Medieval Times

Syara Pentagon

Ze kon niet slapen, het lukte haar echt niet. Ze liep door de gangen heen en zag daar haar vader. Het was alweer vroeg in de ochtend. Gek genoeg voelde ze zich niet eens echt moe. Ze liep achter haar vader aan en klopte even op de deur van zijn werkkamer waar hij naar binnen was gelopen.

Koning Leroy Fullbright

Hij had nog niet eens de tijd om op de stoel te gaan zitten toen er al op de deur geklopt werd. ‘Kom maar binnen,’ zei hij, hij deed zijn best om gewoon vriendelijk te klinken, hij wilde niet kortaf doen tegen iemand die dat niet echt verdiende, maar hij vond het moeilijk. Als hij zich niet heel goed voelde, kostte het zo veel moeite om wel aardig te doen tegen iedereen. Hij haalde een hand door zijn zwarte haren heen en hij leunde op de rand van zijn bureau, met zijn blik op de deur gericht, al keek hij er niet echt naar. Hij was meer in gedachten verzonken.

Syara Pentagon

Ze glipte naar binnen toe wanneer ze geroepen werd. Ze glimlachte naar haar vader. “Goedemorgen, jij bent ook vroeg wakker.” Sprak ze stralend tegen hem. Ze nam al meteen plaats op de stoel aan zijn bureau en ze keek hem aan.
“Je ziet er vermoeid uit, gaat alles nog wel goed? Er is hier zo ontzettend veel aan de hand, ik voel het gewoon.” Sprak ze er zachter achteraan, met haar extra krachten voelde ze het nog beter.

Koning Leroy Fullbright

Toen hij zag dat het Syara was die binnenkwam, ontstond er toch even een glimlach op zijn gezicht. Ze ging op de stoel zitten, hij volgde haar met zijn blik. Ze zei dat hij er vermoeid uitzag, ze vroeg of alles wel goed ging, daarna gaf ze aan dat ze gewoon kon voelen dat er zo veel aan de hand was. ‘Ik heb niet zo goed geslapen,’ gaf hij toe. ‘Maar alles gaat verder goed, niets om je zorgen om te maken.’ Voegde hij er aan toe, omdat hij dat niet nodig vond. Ze hoefde zich nergens druk om te maken, liever niet zelfs. ‘Jij bent ook vroeg wakker, ik dacht dat ik de enige zou zijn…’ zei hij daarna tegen haar. Hij vond het heerlijk als het rustig was in het kasteel, het was overdag nooit rustig.

Syara Pentagon

Ze hoefde zich nergens zorgen over te maken zei hij. Hij gaf aan dat ook zij vroeg wakker was. Ze haalde haar schouders op.
“Ik moet hier nog een beetje aan wennen, ik zie, voel en hoor zo ontzettend veel meer dan vroeger, dat zorgt voor slapeloze nachten.” Sprak ze grinnikend tegen hem. Ze keek haar vader in zijn ogen aan, ze merkte dat ze in hem kon kruipen, ze was nieuwsgierig geworden naar zijn band met haar moeder, maar hoe verder ze kwam, hoe woedender ze werd.
Ze stond ineens met een ruk op en sloeg met haar vuist op tafel.
“Jij was het hé! Jij vieze, vuile schoft.” Haar ogen stonden vol woede. “Had je me dat niet meteen kunnen vertellen? Jezus man, achterlijke mongool. Ik zie gewoon hoe je het hebt gedaan, hoe je mama vermoord hebt. Heb je niet eens naar dat kleine meisje gekeken in de hoek. Oh, dat ik je niet herkent heb! Achterlijk.” Gromde ze kwaad. Het was Leroy die haar moeder had vermoord nadat hij haar misbruikt had.

