Medieval Times

Koning Leroy Fullbright

Ze vroeg of het echt zo was, waardoor hij nog eens glimlachte. ‘Ja, echt, natuurlijk,’ zei hij zacht. Hoewel het misschien niet geweldig was dat hij er nu opeens een dochter bij had, was ze wel zijn dochter. Hij accepteerde haar ook zo. Het zou even wennen zijn en hij zou vast negatieve reacties krijgen, maar hij bepaalde nog altijd wat er gebeurde en ze was ook zijn vlees en bloed, dus zou hij haar ook zo behandelen. Zo simpel was het nou eenmaal. Bovendien was hij er net zo goed schuldig aan dat ze hier nu stond, hij kon haar niets kwalijk nemen en dat deed hij niet. ‘Ik had kunnen verwachten dat er vroeg of laat iemand voor mijn deur zou staan om dit te zeggen, maar toch, ik moet even wennen aan het idee…’ zei hij eerlijk tegen haar. Ze stond op en zei dat ze het wel spannend vond allemaal, hij knikte langzaam. ‘Ik ook,’ zei hij kort tegen haar, daarna knikte hij naar de deur. ‘Kom,’ zei hij zacht, hij stapte de kamer uit en hij liep naar hun slaapkamer toe, hij klopte kort aan. ‘Lolita, ik wil je aan iemand voorstellen…’ zei hij zacht, daarna opende hij langzaam de deur.

Syara Pentagon

Ze glimlachte nu wat breder naar hem door zijn woorden. “Fijn, heel erg fijn.” Zei ze zacht tegen hem terug. Hij zei dat hij had kunnen verwachten dat er vroeg of laat iemand voor de deur zou staan. “Kende je mijn moeder goed?” Vroeg ze aan hem. Hij gaf aan dat hij het zelf ook spannend vond en daardoor lachte ze even. Ze werd weer verder meegenomen.
Een knappe, wat oudere vrouw, opende de deur en keek nieuwsgierig naar haar, Syara keek in haar ogen terug met een licht glimlachje rond haar lippen.
Lolita opende de deur verder. “Kom binnen.” Zei ze zachtjes tegen het meisje en daarna stapte ze wat opzij. Ze keek vragend naar Leroy, wat had dit te betekenen?

Koning Leroy Fullbright

Ze vroeg aan hem of hij haar moeder goed kende. ‘Goed… wat is goed?’ was zijn reactie. ‘Ik kende haar redelijk, denk ik…’ mompelde hij daarna. Hij wilde het er liever niet over hebben, maar hij kon het moeilijk negeren. Lolita opende de deur en zei dat ze binnen mochten komen. Leroy legde heel kort zijn hand op de rug van Syara, vederlicht, hij vond het nog steeds niet fijn. Hij wilde haar gewoon iets geruststellen, of wat dan ook. Hij sloot de deur achter hun en hij keek weer naar Lolita, hij slikte even. ‘Ik… euhm…’begon hij zacht. ‘Syara is mijn dochter,’ zei hij daarna. Dan was het maar meteen duidelijk. Hij keek weg van Lolita, naar de grond, daarna keek hij weer langzaam op naar haar. Hij had geen idee hoe ze op hem zou reageren, zeker niet na vandaag. Hij wilde haar niet teleurstellen, echt niet, maar alles liep weer niet lekker en dit was eigenlijk geen goed moment, ook niet voor hemzelf. Het ging ook niet zo geweldig tussen hem en Lolita, waar hij vreselijk van baalde, al wist hij dat het door hemzelf kwam.

Syara Pentagon

Hij gaf aan dat hij haar moeder redelijk kende, dat dacht hij tenminste, ze wilde mopperen, dat je zoiets wel wist als je seks met diegene had, maar dit was wel de koning en daarom hield ze wijselijk haar mond. Er werd zacht en lichtjes een hand op haar rug gelegd en ze kwam voorzichtig naar binnen toe. Leroy legde uit wie ze was in het kort en ze zag Lolita even verstrakken. Haar kaak spande aan, ze leek even in te schatten hoe oud Syara was en daarna knikte ze een beetje.
“Oké…” Zei ze zachtjes. Ze keek van de een naar de ander en hief daarna haar handen even op. “Wat moet ik hier nu mee, Leroy? Je hebt me niet bedrogen ze is ouder dan dat… moet ik medelijden met haar hebben?” Vroeg ze nu aan haar man, ze had hier helemaal geen behoefte aan, ze had hoofdpijn en ze wilde slapen.

