Police Life

Andrea Penoyer

Eenmaal bij het hotel stapte ze uit de auto en liep ze samen met Rowan naar boven, richting hun hotelkamer. Ze merkte aan hem dat hij pijn had, hij liep ook erg langzaam. Ze hield zijn hand vast en kneep er zachtjes in.
Eenmaal in de hotelkamer sloeg ze haar armen om hem heen en gaf ze hem een knuffel. Daarna keek ze hem aan. "Rust alsjeblieft wat uit.." zei ze zachtjes tegen hem. "Ik zie aan je dat je pijn heb.."
Zachtjes streelde ze met haar hand over zijn wang. Ze had de neiging hem te zoenen, maar had aan de andere kant het idee dat dat wat ongepast was.. Ze hadden hun kind net dood gevonden..

Rowan Rivers

Ze had door dat hij pijn had, ze knuffelde hem en dat deed meer met hem dan hij zelf doorhad. Ze streelde over zijn wang en hij had het idee dat ze hem wilde zoenen, maar ze deed het niet. Hij pakte haar kin vast en hij zoende haar wel. Hij vond het heerlijk en juist op dit soort momenten wilde hij dit alleen maar meer. Hij drukte haar zachtjes tegen de muur en zijn handen gleden langzaam over haar lichaam heen. 'Ik hou van je... ik hou zo veel van je...' fluisterde hij, zijn stem trilde lichtjes.

Andrea Penoyer

Alsof Rowan haar gedachten kon lezen, pakte hij haar kin vast en begon hij haar te zoenen. Andrea probeerde alles even te vergeten en ging volledig in op de zoen. Ze merkte dat Rowan haar tegen de muur drukte en zijn handen gleden over haar heen. Een tinteling trok door haar lichaam, een soort kippenvel.
"Ik hou ook van jou.." mompelde ze zachtjes terug tegen Rowan. Daarna zoende ze hem weer en sloeg ze haar armen om zijn nek heen.

Rowan Rivers

Ze leek het helemaal niet zo erg te vinden, ze zei dat ze ook van hem hield en daarna werd hij weer gezoend. Ze sloeg zelfs haar armen om zijn nek heen. Hij had de neiging haar kleding los te maken, maar nu twijfelde hij. Kon hij het wel maken op dit moment? 'We zijn nu nog even alleen...' zei hij zacht, hij wilde weten hoe ze er over dacht, want hij wilde duidelijk wel. Hij drukte zijn lippen zachtjes in haar hals en hij ademde diep in, Andrea rook altijd zo heerlijk vertrouwd. Het gaf hem rust.

Andrea Penoyer

Ze kon dit eigenlijk niet maken vond ze zelf, maar het was aan de andere kant de enige manier om even niet na te hoeven denken en weer even te ontspannen.. Het was al zo enorm lang geleden dat ze écht even had kunnen ontspannen.
Ze glimlachte even waterig om Rowan's opmerking. Ze streelde daarna met haar vingertoppen langs zijn kaaklijn en begon hem weer zachtjes te zoenen. Ze sloot haar ogen en liet haar handen onder Rowan's shirt over zijn borstkas glijden.

Rowan Rivers

Ze glimlachte alleen maar en daarna voelde hij haar vingers langs zijn kaak glijden. Ze zoende hem weer en haar handen verdwenen onder zijn shirt, hij kreunde zacht. Het voelde heerlijk. Hij nam iets afstand van haar en hij pakte haar vast, hij liep naar de bank toe en hij liet zich er voorzichtig opzakken, hij hield staan eigenlijk gewoon niet meer vol. Hij trok Andrea bovenop zich en hij zoende haar direct weer, terwijl hij haar kleding los begon te maken.

Andrea Penoyer

Rowan nam iets afstand en pakte haar toen vast. Hij liep naar de bank en Andrea volgde hem. Rowan ging op de bank zitten en hij trok Andrea op hem, waarna ze weer begonnen te zoenen. Andrea merkte dat hij aan haar kleding zat. Ze legde haar handen in zijn hals en zoende hem intens. Even dacht ze nergens aan, even leek ze weg van deze krankzinnige wereld waar alles altijd alleen maar tegen zat.