Koning Leroy Fullbright

‘Dat kan ik mij voorstellen,’ zei hij zacht tegen haar. Hij kon best begrijpen dat het er voor zorgde dat je niet meer kon slapen. Ze keek hem doordringend aan, hij had niet eens echt door wat ze deed, aangezien hij zich constant al niet zo geweldig voelde. Toen ze opeens naar voren schoot, deinsde hij meteen naar achteren. Ze sloeg op het bureau, waardoor hij langzaam inademde. Wat was dit opeens? Opeens begon ze te schreeuwen en te schelden, waardoor zijn blik langzaam donkerder werd. Hij kon dit niet goed hebben. Naarmate ze meer zei, verdween dat weer. Hij slikte, hij schudde zijn hoofd en hij sloot zijn ogen even. Hij wilde zo veel zeggen, maar hij wist niets. Hij keek weg van haar, om haar daarna weer doordringend aan te kijken. ‘Ik wist het niet, Syara. Ik twijfelde…’ zei hij zacht. Hij had niet zeker geweten of hij haar vermoord had of niet. Hij wist dat het voor haar raar moest klinken, maar dit was niet de enige vrouw geweest, het waren er zo veel, hoe moest hij al die namen onthouden? Hoe moest hij weten welke er kinderen hadden en niet? ‘Het was nooit mijn bedoeling…’ zei hij zacht, al wist hij dat het niets zou doen. Het was haar moeder, ze zou net zo woedend op hem zijn, waarschijnlijk maakte het niet uit wat hij zei. Hij had haar moeder vermoord. Voor de ogen van zijn eigen dochter. Soms kon hij echt niet geloven dat hij echt zo was.

Jay Fullbright

Hij liep door de gangen heen, met een glimlach op zijn gezicht. Hij floot een vrolijk deuntje, het was aan hem altijd meteen te merken als hij vrolijk was. Het ging goed tussen hem en Esmeralda en hij kreeg amper iets mee van alle problemen die verder speelden, dus voelde hij zich goed. Ash maakte hem ook vrolijk, hij was echt gek op het draakje. Hij haalde een hand door zijn warrige zwarte haar heen, hij had flink getraind, maar nu ging hij wat eten. Het was nog vroeg, hij had wel honger, maar dat had hij altijd wel na het trainen. Straks zou hij nog een keertje trainen, maar dan met Esmeralda. Dat was misschien nog wel leuker dan gewoon alleen, alles was leuker met Esmeralda, eigenlijk altijd. Hij ging de eetzaal in en hij pakte een stuk brood, wat hij snel weg kauwde.

Esmeralda Samira

Ze zat nog steeds op de kamer met het draakje, ze wilde hem niet zo heel erg graag buiten hebben of in de gangen. Iedereen wist er inmiddels wel vanaf, maar toch.. Stel voor dat ze hem kwijtraakte… Dat zou ze echt afschuwelijk vinden.
Nu liet het draakje duidelijk merken dat hij naar buiten wilde, hij wriemelde aan de deur en duwde zijn neus er elke keer tegenaan.
“Wat is er vriendje, wil je er even uit? Kom maar dan…” Zei ze tegen hem. Ze opende de deur en hij vloog weg, elke keer keek hij achterom of ze nog volgde en ze glimlachte daardoor. “Ja, ja.” Lachte ze. Hij vloog recht op Jay af en cirkelde om hem heen. Hij kirde en Esmeralda kwam naar Jay toe en sloeg haar armen om hem heen. Ze zoende hem zachtjes, maar volgens het draakje was daar geen tijd voor. Hij duwde zijn neus tegen hun aan en vloog zenuwachtig heen en weer.
“Volgens mij moeten we hem volgen…” Zei ze Jay nu.

Jay Fullbright

Opeens zag hij Ash op hem afvliegen, waardoor hij grijnsde. Het volgende moment was Esmeralda er ook, hij werd even door haar gezoend, maar Ash gaf hun die tijd niet echt. Ash bleef heen en weer vliegen, Esmeralda zei dat ze dacht dat ze hem moesten volgen, waardoor Jay glimlachte. ‘Prima toch, ‘zei hij. Hij pakte de hand van Esmeralda aan, zodat hij samen met haar achter Ash aan kon lopen. Waarschijnlijk had het diertje iets in zijn hoofd gehaald, maar zolang hij hun maar in de gaten hield en niet zomaar ergens heen ging, vond Jay het allemaal wel goed. Het moest veilig blijven, want hij wilde niet dat zijn vader het dier van hun af zou pakken,maar verder wilde hij wel dat Ash een beetje zijn gang kon gaan.