Koning Leroy Fullbright

Zijn ademhaling versnelde met elk woord dat ze uitsprak. Ze leek eerst in te schatten hoe oud Syara was, toen kwam ze er achter dat hij Lolita niet bedrogen had, daarna vroeg ze of hij wilde dat ze medelijden had. Het was de druppel. De druppel die de emmer van vandaag liet overlopen en die er voor zorgde dat hij helemaal omsloeg. De blik in zijn ogen veranderde, zijn hele houding sloeg om. Hij greep Lolita vast en hij drukte haar keihard tegen de muur. ‘Ik vraag niets van je. Ik stel haar aan je voor omdat ik weet dat jij van mij verwacht dat ik eerlijk ben! Omdat ik niets achter je rug om wil doen! Daarom stel ik haar meteen voor, hoe moeilijk dat ook voor mij is, maar dat doe ik voor jou, verdomme Lolita…’ gromde hij. Het maakte hem zo verschrikkelijk boos. ‘Anders had je het weer van iemand anders gehoord en dan had je het mij heel erg kwalijk genomen… nu zeg ik het je zelf en is het weer niet goed…’ siste hij. ‘Laat maar zitten dan. Stik er maar in,’ voegde hij er woedend aan toe. Hij was hier helemaal klaar mee, met alles en met iedereen. Hij duwde haar hard achterover en daarna draaide hij zich om. Hij beukte Syara omver en hij schoot de kamer uit, hij wilde naar buiten, hij wilde alleen zijn.

Koningin Lolita Fullbright

Ze werd heftig tegen de muur aangeduwd door hem, ze zag de blik in zijn ogen veranderen en luisterde naar zijn gegrom, hij was echt woedend. Syara slaakte een gilletje. Dit had ze niet verwacht.
“Ik heb er gewoon de pest in dat jij overal kinderen vandaan haalt en mijn kinderen alleen maar doodgaan of vreselijke dingen doormaken. Dat maakt me jaloers, ziekelijk jaloers. Vooral als ik zie hoe mooi ze is, hoe veel ze op je lijkt…” Sprak ze zacht tegen de rug van Leroy toen hij vertrok. Daarom reageerde ze zo heftig op hem. Ze zakte langzaam op de grond en keek even naar Syara die haastig overeind krabbelde. Ze keken elkaar even in de ogen aan, maar keken daarna beide weg, zichzelf schamend voor hun acties. Syara wenste dat ze nooit gekomen was en Lolita wenste dat ze niet zo brutaal was tegen Leroy.

Koning Leroy Fullbright

Haar woorden braken hem, helemaal. Hij had ook liever gehad dat hun zoon nog leefde. Hij had ook liever gehad dat hij geen andere kinderen had, hij wilde het ook allemaal niet en het maakte hem intens verdrietig, maar hij had gewoon eerlijk willen zijn. Hij had gedacht het goede te doen, maar dat bleek helemaal niet waar te zijn. Hij had het misschien juist niet moeten zeggen, misschien had hij het achter moeten houden. Hij trilde over zijn hele lichaam, zijn borstkas deed pijn en er stond zweet op zijn voorhoofd. Hij liep langs de kamer van Jay en Esmeralda en hij herinnerde zich dat ze nu dus zogenaamd een draak hadden. Hij schudde zijn hoofd, als het echt zo was, dan had hij nog meer problemen. Hij liep verder, hij leek bij elke stap meer in de war te raken. Hij wilde zich ergens op afreageren, maar hij had geen idee wat hij moest doen, wat hij kon doen. Hoe kwam het dat alles opeens zo slecht ging? Hij schoot zijn werkkamer in, pakte een flink glas drank en hij goot het achterover. Hij wilde gewoon gelukkig zijn. Hij wilde Lolita gelukkig maken, maar hij had er geen vertrouwen meer in. Nu hij bang was voor haar, zou het nooit meer iets worden. Die gedachte was nog het ergste. Hij was zo bang dat het stuk zou lopen, dat hij echt nooit meer iets met haar kon doen omdat hij zo bang was. Hij dronk veel, veel te veel, uiteindelijk had hij zichzelf in zijn hoofd gehaald dat ze zo veel ongeluk hadden omdat iedereen hier was. Stephen, Felicia, Carmen… het waren veel te veel mensen die hier echt niet hoorden. Hij maakte zich helemaal gek, maar hij moest een uitweg vinden voor al zijn woede, want hij kon het zelf niet meer aan. Uiteindelijk schoot hij de kamer van Carmen en Kayton in, zonder ook maar enige aankondiging greep hij Carmen vast en sleurde hij haar uit het bed. Hij trilde over zijn hele lichaam, het werd alleen maar erger. Zodra ze doorhad wat er gebeurde greep ze zijn polsen vast, maar ze maakte geen schijn van kans als hij zo was, dan was hij vreselijk sterk. Ze maakte een piepend geluid, maar ze kon niet eens schreeuwen zo.

