Medieval Times

Jay Fullbright

‘Ja, je hebt gelijk, alweer…’ zei hij glimlachend tegen haar. Hij kwam overeind en hij ademde diep in, daarna liep hij toch met iets tegenzin naar de deur toe. Hij opende de deur en hij keek nog even om naar Esmeralda. ‘Ik hou van je,’ zei hij zacht, daarna opende hij de deur en liep hij naar buiten toe. Op de gang bleef hij nog staan, maar daarna liep hij toch naar de kamer van Kayton en Carmen toe. Hij klopte langzaam op de deur. ‘Kayton, ik ben het…’ zei hij zacht. ‘Ik wilde nog even met je praten,’ zei hij daarna. Hij hoopte dat Kayton niet boos op hem was, want hij wilde hem echt helemaal geen pijn doen.

Carmen Samira

‘Ik ben jou ook dankbaar, heel erg… waarschijnlijk nog meer dan jij je nu realiseert,’ zei ze zacht tegen hem. De tranen liepen over zijn gezicht heen, daarom pakte ze hem vast en veegde ze die tranen weg. ‘Je bent echt een geweldige man…’ zei ze zacht. Toen er op de deur geklopt werd keek ze even op. Het was Jay. Hij wilde met Kayton praten. Ze liet hem daarna weer los en ze glimlachte naar hem. ‘Ik zal weg gaan, dan kan je met hem praten. Ik loop anders wel even naar Lolita toe…’ zei ze zacht tegen hem, terwijl ze overeind kwam.

Kayton Erogate

Ze was hem ook dankbaar en hij kon op geen enkele manier bedenken waarom dat nu was, ze was sterk en een onafhankelijke vrouw die helemaal geen man nodig had en tot nu toe had ze alleen maar hem gesteund en was het haast niet andersom zo geweest. Daarom begreep hij het niet. Jay kwam binnen, hij wilde met hem praten. Kayton knikte. Carmen wilde wel naar Lolita gaan.
“Is goed.” Fluisterde hij tegen haar. Hij keek Jay aan. “Ik weet niet of nu wel het juiste moment is, Jay… “ Sprak hij verdrietig tegen de jongen. Toch wilde hij wel met hem praten. “Vertel maar.” Zei hij vervolgens tegen hem. Hij probeerde zich weer wat meer bij de les te krijgen.

Carmen Samira

Kayton leek het echt niet te begrijpen, daardoor glimlachte ze even. ‘Ik leg het je straks wel uit,’ zei ze tegen hem. Ze keek even naar Jay, daarna liep ze de kamer uit. Ze hoopte maar dat het goed ging, het kon namelijk ook vreselijk fout gaan. Of Jay brak Kayton helemaal, of het zou echt uit de hand lopen. Ze hoopte maar dat het niet zo was, ze wilde niet dat iemand nog meer verdriet had dan nu al. Ze liep langzaam door de gang naar de kamer waar Leroy opgebaard lag. Ze klopte voorzichtig aan op de deur. ‘Ik ben het, Lolita… mag ik binnen komen?’ vroeg ze zacht. Als Lolita het niet wilde hebben, begreep ze het ook.

Jay Fullbright

Eenmaal binnen keek hij naar Kayton, hij was vreselijk verdrietig, dat was wel duidelijk. Kayton wist niet of dit het goede moment was. ‘Dit is het beste moment…’ zei hij zacht. Hij ging naast zijn opa zitten en hij keek even opzij. ‘Het spijt mij zo verschrikkelijk erg… ik wil je helemaal geen pijn doen… echt niet…’ fluisterde hij. Hij wilde zijn armen om Kayton heen slaan, maar hij deed het niet. Misschien was hij wel echt boos. ‘Ik weet niet waarom ik zo vreselijk gemeen deed, maar ik wilde het niet. Je verdient dat helemaal niet, je verdient veel beter dan dit…’ zei hij, nog zachter.