Esmeralda Samira

Jay vond het allemaal prima en hij pakte haar hand vast. Ash vloog weer weg en dit keer trok Esmeralda aan de hand van Jay. “Kom!” Zei ze enthousiast en ze begon te rennen. Ash was door de dolle heen, hij maakte salto’s en gedroeg zich jolig. Hij vloog het kasteel uit en ze volgde hem meteen.
“Wat zou hij willen laten zien? Wat zou er zijn?” Vroeg ze nieuwsgierig aan Jay.

Jay Fullbright

Ash ging eigenlijk alleen maar sneller, daardoor werd hij ook door Esmeralda meegetrokken. Ze begon te rennen, daardoor moest hij ook wel om haar bij te houden. Ze gingen het kasteel uit, waardoor hij even om zich heen vroeg. Esmeralda vroeg aan hem wat Ash hun zou willen laten zien, waardoor hij even zijn schouders op haalde. ‘Ik heb echt geen idee…’ zei hij. ‘Maar hij schijnt er nogal veel haast bij te hebben,’ voegde hij er aan toe, met een flinke grijns op zijn gezicht. ‘Ik hoop maar dat het iets leuks is,’ voegde hij er aan toe. Hij drukte zijn lippen kort op die van Esmeralda, daarna keek hij haar weer even aan.

Esmeralda Samira

Ash vloog het bos in en ze volgde nog net zo vrolijk samen met Jay, totdat Ash naar een vrouw vloog die ze niet kende. Ze stond daar, haar haren in de wind en een gemene blik in haar blauwe ogen. Het was de dochter van Leroy, Syara. Ze zag er machtig uit en Ash vloog op haar af. Hij ging op haar schouder zitten en kirde een beetje. Esmeralda keek haar niet begrijpend aan.
Syara stak haar beide handen uit en een zwarte mist vloog hun kant op. Niet veel later had ze het gevoel alsof ze stikte, de mist vormde zich om haar keel en trok haar de kant op van de vrouw. Haar ogen gleden naar Jay, in paniek.

Jay Fullbright

Toen ze hetgene bereikten waar Ash zo graag naar toe wilde, bleef hij raar kijken. Het diertje ging zomaar op de schouder van de vrouw zitten, daardoor kneep hij zijn ogen iets samen. ‘Ash…’zei hij zacht, omdat hij het echt niet begreep. Waarom deed hij dit? Toen de vrouw haar handen uitstak, schoot er een soort zwarte mist op hun af. Hij voelde de druk om zijn keel, hij keek direct opzij naar Esmeralda, die hetzelfde deed. Hij greep haar hand vast, maar dat hielp niets, ze werden naar de vrouw toegezogen. ‘Wat is dit?’ vroeg hij, hijgend en met heel veel moeite, omdat hij amper lucht kreeg en zijn keel dichtgeknepen werd door wat ze deed.

Syara Pentagon

Ze hield de twee vast met de mist en hield genoeg druk om ze niet te vermoorden, maar ze wel een benauwd gevoel te geven. Ze lachte even.
“Zal ik het je eens haarfijn uitleggen, broertje?” Vroeg ze aan hem met een gemene grijns.
“Jouw of liever gezegd, onze vader, heeft mijn moeder vermoord, vroeger, die klootzak heeft niet eens de ballen om het me recht in mijn gezicht te vertellen als ik hem kom vertellen dat ik zijn dochter ben. Nu, met mijn nieuwe krachten, ga ik het hem betaald zetten. Hij zal voelen hoe het is om een geliefde te missen, om kwijt te raken wat van jou is.”Gromde ze.

