Police Life

Rowan Rivers

Eerst leek ze zijn voorstel goed te vinden, dus hij stuurde Steven meteen een berichtje. Daarna vroeg ze bezorgd naar Lincoln en Leroy. 'Ik weet het niet, ik ben constant bij jou geweest en ik heb met niemand contact gehad,' zei hij tegen haar. 'Ik stuur ze ook wel een berichtje,' voegde hij er aan toe. Hij deed dat ook meteen en daarna sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Trek wat kleren aan, voor als er zo iemand binnen komt...' fluisterde hij. Hij streek langs haar wang en daarna liet hij haar weer los.

Andrea Penoyer

Rowan stuurde direct een berichtje naar Steven. Daarna zei hij dat hij ook niet wist waar Lincoln en Leroy waren. Hij was constant bij haar geweest en hij had met niemand contact gehad. Maar hij zou hun ook wel een berichtje sturen.
"Ze moeten op zijn minst weten dat ze misschien ook wel gevaar lopen.." zei Andrea nu zachtjes. Ze wilde de jongens niet bang maken, maar er dreigde nu echt gevaar en dat moesten ze weten, want ze konden al zo naïef zijn, vooral Lincoln vertrouwde zo'n beetje iedereen die hij tegen kwam.
Rowan sloeg zijn armen om haar heen en Andrea merkte hoe er meteen alweer tranen in haar ogen sprongen. Jeetje, wat was ze ook een emotioneel wrak de laatste tijd. Ze knikte kort toen Rowan zei dat ze wat kleren aan moest doen, voordat er iemand binnen zou komen. Ze glimlachte eventjes naar hem, daarna stond ze op en raapte ze wat kleren bij elkaar en begon ze zich aan te kleden.

Rowan Rivers

Hij zag dat ze tranen in haar ogen kreeg, daarna kwam ze overeind om wat kleding aan te doen. Hij staarde naar haar, naar haar prachtige lichaam. Hij vond Andrea nog steeds een ontzettend aantrekkelijke vrouw. Daarom kwam hij ook opeens overeind en pakte hij haar vast om haar zacht te zoenen. Hij streek langs haar wang en hij keek haar vol liefde aan. 'Ik zal er echt altijd voor je zijn, Andrea. Je moet niet al te bang zijn, ik begrijp het wel heel erg goed, maar ik zal je beschermen... ik laat je niet meer alleen,' fluisterde hij.

Andrea Penoyer

Ze had net haar BH en haar broek aangetrokken toen Rowan haar ineens weer vastpakte en haar begon te zoenen. Ook streelde hij langs haar wang. Andrea keek hem aan en smolt door zijn blik, zoals ze altijd deed. Rowan zei dat hij er echt altijd voor haar zou zijn, ze moest niet te bang zijn, hij zou hij beschermen. Andrea glimlachte even waterig naar hem en knikte kort. Al maakte juist dat haar ook weer een beetje bang. Ze wist dat Rowan voor haar door het vuur zou gaan. En ze was daardoor bang dat hij zich in de nesten zou gaan werken dankzij haar. Bijvoorbeeld als zij in een dreigende situatie zou verkeren. Hij dacht dan niet meer aan zichzelf.
"Ik kan niet zonder je.." mompelde Andrea nu zachtjes, waarna ze hem weer begon te zoenen. Ze schrok echter op toen ze de deur open hoorde gaan en voetstappen in de gang hoorde. Ze nam wat afstand van Rowan en trok ook een shirt aan. Niet veel later hoorde ze Steven zeggen dat hij thuis was.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze niet zonder hem kon en daarna werd hij weer gezoend. Hij ging er graag op in, al werden ze nogal ruw onderbroken door de deur die open ging en de voetstappen. Het was Steven. Hij haalde langzaam adem, hij ging op de rand van het bed zitten en hij keek omhoog naar Andrea. Hij had hoofdpijn, maar dat kwam vast door de spanning. Het was niet zo heel erg gek, waarschijnlijk. Hij kwam weer overeind en hij liep naar de muur toe, hij haalde het geheugenkaartje uit de kapotte mobiel en hij bleef even staan, hij voelde de onrust terug komen in zijn lichaam. Hij was redelijk rustig als hij samen was met Andrea, maar dat kon ook in één keer klaar zijn.