Koningin Lolita Fullbright

Ze bleef heen en weer lopen en maakte zichzelf helemaal gek, ze sloeg met haar vuist tegen de muur van frustratie. Ze voelde zich vreselijk. Er klopte iemand aan op de deur, ze hoorde aan de stem dat het Carmen was.
“Ja, kom maar, ik vreet mezelf op hier in mijn eentje.” Gaf ze aan met een gefrustreerde stem. Haar blik gleed weer naar Leroy, hij had Carmen wat aan willen doen, ze herinnerde het zich heel erg goed… zou Carmen blij zijn dat hij dood is?



Kayton Erogate

Jay vond het wel het beste moment en daardoor keek Kayton naar hem op. Hij ging zitten en zei dat het hem speet. Hij wilde hem helemaal geen pijn doen. Kayton legde zijn arm om de jongen heen en trok hem tegen zich aan. Hij wist het wel, hij had het wel verwacht dat dit zou komen, maar het voelde toch heel goed.
“Dankjewel, Jay, dit is heel erg lief van je.” Vertelde hij de jongen zachtjes. Hij hield hem steviger vast.
“Hoe wil je het nu gaan doen?” wilde hij even weten van Jay.

Carmen Samira

Ze hoorde van Lolita dat ze binnen mocht komen, het was duidelijk dat ze het niet leuk vond in haar eentje. Daardoor stapte ze ook meteen naar binnen en sloot ze de deur achter haar. ‘Kom eens hier…’ zei ze zacht, ze stapte naar Lolita toe en sloeg haar armen om de vrouw heen. Waarschijnlijk was er nog niemand geweest die dat echt gedaan had, maar ze wist heel goed hoe fijn het kon voelen om gewoon te weten dat er iemand was, dat je niet alleen was, al voelde het diep van binnen wel zo. Je wist dat er altijd wel mensen om je heen waren, maar toch voelde je je verschrikkelijk eenzaam.

Jay Fullbright

Hij werd tegen Kayton aangetrokken, meteen sloeg hij zijn armen om hem heen. Nu pas kwamen er echt tranen in zijn ogen te staan en voelde hij het verdriet tot zich door dringen. Kayton zei dat dit heel lief van hem was, maar hij wist dat hij beter in het begin al normaal had kunnen doen. Hij moest daar echt iets voor gaan verzinnen. Kayton vroeg hoe hij het nu wilde gaan doen. ‘Ik kan dit nog helemaal niet…’ zei hij zacht. ‘Niet nu, niet op dit moment…. Zou jij… zou jij het willen doen? Wil jij het koningschap op je nemen?’ vroeg hij zacht. ‘Tot ik het wel kan….’ Voegde hij er langzaam aan toe, de tranen liepen nu over zijn gezicht heen. Als Kayton het niet wilde begreep hij dat ook, hij hoopte gewoon dat hij het geen probleem zou vinden.

Koningin Lolita Fullbright

Ze keek op naar Carmen die haast meteen op haar af kwam en haar omhelsde. Lolita sloeg ook haar armen om haar heen en voelde de stevige knuffel, ze sloot haar ogen en vond het fijn. Toch brandde de vraag wel. “Carmen… ben je blij dat hij er niet meer is?” Ze wilde het van iedereen weten, het was gewoon heel erg belangrijk voor haar. Dan wist ze tenminste waar ze aan toe was.


Kayton Erogate

Jay had wel verdriet en het kwam er nu pas uit, nu pas gaf hij aan dat hij verdriet had. Kayton hield hem heel erg stevig vast en ook bij hem stonden er weer tranen in zijn ogen. Jay gaf aan dat hij het nog niet kan. Hij kon gewoon nog niet op dit moment het koningschap aan. Hij vroeg of hij het wilde.
“Jay, zullen we het samen doen? Het is jouw verantwoordelijkheid. Ik wil je erin helpen, maar ik wil ook dat je je volledig ervoor inzet. Het is zwaar en ik zal je ook niet meer laten doen dan je aankan, echt niet, we doen het rustig aan.” Sprak hij zacht tegen de jongen.