Kayton Erogate

Hij voelde beweging in het bed, waarschijnlijk was het gewoon Carmen, tot hij doorhad dat hij een doffe klap op de grond hoorde, daardoor schoot hij overeind en keek hij even sprakeloos toe hoe Leroy aan Carmen aan het slepen was. Nog voor hij ook maar over zijn pijn na kon denken, schoot hij uit bed en greep hij Leroy stevig bij zijn schouders.
"Laat haar los! Verdomme Leroy, laat Carmen met rust, ze doet niets verkeerd." Sprak hij op doordringende toon tegen zijn vriend, nu pas voelde hij weer in zijn lichaam hoeveel pijn hij had en hij zakte even half in elkaar.

Koning Leroy Fullbright

Hij werd vastgegrepen, daardoor werd alles nog eens honderd keer erger. Hij haalde direct uit. Hij keek even naar Kayton, maar ook dat maakte niets meer uit. Lolita kon hij ook niet vertrouwen, dus Kayton ook niet. Hij had hem ook geslagen, dus had hij hetzelfde bij hem. Het kwam er gewoon op neer dat helemaal niemand te vertrouwen was. Carmen kwam moeizaam overeind, ze bleef maar gewoon toe kijken, ze had waarschijnlijk geen idee wat ze moest doen. Leroy keek nog net zo woedend naar Kayton, maar hij deed niets. ‘Jullie moeten uit mijn buurt blijven… allemaal…’ sprak hij uiteindelijk, met trillende stem. Het was beter als hij alleen was. Helemaal alleen. Geen vrienden, geen vrouw, helemaal niets. Hij trilde steeds erger, steken trokken door zijn borstkas heen, maar hij stond er niet eens bij stil, hij was zo vreselijk woedend en in de war dat het er allemaal toch niet toe deed.

Kayton Erogate

Nu hij zo dichtbij stond, rook hij de alcohol bij Leroy vandaan, maar tijd om erover na te denken had hij niet, hij haalde uit en raakte Kayton vol in zijn gezicht, wankelend bleef hij toch staan, een straaltje bloed liep uit zijn neus, maar hij pakte Carmen vast en hield haar beschermend tegen zijn lichaam aan, Leroy was nu tot alles in staat, dat wilde hij Carmen kostte wat het kost besparen.
"Ssst... rustig maar Leroy, we doen je niets, het is al goed." Sprak hij zacht tegen zijn vriend.

Koning Leroy Fullbright

Carmen kroop helemaal weg bij Kayton. Ze vertrouwde hem dan wel, het wantrouwen in de rest groeide wel, zeker als Leroy zo deed. Dat was misschien ook wel heel erg logisch. Leroy keek weer op toen Kayton iets zei, hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Hoe kan je dat nou zeggen? Hoe kan je verdomme nog zeggen dat iets goed komt? Het komt niet goed. Nooit. Er komt nooit iets goed!’ schreeuwde hij. Hij zette een stap naar Kayton toe, meteen zag hij de angst in het gezicht van Carmen. Ze was waarschijnlijk net zo bang als hij was, al uitte hij het totaal anders, op een onmogelijke manier. ‘Hoe kan je zeggen dat je mij niets doet? Dat is ook niet zo… ik kan niemand vertrouwen… jou niet… Lolita niet… helemaal niemand…’ zei hij zacht, zijn stem trilde nog meer. Hij kneep zijn ogen dicht omdat er een steek door zijn borstkas trok, maar daarna opende hij ze weer om op te kijken naar Kayton. Het was beter om ze allemaal af te maken. Dan bleef hij alleen over en had hij niets te vrezen. Hij legde zijn hand op zijn zwaard, zijn blik werd steeds donkerder.

