlijk tegen hem zijn.
“Ik ben echt vreselijk jaloers…”


Kayton Erogate

Heel langzaam ontwaakte hij weer, zijn lichaam voelde goed aan, maar toch, toch ging het tegen al zijn regels in, hij hoorde gewoon dood te gaan, dit hoorde niet bij het lot…
Het eerste wat hij zag, was Carmen, daardoor vergat hij het meteen, hij vergat meteen dat hij dood wilde. Hij pakte haar hand op en drukte daar zacht zijn lippen op.
“Hoe gaat het met je?” Vroeg hij heel erg zachtjes. Hij streek daarna langs haar gezicht en pakte het daarna voorzichtig beet om zijn lippen op die van haar te drukken. Hij haalde wat haren uit haar gezicht en glimlachte een beetje naar haar.

Koning Leroy Fullbright

Hij pakte het glas aan, Lolita kwam bij hem zitten. Ze fluisterde dat ze het wist, daarna zei ze dat ze zo veel kinderen verloren had, daardoor keek hij haar vragend aan. Ze gaf toe dat ze jaloers was, hij pakte voorzichtig haar hand vast en hij sloot zijn ogen. ‘Dat weet ik, Lolita. Ik neem het je ook niet kwalijk. Ik begrijp heel goed dat dit voor jou ontzettend moeilijk moet zijn. Dat is het voor mij ook. Maar dit is mijn eigen schuld, jij kunt hier niets aan doen en daarom vind ik het zo erg voor je… ik wil je helemaal niet zo veel verdriet doen…’ fluisterde hij zacht. Ze verdiende beter dan dit, veel beter. Maar hij kon het haar niet geven, ook al wilde hij het wel heel erg graag.

Carmen Samira

Toen ze iets voelde bewegen opende ze meteen haar ogen, ze realiseerde zich heel goed dat het wel weer even zou duren voor ze normaal in slaap zou kunnen komen. Die actie van Leroy deed niet veel goed. Nu was het gelukkig Kayton. Hij drukte zijn lippen op haar hand, waardoor ze zwakjes glimlachte. Hij vroeg hoe het ging, waardoor ze langzaam in ademde. ‘Ik ben blij dat je weer wakker bent,’ was het enige wat ze zei. Hij streek langs haar gezicht, ze voelde zijn lippen op die van haar en ze sloot haar ogen weer. Zodra het ophield keek ze weer naar hem, hij glimlachte. Ze legde haar hoofd voorzichtig tegen zijn schouder aan en ze sloot opnieuw haar ogen.

Koningin Lolita Fullbright

“Drie kinderen… Leroy, drie…” Sprak ze met trillende stem wanneer hij haar vragend aankeek. Zoveel kinderen had ze verloren. Haar hand werd heel voorzichtig vastgepakt door hem. Hij zei dat hij het wist en hij nam het haar ook niet kwalijk, dat deed hij in het begin wel, maar nu zou hij het niet meer doen, tenminste dat hoopte ze wel. Dit was zijn schuld en zij kon hier niets aan doen, daarom vond hij het zo erg. Een traan liep langzaam langs haar wang en ze veegde die al heel erg gauw weg. Hij wilde haar niet verdrietig maken en daarom glimlachte ze een beetje.



Kayton Erogate

Ze zei dat ze blij was dat hij weer wakker was. Hij trok haar nu naar zich toe en sloeg zijn armen stevig om haar heen.
“Ach lieverd toch…” Sprak hij zachtjes tegen haar. Hij streek door haar haren heen. Hij wist dat het gedoe met Leroy haar heel erg veel had gedaan.
“Vertel het me, heeft hij je bang gemaakt? Carmen, ik wil dat je eerlijk bent, echt. Praat tegen me.” Klonk zijn stem nu doordringend en hij hield haar stevig tegen zich aan.
“Wat zit je dwars?” Hij merkte echt dat er iets was.