Carmen Samira

Zodra Lolita een heel directe vraag stelde, liet Carmen haar langzaam los en keek ze de vrouw onderzoekend aan. Waarom vroeg ze dit? Langzaam begon ze zich te realiseren waar het vandaan kwam. ‘Nee, natuurlijk niet… om die ene keer? Ik kan wel wat hebben hoor. Ik weet hoe Leroy kon zijn, maar ik weet ook dat hij heel anders kon zijn. Ik vind het vreselijk dat hij er niet meer is.’ Zei ze zacht tegen de vrouw. Natuurlijk was het niet leuk en was ze ook heel erg geschrokken toen, maar dat betekende niet dat ze blij was dat hij dood was. Ze had ook gezien hoe Leroy met Jay was en met Lolita, hoe veel hij van ze hield en hoe goed hij kon zijn. Ze wist dat hij ook vreselijk fout kon zijn, maar dat hij nu gestorven was, vond ze heel erg.

Jay Fullbright

Kayton vroeg of ze het samen zouden doen. Hij zou hem niet meer laten doen dan hij aankon, maar hij moest zich er wel volledig voor inzetten. ‘Oké, dat is goed…’ zei hij heel zacht, zijn stem was schor en hij keek Kayton niet aan. ‘Ik wil gewoon niet…. Dat hij er niet meer is… ik…’ zei hij, maar hij kwam al heel snel niet meer uit zijn woorden. Hij had al die tijd nog niet zo veel verdriet gevoeld, maar bij Kayton kon het wel. Hij wist dat Kayton zich net zo moest voelen en ergens zorgde dat er voor dat hij zich beter voelde als hij bij hem was.

Koningin Lolita Fullbright

Carmen keek haar eerst onderzoekend aan. “Sorry, ik wil gewoon alles op een rijtje te zetten.” Bood ze haar verontschuldigingen nu oprecht aan. Ze slikte even en luisterde nu naar het antwoord van Carmen, ze was niet blij dat Leroy dood was. Ze kon het ook wel hebben, ze wist hoe Leroy kon zijn, maar ze vond het vreselijk dat hij er niet meer was.
“Ik ook.” Fluisterde ze nu weer verdrietig en ze keek weer naar zijn lichaam.


Kayton Erogate

Jay vond het goed, zijn stem klonk heel erg zacht en wat schor. Kayton hield hem nog steviger vast. “Ach lieverd…” Sprak hij zacht tegen zijn kleinzoon.
“Ik vind het ook verschrikkelijk… we zullen hem allemaal missen en het zal vooral nu echt ondraaglijk zijn. Maar we kunnen dit, Jay, we kunnen dit.” Sprak hij vol zelfvertrouwen tegen hem. Hij streek even door zijn haren heen.
“Het is alleen zo ontzettend belangrijk dat je blijft praten, dat je het niet allemaal voor jezelf houdt.” Sprak hij doordringend.

Carmen Samira

Lolita bood haar verontschuldigingen meteen aan, waardoor Carmen even zwakjes glimlachte. ‘Dat is helemaal niet nodig, Lolita. Ik begrijp dat je het belangrijk vindt om te weten hoe mensen er tegenover staan. Maar je moet weten dat iedereen die ik zie triest en verdrietig is. Heel erg. Niemand zal echt blij zijn dat hij dood is.’ Zei ze zacht. Lolita vond het ook vreselijk dat hij er niet meer was, Carmen zag haar naar het lichaam kijken. ‘Voor jou is het het ergste…’ zei ze zacht. Ze dacht ook echt dat het geval was. Natuurlijk was het ook vreselijk voor Kayton en voor Jay, maar als het je man was, was het toch anders. Lolita stond waarschijnlijk vreselijk dichtbij hem en ze had nu vast het gevoel dat ze helemaal alleen was.