Kayton Erogate

Hij legde zijn hand op het achterhoofd van Carmen en drukte haar stevig tegen zijn lichaam aan, ze was echt bang en dat was ook helemaal terecht. Daarom wilde hij haar laten zien dat hij haar beschermde, dat ze hem kon vertrouwen, ook al deed het vreselijk veel pijn.
“Leroy, het is altijd goed gekomen, dat weet je toch ook? Er zijn periodes geweest waarop je echt gelukkig was, en die periodes zullen weer komen.” Sprak hij zachtjes tegen zijn vriend. Leroy gaf aan dat hij niemand kon vertrouwen, hem niet en Lolita ook niet, hij wist niet wat Lolita had gedaan, maar als Leroy in zo’n bui was, betekende dat vaak weinig goeds.
“Je kunt me vertrouwen, vanaf nu af aan zal ik niemand meer pijn doen, echt niemand.” Fluisterde Kayton.



Koningin Lolita Fullbright

Ze wist dat er iets moest gebeuren, ze bleef Syara aankijken, ze moest van haar krachten af, alleen dan kon ze bij Leroy zijn zonder dat hij bang voor haar was. Ze vond het vreselijk dat hij bang voor haar was, echt afschuwelijk.
Ze had alleen niemand geschikt genoeg gevonden om met de kracht om te kunnen gaan, toch, nu ze naar Syara keek, zag ze een sterke maar zelfverzekerde vrouw. Zij zou het aankunnen.
Ze pakte haar hand vast en sloot haar ogen, Syara vroeg wat ze deed, wat dit in godsnaam was. Ze wilde loskomen, maar Lolita hield haar heel stevig vast. Ze voelde het uit haar lichaam vloeien, een rode gloed verdween uit haar lichaam en drong het lichaam van Syara binnen.

Koning Leroy Fullbright

Hij bleef Kayton aankijken, zijn blik werd helemaal niet rustiger. Hij voelde zich gewoon vreselijk en hij kon er nu helemaal niets meer aan doen. 'Het is nooit goedgekomen. Nooit. Af en toe ben ik even gelukkig, maar het is nooit voor lang. Het komt nooit helemaal goed...' Zei hij, zijn stem trilde. 'Je kan dat wel zeggen nu, je kan wel zeggen dat je nooit iemand meer iets doet, maar niemand is te vertrouwen... Helemaal niemand. Het is beter als ik alleen ben. Echt alleen....' Zei hij met trillende stem. Hij trok zijn zwaard en hij prikte de punt tegen de borst van Kayton aan. 'Leroy, dit is toch niet nodig... Je houdt toch van hem? Ik dacht dat je alles voor hem zou doen...' Zei Carmen zacht. 'Hou je er buiten. Jij hebt hier niets mee te maken en je bent hierna aan de beurt...' Siste hij. Carmen zei helemaal niets meer. Leroy keek weer naar Kayton, zijn blik was eigenlijk gewoon paniekerig en vol angst. 

Kayton ERogate

Leroy vertelde dat het nooit goed gekomen was, af en toe was hij gelukkig, maar dat was nooit voor lang. Het was beter als hij helemaal alleen was. Dan hoefde hij ook niemand meer te vertrouwen. Kayton haalde diep adem wanneer het zwaard tegen zijn borst werd geprikt, het deed pijn.
Carmen probeerde te helpen, maar Kayton schudde zijn hoofd.
“Laat het maar, maak hem niet nog kwader.” Zei hij zachtjes tegen haar. Hij keek Leroy doordringend aan, zonder angst dit keer.
“Straks heb je niemand meer, Leroy, dan vereenzaam je en besef je wat je hebt gedaan. Dat is toch ook niet de bedoeling? Dat kan toch nooit de bedoeling zijn?” Vertelde hij zijn vriend zachtjes. “Dan krijg je spijt, maar je kan ons niet terughalen…” Fluisterde hij.
“Wees niet bang, vind je rust en kalmeer een beetje... besef dat je niet zonder vrienden kan, ook al kun je ze misschien niet altijd vertrouwen.” Sprak hij kalm. Hij liet Carmen los zodat Leroy haar geen pijn kon doen.
Lolita kwam langzaam de kamer binnen lopen.
“Leroy, je kunt mij ook weer vertrouwen, echt waar. Ik ben van mijn krachten af, ik heb ze weggegeven. Je hoeft niet meer bang voor me te zijn, ik zal nooit meer sterker dan jij zijn.