Koning Leroy Fullbright

Ze had drie kinderen verloren… hij keek haar even doordringend aan, daarna keek hij weer weg. Hij vond het moeilijk om het over dit soort dingen te hebben, heel moeilijk. Hij pakte haar voorzichtig vast en hij trok haar bij zich op schoot. Het was heel wat dat hij dat deed, maar hij probeerde te compenseren waar hij in tekort schoot. Hij sloeg zijn armen losjes op haar heen en hij sloot zijn ogen even. ‘Ik zou willen dat ik er iets aan kon doen. Dat ik er iets aan had kunnen doen… je verdient dit niet…’ fluisterde hij zacht. Lolita had al zo veel meegemaakt in haar leven, hij maakte het alleen nog maar erger met hoe hij was. Hij had ook liever alles anders gezien. Hij had kinderen met haar willen hebben, hij had gelukkig willen zijn. Samen, maar ook met iedereen om hun heen. Niets was daar van waar. Hun zoon was dood, Esmeralda zou hem nooit als een vader kunnen gaan zien en hij haar waarschijnlijk niet als dochter. Jay hield wel van Lolita als een moeder, maar Leroy wist dat het toch anders was. Hij slikte even, langzaam streelde hij met zijn vingertoppen over haar wang heen, maar al snel liet hij zijn hand weer zakken. Hij deed het alleen voor haar. Hij had niet eens zin om haar aan te raken.

Carmen Samira

Ze voelde zijn sterke armen om haar lichaam heen, hij vroeg of het haar bang had gemaakt. Of Leroy haar bang had gemaakt. Hij wilde dat ze eerlijk was, hij wilde er over praten. ‘Kayton…’ begon ze zacht. ‘Het heeft mij bang gemaakt, ja. Natuurlijk. Het maakte mij bang dat jouw beste vriend je af wilde maken. Dat hij mij uit bed sleurde. Als jij er niet geweest was, had hij het gedaan. Je weet het zelf ook. Het maakt mij bang dat je zo bent toegetakeld, dat het zo erg was dat je dood wilde. Dat maakt mij bang. De gedachte dat er een moment komt dat ik écht helemaal alleen over blijf, dat maakt mij bang,’ zei ze tegen hem. Ze maakte zich los uit zijn armen en ze keek hem aan, maar daarna keek ze weg. ‘Laat het maar gewoon. Ik wil het er niet over hebben,’ zei ze zacht.

Koningin Lolita Fullbright

Ze werd op zijn schoot getrokken en ze voelde zijn armen om haar lichaam heen, hij wilde iets eraan doen. Ze verdiende het niet. Ze schudde haar hoofd even langzaam.
“Je kunt er niets aan doen…” Fluisterde ze tegen hem. Ze wreef even over haar gezicht heen. Ze wist het gewon even niet zo goed meer. Hij maakte haar af en toe zo in de war en onzeker. Nu wist ze ook dat als het mis zou gaan, ze niets meer had om zich tegen hem te verdedigen, helemaal niets meer. Ze kon op geen enkele wijze hem meer helpen, stel voor dat hij weer zo ontzettend veel pijn zou krijgen, dat het dit keer echt mis zou gaan…



Kayton Erogate

Ze vertelde het. Natuurlijk had Leroy haar bang gemaakt, het maakte haar bang dat zijn beste vriend hem af wilde maken en dat hij haar uit bed had gesleurd, hij had het gedaan als hij er niet bij was geweest. Hij keek even naar de dekens, hij voelde zich schuldig, hij voelde zich schuldig over het feit dat hij niet nog eerder was om haar te beschermen, om haar niet zo bang te maken voor Leroy.
Ze was bang dat ze echt helemaal alleen over zou blijven. Misschien werd het schuldgevoel nu nog veel erger. Ze maakte zich los uit zijn armen, ze wilde het er niet over hebben.
Hij pakte haar gezicht voorzichtig beet. “Het spijt me, het spijt me echt verschrikkelijk erg…” Zei hij zachtjes tegen haar.
“Ik wilde inderdaad dood, Carmen, echt, ik wilde het niet meer, al die pijn van mezelf en die van anderen, vooral die van Leroy, omdat ik het gevoel heb dat ik hem niet meer kan helpen…
Maar toen ik net wakker werd, toen ik jou zag… toen wist ik dat jij alles bent waarvoor ik zou blijven, waarvoor ik wil blijven. Jij, Carmen, jij bent mijn dierbaarste bezit en ik hou zo vreselijk veel van je… ik zal jou nooit in de steek laten, echt nooit.” Sprak hij haar nu toe. Hij keek haar doordringend en liefdevol aan.