Jay Fullbright

Ondanks dat ze uitlegde waarom ze dit deed, begreep hij er helemaal niets van. Het duurde even tot het helemaal tot hem doordrong. ‘Maar wij hebben daar niets mee te maken…’ zei hij, zijn stem trilde lichtjes, niet van angst, maar omdat hij het benauwd had. ‘Hij weet hoe het is en het veranderd hem toch niet. Wat je doet is nutteloos, je veroorzaakt alleen maar meer problemen…’ zei hij tegen haar, met een doordringende blik in zijn ogen. Hij had zo het gevoel dat het nutteloos was wat hij nu allemaal zei, maar hij wilde wel een poging wagen. Hij kon haar waarschijnlijk niet ompraten, maar hij kon het op zijn minst proberen, dan had hij tenminste iets gedaan. Het was zwak om gewoon je mond dicht te houden in een bedreigende situatie. ‘Je bent niet de eerste die dit probeert en je zult ook zeker niet de laatste zijn, maar het gaat je nooit lukken…’ zei hij nog tegen haar. Nu was het alleen wel anders. Dit was familie. Dit was zijn dochter. Zou zijn vader zijn dochter afmaken, als het er op aan kwam? Het geloofde het niet, waardoor hij bang was dat zijn vader dit liet gebeuren.

Felicia Erogate

De zonnestralen die door het kamerraam naar binnenkwamen en precies op het bed schenen zorgde voor een lichte glimlach op haar gezicht. Haar blik was al een tijdje op Stephen gericht. De slaap had haar goed gedaan en de spanning vloeide beetje bij beetje uit haar lichaam weg. Met haar vingers streelde ze zacht over ze hand heen. Verder liet ze hem een beetje, slaap zou een ieder goed doen in deze omstandigheden. "Ik hou zo veel van je..." Fluisterde ze zacht. Het werd haar nu pas echt duidelijk hoeveel deze momenten voor haar konden betekenen. Hoeveel ze deze momenten eigenlijk wel niet gemist had.

Syara Pentagon

“Ohnee? Ik had het toch over dierbaren?” Sprak Syara uit de hoogte tegen Jay toen hij vertelde dat hij er niets mee te maken had. Het zou Leroy niet veranderen, ze veroorzaakte zo alleen maar meer problemen.
“Maar ik hou van problemen, heerlijk!” Klonk haar stem opgetogen. Ze glimlachte naar de jongen, zijn vriendinnetje hield alleen maar angstvallig zijn hand vast. Na een tijdje leek ze wat te willen zeggen.
“Wat heb je met Ash gedaan…” Vroeg ze zachtjes. Het draakje wreef zijn kop tegen Syara aan en kraaide even vrolijk. “Morgen is hij weer normaal.” Bromde Syara tegen haar. Ze draaide zich om en sleepte de twee met de mist achter haar aan. Volgens Jay was ze niet de eerste die dit probeerde en het ging haar nooit lukken.
“Ach, Jay, ik wil hem alleen maar gek maken. Ik doe er alles voor om hem te zien doordraaien.” Ze draaide zich niet om naar de twee, maar bleef ze achter haar aanslepen.


Koningin Lolita Fullbright

Ze had overal gezocht, maar ze kon ze niet vinden, ze kon ze echt niet vinden. Langzaam begon ze in paniek te raken, waren Jay en Esmeralda echt verdwenen? Dat kon toch niet? Ze werd bang, bang dat ze de kinderen niet meer terug zag…
Ze klopte niet eens aan op de deur van Leroys werkkamer, ze rende naar binnen toe. Ze keek haar man aan, haar gezicht was bleek.
“De kinderen zijn weg…” Fluisterde ze nu tegen hem.