Koning Leroy Fullbright

Kayton probeerde op hem in te praten, maar hij had niet het gevoel dat het hem nu hielp. Zijn hart klopte in zijn keel en hij werd alleen nog maar onrustiger, hij maakte zichzelf gewoon helemaal gek. Lolita kwam ook opeens binnen, hij hoorde wat ze zei en hij keek haar vragend aan. Hoe moest hij dat nou weer geloven? Hij sloot zijn ogen, zijn borstkas deed vreselijk veel pijn. Hij liet zijn zwaard uit zijn hand vallen en hij kneep zijn ogen dicht. Dat hij tussen Kayton en Lolita in stond maakte het alleen nog maar erger, hij kon helemaal geen kant op nu. Hij greep zijn shirt vast en hij keek langzaam op, zijn blik ging van Kayton naar Lolita. Moest hij ze geloven? Was alles echt waar? Nog voor hij er serieus over na kon denken zakte hij happend naar adem door zijn benen. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze zag hoe Leroy zijn zwaard uit zijn hand liet vallen. Ze kwam langzaam dichterbij.
“Rustig maar, Leroy, rustig maar.” Fluisterde ze hem zachtjes toe. Ze zag dat hij pijn had in zijn borstkas, iets wat ze ook wel verwacht had omdat hij zich zo druk maakte. Niet veel later zakte hij op de grond en ze zat heel snel bij hem. Ze hield hem in haar armen en streek langzaam door zijn haren heen. Ze begon zachtjes tegen hem te praten.
Kayton kon het allemaal niet zo heel erg veel langer aan. Hij zakte langzaam door zijn benen heen met een diepe kreun. Hij hield zich stevig vast aan het bed en af en toe draaiden zijn ogen een beetje weg.

Koning Leroy Fullbright

Lolita zat heel erg snel bij hem, hij voelde haar armen om zijn lichaam heen en ze sprak tegen hem. Hij keek weer op naar haar, zijn blik was wazig. Hij wist niet of hij blij moest zijn dat ze bij hem zat, of dat hij het liefste zo snel mogelijk weg wilde hier. Toen hij Kayton hoorde kreunen keek hij langzaam om, maar Carmen hielp hem in bed. Leroy merkte dat hij toch heel bezorgd was. Dat zou hij niet zijn als hij Kayton echt dood wilde hebben, toch? Hij begreep helemaal niets meer van zichzelf en hij had ook niet echt de tijd om er over na te denken, want hij verging van de pijn. Hij kneep zijn ogen af en toe dicht, soms keek hij weer op naar Lolita. Uiteindelijk pakte hij heel voorzichtig haar hand vast. Hij was nog steeds bang, hij vertrouwde het nog steeds niet, maar dit was al heel wat.

Koningin Lolita Fullbright

"Stil maar, lieverd, ik ben bij je... ik doe je nooit meer pijn, nooit meer..." fluisterde ze Leroy zachtjes toe, ze streelde door zijn haren en langs zijn gezicht heen.
Ze keek even op toen ze de pijnlijke kreten van Kayton hoorde, hij had het er maar zwaar mee. Hij transpireerde hevig en liet zich weer op het bed slepen door Carmen terwijl hij zo goed mogelijk probeerde mee te werken. Wanneer hij uiteindelijk lag, had hij tranen in zijn ogen door de onmacht en frustratie. Hij had hier helemaal geen zin in, hij had er echt genoeg van.
Ineens werd de hand van Lolita gepakt, ze keek met een glimlach naar Leroy en drukte een kus op zijn voorhoofd.