Koning Leroy Fullbright

‘Dat weet ik, Lolita. Ik weet dat ik er niets aan kan doen. Maar er zijn duizend dingen waar ik wel iets aan kan doen en die doe ik ook niet,’ zei hij tegen haar. Hij was niet te beroerd om zijn eigen fouten toe te geven. Hij had die dochter niet gehad als hij zich normaal zou gedragen, maar dat deed hij niet. Nooit. Ook niet bij Lolita. Hij was dan wel eerlijker tegen haar, maar nog steeds was hij niet meer dan dat. Hij merkte wel dat ze in de war was. Dat ze niet meer wist hoe ze alles moest doen. Dit was wat hij veroorzaakte bij mensen. Doordat hij zelf zo was, werd iedereen om zich heen vanzelf ook zo. Als ze maar lang genoeg in zijn buurt waren, werden ze net zo gek als hij was. ‘Is er iets dat ik voor je kan doen?’vroeg hij zacht. Hij nam een paar slokken van zijn wijn en hij keek haar weer aan, zijn blik nog net zo doordringend.

Carmen Samira

Kayton zei direct dat het hem heel erg speet, daarna begon hij het uit te leggen. ‘Je hoeft je niet te verantwoorden tegenover mij, Kayton. Ik neem het je niet kwalijk. Helemaal niet. Maar het maakte mij wel bang,’ zei ze tegen hem, op zachte toon. Hij had het gevoel dat hij Leroy niet meer kon helpen. ‘Als dat zo is, heb je er in ieder geval alles aan gedaan om het te proberen…’ zei ze zacht tegen hem. Zijn woorden stelden haar gerust. Ze geloofde wel dat hij het niet nog eens zou willen. Hij meende wat hij zei. ‘Ik weet het, Kayton. Ik hou ook van jou en daarom wil ik gewoon dat het goed gaat, je doet er zo hard je best voor, altijd.’ Zei ze zacht. Het zou beter voor hem zijn als hij Leroy gewoon liet gaan. Vroeg of laat zou het fout gaan. Dat moest bijna wel. ‘Je bent een geweldige man, Kayton… maar je moet jezelf niet zo vergeten. Dat hou je niet meer vol. Ik weet dat je hem wilt helpen, ik weet dat je iedereen wilt helpen. Maar als hij niet te helpen is, maak je jezelf kapot. Is dat het waard?’ vroeg ze zacht aan hem.

Koningin Lolita Fullbright

Hij zei dat hij er inderdaad niets aan kon doen, maar er waren duizend andere dingen waar hij wel iets aan kon doen, en dat deed hij ook niet. Ze zei hier niets op terug, daar had hij inderdaad gelijk in.
Hij vroeg zacht of hij nog iets voor haar kon doen. Ze schudde haar hoofd en stond nu op.
“Ik ga slapen…” Fluisterde ze, misschien kreeg ze dan alles weer wat meer op een rijtje. Ze liep naar het bed toe en trok haar jurk langzaam uit. Ze gaapte even en kroop daarna het bed langzaam in.