Koning Leroy Fullbright

Hij wilde net beginnen aan het opschrijven van een zin toen uit het niets de deur open vloog en Lolita naar binnen schoot. Ze was bleek, waardoor hij haar meteen bezorgd aankeek, al gaf ze al direct aan dat de kinderen weg waren. Hij ademde langzaam in en hij slikte even. ‘Misschien is er niets, lieverd… misschien zijn ze gewoon vergeten de melden waar ze heen zijn…’ zei hij langzaam, terwijl hij overeind kwam uit zijn stoel. Hij liep naar haar toe en hij sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen, om haar daarna iets naar zich toe te trekken. ‘Heb je al gevraagd of ze ergens gezien zijn? Ik zal wel wat wachters naar ze uit laten kijken…’ noemde hij op, om haar iets gerust te stellen.

Jay Fullbright

Hij reageerde niet meer, zoals hij al verwacht had, was het helemaal nutteloos. Hij keek opzij naar Esmeralda en hij kneep zachtjes in haar hand. ‘Als ze hem door laat draaien… straks… straks gebeurd er iets…’ fluisterde hij, nu liet hij zijn angst wel merken, tegenover Esmeralda kon het wel. Hij maakte zich zorgen om zijn vader. Esmeralda zou niets overkomen nu, dus daar was hij niet zo bang voor, want hij was bij haar en hij zou doen wat hij kon om haar te beschermen. Maar Syara leek verder geen aandacht voor hun te hebben.

Koningin Lolita Fullbright

“Leroy, Esmeralda komt het altijd melden wanneer ze weggaan, altijd, dit keer heb ik niets gehoord en niemand schijnt ze gezien te hebben..” Ze slikte even. Leroy sloeg zijn armen om haar heen en ze drukte haar gezicht tegen hem aan.
“Ik heb het wel gevraagd… maar niemand lijkt het te weten.” Sprak ze geëmotioneerd. Haar stem trilde een klein beetje. Ze maakte zich dit keer echt zorgen, ze had een heel erg naar voorgevoel en die was vaak niet voor niets.



Esmeralda Samira

Jay fluisterde haar wat toe en ze trilde lichtelijk van angst. “Nee… ik ben echt bang, Jay, echt heel erg bang… straks gaat het nooit meer goed met je vader of straks komen we nooit meer thuis… ik weet ook niet wat ze precies van plan is, het maakt me bang…” Sprak ze, ze beet op haar lip om niet in tranen uit te barsten. Syara sleepte hun voort achter haar aan en Ash cirkelde om hun heen. Wanneer ze bij een donker meertje aan waren gekomen, stopte Syara. Ze bond de kinderen vast aan een boom alsof het honden waren. Zelf steeg ze boven het meertje uit met een gemak die Lolita nooit had gehad, maar dat kwam omdat Lolita de krachten als een last zag en Syara ze omhelsde.
“Slapen jullie ’s nachts wel eens slecht? Nou, al die nachtmerries zitten in dit meer om jullie nog meer slapeloze nachten te bezorgen.” Grijnsde Syara. Monsters en ander ongedierte had ze in het meer gestopt. Ze konden de kinderen niet aanraken, maar wel flink bang maken.

Koning Leroy Fullbright

Hij voelde dat hij langzaam steeds bezorgder werd, waardoor hij Lolita ook echt niet gerust kon stellen. ‘Dan weet ik het ook niet…’ zei hij uiteindelijk dus ook. Hij liet haar los, hij verdween even naar buiten om zijn wachters te laten zoeken naar de kinderen, daarna ging hij weer naar Lolita toe. Hij legde zijn hand in haar hals en hij trok haar weer dichter naar zich toe. ‘Het komt goed, dat beloof ik je. Wat er ook aan de hand is, ik los het op, oké?’ vroeg hij zacht aan haar. Hij keek haar even doordringend aan, daarna trok hij haar iets meer tegen zijn borstkas aan. Hij wilde niet dat ze pijn had, dat ze bezorgd was, maar hij kon dit niet wegnemen. Hij kon nooit alles goed doen voor haar.