Jay Fullbright

Hij leunde tegen Kayton aan en hij kneep zijn ogen dicht, maar dat hielp eigenlijk helemaal niets. Hij was nog net zo verdrietig en hij wist dat het ook wel even zou blijven, hij kon de tranen ook niet meer stoppen nu. Kayton vond het ook verschrikkelijk. Door wat hij daarna zei keek Jay hem wel weer aan, Kayton klonk vreselijk zelfverzekerd, waardoor Jay heel even waterig glimlachte. Het was wel belangrijk dat hij bleef praten, dat hij het niet voor zichzelf hield. ‘Soms kan ik niet anders…’ fluisterde hij. ‘Ik heb dan gewoon niet door… wat ik doe…’ mompelde hij, nog zachter.

Koningin Lolita Fullbright

Carmen gaf aan dat iedereen wel rouwig was om het feit dat Leroy dood was. Lolita kreeg een bedenkelijke blik in haar ogen daardoor.
"Ik vind het zo raar... Leroy deed zoveel dingen niet goed. Hij kon af en toe een vreselijke tiran zijn... en toch lijkt iedereen het erg te vinden dat hij er niet meer is... waarom?" Ze keek Carmen aan, alsof zij het antwoord wist... "waren ze gewoon gewend aan deze gang van zaken? Komt het omdat Jaydon nog veel erger was dan Leroy? Ik snap het echt niet, Carmen." Gaf Lolita aan. Met een diepe zucht ging ze zitten.
"Ik praat over hem alsof ik niet van hem hield..." klonk haar stem nu een stuk zachter. Ze streelde langs Leroys gezicht. "Het spijt me..." Ze maakte haast geen geluid bij die woorden, alleen haar lippen bewogen even.
"Maar ik hou zoveel van hem, zo vreselijk veel." Snikte ze nu, het was goed aan haar te merken dat het haar echt heel erg veel deed... het was echt heel erg sneu om te zien.

Carmen Samira

Ze moest even nadenken over wat Lolita nu zei en vroeg. Het was eigenlijk best een goede vraag. ‘Dat komt omdat mensen uiteindelijk toch het goede zoeken, denk ik. Hoewel hij soms vreselijk slecht was en echt heel fout, had hij ook heel veel goede kanten. Soms waarderen mensen die pas echt als iemand er niet meer is…’zei ze zacht. ‘Waarschijnlijk is het gewoon alles bij elkaar. Maar jij weet als geen ander dat Leroy ook een heel positieve uitstraling kon hebben. Hij had veel charisma en als hij een goed humeur had, was hij ook vreselijk goed gezelschap. Dat zien mensen ook. Dat onthouden ze…’ legde ze zacht uit. Ze legde haar hand op de rug van Lolita. ‘Hij weet wel dat je van hem hield. Dat weet hij hartstikke goed.’ Fluisterde ze.

Koningin Lolita Fullbright

Ze vond dat Carmen wel gelijk had. Haar woorden klopten en Lolita dacht er nog heel even over na, maar knikte toen. Carmen ging verder en vertelde hoe Leroy ook kon zijn.
Lolita kreeg daardoor even een gelukkige blik in haar ogen, ja, Leroy kon fantastisch zijn. Hij kon zo ontzettend leuk en grappig zijn. Haar blik ging van gelukkig weer naar verdrietig... dat miste ze al een tijdje in hem, maar nu alleen nog maar meer.
"Ik hoop dat hij het niet zal vergeten." Sprak ze met een zachte snik. Ze hoopte dat hij bleef onthouden dat ze van hem hield. Wat nou als hij daarboven Candice tegenkwam? Dat als haar tijd kwam om te gaan, hij haar alweer vergeten was. Ze wilde er echt niet aan denken.
"Carmen, vind je het erg dat Kayton Duke heeft vrijgelaten?" Vroeg ze nu zachtjes.