Steven Smith

Hij voelde de spanning al direct toen hij de hotelkamer binnen kwam lopen. Al was het ook niet zo gek, natuurlijk. Hij liep door naar de woonkamer en dumpte een aantal dikke mappen op het tafeltje. Allerlei zaken waar hij nog mee bezig was. Daarna liep hij richting de keuken, pakte een glas en vulde die met water. Hij dronk het glas in één teug leeg en liep toen weer terug naar de woonkamer. Andrea kwam net de slaapkamer uit en Steven glimlachte naar haar, hij had het echt met haar te doen, ze zag er maar kwetsbaar uit.
Bijna wilde hij haar vragen hoe het met haar ging, maar hij besefte dat dat overbodig zou zijn. Natuurlijk ging het niet goed.
"Ik doe mijn best om ze te pakken te krijgen, Andrea," zei hij daarom maar. En dat meende hij ook.

Rowan Rivers

Hij liep naar Steven toe, drukte het geheugenkaartje in zijn hand en daarna liep hij langs Steven en Andrea naar de keuken toe. Hij zweeg verder, hij had geen zin om ergens over te praten, helemaal niet zelfs. Hij leunde op het aanrecht blad en hij kneep zijn ogen dicht, de beelden die hij gezien had speelden zich af in zijn hoofd en hij ademde diep in. Hij gooide wat water in zijn gezicht, maar dat hielp natuurlijk helemaal niets.

Steven Smith

Hij keek even naar Rowan toen hij aan kwam lopen, maar die leek geen woord te gaan zeggen. Het enige wat hij deed was het geheugenkaartje van Andrea's telefoon in zijn handen drukken. Steven keek hem even na toen hij naar de keuken liep, schudde zijn hoofd even en ging toen aan tafel zitten. Hij pakte zijn laptop tevoorschijn, klapte die open en drukte het geheugenkaartje aan de zijkant van de laptop erin. Hij hoopte dat er wat uit zou komen, maar wist ook dat die mannen wisten wat ze deden.. Dus de kans was niet groot. Maar wie weet.. Zelfs de beste maakten fouten. Vroeg of laat zouden ze fouten gaan maken. En Steven zou er alles aan doen om de kleinste fouten te zien.

Rowan Rivers

Hij had wat water gedronken en daarna liep hij terug. Hij pakte de hand van Andrea vast en hij kneep er zachtjes in, hij drukte kort zijn lippen op haar wang en daarna liet hij haar los en liep hij terug de slaapkamer in. Hij had niet zo veel zin om te horen hoe Steven het filmpje bekeek, hij wilde liever nog steeds doen alsof er niets aan de hand was. Hij ruimde dus maar wat spullen op, dat kon ook niet zo veel kwaad.

Steven Smith

Hij concentreerde zich op zijn laptop en opende het filmpje. Hij koppelde oordopjes aan de laptop en stopte die in zijn oren, zodat het geluid niet door de hele hotelkamer te horen zou zijn. Daarna startte hij het filmpje.
Met een verbeten gezicht bekeek hij de videobeelden. De eerste keer dat hij het bekeek kon hij nog niet zo erg op overige details letten. Daarna keek hij de video nog een paar keer en zette het af en toe op pauze. Helaas kon hij er tot nu toe weinig uit halen, maar hij zou het nog vaker gaan bekijken en ook nog andere agenten naar laten kijken.

Rowan Rivers

Toen hij uiteindelijk alles opgeruimd had liep hij de slaapkamer uit. Hij keek even naar Andrea en daarna naar Steven. Hij had zijn vriend eigenlijk nog helemaal niet gesproken, nergens over. Hij had er ook niet zo veel zin in en dat merkte Steven vast ook wel. Hij pakte een broodje dat hij al had klaargemaakt en hij gaf het aan Andrea. Waarschijnlijk had ze geen honger, maar ze moest toch iets eten, een paar happen waren beter dan niets. 

Steven Smith

Hij was zo geconcentreerd bezig dat hij schrok toen zijn mobiel af ging. Hij zette het filmpje uit en klikte het weg, waarna hij zijn mobiel tevoorschijn haalde en opnam. Het was de officier van justitie. De vrouw zeikte hem de laatste dagen steeds aan zijn hoofd over lopende zaken en ook nu begon ze over een aantal zaken die ze zo snel mogelijk afgerond wilde hebben.
"Ik heb meerdere zaken lopen," mompelde Steven kortaf. "Ik stel mijn prioriteiten, alles komt aan de beurt.." plakte hij er achteraan. De vrouw bleef nog even door zeuren en Steven zuchtte even. Toen ze klaar was met op hem aandringen hing ze op. Steven haalde even diep adem en stopte zijn mobiel weg. Hij wreef even over zijn gezicht en keek even op naar Rowan en Andrea. Hij zag net hoe Rowan een broodje aan Andrea gaf. Andrea leek niet echt veel trek te hebben, maar ze nam het broodje wel aan en nam een paar happen. Al leek het niet van harte te gaan.