Kayton Erogate

Ze zei dat hij er zo erg zijn best voor deed, dat deed hij altijd. Ze gaf aan dat ze van hem hield en dat hij geweldig was, maar hij moest niet zichzelf vergeten. Dit hield hij niet meer voel, want ze wist dat hij iedereen wilde helpen, maar als Leroy niet te helpen viel, maakte hij zichzelf kapot. Ze vroeg hem of dat het waard was.
“Ja.” Zei hij doordringend tegen haar. “Ik ben mijn hele leven gelukkig geweest, of in ieder geval, ik was vaak gelukkig, Leroy is zijn hele leven ongelukkig geweest. Dat is het waard, Carmen, dat is het echt waard. Als ik hem pas gelukkig heb gemaakt als ik zelf kapot ben, dan was dat het meer dan waard.” Leroy verdiende het echt in zijn ogen.
“Maar dat zal niet gebeuren.” Fluisterde hij erachteraan. Hij trok haar weer naar zich toe en streek over haar rug en gleed met zijn vingers door haar haren.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei alleen maar dat ze ging slapen, hij knikte langzaam. Als ze dat wilde, moest ze dat doen. Ze trok haar jurk uit, hij keek weg. Hij nam nog een paar grote slokken van zijn drinken en hij sloot zijn ogen even. Hij voelde zich nog steeds niet goed. Zijn borstkas deed pijn en hij was onrustig. Het werd wel minder, maar het verdween niet. Hij kwam langzaam overeind, de wond in zijn zij was ook nog pijnlijk, maar dat was op dit moment het minste waar hij last van had. Hij wist dat Lolita het waarschijnlijk fijn zou vinden als hij bij haar kwam liggen, maar hij kon het niet. Hij schonk zijn glas weer vol en hij ging op de bank zitten, hij keek nog even naar Lolita, maar daarna ging zijn blik weer naar het glas. Het voelde niet goed. Er hing nooit zo’n rare sfeer tussen hun, hij wilde zo graag dat het wegging, dat het weer was zoals eerst, dat ze lol hadden en dat het goed ging, zoals op het strand. Maar daar was nu niets meer van te zien.

Carmen Samira

Hij legde het weer uitgebreid uit, ze knikte langzaam. ‘Dat begrijp ik wel, Kayton. Ik snap het heel goed. Maar wat als hij niet te helpen is?’ vroeg ze zacht aan hem. Waarschijnlijk wilde hij dat niet geloven, maar ze wilde dat hij het ook van de andere kant bekeek. ‘Wat als dit zo blijft, of als het erger wordt? Dan maak je jezelf kapot en is het voor niets…’ zei ze zacht. Ze streelde langzaam en heel voorzichtig met haar vingertoppen over zijn arm heen, haar vingertoppen gleden over zijn huid. ‘Ik heb hem wel eens boos gezien, maar dit…’ zei ze zacht. ‘Dit was bijna iets ongrijpbaars… die blik in zijn ogen… om niets… volledig uit het niets… wat kan je daar aan doen?’ vroeg ze zacht aan hem.

Koningin Lolita Fullbright

Het duurde niet zo heel erg lang voor ze sliep. Ze lag er voor een paar minuten heel rustig bij, maar vanuit het niets begon ze te bewegen. Er klonken angstige geluiden uit haar mond.
"N-niet doen... Leroy... nee, alsjeblieft... doe me geen pijn... ik hou van... aaahh... ik smeek het je... niet boos zijn... i-ik bedoelde het niet verkeerd. Echt niet... Leroy... NEEEEEE." De schreeuw was overdonderend. Ze bracht haar handen naar haar hals, alsof iemand haar wilde vermoorden. Huilend werd ze wakker, ze kropte zichzelf op tot een balletje en snikte zachtjes. Hoewel ze het hem niet durfde te vertellen, was ze echt doodsbang dat het de volgende keer niet goed zou komen. Dat het haar dood, of de zijne werd...

Koning Leroy Fullbright

Hij zat nog steeds precies hetzelfde op de bank, het glas in zijn handen en zijn blik voor zich uit gericht. Toen Lolita onrustig werd keek hij langzaam op, hij slikte even, nu was zijn blik strak op haar gericht. Ze begon te praten, hij kon letterlijk verstaan wat ze zei. Hij kwam langzaam overeind, het was nogal confronterend om dit zo te horen. Ze was doodsbang, dat was duidelijk. Ze bracht haar handen naar haar hals, alsof hij haar wurgde. De schreeuw ging door merg en been, het klonk afschuwelijk en het zorgde ervoor dat hij kippenvel kreeg. Hij liep nu naar het bed toe, hij zette zijn glas weg en hij ging op de rand zitten. Lolita huilde, maar hij voelde zich niet echt de aangewezen persoon om haar te troosten, aangezien hij degene was die haar zo bang maakte. ‘Lolita…’ zei hij zacht, zijn stem trilde. Hij kon niet geloven dat hij zo veel veroorzaakte. Dat zijn gedrag zo veel deed. ‘Kom alsjeblieft bij mij… laat mij je troosten…’ zei hij, het klonk bijna smekend, maar hij wilde dat ze zelf naar hem toe kwam. Hij wilde haar niet bang maken.