Rowan Rivers

Zijn hoofd was helemaal leeg, het enige waar hij aan dacht was aan Andrea en dat beviel hem goed. Hij trok haar shirt uit en zijn handen gleden over haar lichaam heen, zijn zoen werd iets heftiger. Het was lang geleden en hij vond Andrea verschrikkelijk aantrekkelijk, altijd. Als het aan hem lag deden ze dit veel vaker, maar hij wist ook wel dat ze het altijd druk hadden, er was altijd wel iets aan de hand. Hij trok zelf ook zijn shirt uit en daarna begon hij haar broek los te maken, hij stopte de zoen even en hij keek haar vol liefde aan.

Andrea Penoyer

Ze zwegen allebei, er was alleen nog maar plaats voor lichaamstaal. Even niet praten, even niet denken. Het voelde perfect. Helaas wist Andrea dat ook aan dit moment een einde ging komen op een gegeven moment, maar voor nu probeerde ze zoveel mogelijk te genieten, en dat ging haar nog vrij goed af ook.
Rowan trok het shirt bij haar uit en ze voelde zijn handen over haar lichaam gaan. Hij begon wat ruwer te worden met het zoenen, als hij maar niet té hardhandig werd vond Andrea het prima, ze liet hem maar even.
Niet veel later trok Rowan ook zijn eigen shirt uit en daarna zijn broek. Andrea trok haar eigen broek ook uit en ging daarna op de bank liggen en trok Rowan voorzichtig over haar heen. Ze gaf hem eerst een aantal kusjes in zijn nek, waarna ze hem weer begon te zoenen. Haar handen gleden over zijn lichaam heen.

Rowan Rivers

Ze trok haar kleding helemaal uit, ze ging liggen en hij werd weer naar haar toe getrokken. Hij kreeg een paar kusjes in zijn nek en daarna werd hij weer door haar gezoend, hij genoot er echt van. Hij voelde haar handen op zijn lichaam en hij ademde diep in. Op dit moment hoefde hij gewoon nergens over na te denken en dat was een ontzettend fijn gevoel. Hij zoende haar iets heftiger en daarna drong hij voorzichtig bij haar naar binnen, hij wilde haar geen pijn doen, ookal was hij meestal iets gretig en ongeduldig. Op dit moment wilde hij haar vooral laten zien hoe veel hij van haar hield.

Andrea Penoyer

Rowan begon haar weer iets heviger te zoenen. Daarna merkte Andrea dat hij heel voorzichtig bij haar naar binnen drong. Ze kreunde even zachtjes en puur van genot. Voor even sloot ze haar ogen en genoot ze gewoon even, daarna ging ze weer door met het zoenen van Rowan. Haar handen gleden over zijn lichaam heen en tussendoor fluisterde ze even zachtjes dat ze enorm veel van hem hield.

Rowan Rivers

Hij kon horen dat ze er van genoot en dat liet hem glimlachen, hij was er blij mee. Het zorgde ervoor dat hij zich iets beter voelde. Hij dacht echt nergens aan, niet aan wat er speelde, niet aan de pijn, hij stond er niet eens echt bij stil waar ze waren en wat ze aan het doen waren. Het ging er meer om dat hij samen was met Andrea. Dat ze even afgesloten leken te zijn van de wereld. Hij werd weer gezoend door haar en hij voelde haar handen over zijn lichaam heen glijden, het was een heerlijk gevoel. 'Ik hou ook van jou... ontzettend veel... jij bent alles,' fluisterde hij, vol betekenis. Hij werd iets heftiger, hij kon er niets aan doen, hij vond het gewoon te lekker. Toen hij na een tijdje zijn hoogtepunt bereikte ademde hij diep in, hij drukte nog eens zacht zijn lippen op die van haar. Hij wilde eigenlijk dat dit voor eeuwig duurde.