Rowan Rivers

Hij schrok zich kapot door de telefoon van Steven, maar daarna had hij er al geen aandacht meer voor en keek hij weer naar Andrea. Hij pakte opnieuw haar hand vast en hij bleef naar haar kijken. Hij was zo blij dat ze er nog was. Hij zou echt niet weten  hoe hij dit alleen zou moeten doen. Hij streek kort heel teder langs haar wang en daarna ademde hij diep in. Er werd op de deur geklopt en meteen hoorde hij de stem van Carmen, ze kwam ook naar binnen. Carmen had tegenwoordig zelf een sleutel, voor als er iets was. Rowan keek haar niet eens aan, hij was volledig gericht op Andrea. 

Steven Smith

Hij haalde zijn hand door zijn haren en haalde even diep adem. Daarna pakte hij een van de mappen en sloeg die open. Hij begon wat dingen door te lezen en werd afgeleid toen er op de deur geklopt werd. Niet veel later hoorde hij de deur open gaan en hoorde hij voetstappen in de gang. Carmen liet weten dat ze er was. Steven sloeg de map weer dicht en schoof de map aan de kant, waarna hij opstond en richting Carmen liep.
"Hey," groette hij haar. Zijn stem klonk wat eentonig, maar zo was hij wel vaker, dat hoorde bij hem.


Andrea Penoyer

Na een paar happen van het broodje gegeten te hebben dat Rowan voor haar gemaakt had, kreeg ze geen hap meer door haar keel. Ze kreeg het gewoon niet weg. Ze legde dan ook het broodje weer weg en keek daarna even naar Rowan, die haar hand vastpakte en haar aankeek. Hij streelde langs haar wang en Andrea glimlachte even waterig. Ze voelde zich moe en slapjes. Haar hele lichaam was wat van slag door de stress en omdat ze zichzelf niet echt goed had verzorgd de laatste tijd.

Rowan Rivers

Als Carmen hier was, dan konden Andrea en hij wel even alleen zijn. Daarom nam hij haar weer mee de slaapkamer in en hij trok haar naast zich op het bed. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij trok haar voorzichtig iets dichter naar zich toe. Hij streek met zijn vingers over haar bovenarm heen en hij sprak geen woord, maar dat was ook niet echt nodig. Er was niets om te bespreken. Hij wilde gewoon laten voelen dat hij er was, hij wist dat ze dat allebei nodig hadden.

Carmen Roberts

Rowan en Andrea verdwenen meteen en Steven kwam naar haar toe. 'Hey,' zei ze glimlachend tegen hem. 'Ik wilde eigenlijk weten of ik iets kon doen...' zei ze daarna zacht. Ze had alles wel meegekregen, maar verder nog nergens over gesproken. Ze had het idee dat ze hier wel wat hulp konden gebruiken. Steven werkte natuurlijk veel en waarschijnlijk werd er verder niet zo veel gedaan, ook in de hotelkamer niet, zo te zien. 'Zal ik vanavond eten koken?' stelde ze voor.

Andrea Penoyer

Rowan begon richting de slaapkamer te lopen en had haar hand nog vast, waardoor Andrea ook mee liep. Eenmaal in de slaapkamer ging hij op het bed zitten en trok haar naast zich. Zijn arm werd om haar heen geslagen en ze werd wat meer naar hem toe getrokken. Andrea keek Rowan aan en zweeg. Er was gewoon niets te zeggen. En ze wilde niet te veel nadenken, want dan maakte ze zichzelf gek of zou ze weer gaan huilen.


Steven Smith

Carmen groette hem terug en Steven keek even opzij naar Rowan en Andrea die weer de slaapkamer in verdwenen. Daarna keek hij weer naar Carmen, die wilde weten of ze iets kon doen voor hun. Steven haalde zijn schouders even op en neer, hij zou niet weten wat ze zou kunnen doen. Carmen stelde nu voor om vanavond te gaan koken, waardoor Steven even kort knikte.
"Als je dat zou willen, graag, ik weet niet of we nog iets in huis hebben," antwoordde hij daarop. Normaal gesproken zorgde Andrea er altijd voor dat alles in huis was en hadden ze ook altijd alles wat ze nodig hadden. Maar sinds dat gedoe durfde Andrea niet echt meer alleen de straat op en werden er dus ook minder vaak boodschappen gedaan.

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=50