Jay Fullbright

Dit was vreselijk, hij wist nu al dat ze hier niet zo blij van zouden worden. Hij bleef Esmeralda vasthouden en hij keek haar even aan. ‘Ik ben bij je, dat moet je niet vergeten. Er overkomt je niets, ik heb beloofd je te beschermen en dat zal ik altijd doen. Ik hou van je, ik wil niet dat je bang bent…’ zei hij, zijn stem klonk doordringend en krachtig. Hij voelde wel de angst, maar hij kon dat vrij makkelijk omzetten om sterk te zijn voor Esmeralda. Misschien was dat wel een goede eigenschap, al wist hij ook dat hij zijn gevoelens bij Esmeralda wel mocht laten zien, altijd. Esmeralda zou er altijd voor hem zijn en hij had haar daarom ook heel hard nodig, maar nu was het heel belangrijk om sterk te zijn.

Esmeralda Samira

Syara vloog vol vermaak weer weg. Ze lachte luid en Ash vloog achter haar aan. Esmeralda kroop in de armen van Jay, ze kon er eigenlijk net niet bij, maar de pijn was beter dan de angst. Ze trilde en luisterde toch half naar zijn woorden. Hij wilde niet dat ze bang was en hij hield van haar.
“Ik ook van jou.” Fluisterde ze hees tegen hem terug. Vanuit het niets vlogen er vleermuizen vlak langs hun heen. Ze slaakte een gil en zag niet zo heel veel later zwarte slangen en andere vreselijk uitziende beesten. Esmeralda gilde en klampte zich vast aan Jay. Ze kwamen steeds dichterbij met hun valse ogen, ze fluisterden dingen, maakten haar bang…


Koningin Lolita Fullbright

Leroy beloofde haar dat het goed kwam en dat hij het op zou lossen. “Dank je, lieverd…” Fluisterde ze hem nu toe. Ze kroop weer tegen hem aan. Het was lief van hem dat hij alles wilde oplossen voor haar.
“Koekoek.” Was er nu ineens vrolijk te horen. Lolita keek met een ruk op, Syara zat in het raam, haar blauwe ogen boorden zich in die van haar en daarna in die van Leroy.
“Wees niet bang, jullie kindjes zitten veilig vastgebonden met hun nachtmerries.” Lachte het meisje, daarna verdween ze eigenlijk niet zo snel weer.

Jay Fullbright

Esmeralda wilde duidelijk zo dicht mogelijk tegen hem aan zitten, maar ze kon er niet zo goed bij. Toch leek ze het wel belangrijk te vinden. Toen er opeens een geluid te horen was, keek hij gespannen op. Hij ademde trillend adem, de vleermuizen schoten langs hun en hij kneep zijn ogen even dicht. ‘Het is allemaal niet echt… we komen vanzelf los en dan kunnen we weg… ze doet dit alleen maar om ons bang te maken, dat mag je niet vergeten…’ zei hij tegen haar, zijn stem trilde een beetje, al klonk hij verder nog wel redelijk kalm. Zo wilde hij ook graag overkomen, als hij eenmaal in paniek zou raken, zou het waarschijnlijk niet veel beter gaan.

Koning Leroy Fullbright

Hij was blij dat hij Lolita iets van steun kon geven, of in ieder geval de hoop dat het wel goed zou komen. Toen hij opeens een andere stem hoorde, keek hij langzaam op, in de felle ogen van Syara. Door wat ze zei werd zijn blik een heel stuk harder, hij ademde diep in. ‘Dat kan je niet menen…’ zei hij, hij kon het bijna niet geloven. Zou ze zoiets echt doen? Hij begreep wel dat ze heel boos was, dat ze van hem walgde nu, maar dat ze hem echt pijn zou doen, dat kon hij niet echt bevatten. Zijn blik ging even naar Lolita, daarna keek hij naar de grond. Dit was allemaal uiteindelijk weer zijn schuld en daar baalde hij enorm van.