Andrea Penoyer

Ze zag dat Rowan glimlachte. Hij vertelde haar dat hij ook van haar hield, ontzettend veel. Daardoor glimlachte zij ook even. Ze merkte dat Rowan weer wat heftiger werd, maar ze liet hem zijn gang gaan. Ze genoot er alleen maar van nu, ze leken even voor een moment in hun eigen wereldje te zijn, alleen zij twee, niemand anders. Even voelde ze zich weer gelukkig. Dat was lang geleden en waarschijnlijk ook voor korte duur.
Allebei raakte ze tot hun hoogtepunt. Daarna zoende ze nog even. Andrea hijgde lichtjes en liet haar hand door Rowan's haren glijden. Daarna keek ze hem even aan. Ze was moe en nu pas leek dat tot haar door te dringen. Haar ogen waren wat zwaar. Ze glimlachte naar Rowan en sloeg haar armen nog eens om hem heen.

Rowan Rivers

Hij voelde haar hand door zijn haren glijden en hij glimlachte een beetje. Het was een fijn gevoel, heel vertrouwd. Hij kon aan haar zien dat ze heel erg moe was en ze sloeg haar armen om hem heen, hij tilde haar op. Zijn benen deden echt pijn nu, maar het ging wel. Hij liet hun kleren maar gewoon liggen, het interesseerde hem helemaal niets meer. Hij opende hun slaapkamer deur en hij legde haar voorzichtig op het bed neer, meteen kroop hij naast haar en sloeg hij de dekens over hun lichamen heen. Hij pakte haar weer vast en hij drukte zachtjes zijn lippen in haar hals.

Andrea Penoyer

De volgende ochtend lagen ze beide nog naakt op bed. Andrea lag half opgerold en dicht tegen Rowan aan. Ze voelde de warmte van Rowan's lichaam en genoot ervan. Hoewel ze wakker werd, bleef ze zo liggen. Ze had nergens zin in, geen zin om te werken, geen zin om uit bed te gaan. Alles zou haar herinneren aan Felicity. Op het werk zouden collega's constant aan haar vragen hoe het met haar ging en haar zeggen hoe vreselijk ze het vonden. Ze had daar echt geen zin in, hoewel iedereen het natuurlijk lief bedoelde.
Ze voelde zich wat rot tegenover Tim, omdat ze een tijdje terug ook al een poosje niet gewerkt had toen hij hier net was komen werken. En als ze nu ook weer niet kwam, liet ze hem weer in zijn eentje zitten.

Rowan Rivers

Hij was wakker geworden met Andrea tegen zijn lichaam aan. Het was heerlijk wakker worden, het deed hem goed. Dat gevoel trok alleen wel weer weg toen hij zich realiseerde waarom ze zo wakker werden. Hij slikte even, hij wilde er niet aan denken. Helemaal niet. Hij wilde er niet bij stil staan en dat ging hij ook niet doen. Hij kwam iets overeind en hij drukte zacht zijn lippen op het voorhoofd van Andrea. 'Ik maak ontbijt voor je,' fluisterde hij. Hij kwam overeind en hij trok snel wat simpele kleding aan, daarna ging hij de kamer uit en liep hij naar de keuken. Hij had geen idee waar iedereen uithing, maar het maakte hem ook niet zo veel uit. Hij zou Steven vast snel weer spreken, dat kon bijna niet anders.