Carmen Samira

Ze zag dat Lolita aan van alles dacht, daarom bleef ze zelf stil. Na een tijdje leek ze zich iets te bedenken en stelde ze een vraag, over Duke. Daardoor slikte ze even en moest ze er opnieuw over nadenken. ‘Ik weet het niet zo goed. Ik hou van hem, ondanks alles wat hij doet, wat hij probeert en ondanks dat hij mij soms vreselijk lijkt te haten. Maar hij is wel mijn broertje en ik zou hem het liefste nog altijd gelukkig zien. Ik vind het triest dat hij blijkbaar niet volledig gelukkig kan zijn omdat hij zo veel haat in zich heeft zitten…’ zei ze tegen Lolita. ‘Ik vind het niet erg dat hij vrij is. Als hij mij iets wilt doen, dan is dat zo. Ik kan er toch niets aan veranderen en ik heb mij er eigenlijk al bij neer gelegd…’ legde ze uit. ‘Ik hoop dat hij er voor jou kan zijn. Jij hebt het heel hard nodig en ik ben alleen maar blij om te zien dat er dingen zijn waarin hij laat zien dat hij ook heel goed en lief kan zijn. Dat dat niet gericht op mij is, is niet anders…’

Koningin Lolita Fullbright

Carmen vertelde hoe zij erover dacht en daardoor knikte Lolita begrijpelijk.
"Weet je, Carmen, je bent echt een hele lieve vrouw. Echt onwijs lief. Ik merk aan je dat je bij Kayton echt veel beter tot je recht komt dan bij mijn broer. Hij doet je echt goed, of niet?" Vroeg ze glimlachend aan Carmen, ze wilde nu graag ergens anders over praten. Ze was verdrietig, dat klopte, maar ze vond het fijn om gewoon over andere dingen te praten.

Carmen Samira

Lolita was zo vreselijk positief over haar, daardoor glimlachte ze naar de vrouw, maar ze wist niet zo goed hoe ze daar op moest reageren. Toen ze daarna een vraag stelde over Kayton en Ricardo, dacht ze automatisch terug aan wat er gebeurd was. ‘Ja, ik vind het geweldig bij Kayton. Maar ik hield ook heel erg veel van Ricardo. Ik vind het heel erg dat het op deze manier gelopen is, maar ik hoop dat hij zijn rust gevonden heeft. Als hij nog zou leven, had ik waarschijnlijk nooit op deze manier naar Kayton gekeken en was alles weer heel ander gelopen. Je weet toch nooit van te voren hoe alles gaat, je kan het maar beter gewoon ondergaan,’ zei ze zacht tegen de vrouw.

Koningin Lolita Fullbright

Ze glimlachte door de woorden van Carmen, ze vond het geweldig bij Kayton, maar ze hield ook van Ricardo, ze vond het ook wel heel erg hoe het gelopen had en ze hoopte dat hij zijn rust had.
“Ik denk het wel… Hij ziet waarschijnlijk ook dat het goed met je gaat en daar zal hij vast tevreden over zijn, hij was nooit zo moeilijk.” Zei ze tegen Carmen. Haar broer zou alleen vast teleurgesteld in haar zijn, zij was nooit echt voor lange tijd gelukkig geweest.
“Weet je wat, Carmen, het gaat alweer, ik ga denk ik weer naar Esmeralda toe.” Sprak ze zacht, Ze keek nog even naar Leroy, maar ze besefte dat ook zij door moest gaan.


Kayton Erogate

“Het maakt echt niet uit dat je huilt, Jay, we weten allemaal dat je toch heel sterk bent.” Sprak Kayton met een glimlach, “en je weet, zelfs ik moet erom huilen.” Probeerde hij hem wat vrolijker te maken.
“Ik wil elke dag met je praten, Jay, misschien dat ik het ga begrijpen dan… Vind je dat goed? Het is sowieso belangrijk dat we elkaar vaak spreken want het gaat om de zaken ook natuurlijk.” Zei hij tegen de jongen.