Koningin Lolita Fullbright

Ze kwam weer een beetje bij, ze besefte weer wat ze gedroomd had, ze schaamde zich ervoor. Leroy was bij haar en vroeg smekend of hij haar mocht troosten. Even was haar blik angstig, heel even maar.
"Leroy, het spijt me... ik wil je helemaal geen schuldgevoel geven... ik hou van je, het spijt me, dit had niet moeten gebeuren." Klonk haar stem wat gehaast tegen hem. Ze wilde hem echt geen slecht gevoel geven, echt niet. Ze kwam langzaam wel iets overeind en legde haar hoofd voorzichtig tegen hem aan.
"Het spijt me." Fluisterde ze weer snikkend. Hij zou het waarschijnlijk afschuwelijk vinden dat ze dit had gedroomd. Ze wilde niet dat hij slecht over zichzelf ging denken. Ze kon namelijk niet zonder hem.

Koning Leroy Fullbright

Zodra ze angstig naar hem keek, had hij het gevoel dat het allemaal niet meer uit maakte. Hij had het voor elkaar, Lolita was doodsbang voor hem en waarschijnlijk zou dat vanaf nu altijd blijven. Hij had de neiging op te staan en weg te lopen. Hij was er klaar mee, het was beter als Lolita en hij uit elkaar gingen als ze zo bang voor hem was. Hij wilde het niet, maar hij wilde dit ook niet. Opeens kwam ze naar hem toe, ze zei dat ze dit niet wilde, hij voelde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij voelde zich direct opgelucht. Ze kwam wel naar hem toe. Ze wilde hem geen schuldgevoel geven. ‘Het maakt niet uit, ik snap het wel,’ zei hij zacht. Hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen en hij hield haar vast. ‘Het is jouw schuld niet, Lolita. Jij kan hier helemaal niets aan doen…’ fluisterde hij. Natuurlijk vond hij het vreselijk om te zien, maar Lolita wilde dit ook niet. Het was niet haar schuld. ‘Ben je echt zo bang voor mij?’ vroeg hij zacht.

Koningin Lolita Fullbright

Ze voelde de armen van Leroy om haar lichaam heen en ze sloot haar ogen nu. Het voelde wel fijn zo, als hij rustig was en er voor haar wilde zijn. Zo was hij Leroy, de man van wie ze hield. Van wie ze zielsveel hield.
Het was haar schuld niet, ze kon er niets aan doen vertelde hij. Hij vroeg daarna of ze echt zo bang voor hem was.
“Leroy, ik heb mijn krachten weggegeven zodat jij niet meer bang voor me hoeft te zijn, maar nu kan ik niet meer zo tot je doordringen zoals ik dat eerst wel kon. Ik zou je niet meer kunnen stoppen, ik kan je niet meer helpen als het echt fout gaat. Dat maakt me bang. Dat maakt me bang dat het straks echt fataal wordt voor een van ons twee.” Fluisterde ze. Ze keek heel even naar hem op en slikte.

Koning Leroy Fullbright

Ze legde haar angst uit en hij knikte langzaam. Hij begreep het zo wel. 'Toen je die krachten nog niet had, kon je mij ook tegen houden, dat kan je nu nog steeds, daar moet je alleen wel op vertrouwen. Als iemand het kan, kan jij het. Jij kan tot mij doordringen, Lolita...' Zei hij zacht tegen haar. Hij drukte zacht zijn lippen op haar wang. 'Ik ben nog steeds bang...' Fluisterde hij. Hij wilde haar niet eens zoenen, want dat vond hij al eng. Misschien moest het vertrouwen gewoon even terugkomen. Het kwam wel weer goed, dat geloofde hij ook wel. Nu was het gewoon weer even moeilijk allemaal. 'Ik ben ook bang dat het ooit fout gaat, maar toch, we overleven alles nu al zo lang... Ik moet gewoon rustig blijven en mezelf onder controle houden...' Zei hij zachtjes.  