Andrea Penoyer

Eerst wist ze niet of Rowan ook al wakker was of niet. Ze bleef gewoon tegen hem aan liggen en bewoog amper. Pas toen Rowan begon te bewegen, iets overeind kwam en een kus op haar voorhoofd drukte opende Andrea weer haar ogen voor even. Ze keek Rowan even aan. Haar blik leeg. Rowan zei dat hij ontbijt zou maken en ze knikte kort. Rowan verliet de kamer en Andrea bleef liggen. Een koude rilling trok over haar lichaam nu ze niet meer tegen Rowan's warme lichaam aan lag.
Langzaam rolde ze wat om en pakte haar mobiel van het nachtkastje om te kijken hoe laat het was. Het eerste wat haar opviel was dat ze een berichtje had. Haar ademhaling schokte even. Ze wilde het berichtje eerst meteen verwijderen, gewoon niet kijken... Maar toch opende ze het. Het was een filmpje. Toen ze erop had geklikt, speelde het automatisch af.
Andrea was rechtop op bed gaan zitten en keek naar het beeldscherm van haar mobiel. Ze zag Felicity, vol bloed. Mannen met bivakmutsen stonden om het kind heen en hielden haar vast, terwijl ze werd bewerkt met messen. Het gegil en geschreeuw van Felicity dat uit haar mobieltje kwam ging door merg en been. Als verstijfd staarde Andrea naar het filmpje tot het stopte nadat Felicity stil was geworden en nergens meer op gereageerd had.
Haar handen begonnen te trillen en het mobieltje viel op de dekens. Andrea's ademhaling haperde, ze sloeg haar hand voor haar mond en kon de paniek die haar de baas werd niet tegenhouden. Happend naar adem zat ze op het bed, ze staarde doelloos voor haar uit en haar ademhaling ging steeds sneller en sneller. Nu wist ze het zeker: Niets was erger dan je eigen kind zien lijden en sterven...

Rowan Rivers

Hij hoorde geluiden uit de slaapkamer komen en met broodjes in zijn handen liep hij naar binnen. Hij zag dat Andrea helemaal in paniek was en het leek te zijn door haar mobiel. Daardoor pakte hij die op, hij klikte meteen op play. Hij wilde het zien. Hij moest het zien. Hij staarde naar het beeld en uiteindelijk bleef hij stil staan. Nu kon hij er niet meer onderuit. Hij smeet in een krachtige beweging haar mobiel tegen de muur en hij ademde trillend in. Waarom deden ze dit? Hoe ver konden ze gaan? Hij had het gevoel dat hij geen lucht meer kreeg, maar hij stortte zich maar op Andrea, op haar helpen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij kneep zijn ogen dicht.

Andrea Penoyer

Soms had ze echt het gevoel dat ze dood beter af was, geen problemen meer, geen stress, geen gevaren. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen en toen Rowan op een gegeven moment zijn armen om haar heen sloeg kroop ze tegen hem aan en drukte ze haar gezicht tegen zijn schouder. Tranen begonnen over haar wangen te rollen. Dit deed haar echt onwijs veel pijn, en dit ging ze waarschijnlijk ook nooit meer vergeten.
Ze wilde allemaal dingen zeggen, dat het haar schuld was, dat ze een slechte moeder was geweest, dat ze zich zo enorm schuldig voelde.. Maar ze kreeg geen woorden uit haar keel en kon alleen maar snikken.

Rowan Rivers

Hij had de neiging om afstand te nemen, om een flink glas sterke drank achterover te gooien en er voor zorgen dat hij dit vergat, maar dit zou hij waarschijnlijk toch niet vergeten. Nooit. 'Rustig maar, ik ben bij je en ik zal er altijd zijn. Wij zijn er altijd voor elkaar toch?' vroeg hij. Zijn stem trilde constant, hij kon dit zelf ook gewoon niet negeren, het deed te veel met hem. Hij had nog geen seconde gehuild of wat dan ook, maar hij merkte heel goed dat het hem langzaam gek maakte. Waarschijnlijk zou hij gewoon in één keer doordraaien, hij probeerde het moment alleen uit te stellen.

Andrea Penoyer

Haar lichaam trilde en hoewel ze probeerde te kalmeren, lukte het niet echt goed. Rowan sprak tegen haar. Dat deed Andrea wel goed, om te weten dat ze niet alleen was en er niet alleen voor stond.
"Ik.. Ik hou van je.." hakkelde ze zachtjes. Ze keek Rowan even aan met betraande ogen en zag aan zijn blik dat hij het er ook flink moeilijk mee had. Dat kon ook niet anders. Alleen hij hield het altijd beter verborgen dan zij dat deed en kon.
Ze stak haar hand uit en streelde zachtjes over zijn wang. Als ze hem maar nooit kwijt raakte.. Dan zou haar hart volledig breken.