Carmen Samira

Ze luisterde nog naar wat Lolita zei. Ze gaf daarna aan dat het wel weer ging, dat ze naar Esmeralda toe ging. Daardoor knikte Carmen langzaam. ‘Dat is goed. Als je mij nodig hebt, of wat dan ook, weet je mij wel te vinden.’ Zei ze nog, daarna ging ze zelf de kamer uit. Ze wist dat Jay en Kayton waarschijnlijk nog aan het praten waren, ze liep dus maar door de gangen. Ze vond het wel een goed idee om even een rondje door de tuinen te lopen, de temperatuur was wel goed en ze vond wat frisse lucht altijd wel fijn.

Jay Fullbright

Hij luisterde naar wat Kayton allemaal vertelde en hij knikte langzaam. ‘Ik vind het goed. Ik vind het niet erg om er over te praten, ik vind het gewoon moeilijk, dat is het meer…’ zei hij zacht. ‘Het spijt mij echt dat ik dan zo gemeen doe, ik wil je nooit pijn doen… echt niet…’ fluisterde hij. Hij liet Kayton weer los en hij keek even voor zich uit. ‘Ik hoop gewoon dat het allemaal weer beter wordt…’ zei hij zacht. Zoals hij zich nu voelde, wilde hij zich niet altijd voelen. Dit was gewoon vreselijk.

Verena Stratton
Ze had het wachten al weer opgegeven. Het zou haar niet makkelijk vergeven worden als ze zo lang 'pauze' zou blijven houden, terwijl de ergste spanning alweer voorbij leek te zijn.
Ze was inmiddels weer bezig met de nodige klusjes in de keuken. Met daarnaast het rondbrengen van het eten naar de juiste tafels. En de hebberige handen die de overwinning, of gelijk spel, wilden vieren ontwijken. Niet heel veel anders dan andere avonden. Het schrok gelukkig wel vaak af als ze meldde dat ze de avond liever doorbracht met haar zoontje. En die smoes, of beter gezegd waarheid, gebruikte ze vaak genoeg.

Koningin Lolita Fullbright

“Komt goed, Carmen.” Zei ze tegen haar terug met een knikje. Ze stond op en drukte nog een kus op het gezicht van Leroy om vervolgens toch langzaam de kamer uit te vertrekken. Het voelde toch vreselijk om de deur dicht te doen, om hem alleen te laten… dat was iets wat hij nooit wilde, hij wilde nooit alleen zijn. Ze slikte even en twijfelde, maar liep daarna toch de kamer van haar dochter binnen.



Kayton Erogate

Jay vond het goed, hij vond het ook niet erg, maar gewoon moeilijk. “Als we het vaker doen, wordt het vast makkelijker.” Sprak Kayton tegen hem terug en hij glimlachte weer even naar zijn kleinzoon. Het speet hem ook dat hij zo gemeen was want hij wilde hem nooit pijn doen.
“Weet ik lieverd, dat weet ik… ik kon er alleen net niet zo heel erg goed tegen dat je dat zo tegen me zei. Het werd me allemaal teveel.” Legde Kayton eerlijk uit.
“Voor vandaag is het niet zo erg meer als we niets meer doen. Iedereen begrijpt het wel.” Glimlachte hij nu een beetje.

Jay Fullbright

Hij was blij dat het allemaal niet zo erg leek te zijn, Kayton begreep hem wel. Gelukkig maar. Hij was bang dat er ooit een moment zou komen dat hij te ver ging, dat hij iets zei of deed waardoor Kayton hem niet meer zou begrijpen en hij er klaar mee zou zijn. Die gedachte was vreselijk. ‘Ik ben nog niet bij hem gaan kijken…’ zei Jay zacht. Hij wist niet of hij het wilde. Esmeralda zei dat het goed was om afscheid te nemen, maar Jay had het gevoel dat het nutteloos was. Hij had al afscheid genomen toen zijn vader weg was gegaan. Waarom zou hij dan moeten zien dat hij dood was? Hij ademde diep in, de gedachte maakte hem misselijk. Hij wilde het niet echt geloven. Het was alsof zijn vader zo de kamer binnen kwam lopen en hun keihard uit zou lachen omdat ze dachten dat hij dood was.