Koningin Lolita Fullbright

Hij begon op haar in te praten, want zonder de krachten had ze het vroeger ook gekund. Ze keek hem nu aan, als iemand het kon, kon zij het wel. Ze knikte een klein beetje, nog niet helemaal overtuigd.
“Het is allemaal veel erger geworden… zou dat nu ook nog kunnen?” Vroeg ze heel zachtjes aan hem. Ze had er niet zo heel erg veel vertrouwen in. Hij gaf aan dat hij nog steeds bang was. Ze slikte even daardoor.
“Dat is helemaal nergens voor nodig… Leroy, kunnen we niet gewoon gelukkig zijn? Ik wil het zo graag…” Sprak ze hem heel zachtjes toe. Ze streek voorzichtig langs zijn wang.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat het erger geworden was en ze vroeg of ze het nu nog steeds zou kunnen. Hij knikte langzaam. 'Ik denk het wel, maar we komen er vanzelf achter...' Zei hij zacht. Hij wist het ook niet, hij hoopte het alleen wel heel erg. Hij wilde niet dat het ooit fout zou gaan, echt niet. Ze vroeg of ze niet gewoon gelukkig konden zijn. Het was niet nodig om bang te zijn. 'Dat weet ik wel, maar toch...' Zei hij zacht. Ze streelde langs zijn gezicht, waardoor hij zwakjes glimlachte. 'Ik wil ook alleen maar gelukkig zijn... Ik zou alles opgeven om gelukkig te zijn, dat weet je...' Fluisterde hij zacht. 'Misschien komt er wel een moment dat het allemaal beter gaat... Dat we iets verzinnen om hier mee om te gaan...' Zei hij, omdat hij daar nog altijd op hoopte. Hij wilde het ook voor haar, vooral voor Lolita. Hij drukte heel zacht zijn lippen op die van haar, het was heel voorzichtig. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze kwamen er vanzelf wel achter, daardoor huiverde ze eventjes. Nee dat had ze toch veel liever niet, ze wilde dat het nooit meer zou gebeuren. Nooit meer, maar dat was iets waar ze niet eens aan mocht denken.
Hij zei dat hij ook alleen maar gelukkig wilde zijn ze glimlachte een beetje daardoor. Er zou misschien wel een moment komen dat het allemaal beter ging. Ze knikte, daar hoopte ze inderdaad op.
Hij zoende haar heel voorzichtig en zachtjes. Ze legde haar hand op zijn wang. “Zullen we gewoon samen gaan slapen? Dat is misschien een beter idee voor nu, ik ben heel erg moe.” Fluisterde ze Leroy toe.

Koning Leroy Fullbright

Hij zag echt wel dat ze huiverde door wat hij zei. Hij begreep het ook wel. Hij begreep het heel goed. Het liefste had ze dat alles alleen maar goed zou gaan, maar dat zou waarschijnlijk nooit gebeuren. Ze zei dat ze heel moe was, dat het misschien beter was als ze nu gewoon gingen slapen. Hij knikte langzaam. 'Dat vind ik een goed idee... Ik ben ook moe...' Zei hij zacht tegen haar. Hij wist dat het beter was om het allemaal maar gewoon even te laten rusten en te slapen. Daarom kwam hij weer langzaam overeind van het bed. Hij trok zijn kleding uit en hij kwam voorzichtig naast haar liggen. Hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen en hij hield haar vast. Waarschijnlijk vond ze dit wel fijn nu. Lolita wilde altijd het liefste tegen hem aan liggen. Dat hij bang was, zorgde er wel weer voor dat hij dit soort dingen kon doen. Hij wilde dan verder toch niets, dus kon hij haar gewoon vasthouden. 'Lig je lekker zo?' Vroeg hij heel zacht. 

Koningin Lolita Fullbright

Leroy gaf aan dat hij ook moe was en ze glimlachte daardoor even naar hem. Hij kwam naast haar liggen, heel erg voorzichtig. Ze voelde zijn armen om haar heen. Hij hield haar stevig vast en ze vleide zichzelf tegen Leroy aan en keek even naar hem op, ze drukte haar lippen heel even zachtjes op zijn wang en ze keek naar hem op, hij vroeg aan haar of ze zo lekker lag.
“Heel erg lekker, ik vind het fijn zo, Leroy.” Fluisterde ze eerlijk tegen hem. Daarna sloot ze haar ogen. “Welterusten liefje.” Mompelde ze.