Koning Leroy Fullbright

Hij glimlachte heel zwak door de lieve woorden van Lolita, hij ontspande langzaam iets meer, al bleef zijn borstkas ontzettend veel pijn doen. Het leek niet meer zo snel weg te trekken. Hij kwam moeizaam iets overeind, Lolita drukte haar lippen op zijn voorhoofd. Eerst keek hij haar wat achterdochtig aan, maar daarna glimlachte hij weer. Zijn blik ging eigenlijk direct naar Kayton. Leroy had wel door dat Carmen haar best deed om er voor hem te zijn, maar hij realiseerde zich dat dit door hem kwam. Hij had dit aangericht door zo ontzettend wantrouwend te zijn. Kayton wilde alleen maar het beste voor hem. Hoewel Leroy dat wist en het ook tot zich door probeerde te laten dringen, ging het op dit moment gewoon niet goed. Hij was écht heel bang, bang voor alles en iedereen. Nu het wat rustiger was in zijn hoofd kon hij er beter over nadenken. ‘Het spijt mij, Kayton…’ zei hij zacht, met schorre stem. Het speet hem ook echt, hij wilde dit niet, hij wilde niemand pijn doen.

Kayton Erogate

Zijn gezicht was echt verwrongen van de pijn. Hij hoorde heel vaag de verontschuldigingen van Leroy.
"Had je maar doorgeduwd, Leroy." Klonk zijn stem vlak en zachtjes. Hij staarde naar het plafond met zijn kaken opeen geklemd. Zijn handen hielden zijn lichaam vast en hij kermde weer even.
"Dan was ik er vanaf, ik wil dit niet... het doet verdomd veel pijn, zo wil ik niet leven... afhankelijk van iedereen,,,," Ze wisten allemaal dat Kayton daar een hekel aan had, maar nu was het allemaal nog erger. Hij had zo ontzettend veel pijn dat hij liever dood ging.

Koning Leroy Fullbright

Door wat Kayton zei liet hij Lolita eigenlijk meteen los en liep hij naar het bed toe. Zijn blik was donker, hard. ‘Zoiets kan je niet tegen mij zeggen, Kayton. Ik heb zo vaak tegen jou gezegd dat ik niet meer wilde, altijd was jij er om er voor te zorgen dat het veranderd. Dat zou ik bij jou ook doen…’ sprak hij vol overtuiging. Hoewel het in elke andere situatie misschien niet goed was geweest dat Kayton dit zei, zorgde het er nu voor dat de hele gedachtegang van Leroy weer veranderde. Nu wilde hij Kayton alleen maar overtuigen dat het wel goed kwam, hij vergat zijn angst, langzaam vaagde dat naar de achtergrond. ‘Je weet dat ik je niet kan missen…. Ik wilde je nooit iets aandoen… ik was gewoon bang… maar dat zal nog veel erger zijn als jij er niet bent…’ zei hij. Zijn blik ging naar Carmen, die alleen maar naar Kayton keek, bewust waarschijnlijk. Ze zei eigenlijk helemaal niets meer en Leroy vroeg zich af of hij daar de oorzaak van was. Ze sprak niet eens meer tegen Kayton, al kon dat ook komen door wat Kayton zei. Langzaam begon er iets rond te spoken in het hoofd van Leroy, waardoor hij omkeek naar Lolita. ‘Aan wie heb je die krachten gegeven?’ vroeg hij heel zacht. Dit was iets waar hij eigenlijk tegen was, maar dit ging om Kayton. ‘Dan kan diegene hem helpen…’ voegde hij er langzaam aan toe. Dan kon hij meteen zien of Lolita de waarheid sprak en ze echt die krachten had weggegeven.