Kayton Erogate

Jay vertelde dat hij nog niet was gaan kijken bij zijn vader. “Wil je dat wel? We kunnen samen gaan.” Stelde hij voorzichtig voor. Hij streek even langs de arm van de jongen. “Het is echt niet erg als je het eng vind, dat is het ook, maar er is niets meer te zien. Hij ligt er heel erg rustig bij.” Vertelde hij de jongen om hem wat gerust te stellen.

Jay Fullbright

Kayton wilde wel meegaan, als hij wilde kijken. Jay stond langzaam op en liep een paar keer heen en weer door de kamer, om daarna weer naar Kayton te kijken. ‘Ja, ik wil het wel. Denk ik…’ zei hij uiteindelijk zacht. Misschien was het wel goed. Bovendien vond hij het ergens vreselijk zwak om het niet te durven. Het was zijn vader, hij had hem zo vaak gezien. Misschien deed het hem wel niets, maar misschien zorgde het er ook wel voor dat hij niet meer het gevoel had dat zijn vader er nog was. Misschien besefte hij zich dan pas echt dat hij dood was. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij zuchtte zacht. ‘Ik kan het gewoon niet geloven…’ mompelde hij, meer in zichzelf dan gericht op Kayton.

Kayton Erogate

Jay dacht dat hij het wel wilde nadat hij eerst heen en weer had gelopen door de kamer heen. Kayton stond zelf ook op en opende alvast de deur.
“Kom maar, jongen, ik ben er toch bij.” Sprak hij met een glimlach tegen hem. Hij nam de jongen mee en hij bleef voor de kamer waar Leroy nu lag, stil staan en hij legde zijn hand op de deurklink.
“Ik begrijp wat je bedoeld, het is lastig hé. Het is net alsof hij er nog gewoon is… maar het is echt voorbij. “ Kayton sloot heel even zijn ogen.

Jay Fullbright

Hij liep met Kayton mee, bij de deur stonden ze stil. Kayton dacht er duidelijk hetzelfde over, al benadrukte hij nog eens dat hij er echt niet meer was. ‘Ik weet het, ik wil het gewoon nog niet echt geloven, denk ik…’ zei hij zacht. Daarna stapte hij de kamer in. Er was niemand meer. Geen wachters, geen Lolita, geen bediendes. Helemaal niemand. Hoe snel zouden de mensen een koning vergeten nadat hij gestorven was? Ging het om dagen, maanden of jaren? Een nieuwe koning, het leven ging verder. Zo simpel leek het soms te zijn. Jay schudde zijn hoofd, daarna liep hij langzaam naar het lichaam van zijn vader toe. Hij had geen idee wat hij moest verwachten, daarom verwachtte hij ook helemaal niets. Zijn blik ging langzaam over het lichaam heen, het maakte niets uit. Het maakte hem niet verdrietiger, maar het gaf hem ook niet het besef dat zijn vader dood was. Hoewel hij het zelf kon zien, voelde het niet zo.

Kayton Erogate

Hij ging achter Jay staan en keek zwijgend naar het lichaam van Leroy, Jay maakte geen veranderingen door, daardoor gokte Kayton erop dat hij zich niet nog extra verdrietig voelde. Hij legde beide handen op zijn schouders en bleef naar Leroy staren.
“Sommige mensen hebben wat extra tijd nodig om zo’n slag te verwerken, jouw vader heeft dat ook altijd gehad, misschien heb jij hetzelfde. Dat zou heel goed mogelijk kunnen zijn.” Vertelde Kayton hem. Het was wel prettig dat hij zoveel over Leroy wist, Jay werkte in sommige dingen hetzelfde.