Esmeralda Samira

Volgens Jay was het allemaal niet echt, ze deed dit om hun bang te maken, dat mocht ze niet vergeten.
“Z-ze praten tegen me.” Sprak ze trillend. Ze spraken op haar in, Jay verdiende beter dan haar, ze was een slet, ze maakte niemand blij met haar aanwezigheid en ze was vreselijk lelijk. Die zinnen bleven zich herhalen, ze bleven zo tegen haar praten. Ze legde haar handen tegen haar oren aan en drukte haar hoofd tegen Jay. “Ze stoppen niet, Jay, ze willen niet stoppen.” Sprak ze in paniek. Ze sloot haar ogen en klemde haar kaken op elkaar.

\


Koningin Lolita Fullbright

Ze keek vol verbazing naar Syara en wanneer ze weg was, gleed haar blik naar Leroy, ze keek hem even aan, zonder ook maar iets te zeggen of te doen. Ze schraapte haar keel heel even en keek daarna naar de grond.
“Dit kan niet… dit kan Esmeralda niet aan… dit kan ze Jay ook niet aandoen…” Fluisterde ze trillend. Haar dochter zou dit nooit kunnen overleven zonder gek te worden… dat kon ze niet. Haar handen klemde ze in zijn shirt. Langzaam gleden de tranen over haar wangen.
“We moeten ze halen, we moeten ze redden, Leroy… het moet!” Sprak ze paniekerig.

Jay Fullbright

‘Lieve Esmeralda, wat ze ook zeggen, je weet wat de waarheid is. Je moet er niet naar luisteren, je moest ze lekker laten praten, je weet zelf heel goed hoe alles zit. Als je diep in jezelf kijkt, zal je altijd bij de waarheid uitkomen, altijd. Het kan niet anders,’ zei hij tegen haar. ‘je mag best bang zijn, maar probeer te bedenken dat het allemaal niet waar is. Je weet het eigenlijk wel, maar ze proberen je van iets anders te overtuigen. Dat doen ze alleen maar om jou pijn te doen. Dat moet je bedenken, dan weet je ook meteen dat ze liegen,’ vertelde hij. Hij bleef zo veel mogelijk praten, zodat ze tenminste op hem kon letten.

Koning Leroy Fullbright

Lolita zei eigenlijk niets tegen hem. Het voelde vreselijk, hij wilde graag iets van haar horen, alleen maar als bevestiging dat ze hem dit niet kwalijk nam, of wat dan ook. Al wist hij dat het niet realistisch was, ze kon niet anders dan hem dingen kwalijk nemen. ‘Ze zijn sterker dan wij denken, lieverd. Echt,’ zei hij zacht tegen haar.Ze zei dat ze moesten zoeken, waardoor hij langzaam inademde. ‘Ja, maar waar? Waar moeten we ooit beginnen? Er wordt al naar ze gezocht..’ zei hij, omdat hij gewoon niet wist wat hij moest doen. ‘Rustig aan, rustig aan… het helpt niet als je in paniek raakt, daar vinden we ze niet mee. Je moet helder nadenken en mij helpen, zodat we hier samen iets op kunnen bedenken,’ zei hij op doordringende toon.

Esmeralda Samira

Jay probeerde haar met rust te stellen, maar het lukte niet. De stemmen overheersten. Ze spraken steeds harder en de monsters werden steeds enger en kwamen dichterbij. Ze gilde het uit en kneep Jay haast fijn. Had hij er dan geen last van? Spraken ze niet tegen hem?
“Wat ze zeggen is echt… Ze hebben gelijk… ze hebben helemaal gelijk.” Sprak ze trillend.


Koningin Lolita Fullbright

Leroy wilde haar gerust stellen, hij zei dat ze sterker waren dan dat ze op dit moment dachten. Hij wist niet waar ze moesten beginnen en er werd al naar ze gezocht. Hij zei heel erg veel tegen haar, ze moest rustig worden en het hielp niet als ze in paniek raakte… ze moest helder nadenken zodat ze hier samen wat op konden bedenken.
“Dat kan ik nu niet, we moeten ze zoeken.” Zei ze alleen maar tegen hem. Ze moest de kinderen in veiligheid brengen. Ze pakte de pols van Leroy beet en liep met kleine vluchtige passen naar buiten.