Koning Leroy Fullbright

Hij was echt heel erg blij dat hij iets goed deed, hij wilde zo graag dat Lolita gelukkiger werd. Hij glimlachte daardoor ook even, zo ontspande hij zelf ook wat meer. 'Welterusten...' Zei hij zacht tegen haar. Hij voelde haar warme lippen even op zijn wang. Hij sloot daarna zijn ogen en hij ademde langzaam in. Nog steeds voelde hij zich aardig onrustig, maar hij wist dat hij doodmoe was en dat zijn lichaam echt rust nodig had. Hij opende zijn ogen weer en hij keek naar het gezicht van Lolita. Ze was zo vreselijk mooi. Hij wilde haar nooit meer pijn doen, ze verdiende het niet. Ze was zo vreselijk lief voor hem. Ze verdiende iemand die net zo lief was. Heel zachtjes streek hij langs haar wang, daarna sloot hij zijn ogen weer. Het duurde even, maar na een tijdje zakte hij weg in slaap. 

Kayton Erogate

Carmen vertelde dat ze Leroy nog nooit zo had gezien. Het was haast ongrijpbaar, de blik in zijn ogen om niets en vanuit het niets. Hij knikte nu. “Dat is waar, ik heb hem ook wel eens zo gezien, maar nu was het echt ernstig. Ik kan hier niets aan doen, Carmen, als hij zo is, is Lolita de enige die hem kan helpen, echt. Zij heeft een speciale invloed op hem waardoor hij kalmeert. Het is soms heel bijzonder om dat te zien.” Vertelde Kayton haar uitgebreid.
“Laten we maar over Leroy ophouden. Daar hoef jij je allemaal echt geen zorgen over te maken.” Glimlachte hij nu. Hij knuffelde haar even, hij vond het gewoon zo fijn om bij haar te zijn.

Carmen Samira

Ze luisterde naar wat hij zei, ze knikte langzaam. Toen hij zei dat ze zich er geen zorgen over moest maken schudde ze haar hoofd. ‘Als ik uit het bed getrokken word door hem, moet ik mij daar wel zorgen om maken,’ zei ze, maar wel met een glimlachje op haar gezicht. Ze wist wel dat Leroy haar waarschijnlijk niets zou doen zolang ze bij Kayton in de buurt was. Tenminste, hij kon het wel tegenhouden. Ze werd door hem geknuffeld, nu kon ze tenminste weer fatsoenlijk haar armen om zijn lichaam heen slaan zonder hem pijn te doen. ‘Ik hou van je,’ zei ze zacht. Ze keek hem weer even aan, zijn aanwezigheid zorgde er gewoon voor dat ze zich een stuk beter voelde. ‘Wil je niet iets eten? Je zal vast honger hebben…’ zei ze nu tegen hem. Nu hij geen last meer had van die wonden, was zijn eetlust vast ook weer terug. Ze hoefde zelf ook niet echt meer te slapen en ze wilde nu wel weer een keer uit bed, ook al deed de wond nog wat pijn.

Koning Leroy Fullbright

Hij wist niet echt hoe laat het was, maar hij wist wel dat hij vrij vroeg alweer wakker werd. Hij kwam langzaam overeind, hij had Lolita nog steeds vast, dus liet hij haar nu heel voorzichtig los. Hij bekeek haar nog even, maar daarna trok hij vlug wat kleding aan. Hij wilde even een stukje lopen, hij wilde zijn hoofd leegmaken en dat ging niet als hij naar Lolita zou blijven kijken. Hij pakte zijn halvolle glas wijn op en hij goot het achterover alsof het water was. Hij wist wel dat het niet goed was, maar hij verzon altijd allemaal excuses voor zichzelf. Zodra hij er netjes uitzag ging hij de kamer uit, hij stak zijn handen in zijn zakken en hij liep naar zijn werkkamer toe.