Kayton Erogate

Hij kon zoiets niet tegen Leroy zeggen. Hij kon Leroy niet eens echt aankijken, zijn ogen draaiden de hele tijd weg en het was te zien dat hij nog veel meer bloed verloor dan hij al deed. Het gekreun werd ook steeds zachter.
Leroy kon hem niet missen en hij wist dat. Hij wist het, maar hij wilde echt niet meer, zijn blik gleed naar Carmen, zijn mooie, prachtige Carmen. Hij pakte haar hand beet.
“Ik hou van je…” Fluisterde hij haar toe. Leroy leek hem beter te willen maken, hij hoorde iets over krachten.
“Nee, dat wil ik niet, geen hocus pocus aan mijn lichaam.” Sprak hij nu, weer wat krachtiger.
Lolita kwam iets dichterbij. “Ik heb ze aan Syara gegeven, sorry Leroy, maar anders zou onze relatie kapot gaan, ik weet niet of ze het aankan, maar ze leek me geschikt…” vertelde Lolita zachtjes aan Leroy. Ze liep daarna weg om Syara te halen. Niet zo heel erg veel later was ze weer terug. De ogen van het meisje waren felblauw geworden en haar haren nog zwarter en glimmender dan ze al waren. Ze was wat verbaasd, wat overrompeld door dit alles.
“Ik wil het niet hebben.” Gromde Kayton nu. “Laat me gewoon, ik wil het niet meer.” Zei hij wat zwakker erachteraan. Hij wilde het echt niet, al dat gedoe, het maakte hem bang, maar dat kwam vooral door vroeger, door de heks, de eerste vriendin van Ricardo. Hoewel hij een klopjacht op haar was begonnen, was hij vreselijk bang voor haar geweest.

Koning Leroy Fullbright

‘Jij bepaald niet wat hier gebeurt, Kayton. Ik bepaal,’ zei hij kort tegen zijn vriend. Lolita zei dat ze het aan Syara had gegeven, het volgende moment vertrok ze. Leroy bleef naar Kayton kijken. ‘Jij zou hetzelfde bij mij doen. Je zou alles doen om mij te redden. Alles. Ik doe alleen maar waarvan ik weet dat jij hetzelfde voor mij zou doen, bij alles… ‘ mompelde hij zacht. ‘Misschien neem je het mij kwalijk, maar zelfs als je mij hierna nooit meer wilt zien, heb ik wel je leven gered,’ zei Leroy, omdat dat hem alles waard was. Dit was zijn schuld, hij zou het ook oplossen. Syara verscheen, de blik van Leroy gleed even over haar heen. ‘Zorg ervoor dat zijn pijn verdwijnt… wat hij ook zegt… ‘ zei hij zacht tegen zijn dochter. Dit ging tegen zijn eigen principes in, maar voor Kayton zou hij alles verbreken.

Kayton Erogate

“verdomme, laat me met rust, ik wil dit niet.” Kayton raakte zelfs in paniek. Zijn ogen gingen naar Carmen. Waarom hielp ze hem niet? Waarom liet ze dit gebeuren? Hij wilde dit niet, hij wilde dood. Hij wilde er vanaf zijn.
Syara knikte een beetje beduusd door de woorden van haar vader, ze keek even naar haar eigen handen, Kayton schreeuwde vol paniek en pijn. Syara hief haar handen boven hem, hoe ze wist hoe dit werkte, wist ze niet, het was er gewoon en ze kon ermee omgaan. Ze trok de pijn en de wonden uit Kayton’s lichaam, hij werd langzaam steeds rustiger tot hij uiteindelijk in slaap was gevallen. Syara zelf viel flauw, haar lichaam bewoog nog hevig heen en weer op de grond.
Lolita ondersteunde haar en niet veel later leek het alsof het meisje moest overgeven, maar alle narigheid dat in het lichaam van Kayton zat, alle wonden en pijn, vloog haar mond uit en verdween nu. Daarna kwam ze weer langzaam wat bij.
Kayton sliep nu, het bloed was weggetrokken en hij zag er weer normaal en rustig uit.

Koning Leroy Fullbright

Hij vond het verschrikkelijk om dit te zien, maar het moest maar. Lolita hielp Syara, zijn blik ging even naar het meisje, daarna keek hij naar Carmen. Ze keek helemaal niet naar hem. Geen moment. Ze was alleen maar bezig met Kayton. Kayton zou hem vast haten hierna, maar dat moest dan maar even. ‘Bedankt,’ zei hij kort tegen zijn dochter, daarna liep hij weg. Hij wilde niet in deze kamer zijn. Hij wilde alleen zijn, nog steeds. Langzaam liep hij naar hun slaapkamer toe, hij liet zich op de stoel zakken en hij sloot zijn ogen. Zijn borstkas deed nog steeds pijn, hij had een benauwd gevoel en daardoor leek ademhalen zwaarder te gaan. Hij wist dat hij echt moest ontspannen om het weg te laten gaan, maar dat was nooit zijn sterkste punt geweest.