Rowan Rivers

'Ik hou ook van jou, zielsveel. Ik zal er altijd voor je zijn...' fluisterde hij. Andrea was ook de reden dat hij hier nog was, anders had hij niets meer hier. Natuurlijk wel Steven, maar dat was anders. Hij ademde trillend in en hij keek haar aan toen ze langs zijn wang streelde. Het zorgde ervoor dat hij een brok in zijn keel kreeg en hij sloeg zijn armen nog steviger om haar heen. 'Ik... ik wil zo naar het bureau... Ik zal de geheugenkaart uit je mobiel halen, misschien kunnen ze iets uit het filmpje halen. Misschien...' mompelde hij. Misschien was het beter als hij zelf wraak ging nemen.

Andrea Penoyer

Ze slikte even moeizaam en veegde de tranen van haar wangen. Haar waterige blik was nog steeds op Rowan gevestigd. Hij sloeg zijn armen nog steviger om haar heen en Andrea haalde even diep adem. Ze werd iets rustiger, maar was nog steeds enorm geschrokken en verdrietig. Al was dat ook niet zo heel gek.
Rowan zei dat hij straks naar het bureau wilde. Misschien zouden ze iets uit het filmpje kunnen halen van haar mobiel. Andrea knikte kort. Ze streek met haar hand langzaam door zijn haren. "Ik ben zo bang.." fluisterde ze nu zachtjes en nog wat trillend. "Straks.. Straks doen ze jou wat.." Ze slikte even. "Of de jongens.. Of Steven.."
Was het niet beter als ze zichzelf gewoon zou aanbieden? Dan zou het allemaal over zijn en zou niemand anders meer zomaar in gevaar gebracht worden.. Maar ze zou het nooit durven. Ze wist namelijk waartoe die mannen in staat waren en ze wilde niet weer geestelijk en lichamelijk zo erg lijden als toen.

Rowan Rivers

Door wat ze zei bleef hij even stil. 'Ik zal Steven wel een smsje sturen en vragen of hij even hier naar toe wilt komen, dan bespreken we het met hem en hoef ik niet weg, oké?' vroeg hij zacht aan haar. Hij wilde haar niet nog banger maken, hij bleef liever constant bij haar, dat was ook beter voor zijn eigen gevoel. 'Rustig maar, het is goed nu, je hoeft niet bang te zijn. Ik zal echt constant bij je zijn, Lincoln en Leroy kunnen zichzelf aardig verdedigen en Steven ook. Ze zijn wel wat gewend,' sprak hij wonderbaarlijk kalm.

Andrea Penoyer

Even was het stil. Andrea staarde voor haar uit, maar keek Rowan weer aan toen hij weer begon te praten. Hij zei dat hij Steven een smsje zou sturen en zou vragen of hij hierheen wilde komen. Dan zouden ze hier wat dingen kunnen bespreken en hoefde Rowan niet weg van huis.
Andrea was wel blij met dit voorstel, ze wilde liever niet alleen zijn hier, ze was doodsbang dat die mannen voor haar zouden komen. En ze was ook enorm ongerust over Rowan. En eigenlijk ook over Steven, hij had de laatste tijd ook al genoeg meegemaakt en was net weer aan het werk, ze hoopte enorm dat hij erbuiten gelaten zou worden. En de kinderen al helemaal.
Rowan probeerde haar gerust te stellen, Lincoln en Leroy konden zichzelf goed verdedigen en Steven ook. Toch was Andrea alles behalve gerust. Wat als die mannen het hadden voorzien op de kinderen dit keer? Ze slikte even moeizaam.
"Waar zijn Lincoln en Leroy?" vroeg ze nu bezorgd. Zou Steven boos worden als Lincoln ergens bij betrokken raakte? Zou hij dan boos worden op haar? Andrea begon werkelijk aan alles te twijfelen.